သစ္ခက္သံလြင္ ၀တၳဳတို- ေအာင္ေမာ္ဦးရဲ႕ ေမာင္လူနပ္ကေလးတု႔ိၿမိဳ႕

ေမာင္လူနပ္ကေလးတို႔ ၿမိဳ႕

 

ေအာင္ေမာ္ဦး

ပန္းခ်ီ သန္းေဌးေမာင္

  

"  ကိုေမာင္လူနပ္ကေလးက မိုးတၿဖိဳက္ႏွစ္ၿဖိဳက္က်ရာမွ မိႈပြင့္ျကီးမ်ားႏွယ္ကားကားစြင့္စြင့္ႏွင့္ အသင္းအဖဲြ႔မ်ား ေပၚေပါက္လာပံုကို ရွင္းျပေနသည္။ ထို႔ေနာက္ (ခန္းမ၏ယာဘက္ေထာင့္ကို လက္ညိဳးထိုးလ်က္) “ေဟာဟိုမွာဆိုရင္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္နာယကအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ႀကီးမွာ အသက္ထက္ဆံုး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီျဖစ္တဲ့ ရာသက္ပန္နာယကခ်ဳပ္ႀကီးရဲ့ ကိုယ္တပိုင္းရုပ္ထုကို လည္း ထုလုပ္ထားၿပီး ပါေရာလား” (လက္ခုပ္သံမ်ား ေဝါကနဲ ထြက္ေပၚလာသည္) "

......................................

သူ သည္ၿမိဳ႕ေလးသို႔ေျပာင္းလာသည္မွာ မၾကာေသး။ ၿမိဳ႕ေလးသည္ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေသာ္ျငား သူ႔ဇာတိႏွင့္ ႏိႈင္းစာလွ်င္ ငယ္သည္ဟု ေျပာ၍ရသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်က္အခ်ာက်သည့္ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားႏွင့္ ထိစပ္သည့္ နယ္နိမိတ္မ်ဥ္းေပၚတြင္ရိွေနသျဖင့္ ငယ္ေသာ္လည္း မေသးဟုေျပာလွ်င္ရသည္။

ၿမိဳ႕ေလး၏ဖဲြ႔တည္မႈသည္ပင္ ၿမိဳ႕သားမ်ား၏ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈနွယ္ ထူးျခားေထြျပားသည္။ ၿမိဳ႕ခံမ်ားခ်ည္း စုစည္း၍ သည္ၿမိဳ႕ေလး ျဖစ္တည္လာျခင္းလား၊ သို႔တည္းမဟုတ္ နယ္စံုပယ္စံုမွလူေပါင္းစံု လာေရာက္ အေျခခ်ရာမွ သည္ၿမိဳေလး ျဖစ္တည္လာျခင္းလားဟူသည္ကို ဒုတ္ဒုတ္ထိေျပာရန္ ခက္သည္။ ၿမိဳ႕သားမ်ားက သူတို႔နားလည္သလို ေျပာေနသေရြ႕တခုခုကို အတည္ယူရန္ ခက္ေကာင္း ခက္ေနေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဘာသာစကားလည္း စံုသည္။ ယဥ္ေက်းမႈလည္းစံုသည္။

ၿမိဳ႕ေလးသို႔ေျပာင္းလာၿပီး မၾကာမီပင္ ၿမိဳ႕ခံတခ်ဳိ႕ႏွင့္ မ်က္မွန္းတမ္းမိလာသည္။ မည္ကာမတၲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးတြင္ ဆံုသည္။ ကပိုကရို စာအုပ္ဆိုင္ကေလးတြင္ ဆံုသည္။ မဝယ္လွ်င္မျဖစ္သည့္ ေစ်းကေလးတြင္ ဆံုသည္။

တေန႔သားမေတာ့ သူ႔အခန္းသို႔ ၿမိဳ႕ခံတခ်ဳိ႕ေရာက္လာၾကသည္။ သူတို႔က သည္ၿမိဳ႕ေလးကို တည္ထား သည္မွာ မည္ေရြ႕မည္မွ်ၾကာၿပီဟု တပ္အပ္မေျပာႏိုင္ေသာ္ျငား ယခုအခိ်န္အထိ ၿမိဳ႕့တၿမိဳ႕၏ ဥပဓိ မရိွေသးေၾကာင္း၊ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕၏ အဂၤါရပ္မ်ားႏွင့္ညီညြတ္ေစရန္ သက္ဆိုင္ရာ အသင္းအပင္းမ်ား၊ အဖဲြ႔ အစည္းမ်ားဖဲြ႔စည္းတည္ေထာင္ရန္လိုေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားအေနျဖင့္ အသင္း အဖဲြ႔မ်ားေပၚေပါက္လာေရးအတြက္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကရန္လိုေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ရွင္းျပၾကသည္။

သူသာဆိုလွ်င္ေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္မသိသည့္ တစိမ္းတရံစာတဦးအား ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ႏွယ္ သူတို႔လို ေျပာဆို ဆက္ဆံျဖစ္မည္မဟုတ္မွာ ေသခ်ာသည္။ သို႔ႏွင့္ သူ႔အမည္ကို စာရင္းတို႔ထားလိုက္ၾကၿပီး အသင္းဖဲြ႔ စည္းေရးအတြက္ သူ႔ထံသို႔ဖိတ္စာပို႔လိုက္မည့္အေၾကာင္း၊ သူတို႔ျပန္ဦးမည့္အေၾကာင္း ေျပာ၍ နႈတ္ဆက္ ၾကသည္။ အံ့ၾသစိတ္၊ ဝမ္းသာစိတ္တို႔ႏွင့္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ေနမိသျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ စကား ပင္ ေျပာဖို႔ေမ့သြားသည္။

တပတ္ခန္႔အၾကာ၌ တသက္ႏွင့္တကိုယ္ မည္သည့္အစည္းအေဝးမွ်မတက္ခဲ့ဘူးသည့္သူ႔ထံသို႔ ဖိတ္စာတေစာင္ ေရာက္လာသည္။ စင္စစ္ သူသည္ မည္သည့္အသင္းအဖဲြ႔တြင္မွလည္း ပါဝင္ခဲ့ဖူးသူ မဟုတ္ေခ်။ သို႔ေသာ္ ညေန (၅) နာရီတိတိဟူေသာ အခိ်န္သတ္မွတ္ခ်က္၊ မပ်က္မကြက္ ႂကြေရာက္ရန္ ဟူသည့္ တိုက္တြန္းတဝက္ေတာင္းဆိုတဝက္ေႏွာထားသည့္ အမိန္႔တပိုင္းပါဖိတ္စာႏွင့္ သူ႔ထံ တကူးတက လာေရာက္ေဆြးေႏြးၾကသူမ်ား၏မ်က္ႏွာမ်ားအား ေထာက္ထားရမည္ဟူသည့္ေလာကဝတ္တုိ႔ေၾကာင့္ မျငင္းသာေတာ့။

