ျမတ္လိႈင္း
(၁)
(၁)
ေမွာင္ေသာညတြင္.မိုးေမွာင္က်ေနသည္။ တိတ္ဆိတ္ေသာညတြင္မိုးစက္ေပါက္က်ေနသံမ်ားေလာကကုိ မိတ္ဖြဲ႔လာၾကသည္။ ၿပိဳးျပိဳးေျပာက္ေျပာက္က,ေနဟန္မ်ားသည္ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာတပုဒ္ကဲ့သုိ႔ ရစ္သမ္အနိမ့္ အျမင့္မ်ား စီးဆင္းေနသည့္ပမာ။
အိပ္စက္ရန္ဟန္ျပင္ေနေသာလမ္းမႀကီးကုိေတးဆိုျပေနသလို။ လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ မိုးစက္မိုးေပါက္ အရြက္ ေႂကြမ်ားျဖင့္ လမ္းခင္းထားၾကသည္။ ေလာကသုံးရာသီေႂကြက်ေနသည့္သံေဝဂသစ္ရြက္မ်ားသည္လည္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ေနရာယူလာၾကသည္။
အေမွာင္ညသည္တျဖည္းျဖည္း ညည့္နက္လာေတာ့သည္။ အေမွာင္ညသည္ ပုိေမွာင္လာၾကသည္။ မိုးစက္ဂီတ၏ေခ်ာ့သိပ္မႈကုိေပြ႔ဖက္ရင္း လမ္းမႀကီးသည္ အိပ္စက္သြားသည္။
အိပ္စက္ရန္ဟန္ျပင္ေနေသာလမ္းမႀကီးကုိေတးဆိုျပေနသလို။ လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ မိုးစက္မိုးေပါက္ အရြက္ ေႂကြမ်ားျဖင့္ လမ္းခင္းထားၾကသည္။ ေလာကသုံးရာသီေႂကြက်ေနသည့္သံေဝဂသစ္ရြက္မ်ားသည္လည္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ေနရာယူလာၾကသည္။
အေမွာင္ညသည္တျဖည္းျဖည္း ညည့္နက္လာေတာ့သည္။ အေမွာင္ညသည္ ပုိေမွာင္လာၾကသည္။ မိုးစက္ဂီတ၏ေခ်ာ့သိပ္မႈကုိေပြ႔ဖက္ရင္း လမ္းမႀကီးသည္ အိပ္စက္သြားသည္။
အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနေသာအေမွာင္ညထဲတြင္ တစုံတခုကုိစူးစမ္းေနမိသည္။ အေမွာင္ညသည္ပုိ၍သိပ္သည္းလာသည္ကုိ စူးစမ္းေနမိသည္လား။
ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ျပတင္းေပါက္မွ တိုးတိတ္စြာထြက္သြားေသာအေတြးမ်ားကုိလား။ အေမွာင္ညထဲတြင္လြင့္ပ်ံဝဲေနေသာအေတြးစမ်ားကုိလိုက္ဖမ္းဆုပ္မိရန္ ကြ်န္ေတာ္ မႀကိဳးစားခ်င္။ အေတြးမ်ားသည္လည္း ပုဝါပါးေလးတစလို ဖ်တ္ခနဲဖ်တ္ခနဲ က,ခုန္ေနၾကသည္။
ကခုန္ေနေသာမိုးစက္မ်ား,လမ္းမႀကီးေပၚေၾကြက်ေနသည့္သံေဝဂသစ္ရြက္မ်ား၊လြင့္ပ်ံေနေသာအေတြးမ်ားကုိေငးေမာရင္း စီးကရက္တလိပ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ ရိႈက္ဖြာေနမိသည္။
ရိႈက္လိုက္ေသာစီးကရက္အခိုးအေငြ႔မ်ားကုိဦးေႏွာက္ထဲမွျပန္မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ ေမွာင္ေနေသာ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ဖြာရိႈက္လိုက္ေသာ စီးကရက္မီးမ်ားသည္ နီနီရဲရဲထပြင့္ေနၾကသည္။ အေမွာင္ထဲတြင္ေပ်ာ္ရႊင္သာယာေနၾကသူမ်ားအတြက္ေတာ့ အနီရဲရဲထပြင့္ ေနသာညထဲမွ ထြက္ေျပး ခ်င္ေနလိမ့္မည္။ စီးကရက္မီးနီနီရဲရဲထပြင့္ေနသည္မွာ အေမွာင္ညကုိျဖိဳခြဲေနသည့္အလား။
ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ျပတင္းေပါက္မွ တိုးတိတ္စြာထြက္သြားေသာအေတြးမ်ားကုိလား။ အေမွာင္ညထဲတြင္လြင့္ပ်ံဝဲေနေသာအေတြးစမ်ားကုိလိုက္ဖမ္းဆုပ္မိရန္ ကြ်န္ေတာ္ မႀကိဳးစားခ်င္။ အေတြးမ်ားသည္လည္း ပုဝါပါးေလးတစလို ဖ်တ္ခနဲဖ်တ္ခနဲ က,ခုန္ေနၾကသည္။
