သစ္ခက္သံလြင္ အက္ေဆး၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမရည္စမ္း၏ လက္ကိုင္ပုဝါေလးႏွစ္ထည္၊ (၂၈ ႏွစ္ေျမာက္ ၈ ေလးလုံေန႔အထိမ္းအမွတ္)

လက္​ကိုင္​ပုဝါႏွစ္​ထည္​အ​​ေၾကာင္​း 

(၂၈ ႏွစ္ေျမာက္ ၈ ေလးလုံးေန႔ အထိမ္းအမွတ္)

 ေက်ာ္ေက်ာ္ျမရည္စမ္း

 ေရဒီယိုနား​ေထာင္​ဖို႔ ​ေခၚ​​ေတာ့ ​ေမာင္ႏွမႏွစ္​​ေယာက္​လံုး ​ေရဒီယိုနား ​ေရာက္​ခဲ့ၾကသည္​။  

        ၁၉၈၈ ခုႏွစ္​၊ ဇြန္​လ ၂၂ ရက္​ ​ေန႔၊ ည ၈ နာရီသတင္​း။  ဇြန္​လ ၂၁ ရက္​​ေန႔က၊ ​ေက်ာင္​သားမ်ား ဆႏၵျပသည္​့အ​​ေၾကာင္​း။

       လက္​ကိုင္​ပုဝါေလး​ေတြကို  ယခုအခါ အသက္​ ​ေလးဆယ္​​ေက်ာ္​​ေက်ာ္​ရွိ​ေနသူတိုင္​း အသံုးျပဳဖူးၾကမည္ ​ဟု က်​ေနာ္​ ထင္​ပါသည္​။

ယခု ​ေခတ္​ကို ျဖတ္​သန္​း​ေနၾကသည္​လူငယ္​​ေလး ​ေတာ္​​ေတာ္​မ်ားမ်ားကို​ေတာ့ လက္​ကိုင္​ပုဝါ ​ေဆာင္​ထားတာ၊ သံုးတာမ​ေတြ႔ရ​ေတာ့။

သူတို႔ေခတ္​မွာ အလြယ္​တကူ သုတ္​သင္​သန္​႔စင္ႏိုင္​သည္​့ တစ္​ရွဴးစကၠဴေလးမ်ား အလြယ္​တကူရ ​ေအာင္​ ​ေပါမ်ားလာတာ​​​ေၾကာင္​့လည္​း ျဖစ္​​ေကာင္​း ျဖစ္​ႏိုင္​သည္​။

           က်​ေနာ္​တို႔လူငယ္​ဘဝကို ျဖတ္​သန္​းရသည္​့အခ်ိန္​မ်ားမွာ​ေတာ့ တဖက္​သတ္​ပိတ္​ထား သည္​့ "တံခါးပိတ္​ဝါဒ" ​​ေၾကာင္​့ ဘယ္​အသံုး​ေဆာင္​ ပစၥည္​းကိုမွ် လြယ္​လြယ္​ႏွင့္မရခဲ့ဖူး​ေခ်။ ထို႔ေၾကာင္​့ ထင္​ပါသည္​။ ခက္​ခက္​ခဲခဲႀကိဳးစားမႈ​ေၾကာင္​့အသုံးအ​ေဆာင္​ ပစၥည္​း​ေလးတခုတ​ေလ တိုး လာတိုင္​းလည္​း  တန္ဖိုးထားတတ္​ခဲ့ၾကသည္​။