====

အစည္းအေဝးခန္း၌ ၿပီးခဲ့သည့္အပတ္က သူ႔အခန္းသို႔ လာေရာက္ခဲ့ၾကသူမ်ားအား ေတြ႔ရသည္။ သူ႔အမည္ကိုေခၚ၍ ျပာျပာသလဲ နႈတ္ဆက္ၾကသည္။ သူတို႔၏အမည္မ်ားကိုမမွတ္မိျခင္းအတြက္ ကိစၥရိွပံုမရေသာ္လည္း သူ႔ဘက္ကၾကည့္လွ်င္မူ မ်က္ႏွာပူစရာ ေကာင္းလွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူတို႔ သတ္မွတ္ေပးေသာေနရာ၌ အျပစ္ရိွသူတေယာက္ႏွယ္ မဝံ့မရဲထိုင္ရင္း သူတို႔၏လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို အငူသား ၾကည့္ေနမိသည္။

သူတို႔သည္ ဖိုင္တဲြကိုယ္စီ၊ စာရြက္စာတမ္းကိုယ္စီနွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကေသာ္ျငား တဖဲြဖဲြဝင္လာၾကသူမ်ား အား ျပာျပာသလဲ ႏႈတ္ဆက္ျခင္း၊ ေနရာခ်ထားျခင္းမ်ားကို ဇယ္ဆက္သလို လုပ္ကိုင္ေနၾကသည္မွာ အကၽြမ္းတဝင္ႏွင့္ ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း ရိွလွသည္။

သို႔ႏွင့္ ညေန (၅) နာရီခဲြသြားသည္။ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ား အလုပ္ရႈပ္ေနၾကဆဲျဖစ္သလို၊ သိႏွင့္ၿပီးသူ အခ်င္းခ်င္း ၏ ေထြရာေလးပါး ေျပာသံဆိုသံမ်ားႏွင့္ ခန္းမေလး စည္ကားေနသည္။ ‘လူမစံုေသးဘူးလား’၊ ‘ငါးနာရီ ေတာင္ ခဲြၿပီးသြားၿပီ’ ဟူသည့္ အသံမ်ား ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကားထြက္လာသည့္အခါတြင္မွ အစည္းအေဝးစရန္ သတိရၾကေတာ့သည္။

သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားထဲမွ ပါးရည္နပ္ရည္ရိွပံုရသူက ယခုလို ေနာက္က်မွ အစည္းအေဝးစတင္ႏိုင္သည့္ အတြက္ ေတာင္းပန္ပါေၾကာင္း၊ လူမစံုေသးေသာ္လည္း (ေနာက္ပိုင္း သူ႔အေတြ႔အၾကဳံမ်ားအရ ဘယ္ေတာ့မွ စံုသည္ဟူ၍ မရိွ) ယခုလိုအခိ်န္ေပး၍ တက္ေရာက္ၾကသည့္အတြက္ အထူးပင္ေက်းဇူးတင္ရိွေၾကာင္း၊ အစည္းအေဝးမစမီ တဦးႏွင့္တဦး အျပန္အလွန္မိတ္ဆက္ၾကရန္လိုေၾကာင္း ေျပာ၍ သူ႔ကိုယ္သူ စတင္ မိတ္ဆက္ပါေတာ့သည္။

သည္တႀကိမ္တြင္ေတာ့ မ်က္ႏွာပူရသည့္အျဖစ္မ်ဳိးထပ္မျဖစ္ေစရန္ တဦးခ်င္း၏အမည္မ်ားအား ေသေသ ခ်ာခ်ာမွတ္ထား လိုက္မည္ဟု ေတြးထားသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္းမိတ္ဆက္ၾကသည့္အခါ မ်က္ႏွာမ်ား ကို ေသေသခ်ာခ်ာမၾကည့္လိုက္မိသျဖင့္ လူႏွင့္ နာမည္မ်ားကို တဲြ၍မမွတ္မိေတာ့။ ပါးရည္နပ္ရည္ရိွလွသည့္ သ႔ူမိတ္ေဆြကပင္ သူ႔အခန္းသို႔လာေရာက္ခဲ့စဥ္က ေျပာခဲ့သည့္ စကားမ်ားကို ဥပမာ၊ ဥပေမယ်မ်ားျဖင့္ အာဝဇၨန္းရႊင္စြာ ေျပာေနသည္။ ေဘးမွတဦးက ထိုသူ ေျပာသမွ်ကို လိုက္လံ ေရးမွတ္ေနသည္။ ရပ္မိရပ္ဖဟု ထင္ရသူတဦးက သည္òမိ့ေလးတြင္ သာေရးနာေရးကိစၥမ်ားသည္ အဓိကက်ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ သာေရးနာေရးအသင္းမ်ဳိး ဖဲြ႔စည္းသင့္ေၾကာင္း ထ၍ေျပာသည္။ သူ႔မိတ္ေဆြ (သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္ေပးစဥ္က ေမာင္လူနပ္ကေလးဟု ေျပာသည္ထင္သည္) ကိုေမာင္လူနပ္ကေလးက အားလံုး၏သေဘာထားကို ေတာင္းခံသည္။

ေစာေစာက သူတခါ ငါတလွည့္ ေျပာဟယ္ဆိုဟယ္ႏွင့္ သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနေသာ ခန္းမေလးသည္ အပ္က်သံပင္ ၾကားရမေလာက္ျဗဳန္းစားခ်ည္း တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ မ်က္လႊာခ်သူခ်၊ စားပဲြကို လက္ႏွင့္ ျခစ္ သူျခစ္၊ ေတာင္ေတာင္အီအီၾကည့္သူၾကည့္ႏွင့္ အမိန္႔မရေသးသည့္ တပ္ဖဲြ႔တဖဲြ႔ႏွယ္ ခီ်တက္ရ ခက္ေန သည္။ ေစာေစာက အားတက္သေရာ ေျပာဆိုခဲ့ၾကသူမ်ားကို ေတာ္ေတာ္အားနာ သြားသည္။ မဝံ့မရဲနွင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကိုျပန္ၾကည့္ေနၾကသည္ႏွင့္ သြားဆံုသည္။ ၾကံရာမရ ေယာင္နနႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ ျပလိုက္မိသည္။

အေျခအေနကို ထိန္းေက်ာင္းတတ္ပံုရသည့္ ကိုေမာင္လူနပ္ကေလးက ‘ဒီမိတ္ေဆြကေတာ့ အသင္းဖဲြ႔စည္း ဖို႔ သေဘာတူေၾကာင္း ေခါင္းညိတ္ၿပီး ေထာက္ခံေနပါတယ္’ဟု သူ႔ထံ လက္ညိဳးထိုး၍ အားလံုး ၾကားေအာင္ ေျပာလိုက္သည္။ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ စူးစမ္းသည့္မ်က္လံုးမ်ား ဆလိုက္မီးေမာင္းထိုးသလို သူ႔ထံ က်ေရာက္လာသည္။ 

အူတူတူေယာင္နနႏွင့္ ေနာက္တႀကိမ္ ေခါင္းညိတ္ျပ လိုက္မိျပန္သည္။ ‘သေဘာတူပါတယ္’ ဟူသည့္ အသံမ်ား ခန္းလံုးျပည့္သြားသည္။ ခ်က္ဆိုနားခြက္က မီးေတာက္ၿပီးသား ျဖစ္ေနပံုရသည့္ မွတ္တမ္း လိုက္သူက ‘သာေရးနာေရးအသင္း ဖဲြ႔စည္းရန္ တညီတညြတ္တည္းသေဘာတူၾကေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္ လိုက္သည္’ ဟု သူေရးထားသည့္စာရြက္ကို သူကိုယ္တိုင္ ျပန္ဖတ္ျပသည္။

