သစ္ခက္သံလြင္ အက္ေဆး၊ ခင္ေဇာ္မိုး၏ "ေဆးရံုသို႔ေရာက္သည့္အခါ"

ေဆးရံုသို႔ေရာက္သည့္အခါ

Plantilla limpia

ကိုယ့္အသက္ကို ကိုယ္တိုင္လုပ္ၾကံမိၿပီး ကိုယ့္ဘ၀ကို တန္ဖိုးမထား မိေသာေၾကာင့္ ကြၽန္မ႐ွက္မိပါသည္။ ဒုကၡ သုခ အလွည့္ က်ေရာက္လာမည္ဟု အေကာင္းျမင္၀ါဒမ်ားျဖင့္ ကိုယ့္ဘ၀ကို မျဖန္႔က်က္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္လည္း ေလာကႀကီးကို ကြၽန္မအားနာမိပါေသးသည္။

အလ်င္​စလို ေမာင္းႏွင္ေနသည့္ ကားေလးတစီးထဲကေန ငိုသံေတြ ကြန္​ကရစ္​လမ္းမထက္မွာ ဖိတ္က်ေနခဲ့ သည္။ ေလာကႀကီးကို မႏွစ္ၿမိဳ႕သူတဦး၏ အသက္႐ွဴသံ ခပ္ညႇင္းညႇင္းမ်ားလည္း ေႏြဦးအစ သစ္ရြက္၀ါေတြ တရြက္ခ်င္းလြင့္က်သလို က်က်န္ခဲ့သည္။ ကားေလးကေတာ့ အလိုေတာ္က် အလ်င္စလိုေျပးလႊားေနဆဲ။ တစ္နာရီေလာက္ ေျပးလႊား ၿပီးခ်ိန္တြင္ ေလးထပ္မွ်႐ွိေသာ အေဆာက္အဦးတခုေ႐ွ႕တြင္ ႐ိုက်ဴိးစြာျဖင့္ ကားေလး ရပ္တန္႔သြားသည္။ 

အျဖဴေရာင္အက်ႌႏွင့္အနီေရာင္လံုခ်ည္၀တ္ဆင္ထားေသာ မိန္းကေလးမ်ားၫႊန္ေခၚရာသို႔ ကြၽန္မကို သယ္ေဆာင္လာၾကသည္။ ထိုယူနီေဖာင္းကိုျမင္သည္ႏွင့္ ေဆးရံုေဆးခန္းတခုဆိုသည္ကို သိလိုက္သည္။ တသက္တကိုယ္မွာ ယခုတစ္ႀကိမ္သာ ဤကဲ့သို႔ေသာေဆးရံုႏွင့္ ထိေတြ႔ဖူးပါသည္။ ေဆးရံု ေဆးခန္းမ်ား ဟူသည္ ဒုကၡမ်ားစုေ၀းရာဟု ထင္မွတ္ထားေသာေၾကာင့္ တႀကိမ္တခါမွ အေရးတယူမဆက္ဆံဖူးခဲ့။ မ်က္ႏွာစိမ္းျဖစ္ေနေသာ ေဆးရံုႀကီးကို ေ၀ဒနာၾကားမွ မ်က္မုန္းက်ဴိး သည့္အၾကည့္ေတြက လူးလဲေျပး ထြက္သြားသည္။ ေဆးရံုႀကီးကေတာ့ ကြၽန္မအၾကည့္မ်ားကို အေရးပင္မလုပ္။ 

မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေသးသည္မို႔ မုန္းစရာေကာင္းလိုက္တာဟု စိတ္ထဲကတီးတိုးဆိုလိုက္မိသည္။

အလွ်ဳိလွ်ဳိအကန္႔ကန္႔ ၀င္ထြက္ေနၾကသည့္ လူနာမ်ား၊ ဆရာ၀န္၊ဆရာမမ်ား စကားသံမ်ား၊ ညည္​းညဴသံမ်ား သည္ ကြၽန္မစိတ္ကိုခတ္ထားသည့္ စည္းမ်ားႏွယ္။ ထိုအရာမ်ားသည္ စိတ္ကို မႊန္းၾကပ္ေစသည္။ မ်က္လံုးတစံုကို မူးေနာက္ေစသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဆးရံု၊ေဆးခန္းဟူသည္မွာ လူကိုပင္ပန္းေစသည့္ႏွိပ္ စက္ျခင္းလက္နက္တမ်ဳိးဟု ထင္ျမင္မိခဲ့ပါသည္။ ေဆးရံုႏွင့္နာရီပိုင္းမွ်သာ ထိေတြ႔ခံစားရေသာ အခ်ိန္တြင္ ထိုမွ်သာ ေ၀ါဟာရဖြင့္လိုက္မိသည္။

