သစ္ခက္သံလြင္ ကဗ်ာသုံးသပ္ခ်က္၊ ကိုႏိုင္း ၏ ' မက်က္တက်က္စိတ္ကူးမ်ားနဲ႔ စေပ့ျခားလိုက္တိုင္း ေခြးေဟာင္ သံေတြ ခုန္ထြက္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ားကုိခံစားမိျခင္း (အရင္အပတ္မွအဆက္) '
ျပတင္းတံခါးအဖြင့္ ဇာခန္းဆီးအလြင့္( ၄၆ )
မက်က္တက်က္စိတ္ကူးမ်ားနဲ႔ စေပ့ျခားလိုက္တိုင္း ေခြးေဟာင္ သံေတြ ခုန္ထြက္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ားကုိခံစားမိျခင္း
ကိုႏိုင္း
ေခတ္ေပၚကဗ်ာေရးေနတဲ႔ကဗ်ာဆရာေတြ
ဒီအေျခအေနကလည္း ေခတ္ေ
အခုအခ်ိန္မွာ ကုိယ္ပုိင္မီဒီယာေတြမွာေရာ၊ ပုံႏွိ
“ပုိးဟတ္တစ္ေကာင္လား
ငါးတစ္ေကာင္လား ေနလုံးလား
အေၾကာက္တရားဟာ
ဂႏၱဝင္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္အျဖစ္
လမ္းေတြဆုံးသြားတဲ့ေရေတြ လႊမ္းပစ္ခဲ့ဖူးတယ္”
ထူးျခားတဲ့တြဲစပ္ႏိႈင္းယွဥ္မႈနဲ
ဟထားတဲ့အစြယ္ေတြၾကားက ေဟာင္သံဟာ
စူးစူုးဝါးဝါး တိုးထြက္လာတယ္
စိတ္က တရွဴးထိုး ေခ်ာက္ထဲျပဳတ္က်သြားတယ္
ငါ အေရျပားထဲ ထိုးခြဲလိုက္တဲ့ အသံနက္။
အစြယ္က ေတာင္ေၾကာတစ္ခုလုံး သြားႏွစ္ထပ္ၾကား
ဖိကုိက္က်ိတ္ေျခပစ္ေတာ့မည့္ ဟန္။
ထူးျခားတဲ့နိမိတ္ပုံနဲ႔အေၾကာက္
ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္က အသင့္ေဆာင္ထားတဲ့ ရင္ဘတ္ၾကားက
ဓား။ ထက္ရွလြန္းမႈက တုန္ရီေနတယ္
ငလ်င္က တိမ္ေတြကုိ တင္းတင္းဆုပ္ကုိင္ထားျပီး
ျဂိဳဟ္ေတြကုိ ပဲ့စင္ထြက္ေစတယ္။
ဘရိတ္က ကြ်ံဝင္သြားသလို တစ္ေနရာထဲမွာ ေက်ာက္ျဖစ္ရုပ္ၾကြင္း။
အရိုးေတြပါ ထိုးေထာင္လာျပီး မိုးသားကုိေဖာက္ထြက္သြားတယ္။
ခင္ဗ်ားေရာ ျဖစ္ခဲ့ဖူးလား။
အေၾကာက္တရားထဲ ေႂကြက်သြားတဲ့တယ္လီဖုန္းျမည္သံက
မီးရထားတစ္စင္းက အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ျဖတ္က်ိတ္ပစ္လိုက္သလို။
အေၾကာက္တရားကုိရင္ဆိုင္ခုခံလို
ဘာခလုတ္မွ မဖြင့္ခ်င္ေတာ့ဘူး
ခလုတ္ေတြထဲ အေပၚလႊာအရည္ၾကည္တင္းစ
ဘဝကုိလွပ္ထားတဲ့ တယ္လီဖုန္းလိုင္းႀကိဳးေတြ
အိပ္တန္းတက္ငွက္အေတာင္ပံခတ္သံထဲ
အလင္းေရာင္ထဲ ေခါင္းထိုးျပီး ေနရာအတင္းလုတတ္တဲ့
ဘတ္စ္ကားေတြလို အေမွာင္ရိပ္မ်ား။
ဒီကဗ်ာအစမွာကတည္းက စိတ္ဓာတ္က်ေ
ေတာ္ဝင္ဝတ္ရံုကုိ ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ၿမိဳ႕ျပထဲက
စကားလုံးေတြ မ်က္ရည္သုတ္ျပီး ထြက္လာၾက
သစ္ရြက္ေျခာက္လို လြင့္ခ်င္တိုင္းလြင့္ေနတဲ့ တံခါးပိတ္သံေတြ
အားျပန္သြင္းစရာ အေထာက္အကူမဲ့ေနတဲ့ အခန္းေလးထဲ
