သစ္ခက္သံလြင္ ကဗ်ာသုံးသပ္ခ်က္၊ ကိုႏိုင္း ၏ '' ႏွစ္ေဟာင္းႏႈတ္ဆက္၊ ႏွစ္သစ္ႀကိဳ ေဆာင္းကုိဖြဲ႔သည့္ကာရန္မ်ား "

ျပတင္းတံခါးအဖြင့္ ဇာခန္းဆီးအလြင့္( ၄၄ )

ႏွစ္ေဟာင္းႏႈတ္ဆက္၊ ႏွစ္သစ္ႀကိဳ ေဆာင္းကုိဖြဲ႔သည့္ကာရန္မ်ား

ကိုႏိုင္း

အခုဆိုရင္ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကုန္ဆုံးခ်ိန္ကုိေရာက္ခဲ့ပါျပီ။ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ဟာေဟာင္းသြားေတာ့မွာပါ။ ေဟာင္းသြား တဲ့ ႏွစ္တစ္ႏွစ္အစား၊ ႏွစ္သစ္တစ္ႏွစ္ဟာ အစားထိုး၀င္ေရာက္လာေတာ့မွာပါ။ 

ႏွစ္ေဟာင္းကုိလြမ္းေမာတသျဖစ္စြာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရပါေတာ့မယ္၊ ႏွစ္သစ္ကုိ ႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္ရေတာ့ မယ္ဆိုျပီး လူေတြအေနနဲ႔လြမ္းတဲ့လူေတြလြမ္းျပီး ေပ်ာ္တဲ့လူေတြ ေပ်ာ္ေနၾကမွာပါ။ ဒါကလည္း လူေတြ အတြက္ ထုံးစံလိုျဖစ္ေနခဲ႔ၾကပါျပီ။ ဒီေန႔ဟာ ႏွစ္ေဟာင္း၊ မနက္ျဖန္ဟာ ႏွစ္သစ္ဆိုတဲ့သတ္မွတ္ခ်က္ တခု မွာ ေန႔ႏွစ္ေန႔မွာ ႏွစ္,ႏွစ္ႏွစ္ အေျပာင္းအလဲျဖစ္သြားတာက စကၠန္႔ေလးပဲကြာျခားတာပါ။ 

ဘာေတြထူးျခားျပီးေျပာင္းလဲသြားခဲ့သလဲဆိုတာေတြးၾကည့္ရင္ သိပ္ထူးျခားမသြားဘူးဆိုတာကုိ ေတြ႔ရမွာပါ ။ ဒါေပမဲ့ သကၠရာဇ္တစ္ခုေျပာင္းလဲသြားတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္အေပၚမွာလုိက္ျပီး လူေတြအတြက္လူေတြက ေျပာင္းလဲမႈေတြဖန္တီးနိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီလူေတြရဲ႕ေျပာင္းလဲေအာင္ဖန္တီးနိုင္မႈအေပၚမွာ တိုးတက္တဲ့ႏွစ္၊ ဆုတ္ယုတ္တဲ့ႏွစ္ဆိုျပီး ခြဲျခားသတ္မွတ္နိုင္ၾကမွာပါပဲ။ ကိန္းဂဏန္းအေပၚမွာမူတည္ျပီး တြက္ခ်က္မႈေတြ လည္း ရွိေနၾကဦးမွာပါပဲ။ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕အေျပာင္းအလဲေပၚမွာလူေတြရႈျမင္မႈေတြလည္း ကြာျခားကြဲျပားေနပါ လိမ့္မယ္။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြလည္း အျမင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ရႈေထာင့္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ပုံသ႑ာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ေရးဖြဲ႔ၾက တာေတြလည္း ေတြ႔ျမင္ေနရမွာပါ။ 