အလွည့္က်စာရင္းျဖင့္ လူနာမ်ားတဦးၿပီးတဦး ျပသၾကရသည္။ ၿပီးလွ်င္ ေဆးမွတ္တမ္းႏွင့္ ေဆးအခ်ဳိ႕ယူေဆာင္ကာ ျပန္သူကျပန္သြားၾကသည္။ ေလွကားထစ္မ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္၍ နံပါတ္အသီးသီးႏွင့္အခန္းမ်ားဆီသို႔ သြားသူကသြားၾကသည္။ ကြၽန္မအမည္ေခၚသံၾကားရေသာအခါ ဆရာ၀န္ႀကီး႐ွိရာ ေဆးစစ္ခန္းအတြင္းသို႔ ေရာက္လာခဲ့ သည္။ ေရာဂါျဖစ္စဥ္ႏွင့္ ခံစားရမႈမ်ားကိုဆရာႀကီး က ေစ့စပ္စြာေမးျမန္းသည္။ ျဖစ္စဥ္ကိုသိရေသာအခါ ဆရာ၀န္ႀကီးႏွင့္အတူ ဆရာ၊ဆရာမေလးမ်ားက အံ့ၾသေနခဲ့ၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ ျပံဳးရႊင္ကာျဖင့္ ေရႊရင္ေအးတရားေဟာေသးသည္။ ေ၀ဒနာၾကားမွ ကြၽန္မသည္လည္း ျပံဳးမိခဲ့ပါသည္။ ခဏသာအတြင္းမွာ ကြၽန္မဖြင့္လိုက္သည့္ ေ၀ါဟာရသည္ အထင္ႏွင့္ အျမင္ သက္သက္စင္ေအာင္လြဲမွားေနမလားဟု ဇေ၀ဇ၀ါလည္းျဖစ္လိုက္မိေတာ့သည္။

ေလွကားထစ္မ်ားကိုေက်ာ္ျဖတ္ကာ အခန္းနံပါတ္တခုပါသည့္ အခန္းတြင္းသို႔ ဆရာမမ်ားက ပို႔ေဆာင္ေပး သည္။ အခ်ိန္ျပည့္လင္းေနေသာ မီးေခ်ာင္း႐ွည္ႀကီးေၾကာင့္ အခ်ိန္ကိုပင္မမွန္းဆႏိုင္။ ေခါင္းရင္းဘက္ျပတင္း တံခါးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အေမွာင္မ်ား ပိတ္သည္းေနသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ 

ထိုအေမွာင္စမ်ားၾကားမွ မီးလံုးမ်ားလင္းထိန္ေနသည္ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ အရပ္႐ွည္လွေသာ နာရီစင္ႀကီး က ဟိုတစဒီတစ လင္းေနေသာမီးလံုးမ်ားၾကားမွ ထီးထီးမားမားရပ္ေနသည္ကိုျမင္ရသည္။ ကားမ်ား ဆိုင္ကယ္မ်ား အဆက္မျပတ္သြားလာေနဆဲ။

တစ္နာရီျခားတခါလို အလွည့္က်ဆရာ ဆရာမမ်ား လာ၍စစ္ေဆးသည္။ လက္ေထာက္ဆရာမေလးမ်ားကလည္း သူ႔အခ်ိန္ႏွင့္သူ ေသြးေပါင္ ခ်ိန္ျခင္း၊ အဖ်ား႐ွိမ႐ွိ စစ္ေဆးျခင္းမ်ား ကို ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ဆရာ၀န္ ဆရာ၀န္မေလးမ်ားမွအစ သမားေတာ္ႀကီးအဆံုး အားလံုးက ၾကင္နာေသာ စကားကိုသာဆိုသည္။ ရခဲလွသည့္လူ႔ဘ၀ကို တန္ဖိုးထားရမည္ဟု ဆရာႀကီးက ေျပာျပေသးသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ဆရာႀကီးႏွင့္တကြ ဆရာ ဆရာမမ်ား၏ ၾကင္နာေသာ အမူအယာႏွင့္ ေကာင္းေသာအမႈကိုသာ လမ္းၫႊန္ေျပာျပေလရာ ကိုယ့္အသက္ကို ကိုယ္တိုင္လုပ္ၾကံမိၿပီး ကိုယ့္ဘ၀ကို တန္ဖိုးမထား မိေသာေၾကာင့္ ကြၽန္မ႐ွက္မိပါသည္။ ဒုကၡ သုခ အလွည့္ က်ေရာက္လာမည္ဟု အေကာင္းျမင္၀ါဒမ်ားျဖင့္ ကိုယ့္ဘ၀ကို မျဖန္႔က်က္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္လည္း ေလာကႀကီးကို ကြၽန္မအားနာမိပါေသးသည္။

