"ဘဝထဲက ကဗ်ာရွင္ သို႔မဟုတ္ ဆရာႀကီး(ဦး)တင္မိုး လြမ္းခ်င္း"
ခင္လြန္း
“ တကယ္ၾကေတာ့ ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ပညာရိွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ခံစားသူ သက္သက္ပါပဲ ” ဆိုတဲ့ ဆရာ (ဦး) တင္မိုး ေျပာခဲ့တဲ့စကားကို တေန႔ကဆုံရတဲ့အေၾကာင္းကိစၥတခုနဲ႔ယွက္ႏြယ္ၿပီး နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ျပန္ ၾကားေနရသလိုခံစားမိရင္း ဆရာ့ကိုသတိရေနမိပါတယ္။ ဒီေန႔ဆိုရင္ပဲ ဆရာလြန္ခဲ့သည္မွာ ၈ ႏွစ္ရွိၿပီပဲ။
အေၾကာင္းကိစၥတခုဆိုတာက ကဗ်ာစိတ္ စာစိတ္အေပၚ ျမတ္ႏိုးစြာဘဝလုပ္ၿပီးေနခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္လို ပညာေရး နဖူးစာမွင္ရည္က်ဲပါးလွသူကို စာမတတ္ရေကာင္းလား ဘြဲ႔မရတန္ေကာင္းလားဆုိ ၿပီး ေမးေလးေငါ့ကာ ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ေလးေျပာလာသူေတြအေပၚ က်ေနာ္က.. ေၾသာ္ အမိုက္မဲေလးေတြရယ္ လို႔ ျပန္ျမင္မိျပန္ၿပီး သူတုိ႔ေလးေတြခမ်ာ ကဗ်ာဆရာဆုိတာအေပၚ ဆရာျမင္တဲ့သေဘာထားမ်ဳိး ဘယ္လိုထားႏိုင္ၾကရွာမလဲေပါ့။ (ခက္တာက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကဗ်ာလူသားထင္တာလည္းပါရဲ႕) ဒါနဲ႔ပဲ ဆရာ့ကိုျမင္ေယာင္ သတိရေနမိတာ ပါ။
...
ဒါကိုဆက္စပ္ျပရရင္ ၁၉၇၀ ေႏွာင္းပိုင္း ကာလမ်ားထဲက တရက္သားညေနခင္းေလး တခုမွာ
ယေန႔ စာေပေဟာေျပာပြဲ မင္းသားႀကီး အျဖစ္္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားလွတဲ့
ဆရာႀကီး ဂ်က္(ကြမ္းျခံကုန္း) ေခၚ ျမန္မာစာ ပါေမာကၡ ႀကီး ေမာင္သာခ်ဳိရယ္၊
ကဗ်ာအေက်ာ္မ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ဆရာေနစိမ္န႔ဲ လိႈင္းသစ္အယ္ဒီတာ ဆရာ ယမုံ ရယ္၊
ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ရယ္တို႔ေလးဦးသားဟာ ဆရာ့ေနထိုင္ရာ အင္းစိန္
မင္းႀကီးညိဳ လမ္း မႀကီးေဘး ရိပ္ဆာယာေကာင္းလွတဲ့ ကုကၠဳိပင္ႀကီးမ်ားေအာက္က
ဗိသုကာလက္ရာေျမာက္လွရာေနအိမ္ဆီကို ခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔လက္ထဲမွာ ကဗ်ာစာမူဖိုင္တတြဲနဲ႔ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ ကဗ်ာသမား သူငယ္ခ်င္း ၅ ေယာက္အစုေလး ကဗ်ာလုံးခ်င္းတအုပ္ စိုင္းျပင္းေနၾကရာမွာ အဖြင့္အမွာအျဖစ္ ဆရာ့မိတ္ဆက္စကားေလး ထည့္ခ်င္ၾကတာ ကိုး။
တကယ္ေတာ့ဆရာဟာ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးထဲ က ေမာင္သာခ်ဳိနဲ႔မွ ရင္းခ်ာတာပါ။ ေမာင္သာခ်ဳိ က ျမန္မာစာ အဓိကေက်ာင္းသားဆိုေတာ့ ဆရာ ရင္း တပည့္ရင္းေတြကိုး။ ၿပီးေတာ့ အဲဒ့ိကတည္း က ေမာင္သာခ်ဳိ ဆိုတာက စာေပေလာကမွာ လမ္းေလးေတာ္ေတာ္ေပါက္ထားႏွင့္ၿပီ။ ျမဝတီ တိုက္ထုတ္ ဒို႔ေက်ာင္းသားစာေစာင္က အစ ေငြတာရီမွာ၊ ရႈမဝမွာ၊ စစ္ျပန္မွာ… စသျဖင့္။ က်န္က်ေနာ္တု႔ိက ေက်ာင္းေလာကထဲက မဟုတ္ ၾကေတာ့။