ကြ်န္ေတာ္လည္း ျပတင္းတံခါးကုိအသာေလးဖြင့္ျပီး ႏွင္းက်ေနတဲ့ ေဆာင္းေတြ၊ ႏွင္းမက်ပဲေဆာင္းျဖစ္ ေနတဲ့ေဆာင္းေတြ၊ ဒီဇင္ဘာအလြမ္းေတြ၊ ခရစ္စမတ္ညေတြ၊ ႏွစ္ေဟာင္းကုိႏႈတ္ဆက္ျခင္းေတြ၊ ႏွစ္သစ္ ကုိ ႀကိဳဆိုေနျခင္းေတြကုိ ဇာခန္းဆီးၾကားက လုိက္ေငးၾကည့္ေနမိပါတယ္။ 

အရင္ဆုံးေတြ႔လိုက္တဲ့ေခတ္ေပၚကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကေတာ့ ”အမွန္တရားဆိုတာ ေဆာင္းအတုေအာက္ ဒူးေထာက္ရိုးထုံးစံမရွိ” တဲ့။ ဒီကဗ်ာကုိ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာ “နရီမင္း“ က ေရးဖြဲ႔ထားတာပါ။

          ႏွစ္အေတာ္ၾကာေအာင္

         ဘယ္တုန္းကမွ မေဆာင္းခဲ့ဖူးတဲ့

         ရန္ကုန္ေဆာင္းက

         ဒီရက္ပုိင္းမွာမွ လာေဆာင္းျပေနတယ္။

         အေအးဓာတ္က

         ငါတို႔ရုပ္ပုိင္းသာမက စိတ္ပုိင္းကုိပါ

         ျဖိဳခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားလာတယ္။

         ဇီ၀ကမၼေဗဒရဲ႕အလိုအရ

         စိတ္ဓာတ္က က်လာတယ္။

         ရုရွားရဲ႕အေအးဓာတ္က

         နာဇီေတြကုိနိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာထက္

         နာဇီေတြမွာက

         သူတို႔ေသြးေတြကုိ ဆူပြက္ေစမယ့္

         အမွန္တရားမွ မရွိခဲ့တာပဲ။

         အမွန္တရားကုိသာ ေႏႊးလိုက္

         ငါတို႔ေသြးေတြ ဆူပြက္လာရမယ္။

         ငါတို႔ကုိ ေလွာင္ရယ္မယ့္ အေအးဓာတ္ဟာ

         ပါးစပ္ပိတ္ျပီး မ်က္ႏွာငယ္သြားေစရမယ္။

         ရဲေဘာ္တို႔

         စိတ္ဓာတ္ကုိေမာင္းတင္လိုက္

         သစၥာေဖာက္နဲ႔ အေခ်ာင္သမားေတြကုိ

         တစ္ေတာင့္ခ်င္းပစ္ခ်ရေအာင္။

         ေဆာင္းအတုဆိုတာ

         ေဟာင္ရံု ေဟာင္ျပီး

         သြားမပါတဲ့ ေခြးအုိႀကီးပါ။

အမွန္တကယ္လဲေဆာင္းအစစ္ကုိမေတြ႔ခဲ့ရတာႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ပါျပီ။ အေအးဓာတ္ေလးေအးရံုေအးျပေနတဲ့ ေဆာင္းဟာ လူေတြကုိ လာလွည့္စားသလို လာေဆာင္းျပေနတာပါ။ ဒီေလာက္အေအးဓာတ္နဲ႔ေတာ့ က်ေန သေယာင္ထင္ရတဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြကုိ ၿမိဳခ်ပစ္ထားရတဲ့ အမွန္တရားေသြးေတြကုိ ျပန္ျပီးဆူပြက္သြားေအာင္ ေႏႊးလိုက္တာနဲ႔စိတ္ဓာတ္ေတြ အျမင့္ဆုံးတက္ႂကြလာပါလိမ့္မယ္။

