သံေဝဂရပ္ဝန္း
ယံဇၿငိဏ္း
(သစ္ခက္သံလြင္) စက္တင္ဘာ ၉၊ ၂၀၁၈
"ဗဟုသုတရယံုေလာက္အထိျမင္သိ ခံစားရတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုေတာ့ သင္ခန္းစာလို႔ေခၚမယ္....ဗဟု သုတရရုံထက္ပိုၿပီး
အေၾကာက္တရားတခု၊ ထိတ္လန္႔ စရာတခုအသြင္ကူးသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဒါကို သံေဝဂ လို႔ေခၚရမွာပဲ
"
ေက်ာင္းဆရာဘဝျဖင့္
ေနရာေဒသအေတာ္စံုစံုကိုေရာက္ခဲ့ဖူးေပမယ့္
သံေဝဂယူေလာက္သည့္အထိျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုေတာ့
မၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရ။ ထိုစဥ္က ငယ္ရြယ္ၿပီး
အေပ်ာ္ဘက္သို႔စိတ္ယိုင္ေနသျဖင့္ ေလာကရဲ႕တရားသေဘာေတြကို
သာမန္ပဲၾကည့္ၿပီး ဉာဏ္ထည့္မၾကည့္မိခဲ့တာလည္း
ပါေကာင္းပါႏိုင္ပါ သည္။
ေနရာ
အေတာ္စံုစံုမွာတာဝန္ေတြထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီးသည့္ေနာက္
ဇာတိရြာသို႔ျပန္လည္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚအရပ္ေဒသျဖစ္ေသာ
ဇာတိရြာကေလးသည္ သီးသန္႔ဆန္သည့္အေလ်ာက္ ေအးခ်မ္းျခင္း၊
သဘာဝအစားအစာမ်ားသာ
ေပါမ်ားျခင္း၊ ေလေကာင္းေလသန႔္ရ႐ွိျခင္း၊ ဥတုသပၸါယမ်ွတ ျခင္း စေသာ
အေထာက္အကူျပဳအေၾကာင္းတရားမ်ားေၾကာင့္
အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္မ်ား ေပါမ်ားသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ
ဘဝသက္တမ္း႐ွည္ၾကသည့္သေဘာပင္။
ကြၽန္ေတာ့္မိဘမ်ားဆံုးပါးခဲ့ၿပီးကတည္းက
အဘိုးအဘြားတို႔ႏွင့္သာေနထိုင္ခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္
အဘက အသက္ ၈၂ ႏွစ္ ကြၽန္ေတာ့္ အဘြားက ၈၀ ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔
အိမ္၏ညာဘက္ေဘးကပ္လ်က္အိမ္က
အဘိုး အဘြားလင္မယား ႏွစ္ေယာက္တည္းေနေသာအိမ္။ ဘယ္ဘက္ေဘးကပ္လ်က္အိမ္မွာက
လက္႐ွိသားက ႏိုင္ငံျခားသြားၿပီး အလုပ္လုပ္ေနသျဖင့္
တေယာက္တည္းေနသည့္
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အဘဝမ္းကြဲေတာ္ေသာ အဘ၏အိမ္။ သူ႔ဇနီးက
ကြယ္လြန္သြားတာၾကာခဲ့ၿပီ။ အိမ္ေ႐ွ႕တအိမ္ေက်ာ္မွာက
မ်က္စိမျမင္ေသာအဘ ႏွင့္ သူ႔ဇနီးတို႔ရဲ႕အိမ္။ အိမ္ေ႐ွ႕တအိမ္ေက်ာ္
မ်က္ေစာင္းထိုးမွာက
ဇနီးဆံုးၿပီးသည့္ေနာက္ သာေရးနာေရး ေတြမွာ ပရဟိတစိတ္အျပည့္နဲ႔ ဟင္းထမင္းမ်ားကူခ်က္ေပးေလ့႐ွိတဲ့