ဒါေပမဲ့လည္း ဆရာက က်ေနာ္တို႔အားလုံးကို စိတ္ဝင္တစားရွိရုံမွ်မက ရင္းႏွီးေႏြးေထြးစြာနဲ႔ မိတ္ဆက္ စကားေျပာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားမဟုတ္ေတာ့လည္း ဘဝသမားေပါ့ဗ်ာတဲ့။ ဘဝထဲမွာ ကဗ်ာက ရွိတာပါတဲ့။ က်ေနာ့္ကိုလည္း ကေလာင္အမည္ေပးထားတဲ့အတိုင္း ကိုခင္လြန္း ကိုခင္လြန္းပဲ ေခၚေဝၚပါတယ္။ (က်ေနာ္ ကဗ်ာစေရးခါစက ကိုခင္လြန္းဆိုပီး “ကို” တလုံးေရွ႕က ပါပါတယ္)/ ဆရာအဲဒီ့လို ကိုထည့္ေခၚတာကို က်ေနာ္ခံစားရသလိုေျပာရရင္ အင္မတန္မွ သိမ္ငယ္သလုိလို ရွက္ရြ႕ံသလိုလို ခံစားမိပါတယ္။ ဆိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္း မိုးေဝမဂၢဇင္းမ်ဳိး မွာ ေရးျဖစ္ေတာ့ ေရွ႕က “ကို” တလုံးကို ျဖဳတ္ပစ္လုိက္ပါေတာ့တယ္။ ဆရာသမားေတြက "ကို" ႀကီး ထည့္ထည့္ေခၚေနေတာ့ က်ေနာ္အေနၾကပ္လွတာကိုး။ ကိုယ္က ဘာမွ လည္း မဟုတ္ဖဲနဲ႔မ်ားေပါ့။
...
ဒီ့ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ “ဘဝထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ” ဆိုတဲ့ ဆရာရဲ႕စာေတြကို စာေပစင္ျမင့္ေတြမွာ မၾကာမၾကာ ဖတ္ခ့ဲရပါတယ္။ ဘဝထဲမွာ ကဗ်ာဆုိခဲ့တာကိုး။
ေမာင္သာခ်ဳိနဲ႔တကြ အေစာကေျပာခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အိပ္မက္ဖူးဆိုတဲ့ စာေပအႏုပညာ မဂၢဇင္းတခု တည္ေထာင္ ထုတ္ေဝျဖစ္တဲ့အခါမွာလည္း ဆရာနဲ႔မၾကာခဏ ဆုံျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဆရာ့ဆီက က်ေနာ္တုိ႔အိပ္မက္ဖူးမွာေဖာ္ျပခ်င္လုိ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ ခ်ီးျမႇင့္ေပးဖုိ႔ သြားပူစာၾကတဲ့အခါ ဆရာေမးခြန္း ထုတ္ခဲ့တာေလးကိုလည္း ခုထိ မွတ္မိေနပါေသး တယ္။ အိပ္မက္ဖူးဆုိေတာ့ အိပ္မက္ မက္ဖူးတာကို ေျပာတာလား….အိပ္မက္ရဲ႕အဖူးေလးေတြကို ေျပာတာ လားတဲ့။ မပြင့္ေသးတဲ့ အဖူးေလးဘဝလားေပါ့။
က်ေနာ္တုိ႔က လူေတြမက္ေနၾကတဲ့ အိပ္မက္ေတြ ဖူးေတာ့ ဖူးေဝေနၿပီလို႔ ယူထားတာပါဆရာဆိုေတာ့ သူ ႀကိဳက္သတဲ့။ ဖူးၿပီး ပြင့္ရမွာေပါ့တဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္တုိ႔အိပ္မက္ဖူးမဂၢဇင္း အမွတ္ (၁)မွာ ဆရာရဲ႕ မဂၢဇင္းကဗ်ာရွည္တပုဒ္ ပါဝင္ ပါတယ္။ ဒါ ပထမဆုံးမဂၢဇင္း ကဗ်ာရွည္ တပုဒ္ ျဖစ္သလို ေနာက္ဆုံး ကဗ်ာရွည္တပုဒ္ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါ တယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ မဂၢဇင္းကဗ်ာရွည္ကို အဲဒီ့တပုဒ္ပဲ ဆရာေရးခဲ့တယ္ ထင္မိလို႔ပါ။ (ဆရာႀကီးေမာင္စြမ္းရည္ရဲ႕စာတပုဒ္မွာေတာ့ ဆရာ့ကိုကဗ်ာရွည္ မေရးခဲ့ဖူးဘူးလို႔ဆိုထားတာ ဖတ္ဖူးပါ တယ္။ ေသခ်ာေအာင္ ျပည္တြင္းက အိပ္မက္အတူ ဖူးခဲ့ၾကသူမ်ားကိုလွမ္းေမးၿပီး ကဗ်ာအမည္နဲ႔တကြ အတည္ျပဳ ရပါအုံးမယ္)
၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ထိုင္းဘက္ကမ္းကိုလႊြင့္ထြက္လာေတာ့ တေန႔မွာ ဆရာနဲ႔အမွတ္မထင္ ဆုံျပန္ပါတယ္။ မယ္ပဆိုတဲ့ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ အစြန္တေနရာေပါ့။ ဆရာက က်ေနာ့္ကိုလည္း အမွတ္ မထင္ထား ဘဲ ျဗဳန္းခနဲျမင္လိုက္ေတာ့ အံ့အားသင့္ေနပါေသးတယ္။ ဒီေနရာက သူပုန္ေတြလို႔ေခၚရမယ့္ လူေတြ အေျခခ်ရာေနရာ စခန္းသာမဟုတ္လား။ အဲဒီမွာ စကားစျမည္ေျပာၾကရင္း “မင္းဆိုးကိုိ မိုးႀကိဳးပစ္မယ္” ဆိုတဲ့ေႂကြးေၾကာ္သံနဲ႔ ထုတ္ေဝေနတဲ့ မိုးႀကိဳးဆိုတဲ့သတင္းစာမွာ အယ္ဒီတာလုပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ဆရာေျပာခဲ့တာက “ အင္း ..ဗမာျပည္မွာတုန္းက ဖူးခဲ့တဲ့အိပ္မက္က ဒီေရာက္ေတာ့ ပြင့္ၿပီေပါ့ ” တဲ့။
...
၂၀၀၆-မွာ အေမရိကားမွာေနေနရတဲ့ဆရာ သားတပည့္ေတြရွိရာ ထိုင္းနယ္စပ္ကိုေရာက္ျပန္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဆုံၾကျပန္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြမ်ဳိးဆက္သစ္ေတြမ်ားလွတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ သတင္းစာတုိက္ (ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္သည့္ သတင္းေအဂ်င္စီတိုက္) မွာ ဆရာ့ကို ၾသဝါဒအေနနဲ႔ စာေပအႏုပညာဆိုင္ရာ စကားေတြခ်ီးျမႇင့္ေပးဖို႔က်ေနာ္က ဖိတ္ေခၚတဲ့အခါ ဆရာက လက္ခံၿပီး ေဟာေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔သတင္းစာတုိက္သာမက ထိုင္းနယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလးမွာ ရွိေနတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသားစာေပသမားေတြ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားေနတဲ့ အင္အားစုေတြ တက္ေရာက္ နားေထာင္ၾက ပါတယ္။ အဲဒီ့ေန႔ (၇၊ ၆၊၂၀၀၆) ဆရာေျပာခဲ့တဲ့အထဲမွာ က်ေနာ္အဖြင့္မွာေျပာခဲ့သလို … “ တကယ္ၾကေတာ့ ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ပညာရိွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ခံစားသူ သက္သက္ပါပဲ ” စကားကိုေျပာခဲ့တာပါ။
က်ေနာ္တုိ႔လို ပညာေရးမွာ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္မႈမရွိခဲ့တဲ့လူေတြအတြက္ ဆရာ့အဆိုဟာ ဆြဲယူၿပီး ကာဗာလုပ္စရာျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ ပညာရွိနဲ႔ အတန္းပညာကိုေတာင္ က်ေနာ္တို႔ျဖင့္ မခြဲျခားတတ္ေတာ့ ပါဘူး။ ပညာေတြတတ္မွ ကဗ်ာေရးရပါသလားလုိ႔ ပညာတတ္မ်ားလည္း ဆင္ျခင္ေပးၾကပါကုန္။
...
