သစ္ခက္သံလြင္ ကဗ်ာသုံးသပ္ခ်က္၊ ကိုႏိုင္း ၏ ' မက်က္တက်က္စိတ္ကူးမ်ားနဲ႔ စေပ့ျခားလိုက္တိုင္း ေခြးေဟာင္ သံေတြ ခုန္ထြက္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ားကုိခံစားမိျခင္း (အရင္အပတ္မွအဆက္) '

ျပတင္းတံခါးအဖြင့္ ဇာခန္းဆီးအလြင့္( ၄၆ )

မက်က္တက်က္စိတ္ကူးမ်ားနဲ႔ စေပ့ျခားလိုက္တိုင္း ေခြးေဟာင္ သံေတြ ခုန္ထြက္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ားကုိခံစားမိျခင္း
(အရင္အပတ္မွအဆက္)
ကိုႏိုင္း
ေခတ္ေပၚကဗ်ာေရးေနတဲ႔ကဗ်ာဆရာေတြအမ်ားႀကီးေပၚေပါက္လာေနပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ တိုးတက္ လာတဲ့ အီလက္ထေရာနစ္ေခတ္ႀကီးမွာ ေဖ့ဘုတ္ကုိအားကုိးအားထားျပဳျပီးကဗ်ာမ်ားကုိပုံသ႑ာန္မ်ိဳးစုံနဲ႔ ေရးဖြဲ႔ေနၾကပါတယ္။ ဖုန္းထဲမွာရွိတဲ႔ဂူဂဲလ္မွာလည္း ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ ကဗ်ာ သေဘာတရားေတြ၊ ကဗ်ာခ်ဥ္းကပ္ခံစားမႈေတြကုိရွာေဖြဖတ္ရႈေနနိုင္ပါျပီ။ အင္တာနက္ေခတ္ႀကီးကစာေပအနုပညာအတြက္ အေထာက္အကူျပဳေနပါတယ္။ ဝယ္ယူရခက္ခဲတဲ့ စာအုပ္ေတြကုိ အင္တာနက္ထဲမွာအလြယ္တကူဖတ္ရႈလို႔ ရေနပါတယ္။

ဒီအေျခအေနကလည္း ေခတ္ေပၚကဗ်ာေရးသူေတြမ်ားလာတဲ့အေၾကာင္းရင္းတခုပါပဲ။ အင္တာနက္၊ အြန္ လိုင္းမီဒီယာထြန္းကားလာေတာ့ပုံႏွိပ္မီဒီယာေတြအတြက္ေတာ့ ခက္ခဲလာၾကပါတယ္။ မိမိတို႔ကုိယ္ပုိင္မီဒီယာေခတ္ျဖစ္ေပၚေနပါတယ္။ မိမိတို႔ရဲ႕ေဖ့ဘုတ္ဟာ မိမိတို႔ရဲ႕ကုိယ္ပုိင္ မီဒီယာပါပဲ။ အရင္ပုံႏွိပ္မဂၢဇင္းေတြ ကုိအားကုိးေနရတဲ့ေခတ္၊ မိမိတို႔ရဲ႕ကဗ်ာကုိလူအမ်ားဖတ္ရႈေစနိုင္တဲ့ေခတ္က တျဖည္းျဖည္း ပါးလ်လာ ပါ ေတာ့တယ္။ မိမိစိတ္ကူး၊ မိမိအနုပညာဖန္တီးမႈေတြကုိ မိမိကုိယ္ပုိင္မီဒီယာျဖစ္တဲ့ေဖ့ဘုတ္ေပၚ တင္လိုက္ တာနဲ႔ လူအမ်ားဖတ္နိုင္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပုံႏွိပ္မဂၢဇင္းေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြကုိ အေလးထားေနၾကရတုန္းပါ။ တန္ဖိုးထားေနၾကပါတယ္။ ပုံႏွိပ္မီဒီယာမွာ ကဗ်ာပါမွကဗ်ာအရာ ဝင္တယ္လို႔ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြက ရွိေနတုန္းပါပဲ။ ဒါကုိလည္း မျငင္းဆန္နိုင္ေသးပါဘူး။ ပုံႏွိပ္မီဒီယာေတြက စာလုံးအျဖစ္၊ ဖန္တီးမႈ မွတ္တမ္း အျဖစ္က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။
         
