ျမတ္လိႈင္း - ဘဝကုိရယ္ေမာျခင္းနဲ႔ေမာခဲ့သူ -ကဗ်ာဆရာေစာေဒေဝါ

ဘဝကုိရယ္ေမာျခင္းနဲ႔ေမာခဲ့သူ -ကဗ်ာဆရာေစာေဒေဝါ

ျမတ္လိႈင္း

(သစ္ခက္သံလြင္) ဇန္နဝါရီ ၁၁၊ ၂၀၁၉

သူတေယာက္ထဲရပ္ေနတယ္ဆိုရင္ တခုခုကုိေတြးျပီးသက္ျပင္းအႀကိမ္ႀကိမ္ခ်ေနတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ အနားကုိတေယာက္ေယာက္ေရာက္လာရင္ သူဟာ တဟားဟားနဲ႔ရီေမာျပီး ႀကိဳဆိုတတ္တယ္။

သူနဲ႔ေတြ႔တဲ႔လူတိုင္းက သူဟာေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေနတတ္တဲ့လူတေယာက္လို႔ထင္ၾကမွာပါ။ သူ႔နာမယ္က ”ေစာေဒေဝါ” တဲ့။ ကဗ်ာဆရာေစာေဒေဝါေပါ့။ ေနာက္ပုိင္း စာေပကဗ်ာမ်ိဳးဆက္လူငယ္ေတြကေတာ့ ကဗ်ာဆရာေစာေဒေဝါဆိုသူကုိ ေမ့ေနၾကျပီထင္ပါရဲ႕။ ကဗ်ာဆရာျမျမင့္မိုရ္နဲ႔ေစာေဒေဝါက အဂၤပူျမိဳ႕သား ကဗ်ာဆရာေတြ ေပါ့။

ညီအစ္ကုိလိုေနၾကတယ္။ ကဗ်ာဆရာျမျမင့္မိုရ္ေနာက္မွရန္ကုန္စာေပေလာကကုိတက္လာတဲ့သူ။ ရန္ကုန္ စာေပေလာကမွာ ကုိျမျမင့္မိုရ္(ဗိုလ္ျမ)နဲ႔အတူေနတဲ့အခါ ေနခဲ့တယ္။

သူနဲ႔အရင္းႏွီးဆုံးကဗ်ာဆရာကေတာ့ ျမင့္ဦးဦးျမင့္လို႔ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ကုိျမင့္ဦးဦးျမင့္မိသားစုေနထိုင္ခဲ့တဲ့ၾကည့္ျမင္တိုင္၊ ေစ်းကေလး ၄ လမ္းအိမ္မွာအေနမ်ားခဲ့တယ္။ ကဗ်ာ ဆရာျမင့္ဦးဦးျမင့္ကလည္း နယ္ေပါင္းစုံကတက္လာတဲ့လူငယ္ကဗ်ာဆရာေတြအတြက္ တာဝန္ေက်သူ ႀကီးေပါ့။ ကုိျမင့္ဦးဦးျမင့္ကုိ စာေပကဗ်ာေလာကမွာ ႏွမေပးျပီးခ်စ္တတ္သူႀကီးလို႔အမည္တြင္ခဲ့တယ္ေလ။

ဒါကလည္းကုိျမင့္ဦးဦးျမင့္အိမ္မွာလိုက္ေနတဲ႔ေစာေဒေဝါက ကုိျမင့္ဦးဦးျမင့္ညီမေဌးေဌးနဲ႔အေၾကာင္းပါ ညား သြားတာကုိအေၾကာင္းျပဳျပီး ေျပာစမွတ္ျဖစ္သြားတာပါ။ ေစာေဒေဝါနဲ႔ေဌးေဌးကုိ, ကုိျမင့္ဦးဦးျမင့္က ၾကည့္ ျမင္တိုင္ေစ်းကေလးေလးလမ္းကသူ႔အိမ္မွာ မဂၤလာေဆာင္ေပးလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကဗ်ာဆရာတစု ေပ်ာရႊင္စြာဆင္ႏြဲတဲ့မဂၤလာေဆာင္ေပါ့။

ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္းကုိထုတ္ၾကေတာ့ ေစာေဒေ၀ါကလည္းဝိုင္းဝန္းလုပ္ေဆာင္ သူ (ဝိုင္းေတာ္သား)ေတြထဲမွာ တေယာက္အပါအဝင္ေပါ့။ ပိေတာက္ပြင့္သစ္လုပ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာေရာ၊ အဲဒီ မတိုင္ခင္မွာေရာ ေစာေဒေဝါက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတြဲျဖစ္ဆုံး၊ အခင္ဆုံးသူတေယာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကုိစိမ္းနီထုတ္တဲ့ ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္းအလုပ္ေတြကုိ ေစာေဒေဝါနဲ႔ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာေဇာ္မ်ိဳး သက္တို႔က ကြ်န္ေတာ့္ကုိအျမဲကူလုပ္ခဲ႔ရတယ္။

မဂၢဇင္းအလုပ္ျပီးလို႔ညေနတိုင္းယမကာဆိုင္ေတြကုိသြားရင္လည္း ေစာေဒေဝါနဲ႔ ကုိေဇာ္မ်ဳိးသက္တို႔ႏွစ္ ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အျမဲပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာသလို ေစာေဒေဝါကအျမဲရယ္ျပီးေျပာတတ္တယ္။ ကရင္လူမ်ဳိးပီပီ ပြင့္လင္းရိုးသားတယ္။ သူလူပ်ဳိဘဝကေရာ၊ သူအိမ္ေထာင္သည္ဘဝကုိေရာ ရယ္ေမာျပီး ျဖတ္သန္းခဲ႔ေပမယ့္ သူတေယာက္ထဲဆိုေငးေငးငုိင္ငုိင္နဲ႔သက္ျပင္းေတြခ်ေနတတ္တယ္။

သူနဲ႔ေတြ႔တဲ့သူတိုင္းကအျမဲရယ္ေမာျပီးေနထိုင္တတ္တဲ့သူတေယာက္လို႔သိေပမယ့္ ဒီလိုလူမသိေအာင္ ေငးငုိင္ေနတတ္တာကုိ ကြ်န္ေတာ္သိနိုင္ခဲ႔တယ္။ တခုထူးျခား တာကုိေျပာပါဆိုရင္ လူေတြေရွ႕မွာ ဘယ္ ေတာ့မွမညည္းညဴတတ္တာပါပဲ။ သူဘဝေနထိုင္မႈအဆင္မေျပေပမယ့္လူေတြကုိမညည္းျပတတ္တာ။ ခင္မင္တဲ့လူေတြေရွ႕မွာ သူေပ်ာ္ေနတာကုိျမင္ေစခ်င္တာ။ သူ႔ကုိေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ႔လူတေယာက္၊  ေခတ္ဆိုးႀကီးကုိေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖတ္သန္းေနသူတေယာက္အျဖစ္ျမင္ေစခ်င္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူအိမ္ေထာင္ သည္ဘဝမွာ အဆင္ေျပေျပမေနထိုင္ခဲ့ရပါဘူး။ သူကလည္းစာေပေလာကမွာေခတ္ႀကီးတခုနဲ႔အတူ ေမ်ာပါ ေနခဲ့တယ္။ နယ္ကရန္ကုန္စာေပေလာကကုိ ေဖာင္ဖ်က္တက္လာခဲ့သူလူငယ္ေတြအတြက္ ရပ္တည္နိုင္ဖို႔ အလြန္ခက္ခက္ခဲခဲရုန္းကန္ရွင္သန္ခဲ႔ရတဲ႔ေခတ္ႀကီးလို႔ေျပာရပါလိမ့္မယ္။