၂၀၀၇ မွာ ဆရာဆုံးပါတယ္။ ထိုင္းနယ္စပ္
ေတာေတာင္ထူထပ္လွတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းတေနရမွာ အဲဒီ့ သတင္းကိုၾကားၾကရေတာ့
ဆရာ့သားသမီးတပည့္တပန္းေတြဟာ ဆရာ့ကိုလြမ္းဆြတ္တသမႈနဲ႔အတူ
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳပြဲနဲ႔ ေအာက္ေမ့ပြဲေလးလုပ္ၾကပါတယ္။ ဆရာ့ကဗ်ာေတြ ရြတ္ၾက
ဖတ္ၾက မ်က္ရည္က် ခဲ့ၾကပါတယ္။
ေနာက္တႏွစ္ ၂၀၀၈ ဇန္နဝါရီေရာက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ကေန နယ္စပ္ကိုေရာက္လာတဲ့ ကဗ်ာ ဆရာေအာင္ေဝးအပါအ၀င္ နယ္စပ္ အေျခစိုက္ စာေပသမားေတြကို ဖိတ္ေခၚၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ေခတၱ နားခုိရာ ဒုကၡသည္စခန္းေလးမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲတခု လုပ္ပါတယ္။
အဲဒီေန႔က ဇန္နဝါရီ ၂၂ ။ ျမန္မာလုိ က ျပာသိုလျပည့္ေန႔။ တခါ ဆရာဆုံးတာ တႏွစ္ျပည့္ေျမာက္တဲ့ေန႔။
ေဟာေျပာခဲ့တဲ့ဆရာမ်ားက နယ္စပ္ကို မၾကာခင္ကမွေရာက္လာတဲ့ ခရမ္းျပာျမင္းရိုင္းႀကီး ေအာင္ေဝးန႔ဲ နယ္စပ္အေျခစိုက္ ေတာ္လွန္ေရး စာေရးဆရာ ကၽြန္းျပန္ႀကီး ရဲေဘာ္ေရွာင္း၊ ကဗ်ာအုိးေဝဆရာအေက်ာ္ ၿငိမ္းေဝနဲ႔ ဆရာမခိုင္မာေက်ာ္ေဇာတို႔ပါ။ စာေပေဟာေျပာပြဲကို က်ေနာ္က “လမင္းငါးစင္း လင္းတဲ့ ည” လို႔ အမည္ေပးပါတယ္။
ေဟာေျပာတဲ့ဆရာမ်ားရယ္ ျပာသိုလျပည့္ညႀကီးရယ္ ေတာျမိဳင္ႀကီးထဲက လ်ပ္စစ္မီးကင္းမဲ့တဲ့ ဒုကၡသည္ စခန္းထဲမွာ အၿပိဳင္လင္းေနၾကတယ္လို႔ ဆိုလိုတာေပါ့ခင္ဗ်ာ။
..
အဲဒီ့ေန႔ဟာ က်ေနာ္ေစာေစာကေျပာသလို ဆရာ့ကြယ္လြန္ျခင္းႏွစ္ပတ္ လည္ေန႔လည္းျဖစ္ေန၊ စာေပ ကဗ်ာေတြနဲ႔ ဖုံးလႊမ္းေနမယ့္ ညလည္းျဖစ္ေနမွာမို႔ ေဟာေျပာပြဲစင္ျမင့္ရဲ႕တေနရာမွာ အမွတ္တရ သေကၤတ အျဖစ္ က်ေနာ္ဟာ ဖန္မီးအိမ္ေလးတလုံးကို ထြန္းညိႇထားခဲ့ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီ့ဖန္မီးအိမ္ေလးက ကဗ်ာဆရာ ခင္ရင္ေမာင္ (ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္း စက္မႈေက်ာင္းသား ကိုေစာမင္းထုိက္ေက်ာ္) တု႔ိ ေမာင္ႏွံရဲ႕ မဂၤလာဦးလက္ေဆာင္ ဖန္မီးအိမ္ေလးပါ။
..
အခုေတာ့ က်ေနာ္ဟာလည္း ပင္လယ္အတန္တန္ ျမစ္ယံအသြယ္သြယ္ျခားရာ ကမၻာမွာ ေရာက္ေနၿပီ။ ဆရာ့ကိုလြမ္းဆြတ္လွေသာ္လည္း က်ေနာ့္ အလြမ္းကို ေဝမွ်ခံစားမယ့္ လူက မရွိသေလာက္။
ပင္လယ္ထဲ ေရငတ္ ဆိုတဲ့စကားမွန္လြန္းပါဘိေတာင္းဆရာရယ္…
ဆရာကြယ္လြန္ျခင္း ၈ ႏွစ္ေျမာက္ ေန႔မွာေတာ့ ဒီစာနဲ႔ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ဖန္မီးအိမ္ေလးထြန္းညိႇလ်က္သာ ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္ဆရာ။
.......
ဓာတ္ပုံမ်ား။ ။
၁ -ဆရာနဲ႔ မွင္စာေလးလိုမဲမဲသဲသဲျဖစ္ေနတဲ့က်ေနာ္။ ၂။ မိုးႀကိဳးသတင္းစာတိုက္ စာေပစကားဝင္းအၿပီး မိုးႀကိဳးအဖြဲ႔သားမ်ားနဲ႔ အမွတ္တရ။ ၃။ ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္းမွာလုပ္တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲေၾကာ္ျငာ၊ ၄။ စာေပေဟာေျပာရင္း လႊြမ္းမိုးသီခ်င္းနဲ႔ အမွတ္ျပည့္ရသြားတဲ့ ကဗ်ာဆရာမ ခုိင္မာေက်ာ္ေဇာ။ ၅။ လြမ္းမိတဲ့တရား ဆိုၿပီး ဒုကၡသည္ေတြၾကား လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ ဆရာေအာင္ေဝး။
- မွတ္ခ်က္- ဆရာၿငိမ္းေဝ(ကဗ်ာအိုးေဝ) ဓာတ္ပုံကို အလြယ္တကူရွာမရတဲ့အတြက္ ထည့္မေပးလိုက္ႏိုင္တဲ့အေပၚ ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္။
....