ေတာၿမိဳ႕ေလးကေနၿပီး ရန္​ကုန္​ၿမိဳ႕ႀကီးဆီကို  အထက္​တန္​းပညာသင္​ၾကားဖို႔ ​​က​်​ေနာ္​​ေရာက္​လာ​ေတာ့ အသက္​ဆယ္​့ေလးႏွစ္​​ေက်ာ္​စ အခ်ိန္​၊ လူပ်ဳိေပါက္​ ရွိဳးထုတ္​တတ္​အခ်ိန္။ ထိုစဥ္​ ကာလက ရန္​ကုန္​ၿမိဳ႕က  က်​ေနာ္​့အ႐ြယ္​တူ သူငယ္​ခ်င္​းမ်ား၏ေက်ာင္​းလြယ္​ အိတ္​ထဲတြင္​ လက္​ကိုင္​ပုဝါ ​ေလး​ေတြ ကိုယ္​စီ ပါၾက သည္​။ ​ေတာသားက်​ေနာ္​လည္​း ဘာရယ္​ညာရယ္​ မဟုတ္​။ ၿမိဳ႕သားဂိုက္​ေပါက္​​ေအာင္​ သူတို႔ကို တုရ​ေသာအခါ လက္​ကိုင္​ပုဝါေလးတစ္​ထည္ဝယ္ကာ ​ကိုင္​ ျဖစ္​ခဲ့သည္​။

          က်​ေနာ္​့အ​ေဒၚအိမ္​က ​ေတာင္​ဥကၠလာပ၊ ဆယ္​ရပ္​ကြက္​ တြင္​ရွိပါသည္​။ ထိုအိမ္​မွ ေန၍ အ.ထ.က (၃)သို႔အ​ေဒၚ​၏သမီးျဖစ္​သူ အမဝမ္​းကြဲႏွင့္ ​ေက်ာင္​းအတူ သြားၾကသည္​။  ရပ္​ကြက္​ႏွစ္​ခု ေက်ာ္​၍ ​ေျခက်င္​သြားၾကျခင္​းျဖစ္​ရာ  မနက္​ခင္​းျဖစ္​​ေသာ္​လည္​း  ​ေက်ာင္​း​ေရာက္​ခါ နီးတြင္​ ​ မ်က္ႏွာတြင္​ ​ေခၽြးစ ေလးမ်ားစို႔လာသည္​။ အမျဖစ္​သူ၏မ်က္ႏွာ​တြင္​လည္​း ​ေခၽြးစေတြႏွင္​့။ 

ထိုအခါမ်ဳိးတြင္​ လက္​ကိုင္​ပုဝါေလး​ေတြကိုယ္​စီႏွင္​့ေခၽြးသိပ္​သြားေအာင္​ မ်က္​ႏွာကိုဖြဖြ တို႔ရသည္​။ ၿပီး​ေတာ့ တရိုတ​ေသ​ေလး ျပန္​သိမ္​းရသည္​။

         လက္​ကိုင္​ပုဝါ ကိုကာလာစံုသံုးသည့္ဆရာမ်ားကိုလည္​း ထိုစဥ္​ကာလက ​ေတြ႔ခဲ့ရဖူးသည္​။ ​ေက်ာင္​းတက္​သည္​မွာ ​ေတာင္​ဥကၠလာပ၊ အ.ထ.က (၃) ျဖစ္​​ေသာ္​လည္​း က်ဴရွင္တက္​​ေသာအခါ သဃၤန္​းကၽြန္​းၿမိဳ႕နယ္​တြင္​ရွိ​ေသာ ဓာတု​ေဗဒဆရာ ဦးညီညီႏွင္​့ ရူပ​ေဗဒ ဆရာဦးဉာဏ္​လြင္​တို႔ထံ သြားတက္​ရသည္​။

ဆရာဦးညီညီသည္​ ဓာတု​ေဗဒ သင္​​ေသာအခါ စာသင္​စတိတ္​ခံုေပၚ​ေခါက္​တံုေခါက္​ျပန္​ လမ္​း​ေလွ်ာက္​ရင္​း အားပါးတရ သင္​တတ္​သည္​။ စီးကရက္​ကိုလည္​း မနားတမ္​း ဖြာတတ္​​ေသးသည္​။ ၿပီး​ေတာ့ ​ေခၽြးထြက္​လာလွ်င္​ ခါးၾကားမွလက္​ကိုင္​ပုဝါထုတ္​ၿပီး အားရပါးရသုတ္​တတ္​သည္​။ ႏွစ္​ခါသံုးခါသုတ္ၿပီးလွ်င္​ ထိုလက္​ကိုင္​ပုဝါ ကို က်ဴရွင္​စာ​ေရးတ​ေယာက္​ကလာသိမ္​းၿပီး ဆရာ့လက္​ထဲ အသစ္​တထည္​ ထည္​့​ေပးတတ္​သည္​။ တ​ေရာင္​ၿပီးတေရာင္၊ ​ေရာင္​စံုလက္​ကိုင္​ပုဝါ​ေလးမ်ားကို စာသင္​​ေနရင္​း လွစ္​ခနဲ လစ္​ခနဲျမင္ေတြ႔ရသည္​။