ရြာရဲ႕စားဖိုမႉးအဘတေယာက္တည္း ေနသည့္အိမ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ရဲ႕ညာဘက္တအိမ္ေက်ာ္မွာက အူမေကာင္းသျဖင့္ အစားကိုေ႐ွာင္ေ႐ွာင္ၿပီးစားရေလ့႐ွိသည့္အဘရဲ႕အိမ္။
ဘယ္ဘက္တအိမ္ေက်ာ္မွာက ေလေရာဂါ႐ွိသည့္ အဘြားေနေသာအိမ္။
ဘယ္ဘက္မ်က္ေစာင္းထိုးမွာက
ခင္ပြန္းႏွင့္ကြဲၿပီးေနာက္ တဦးတည္း တရားအလုပ္ႏွင့္သာ
ေပ်ာ္ေမြ႔ေန ေတာ့သည့္ အန္တီႀကီးတဦးေနသည့္အိမ္
။
လူငယ္လူရြယ္ေတြၾကားတြင္ေနထိုင္ရျခင္းသည္ လူကိုတက္ႂကြလန္းဆန္းေစၿပီး
အရာရာကို ေမ့ေလ်ာ့ ေပါ့ တန္စြာျဖတ္သန္းေစႏိုင္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ပညာေရး ေကာလိပ္ဒုတိယႏွစ္တက္စဥ္က
အေမကြယ္လြန္ခဲ့ သည္။ ဘဝတြင္ႀကီးမားေသာ ဆံုး႐ွံုးမႈတခုပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္
ေဟးလား ဝါးလားေနခဲ့ သည့္ အတြက္ အေမ့ကို တကူတကႀကီးသတိရေနသည့္အခ်ိန္မ်ဳိး မ်ားမ်ား႐ွိမေနခဲ့။
လူႀကီးေတြၾကားထဲေနမိသည့္အခါတြင္ေတာ့ အရာရာသည္ သံေဝဂဆန္လာခဲ့သည္။ ျမင္သမ်ွ
ၾကားသမ်ွ ၾကံဳရသမ်ွတို႔သည္ ကြၽန္ေတာ့္ကို သတိေပးေခါင္းေလာင္း သံတီးေပးၿပီး
ေနသကဲ့သို႔႐ွိသည္။ ထိုစိတ္ႏွင့္ အတူ အေၾကာက္တရားတခ်ဳိ႕ကိုလည္း သြပ္သြင္းေပးေနသည္ဟု
ခံစားမိခဲ့သည္။
ကြၽန္ေတာ့္အိမ္
ညာဘက္မွအဘိုးအဘြားလင္မယားသည္ သားသမီးမထြန္းကားၾက။ ထို႔ေၾကာင့္
တေယာက္ ကိုတေယာက္ အမွီသဟဲျပဳၿပီးေနၾကရသည္။ အဘိုးသည္
အသက္ ၈၀ ေက်ာ္လာၿပီးသည့္ေနာက္ ခႏၶာ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းခ်ိ၍ သြားသည္။
လႈပ္႐ွား႐ုန္းကန္မႈတို႔တြင္ ခံစားမႈအာရံုမရေတာ့။ သူ႔ရဲ႕ကိစၥအဝဝကို အဘြားက ျပဳလုပ္ေပးရသည္။
ထိုအဘြားကလည္း နားမၾကားရ။ တခါတခါ
အဘိုးကေျပာခ်င္ရာေျပာ အဘြားကၾကားခ်င္ရာၾကားႏွင့္ မၾကာခဏ ဆူၾကညံၾက
ျဖစ္တတ္သည္။ အေလး သြားထားသည့္အနံ႔မ်ား ျဖင့္
နံေစာ္ေနတတ္ေသာ အဘိုးတေယာက္ အိမ္ဝမွ တခါတေလ ျပဳတ္က်တတ္သည္။
တခါတေလ
အစား စားၿပီးလို႔ၿပီးမွန္းမသိ။ အနီးအနား မွာ ေနသည့္
ကြၽန္ေတာ္တို႔အသိဆံုး။ ကူညီခဲ့ရသည္ကလည္း
အခါခါ။
ဘယ္ဘက္အိမ္မွ အဘကေတာ့ အားက်စရာပင္။ သူ့သားက ႏိုင္ငံျခားမွာအလုပ္လုပ္ရင္း
အဘဆီကို ေငြ ပံုမွန္ပို႔သည္။ ရသည့္ေငြႏွင့္ မ်ွတေအာင္စားသည္။ ေႂကြးၿမီမ်ားကို
ဆပ္သည္။ လူငယ္ေတြႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနသည္။ အသက္ ၇၅ ေက်ာ္သည္အထိ ေဆးတလံုးထိုးဖူးခဲ့ရျခင္းမရွိသည့္အဘပင္။
အိမ္ေ႐ွ႕တအိမ္ေက်ာ္မွာက