-ယခုအမွတ္တရ စာကိုမုိးမခမွာ တင္ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။
ခင္လြန္း
 |
| Photo- KL , June 2006 |
တေန႔မွာ
ဆရာနဲ႔အမွတ္မထင္ ဆုံျပန္ပါတယ္။ မယ္ပဆိုတဲ့ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕အစြန္တေနရာေပါ့။ ဆရာက က်ေနာ့္ကိုလည္း အမွတ္မထင္ထားဘဲ
ျဗဳန္းခနဲျမင္လိုက္ေတာ့ အံ့အားသင့္ေနပါေသးတယ္။ ဒီေနရာက
သူပုန္ေတြလို႔ေခၚရမယ့္ လူေတြ အေျခခ်ရာေနရာ စခန္းသာမဟုတ္လား။ အဲဒီမွာ
စကားစျမည္ေျပာၾကရင္း “မင္းဆိုးကိုိ မိုးႀကိဳးပစ္မယ္” ဆိုတဲ့ေႂကြးေၾကာ္သံနဲ႔
ထုတ္ေဝေနတဲ့ မိုးႀကိဳးဆိုတဲ့သတင္းစာမွာ အယ္ဒီတာ လုပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို
ဆရာေျပာခဲ့တာက “ အင္း ..ဗမာျပည္မွာတုန္းက ဖူးခဲ့တဲ့အိပ္မက္က ဒီေရာက္ေတာ့
ပြင့္ၿပီေပါ့ ” တဲ့။
“ တကယ္ၾကေတာ့ ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ပညာရိွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ခံစားသူ သက္သက္ပါပဲ ” ဆိုတဲ့ ဆရာ (ဦး) တင္မိုး ေျပာခဲ့တဲ့စကားကို တေန႔ကဆုံရတဲ့အေၾကာင္းကိစၥတခုနဲ႔ယွက္ႏြယ္ၿပီး နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ျပန္ ၾကားေနရသလိုခံစားမိရင္း ဆရာ့ကိုသတိရေနမိပါတယ္။ ဒီေန႔ဆိုရင္ပဲ ဆရာလြန္ခဲ့သည္မွာ ၈ ႏွစ္ရွိၿပီပဲ။
အေၾကာင္းကိစၥတခုဆိုတာက ကဗ်ာစိတ္ စာစိတ္အေပၚ ျမတ္ႏိုးစြာဘဝလုပ္ၿပီးေနခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္လို ပညာေရး နဖူးစာမွင္ရည္က်ဲပါးလွသူကို စာမတတ္ရေကာင္းလား ဘြဲ႔မရတန္ေကာင္းလားဆုိ ၿပီး ေမးေလးေငါ့ကာ ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ေလးေျပာလာသူေတြအေပၚ က်ေနာ္က.. ေၾသာ္ အမိုက္မဲေလးေတြရယ္ လို႔ ျပန္ျမင္မိျပန္ၿပီး သူတုိ႔ေလးေတြခမ်ာ ကဗ်ာဆရာဆုိတာအေပၚ ဆရာျမင္တဲ့သေဘာထားမ်ဳိး ဘယ္လိုထားႏိုင္ၾကရွာမလဲေပါ့။ (ခက္တာက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကဗ်ာလူသားထင္တာလည္းပါရဲ႕) ဒါနဲ႔ပဲ ဆရာ့ကိုျမင္ေယာင္ သတိရေနမိတာ ပါ။
...
