ျမတ္လိႈင္း- တေစၦတေကာင္ႏွင့္ ေနထိုင္ျခင္း

တေစၦတေကာင္ႏွင့္ ေနထိုင္ျခင္း

ျမတ္လိႈင္း

(သစ္ခက္သံလြင္) ၾသဂုတ္ ၂၄၊ ၂၀၁၈

(၁)

ေမွာင္မည္းေနေသာအခန္းထဲသုိ႔ကြ်န္ေတာ္၀င္လိုက္သည္။ ဒီအခန္းထဲမွနံရံမ်ားႏွင့္ေန႔ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ စကားေျပာဖူးသည္။ ဒီအခန္းထဲကုိဝင္မိလ်ွင္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ျပန္မထြက္ျဖစ္ေတာ့။ 

အခန္း၏အျပဳစားခံရတတ္သည္ကုိျပန္ေတြးမိသည္မွာ အႀကိမ္ေပါင္းမေရတြက္နိုင္။ ဒီအခန္းေလးတဲတြင္ ေနရသည္မွာ ေအးခ်မ္းသည္။ တိတ္ဆိတ္သည္။ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းအမည္ခံအာလာဘသလာဘစကားေျပာမည့္သူမရွိသလို၊ ေႏွာင့္ယွက္မည့္သူလည္းမရွိ။ အခန္းနံရံတိုင္းတြင္ ဖတ္စရာစာအုပ္ေတြရွိသည္။ ျမန္မာကဗ်ာမ်ား၊ ဝတၳဳမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ နိုင္ငံျခား ျဖစ္စာမ်ားရွိသည္။ ေတးဂီတမ်ားရွိသည္။ သီခ်င္းမ်ားသည္ အလြမ္းအေဆြးသီခ်င္းမ်ားျဖစ္သည္။ ေခတ္ေပၚသီခ်င္းမ်ားအေနျဖင့္ ခုိင္ထူး၊ ခင္ေမာင္တိုး၊ ခင္ဝမ္း၊ မြန္းေအာင္တို႔သာရွိသည္။

ေနာက္ဆုံးျပင္ပေလာကကုိတခ်က္ၾကည့္လိုက္ျပီး၊ ေမွာင္မည္းေနေသာအခန္းထဲကုိ ကြ်န္ေတာ္ဝင္လိုက္ ေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ဝင္လိုက္သည့္တံခါးကုိ အေသပိတ္ပစ္လိုက္သည္။ ေျပာမည္ဆိုလ်ွင္ ေလာက ႀကီးႏွင့္အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားေတာ့မည္။ ပိတ္လိုက္သည့္တံခါးသည္အေသျဖစ္သည္။ အဖြင့္အပိတ္ မရွိသလို၊ အတိုးအေလ်ွာ့လည္းမရွိ။ အခန္းသည္ထူးျခားသည္။ ထူးျခားသည္ျပတင္းတေပါက္ရွိေနသည္။ ထိုျပတင္းေပါက္ကုိ ကြ်န္ေတာ္တခါမွမဖြင့္ျဖစ္။ ဖြင့္ရန္လည္း စိတ္ကူးမရွိ။ ယခုအခ်ိန္တြင္ အလုံပိတ္ထား သည့္အခန္းျဖစ္ေနသည္။

အခန္းတံခါးကုိအေသပိတ္လိုက္ျပီး၊ ကုလားထိုင္တလုံးတြင္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ထိုင္ခုံေပၚသုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္လည္း ဝုန္းခနဲျပိဳလဲက်သြားသည္။ ထိုင္ခုံေပၚက်သြားေသာစိတ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေကာက္ယူဖို႔ မစဥ္းစားေတာ့။ အေတြးေတြအားလုံးေရေသျမစ္လိုပင္။ အသံမ်ားတိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္…။

အခန္းထဲမွတိုးတိတ္သည့္အသံပါးပါးလ်လ်ကုိၾကားလိုက္ရသည္။ နားျဖင့္ၾကားလိုက္ရသည္လား၊ စိတ္ျဖင့္ ၾကားသိလိုက္ရသည္လားဆိုသည္ကုိမခြဲျခားတတ္။ ထိုအသံသည္အခန္းထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္တေယာက္ထဲ ရွိေနျခင္းမဟုတ္သည္ကုိ အသိေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ျငိမ္သက္စြာေနျပီး အသံကုိနားစြင့္ေနမိ သည္။ နားစြင့္ေနသည့္အခ်ိန္တြင္ အသံမၾကားရေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ေတြးေနမိသည္။ ထိုအသံကုိစိတ္ထဲမွေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ျပီး၊ စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိယူလိုက္သည္။ ထိုစာအုပ္အမည္ကုိအမွတ္မထင္ၾကည့္လိုက္မိသည္။