အခုအခ်ိန္မွာ ကုိယ္ပုိင္မီဒီယာေတြမွာေရာ၊ ပုံႏွိပ္မဂၢဇင္းေတြမွာပါ ေခတ္ေပၚကဗ်ာအေရးမ်ားလာတဲ့ ေခတ္ ေပၚကဗ်ာဆရာကေတာ့ ဆရာဝါက်ျဖဴပါပဲ။ ဆရာဝါက်ျဖဴရဲ႕ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြကလတ္ဆတ္မႈ၊ လ်ွိဳ႕ ဝွက္ဆန္းၾကယ္မႈ၊ လြတ္လပ္မႈ၊ စိတ္အလ်င္၊ အရွိန္နဲ႔စီးဆင္းေမ်ာပါမႈေတြစတဲ႔ခံစားမႈအေတြးေတြ၊ ပုံ သ႑ာန္ေတြကုိေတြ႔ေနရပါတယ္။အခုထြက္လာတဲ႔ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြကုိဖတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ထူးျခားတဲ႔ခံစားမႈေတြကုိ ေတြ႔ရွိရမွာပါ။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာစာအုပ္မွာကဗ်ာဆရာစဖြင့္လိုက္တာက။

          “ပုိးဟတ္တစ္ေကာင္လား
         ငါးတစ္ေကာင္လား ေနလုံးလား
         အေၾကာက္တရားဟာ
         ဂႏၱဝင္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္အျဖစ္
         လမ္းေတြဆုံးသြားတဲ့ေရေတြ လႊမ္းပစ္ခဲ့ဖူးတယ္”

ထူးျခားတဲ့တြဲစပ္ႏိႈင္းယွဥ္မႈနဲ႔စဖြင့္လိုက္ပါတယ္။ အေမွာင္ထဲမွာမွအျပင္ေလာကကုိထြက္လာတတ္တဲ့ ပုိးဟတ္တစ္ေကာင္နဲ႔အလင္းကုိေၾကာက္တတ္တဲ့ေရထဲက ငါးတစ္ေကာင္ကုိတြဲစပ္ျပီး အလင္းေရာင္ျဖစ္တဲ့ ေနလုံးကုိအေၾကာက္တရားအေနနဲ႔ႏိႈင္းယွဥ္ျပသြားပါတယ္။ အေၾကာက္တရားဟာ ရွည္ၾကာစြာတည္ရွိေနခဲ့ တာကုိေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္နိုင္ဖို႔ ဂႏၦ၀င္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ရိုးအီကုန္ဆုံးသြားနိုင္တာကုိလည္း တင္စားေရးဖြဲ႔ သြားပါတယ္။ ေနာက္ဆက္ေရးဖြဲ႔ျပသြားတာက ”ေခြးေဟာင္သံမ်ား” မ်ားပါပဲ။

          ဟထားတဲ့အစြယ္ေတြၾကားက ေဟာင္သံဟာ
         စူးစူုးဝါးဝါး တိုးထြက္လာတယ္
         စိတ္က တရွဴးထိုး ေခ်ာက္ထဲျပဳတ္က်သြားတယ္
         ငါ  အေရျပားထဲ ထိုးခြဲလိုက္တဲ့ အသံနက္။
         အစြယ္က ေတာင္ေၾကာတစ္ခုလုံး သြားႏွစ္ထပ္ၾကား
         ဖိကုိက္က်ိတ္ေျခပစ္ေတာ့မည့္ ဟန္။