ထိုမွ် ေရလာလွ်င္ ေျမာင္းေပးရန္ ဝန္မေလးတတ္သည့္ ကိုေမာင္လူနပ္ကေလးက ‘အသင္းတခု ဖဲြ႔မည္ ဆိုလွ်င္ ယင္းအသင္း အား လမ္းညႊန္သြန္သင္မည့္ နာယကအဖဲြ႔တခု ဦးစြာဖဲြ႔စည္းရန္လိုေၾကာင္း၊ ထို႔အတူ ယင္းအသင္းအား ဦးစီးဦးေဆာင္ျပဳမည့္ ေကာ္မတီတခုလည္း ဖဲြ႔စည္းရန္လိုေၾကာင္း၊ နာယကအဖဲြ႔တြင္ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖမ်ား၊ ဂုဏ္သေရရိွပုဂၢိဳလ္မ်ား ပါဝင္ၾကရန္လိုေၾကာင္း၊ ေကာ္မတီတြင္ သြက္သြက္လက္လက္ ရိွသူမ်ား၊ အရည္အခ်င္းရိွသူမ်ား၊ တက္တက္ႂကြႂကြလုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္လိုသူမ်ား ပါဝင္ၾကရန္လိုေၾကာင္း’ အားတက္သေရာ ေျပာေတာ့သည္။

ကိုေမာင္လူနပ္ကေလးက “က်ေနာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ နာယကအဖဲြ႔မွာ ေဟာဒီက ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖ (၃)ဦးနဲ႔ ေဟာဟို က ဂုဏ္သေရရိွ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး (၂)ဦး၊ ေပါင္း (၅)ဦးကို အဆိုျပဳလိုပါတယ္” ဟု ေျပာ၍ကန္႔ကြက္မည့္သူ ရိွပါသလားဟု သံုးႀကိမ္သံုးခါ ေမးသည္။ မည္သူမွ် တုတ္တုတ္မလႈပ္ၾကသျဖင့္ မွတ္တမ္းလိုက္သူက နာယကအဖဲြ႔ႀကီးေအာင္ျမင္စြာဖဲြ႔စည္းလိုက္ေၾကာင္း ဝမ္းေခါင္းသံႀကီးႏွင့္ေၾကညာသည္။

‘ခုလို နာယကအဖဲြ႔ႀကီးကို ေအာင္ျမင္စြာဖဲြ႔စည္းၿပီးတဲ့ေနာက္ နာယကလူႀကီးမ်ားရဲ့ဦးေဆာင္လမ္းညႊန္မႈနဲ႔ အသင္းေကာ္မတီ ကို ဖဲြ႔စည္းခြင့္ျပဳရန္ ပန္ၾကားအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား’ ဟုအတိုင္ႏွင့္ အစခီ်လိုက္သည္။ စကားပင္မဆံုးေသး၊ အဟမ္း .. အဟမ္း ဆိုသည့္ ေခ်ာင္းဟန္႔သံႀကီးထြက္လာသည္။

တိုင္ၿပီးလွ်င္ ေဖာက္ရသည့္သေဘာသဘာဝအတိုင္း အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္နာယကႀကီးက ကိုေမာင္လူနပ္ ကေလး၊ မွတ္တမ္းလိုက္သူႏွင့္ အျခား (၇) ဦးကို အဆိုတင္ေတာ့သည္။ ထံုးစံအတိုင္းပင္ အသင္း၏ အမႈေဆာင္ေကာ္မတီကို ေအာင္ျမင္စြာဖဲြ႔စည္းေၾကာင္း ေၾကညာအပ္ပါသည္ခင္ဗ်ားဟူသည့္ ဝမ္းေခါင္းသံ ႀကီး ထြက္လာျပန္သည္။ သည့္ေနာက္မေတာ့ အစည္းအေဝးၿပီးဆံုးေၾကာင္း ေၾကညာသျဖင့္ အလွွ်ဴိအလွ်ဴိ ထျပန္ၾကသည္။

သူလည္း ျပန္မည္အျပဳတြင္ ‘ေအးဗ်ာ .. က်ေနာ္က နာယကႀကီးနဲ႔ ႀကိဳညိွထားေပမယ့္ ခင္ဗ်ား ေခါင္းညိတ္ လိုက္လို႔ ဒီအသင္းေလးျဖစ္လာတာဗ်၊ ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ၊ အလုပ္ေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးလုပ္ၾကရ ဦးမယ္ဗ်ဳိ႕’ ဟု ကိုေမာင္လူနပ္ကေလးက သူ႔ကို လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္ရင္း ေျပာသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ ေခါင္းညိတ္ျပမိျပန္သည္။

====

ၿမိဳ႕ေလး၏မနက္ခင္းသည္ လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာမ်ားေၾကာင့္ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ေနသည္။ အသစ္စက္စက္ ျဖစ္စဥ္တို႔၏ ထံုးစံအတိုင္း အသင္းႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာထင္ျမင္ခ်က္မ်ားသည္ လူအမ်ား၏ ႏႈတ္ဖ်ား၌ ခဲ်႕ခဲ်႕ကားကား ေနရာယူထားၾကသည္။ လဖက္ရည္ဆိုင္တြင္လည္း ေျပာၾကသည္။ စာအုပ္ဆိုင္တြင္လည္း ေျပာၾကသည္။ ေစ်းတြင္လည္း ေျပာၾကသည္။

မည္သူကစ၍ တီထြင္လိုက္မွန္းမသိေသာ္လည္း ဤအေခၚအေဝၚသစ္မ်ားေၾကာင့္ပင္ ၿမိဳ႕ေလး၏ ဂုဏ္သိကၡာမွာ ႀကီးႀကီးျမတ္ျမတ္ ျဖစ္လာသည္။ အတည္အခန္႔ရိွႏွင့္ၿပီးေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအား တင့္တင့္ တယ္တယ္ အသံုးအႏႈန္းမ်ားႏွင့္ေပါင္းစပ္လိုက္၍ ထင္၏။ ဟြန္ဒါယဥ္ေက်းမႈႏွင့္အတိၿပီးေသာ ၿမိဳ႕ေလးသည္ ၾကည္ညိဳစိတ္မ်ားျဖင့္ ဖိတ္ဖိတ္လက္ေနသည္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးတြင္ ေဖာက္သည္တိုင္း၏အႀကိဳက္ကို ေနာေက်ေနသည့္ စားပဲြထိုးေလးက ‘အဘ လာတယ္ေဟ့၊ အဘအတြက္ ေပါ့က်ဝမ္း၊ ပဲနံဝမ္း’ ဟု လွမ္းေအာ္လိုက္ၿပီး၊ ခ်ထားသည့္ သတင္းစာကို ကိုင္၍ ဖတ္ေနက်အဘအားေပးရန္ အဝ၌ ေစာင့္ႀကိဳမည္ ျပင္သည္။ ထိုအခါမ်ဳိးမ်ား၌ အဘသည္ ‘မွန္းစမ္း ..ဘာေတြမ်ား ထူးသတံုးဟ’ ဟုဆိုၿပီး အိတ္ေထာင္ထဲမွ ေရႊကိုင္း မ်က္မွန္ကေလးကို ထုတ္ကာ ထိုင္ေနက် စားပဲြ၌ထိုင္၍ နံနက္ခင္းသတင္းစာေလးကို စိမ္ေျပနေျပ ဖတ္မည္။