နာဇီေတြလိုအမွန္တရားမရွိတဲ့လူေတြကေတာ့ ေဆာင္းရဲ႕အေအးဒဏ္ေအာက္မွာ အသက္ေတြေပ်ာက္ျပီး က်ရံႈးခဲ့ရမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီေခတ္ႀကီးကလည္း သစၥာေဖာက္သူေတြ၊ အေခ်ာင္သမားေတြေပါမ်ားေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေအးဓာတ္ေလး ရတယ္ဆိုရံု ရလာတာနဲ႔ အေႏြးထည္ထူထူ ဝတ္ျပီး ခ်မ္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတတ္ၾကပါျပီ။ အမွန္တရားအတြက္ျမိဳခ်ထားတဲ႔ေသြးေတြကလည္းအနီရဲ ရဲေစြးမေနေတာ့ပါဘူး။ အစိမ္းေရာင္လိုလုိ၊ နီသလိုလိုနဲ႔ဟန္ေဆာင္ဟန္ျပေနၾကပါျပီ။ သစၥာေဖာက္သူေတြ၊ အေခ်ာင္းသမားေတြက ေဆာင္းအတုကုိ ေဆာင္းအစစ္ပါလို႔ ဟန္ေဆာင္ႂကြား ဝါေနၾကပါျပီ။

ဒီအေၾကာင္းေတြကုိျပန္ေတြးမိတိုင္းရင္ထဲမွာနာက်င္ေနျပီး အခံရခက္ေနပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္သလဲဆိုတာေတြးၾကည့္မိရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္ေနတဲ့ေနရာ ေရာက္ေနရတဲ့ရာသီ ေရာက္ေနရတဲ့ ေလာကႀကီးကုိက မသိတာကုိသိဟန္ေဆာင္ေနခဲ့တာေတြကုိေတြ႔ရမွာပါ။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ”ဒီဇင္ဘာ” ကုိ ဒီဇင္ဘာမွန္းမသိဟန္ေဆာင္ေနၾကလို႔ပါပဲ။ ဒါကုိအသိေပးလိုက္တာက ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာ ”ဒီလူည” ပါပဲ။

          ဒီဇင္ဘာဟာ  ေအးခဲေနတဲ့ ညေတြထဲမွာ မီးလံႈရင္း

         တူးေဖာ္ထားတဲ့ မပုပ္မသုိးေျခရာေတြကုိ နံပါတ္စဥ္တပ္လို႔

         ႏႈတ္ဆက္ေတးေတြကလည္း

         သူတို႔ရဲ႕ မေအာင္ျမင္မႈသီခ်င္းကုိဆိုရင္း

         အေႏြးထည္ေလးကုိ ေနလွန္းလို႔

         ဒီဇင္ဘာဟာ သူကုိယ္တိုင္မသိတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြအေၾကာင္းကုိ နံပါတ္စဥ္တပ္လို႔