 |
| ပုံ-၁ |
က်ေနာ္တို႔လက္ထဲမွာ ကဗ်ာစာမူဖိုင္တတြဲနဲ႔ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ ကဗ်ာသမား သူငယ္ခ်င္း ၅ ေယာက္အစုေလး ကဗ်ာလုံးခ်င္းတအုပ္ စိုင္းျပင္းေနၾကရာမွာ အဖြင့္အမွာအျဖစ္ ဆရာ့မိတ္ဆက္စကားေလး ထည့္ခ်င္ၾကတာ ကိုး။
 |
| ပုံ-၂ |
တကယ္ေတာ့ဆရာဟာ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးထဲ က ေမာင္သာခ်ဳိနဲ႔မွ ရင္းခ်ာတာပါ။ ေမာင္သာခ်ဳိ က ျမန္မာစာ အဓိကေက်ာင္းသားဆိုေတာ့ ဆရာ ရင္း တပည့္ရင္းေတြကိုး။ ၿပီးေတာ့ အဲဒ့ိကတည္း က ေမာင္သာခ်ဳိ ဆိုတာက စာေပေလာကမွာ လမ္းေလးေတာ္ေတာ္ေပါက္ထားႏွင့္ၿပီ။ ျမဝတီ တိုက္ထုတ္ ဒို႔ေက်ာင္းသားစာေစာင္က အစ ေငြတာရီမွာ၊ ရႈမဝမွာ၊ စစ္ျပန္မွာ… စသျဖင့္။ က်န္က်ေနာ္တု႔ိက ေက်ာင္းေလာကထဲက မဟုတ္ ၾကေတာ့။
ဒါေပမဲ့လည္း ဆရာက က်ေနာ္တို႔အားလုံးကို စိတ္ဝင္တစားရွိရုံမွ်မက ရင္းႏွီးေႏြးေထြးစြာနဲ႔ မိတ္ဆက္ စကားေျပာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားမဟုတ္ေတာ့လည္း ဘဝသမားေပါ့ဗ်ာတဲ့။ ဘဝထဲမွာ ကဗ်ာက ရွိတာပါတဲ့။ က်ေနာ့္ကိုလည္း ကေလာင္အမည္ေပးထားတဲ့အတိုင္း ကိုခင္လြန္း ကိုခင္လြန္းပဲ ေခၚေဝၚပါတယ္။ (က်ေနာ္ ကဗ်ာစေရးခါစက ကိုခင္လြန္းဆိုပီး “ကို” တလုံးေရွ႕က ပါပါတယ္)/ ဆရာအဲဒီ့လို ကိုထည့္ေခၚတာကို က်ေနာ္ခံစားရသလိုေျပာရရင္ အင္မတန္မွ သိမ္ငယ္သလုိလို ရွက္ရြ႕ံသလိုလို ခံစားမိပါတယ္။ ဆိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္း မိုးေဝမဂၢဇင္းမ်ဳိး မွာ ေရးျဖစ္ေတာ့ ေရွ႕က “ကို” တလုံးကို ျဖဳတ္ပစ္လုိက္ပါေတာ့တယ္။ ဆရာသမားေတြက "ကို" ႀကီး ထည့္ထည့္ေခၚေနေတာ့ က်ေနာ္အေနၾကပ္လွတာကိုး။ ကိုယ္က ဘာမွ လည္း မဟုတ္ဖဲနဲ႔မ်ားေပါ့။
...
 |
| ပုံ-၃ |
ဒီ့ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ “ဘဝထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ” ဆိုတဲ့ ဆရာရဲ႕စာေတြကို စာေပစင္ျမင့္ေတြမွာ မၾကာမၾကာ ဖတ္ခ့ဲရပါတယ္။ ဘဝထဲမွာ ကဗ်ာဆုိခဲ့တာကိုး။
ေမာင္သာခ်ဳိနဲ႔တကြ အေစာကေျပာခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အိပ္မက္ဖူးဆိုတဲ့ စာေပအႏုပညာ မဂၢဇင္းတခု တည္ေထာင္ ထုတ္ေဝျဖစ္တဲ့အခါမွာလည္း ဆရာနဲ႔မၾကာခဏ ဆုံျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဆရာ့ဆီက က်ေနာ္တုိ႔အိပ္မက္ဖူးမွာေဖာ္ျပခ်င္လုိ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ ခ်ီးျမႇင့္ေပးဖုိ႔ သြားပူစာၾကတဲ့အခါ ဆရာေမးခြန္း ထုတ္ခဲ့တာေလးကိုလည္း ခုထိ မွတ္မိေနပါေသး တယ္။ အိပ္မက္ဖူးဆုိေတာ့ အိပ္မက္ မက္ဖူးတာကို ေျပာတာလား….အိပ္မက္ရဲ႕အဖူးေလးေတြကို ေျပာတာ လားတဲ့။ မပြင့္ေသးတဲ့ အဖူးေလးဘဝလားေပါ့။