ထိုအခိ်န္၌ (ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္လုပ္မည္ဆိုလွ်င္ ဤအတိုင္းျဖစ္ရန္ ေတာ္ေတာ္ေလးဇာတ္တိုက္ယူရမည့္ အျဖစ္အပ်က္တခု ရုတ္ခ်ည္းျဖစ္သြားသည္။) သူ၏စားပဲြႏွင့္ ဓားလြယ္ခုတ္သာသာတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ကိုေမာင္လူနပ္ကေလးသည္ ေငါက္ခနဲထ၍ ‘ဟာ ..နာယကႀကီးႂကြပါခင္ဗ်ား၊ က်ေနာ္တို႔စားပဲြမွာ ထိုင္ပါခင္ဗ်ား’ ဟု ခရီးဦးႀကိဳျပဳလိုက္သျဖင့္ သမားရိုးက် နံနက္ခင္းကေလး ၿပိဳကဲြသြားေတာ့သည္။

စားပဲြထိုးေလးအပါအဝင္ “အဘ”ဟု အမ်ားကေခၚေဝၚေနၾကသည့္ အဘခမ်ာ ေၾကာင္အမ္း အမ္း ျဖစ္သြား သည္။ ဘုမသိ ဘမသိႏွင့္ အိုးတို႔အမ္းတမ္းျဖစ္တတ္သူတို႔၏ အငိုက္မိပံုအတိုင္း အဘသည္ ေခါင္းကုတ္ သလိုလို၊ ခါးကုတ္သလိုလို မလံုမလဲႏွင့္မယံုရဲရဲ ျဖစ္ကာ ကိုယ့္အရိပ္ကိုယ္ျပန္ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ တခုခုကို သေဘာေပါက္သြားသလိုလို၊ ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံသြားသလိုလို မ်က္ႏွာေပးမ်ဳိးျဖင့္ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ၿပဳံးလိုက္ၿပီး (သူ႔ေျခေထာက္ထဲသာ ေရာက္ေအာင္ေပးလို႔ကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ဂိုးရမည္ဟူသည့္ တိုက္စစ္မွဴးတဦး၏ယံုၾကည္မႈမ်ဳိးျဖင့္ ၾကံဳးကန္ထည့္လိုက္ပံုက) ‘ဥကၠ႒ႀကီးေရာ ေရာက္ေနတာၾကာၿပီလား ’ ဟု တေလးတစား ျပန္ေမး လိုက္ပံုက အသက္ဝင္လွသည္။

(အန္ထြက္လာသည့္ ေဘာလံုးတိုင္း မဝင္မွာမပူရသည့္ အကူတိုက္စစ္မွဴးတေယာက္၏ေသခ်ာမႈ မ်ဳိးျဖင့္ ေသေသသပ္သပ္ ပိတ္သြင္းလိုက္ပံုေလးကလည္း)  ‘ဟုတ္ကဲ့ ..က်ေနာ္နဲ႔ တဲြဘက္အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးတို႔ေရာက္ေနတာ သိပ္မၾကာေသးပါဘူး’ဟု ေျပာကာ အဘႏွင့္ ကိုေမာင္လူနပ္ကေလးတို႔ စားပဲြခံု၌ ေနရာယူၾကသည္။

ရိွလွ (၃)မိနစ္သာသာခန္႔သာၾကာမည့္ ထိုအျဖစ္အပ်က္ေလးေၾကာင့္ တဆိုင္လံုးငုတ္တုပ္ေမ့သြားသည္မွာ နံျပားဖိုမွတူးနံ႔ႀကီးသာ စူးခနဲထြက္မလာဘူးဆိုလွ်င္ ေတာ္ရံုနွင့္ သတိလည္ၾကဦးမည္မထင္။

====

ၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ ‘နာယကႀကီး’၊ ‘ဥကၠ႒ႀကီး’၊ ‘အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး’၊ အမႈေဆာင္ႀကီး’ ဟူသည့္ အေခၚအေဝၚမ်ားအား ထြက္ကာစသီခ်င္းသစ္မ်ားလို မရတရ လိုက္ဆိုၾကသည္။ ဆိုရင္းဆိုရင္း ႏႈတ္ဖ်ားစဲြ လာသျဖင့္ ဆိုၿပီးရင္း ဆိုၾကသည္။ နာယကႀကီးႏွင့္ ေကာ္မတီဝင္မ်ားသည္လည္း သြားအတူ လာအတူ ဟိုမွာသည္မွာ တပူးတဲြတဲြႏွင့္ မၾကာမၾကာေတြ႔ရတတ္သည္။

သူတို့နွင့္ ေတြ႔ရဆံုရသည္မွာ အေၾကာင္းမဟုတ္လွ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ကို နႈတ္ဆက္ရသည္မွာ ခြတီးခြက် ႏိုင္ သည္ဟု ေျပာသံၾကားရသည္။ နာယကႀကီးႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ နာယကႀကီးဟု ေခၚေဝၚႏႈတ္ဆက္ လိုက္ရံုပင္။ ဥကၠ႒ႀကီးႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ ဥကၠ႒ႀကီးဟု ေခၚေဝၚႏႈတ္ဆက္လိုက္ရံုပင္။ သို႔ေသာ္ တဖဲြ႔လံုးႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးသည့္ အခါ မည္သို႔ေခၚေဝၚႏႈတ္ဆက္ရမည္မသိ။ နာယကႀကီးတဦးတည္းကိုသာ ကြက္ၿပီးႏႈတ္ ဆက္မည္ ဆိုလွ်င္ လည္း အျခားသူမ်ားကို မေလးမစားျပဳရာေရာက္မည္။ 

တဦးခ်င္းကိုနႈတ္ဆက္ေနရမည္ဆိုလွ်င္လည္း အခိ်န္ အေတာ္ယူရမည္။ ထိုျပႆနာကို ေရွာင္လဲႊ၍လည္း မရ၊ ေနစဥ္ႏွင့္လည္းအမွ် ရင္ဆိုင္ေနရသူမွာ လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ပင္ ျဖစ္သည္။

ႏႈတ္သြက္လွ်ာသြက္ရိွသူမ်ားထဲတြင္ ကားစပါယ္ယာႏွင့္ စားပဲြထိုးမ်ားအား ဂုဏ္ထူးေဆာင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳရံုႏွင့္ မလံုေလာက္ေတာ့ဟု ထင္သည္။ တီထြင္ဉာဏ္ႏွင့္ ျဖတ္ထိုးဉာဏ္ေကာင္းျခင္းအတြက္ ဘဲ႔ြတခုခု (ေလာေလာဆယ္မရိွေသးလွ်င္ လည္း ခပ္သြက္သြက္တီထြင္၍) အပ္နွင္းသင့္သည္ဟု ထင္သည္။

‘ဟာ .. ဆရာတို႔အဖဲြ႔လာတယ္ေဟ့။ ေနရာေပး၊ ခံုရွင္း၊ သတင္းစာယူ၊ တူးတီးသရီးေကာ္ ထူးရွယ္ ဆဲြမယ္ေဟ့’  ဟု လွမ္းေအာ္လိုက္သည့္ စားပဲြထိုးေလး၏ ျပာျပာသလဲ ခရီးဦးႀကိဳျပဳလိုက္သံက ထြန္းကားေတာ့မည့္ ယဥ္ေက်းမႈသစ္တခု၏ ေႂကြးေၾကာ္သံတခုသဖြယ္ ျဖစ္သြားသည္။

ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ား၌ တဦးခ်င္းႏွင့္ အဖဲြ႔လိုက္ဆက္ဆံေရးကို ေအာင္ျမင္စြာထူေထာင္လိုက္ႏိုင္ၿပီျဖစ္ သျဖင့္ ျမင့္သည္ထက္ျမင့္ တက္လာေနသည့္ ၿမိဳ႕ေလး၏ယဥ္ေက်းမႈကို ၿမိဳ႕သားမ်ားကိုယ္တိုင္ပင္ တအံ့တၾသ ျဖစ္ေနရသည္။ အျခားသူမ်ားထက္ လာဘ္ျမင္တတ္သည့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပိုင္ရွင္၏ ‘ဆရာ’ ေခၚသံက အက်ယ္ဆံုးျဖစ္မည္ ထင္သည္။

အဖဲြ႔လိုက္ႏွင့္ဆံုလွ်င္ ‘ဆရာတို႔’ ဟုေခၚ၍ တဦးခ်င္းႏွင့္ဆံုလွ်င္ ‘ဆရာ’ဟု ေခၚလိုက္ရံုပင္။ ေကာင္းသည္ ထက္ေကာင္းသည္ မွာ လူခ်င္းမသိလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ သိေသာ္လည္း နာမည္ေမ့ေနလွ်င္ျဖစ္ေစ (သိ႔ုတည္း မဟုတ္) ရာထူးအဆင့္အတန္းကို မသိလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ သိေသာ္လည္း ေမ့ေနလွ်င္ျဖစ္ေစ ‘ဆရာ’ဟု တခြန္း တည္းေခၚလိုက္ရံုႏွင့္ ကိစၥျပတ္သြားသည္။ ေခၚစ၌ မရဲတရဲျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေခၚေန က်သြားေသာ အခါ ႏႈတ္က်ဳိးသြားၾကသည္။

သို႔ေသာ္ ယဥ္ေက်းမႈတရပ္ ထြန္းကားသည္ထက္ ထြန္းကားလာလွ်င္ အရိွန္လြန္တတ္သလား မေျပာတတ္။ ဆိုက္ကားနင္းသူကို ဆိုက္ကားဆရာ၊ ကားေမာင္းသူကို ကားဆရာ၊ ျမင္းလွည္းေမာင္းသူကို ျမင္းလွည္း ဆရာ၊ ဆံပင္ညွပ္သူကို ဆံသဆရာ စသျဖင့္ ဆရာခ်င္း မိုးမႊန္ကုန္သည္။ လက္ေပြ႔သတင္းစာေရာင္းသူ ကိုပင္ ‘ဗ်ဳိ႕…. သတင္းစာဆရာ၊ ဒီမွာ တေစာင္ေလာက္’ ဟု ေခၚ၍ ဝယ္ၾကသည္။ လမ္းမီးတိုင္မ်ားေအာက္မွ ပုရစ္ေကာက္သူမ်ားပင္လွ်င္ ဝယ္သူႏွင့္စကားေျပာရာ၌ တဗူးမွ တဆယ္ထဲပါ ဆရာဟု ေျပာေရာင္း ေရာင္းၾကသည္။

====

‘ ဒီအစည္းအေဝးက အရင့္အရင္ အစည္းအေဝးေတြထက္ အေရးႀကီးတယ္ဗ်၊ ဆက္ဆက္လာခဲ့ဗ်ာ၊ ေရာ့ … ဒီမွာ ဖိတ္စာ’ ဟု ေျပာေပး ေပးသြားေသာ အေစာင္ ၅ဝ ေျမာက္ဖိတ္စာေလးကို သူ ထရံ၌ ထိုးထားလိုက္ သည္။

ပံုမွန္အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ သတ္မွတ္ခိ်န္ထက္ တနာရီခန္႔ေနာက္က်ေလ့ရိွတတ္၍ သတ္မွတ္ဦးေရထက္ သံုးပံုတပံုခန္႔ေလ်ာ့ေလ့ ရိွတတ္သည့္ အစည္းအေဝးမ်ား၌ ေယဘုယ် ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားသာလွ်င္ အတည္ျပဳနိုင္သည္က မ်ားသည္။ ခ်ခဲ့ၿပီးသမွ် ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား သည္လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အေကာင္ အထည္မေပၚ။ အမ်ားနဲ႔လုပ္ရတာဆိုေတာ့ ဒီလိုေပါ့ဗ်ာဟု ညည္းေျပာ ေျပာတတ္ၾကသည္။

မ်ားေသာအားျဖင့္ ေျပာမည့္အေၾကာင္းအရာကို ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မထားၾက။ ျပင္ဆင္သည္ဆိုလွ်င္လည္း အိပ္ရာဝင္ခါနီး အေညာင္းတထိုင္စာမွ်သာ။ လက္တန္းေျပာၾကသည္က မ်ားသည္။ 

ထို႔ေၾကာင့္ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ႏွင့္ လိပ္ပတ္မလည္။ လိုရင္းမေရာက္။ 

မူလ ေျပာေသာအေၾကာင္းအရာက ေပ်ာက္ကာ ဆင့္ပြားဥပမာမ်ားေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္၍ မဆံုးႏွင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္ရ ခက္ေနတတ္သည္။

တခ်ဳိ႕က စကားႀကံဳလိုက္တတ္သည္။ (ကိုယ္ဘာေျပာမည္ကို ႀကိဳတင္သတ္မွတ္မထားဘဲ အျခားသူ ေျပာ သည့္စကားအဆံုးကို ေကာက္၍ ထိုေနရာမွ စေျပာတတ္သည္) တခ်ဳိ႕က ထူးမျခားနား အေၾကာင္း အရာကိုပင္ ထူးျခားေလသေယာင္ ေျပာတတ္သည္။ တခ်ဳိ႕က ေျပာၿပီးသည့္အေၾကာင္းအရာ ကိုပင္ တႀကိမ္တခါမွ်မေျပာရေသးသည့္ႏွယ္ အတည္ေပါက္ႏွင့္ ေျပာတတ္သည္။

တခ်ဳိ႕က ေရလည္းျမင့္ေစ ၾကာလည္းတင့္ေစဟူသည့္ သေဘာမ်ဳိးျဖင့္ ကိုယ့္ထက္ျမင့္သူကို တင္၍ ေျပာ တတ္သည္။ တခ်ဳိ႕က အျခားသူကို အျပစ္ဖို႔၍၊ တခ်ဳိ႕က လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းသည္။

တခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေဖာ္ မသူေတာ္ဟူသည့္ နီတိကို ဖိနပ္ႏွင့္အတူ ခၽြတ္ခဲ့ၾကပံုရသည္။ တခ်ဳိ႕က ဝန္ခံ၍ အျမတ္ထုတ္ၾကသည္။ (မွားသည္ဟုကိုေျပာ၍မရသည့္ မဆိုစေလာက္ကိစၥေလးတခုကို တကဲ့အျပစ္အနာ ႀကီးတခုႏွယ္ခဲ်႕ကား၍ ဝန္ခံကာ က်န္သည့္ ၉၉ ရာခိုင္နႈန္းကိုသူ႔ဘက္ယက္၍ ေျပာတတ္သည္။ 

မ်ားေသာအားျဖင့္ တဦးတည္းကဒိုင္ခံေျပာ၍ ေျပာသမွ်လည္းအတည္ျဖစ္သည့္ အစည္းအေဝးမ်ားသည္ မက်င္းပေသးမီနွင့္ က်င္းပၿပီးအေျခအေနမွာ အေျဖသိၿပီးသည့္ ပဲြေဟာင္းျပန္ၾကည့္ရသလိုပင္။