မ်က္စိမျမင္ေသာအဘႏွင့္သူ႔ဇနီးသာ ေနထိုင္သည္။
သားသမီးမ်ား႐ွိေသာ္လည္း
အိမ္ေထာင္ခြဲမ်ားျဖစ္သည့္အတြက္ မိဘေတြႏွင့္ အတူ မေနႏိုင္။
အျမဲတေစဂ႐ုတစိုက္မ႐ွိအား။ မ်က္မျမင္အဘ၏
ေဝယ်ာဝစၥကို သူ႔ဇနီးကသာ ျပဳလုပ္ေပးရသည္။
အိုဆင္းရဲဟူေသာစကားရပ္ကို
အဓိပၸာယ္ႏွစ္မ်ိဳးထြက္ေပး ခ်င္သည္။ တမ်ဳိးက
အိုရသည့္ဆင္းရဲဒုကၡ။ ေနာက္တမ်ဳီးကေတာ့ အသက္ႀကီးကာမွ မခ်မ္းသာ၊
ေငငြေၾကးမျပည့္စံုရသည့္
အိုဆင္းရဲ။ ယခုမ်က္မျမင္အဘ လင္မယား ကေတာ့
ထိုအိုဆင္းရဲႏွစ္ခုစလံုးကိုပင္ ရင္ဆိုင္ေနရသူေတြ။
ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္သည့္ တိုင္ လံုေလာက္ေသာ
ေဆးကုသမႈမခံယူခဲ့ရသူေတြ။ အထူးသျဖင့္ မ်က္စိ ကြယ္ေနသည့္အဘ။
သူ႔အတြက္
၂၄ နာရီလံုးလံုး ညမ်ားသာျဖစ္သည္။ ကိုယ္ျမင္ခ်င္ေသာအရာ
ကိုယ္ေတြ႔ခ်င္ေသာအရာ
ကိုယ္သြားလိုေသာ ေနရာမ်ားသို႔သြား၍ အဆင္မေျပေတာ့။
ႀကီးမွမ်က္စိကြယ္သည့္အတြက္
အရာရာက အသား မက်။ ထို႔ေၾကာင့္ တဦးတည္း႐ွိသည့္ဇနီးသည္ကို
အားကိုး႐ွာသည္။ အစစအရာရာ သူ႔ဇနီးကိုသာ အားကိုး တႀကီးဖက္တြယ္တတ္သည္။
တခါတေလ ဇနီးက ကိစၥတခုခုျဖင့္
ရြာထဲသို႔သြားသည့္အခါမ်ိဳးတြင္
စိတ္အား ငယ္ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕လာဟန္႐ွိသည္။ သူ႔ဇနီးရဲ႕အမည္ကို
မတိုးမက်ယ္ေလးေအာ္ေခၚေနတတ္သည္။ ကေလးငယ္တေယာက္
မိခင္ေပ်ာက္သျဖင့္
တမ္းတေအာ္ေခၚေနသည့္အသံမ်ိဳးပင္။
မ်က္မျမင္အဘလင္မယားရဲ႕အိမ္ေ႐ွ႕တည့္တည့္အိမ္မွာက
ဇနီးကြယ္လြန္ၿပီးသည့္ေနာက္
ပရဟိတစိတ္ ျဖင့္ ရပ္တည္ေနေသာအဘ။ ဦးေပေတဟု
လူအမ်ားကခ်စ္စႏိုးေခၚၾကသည့္အဘ။ ယခင္က
ေငြးေၾကး ဥစၥာျပည့္စံုေသာ္လည္း မိသားစုရဲ႕အေၾကာင္းတရားအမ်ဳိးမ်ဳိး
ေလာကဓံအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္
လက္လုပ္လက္စားဘဝသို႔ေရာက္ခဲ့ရသည္။ တဦးတည္းေသာ
သားကေလး႐ွိေသာ္လည္း သူ႔မိသားစုႏွင့္သူျဖစ္ေနသည့္ အတြက္
အတူမေနျဖစ္ခဲ့။ ရြာ႐ွိ သာေရးနာေရးကိစၥမ်ားတြင္
ပရဟိတစိတ္သက္သက္ျဖင့္ အခမဲ့
ဟင္းခ်က္ ေပးတတ္သူ။ မုန္႔ဟင္းရည္ကို အဘေပလက္ရာဟုေျပာပါက
ျမည္းၾကည့္စရာမလို။ သူ႔မွာလည္း
သူ႔ေသာ ကႏွင့္သူေတာ့ ႐ွိေပလိမ့္မည္။
ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာင္းျပန္လမ္းသည္ သူ႔အိမ္ေ႐ွ႕မွ
ျဖတ္ျပန္ရသည္။
ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းကျပန္လာသည့္တခ်ိဳ႕ရက္မ်ားတြင္
အိမ္ရဲ႕ခါးပန္းကိုေခါင္းကေလးမွီကာ