'' တေစၦတစ္ေကာင့္ႏွင့္ေနထိုင္ျခင္း”

စာအုပ္အမည္ကုိမ်က္ေမွာင္ကုပ္ျပီးစုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။

”ဒီစာအုပ္ကုိတခါမွမျမင္ဖူးဘူး”   ဟု စိတ္ထဲမွာေျပာလိုက္မိသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ေစာေစာကၾကားလိုက္ သည့္အသံ ျပန္ေပၚလာသည္။ ”ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူတူဝင္လာတဲ့တေစၦေလ၊ ဒီစာအုပ္အမည္က ခင္ဗ်ားဖတ္ လိုက္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ ဒီစာအုပ္ျပီးရင္ ခင္ဗ်ားဖတ္ရမယ့္စာအုပ္က နာက်ည္းျခင္းေလွာင္အိမ္..တဲ့ ” ။ ေျပာျပီးျပီးခ်င္း တေစၦေပ်ာက္သြားေတာ့သည္။

တေစၦကုိကြ်န္ေတာ္ဘာတခုမ်ွမေမးလိုက္ရ။ ေမးခ်င္စိတ္လည္းမရွိ။ အေတြးမ်ားႏွင့္ေနထိုင္ေနမိေတာ့သည္။

(၂)

သူမကုိကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည္ကုိဝန္ခံရပါလိမ့္မည္။ သူမအတြက္အရာရာကုိေပးဆပ္ခဲ႔ဖူးသည္ဆိုလ်ွင္။ သူမေရွ႕မွေလ်ွာက္သည့္လမ္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္ေနာက္မွလိုက္ခဲ့ရသည္။ 

သူမကုိကြ်န္ေတာ္ယုံၾကည္ခဲ့မိသည္။ သုိ႔ေသာ္ အခ်ိန္အခါႏွင့္ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနမ်ား ေျပာင္းလဲလိုက္ သလို သူမသည္ေျပာင္းလဲသြားသည္။ သူမ၏ေဘးပတ္ဝန္းက်င္တြင္ မေကာင္းဆိုးဝါးေတြေရာက္ေနခဲ့ သည္။ ဒီပန္းခ်ီကားကုိမည္သူေတြေရးဆြဲခဲ့သည္, မည္သူေတြေရးဆြဲေနသည္ကုိ သူမ,မသိျခင္းမဟုတ္။ သူမသိသည္ဟုထင္သည္။ ထိုပန္းခ်ီကားတြင္ ျမက္ခင္းစိမ္းမ်ားေတာထေနသည္။ 

ထိုျမက္ခင္းစိမ္းမ်ားထဲတြင္ သူမေပ်ာ္ေမြ႔ေနသည္လားမသိ။

ပန္းသီးနီနီရဲရဲတလုံးသည္ ေရခဲေသတၱာထဲတြင္ေအးစက္သြားခဲ့သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ နတ္ဆိုးမ်ားဝန္းရံမႈ အေပၚ သာသာယာယာကျပေနသည့္ နတ္သမီးတပါးျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ရဲရင့္မႈေတြေထြျပားျပီးေတြေဝျခင္းေကာင္းကင္တိမ္တိုက္ေတြ လြင့္ေမ်ာေနသည္။

သူမ၏အေျခြအရံမ်ားသည္ သူမေလ်ွာက္လွမ္းေနသည့္လမ္းေနာက္သုိ႔ ၿငိမ္ကုပ္ကုပ္လိုက္ပါေနၾကသည္။ သူမသည္ မာယာေထာင္ေခ်ာက္ထဲကုိ သိသိႏွင့္ဝင္ေရာက္ေနေတာ့သည္။ သူမသည္ ကြ်န္ေတာ္အိပ္မက္ မက္ခဲ့သည့္အိပ္မက္လမ္းကုိ လွည့္မၾကည့္ေတာ့။