====

စာအုပ္ကိုယ္စီႏွင့္ စာထိုင္ဖတ္ေနၾကသူမ်ားကိုေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ အခန္းမ်ား မွားဝင္ခဲ့မိေလသလားဟု ထင္လိုက္မိသည္။ အားနာပါးနာႏွင့္ ျပန္ထြက္မည္ျပဳစဥ္ မ်က္မွန္းတမ္းမိေနသူတဦးက ‘ ေဟ့လူ .. လာေလဗ်ာ’ ဟု လွမ္းေခၚသည္။ တခ်ဳိ႕က စာေရးေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က ပံုဆဲြေနၾကသည္။ တေၾကာင္းဆဲြပန္းခ်ီ၊ ရုပ္ျပပန္းခ်ီ၊ ကာတြန္းရုပ္ပံု၊ ကယ္ရီေကးခ်ား စသည္ျဖင့္ စိတ္ဦးတည့္ရာ ေရးျခစ္ေန ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က ဂဏန္းေပါင္းစက္တလံုးႏွင့္ ေငြစာရင္းတြက္ေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က သိုသိုသိပ္သိပ္ႏွင့္ တိုးတိုးႀကိတ္ေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က တယ္လီဖုန္းႏွင့္ ဂိမ္းကစားေနသည္။ (ထိုဖုန္းမ်ားေၾကာင့္ပင္ အစည္း အေဝးမ်ား၌ ေျပာသူေရာ နားေထာင္သူပါ အာရံုေနာက္ရသည္မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္)။

ေစာေစာက လွမ္းေခၚသူက ‘ဒီလိုေပါ့ဗ်ာ။ လူစံုေအာင္ခ်ည္းေစာင့္ေနရေတာ့ မျပတ္ေသးတဲ့ ရံုးအလုပ္ေတြ ရိွရင္ ဒီကိုယူလာၿပီး လုပ္ရင္လည္းလုပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အပ်င္းေျပ တခုခုဖတ္ရင္လည္းဖတ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ …ခင္ဗ်ား လက္ထဲက ဘာစာအုပ္တုန္းဗ်’ ဟု ေမးသည္။ ‘မဂၢဇင္းစာအုပ္ပါ၊ ျပန္အပ္ဖို႔ယူလာတာ’ ဟု ေျပာေတာ့ ‘ဒါဆို လဲဖတ္ရေအာင္ဗ်ာ’ ဟုဆို၍ သူ႔လက္ထဲမွစာအုပ္ကို ထိုးေပးသည္။

ခန္းမ၏အျပင္အဆင္မွာ ျပည့္စံုခ်င္လြန္းသည့္ ႏွစ္ပတ္လည္ အစီရင္ခံစာတေစာင္၏ မ်က္ႏွာဖံုးတခုႏွင့္ တူေနသည္။ ဓာတ္ပံုမ်ားကို ေနရာမလပ္ခိ်တ္ဆဲြထား၍ ေၾကညာခ်က္မ်ားကိုသင္ပုန္း ေလးငါးခုႏွင့္အျပည့္ ကပ္ထားၾကသည္။ ႏွစ္ပတ္လည္ စံုညီ အစည္းအေဝးဟူသည့္ စာတမ္းကို နက္ျပာေရာင္ ေနာက္ခံ ပိတ္စ ေပၚတြင္ စာလံုးျဖဴျဖင့္ ေဖာက္ထားသည္။ ေရွ႕၌ နာယကမ်ားႏွင့္ သဘာပတိမ်ား ေနရာယူရန္ အတြက္ ထိုင္ခံုမ်ား ခ်ထားသည္။ စားပဲြခံုရွည္ႀကီး၏အလယ္၌ ပန္းဖလားတခု တင္ထားသည္။ စားပဲြခံုေပၚ၌ အလံတိုေလးမ်ား၊ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးမ်ား၊ လက္သုတ္စကၠဴ လိပ္မ်ား၊ ႏွစ္ထပ္ဘီစကြတ္မုန္႔မ်ား၊ ေဆးလိပ္ ခြက္မ်ား၊ ဖိုင္တဲြမ်ား ခ်ထားသည္။

စင္ျမင့္တဝိုက္၌ လက္ပတ္ကိုယ္စီပတ္ထားသူမ်ား ဟိုမွသည္သို႔လူးလားေခါက္တံု႔သြားလာေနၾကသည္။ ရင္ဘတ္၌ ေရႊေရာင္ေတာက္ေတာက္ ရင္ထိုးတံဆိပ္ကားကားႀကီးမ်ား ထိုးထားသည္ကိုၾကည့္ရသည္မွာ အလြန္အေရးပါသူမ်ားျဖစ္မည္မွန္း မေျပာဘဲႏွင့္ သိႏိုင္သည္။ ခန္းမ၏ယာဘက္ေထာင့္၌ ကိုယ္တပိုင္း ရုပ္ထုႀကီးတခုကို ေတြ႔ရသည္။ သံုးေလးဦးက မီးမ်ားလင္းမလင္း၊ ပန္ကာမ်ား လည္မလည္၊ မိုက္မ်ား အသံထြက္မထြက္ စစ္ေဆးေနၾကသည္။ သံုးေခ်ာင္းေထာက္ ကင္မရာမ်ားကို ၾကည့္ရသည္မွာ သားေကာင္ေတြ႔လွ်င္ မညွာမတာခုန္အုပ္ၾကေတာ့မည့္ က်ားရဲမ်ားႏွယ္ စူးစူးရဲရဲႏိုင္လွသည္။

‘ ဥကၠ႒ႀကီးအား မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားေပးပါရန္ ေလးစားစြာပန္ၾကားအပ္ပါသည္ခင္ဗ်ား’ ဟုေျပာလိုက္သည့္ အခမ္းအနားမွဴး၏ စကားအဆံုး၌ ကိုေမာင္လူနပ္ကေလး ေရွ႕ထြက္လာသည္။

“ကဲ …က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းသလဲ။ မဖဲြ႔ထားေသးတဲ့ အသင္းအဖဲြ႔ ရယ္လို႔ မရိွသေလာက္ ဘဲ။ ပညာေရးနယ္ပယ္မွာပဲၾကည့္ၾကည့္၊ က်န္းမာေရး နယ္ပယ္မွာပဲၾကည့္ၾကည့္၊ ဘယ္နယ္ပယ္မွာပဲၾကည့္ၾကည့္ သူ႔အသင္းအဖဲြ႔နဲ႔သူ ဖဲြ႔စည္းၿပီးသားခ်ည္းပဲ။ ဒီလို အသင္းအဖဲ႔ြေလးေတြနဲ႔ ခ်ည္း မလံုေလာက္လို႔ အဲဒီအသင္းအဖဲြ႔ေလးေတြကို စုဖဲြ႔ထားတဲ့ အသင္းအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ႀကီးကလည္း အခိုင္အမာရိွပါေရာလား။ အဲဒီ အသင္းအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ႀကီးကိုဦးေဆာင္မယ့္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ အသင္းအဖဲြ႔ခ်ဴပ္ႀကီး ကလည္း ရိွျပန္ပါေရာလား။ အဲဒီ ဂုဏ္ထူးေဆာင္အသင္းအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ႀကီးကို လမ္းညႊန္မယ့္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ နာယကခ်ဳပ္အဖဲြ႔ႀကီးကလည္း ရိွျပန္ပါေရာလား။