က်ေနာ္တုိ႔က လူေတြမက္ေနၾကတဲ့ အိပ္မက္ေတြ ဖူးေတာ့ ဖူးေဝေနၿပီလို႔ ယူထားတာပါဆရာဆိုေတာ့ သူ ႀကိဳက္သတဲ့။ ဖူးၿပီး ပြင့္ရမွာေပါ့တဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္တုိ႔အိပ္မက္ဖူးမဂၢဇင္း အမွတ္ (၁)မွာ ဆရာရဲ႕ မဂၢဇင္းကဗ်ာရွည္တပုဒ္ ပါဝင္ ပါတယ္။ ဒါ ပထမဆုံးမဂၢဇင္း ကဗ်ာရွည္ တပုဒ္ ျဖစ္သလို ေနာက္ဆုံး ကဗ်ာရွည္တပုဒ္ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါ တယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ မဂၢဇင္းကဗ်ာရွည္ကို အဲဒီ့တပုဒ္ပဲ ဆရာေရးခဲ့တယ္ ထင္မိလို႔ပါ။ (ဆရာႀကီးေမာင္စြမ္းရည္ရဲ႕စာတပုဒ္မွာေတာ့ ဆရာ့ကိုကဗ်ာရွည္ မေရးခဲ့ဖူးဘူးလို႔ဆိုထားတာ ဖတ္ဖူးပါ တယ္။ ေသခ်ာေအာင္ ျပည္တြင္းက အိပ္မက္အတူ ဖူးခဲ့ၾကသူမ်ားကိုလွမ္းေမးၿပီး ကဗ်ာအမည္နဲ႔တကြ အတည္ျပဳ ရပါအုံးမယ္)
၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ထိုင္းဘက္ကမ္းကိုလႊြင့္ထြက္လာေတာ့ တေန႔မွာ ဆရာနဲ႔အမွတ္မထင္ ဆုံျပန္ပါတယ္။ မယ္ပဆိုတဲ့ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ အစြန္တေနရာေပါ့။ ဆရာက က်ေနာ့္ကိုလည္း အမွတ္ မထင္ထား ဘဲ ျဗဳန္းခနဲျမင္လိုက္ေတာ့ အံ့အားသင့္ေနပါေသးတယ္။ ဒီေနရာက သူပုန္ေတြလို႔ေခၚရမယ့္ လူေတြ အေျခခ်ရာေနရာ စခန္းသာမဟုတ္လား။ အဲဒီမွာ စကားစျမည္ေျပာၾကရင္း “မင္းဆိုးကိုိ မိုးႀကိဳးပစ္မယ္” ဆိုတဲ့ေႂကြးေၾကာ္သံနဲ႔ ထုတ္ေဝေနတဲ့ မိုးႀကိဳးဆိုတဲ့သတင္းစာမွာ အယ္ဒီတာလုပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ဆရာေျပာခဲ့တာက “ အင္း ..ဗမာျပည္မွာတုန္းက ဖူးခဲ့တဲ့အိပ္မက္က ဒီေရာက္ေတာ့ ပြင့္ၿပီေပါ့ ” တဲ့။
...
 |
| ပုံ-၄ |
၂၀၀၆-မွာ အေမရိကားမွာေနေနရတဲ့ဆရာ သားတပည့္ေတြရွိရာ ထိုင္းနယ္စပ္ကိုေရာက္ျပန္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဆုံၾကျပန္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြမ်ဳိးဆက္သစ္ေတြမ်ားလွတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ သတင္းစာတုိက္ (ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္သည့္ သတင္းေအဂ်င္စီတိုက္) မွာ ဆရာ့ကို ၾသဝါဒအေနနဲ႔ စာေပအႏုပညာဆိုင္ရာ စကားေတြခ်ီးျမႇင့္ေပးဖို႔က်ေနာ္က ဖိတ္ေခၚတဲ့အခါ ဆရာက လက္ခံၿပီး ေဟာေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔သတင္းစာတုိက္သာမက ထိုင္းနယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလးမွာ ရွိေနတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသားစာေပသမားေတြ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားေနတဲ့ အင္အားစုေတြ တက္ေရာက္ နားေထာင္ၾက ပါတယ္။ အဲဒီ့ေန႔ (၇၊ ၆၊၂၀၀၆) ဆရာေျပာခဲ့တဲ့အထဲမွာ က်ေနာ္အဖြင့္မွာေျပာခဲ့သလို … “ တကယ္ၾကေတာ့ ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ပညာရိွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ခံစားသူ သက္သက္ပါပဲ ” စကားကိုေျပာခဲ့တာပါ။
က်ေနာ္တုိ႔လို ပညာေရးမွာ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္မႈမရွိခဲ့တဲ့လူေတြအတြက္ ဆရာ့အဆိုဟာ ဆြဲယူၿပီး ကာဗာလုပ္စရာျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ ပညာရွိနဲ႔ အတန္းပညာကိုေတာင္ က်ေနာ္တို႔ျဖင့္ မခြဲျခားတတ္ေတာ့ ပါဘူး။ ပညာေတြတတ္မွ ကဗ်ာေရးရပါသလားလုိ႔ ပညာတတ္မ်ားလည္း ဆင္ျခင္ေပးၾကပါကုန္။
...