ဆရာဦးဉာဏ္​လြင္​က်ျပန္​​ေတာ့ ဆရာဦးညီညီလို ​ေအာ္​ဟစ္​လမ္​းမ​ေလွ်ာက္​၍ ​ေခၽြးမထြက္​ပါ။ သို႔ေသာ္​ မၾကာခဏဆိုသလို သူဝတ္​ဆင္​ထားသည္​့တိုက္​ပံုအက်ႌထဲမွ လက္​ကိုင္​ပုဝါေရာင္​စံု​ေလးမ်ား ကိုထုတ္​၍  ​ေခၽြးသိပ္​သလို မ်က္ႏွာကို တို႔တတ္​သည္​။

          ​ဇြန္​လ ပထမအပတ္​ ​ေက်ာင္​းဖြင့္ၿပီးမၾကာခင္​မွာ  ​ေက်ာင္​းစည္​းကမ္​းမ်ားတင္​းက်ပ္​လိုက္​သည္​။ ​ေက်ာင္​း​ေနာက္​က်လွ်င္​ ​ေက်ာင္​းတံခါးဖြင့္မ​ေပး​ေတာ့။ မိဘအုပ္​ထိန္​းသူ ကိုယ္​တိုင္​လိုက္​ပို႔ ပါမွေနာက္​က်သည္​့ ​ေက်ာင္​းသားကို တံခါးဖြင့္​ေပးပါသည္​။ က်​ေနာ္ႏွင့္ ဝီရိယေကာင္​းလွသည့္ အမ ျဖစ္​သူက​ေတာ့ ​ေက်ာင္​း​ေနာက္​က်သည္​ဟူ၍ မရွိ။ ဝီရိယနည္​း​ေသာ က်​ေနာ့္​ကို အမျဖစ္​သူက အစဥ္​အၿမဲ တြဲ​ေခၚ​ပါသည္​။ 

          ​ေတာၿမိဳ႕​ေလးက ​ေက်ာင္​းလာတက္​သည့္က်​ေနာ္​အဖို႔ ထူးဆန္​းအံ့ၾသဖြယ္​ရာမ်ားကို မၾကာ ခင္​ျမင္​ရ၊ ၾကားရ​ေတာ့သည္​။ ​ေက်ာင္​းမုန္​႔စားဆင္​း ၁၅ မိနစ္​နားခ်ိန္​တြင္​စည္​းကမ္​းတင္​းက်ပ္​စြာ ပိတ္​ဆို႔ထား​ေသာ​ေက်ာင္​းဝင္​းအတြင္​းသို႔ တကၠသိုလ္​ေက်ာင္​းသားအကိုႀကီးႏွစ္​​ေယာက္​၊ သံုး​ေယာက္​ တတြဲ တရားလာ​ေဟာၾကျခင္​းပင္​။

အံ့ၾသစရာပင္​။  မည္​သို႔မည္​ပံု ဝင္​လာၾကသည္​မသိ။ ၾကည္​့မိခ်ိန္​တြင္​ သန္​႔စင္​ခန္​း​ေဘးက အုတ္​​ေရ ကန္​​ေပၚ​တက္​ၿပီး တရား​ေဟာ​ေနၿပီ။ ​ေခါင္​းစဥ္​က အာဏာရွင္​အစိုးရ၏ ဖိႏွိပ္​ခ်ဳပ္​ျခယ္​မႈ မ်ားအ​​ေၾကာင္​း။

ထိုတကၠသိုလ္​​ေက်ာင္​းသားအကိုႀကီးမ်ားသည္​ ၄င္​းတို႔၏မ်က္​ႏွာတစ္​ဝက္​ကို လက္​ကိုင္​ပုဝါကိုယ္​စီျဖင္​့ ဖံုးအုပ္​ထားၾက၏။