ကိုေမာင္လူနပ္ကေလးက မိုးတၿဖိဳက္ႏွစ္ၿဖိဳက္က်ရာမွ မိႈပြင့္ျကီးမ်ားႏွယ္ကားကားစြင့္စြင့္ႏွင့္ အသင္းအဖဲြ႔မ်ား ေပၚေပါက္လာပံုကို ရွင္းျပေနသည္။ ထို႔ေနာက္ (ခန္းမ၏ယာဘက္ေထာင့္ကို လက္ညိဳးထိုးလ်က္) “ေဟာဟိုမွာဆိုရင္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္နာယကအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ႀကီးမွာ အသက္ထက္ဆံုး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီျဖစ္တဲ့ ရာသက္ပန္နာယကခ်ဳပ္ႀကီးရဲ့ ကိုယ္တပိုင္းရုပ္ထုကို လည္း ထုလုပ္ထားၿပီး ပါေရာလား” (လက္ခုပ္သံမ်ား ေဝါကနဲ ထြက္ေပၚလာသည္)

“အဲဒီလို အဘက္ဘက္က အားေကာင္းေနေပမယ္လို႔ က်ေနာ္ကေတာ့ ၿပီးျပည့္စံုတယ္ရယ္လို႔ မယူဆေသး ပါဘူး။ ဒါဟာ က်ေနာ္တိ႔ုရဲ႕ျဖတ္သန္းမႈေတြ၊ အေတြ႔အႀကံဳေတြကို အေျခခံၿပီးေတာ့မွ ေျပာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဟာ ၿမိဳ႕ေလးရဲ့အက်ဳိးအတြက္ အသင္းအဖဲြ႔ေတြကို ဖဲြ႔ခဲ့ၾကတယ္။ ဖဲြ႔ၿပီးတဲ့အခါ သူ႔ဆီ ကိုယ္သြား ေလ့လာ၊ ကိုယ့္ဆီ သူလာေလ့လာ၊ သူ႔ဖဲြ႔စည္းပံု ကိုယ့္ေပး၊ ကိုယ့္ဖဲြ႔စည္းပံု သူ႔ေပး၊ ကိုယ့္ေၾကညာခ်က္ သူ႔ေပး၊ သူ႔ေၾကညာခ်က္ ကိုယ့္ေပး၊ သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ပူးေပါင္းေလ့လာ၊ သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ပူးေပါင္းဖဲြ႔စည္း၊ သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ပူးေပါင္းေၾကညာ စသည္ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကတာဟာျဖင့္ အလြန္႔ အလြန္ကို အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ သမိုင္း မွတ္တိုင္မ်ား စိုက္ထူႏိုင္ခဲ့ျခင္းရယ္လို႔ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုရင္လည္း ရနိုင္ေကာင္းရဲ့လို႔ ထင္မိပါတယ္” ကိုေမာင္လူနပ္ကေလး က စကားေျပာရင္း ပရိတ္သတ္ကို မ်က္လံုးေဝ့၍ အကဲခတ္သလို ၾကည့္လိုက္ သည္။ ထို႔ေနာက္ လည္ေခ်ာင္းရွင္းသလို ေခ်ာင္းတခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ဟန္႔သည္။

“ဒါေပမယ့္ အေျခခံအက်ဆံုးနဲ႔ အေရးအႀကီးဆံုးအဆင့္ကိုေတာ့ မရည္ရြယ္ဘဲ ခ်န္လွပ္ခဲ့မိၾကတယ္ လို႔ ျပန္လည္သံုးသပ္မိပါတယ္။ ဒါဟာ ဘယ္လို အသင္းအဖဲြ႔မ်ဳိးေတြကို ဖဲြ႔ၾကမလဲ၊ ဖဲြ႔တဲ့အခါ ဘယ္လိုဖဲြ႔ၾက မလဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကလည္း က်ေနာ္တို႔မွာ အေတြ႔အၾကဳ႔မႂကြယ္၀ေသးလို႔၊ အသိသုတ နည္းပါး ေနေသးလို႔လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ခုလို ျပန္လည္သံုးသပ္ႏိုင္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ေနာင္မွာ ဒီလို မျဖစ္ရေအာင္ ျပင္ၾကရပါလိမ့္မယ္။

ဒီေနရာမွာ မႁခြင္းမခ်န္ဝန္ခံဖို႔နဲ႔ မျဖစ္မေနေတာင္းပန္ဖို႔လိုအပ္တာကေတာ့ (ရုပ္ထုႀကီးကိုလက္ညိဳးထပ္ထိုး) နာယကလံုးဆိုင္ရာ နာယကခ်ဳပ္ႀကီးကိုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဤေနရာဤစင္ျမင့္ေပၚကေန အားလံုးရဲ႕ ကိုယ္စား နာယကလံုးဆိုင္ရာ နာယကခ်ဳပ္ႀကီးအေနနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕အားနည္းခ်က္ေတြကို ခြင့္လႊတ္ဖို႔ အႏူး အညြတ္ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္” (လက္ခုပ္သံမ်ားမစဲေသးသျဖင့္ ေရေသာက္ခိ်န္ ရသြားသည္။)

“ဒါေၾကာင့္ နာယကလံုးဆိုင္ရာ နာယကခ်ဳပ္ႀကီးရဲ့ ေရွ႕ေမွာက္မွာပဲ ‘အသင္းအဖဲြ႔မ်ားဆိုင္ရာ အသင္းအဖဲြ႔’ တခုကို စတင္ ဖဲြ႔စည္းလိုက္ေၾကာင္း အသိေပးေၾကညာအပ္ပါတယ္” 

(ေဝါခနဲလက္ခုပ္သံမ်ား ေသာေသာညံ သြားသည္)

====

ဘယ္သ႔ူအက်ဳိးရယ္ဟူ၍ အပ္က်မတ္က် ေျပာရခက္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေညာင္ေရ အေလာင္းခံလိုက္ရသည္ဟု ခံစားလိုက္ရသည္ကား အမွန္ပင္။

“လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား၊ ဒီေန႔အစည္းအေဝးမွာ တဦးခ်င္းအလွည့္က် ေျပာၿပီးဆိုၿပီးၾကၿပီျဖစ္လို႔ ေတာ္ေတာ္ လည္း ျပည့္စံုၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအသင္းကိုမဖဲြ႔စည္းခင္ အေရးပါတဲ့ပုဂၢိဳလ္တဦးနဲ႔ လူႀကီးမင္း မ်ားကို မိတ္ဆက္ေပးလိုပါတယ္။ ဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ ဒီၿမိဳေလးကို က်ေနာ္တို့ေနာက္မွ ေရာက္လာေပမယ့္လည္း ပထမဆံုးဖဲြ႔စည္းခဲ့တဲ့ သာေရးနာေရးအသင္းကေလးကေနစၿပီး ခုခိ်န္ထိ စိုက္လိုက္မတ္တတ္ ပါဝင္ေဆာင္ ရြက္ခဲ့သူတဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သင့္ေတာ္ရာတာဝန္တခုခု သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေပးဖိ႔ုရာ ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုးရဲ႕တာဝန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း ၿမိဳ႕ေလးရဲ့အက်ဳိးကို ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔ လို သယ္ပိုးနိုင္မယ္ မဟုတ္ လား”ဟုေျပာၿပီး သူ႔ကို လက္ညိဳးထိုးျပကာ အားလံုးႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ သည္။ (လက္ခုပ္တီးျခင္း၏အဓိပၸာယ္ကို ေကာင္းစြာခဲြျခား မသိေသာ္လည္း ခုလို အသက္ပါသည့္ ဇာတ္ဝင္ ခန္းမ်ဳိးအေရာက္၌ ဘာလုပ္ရမည္ကို ေကာင္းစြာသိထားၾကသည့္ ၿမိဳ႕သားမ်ားက တာဝန္ေက်ပြန္စြာပင္ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္အလုပ္ကိုအခိ်န္ကိုက္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။)