ထိုသုိ႔ေသာအခ်ိန္တြင္ သူမႏွင့္လမ္းခြဲပစ္ရမည္လား။ သုိ႔မဟုတ္,ေန႔တစ္ေန႔ကုိေစာင့္ရမည္လား။ ကြ်န္ေတာ္ ရပ္စဥ္းစားေနမိသည္။

ကြ်န္ေတာ့္ႏွလုံးသားေတြေႂကြေနသည္။ စဥ္းစားရင္းျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း ရင္ထဲတြင္နာက်င္လာသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ နာက်ည္းျခင္းရထားတစီးသည္ ေမာင္းႏွင္လာေတာ့သည္။

(၃)

အေမွာင္အခန္းထဲမွခုံတလုံးေပၚတြင္ ထိုင္ျမဲထိုင္လ်က္။ လူေတြႏွင့္မဆက္ဆံခ်င္ေတာ့ျခင္းႏွင့္ေလာကႏွင့္အဆက္ျဖတ္လိုျခင္းသည္ ဤအေမွာင္ခန္းထဲဝင္ရန္ တြန္းပုိ႔ျခင္းမ်ားျဖစ္သည္။

ယခုအခ်ိန္တြင္ ”တေစၦတစ္ေကာင္ႏွင့္ေနထိုင္ျခင္း” သည္ ကြ်န္ေတာ္ပုိင္ဆိုင္ေသာဘဝျဖစ္သည္။

ဘဝ၏အေတြးမ်ားကုိျပန္ေတြးေနမိသည္။ အခန္းထဲမွလူမ်က္ႏွာေတြကုိျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ ပီကာဆို၏ေပါင္မုန္႔ေတာင္းေနေသာမ်က္ႏွာမ်ား၊ ေခြ်းစီးေခြ်းေပါက္မ်ားက်ေနေသာ ႏြားတေကာင္ (သုိ႔မဟုတ္)ႏြားအေကာင္မ်ားစြာ၏ တံပုိးကုိထမ္းျပီးဘဝကုိရုန္းကန္ဆြဲေခၚေနသည့္မ်က္ႏွာမ်ား၊ ၿမိဳ႕ျပလမ္းမေဘးမွညည္းညဴေနၾကေသာခိုမ်က္ႏွာမ်ား။ 

ပိတ္ကားေပၚမွသရုပ္ေဆာင္အတုရုပ္ရွင္ကုိထိုင္ၾကည့္ေနၾကသည့္ဘဝသရုပ္ေဆာင္စစ္စစ္မ်က္ႏွာမ်ား။ ထိုမ်က္ႏွာမ်ားကုိၾကည့္ေနသည့္ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာ။

မ်က္ႏွာမ်ားစြာသည္ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီး ကြ်န္ေတာ္ျမင္ေနရသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္၏မ်က္ႏွာတခုတည္းကုိ ျမင္ေနရသည္။ အေတြးထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာသည္ တျဖည္းျဖည္းမိွန္ဝါးသြားလိုက္၊ ထင္ရွားျပတ္သား လာလိုက္ျဖင့္၊ အေရာင္ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းေနသည္။ ေနာက္ဆုံးျမင္လိုက္သည္မွာ နီရဲေနသည့္ေဒါသ နာ က်ည္းျခင္းမ်က္ႏွာ။

”ေတာက္”

ေတာက္ေခါက္သံတခ်က္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ျမည္သြားသည္။ ထိုေတာက္ေခါက္သံႏွင့္အတူ ထိုင္ရာမွရုတ္ တရက္ထလိုက္သည္။ ေခါင္းကုိယမ္းခါလိုက္မိျပီး စာအုပ္အုပ္ကုိ လွမ္းယူလိုက္မိသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ေပ်ာက္ေနေသာတေစၦတေကာင္၏ တဟားဟားရီသံေပၚလာသည္။ တေစၦရီလိုက္သံေၾကာင့္  ကြ်န္ေတာ္ကုိင္ထားေသာစာအုပ္ကုိၾကည့္လိုက္မိသည္။

”နာက်ည္းျခင္းေလွာင္အိမ္” ျဖစ္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း”နာက်ည္းျခင္းေလွာင္အိမ္” စာအုပ္ကုိ စိတ္ဝင္တစား ဖတ္ေနလိုက္သည္။ နာက်ည္းမႈကုိျဖစ္လာေစေသာအေၾကာင္းအရာမ်ား။ 