ကခုန္ေနေသာမိုးစက္မ်ား,လမ္းမႀကီးေပၚေၾကြက်ေနသည့္သံေဝဂသစ္ရြက္မ်ား၊လြင့္ပ်ံေနေသာအေတြးမ်ားကုိေငးေမာရင္း စီးကရက္တလိပ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ ရိႈက္ဖြာေနမိသည္။
ရိႈက္လိုက္ေသာစီးကရက္အခိုးအေငြ႔မ်ားကုိဦးေႏွာက္ထဲမွျပန္မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ ေမွာင္ေနေသာ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ဖြာရိႈက္လိုက္ေသာ စီးကရက္မီးမ်ားသည္ နီနီရဲရဲထပြင့္ေနၾကသည္။ အေမွာင္ထဲတြင္ေပ်ာ္ရႊင္သာယာေနၾကသူမ်ားအတြက္ေတာ့ အနီရဲရဲထပြင့္ ေနသာညထဲမွ ထြက္ေျပး ခ်င္ေနလိမ့္မည္။ စီးကရက္မီးနီနီရဲရဲထပြင့္ေနသည္မွာ အေမွာင္ညကုိျဖိဳခြဲေနသည့္အလား။
(၂)
အခန္းက်ဥ္းေလးဆီသုိ႔ေလေအးေအးတခ်က္မ်က္စိလည္ေရာက္လာသည္။ မိုးစက္အရိပ္အေငြ႔ေလးသည္ ေရာေယာင္ပါလာျပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္သြားေတာ့သည္။ ျပန္မထြက္ခင္ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနေသာကြ်န္ေတာ့္ကုိ ျမဴဆြယ္သြားသည္။ အခန္းက်ဥ္းအျပင္မွာ သမင္လည္ ျပန္ျကည့္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ကုိလက္ယပ္ျပျပီး ေခၚေနသလို။ ကြ်န္ေတာ္ခဏထိုင္ေနျပီးစဥ္းစားေနေသးသည္၊ ၾကာၾကာမစဥ္းစားလိုက္ရပဲ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ လမ္းမႀကီးေပၚထြက္လိုက္သည္။
”ခင္ဗ်ားစဥ္းစားပါဦး၊ လမ္းမႀကီးေပၚမွာေမွာင္ေနေသးတယ္၊ မိုးစက္ေတြကလဲ တဖြဲဖြဲနဲ႔” ဟု ကြ်န္ေတာ့္ ေဘးမွာ လာေျပာေနသည့္အသံကုိ ၾကားလိုက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္သိလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္သြားသြား၊ ဘာလုပ္လုပ္ အျမဲေျပာေန တတ္သည့္တေစၦပင္ျဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္အခန္းက်ဥ္းအေပါက္ဝတြင္ရပ္ျပီးစဥ္းစားလိုက္သည္။ လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ အေဖာ္တေယာက္ မပါပဲ လမ္းေလ်ွာက္နိုင္ပါ့မလားဆိုသည္ကုိ။ လြန္ခဲ႔အတိတ္ လမ္းမႀကီးေတြအေပၚ ေလ်ွာက္ခဲ့သည္။ တခ်ဳိ႕လမ္းမႀကီးေတြကုိ ေလ်ွာက္လွမ္းနိုင္ဖို႔ အားတင္းခဲ႔ရသည္။
ကြ်န္ေတာ္ေရြးခ်ယ္ေလ်ွာက္လွမ္းမည့္လမ္းမမ်ားမွာ အလြန္ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းခဲ့သည္။ တခ်ိဳ႕လမ္းမ်ားမွာ အသက္ရွင္သန္နိုင္ရန္ဘဝတစ္ခုကုိေပး၍ လုယူခဲ့ရသည္မ်ား ရွိခဲ့သည္။
ထိုခက္ခဲေသာလမ္းမမ်ားကုိေအာင္ျမင္စြာျဖတ္သန္းနိုင္ရန္အတြက္ အားအင္တခုရွိေနခဲ့သည္ကုိ ျပန္ေတြး လိုက္မိသည္။
ေျပာရမည္ဆိုလ်ွင္,ကြ်န္ေတာ့္ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚတြင္ ခိုင္မာစြာရပ္တည္နိုင္ခဲ့သည္။ အခုအခ်ိန္မွာဆိုလ်ွင္ေတာ့ သန္မာေနေသးသည့္ ဘယ္ေျခတဖက္၊ ေသေနသည့္ညာေျခေထာက္ႏွင့္ စတီး တုတ္တေခ်ာင္းဆိုသည့္ ေျခေထာက္သုံးေခ်ာင္းေပၚ မွီခိုေနရသည္။ အတိတ္ကာလကလို ရဲရဲတင္းတင္း မရပ္တည္နိုင္ေတာ့။