ထူးျခားတဲ့နိမိတ္ပုံနဲ႔အေၾကာက္တရားကုိေရးဖြဲ႔ျပသြားပါတယ္။ စူးစူးဝါးဝါး၊ အသံနက္၊ ဖိကုိက္က်ိတ္ေျခပစ္ေတာ့မည့္ဟန္ စတာေတြက အသံနဲ႔ပုံသ႑ာန္ေတြပါျပျပီး အေၾကာက္တရားျပသြားပါတယ္။ ဒီကဗ်ာကုိခံစားၾကည့္လိုက္ရင္ စကားလုံးေတြကုိနိုင္နင္းစြာ ကုိင္တြယ္ကစားသြားတာကုိခံ စားနိုင္မွာပါ။ အေၾကာက္တရားေတြကုိဆက္ေဖာ္ျပသြားတာကုိလည္း ဂရုတစုိက္ ခံစားၾကည့္နိုင္ပါလိမ့္မယ္။

          ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္က အသင့္ေဆာင္ထားတဲ့ ရင္ဘတ္ၾကားက
         ဓား။ ထက္ရွလြန္းမႈက တုန္ရီေနတယ္
         ငလ်င္က တိမ္ေတြကုိ တင္းတင္းဆုပ္ကုိင္ထားျပီး
         ျဂိဳဟ္ေတြကုိ ပဲ့စင္ထြက္ေစတယ္။
         ဘရိတ္က ကြ်ံဝင္သြားသလို တစ္ေနရာထဲမွာ ေက်ာက္ျဖစ္ရုပ္ၾကြင္း။
         အရိုးေတြပါ ထိုးေထာင္လာျပီး မိုးသားကုိေဖာက္ထြက္သြားတယ္။
         ခင္ဗ်ားေရာ ျဖစ္ခဲ့ဖူးလား။
         အေၾကာက္တရားထဲ ေႂကြက်သြားတဲ့တယ္လီဖုန္းျမည္သံက
         မီးရထားတစ္စင္းက အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ျဖတ္က်ိတ္ပစ္လိုက္သလို။

အေၾကာက္တရားကုိရင္ဆိုင္ခုခံလိုစိတ္ေတြကေတာ့ ရွိေနၾကမွာပါ။ ဒီခုခံရင္ဆိုင္စိတ္ေတြကုိပဲ အေၾကာက္တရားစိတ္ေတြက ျပန္လႊမ္းမိုးတာခံေန ရပါတယ္။ တိမ္ေတြရဲ႕ေရြ႕လ်ားမႈအလ်င္ေတြကုိ ငလ်င္လႈပ္သလို ကုိင္လႈပ္ေနေတာ့ ေရြ႕လ်ားေနတဲ့ၿဂိဳဟ္ေတြ တစစီ ပြန္းပဲ႔လြင့္စင္ ထြက္က်သြားတယ္။ မတည္ၿငိမ္တဲ့စိတ္ေတြဟာ အခိုင္ျမဲဘူးဆိုတာကုိ ျပသြားပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ အေၾကာက္တရားဆိုတာ စိတ္ထဲေရာက္ေနလို႔ရွိရင္ ေက်ာက္ျဖစ္ရုပ္ႂကြင္းလို ခိုင္ျမဲျပီးခႏၶာရုပ္ကုိေဖာက္ထြက္ျမင္ေနရပါတယ္။ ဒီကဗ်ာဟာ ရုပ္နဲ႔စိတ္ရဲ႕အေၾကာက္တရားကုိႏိႈင္းယွဥ္ျပီး ေရးဖြဲ႔သြားတဲ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ပါ။ ရုပ္ခႏၶာ ထ ကုိေၾကာက္စိတ္၀င္လာရင္ စိတ္ဓာတ္ေတြတစစီျပိဳကြဲသြားနိုင္ပါတယ္။ ေၾကာက္စိတ္ဝင္လာရင္ စိတ္က် ေရာဂါျဖစ္ေစတတ္ပါတယ္။ ဒါကုိကဗ်ာဆရာက”စိတ္က်ေရာဂါ” ဆိုတဲ့ကဗ်ာနဲ႔ေရးဖြဲ႔သြားပါတယ္။