အဖိႏွိပ္ခံရလြန္း၍လက္စားေခ်ခြင့္မရေသာအခါျဖစ္ေပၚလာေသာနာက်ည္းမႈ၊ ရပုိင္ခြင့္ရွိေသာေနရာကုိ ရပုိင္ခြင့္မရွိ သူက လုယူလိုက္သည့္အခါနာက်ည္းမႈ၊ မိမိထက္သာလြန္ေကာင္းမြန္မႈကုိ လိုက္မမီနိုင္ေသာ အခါ၊ မနာလိုမႈ,သဝန္တိုနာက်ည္းမႈ၊ ခ်စ္သူမွရန္သူျဖစ္သြားျခင္း နာက်ည္းမႈ၊ နာက်ည္းမႈေတြကုန္မည္ မဟုတ္ေတာ့။ သည္အထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ပတ္သက္မႈတခုကုိစာမ်က္ႏွာေတြ တရြက္ျပီးတရြက္လွန္ျပီး ရွာေနမိသည္။

ကြ်န္ေတာ္၏နာက်ည္းမုန္းတီးမႈကုိရွာမေတြ႔ေခ်။ ကြ်န္ေတာ္သတိရလိုက္မိသည္က ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူေန တေစၦကုိျဖစ္သည္။ သတိရလိုက္သည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္အနားမွာ ေလတိုက္လိုက္သလိုဖ်တ္ခနဲျဖတ္ သြားသည္ကုိ ခံစားမိလိုက္သည္။

”ခင္ဗ်ားရဲ႕နာက်ည္းမႈကေသးေသးေလးမဟုတ္ဘူး၊ခင္ဗ်ားဘဝနဲ႔သက္ဆိုင္ေနတယ္၊ ခင္ဗ်ားကတဦး တေယာက္ကုိ ဘဝေပးျပီးခ်စ္ခဲ့တာေၾကာင့္လို႔ေျပာရင္လဲ မျပည့္စုံနိုင္ေသးဘူး၊ ဒါကုိက်ဳပ္လဲ အေျဖရွာ ေနတယ္၊ ခင္ဗ်ားကုိယ္တိုင္လဲတျဖည္းျဖည္းေတြးျပီး အေျဖရွာပါ၊ ခင္ဗ်ားက, ကဗ်ာဆရာတေယာက္၊ အနုပညာသမား တေယာက္ပဲ၊ နိုင္ငံေရးသမားတေယာက္မဟုတ္ဘူးေလ၊ ခင္ဗ်ားစိတ္ကုိ ခ်ဳပ္ကုိင္ထားတဲ့ နာက်ည္းမႈရဲ႕အေျဖကုိေတြ႔လာမွာပါ”

တေစၦသည္ေျပာျပီးျပီးခ်င္းေပ်ာက္သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္မေက်နပ္မိ။ ေတြးေလေလ သူမကုိ နာက်ည္းမႈအရွိန္ျမင့္လာေလေလ။

”ေတာက္”။

(၄)

ေမွာင္ေနသည့္အခန္းထဲတြင္စာအုပ္ေတြဖတ္ေနမိသည္။ ဖတ္ေလအသိပညာတိုးေလျဖစ္သည္။ တခါတခါ တေစၥသည္ကြ်န္ေတာ့္ကုိလာစကားေျပာသည္။ ”ခင္ဗ်ားစာေတြအေတာ္ဖတ္နိုင္တဲ့လူပဲ၊ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ စာေတြထဲက အသိပညာကုိပဲခင္ဗ်ားရတာ၊ အသိတရားရတာလို႔ ခင္ဗ်ားထင္ေနရင္မွားမွာေပါ့၊ ခင္ဗ်ားစိတ္ထဲကုိျပန္ဝင္ျပီး ေသေသခ်ာခ်ာေတြးပါ” ဟုေျပာတတ္သည္။

တေစၥေျပာသလို ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲျပန္၀င္ၾကည့္ခ်င္သည္။ ခက္ေနသည္မွာကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲျပန္ဝင္လို႔မရ။ အခန္းတံခါးပိတ္ထားခဲ့သလို စိတ္တံခါးပိတ္ထားခဲ့မိသည္။ စိတ္ထဲျပန္ဝင္လို႔မရေလ၊ စိတ္တိုျပီးေပါက္ကြဲ ေလ ျဖစ္ေနသည္။ ေပါက္ကြဲျခင္းကုိခ်ဳပ္ကုိင္ထား၍မရေသာအခါ နာက်ည္းမႈပုိျဖစ္လာေလျဖစ္သည္။