ေခြေခြေလး အိပ္ေနတတ္သည့္အဘကိုေတြ႔ရတတ္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္
ဝမ္းနည္းရိပ္တို႔စြန္းထင္းေနေပလိမ့္မည္။ မိသားစုႏွင့္အတူတကြ
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖတ္သန္းရင္း
ဇရာကိုရင္ဆိုင္ရမည့္အရြယ္တြင္ တကိုယ္တည္း အထီးက်န္ေနေလျခင္း။
ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ရဲ႕
ညာဘက္တအိမ္ေက်ာ္မွာေနသည့္ အဘစံေငြ။ အဘရဲ႕သားအႀကီးဆံုးက
ကြၽန္ေတာ့္ အေဒၚအငယ္ဆံုးႏွင့္အိမ္ေထာင္က်သျဖင့္ အဘႏွင့္ေတာ့
အေတာ္ေလးရင္းႏွီးသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အဘႏွင့္အဘြားဆီသို႔လည္
အျမဲတမ္းလိုလိုအလည္လာေလ့႐ွိသူ။ လာသည့္အခါတိုင္းလည္း နဲ႔နဲ႔
နဲ႔နဲ႔ႏွင့္။ သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ
ေလတိုက္လ်ွင္ လဲေတာ့မည့္သစ္ပင္လို။ ျဖဴေလ်ာ္ေလ်ာ္ႏွင့္
အဘသည္ စိတ္ေတာ့
မာဟန္႐ွိသည္။ အဘ စားၿပီးခဲ့ၿပီလားလို႔ ေမးတိုင္း
တည့္မယ္ထင္တာေလးနဲ႔ေတာ့ စားခဲ့တယ္ကြာဟုျပန္ေျပာေလ့႐ွိသည္။
ဆရာဝန္က အူကင္ဆာဟုသမုတ္ခဲ့ေပမယ့္ ေလးငါးႏွစ္ခန္႔
ဆက္လက္႐ွင္သန္ ေနသြားသူ။ မၾကာမၾကာအစားမွားၿပီး ဗိုက္ ေအာင့္ကာ
အိပ္ရာထဲေခြေနတတ္သူ
အဘစံေငြ။ မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ...တျဖည္းျဖည္းနီးလာပါၿပီဟု
ကြၽန္ေတာ့္အဘြားကို ေျပာေျပာေနတတ္သူ။ စုတ္
တသပ္သပ္ႏွင့္ အဘ ။
ဘယ္ဘက္တအိမ္ေက်ာ္က အဘြားကေတာ့ ေလေရာဂါ႐ွိသည္။ တခါတေလ
တေအ့ေအ့ႏွင့္ေလတက္ေန သံ တညလံုးၾကားရတတ္သည္။ တခါတေလ ေသြးေပါင္စမ္းမရေတာ့သည့္အထိ
ေသြးဆုတ္သြားတတ္ေပ မယ့္ ေရာဂါဒဏ္ကိုေတာင့္ခံထားႏိုင္တုန္း။
ဘယ္ဘက္မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္က
အန္တီကေတာ့ တရားသမား။
အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္အိမ္ေထာင္ၿပိဳကြဲၿပီး
ညီမအငယ္၏ ျခံထဲတြင္ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ကေလးေဆာက္ေနၿပီး
ဘဝကိုျဖတ္သန္းေနတတ္သူ။ ေသြးေပါင္းတက္တတ္သည့္ေရာဂါ႐ွိ ေသာ္လည္း
တရားစခန္းမ်ားသို႔လွည့္လည္ တရားထိုင္ေလ့႐ွိသူ။ သူ႔ၾကည့္ရတာ
ေအးခ်မ္းသည္။
ကြၽန္ေတာ့္အဘအမည္က ဦးသန္းေမာင္ျဖစ္သည္။ အဘသည္ နားထိုင္းသူတေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း
မ်က္စိအင္မတန္ေကာင္းသူျဖစ္သည္။ စာအလြန္ဖတ္သူလည္း ျဖစ္သည္။ စာမေရြးဖတ္တတ္ၿပီး