ထို႔ေနာက္ စကားေျပာရန္ဖိတ္ေခၚသည့္ အခမ္းအနားမွဴး၏ ပန္ၾကားသံထြက္ေပၚလာသည္။ ကိုေမာင္လူနပ္ကေလးကို အားကိုးတႀကီး လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ 

ပယ္နယ္တီဧရိယာထဲ ျဖတ္တင္ေပးလိုက္သည့္ ေဒးဗစ္ဘက္ဟမ္း၏ မ်က္ႏွာေပးမ်ဳိးျဖင့္ သူ႔ကို ၿပံဳးၾကည့္ေနသည္။

သူ ထမွျဖစ္ေတာ့မည္။ အစည္းအေဝးတက္သက္ရင့္ေသာ္လည္း စကားေျပာအေတြ႔အၾကံဳလံုးလံုးမရိွသျဖင့္ ရင္ေတြတဒုန္းဒုန္း ခုန္လာသည္။ လက္ဖ်ားေျခဖ်ားမ်ား ေအးစက္ေစးထန္းလာသည္။ လည္ေခ်ာင္းမ်ား ေျခာက္ကပ္လာသည္။ လူႏွင့္ကုလားထိုင္ပင္ ထိေနသလိုလို၊ လြတ္ေနသလိုလို ခံစားေနရသည္။ မ်က္လႊာခ်၍ လက္ဖဝါးခ်င္း  ဖ်စ္ညွစ္ပြတ္ေခ်ေနရာမွ ဆတ္ကနဲေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။

အလို .. သူ႔ကို စိတ္ဝင္တစားေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည့္ မ်က္လံုးမ်ား။ ေခၽြးေစးမ်ားပင္ ထြက္လာသည္။ ႀကံရာမရသည့္အဆံုး ေရွ႕တြင္ခ်ထားသည့္ ဗလာစာရြက္မ်ားကို ေကာက္ယူ လိုက္သည္။ ေလတခ်က္မွ် မတိုက္ပါဘဲႏွင့္ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနသည့္စာရြက္မ်ားအား ကတုန္ကယင္လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဖ်စ္ညွစ္ခ်ဳပ္ကိုင္ ၾကည့္သည္။ မရ။ စိတ္တည္ၿငိမ္မႈရရန္ ဗလာခ်ည္းသက္သက္စာရြက္မ်ားအား မိွတ္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ေန သည့္ သူ႔ဟန္က ေဆြးေႏြးမည့္အေၾကာင္းအရာကို အေလးအနက္ ဆင္ျခင္ေနသည္လားဟု ထင္ေကာင္း ထင္စရာပင္။

သူ႔ကိုယ္သူ အားတင္းလိုက္သည္။ ေရွ႕မွစားပဲြခံုကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ တင္းတင္းရင္းရင္းဆုပ္ကိုင္ရင္း ထရပ္ လိုက္သည္။ ထိုအခါတြင္မွ တရစပ္တုန္ေနသည့္ဒူးမ်ား ညႊတ္ေခြက်သြားေတာ့ မည္လားဟု စိုးရိမ္လာ သည္။ ဒူးကိုအာရံုစိုက္၍ ထိန္းမည္ၾကံကာရိွေသး၊ ရင္ထဲကတလွပ္လွပ္တုန္၍ ေခါင္းထဲမလည္း မူးေနာက္ေနာက္ ျဖစ္လာသည္။ အာေခါင္မ်ားလည္း ေျခာက္သည္ထက္ ေျခာက္လာသည္။

မရည္ရြယ္ဘဲႏွင့္ ေခ်ာင္းတခ်က္ဟန္႔မိသြားသည္။ သို႔ေသာ္ အသံကားမထြက္။ ဤတြင္မွ ထြက္ေပါက္ရသြား သည့္ သားေကာင္တေကာင္လို ရဲရဲတင္းတင္း ေခ်ာင္းတခ်က္ဟန္႔လိုက္သည္။

 (စစ္ေျမျပင္၌ ပထမဆံုး ေသာ က်ည္ဆံတေတာင့္ ပစ္လိုက္ၿပီးကာမွ ရဲစိတ္ဝင္သြားသည့္ စစ္သားတေယာက္ႏွယ္ ခန္းမထဲ၌ ေနသားတက်ျဖစ္သြားသည္) ဘာျဖစ္ျဖစ္ဟူသည့္စိတ္ကို ႏွလံုးသြင္း၍ ေကာက္ကာငင္ကာ ေျပာခ်လိုက္ သည္။

“က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ခုနက သူေျပာသြားတာနဲ႔အတူတူပါပဲ”ဟု ေရွ႕ခံုမွလူကိုလက္ညိဳးထိုးျပၿပီး အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။

အားလံုးက သူ႔ကို ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ ၾကည့္ေနဝကသျဖင့္ ဘာမ်ားေျပာခဲ့မိပါလိမ့္ဟု အထိတ္ထိတ္ အလန္႔လန္႔ စဥ္းစား ၾကည့္သည္။ သို႔ေသာ္ ဗလံုးဗေထြးႏွင့္ေျပာလိုက္မိသည္မ်ားကို ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိေတာ့။ မတတ္ႏိုင္။ ၿပီးမွပဲ အစည္းအေဝး မွတ္တမ္းကို ဖတ္ၾကည့္ရေတာ့မည္။

သိသိသာသာႏွင့္ အေတာ္ဝကာၾကာတိတ္ဆိတ္သြားသည့္ခန္းမထဲ၌ လက္ခုပ္သံမ်ား ေသာေသာညံ ထြက္ေပၚလာသည္။ (တဦးေျပာၿပီးတိုင္း အျခားသူမ်ားက လက္ခုပ္တီးကိုတီးရသည့္ ယဥ္ေက်းမႈကိုသာ တီထြင္မထားခဲ့လွ်င္ သည္လိုအေျခအေနမ်ဳိး၌ မည္သို႔ ေရွ႕ဆက္ရမည္ကို သိရန္ခဲယဥ္းလွသည္)

ဘာေၾကာင့္ရယ္ဟူ၍ေတာ့ တပ္အပ္မေျပာႏိုင္။ သူသည္လည္း လက္ခုပ္တီးေနမိသည္။

ေအာင္ေမာ္ဦး

၂၃၊ ၅၊ ၂ဝဝ၄

- မွတ္ခ်က္။ ။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္၀န္းက်င္က ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္အေျခစိုက္ ေခတ္ၿပိဳင္ အြန္လိုင္းေပၚတြင္ ေဖာ္ျပခံခဲ့ရဖူးသည့္ ၀တၳဳတိုတပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။