          ဘာခလုတ္မွ မဖြင့္ခ်င္ေတာ့ဘူး
         ခလုတ္ေတြထဲ အေပၚလႊာအရည္ၾကည္တင္းစ
         ဘဝကုိလွပ္ထားတဲ့ တယ္လီဖုန္းလိုင္းႀကိဳးေတြ
         အိပ္တန္းတက္ငွက္အေတာင္ပံခတ္သံထဲက ငါ့အခန္း
         အလင္းေရာင္ထဲ ေခါင္းထိုးျပီး ေနရာအတင္းလုတတ္တဲ့
         ဘတ္စ္ကားေတြလို အေမွာင္ရိပ္မ်ား။

ဒီကဗ်ာအစမွာကတည္းက စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အျပန္လမ္းကုိ လွမ္းျမင္လိုက္မိပါတယ္။ ႏြမ္းလ်အိမ္အျပန္ဆိုတဲ့ စာသားေတြကုိ ေျပးၿပီး သတိရလိုက္သလိုပါပဲ။ စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာကုိမွမလုပ္ခ်င္ေတာ့။ ေလးလံစြာျပန္လာတဲ့အခန္းေလးက အေမွာင္ရိပ္ကုိ အလု အယက္ယူျပီး ေျခာက္ေသြ႔စြာ။

         ေတာ္ဝင္ဝတ္ရံုကုိ ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ၿမိဳ႕ျပထဲက
         စကားလုံးေတြ မ်က္ရည္သုတ္ျပီး ထြက္လာၾက
         သစ္ရြက္ေျခာက္လို လြင့္ခ်င္တိုင္းလြင့္ေနတဲ့ တံခါးပိတ္သံေတြ
         အားျပန္သြင္းစရာ အေထာက္အကူမဲ့ေနတဲ့ အခန္းေလးထဲ
         ငါ့ ကုိယ္ငါ သံရိုက္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္။

ျမိဳ႕ျပႀကီးကေတာ့ အျပင္ပန္းၾကည့္ရင္ ခမ္းနားေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ခမ္းနားေနတဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးထဲက လမ္းေတြကေတာ့ ေႂကြခ်င္ရာေႂကြေနတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြလို၊ လြင့္ခ်င္ရာလြင့္ေနၾကတယ္။ တိုးလ်တဲ့စကားလုံးေတြရဲ႕အသံကုိ နားစြင့္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဝမ္းနည္းပူေဆြးစြာငုိရိႈက္ေနတဲ့ အသံေတြကုိ ၾကားရမွာပါ။ျမိဳ႕ျပႀကီးထဲကေလးလံစြာ အခန္းေလးထဲကု္ိျပန္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ပင္ပန္းႏြမ္းလ်စြာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ေသာ့ခတ္ျပီး တံခါးပိတ္လိုက္တယ္။ ဒါဟာ တေန႔တာျပီးဆုံးသြားေပမယ့္ ဒီလို ေန႔ေပါင္း မ်ားစြာကုိေက်ာ္ျဖတ္ေနရဦးမွာပါပဲ။ ဒါကုိေတြးလိုက္မိၿပီး စိတ္က်ေရာဂါ က ပုိရင့္ေရာ္လာရပါတယ္။
တဆိတ္ေလာက္
         ငါးေတြကူးခတ္မႈေတြ ဖြက္ထားတတ္တဲ့ျမစ္ထဲ
         ငါ့ ေကာက္ေၾကာင္း မေရးသင့္ဘူး
         ျဒပ္မဲ့အိတ္စ္ပရက္ရွင္ေတြနဲ႔ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့
         ငါ့ ခႏၶာ
         ဘ၀တည့္တည့္ခ်ိန္ရြယ္ပစ္လိုက္တဲ့က်ည္တစ္ေတာင့္
         ဘယ္အရပ္က ေဖာက္၀င္ခံလိုက္ရတဲ့ေန႔ရက္ေတြထဲ
         ငါ့ အသက္ရႈမႈထဲ ေျခာက္ကပ္မႈကုိ တေျမ႕ေျမ႕မေဆြးေျမ႕ခ်င္ေတာ့ဘူး
         ခလုတ္ေတြထဲဝင္ေသေနတဲ့ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္လိုမ်ဳိး
         အိမ္ကုိ ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။
         ဘုရားငုတ္တို၊ အျပိဳအပ်က္ညမ်ား၊ ႏွလုံးကုိ စြဲေလာင္ေနတဲ့
         ေဆးရံုအနံ႔အသက္မ်ား။
         လူသြားလမ္းကေလးနဲ႔ေသြးမသြင္းရေသးတဲ့
         ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္မ်က္ႏွာေဟာင္းမ်ား
အဲဒီလမ္းအိုေလးထဲကုိျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း။