အတိတ္ကာလမွာေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းအေပၚ ရပ္တည္နိုင္သည္မွာ ေလာကတြင္ အေသခ်ာဆုံးျဖစ္လိမ့္ မည္။ ထိုေျခႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚရပ္တည္မႈသည္ ကြ်န္ေတာ့္ ေနာက္ဆုံးနိဂံုးခ်ဳပ္ခ်ိန္မွလြဲလ်ွင္ ဘယ္အခ်ိန္မွာမွ မေျပာင္းလဲနိုင္ဟု ထင္မွတ္ထားခဲ့သည္။
သုိ႔ေသာ္အခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့”ေလာကမွာ အေသခ်ာဆုံးအရာေတြကုိ မည္သည့္အခ်ိန္ မဆိုေျပာင္းလဲ ပစ္နိုင္သည္” ကုိေတြးေနမိသည္။ ရာသီေတြလည္ပတ္ေျပာင္းလဲခဲ့ေပမည့္မေျပာင္းလဲနိုင္သည္မွာ သဘာဝ တရား တခုသာ ျဖစ္နိုင္သည္။ သာမန္လူတေယာက္ထက္ပုိျပီး နာက်င္စြာေတြးေနမိသည္။
ေကာင္းကင္ေအာက္မွာကံၾကမၼာ၏လ်ွိဳ႕ဝွက္လုပ္ၾကံမႈေတြ ရွိေနသည္။ ေတြးေနမိရင္း စိတ္သည္ ေလးလံလာသည္။ အေတြးမ်ားပါလန္႔ဖ်န္႔လာသည္။ ေလးပင္လာသည္။
”ေလာကႀကီးမွာေပါ့ပါးလြတ္လပ္ေနတဲ႔လူမရွိပါဘူးဗ်ာ၊ ခံစားခ်က္တို႔,ဆႏၵတို႔ရွိေနခဲ႔ရင္ ဘဝမွာ ဘယ္ေတာ့ မွ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ ေန႔ရက္ေတြရွိလာမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေလာက္ဆိုခင္ဗ်ားသေဘာေပါက္မွာပါ” လို႔ တေစၦေျပာေနသည့္အသံကုိ ၾကားလိုက္ရျပန္သည္။
ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားေနမိသည္။ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ႔လမ္းမေပၚေလ်ွာက္ဖို႔ ကုိယ္တိုင္ခံစားမႈရွိခဲ႔သလား၊ ဆႏၵေတြေရာရွိခဲ႔သလား၊ ဆုမေတာင္းခဲ႔တာကေတာ့ ေသခ်ာသည္။
ဆုေတာင္းျခင္းကုိကြ်န္ေတာ္မယုံၾကည္ခဲ႔ပါ။ အတိတ္ကာလမွာ ဒီလမ္းကုိ မေလ်ွာက္ခဲ့လ်ွင္။
ဒီလမ္းကုိေရွာင္ျပီးေနခဲ႔မည္ဆိုလ်ွင္၊ ဒီလမ္းကုိမေတြ႔ခဲ႔ဘူးဆိုလ်ွင္္။
အေမွာင္ညမွာေသြးစြန္းေပေနသည့္သမိုင္းကုိ ေတြ႔ခြင့္ရခဲ႔မည္မဟုတ္။ ဒီလမ္းမေပၚမွာ လမ္းေလ်ွာက္ေနသူ ေတြ၏ပရိယာယ္ေတြ၊ အက်င့္စရိုက္ေတြကုိ သိနိုင္ခြင့္ရခဲ႔မည္မဟုတ္။ ေလာကႀကီးမွာတခ်ိဳ႕လူေတြခါးၾကားမွာခ်ိတ္ထားျပီး ကုိယ္က်ိဳးအတြက္လုပ္သမ်ွအရာတိုင္းက ရက္ရက္ စက္စက္ပရိယာယ္ေတြ ရွိေနတတ္တာ။
အရင္းႏွီးဆုံးလူေတြက အလွည့္စားတတ္ဆုံးျဖစ္ေနတတ္တာ၊ အရင္းႏွီးဆုံးလူေတြပဲ အလွည့္စားခံရဆုံး ျစ္ေနတတ္တာေတြကုိျပန္ေတြးလိုက္မိသည္။
လူတေယာက္အေပၚအယုံၾကည္လြန္သြားရင္ ဘဝပါေသတတ္တယ္ဆိုတာ ယုံလိုက္မိေတာ့သည္။
”ဓားျဖစ္တဲ႔သူကအသားျဖစ္ေနတဲ႔သူကုိ အလြယ္တကူဖ်က္ဆီးတတ္တယ္” ဆိုသည့္စကားပုံကုိ ၾကားဖူးခဲ့ သည္။ ဓားျဖစ္ေနတာဘယ္သူေတြလဲ၊ အသားျဖစ္ေနတာဘယ္လိုလူေတြလဲဆိုတာကုိ ေတြးေနမိသည္။
ဘဝတခုရွင္သန္နိုင္ေအာင္ရုန္းကန္ေနရသည့္လူမ်ား၏ ပိန္လွီေျခာက္ေသြ႔ေနသည့္ေန႔ရက္မ်ားသည္ တစစ ပဲ႔ရြဲ႕ျပတ္က်ေနသည္။ ဓားျဖစ္ေနတဲ့ လူေတြထဲမွာလည္း အသုံးဝင္တဲ႔ဓားေကာင္းေတြ ရွိေနတတ္ သည္။
ေလာကအက်ိဳးအတြက္ ဓားေကာင္းေတြလက္ေရွာင္ေနရင္, ဒါမွမဟုတ္ ေဘးဖယ္ထားခံရရင္၊ အတၱဓား ေတြေနရာယူျပီးအင္အားႀကီးတတ္သည္။
အတၱဓားမ်ားသည္ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာကုိလွီးျဖတ္စားေသာက္ေနၾကသည္။ လူေတြ၏အေသြးအသားကုိယဇ္ပူေဇာ္သလိုပင္။