ကဗ်ာေတြေရးေနမိေတာ့သည္။ ကဗ်ာေတြထဲမွာပါေပါက္ကြဲသံေတြ၊ နာက်ည္းမႈႏွင့္ပစ္ေပါက္သံေတြျဖစ္ေန ေတာ့သည္။ ခိုင္ထူးသီခ်င္းကုိဖြင့္လိုက္မိသည္။

”ရွင္သန္လာစဥ္…မရိတ္မိလိုက္လို႔…မယုံနိုင္ေအာင္ပင္…အစြန္းႏွစ္ဖက္…ဆန္႔က်င္သြားျပီ၊ ကာရန္ရွင္ရယ္ …သင္ဟာ လာျခင္းေကာင္းေပမယ့္…ေႏွာင္းခဲ့ပါျပီေလ”။

အေတြးထဲမွာလြင့္ေမ်ာပါသြားသည္။ တေစၦေျပာဖူးသည့္စကားကုိျပန္ၾကားလိုက္မိသည္။

”ခင္ဗ်ားကတကယ့္အနုပညာသမားစစ္စစ္၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ကဗ်ာေတြက လူေတြကုိၾကည့္ျပီးေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာေတြ၊ လူေတြနဲ႔အတူေနတယ္၊ လူစစ္စစ္ေတြရဲ႕ခံစားမႈေတြကုိ ထုံကူးယူတယ္၊ တခုပါပဲ၊ နာက်ည္းမုန္းတီးမႈေတြ က ခင္ဗ်ားရဲ႕အနုပညာကုိတျဖည္းျဖည္း ဖ်က္ဆီးပစ္ေနတယ္၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ဆန္႔က်င္ဖက္ကလူေတြကေတာ့ မုန္းေနတာ ထား၊ ခင္ဗ်ားလဲ ဂရုစုိက္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ က်ဳပ္သိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားကုိခ်စ္တဲ့ခင္တဲ့ လူေတြကေတာင္ ခင္ဗ်ားကဗ်ာေတြကုိမဖတ္ပဲ ထားလိုက္မယ္ဆိုရင္၊ ခင္ဗ်ား ျပခ်င္တဲ့လူေတြရဲ႕ခံစားမႈေတြ ကုိ ျမင္ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး” ဟုေျပာခဲ့သည္ကုိ ျပန္ေတြးမိေနသည္။

ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေတြးရင္း အေတြးတခုေရာက္လာသည္။ ဒီအေတြးသည္ အေမွာင္ခန္းကုိစြန္႔လႊတ္ရလိမ့္မည္။ အေမွာင္ခန္းထဲကုိဝင္လာကတည္းက ဝင္လာသည့္တံခါးကုိအေသပိတ္ထားခဲ့သည္။ တခုေတာ့ရွိသည္။ ပိတ္ထားသည္ ျပတင္းတံခါးကုိရိုက္ဖ်က္လိုက္လ်ွင္ေတာ့ရသည္။ တေစၦေရာက္လာျပီးေျပာသည္။

”ခင္ဗ်ားျပတင္းတံခါးကုိဖြင့္မယ္လို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္ရင္၊ က်ဳပ္ကုိသတ္လိုက္မွျပတင္းတံခါးကုိဖြင့္လို႔ရမယ္၊ ခင္ဗ်ားမသိတာတခုရွိေနတယ္၊ အဲဒါက,က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားစိတ္ထဲက မုန္းတီးနာက်ည္းစိတ္ဝိညာဥ္ဆိုတာ ပါပဲ၊ ဒီအခန္းထဲကထြက္သြားရင္ ခင္ဗ်ားခ်စ္ခဲဖူးသလို၊ မုန္းတီးခဲ့တဲ့အရာေတြအားလုံးကုိလႊတ္ခ်လိုက္ရ မယ္၊ သူတို႔လဲသူတို႔လမ္းေလ်ွာက္ေနသလို၊ ခင္ဗ်ားလဲ ခင္ဗ်ားလမ္းကုိေလ်ွာက္ပါ”

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူေနခဲ့သည့္ တေစၦကုိသတ္ပစ္ရမည္လားဆိုသည္ကုိ။

+ Daily Eleven ေန႔စဥ္သတင္းစာ - 23.6.2018 တြင္ ေဖာ္ျပၿပီးျဖစ္သည္။