        က်​ေနာ့္မွာ သူတို႔၏အသံကိုသာၾကားရၿပီး မ်က္​ႏွာအျပည္​့အစံု မျမင္​ရ​ေသာအခါ  အားမလို အားမရ ျဖစ္​ရ​ေသးသည္​။  ထိုစဥ္​ ဆရာမမ်ား​ေရာက္​လာၿပီး သူတို႔ကိုသနားလွ်င္​ ျပန္​ၾကပါဟု​ေျပာ​ေသာအခါ ထိုအကိုႀကီးမ်ားက  ၅ မိနစ္​ေလာက္​​ေတာ့ခြင့္ျပဳ​ေပးပါဆိုၿပီး တရားဆက္​​ေဟာၾကသည္​။ ​ေက်ာင္​းျပန္​တက္​ရန္​ ​ေခါင္​း​ေလာင္​းထိုးလိုက္​လွ်င္​ အလွ်ဴိလွ်ဴိ  ​ေပ်ာက္​သြားၾကပါသည္​။

       ထိုကဲ့သို႔​ေသာညမ်ဳိးတြင္​ က်​ေနာ္​၊ အ​ေတာ္ႏွင့္ အိပ္​မ​ေပ်ာ္​​ေတာ့၊ မုန္​႔စားဆင္​းခ်ိန္​ၾကားခဲ့ရ​ေသာ စကားမ်ားကို ျပန္​ၾကား​ေနၿပီး လက္​ကိုင္​ပုဝါအုပ္​ထားေသာ မ်က္​ႏွာတဝက္​ကိုသာ ျမင္​​ေယာင္​ေနမိသည္​။

က်​ေနာ္​တို႔ငယ္​ဘဝကဖတ္​ခဲ့ရ​ေသာ ကာတြန္​း ရုပ္​ျပမ်ားထဲတြင္​ လူဆိုးဓားျပမ်ားသည္​သာ မ်က္​ႏွာကို ပုဝါအုပ္​၍ ရုပ္​ဖ်က္​ၾကရသည္​။ ထိုတကၠသိုလ္​​ေက်ာင္​းသား အကိုႀကီးမ်ားသည္​ကား လူဆိုးဓားျပမ်ားမဟုတ္​ပါဘဲႏွင့္ ရုပ္​ဖ်က္​ၾကရရွာသည္​။ အဘယ္​့​​ေၾကာင္​့နည္​း။ ​ေတာသား က်​ေနာ္​ ဉာဏ္​မမီစြာစဥ္​းစားၿပီး အ​ေတြး ခ်ာခ်ာလည္​ခဲ့ရဖူးပါသည္​။

           ဗဟုသုတအ​ေတာ္​အတန္​ျပည္​့ဝေန​ေသာ  ရန္​ကုန္​သူ အမေျပာျပမွသာ သူခိုးကလူျပန္​ဟစ္ေန၍  တကၠသိုလ္​ေက်ာင္​းသားအကိုႀကီးမ်ား  ရုပ္​ဖ်က္​ထားၾကရသည္​့အ​​ေၾကာင္​း ကိုသိခဲ့ရ၏။ ထို​ေန႔ညတိုက္​တိုက္​ဆိုင္​ဆိုင္​ ...ည ၈ နာရီတြင္​  BBC မွ သတင္​းလာသည္​။

        ဦး​ေလးျဖစ္​သူက  ​ေရဒီယိုနား​ေထာင္​ဖို႔ ​ေခၚ​​ေတာ့ ​ေမာင္ႏွမႏွစ္​​ေယာက္​လံုး ​ေရဒီယိုနား ​ေရာက္​ခဲ့ၾကသည္​။  

        ၁၉၈၈ ခုႏွစ္​၊ ဇြန္​လ ၂၂ ရက္​ ​ေန႔၊ ည ၈ နာရီသတင္​း။  ဇြန္​လ ၂၁ ရက္​​ေန႔က၊ ​ေက်ာင္​သားမ်ား ဆႏၵျပသည္​့အ​​ေၾကာင္​း။