”ခင္ဗ်ားစဥ္းစားပါဦး၊ လမ္းမႀကီးေပၚမွာေမွာင္ေနေသးတယ္၊ မိုးစက္ေတြကလဲ တဖြဲဖြဲနဲ႔” ဟု ကြ်န္ေတာ့္ ေဘးမွာ လာေျပာေနသည့္အသံကုိ ၾကားလိုက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္သိလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္သြားသြား၊ ဘာလုပ္လုပ္ အျမဲေျပာေန တတ္သည့္တေစၦပင္ျဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္အခန္းက်ဥ္းအေပါက္ဝတြင္ရပ္ျပီးစဥ္းစားလိုက္သည္။ လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ အေဖာ္တေယာက္ မပါပဲ လမ္းေလ်ွာက္နိုင္ပါ့မလားဆိုသည္ကုိ။ လြန္ခဲ႔အတိတ္ လမ္းမႀကီးေတြအေပၚ ေလ်ွာက္ခဲ့သည္။ တခ်ဳိ႕လမ္းမႀကီးေတြကုိ ေလ်ွာက္လွမ္းနိုင္ဖို႔ အားတင္းခဲ႔ရသည္။
ကြ်န္ေတာ္ေရြးခ်ယ္ေလ်ွာက္လွမ္းမည့္လမ္းမမ်ားမွာ အလြန္ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းခဲ့သည္။ တခ်ိဳ႕လမ္းမ်ားမွာ အသက္ရွင္သန္နိုင္ရန္ဘဝတစ္ခုကုိေပး၍ လုယူခဲ့ရသည္မ်ား ရွိခဲ့သည္။
ထိုခက္ခဲေသာလမ္းမမ်ားကုိေအာင္ျမင္စြာျဖတ္သန္းနိုင္ရန္အတြက္ အားအင္တခုရွိေနခဲ့သည္ကုိ ျပန္ေတြး လိုက္မိသည္။
ေျပာရမည္ဆိုလ်ွင္,ကြ်န္ေတာ့္ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚတြင္ ခိုင္မာစြာရပ္တည္နိုင္ခဲ့သည္။ အခုအခ်ိန္မွာဆိုလ်ွင္ေတာ့ သန္မာေနေသးသည့္ ဘယ္ေျခတဖက္၊ ေသေနသည့္ညာေျခေထာက္ႏွင့္ စတီး တုတ္တေခ်ာင္းဆိုသည့္ ေျခေထာက္သုံးေခ်ာင္းေပၚ မွီခိုေနရသည္။ အတိတ္ကာလကလို ရဲရဲတင္းတင္း မရပ္တည္နိုင္ေတာ့။
အတိတ္ကာလမွာေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းအေပၚ ရပ္တည္နိုင္သည္မွာ ေလာကတြင္ အေသခ်ာဆုံးျဖစ္လိမ့္ မည္။ ထိုေျခႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚရပ္တည္မႈသည္ ကြ်န္ေတာ့္ ေနာက္ဆုံးနိဂံုးခ်ဳပ္ခ်ိန္မွလြဲလ်ွင္ ဘယ္အခ်ိန္မွာမွ မေျပာင္းလဲနိုင္ဟု ထင္မွတ္ထားခဲ့သည္။
သုိ႔ေသာ္အခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့”ေလာကမွာ အေသခ်ာဆုံးအရာေတြကုိ မည္သည့္အခ်ိန္ မဆိုေျပာင္းလဲ ပစ္နိုင္သည္” ကုိေတြးေနမိသည္။ ရာသီေတြလည္ပတ္ေျပာင္းလဲခဲ့ေပမည့္မေျပာင္းလဲနိုင္သည္မွာ သဘာဝ တရား တခုသာ ျဖစ္နိုင္သည္။ သာမန္လူတေယာက္ထက္ပုိျပီး နာက်င္စြာေတြးေနမိသည္။
ေကာင္းကင္ေအာက္မွာကံၾကမၼာ၏လ်ွိဳ႕ဝွက္လုပ္ၾကံမႈေတြ ရွိေနသည္။ ေတြးေနမိရင္း စိတ္သည္ ေလးလံလာသည္။ အေတြးမ်ားပါလန္႔ဖ်န္႔လာသည္။ ေလးပင္လာသည္။
”ေလာကႀကီးမွာေပါ့ပါးလြတ္လပ္ေနတဲ႔လူမရွိပါဘူးဗ်ာ၊ ခံစားခ်က္တို႔,ဆႏၵတို႔ရွိေနခဲ႔ရင္ ဘဝမွာ ဘယ္ေတာ့ မွ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ ေန႔ရက္ေတြရွိလာမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေလာက္ဆိုခင္ဗ်ားသေဘာေပါက္မွာပါ” လို႔ တေစၦေျပာေနသည့္အသံကုိ ၾကားလိုက္ရျပန္သည္။
ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားေနမိသည္။ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ႔လမ္းမေပၚေလ်ွာက္ဖို႔ ကုိယ္တိုင္ခံစားမႈရွိခဲ႔သလား၊ ဆႏၵေတြေရာရွိခဲ႔သလား၊ ဆုမေတာင္းခဲ႔တာကေတာ့ ေသခ်ာသည္။