အျခားလူငယ္ေတြထက္စာေပယုံၾကည္ခ်က္ကုိကုိင္စြဲထားတဲ့လူငယ္စာေပသမားေတြက ပုိျပီးရပ္တည္ဖို႔ ခက္ခဲခဲ့ပါတယ္။ စာေပေလာကမွာလုပ္ေဆာင္နိုင္တာက မဂၢဇင္းတခုမွာအယ္ဒီတာအလုပ္ပါပဲ။ စာေရးစားဖို႔အတြက္ေစ်းကြက္ဝင္ဝတၳဳေတြထုတ္နိုင္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ထင္သေလာက္မလြယ္ကူနိုင္ပါဘူး။ မဂၢဇင္းဝတၳဳ ကဗ်ာ ေဆာင္းပါးေရးေနသူမ်ားအတြက္ စာမူခတခုထဲနဲ႔မရပ္တည္နိုင္ပါဘူး။ အခုအခ်ိန္ေတြ လို ဂ်ာနယ္ေတြ ေန႔စဥ္ထုတ္ပုဂၢလိကသတင္းစာေတြလည္းမရွိပါဘူး။

ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ရုပ္ရွင္ေအာင္လံမဂၢဇင္းကကဗ်ာစာမူခ ၁၀၀ စျပီးေပးတာ ပထမဆုံးနဲ႔ ကဗ်ာစာမူခအမ်ားဆုံးပါပဲ။ ရႈမဝမဂၢဇင္းဆိုကဗ်ာတပုဒ္အတြက္ စာမူခဆယ့္ငါးက်ပ္ေပးတဲ့အခ်ိန္ပါ။ မဂၢဇင္းေတြမွာ အျမဲကဗ်ာပါဖို႔ကလည္းမလြယ္လွပါဘူး။ ေျပာခ်င္တာက ေစာေဒေ၀ါလိုစာေပေလာက တနယ္ထဲမွာ ဘဝရပ္တည္ေနထိုင္ေနသူေတြရဲ႕အခက္အခဲကုိသိေစခ်င္တာပါ။

အဂၤပူျမိဳ႕နယ္ေလးကေနစာေပေလာကရွိတဲ့ရန္ကုန္ကုိတက္လာသူအတြက္ေတာ့ဘ၀ရပ္တည္မႈခက္ခဲမွာပါ။ လူငယ္ဘဝကေနအိမ္ေထာင္သည္ဘဝကုိေရာက္သြားတဲ့ေစာေဒေဝါအတြက္ ပုိျပီးခက္ခဲမွာပါ။ လူေတြေရွ႕မွာအျမဲရယ္ေမာျပျပီးေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္တဲ့ပုံသ႑ာန္ကုိဖန္တီးထားတတ္သူအတြက္ ျပန္စဥ္းစား ေနမိပါတယ္။ ေစာေဒေဝါရဲ႕ရယ္ေမာမႈေနာက္ကြယ္မွာေမာေနတတ္တာကုိလည္း စဥ္းစားမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စာေဒေဝါရဲ႕ဘ၀သက္တမ္းတေလ်ွာက္လုံး စာေပေလာကမွာကဗ်ာဆရာတေယာက္အျဖစ္ ၾကံ႕ၾကံ႕ ခံရပ္တည္သြားခဲ႔ပါတယ္။ ကဗ်ာကုိခ်စ္ျမတ္နိုးတဲ့စိတ္နဲ႔ပါ။

ေစာေဒေဝါနဲ႔ပတ္သက္ျပီးကြ်န္ေတာ္မွတ္မိတဲ့ ညတညအေၾကာင္းကုိျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ 