ဘဝေတြဟာ အရာမထင္တဲ့ျဖတ္သန္းမႈေတြမ်ားေနၾကပါတယ္။ ဒီလိုရွင္လ်က္နဲ႔ေသေနၾကရတဲ့ဘဝမ်ားစြာ တျဖည္းျဖည္း အုိမင္းေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ လမ္းအုိေပၚမွာ အသက္မဲ႔စြာေလ်ွာက္ေနခဲ့ရပါတယ္။ စိတ္က်ေရာဂါသည္တစ္ေယာက္ရဲ႕ပုံရိပ္ေတြဟာေခတ္ကုိအရိပ္ထိုးေနပါတယ္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ လူ ေတြျဖတ္သန္းေနၾကရတဲ့ေခတ္ႀကီးကုိက စိတ္က်ေရာဂါရေနသလိုပုံမ်ိဳးျဖစ္ေနရပါတယ္။ ဒီပုံရိပ္ေတြက တြဲေလာင္းဆြဲ ထားတဲ့ နိမိတ္ပုံေတြလိုျဖစ္ေနၾကတယ္ဆိုတာကုိ ကဗ်ာဆရာက ေရးဖြဲ႔သြားပုံကုိ ဆက္ခံ စားၾကည့္လိုက္မိပါတယ္။

          သစ္ရြက္ေတြကြယ္ထားတဲ့ထဲမွာ
         ျမိဳ႕ေတာ္ကုိေတြ႔ေနရသလိုမ်ဳိးပဲ

         အမွတ္ရစရာအက်င့္ထဲမွာ အေမွာင္ရ္ိပ္က မက်ေသးဘူး
         ဝိညာဥ္ေတြက လူေခၚဆိုင္းတီးေနၾကျပီ။

ကဗ်ာကုိဖတ္မိလိုက္တာ ရင္ထဲမွာ ေၾကေၾကကြဲကြဲ၊ လူေတြ၊ ဘဝေတြ၊ ကုန္ဆုံးေနတဲ့အခ်ိန္ေတြ၊ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့လမ္းအုိအိုေတြ၊ ဒါေတြရဲ႕အဆုံးမွာ ဝိညာဥ္ေခၚသံေတြ ဆူညံ၊ေနာက္ပြင့္လန္းလာမယ့္ အနာဂာတ္ကုိလွမ္းေတြးမိလိုက္တဲ့အခါ။

ဖမ္းစားဖို႔
         လူငယ္ေတြရဲ႕ေသြးေတြ
         ေဆးရံုခုတင္ေျခရင္းမွာ စီးက်ျပီး ပန္းေတြပြင့္လို႔။

         အကုန္ျမန္လိုက္တာ
         ျပတင္းေဘာင္ေပၚတက္မလာေသးတဲ့ေနလုံးက
         ခ်က္ခ်င္းပဲ ေမွာင္ရိပ္အခက္အလက္ထဲ တိုးဝင္ခဲ့။


         အဝတ္စြပ္ျခင္းခံလိုက္ရတဲ့ ညေတြ
         ၀ိညာဥ္အူသံေတြကုိ သူတို႔အာသာေျပဖို႔
         ငါတို႔ အိပ္ရာက ထလာခဲ့ရတယ္။