ဆုေတာင္းျခင္းကုိကြ်န္ေတာ္မယုံၾကည္ခဲ႔ပါ။ အတိတ္ကာလမွာ ဒီလမ္းကုိ မေလ်ွာက္ခဲ့လ်ွင္။
ဒီလမ္းကုိေရွာင္ျပီးေနခဲ႔မည္ဆိုလ်ွင္၊ ဒီလမ္းကုိမေတြ႔ခဲ႔ဘူးဆိုလ်ွင္္။
အေမွာင္ညမွာေသြးစြန္းေပေနသည့္သမိုင္းကုိ ေတြ႔ခြင့္ရခဲ႔မည္မဟုတ္။ ဒီလမ္းမေပၚမွာ လမ္းေလ်ွာက္ေနသူ ေတြ၏ပရိယာယ္ေတြ၊ အက်င့္စရိုက္ေတြကုိ သိနိုင္ခြင့္ရခဲ႔မည္မဟုတ္။ ေလာကႀကီးမွာတခ်ိဳ႕လူေတြခါးၾကားမွာခ်ိတ္ထားျပီး ကုိယ္က်ိဳးအတြက္လုပ္သမ်ွအရာတိုင္းက ရက္ရက္ စက္စက္ပရိယာယ္ေတြ ရွိေနတတ္တာ။
အရင္းႏွီးဆုံးလူေတြက အလွည့္စားတတ္ဆုံးျဖစ္ေနတတ္တာ၊ အရင္းႏွီးဆုံးလူေတြပဲ အလွည့္စားခံရဆုံး ျစ္ေနတတ္တာေတြကုိျပန္ေတြးလိုက္မိသည္။
လူတေယာက္အေပၚအယုံၾကည္လြန္သြားရင္ ဘဝပါေသတတ္တယ္ဆိုတာ ယုံလိုက္မိေတာ့သည္။
”ဓားျဖစ္တဲ႔သူကအသားျဖစ္ေနတဲ႔သူကုိ အလြယ္တကူဖ်က္ဆီးတတ္တယ္” ဆိုသည့္စကားပုံကုိ ၾကားဖူးခဲ့ သည္။ ဓားျဖစ္ေနတာဘယ္သူေတြလဲ၊ အသားျဖစ္ေနတာဘယ္လိုလူေတြလဲဆိုတာကုိ ေတြးေနမိသည္။
ဘဝတခုရွင္သန္နိုင္ေအာင္ရုန္းကန္ေနရသည့္လူမ်ား၏ ပိန္လွီေျခာက္ေသြ႔ေနသည့္ေန႔ရက္မ်ားသည္ တစစ ပဲ႔ရြဲ႕ျပတ္က်ေနသည္။ ဓားျဖစ္ေနတဲ့ လူေတြထဲမွာလည္း အသုံးဝင္တဲ႔ဓားေကာင္းေတြ ရွိေနတတ္ သည္။
ေလာကအက်ိဳးအတြက္ ဓားေကာင္းေတြလက္ေရွာင္ေနရင္, ဒါမွမဟုတ္ ေဘးဖယ္ထားခံရရင္၊ အတၱဓား ေတြေနရာယူျပီးအင္အားႀကီးတတ္သည္။
အတၱဓားမ်ားသည္ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာကုိလွီးျဖတ္စားေသာက္ေနၾကသည္။ လူေတြ၏အေသြးအသားကုိယဇ္ပူေဇာ္သလိုပင္။
တခါတခါက်ေတာ့အေမွာင္လမ္းမႀကီးေပၚမွာလမ္းေလ်ွာက္ရမွာမ၀ံ႔ရဲေတာ့တဲ႔စိတ္ ျဖစ္လာသည္။ လူစစ္စစ္တေယာက္အေၾကာင္းကုိျပန္ေတြးလိုက္မိသည္။
”ထိုလူေလ်ွာက္ခဲ့သည့္လမ္း၊ ထိုလူေရွ႕ဆုံးမွေန၍ေလ်ွာက္ျပခဲ႔သည့္လမ္း၊ ထိုလူအနစ္နာခံျပီးလူအမ်ား ေလ်ွာက္ရမည့္လမ္းကုိညႊန္ျပခဲ႔သည္။ေခတ္တစ္ေခတ္ထဲမွလူစစ္စစ္တစ္ေယာက္အျဖစ္ႀကီးျမတ္မႈကုိျပသနိုင္ခဲ႔သည္။ ထိုလူစစ္စစ္ေလ်ွာက္ခဲ့သည့္လမ္း၊ ညႊန္ျပခဲ့သည့္လမ္းကုိယခုအခ်ိန္တြင္ မည္သူေတြေလ်ွာက္ေနၾကျပီလဲ ဆိုတာ။ သူ႔လမ္းေပၚမွာ အမွန္တကယ္ ေလ်ွာက္ျပီးဦးတည္ရာမွတ္တိုင္တစ္ခုကုိေရာက္နိုင္ခဲ့ၿပီလား။
ထိုလူေလ်ွာက္ခဲ႔ေသာလမ္းကုိေလ်ွာက္ဟန္ေဆာင္ေနသည့္အေခ်ာင္သမားမ်ားကုိသာေတြ႔ေနရသည္။
ကတိက၀တ္ကုိရြတ္ဆိုခဲ႔ၾကသူအခ်င္းခ်င္းသစၥာေဖာက္သူေတြမ်ားလာသည္။
ေခတ္တခုထဲကုိအေခ်ာင္လိုက္ပါလာရင္း၊လမ္းခုလတ္အေရာက္တြင္ထိုင္ခုံေတြ႔ျပီး၀င္ထိုင္လိုက္ၾကသည္။လူအတုမ်ားေနရာရေနသည္။
”ဟားဟား…ဟားဟားဟား” ဟုတေစၦ၏ေလွာင္ရယ္သံကုိၾကားလိုက္ရသည္။
”မင္းမရယ္နဲ႔၊ငါတို႔အျပာေရာင္၀တ္စုံလူသားစစ္စစ္တစ္ေယာက္ကေလွာင္ရယ္စရာမဟုတ္ဘူးကြ၊ေလာကရဲ႕စံျပလူသားကြ”ဟု တေစၦကုိေဒါသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာလိုက္မိသည္။
တေစၦက”လူသားစစ္စစ္တေယာက္ကုိေလွာင္ရယ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ကုိေမ့သြားၾကတဲ့အေခ်ာင္သမား ေတြကုိ ေလွာင္လိုက္မိတာပါ၊ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူေတြရဲ႕ဘဝေတြပါေပးလိုက္ရတဲ့ မယုံၾကည္သင့္သူ ကုိယုံၾကည္ခဲ႔တာကုိျမင္ေနရလို႔ရယ္တာ”။