 |
| ပုံ-၅ |
ေနာက္တႏွစ္ ၂၀၀၈ ဇန္နဝါရီေရာက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ကေန နယ္စပ္ကိုေရာက္လာတဲ့ ကဗ်ာ ဆရာေအာင္ေဝးအပါအ၀င္ နယ္စပ္ အေျခစိုက္ စာေပသမားေတြကို ဖိတ္ေခၚၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ေခတၱ နားခုိရာ ဒုကၡသည္စခန္းေလးမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲတခု လုပ္ပါတယ္။
အဲဒီေန႔က ဇန္နဝါရီ ၂၂ ။ ျမန္မာလုိ က ျပာသိုလျပည့္ေန႔။ တခါ ဆရာဆုံးတာ တႏွစ္ျပည့္ေျမာက္တဲ့ေန႔။
ေဟာေျပာခဲ့တဲ့ဆရာမ်ားက နယ္စပ္ကို မၾကာခင္ကမွေရာက္လာတဲ့ ခရမ္းျပာျမင္းရိုင္းႀကီး ေအာင္ေဝးန႔ဲ နယ္စပ္အေျခစိုက္ ေတာ္လွန္ေရး စာေရးဆရာ ကၽြန္းျပန္ႀကီး ရဲေဘာ္ေရွာင္း၊ ကဗ်ာအုိးေဝဆရာအေက်ာ္ ၿငိမ္းေဝနဲ႔ ဆရာမခိုင္မာေက်ာ္ေဇာတို႔ပါ။ စာေပေဟာေျပာပြဲကို က်ေနာ္က “လမင္းငါးစင္း လင္းတဲ့ ည” လို႔ အမည္ေပးပါတယ္။
ေဟာေျပာတဲ့ဆရာမ်ားရယ္ ျပာသိုလျပည့္ညႀကီးရယ္ ေတာျမိဳင္ႀကီးထဲက လ်ပ္စစ္မီးကင္းမဲ့တဲ့ ဒုကၡသည္ စခန္းထဲမွာ အၿပိဳင္လင္းေနၾကတယ္လို႔ ဆိုလိုတာေပါ့ခင္ဗ်ာ။
..
အဲဒီ့ေန႔ဟာ က်ေနာ္ေစာေစာကေျပာသလို ဆရာ့ကြယ္လြန္ျခင္းႏွစ္ပတ္ လည္ေန႔လည္းျဖစ္ေန၊ စာေပ ကဗ်ာေတြနဲ႔ ဖုံးလႊမ္းေနမယ့္ ညလည္းျဖစ္ေနမွာမို႔ ေဟာေျပာပြဲစင္ျမင့္ရဲ႕တေနရာမွာ အမွတ္တရ သေကၤတ အျဖစ္ က်ေနာ္ဟာ ဖန္မီးအိမ္ေလးတလုံးကို ထြန္းညိႇထားခဲ့ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီ့ဖန္မီးအိမ္ေလးက ကဗ်ာဆရာ ခင္ရင္ေမာင္ (ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္း စက္မႈေက်ာင္းသား ကိုေစာမင္းထုိက္ေက်ာ္) တု႔ိ ေမာင္ႏွံရဲ႕ မဂၤလာဦးလက္ေဆာင္ ဖန္မီးအိမ္ေလးပါ။
..
အခုေတာ့ က်ေနာ္ဟာလည္း ပင္လယ္အတန္တန္ ျမစ္ယံအသြယ္သြယ္ျခားရာ ကမၻာမွာ ေရာက္ေနၿပီ။ ဆရာ့ကိုလြမ္းဆြတ္လွေသာ္လည္း က်ေနာ့္ အလြမ္းကို ေဝမွ်ခံစားမယ့္ လူက မရွိသေလာက္။
ပင္လယ္ထဲ ေရငတ္ ဆိုတဲ့စကားမွန္လြန္းပါဘိေတာင္းဆရာရယ္…
ဆရာကြယ္လြန္ျခင္း ၈ ႏွစ္ေျမာက္ ေန႔မွာေတာ့ ဒီစာနဲ႔ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ဖန္မီးအိမ္ေလးထြန္းညိႇလ်က္သာ ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္ဆရာ။
.......
ဓာတ္ပုံမ်ား။ ။
၁ -ဆရာနဲ႔ မွင္စာေလးလိုမဲမဲသဲသဲျဖစ္ေနတဲ့က်ေနာ္။ ၂။ မိုးႀကိဳးသတင္းစာတိုက္ စာေပစကားဝင္းအၿပီး မိုးႀကိဳးအဖြဲ႔သားမ်ားနဲ႔ အမွတ္တရ။ ၃။ ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္းမွာလုပ္တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲေၾကာ္ျငာ၊ ၄။ စာေပေဟာေျပာရင္း လႊြမ္းမိုးသီခ်င္းနဲ႔ အမွတ္ျပည့္ရသြားတဲ့ ကဗ်ာဆရာမ ခုိင္မာေက်ာ္ေဇာ။ ၅။ လြမ္းမိတဲ့တရား ဆိုၿပီး ဒုကၡသည္ေတြၾကား လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ ဆရာေအာင္ေဝး။
- မွတ္ခ်က္- ဆရာၿငိမ္းေဝ(ကဗ်ာအိုးေဝ) ဓာတ္ပုံကို အလြယ္တကူရွာမရတဲ့အတြက္ ထည့္မေပးလိုက္ႏိုင္တဲ့အေပၚ ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္။
....
-ယခုအမွတ္တရ စာကိုမုိးမခမွာ တင္ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။
Comments
Post a Comment