အနာဂတ္ေတြလည္း ဒီလိုကုန္ဆုံးေနမွာလား။ ေခတ္ႀကီးက မေျပာင္းလဲေသးဘူး။ တမနက္မိုးလင္းလာတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ညေရာက္သြား ေလာက္ေအာင္ ေန႔ေတြအေမွာင္ကုိျဖတ္သန္းျပီး ကုန္ဆုံးေနၾကျပီ။ ေန႔ေတြဟာ အေမွာင္အစြပ္ခံလိုက္ရတဲ႔ညေတြျဖစ္သြားၾကျပီ။ ဒီလိုနဲ႔ အေမွာင္ထဲမွာျဖတ္ သန္းဖို႔၊ ရုန္းကန္ရင္ဆိုင္ဖို႔ ဝိညာဥ္ေတြ အူသံနဲ႔ အာသာေျဖေပးရသလို။

         လင္းဆြဲေတြ ေျပာင္းျပန္ခ်ိတ္ထားတဲ့ ညတိုင္းမွာ
         ၀ိညာဥ္အူသံနဲ႔အတူ
         တစ္ေယာက္ေယာက္အရိပ္ဟာ တံခါးကုိ လာလာေခါက္တယ္။

         အနာတရက်ားတစ္ေကာင္ရဲ႕လမ္းမွာ
         ေသြးစက္၊ အနံ႔၊ ေျခရာ၊ မ်ဳိးတုံးေပ်ာက္ကြယ္မႈ၊
         ဒဏ္ရာ၊ အနာတရ၊ ေဆးရံု၊ အက်ဥ္းေထာင္၊ စိတၱဇေဆးရံု။
         အဲဒီတြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ ႀကိဳးကုိ ျဖတ္ခ်လိုက္ၾကပါေတာ့။

ကဗ်ာကအနိ႒ာရံုျမင္ကြင္း၊ နိမိတ္ပုံေတြကုိအားျပဳေရးဖြဲ႔သြားပါတယ္။ ကဗ်ာတစ္ေၾကာင္းခ်င္း၊ စကားလုံးတစ္လုံးခ်င္းစီမွာ ေလးနက္တဲ့အဓိပၸာယ္ ေတြ၊ ကြယ္ဝွက္ထားတဲ့လ်ွဴိ႕ဝွက္မႈေတြကုိရွာေဖြတူးေဖာ္ရင္းနဲ႔ ခံစားမႈေတြကုိအုံဖြဲ႔လိုက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အုံဖြဲ႔တင္းက်ပ္သြားတဲ့ ေၾကကြဲမႈေတြဟာ ျပန္ေျဖေပမယ့္ မေျပ သြားပါဘူး။

ကဗ်ာဆရာအေနနဲ႔သူ႔ကဗ်ာတိုင္းမွာ လတ္ဆတ္မႈ၊ လ်ွိဳ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္မႈ၊ လြတ္လပ္မႈ၊ စိတ္အလ်င္၊ အရွိန္နဲ႔စီးဆင္းေမ်ာပါမႈေတြကုိ ထည့္သြင္း ေရးဖြဲ႔သြားပါတယ္။ စကားလုံးအတြဲအစပ္ေတြရဲ႕ဆန္းသစ္မႈနဲ႔ ထူးျခားမႈေတြကုိခံစားမိပါတယ္။ ဒီလိုစိတ္ကုိအေျချပဳေရးဖြဲ႔ထားတဲ့ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာ ေတြထဲမွာ အင္ မတန္ရွားပါးစြာေတြ႔ရတဲ့ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြပါ။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာဝါက်ျဖဴရဲ႕ကဗ်ာေတြကုိ ခံစားတတ္ နိုင္ၾကမယ္ဆိုရင္။

ကုိႏိုင္း
ခံစားသုံးသပ္မိေသာကဗ်ာမ်ား
၁။ ဝါက်ျဖဴ (မက်က္တက်က္ စိတ္ကူမ်ားနဲ႔ စေပ့ျခားလုိက္တိုင္း ေခြးေဟာင္သံေတြ ခုန္ထြက္) ကဗ်ာစာအုပ္မွ ကဗ်ာမ်ား၊ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၇
The Sun Rays Journal, Vol-1, No-182, January 13, 2018

Comments