စစ္​တပ္​၏လံုထိန္​းကားမ်ားႏွင့္ လမ္​း​ေပၚမွာတင္​ တိုက္​သတ္​သည္​့အ​ေၾကာင္​း။

က​ေလး​ေတြ ေသဆံုး။ အေရအတြက္​အတိအက်မသိရသည္​့အ​ေၾကာင္​း။ ဤကိစၥႏွင့္ပတ္​သက္​၍ ျမန္မာျပည္​ရွိ  "စာ​ေပႏွင့္အႏုပညာရွင္​မ်ား" က လႊတ္​ေတာ္​သို႔ကန္​႔ကြက္​စာတင္​ေၾကာင္​း။ စာ​ေပ သမား ၁၀၀ ​ေက်ာ္​လက္​မွတ္​ေရးထိုးတင္​ျပ​ေၾကာင္​း  ...​​ေၾကညာသြားပါသည္​။ အမက လက္​ခုပ္​ တီး၍ ​ေရဒီယိုကို အား​ေပးသည္​။

က်​ေနာ္​ အူလည္​လည္​ ျဖစ္​​ေနသည္​။

         စာၾကည္​့စားပြဲေရာက္​မွ သူတိုးတိုး​ေလး​ေျပာျပ၍  အ​ေၾကာင္​းစံုသိရသည္​။

ရန္​ကုန္​​ေမြး၊ ရန္​ကုန္​ႀကီးသည္​့ အမက ရန္​ကုန္​၏လတ္​တ​ေလာအ​ေျခအ​ေနကို အ​ေတာ္​ပင္​ သိ​ေနသည္​။  

        က်​ေနာ္​့မွာ.. မ​ေရာက္​ဘူးသည့္ျပည္​လမ္​းမႀကီးဆီသို႔ စိတ္​ကူးျဖင္​့ ​ေရာက္​သြားၿပီ။ "ဒို႔အ​ေရး...ဒို႔အ​ေရး...." ​ေအာ္​ဟစ္​​​​ေႂကြးေနသည္​့ဘဝတူ အျဖဴအစိမ္​း​ေလးမ်ားကို  ျမင္​​ေယာင္​လာ သည္​။  စစ္​ကားႀကီးမ်ား၏အသံမ်ား ၾကားလာသည္​။ ၿပီး​ေတာ့ ငယ္​သံမ​ေပ်ာက္​ေသးသည့္ နာက်င္​ဟစ္​​ေအာ္​သံမ်ား။ ​ေသြးကြက္​မ်ား။ 

စိတ္​မ​ေကာင္​းျခင္​းမ်ားစြာႏွင့္ အိပ္​ရာဝင္​ခဲ့ရပါသည္​။

         မနက္​​ေက်ာင္​းသြား​ေတာ့ ၃၁ ဘတ္​စ္​ကားဂိတ္​နားက စတိုးဆိုင္​ေရွ ႔မွာ က်​ေနာ္​့ကို ရပ္​​ေစာင္​့ခိုင္​းၿပီး ​ေစ်းဝင္ဝယ္​သည္​။ ျပန္​ထြက္​လာ​ေတာ့ ပလပ္​စတစ္​အၾကည္​ျဖင္​့ထုပ္​ပိုးထား​ေသာ လက္​ကိုင္​ပုဝါႀကီးႏွစ္ ထည္​။  တ​ထည္​ကို သူ႔ကခ်င္​လြယ္​အိတ္​အနီေရာင္​ေဘးအိတ္​​ေလးထဲထည့္ၿပီး၊ ​ေနာက္​တထည္​ကို က်​ေနာ္​ ့ ရွမ္​းလြယ္​အိတ္​အျပာ​ေရာင္​​ေလး၏ ​ေဘးအိတ္​ထဲသုိ႔ထည္​့ေပးသည္​။ အခုမသံုးရ​ေသးဘူး။ ဒါ​ေပမဲ့ အၿမဲ ထည္​့ထားရမယ္​ဟု ဆို၏။