တေစၦ၏ထိုစကားကုိျပန္မေျပာနိုင္ေအာင္ႏႈတ္ဆြ႔ံအသြားေတာ့သည္။ တေစၦေျပာသလို၊ သံမဏိလူသား၏ ေလးစားဖြယ္ေကာင္းမႈေတြကုိ ဖုံးကြယ္ထားလိုက္ျပီလား။ သံမဏိလူသား၏မွာၾကားခ်က္မ်ားကုိအခြင့္အေရးခြက္နဲ႔လဲလွယ္ေသာက္လိုက္ၾကျပီလား။”ယုံၾကည္ခ်က္တစ္ခုတည္းျဖင့္အရာရာကုိေကာင္းလွျပီလို႔မဆုံးျဖတ္သင့္ေပ”ဆိုသည့္မာတင္လူသာ၏စကားကုိအမွတ္ရလိုက္သည္။
”ထိုလူေလ်ွာက္ခဲ့သည့္လမ္း၊ ထိုလူေရွ႕ဆုံးမွေန၍ေလ်ွာက္ျပခဲ႔သည့္လမ္း၊ ထိုလူအနစ္နာခံျပီးလူအမ်ား ေလ်ွာက္ရမည့္လမ္းကုိညႊန္ျပခဲ႔သည္။ေခတ္တစ္ေခတ္ထဲမွလူစစ္စစ္တစ္ေယာက္အျဖစ္ႀကီးျမတ္မႈကုိျပသနိုင္ခဲ႔သည္။ ထိုလူစစ္စစ္ေလ်ွာက္ခဲ့သည့္လမ္း၊ ညႊန္ျပခဲ့သည့္လမ္းကုိယခုအခ်ိန္တြင္ မည္သူေတြေလ်ွာက္ေနၾကျပီလဲ ဆိုတာ။ သူ႔လမ္းေပၚမွာ အမွန္တကယ္ ေလ်ွာက္ျပီးဦးတည္ရာမွတ္တိုင္တစ္ခုကုိေရာက္နိုင္ခဲ့ၿပီလား။
ထိုလူေလ်ွာက္ခဲ႔ေသာလမ္းကုိေလ်ွာက္ဟန္ေဆာင္ေနသည့္အေခ်ာင္သမားမ်ားကုိသာေတြ႔ေနရသည္။
ကတိက၀တ္ကုိရြတ္ဆိုခဲ႔ၾကသူအခ်င္းခ်င္းသစၥာေဖာက္သူေတြမ်ားလာသည္။
ေခတ္တခုထဲကုိအေခ်ာင္လိုက္ပါလာရင္း၊လမ္းခုလတ္အေရာက္တြင္ထိုင္ခုံေတြ႔ျပီး၀င္ထိုင္လိုက္ၾကသည္။လူအတုမ်ားေနရာရေနသည္။
”ဟားဟား…ဟားဟားဟား” ဟုတေစၦ၏ေလွာင္ရယ္သံကုိၾကားလိုက္ရသည္။
”မင္းမရယ္နဲ႔၊ငါတို႔အျပာေရာင္၀တ္စုံလူသားစစ္စစ္တစ္ေယာက္ကေလွာင္ရယ္စရာမဟုတ္ဘူးကြ၊ေလာကရဲ႕စံျပလူသားကြ”ဟု တေစၦကုိေဒါသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာလိုက္မိသည္။
တေစၦက”လူသားစစ္စစ္တေယာက္ကုိေလွာင္ရယ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ကုိေမ့သြားၾကတဲ့အေခ်ာင္သမား ေတြကုိ ေလွာင္လိုက္မိတာပါ၊ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူေတြရဲ႕ဘဝေတြပါေပးလိုက္ရတဲ့ မယုံၾကည္သင့္သူ ကုိယုံၾကည္ခဲ႔တာကုိျမင္ေနရလို႔ရယ္တာ”။
တေစၦ၏ထိုစကားကုိျပန္မေျပာနိုင္ေအာင္ႏႈတ္ဆြ႔ံအသြားေတာ့သည္။ တေစၦေျပာသလို၊ သံမဏိလူသား၏ ေလးစားဖြယ္ေကာင္းမႈေတြကုိ ဖုံးကြယ္ထားလိုက္ျပီလား။ သံမဏိလူသား၏မွာၾကားခ်က္မ်ားကုိအခြင့္အေရးခြက္နဲ႔လဲလွယ္ေသာက္လိုက္ၾကျပီလား။”ယုံၾကည္ခ်က္တစ္ခုတည္းျဖင့္အရာရာကုိေကာင္းလွျပီလို႔မဆုံးျဖတ္သင့္ေပ”ဆိုသည့္မာတင္လူသာ၏စကားကုိအမွတ္ရလိုက္သည္။
(၃)
ေလာကႀကီးထဲမွာအေမးေတြရွိေပမယ့္ ေျဖဖို႔အင္မတန္ခက္ခဲေနတတ္ပါလိမ့္မည္။
”ခင္ဗ်ားလဲလမ္းမေတြေလ်ွာက္ခဲ႔ျပီးျပီဗ်ာ၊ အေမးကုိေျဖတတ္ရင္အလြယ္ေလးပါ၊ ခင္ဗ်ားတို႔လူသားေတြ ရႈပ္ခဲ့သမ်ွ ေတြးေနရင္ေတာ့ ေျဖရခက္မွာပါပဲ၊ ေလာကႀကီး က နားလည္ဖို႔ခက္ခဲတဲ႔ကံၾကမၼာဖဲကုိ ဝွက္ထား တတ္တယ္၊ ေနာက္ျပီး တိတ္ တဆိတ္ တိုက္ခိုက္တတ္တာကုိလဲခင္ဗ်ားသိပါတယ္” ဟုတေစၦ၏စကားသံ ကုိ နားစြင့္ေနမိသည္။
ေခတ္ႀကီးကုိေမးခ်င္ေသာေမးခြန္းမ်ားစြာရွိေနသည္။ ရွိတ္စပီးယားေျပာခဲ႔သလို ”သင္၏ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားကုိ ေတာင္းဆိုျခင္းမခံရပဲေပးမည့္အစား ပညာသားပါေသာေမးခြန္းမ်ားကုိ ေမးျမန္းျခင္းကပုိ၍ အက်ိဳးေက်းဇူး ရွိမည္ျဖစ္သည္” ကုိ သတိရလိုက္သည္။