ကြ်န္ေတာ္တို႔ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္းစလုပ္စကာလ၊ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံျဖစ္ျပီးစ ညတညေပါ့။ ညေနတိုင္း ကဗ်ာဆရာေတြ၊ စာေရးဆရာေတြ၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြဆုံေတြ႔ေနၾက ၃၃ လမ္းအထက္ကေလထန္ကုန္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ခဲ့တယ္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာေတာ့ ဘယ္သူေတြနဲ႔ထိုင္ခဲ့မိလဲဆိုတာကုိေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ညေနေစာင္း လာခဲ့ၿပီး ေနဝင္ရီတေရာအခ်ိန္မွာ စာေပသမားေတြအတြက္ ေနာက္ဆုံရပ္အသီးသီးကုိေရြ႕လ်ားခဲ႔ၾက တယ္။ စာေပသမားအခ်ိဳ႕က ၄၄ လမ္း၊ တခ်ဳိ႕ကေဟာက္ဆင္းဘုတ္ေခၚတဲ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းၾကားေလး၊ တခ်ိဳ႕ ေတြကေတာ့ ပုဇြန္ေတာင္ပန္းျခံ။ ၃၃ လမ္းမွာဆုံျပီး ညေနေစာင္းယမကာဆိုင္အသီးသီးဆီ ခ်ီတက္ၾက တယ္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္က ၁၉ လမ္းမွာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕နာမယ္ႀကီးတရုတ္တန္း ဆိုတာရွိေပမယ့္ မသြားနိုင္ၾက  ပါဘူး။

တညေနမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေလးေယာက္ပဲေလထန္ကုန္းမွာက်န္ခဲ့တာ။ ေလးေယာက္ဆိုတာ ကဗ်ာ ဆရာ အစ္ကုိႀကီးေမာင္ေအာင္ပြင့္၊ပန္းတေနာ္ကေနအလည္ ေရာက္လာတဲ့ ကဗ်ာဆရာ ဖိုးေရႊညီမိႈင္း၊ ေစာေဒေဝါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပါ။

ညေနေနဝင္ခ်ိန္ဘယ္ဆိုင္မွာရီေဝၾကမလဲဆိုျပီး တိုင္ပင္ေရြးခ်ယ္ေနၾကတယ္။ ဘယ္ကုိခ်ီတက္ရမယ္ဆို  တာ မေရြးခ်ယ္နိုင္ေသးခင္မွာပဲ ၃၃ လမ္းေလထန္ကုန္းကေန ထြက္လာၾကတယ္။ လမ္းေလ်ွာက္လာရင္းဘယ္ကုိခ်ီတက္မလဲလို႔ဆက္တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးလာၾကတယ္။ ၄၂ လမ္းကုိသြားမလား၊ ေဟာက္ဆင္းဘုတ္လမ္းၾကားေလးကုိ သြားမလား၊ ပုဇြန္ေတာင္ပန္းျခံထဲကအေမ့ဆိုင္ကုိအားေပးမလားေပါ့။ ေဟာက္ဆင္းဘုတ္မွာက အစ္ကုိႀကီးေမာင္ရန္ပုိင္ တို႔သြားတာေတြ႔လိုက္တယ္။ ၄၂ လမ္းဝက္ျခံ ထဲကဆိုင္မွာ ကဗ်ာဆရာေတြမ်ားတယ္။ 

ကဗ်ာအေၾကာင္းစာေပအေၾကာင္းလက္သီး လက္ေမာင္းတန္းျပီး ဆူေလာင္ပြက္ထစြာက်ယ္က်ယ္ေလာင္ ေလာင္ေျပာဆို ေဆြးေႏြးနရမယ္။ ဒီေခတ္စာေပေလာကႀကီးကုိဘယ္လိုကယ္တင္ၾကမလဲ၊ ရသစာေပတိုး တက္ေအာင္ေရစီးကုိဘယ္လိုေဖာက္မလဲဆိုျပီး  ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာေန သံေတြၾကားေနရမယ္။ ကဗ်ာဆရာဆိုတာမူးယစ္လာျပီဆိုရင္ ေလာကကုိပုိရစ္တတ္တဲ့လူေတြ၊ ေခတ္ႀကီးကုိပိုေတာ္လွန္ခ်င္စိတ္ ေတြႂကြလာတတ္ၾကတယ္။