           ထိုအခ်ိန္​မွစ၍ က်​ေနာ္​့လြယ္​အိတ္​ထဲတြင္​ အသံုးမျပဳရ​ေသးသည္​့ လက္​ကိုင္​ပုဝါတစ္​ထည္​အၿမဲပါခဲ့သည္​။ ဓာတု၊ ရူပက်ဴရွင္​မ်ားေရာက္​တိုင္​း ဆရာမ်ား၏လက္​ကိုင္​ပုဝါေရာင္​စံုမ်ားကို ၾကည့္ျဖစ္​ဆဲ။ 

​            ေက်ာင္​းဖြင္​့ရက္​မုန္​႔စားဆင္​းခ်ိန္​မ်ားတြင္​ တကၠသိုလ္​​ေက်ာင္​းသားအကိုႀကီးမ်ား ခပ္​စိပ္​စိပ္​​ေရာက္​လာတတ္​ကာ  လက္​ကိုင္​ပုဝါမ်က္​ႏွာအုပ္​၍ တရား​ေဟာဆဲ။ က်​ေနာ္​ေတာသား၏ဉာဏ္​ဦး​ေႏွာက္​က်ည္​​ေပြ႔လည္​း အတက္နည္းနည္းခ်င္​း ထြက္​ခဲ့ၿပီ။  လက္​ကိုင္​ပုဝါ​ေလးႏွစ္​ထည္​က​ေတာ့ ကိုယ္​စီ​ေနရာယူၿငိမ္​သက္​ကာ  သူခိုးက လူျပန္​ဟစ္​သည္​့ေခတ္​ကိုသရုပ္​​ေဖာ္​ရမည္​့အခ်ိန္​ကို ​ေစာင္​့စားဆဲ။

        ထို​ေန႔ မနက္​​ေက်ာင္​းတက္​ကတည္​းက ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား မ်က္​ႏွာမွာ စိုးရိမ္​ပူပန္​သည္​့အ​ေရာင္​ဟပ္​ေနတာေတာ့ သတိထားမိသည္​။  ဆရာမတ​ေယာက္​က

" သူမ်ား​ေယာင္​လို႔ေယာင္​  အ​ေမာင္​​ေတာင္​မွန္​း ​ေျမာက္​မွန္​းမသိ မလုပ္​ၾကနဲ ့" ဟု ေျပာ​ေသာအခါ အမက ထိုဆရာမကိုမထီသလို လွမ္​းၾကည့္တာ​ေတာ့ က်​ေနာ္​​ေတြ႔လိုက္​သည္​။  မုန္႔စားဆင္​းခ်ိန္​ က်​ေနာ္​့အနားသို႔ အမ​ေရာက္​လာၿပီး၊ ​ေက်ာင္​းဆင္​း​ေခါင္​း​ေလာင္​းထိုးတာနဲ႔သူ႔အနားကပ္​ေနဖို႔မွာ သည္​။

         ​ေက်ာင္​းဝင္​းအျပင္​ဘက္​​ေရာက္​​ေတာ ့ က်​ေနာ္တို႔႐ြယ္​တူ ​ေက်ာင္​းသားမ်ား​ေစာင္​့ႀကိဳ​ေန ၾကၿပီ။ အမက သူ႔လက္​ကိုင္​ပုဝါႀကီးကိုထုတ္​၍ မ်က္​ႏွာစည္​းလိုက္​ၿပီး၊ ကခ်င္​လြယ္​အိတ္​နီကို စလြယ္​သိုင္​း လိုက္​သည္​။

သူ႔အရိပ္​အကဲၾကည္​့ေနသူ က်​ေနာ္​လည္​း သူႏွင့္တသ​ေဝမတိမ္​း လိုက္​လုပ္​​ေတာ့သည္​။  ​ေမာင္​ႏွမႏွစ္​​ေယာက္​ လက္​ခ်င္​းၿမဲၿမဲတြဲကာ  လူတန္​းႀကီးႏွင့္ ပါသြားသည္​။ 

           ၃၁ ဘတ္​စ္​ကားဂိတ္​၊ သံသုမာလမ္​းခ်ဳိင္​့ဝွမ္​းမ်ား၊ ၃၇ ဘတ္​စ္​ကားဂိတ္​၊ စာတိုက္​လမ္​းဆံု၊ 

           "​ေနဝင္​းအစိုးရျပဳတ္​က်​ေရး

           ဒို႔အေရး....