”ခင္ဗ်ားေမးခြန္းေတြကုိျပန္ေျဖဖို႔ေခါင္းထဲထည့္မထားနဲ႔ေလ၊ ခင္ဗ်ားေျဖဖို႔ခက္ခဲတာေတြ ရွိေနမွာပါ။
တကယ္ေတာ့၊ဘ၀ေတြကမလြယ္ဘူး၊ တကယ့္ဘဝေတြကုိ ခက္ခက္ခဲခဲျဖတ္သန္းဖူးမွ တကယ္ခက္တယ္ ဆိုတာသိနိုင္မွာပါ၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အထင္ေရာက္ေနသူေတြကေတာ့ လြယ္လြယ္ေလးေျဖေနၾကမွာပါပဲ။
ညာျပီးေျဖမွအဆင္ေျပမယ့္သူေတြေပါ့ဗ်ာ၊ အမွန္တကယ္ေတာ့ ဟုိမေရာက္ ဒီမေရာက္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ဘဝကုိခက္ခက္ခဲခဲေက်ာ္ျဖတ္ေနရတဲ့ေန႔ေတြ ရွိေနပါတယ္၊ ဒီလိုခက္ခဲတဲ့ဘဝေတြကုိ ဘယ္လိုျဖတ္ေက်ာ္ ခဲ့ရသလဲဆိုတာ ခံစားဖူးမွ သိနိုင္မွာပါ။ လမ္းေတြကလဲေကြ႔ေကာက္ေနတယ္ေလ။
လမ္းေတြကုိေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းျဖတ္သန္းခဲ႔ရသလား၊ ခက္ခက္ခဲခဲေက်ာ္လြန္ခဲ့ရသလား၊ ဒါကုိလဲ ဘယ္သူမွမသိနိုင္ဘူး၊ အမွန္တကယ္ေတာ့ဘ၀လမ္း၊ သံသရာလမ္းကုိ ဒရြတ္တိုက္အဆြဲခံခဲ႔ရျပီး ျဖတ္ ေက်ာ္ ခဲ့ရတာမ်ားပါတယ္၊ အခုခင္ဗ်ားကုိခင္ဗ်ားျပန္ၾကည့္ေလ၊ ဒီတခါကံၾကမၼာရဲ႕ျဖိဳလွဲခံလိုက္ရရင္ျပီးျပီ၊ အခုခင္ဗ်ားသြားခ်င္တဲ႔လမ္းကုိမသြားနိုင္ေတာ့ဘူးမဟုတ္လား၊လူေတြကုိလဲမေတြ႔ခ်င္ေတာ့တာက်ဳပ္သိေနတယ္ေလ၊မယုံၾကည္ရတဲ႔လူေတြေပါ့ဗ်ာ၊ခင္ဗ်ားအတြက္ရွိေနတဲ႔ေကာင္းကင္ကေမွာင္ေနတယ္၊ေခါင္းေပၚကေကာင္းကင္ကုိေမာ့မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ စိတ္ထဲကေန အမိုးမဲ႔ေနတဲ႔ေကာင္းကင္ႀကီးကုိ မယုံၾကည္ၾကနဲ႔လို႔ေျပာခ်င္ေနတာမဟုတ္လား။ ေလာကမွာ အေသခ်ာဆုံးအရာေတြကုိမည္သည့္အခ်ိန္ မဆိုေျပာင္းလဲပစ္နိုင္တယ္ဆိုတာကုိေတြးေနမိမွာေပါ့၊
ေလာကႀကီးမွာေပါ့ပါးလြတ္လပ္ေနတဲ႔လူမရွိပါဘူးဗ်ာ၊ ခံစားခ်က္တို႔,ဆႏၵတို႔ရွိေနခဲ့ ရင္ ဘဝမွာဘယ္ေတာ့မွ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ေန႔ရက္ေတြ ရွိလာမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာကုိလဲ ခင္ဗ်ားအေတြးထဲကလက္ခံလိုက္ပါ။
ခင္ဗ်ားခါင္းထဲကအေတြးေတြရႈပ္ေထြးလာရင္ က်ဳပ္လဲမူးတယ္၊ အခုလမ္းမႀကီး ေပၚက မိုးစက္ေတြက်ေန တာကုိ ခံစားၾကည့္ခ်င္ေနျပီ၊ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားမခံစားနိုင္ေတာ့ဘူး၊ မလုပ္နိုင္ေတာ့ဘူး။
အေကာင္းဆုံး ကေတာ့ေမွာင္မဲေနတဲ႔အခန္းက်ဥ္းေလးထဲျပန္ဝင္လိုက္ပါ၊ ဒါပါပဲ” ဟု တေစၦကေျပာျပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
ကြ်န္ေတာ္လည္းေခတ္ႀကီးအတြက္မယုံၾကည္မႈမ်ားစြာကုိ…။ ေတြးေနသည့္ အေတြးကုိသိမ္းျပီး အခန္း က်ဥ္းေလးထဲသုိ႔ျပန္ဝင္လာခဲ႔သည္။
”ခင္ဗ်ားလဲလမ္းမေတြေလ်ွာက္ခဲ႔ျပီးျပီဗ်ာ၊ အေမးကုိေျဖတတ္ရင္အလြယ္ေလးပါ၊ ခင္ဗ်ားတို႔လူသားေတြ ရႈပ္ခဲ့သမ်ွ ေတြးေနရင္ေတာ့ ေျဖရခက္မွာပါပဲ၊ ေလာကႀကီး က နားလည္ဖို႔ခက္ခဲတဲ႔ကံၾကမၼာဖဲကုိ ဝွက္ထား တတ္တယ္၊ ေနာက္ျပီး တိတ္ တဆိတ္ တိုက္ခိုက္တတ္တာကုိလဲခင္ဗ်ားသိပါတယ္” ဟုတေစၦ၏စကားသံ ကုိ နားစြင့္ေနမိသည္။