ျပတင္းတံခါးကေနျမင္ေနရသည့္ ၿမိဳ႕လမ္းမႀကီးလည္း တျဖည္းျဖည္း အထီးက်န္သြားသည္။ တ၀ူး၀ူးတေ၀ါေ၀ါ ေမာင္းႏွင္ေနသည့္ ကားမ်ား၊ဆိုင္ကယ္မ်ားလည္း တစတစ ကြယ္ေပ်ာက္သြားၿပီ။ နယ္ၿမိဳ႕ကေလးလည္း ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္စက္လိုဦးမေပါ့။ နက္သထက္နက္လာသည့္ ညထဲမွာ ေဆးရံုႀကီး လည္း တိတ္တိတ္ေလးေမွးစက္ေနၿပီထင္။ တခါတခါ ဟိုဘက္အခန္းမွ ဦးေလးႀကီးတေယာက္၏ေခ်ာင္းဆိုး သံမ်ားက အိပ္စက္ေနသူမ်ားအား ႏိုးထေစသည္။ ကြၽန္မေဘးနားမွ လူနာေစာင့္ႏွစ္ေယာက္သည္လည္း အိပ္ေပ်ာ္က်ဴး၍ ေနေလၿပီ။ အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ ေဆးရံုႀကီးအေၾကာင္းကို လြန္းထိုးေနမိသည္။

ေဆးရံု၊ေဆးခန္းဟူသည္ ဒုကၡမ်ားစုေ၀းရာဟုထင္ျမင္ခဲ့ၿပီး စိတ္ကိုပင္ပန္းေစေသာ ႏွိပ္​စက္​သည့္ လက္နက္တမ်ဳိးဟု မွတ္ယူခဲ့ဖူးသည္။ ထိုအေတြးအျမင္မ်ားသည္ မည္သို႔မွ် မွန္ကန္လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ ယခုအခါ ကြၽန္မအျမင္တြင္ ေဆးရံုေဆးခန္းဟူသည္ သုခမ်ား ေမြးဖြားရာသာ ျဖစ္သည္။ 

နာက်င္ခံစားရေသာ ေ၀ဒနာသည္မ်ားအား ေမတၱာအားစိုက္၍ ဒုကၡမွ သုခသို႔ ေျပာင္းလဲေစႏိုင္သည္။ ယခုပင္ ကိုယ့္ဘ၀ကိုတန္ဖိုးမထားမိေသာ ကြၽန္မအား တန္ဖိုးထား တတ္ေစရန္ ၫႊန္ျပေပးသည္။ ဒုကၡ၊သုခ ေရာသမေမႊေနေသာ ​ေလာကဓံကို အေကာင္းျမင္၀ါဒျဖင့္ ခ်စ္တတ္ေစခဲ့သည္။ ထိုေၾကာင့္ ဆရာ၀န္၊ဆရာ၀န္မ်ားမသည္ ေရာဂါကိုသာ ကုသေပးသည္မဟုတ္။ စိတ္တြင္ျဖစ္ပြားေနသည့္ ဒဏ္ရာအနာတရမ်ားကိုလည္း ဖယ္႐ွားေပးႏိုင္စြမ္း႐ွိၾကသည္။ 

ေဆးရံုေရာက္စ မနက္ခင္းတြင္ အလိုမက်မႈမ်ားျဖင့္ မုန္းတီးစြာၾကည့္မိေသာ္လည္း ယခု အခါ ေဆးရံုႀကီးႏွင့္ တကြ ေလာကႀကီးကိုပင္ ကြၽန္မခ်စ္တတ္ခဲ့ၿပီ။ စိတ္ကိုမႊန္းၾကပ္ေစသည္ဟု ထင္ခဲ့မိေသာ္လည္း ယခုအခါ ကြၽန္မကိုယ္ခႏၶာမွေ၀ဒနာကိုသာမက စိတ္အနာတရမ်ကိုပါ ကုသေပးႏိုင္သည့္ ေဆးရံုပင္။ ဆရာ၀န္ ဆရာ၀န္မမ်ားသည္ ေသမင္းႏွင့္ ေန႔စဥ္စစ္ခင္းေနၿပီး အသက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ကယ္တင္ေနသည့္ မဟာသူရဲေကာင္းမ်ားဟုပင္ ကြၽန္မဆိုလိုခ်င္ ပါေတာ့သည္။

ခင္ေဇာ္မိုး