           ဒီမိုက​ေရစီ၊ ရရွိ​ေရး

           ဒို႔ အ​ေရး....."

           

ေအာ္​ရလြန္​း၍ လည္​ပင္​းမ်ားနာလာသည္​။

​          ေမာင္​ႏွမႏွစ္​​ေယာက္​ လက္​တြဲမ်ားျပဳတ္​သြားလိုက္၊ သတိရခ်ိန္​ ျပန္​တြဲလိုက္​...။​ ေျခ​ေထာက္​မ်ား အားမစိုက္​ရပါဘဲႏွင္​့ ေ႐ြ႕သြားတာျပန္​မွတ္​မိသည္​။ ​ေရႊတိဂံုကိုလွမ္​းျမင္​ေနရၿပီ။ ဟစ္​ေႂကြးသံမ်ား ညံဆဲ။

​ေျခလွမ္​းမ်ားသြက္​ဆဲ။

        " သူမ်ား​ေယာင္​လို႔​ေယာင္​ အ​ေမာင္​​ေတာင္​မွန္​း ​ေျမာက္​မွန္​း မသိ" ဟု ဆရာမ​ေျပာခဲ့သည့္ စကားကို ျပန္​သတိရမိသည္​။ မဟုတ္​ပါ။  ​ေယာင္​ျခင္​းမဟုတ္​ပါ။ ​ေတာင္​မွန္​း ​ေျမာက္​မွန္​းလည္​းသိ ၾကပါ၏။  လူႀကီးမ်ားအိမ္​မွာ တိုးတိုးက်ိတ္​​ေျပာရသည္​့မ​ေက်မနပ္​စကားကို၊ လမ္​းမမ်ားေပၚထြက္​ ၍ေအာ္​ဟစ္​ခဲ့ၾကၿပီ။ 

လက္​ကိုင္​ပုဝါ​ေလး​ေတြ မ်က္​ႏွာစည္​းလို႔ လူဟစ္​ေနသည္​့သူခိုးမ်ား၏သရုပ္​မွန္​​ေပၚ​ေအာင္​ ေဖာ္​ထုတ္​ခဲ့ၾက​ေလၿပီ။

၂၈ ႏွစ္​တာၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဝီရိယရွိ၍ ဉာဏ္​ထက္​​ေသာ အမသည္​  ဆရာဝန္​မဟုတ္​သည့္​ ေဒါက္​တာဘြဲ႔ကို  ဂ်ပန္​ျပည္​ကယူလာခဲ့တာ အ​ေတာ္​ၾကာၿပီ။  က်​ေနာ္​က​ေတာ့၊ ၈၈ အ​ေရးေတာ္ပံု ႀကီးၿပီးေတာ့ ​ေတာၿမိဳ႕ေလးျပန္သြားခဲ့ၿပီး၊ တ​ေန႔တျခား ​ေပါမ်ားလာ​ေသာ မူးယစ္​​ေဆးဝါး​ေထာင္​​ေခ်ာက္​ေတြက လြတ္​ေအာင္​ မနည္​း​ေရွာင္​ခဲဲ့ရသည္​။  အနားမွာ..စီမံခန္​႔ခြဲ ေပးတတ္​သည္​့လက္​ကိုင္​ပုဝါဝယ္​​ေပးသူအမမရွိ​ေတာ ့  ပညာ​ေရးမွာ ​ေယာင္​ခ်ာခ်ာ။

အမႏွင္​့ က်​ေနာ္​ယွဥ္ႏိုင္​တာက​ေတာ့ သားသမီးအ​ေရအတြက္​ပင္​။ က်​ေနာ္​ကသံုးေယာက္။​ပညာမက္​​ေမာသူ  အမကတ​ေယာက္​တည္​း။  

တူညီတာကေတာ့ ယ​ေန႔ထက္​တိုင္​ထိုစဥ္​ကလက္​ကိုင္​ပုဝါေလးေတြကိုကိုယ္​စီသိမ္း​ထားၾကျခင္​းပင္​။

ေက်ာ္ေက်ာ္ ျမရည္စမ္း