ဘဝေတြကုိရိုက္ခြဲၾကမယ့္လူသားေတြမ်ားတယ္။ ထားလိုက္ပါေတာ့ဆိုျပီး၊ ဒါဆိုပုဇြန္ေတာင္ပန္းျခံထဲက အေမ့ဆိုင္မွာလည္း ကဗ်ာဆရာေနာင္ေတာ္ ေမာင္ေမာက္ (ဥကၠလာ) ဦးေဆာင္တဲ႔အလြမ္းကဗ်ာေတြ အေၾကာင္း ခပ္ျငိမ့္ျငိမ့္ေညာင္းေညာင္းေလးေျပာဆိုေနရရင္ထြက္ေျပးစြန္႔ခြာလာခဲ့ရတဲ့ ကုိယ့္ဇာတိ ၿမိဳ႕ရြာ ေလးေတြကုိ သတိရၿပီး ငုိခ်င္လိမ့္မယ္ေပါ့။

ေနာက္ဆုံးမွာတာေမြအဝိုင္းအလြန္ လမ္းၾကားေလးကုိခ်ီတက္ၾကဖို႔ ကန္႔ကြက္သူမရွိ အတည္ျပဳလိုက္ၾက တယ္။ အဲဒီတာေမြအဝိုင္းအလြန္လမ္းၾကားေလးထဲမွာ ဘီအီးအရက္ဆိုင္ေလးေတြရွိတယ္။ ဆိုင္ေလးေတြ လို႔ဆိုရေပမယ့္လမ္းၾကားေလးထဲကလမ္းေဘးမွာ ထင္းရူးပုံခြန္ေလးေတြခ်ျပီး အရက္ေရာင္း ေကာင္တာ လုပ္ရသလို၊ ယမကယလာမွီဝဲတဲ့သူေတြကလည္း ထင္းရူးခုံေလးေတြေပၚ အရက္နဲ႔အျမည္းတင္ျပီး ေခြးေျခ ခုံပုပုေလးေတြနဲ႔ထိုင္ေသာက္ရတယ္။

လမ္းေဘးဆိုေပမယ့္ အေျပာအဆိုလြတ္လပ္မႈရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေလးေယာက္၀ုိင္းမွာကဗ်ာေတြအေၾကာင္းစာေတြအေၾကာင္းေျပာေနၾကတယ္။ ဘယ္သူ ေျပာ ေျပာ အျမဲရယ္ေမာေနတတ္သူကေစာေဒေဝါေပါ့။ ေနာက္ဘယ္လိုကဘယ္လို ရန္ကုန္ဘေဆြအေၾကာင္း ေရာက္သြားတယ္မသိ။ သူ႔အေၾကာင္းကုိဆက္ေျပာၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔မူးေနၾကျပီ။ 

ဆိုင္ကထျပီးျပန္ၾကေတာ့ ကုိေအာင္ပြင့္ကျမိဳ႕ထဲကုိျပန္သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သုံးေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဖိုးေရႊ ညီမိႈင္းရယ္၊ ေစာေဒေဝါရယ္ ကြ်န္ေတာ္က တာေမြသခ်ဳႋင္းႀကီးကုိဖ်က္ျပီး ကန္ထရိုက္တိုက္ေတြ ေဆာက္ လုပ္ေနတဲ့ေနရာမွာကုိျမျမင့္မိုရ္ရွိေနတဲ့ေဆာက္လက္စ တိုက္ခန္းသစ္ကုိသြားၾကမယ္ေပါ့။

မၾကာမၾကာလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔လာအိပ္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သုံးေယာက္ဆိုက္ကားတစီးနဲ႔သြားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာရန္ကုန္ဘေဆြအေၾကာင္းကုိဆက္ျပီး ေစာေဒေဝါက ေျပာေနတယ္။ အဲဒီမွာျပႆနာျဖစ္ပါေလေရာ။ ေစာေဒေဝါေျပာတဲ့အထဲမွာ က်ားႀကီးဘေဆြနဲ႔ ကုလားရိုက္အသင္းဆိုတာ ပါလာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကုိျမျမင့္မိုရ္ တိုက္ခန္းေရွ႕ကုိေရာက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းတိုက္ေပၚ မတက္ၾက ေသးဘူး။