ေခတ္ႀကီးကုိေမးခ်င္ေသာေမးခြန္းမ်ားစြာရွိေနသည္။ ရွိတ္စပီးယားေျပာခဲ႔သလို ”သင္၏ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားကုိ ေတာင္းဆိုျခင္းမခံရပဲေပးမည့္အစား ပညာသားပါေသာေမးခြန္းမ်ားကုိ ေမးျမန္းျခင္းကပုိ၍ အက်ိဳးေက်းဇူး ရွိမည္ျဖစ္သည္” ကုိ သတိရလိုက္သည္။
”ခင္ဗ်ားေမးခြန္းေတြကုိျပန္ေျဖဖို႔ေခါင္းထဲထည့္မထားနဲ႔ေလ၊ ခင္ဗ်ားေျဖဖို႔ခက္ခဲတာေတြ ရွိေနမွာပါ။
တကယ္ေတာ့၊ဘ၀ေတြကမလြယ္ဘူး၊ တကယ့္ဘဝေတြကုိ ခက္ခက္ခဲခဲျဖတ္သန္းဖူးမွ တကယ္ခက္တယ္ ဆိုတာသိနိုင္မွာပါ၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အထင္ေရာက္ေနသူေတြကေတာ့ လြယ္လြယ္ေလးေျဖေနၾကမွာပါပဲ။
ညာျပီးေျဖမွအဆင္ေျပမယ့္သူေတြေပါ့ဗ်ာ၊ အမွန္တကယ္ေတာ့ ဟုိမေရာက္ ဒီမေရာက္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ဘဝကုိခက္ခက္ခဲခဲေက်ာ္ျဖတ္ေနရတဲ့ေန႔ေတြ ရွိေနပါတယ္၊ ဒီလိုခက္ခဲတဲ့ဘဝေတြကုိ ဘယ္လိုျဖတ္ေက်ာ္ ခဲ့ရသလဲဆိုတာ ခံစားဖူးမွ သိနိုင္မွာပါ။ လမ္းေတြကလဲေကြ႔ေကာက္ေနတယ္ေလ။
လမ္းေတြကုိေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းျဖတ္သန္းခဲ႔ရသလား၊ ခက္ခက္ခဲခဲေက်ာ္လြန္ခဲ့ရသလား၊ ဒါကုိလဲ ဘယ္သူမွမသိနိုင္ဘူး၊ အမွန္တကယ္ေတာ့ဘ၀လမ္း၊ သံသရာလမ္းကုိ ဒရြတ္တိုက္အဆြဲခံခဲ႔ရျပီး ျဖတ္ ေက်ာ္ ခဲ့ရတာမ်ားပါတယ္၊ အခုခင္ဗ်ားကုိခင္ဗ်ားျပန္ၾကည့္ေလ၊ ဒီတခါကံၾကမၼာရဲ႕ျဖိဳလွဲခံလိုက္ရရင္ျပီးျပီ၊ အခုခင္ဗ်ားသြားခ်င္တဲ႔လမ္းကုိမသြားနိုင္ေတာ့ဘူးမဟုတ္လား၊လူေတြကုိလဲမေတြ႔ခ်င္ေတာ့တာက်ဳပ္သိေနတယ္ေလ၊မယုံၾကည္ရတဲ႔လူေတြေပါ့ဗ်ာ၊ခင္ဗ်ားအတြက္ရွိေနတဲ႔ေကာင္းကင္ကေမွာင္ေနတယ္၊ေခါင္းေပၚကေကာင္းကင္ကုိေမာ့မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ စိတ္ထဲကေန အမိုးမဲ႔ေနတဲ႔ေကာင္းကင္ႀကီးကုိ မယုံၾကည္ၾကနဲ႔လို႔ေျပာခ်င္ေနတာမဟုတ္လား။ ေလာကမွာ အေသခ်ာဆုံးအရာေတြကုိမည္သည့္အခ်ိန္ မဆိုေျပာင္းလဲပစ္နိုင္တယ္ဆိုတာကုိေတြးေနမိမွာေပါ့၊
ေလာကႀကီးမွာေပါ့ပါးလြတ္လပ္ေနတဲ႔လူမရွိပါဘူးဗ်ာ၊ ခံစားခ်က္တို႔,ဆႏၵတို႔ရွိေနခဲ့ ရင္ ဘဝမွာဘယ္ေတာ့မွ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ေန႔ရက္ေတြ ရွိလာမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာကုိလဲ ခင္ဗ်ားအေတြးထဲကလက္ခံလိုက္ပါ။
ခင္ဗ်ားခါင္းထဲကအေတြးေတြရႈပ္ေထြးလာရင္ က်ဳပ္လဲမူးတယ္၊ အခုလမ္းမႀကီး ေပၚက မိုးစက္ေတြက်ေန တာကုိ ခံစားၾကည့္ခ်င္ေနျပီ၊ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားမခံစားနိုင္ေတာ့ဘူး၊ မလုပ္နိုင္ေတာ့ဘူး။
အေကာင္းဆုံး ကေတာ့ေမွာင္မဲေနတဲ႔အခန္းက်ဥ္းေလးထဲျပန္ဝင္လိုက္ပါ၊ ဒါပါပဲ” ဟု တေစၦကေျပာျပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
ကြ်န္ေတာ္လည္းေခတ္ႀကီးအတြက္မယုံၾကည္မႈမ်ားစြာကုိ…။ ေတြးေနသည့္ အေတြးကုိသိမ္းျပီး အခန္း က်ဥ္းေလးထဲသုိ႔ျပန္ဝင္လာခဲ႔သည္။
၂၈ ၇ ၂၀၁၈ စေနေန႔ထုတ္- Daily Eleven Journal တြင္ ေဖာ္ျပၿပီးျဖစ္သည္ ။
Comments
Post a Comment