ငါ့ ကုိယ္ငါ သံရိုက္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္။
ျမိဳ႕ျပႀကီးကေတာ့ အျပင္ပန္းၾကည့္
တဆိတ္ေလာက္
ငါးေတြကူးခတ္မႈေတြ ဖြက္ထားတတ္တဲ့ျမစ္ထဲ
ငါ့ ေကာက္ေၾကာင္း မေရးသင့္ဘူး
ျဒပ္မဲ့အိတ္စ္ပရက္ရွင္ေတြနဲ႔ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့
ငါ့ ခႏၶာ
ဘ၀တည့္တည့္ခ်ိန္ရြယ္ပစ္လိုက္တဲ့က်ည္တစ္ေတာင့္
ဘယ္အရပ္က ေဖာက္၀င္ခံလိုက္ရတဲ့ေန႔ရက္ေတြထဲ
ငါ့ အသက္ရႈမႈထဲ ေျခာက္ကပ္မႈကုိ တေျမ႕ေျမ႕မေဆြးေျမ႕ခ်င္ေတာ့ဘူး
ခလုတ္ေတြထဲဝင္ေသေနတဲ့ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္လိုမ်ဳိး
အိမ္ကုိ ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။
ဘုရားငုတ္တို၊ အျပိဳအပ်က္ညမ်ား၊ ႏွလုံးကုိ စြဲေလာင္ေနတဲ့
ေဆးရံုအနံ႔အသက္မ်ား။
လူသြားလမ္းကေလးနဲ႔ေသြးမသြင္းရေ
ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္မ်က္ႏွာေဟာင္းမ်ား
အဲဒီလမ္းအိုေလးထဲကုိျဖတ္ေလွ်ာက္
ဘဝေတြဟာ အရာမထင္တဲ့ျဖတ္သန္း
သစ္ရြက္ေတြကြယ္ထားတဲ့ထဲမွာ
ျမိဳ႕ေတာ္ကုိေတြ႔ေနရသလိုမ်ဳိးပဲ
အမွတ္ရစရာအက်င့္ထဲမွာ အေမွာင္ရ္ိပ္က မက်ေသးဘူး
ဝိညာဥ္ေတြက လူေခၚဆိုင္းတီးေနၾကျပီ။
ကဗ်ာကုိဖတ္မိလိုက္တာ ရင္ထဲမွာ ေ
ဖမ္းစားဖို႔
လူငယ္ေတြရဲ႕ေသြးေတြ
ေဆးရံုခုတင္ေျခရင္းမွာ စီးက်ျပီး ပန္းေတြပြင့္လို႔။
အကုန္ျမန္လိုက္တာ
ျပတင္းေဘာင္ေပၚတက္မလာေသးတဲ့ေနလုံးက
ခ်က္ခ်င္းပဲ ေမွာင္ရိပ္အခက္အလက္ထဲ တိုးဝင္ခဲ့။
အဝတ္စြပ္ျခင္းခံလိုက္ရတဲ့ ညေတြ
၀ိညာဥ္အူသံေတြကုိ သူတို႔အာသာေျပဖို႔
ငါတို႔ အိပ္ရာက ထလာခဲ့ရတယ္။
အနာဂတ္ေတြလည္း ဒီလိုကုန္ဆုံးေ
လင္းဆြဲေတြ ေျပာင္းျပန္ခ်ိတ္ထားတဲ့ ညတိုင္းမွာ
၀ိညာဥ္အူသံနဲ႔အတူ
တစ္ေယာက္ေယာက္အရိပ္ဟာ တံခါးကုိ လာလာေခါက္တယ္။
အနာတရက်ားတစ္ေကာင္ရဲ႕လမ္းမွာ
ေသြးစက္၊ အနံ႔၊ ေျခရာ၊ မ်ဳိးတုံးေပ်ာက္ကြယ္မႈ၊
ဒဏ္ရာ၊ အနာတရ၊ ေဆးရံု၊ အက်ဥ္းေထာင္၊ စိတၱဇေဆးရံု။
အဲဒီတြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ ႀကိဳးကုိ ျဖတ္ခ်လိုက္ၾကပါေတာ့။
ကဗ်ာကအနိ႒ာရံုျမင္ကြင္း၊ နိမိတ္
ကဗ်ာဆရာအေနနဲ႔သူ႔ကဗ်ာတိုင္းမွာ
ကုိႏိုင္း
ခံစားသုံးသပ္မိေသာကဗ်ာမ်ား
၁။ ဝါက်ျဖဴ (မက်က္တက်က္ စိတ္ကူမ်ားနဲ႔ စေပ့ျခားလုိက္တိုင္း ေခြးေဟာင္သံေတြ ခုန္ထြက္) ကဗ်ာစာအုပ္မွ ကဗ်ာမ်ား၊ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၇
The Sun Rays Journal, Vol-1, No-182, January 13, 2018
Comments
Post a Comment