အရက္ဆက္ေသာက္ခ်င္ၾကေသးတယ္။ ခဏေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔သုံးေယာက္ဆီကုိ ဓားေတြတုတ္ေတြ လွံေတြဆြဲကုိင္ထားၾကတဲ့ လူအုပ္ႀကီးေရာက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သတိမထားမိတာက တာေမြမွာ ကုလားစုဆိုတာ ရွိေနေသးတာကုိေပါ့။

ကြ်န္ေတာ္တို႔သုံးေယာက္ကုိ လူစုနဲ႔ဝိုင္းရိုက္ၾကတယ္။ မၾကာမီမွာပဲ ကင္းလွည့္ရဲေတြေရာက္လာလို႔ လူ အုပ္ႀကီးက ထြက္ေျပးသြားၾကတယ္။ ဖိုးေရႊညီမိႈင္းက လမ္းေဘး ေျမာင္းထဲမွာေမွာက္လဲက်ေနတယ္။ ေစာေဒေဝါက တိုက္ခန္းထဲေျပးဝင္သြားတယ္။ လမ္းေပၚမွာကြ်န္ေတာ္တေယာက္ထဲက်န္ခဲ့တယ္။

ကင္းလွည့္ရဲေတြနဲ႔ကြ်န္ေတာ္အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွ တိုက္ခန္းထဲကေန ကုိျမျမင့္မိုရ္ထြက္ လာၿပီး၊ သူ(ကြ်န္ေတာ္ကုိရည္ညႊန္းျပီး)က ကြ်န္ေတာ္ညီပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကတရားရံုးေရွ႕ေနပါလို႔ဝင္ေျပာမွ လွည့္ကင္းရဲေတြျပန္သြားၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း တိုက္ခန္းေပၚတက္လာခဲ႔တယ္ ၊ ေစာေဒေဝါက တိုက္ခန္း အိမ္သာထဲကေနထြက္လာတယ္။ ဖိုးေရႊညီမိႈင္းတေယာက္ကေတာ့ ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။

သူ႔အတြက္စိတ္ပူေနခဲ႔ၾကတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ေစာေစာက်မွ လမ္းေဘးေျမာင္းထဲကုိလဲက်သြားတဲ့ ဖိုး ေရႊညီမိႈင္းဒဏ္ရာေတြနဲ႔ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီညကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္အမွတ္တရျဖစ္သြားသလို သင္ခန္းစာလည္းရတဲ့ ညတညပါပဲ။

အခုဒီစာကုိကြ်န္ေတာ္သတိရျပီးျပန္ေရးေနတဲ႔အေၾကာင္းကုိ ကုိဖိုးေရႊညီမိႈင္းလည္းျပန္သတိရေနမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေစာေဒေဝါကေတာ့ ျပန္သိနိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ဘဝတေလ်ွာက္လုံးရယ္ေမာျခင္းနဲ႔အတူ ရင္ေမာစြာ ခက္ခက္ခဲခဲျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ကာလေလးတခုဟာ လည္းျပီးဆုံးသြားခဲ့တာ အေတာ္ၾကာသြား ပါျပီ။

ေခတ္ဆိုးႀကီးထဲမွာၾကံ႕ၾကံ႕ခံျပီး ခက္ခက္ခဲခဲရွင္သန္ခဲ့ဖူးတဲ့ကဗ်ာဆရာေတြအေၾကာင္းေျပာမယ္ဆိုရင္ ကဗ်ာဆရာေစာေဒေဝါကုိ ခ်န္ထားလို႔မရနိုင္ပါဘူး။