တရားစာ အုပ္မ်ားကိုေတာ့ အသားေပးဖတ္တတ္သည္။ စကားနည္းေသာအဘတြင္ အတက္ေရာဂါလည္း
႐ွိသည္။ အသက္ ၄၀ အရြယ္ေလာက္ကတည္းကစတင္ခဲ့ေသာ ထိုအတက္ေရာဂါသည္ ေသသည့္အထိေပ်ာက္မသြား႐ွာ။
အဘသည္
တရားသမားျဖစ္သည္။ မနက္ ၄ နာရီမွ ၅ နာရီအထိ ေန႔စဥ္ တရားထိုင္သည္။
ညတိုင္း
ပရိတ္ႀကီး ၁၁ သုတ္ကို ရြတ္သည္။ ေမတၱာပို႔သည္။ တရားထိုင္သည္။
အိမ္သို႔အလည္လာသည့္လူတိုင္းကိုေျပာ တတ္သည့္အဘရဲ႕စကားကေတာ့ "ဘုရား
တရားလုပ္ၾက"ဟူ၍ပင္ ျဖစ္သည္။
အဘကြယ္လြန္ကာနီးတြင္
ကြၽန္ေတာ္အဘရဲ႕အနီးတြင္႐ွိသည္။ လူေလးေရ ေသတယ္ဆိုတာဒါမ်ိဳးကြလို႔
ျပသြားခဲ့သလိုပင္။ ထို႔ျပင္ တရားေတာ္အေပၚ၌ယံုၾကည္သက္ဝင္မႈကို
ပိုေစဖို႔လည္း သက္ေသျပသြားသလို ပင္။ ေသမယ့္မနက္အထိ အဘသည္
သတိလစ္မသြား။ အေပါ့သြားေသးသည္။ ေရေသာက္ေသးသည္။ ေသကာနီး နာရီ
ဝက္အလိုေလာက္မွ
အလူအလဲခံစားလိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ညင္သာစြာဘဝကူးသြားခဲ့ သည္။ အဘေသေတာ့
အဘအေလာင္းက
မပုပ္။ သျဂႋဳဟ္ကာနီးအထိ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနသည္။ ဒူးတံေတာင္ မ်ားက
ေကြးလို႔ ဆန္႔လို႔ရေနသည္။ တရားေတာ္၏တန္ခိုးမ်ားဟု
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ယံုၾကည္ပါသည္။
သုခနည္းနည္း ဒုကၡမ်ားမ်ားကိုခံစားၾကရင္း ကြၽန္ေတာ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွ သံေဝဂ႐ုပ္ပံုတခ်ိဳ႕
ပ်ယ္လြင့္ကုန္ၾကၿပီ။ အဘစံေငြသည္လည္း မ႐ွိေတာ့။ ညာဘက္ေဘးအိမ္မွ အဘလင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုးလည္း
မ႐ွိေတာ့။ အိမ္ေ႐ွ႕တအိမ္ေက်ာ္မွ မ်က္မျမင္အဘသည္လည္း သူငယ္ျပန္စျပဳေနၿပီ။
ဤကမာၻႀကီးထဲမွာ ဒုကၡမ်ားမ်ားကိုပဲ သုခလို႔ထင္ျမင္ၿပီးေနထိုင္သူကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့
သံေဝဂတရစ္တေထြးႀကီးႏွင့္ ေန႔စဥ္သံသရာရဟပ္တြင္ လည္ပတ္ေနစဲ။ အဘြားဖြင့္ၿပီးနာေလ့႐ွိတဲ့
ကတ္ထိုးစပီကာ ေလးထဲမွ ထြက္လာတတ္သည့္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ တရားေတာ္အတိုင္းပင္။
"ငါသည္လည္း
တစ္ေန႔က် မုခ် အိုရဦးမည္၊ နာရဦးမည္၊ ေသရဦးမည္" ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုဆင္ျခင္ရင္း
ဘဝကိုအေကာင္းဆံုးထုဆစ္ပံုေဖာ္ဖို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွ လက္ပူ တိုက္သင္ၾကားေပးေနသည့္
ထိုထိုဘဝမ်ား အား ေငးေမာသံေဝဂရေနမိပါသည္။
Comments
Post a Comment