         ဒီဇင္ဘာဟာ သူကုိယ္တိုင္မသိတဲ့ ငတ္မြတ္မႈေတြအေၾကာင္းကုိ နံပါတ္စဥ္တပ္လို႔

         ဒီဇင္ဘာဟာ သူကုိယ္တိုင္မသိတဲ့ ေရခဲမႈအေၾကာင္းေတြကုိ နံပါတ္စဥ္တပ္လို႔

         ဒီဇင္ဘာဟာ သူကုိယ္တိုင္မသိတဲ့ အေႏြးဓာတ္ထုတ္လႊတ္မႈအေၾကာင္းေတြကုိနံပါတ္စဥ္တပ္လို႔

         ကုိယ္ေရာင္ကုိယ္၀ါ ေတာက္ပခြင့္မရတဲ့

         ေနာက္ဆုံးခုံတန္းေပၚက ဗလာစာရြက္ေတြဟာ ႏွင္းေတြကုိစားရင္း

         သူ႔ရဲ႕နာမည္ကုိ ဒီဇင္ဘာလို႔ေပးလိုက္တယ္။

အခုလက္ရွိေခတ္ႀကီးထဲကလူေတြကလည္း ကုိယ္နားမလည္တဲ့ေခတ္ကုိနာမည္ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးျပီး နံပါတ္ စဥ္ေတြတပ္ေနၾကသလိုပါပဲ။ ႏွစ္ တစ္ႏွစ္သာကုန္သြားတယ္၊ မေျပာင္းလဲတဲ့သီခ်င္းကုိဆိုျပီး ႏွစ္သစ္ကုိ ႀကိဳၾကေတာ့မယ္။ ႏွစ္သစ္မွာဘာေတြျဖစ္လာမယ္ဆိုတာကုိ ေမ်ွာ္လင့္ေနၾကသူေတြမ်ားတဲ့ေခတ္ႀကီးထဲမွာ၊ ႏွစ္သစ္မွာဘာေတြလုပ္ေပးနိုင္တယ္ဆိုျပီး ေတြးတဲ့လူနည္းပါတယ္။ ေတြးခဲ့တာကုိလည္း လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့လူကေတာ့ မရွိသေလာက္ရွားေနတာကုိေတြ႔ေနရပါတယ္။

 ဒီလိုအမွန္တရားေတြေပ်ာက္ျပီး ဟန္ေဆာင္ေလာကႀကီးထဲမွာ ကြ်န္ ေတာ္တို႔ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီလဲ။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ဖို႔သတိေပးေရးလိုက္တဲ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိဖတ္လိုက္မိပါတယ္။ ဒီကဗ်ာကုိေရးဖြဲ႔ သူကေတာ့ ကဗ်ာဆရာ” ဝိုင္းယဥ္ႏြယ္”ပါ။ ”၇၀ ေက်ာ္ကာလမ်ား” ကုိလွမ္းေမ်ွာ္ၾကည့္လိုက္မိပါတယ္။ ၇၀ ေက်ာ္ကာလမ်ားဆိုတာလည္း ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ကစတယ္လို ေတြးမိပါတယ္။

          ဒီေဆာင္းေအးသလား

         ဖ်တ္ကနဲ ခရီးေရာက္မိ

         ငယ္ဘ၀ႏွစ္ေတြဆီ။

         ပုံထည္အေႏြးအက်ၤ ီႀကီးေတြေပၚက

         ကုိယ္သန္းျဖဴျဖဴႀကီးေတြနဲ႔အတူ။

         အညာေစာင္ၾကမ္း

         ဂံုနီအိတ္ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေတြနဲ႔အတူ

         မန္က်ည္းခြဆုံမီးေမႊး

         ေက်ာေပးလိုက္မ်က္ႏွာမူလိုက္

         ခိုက္ခိုက္တုန္ေန႔ေတြနဲ႔အတူ

         ေကာက္လိႈင္းထံုးနဲ႔တဲေဆာက္

         လယ္ေစာင့္ညေတြနဲ႔အတူ

         ေကာက္သင္းေကာက္ ၾကြက္လိုက္

         ဆဲဆိုေအာ္ဟစ္ ဓေလ့စရိုက္ေတြနဲ႔အတူ

         ေဆာင္းကုိ ငါတို႔ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾက။

         တလင္းထဲ

         ႏွင္းရႊဲတဲ႔လေရာင္ေအာက္

         ေကာက္ျပန္႔ေပၚကြ်မ္းထိုး

         ေကာက္ရိုးပုံေပၚကခုန္ခ်

         ငါတို႔ငယ္ဘ၀ေတြ။

         ဒီစပါးေတြ

         ငါတို႔အကုန္ပုိင္ေလတဲ့အတိုင္း

         ငါတို႔ မငတ္ခဲ့ေလတဲ့အတိုင္း

         ငါတို႔ မဆင္းရဲခဲ့ေလတဲ့အတိုင္း

         ငယ္ငယ္က

         ငါတို႔

         မသိခဲ့ၾက။

         ခုလည္း

         ငါတို႔

         မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾက

         ေအးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခ်င္ေနတဲ့

         ေဆာင္းေအာက္မွာေပါ့။

ဒီေဆာင္းေအာက္မွာႀကီးျပင္းရွင္သန္ခဲ့ရတာ သကၠရာဇ္ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကတဲ့။ ဒီႏွစ္သစ္ေတြေျပာင္းလဲလာ တဲ့ သကၠရာဇ္ေတြက ၁၉၇၀ ေလာက္ ကဆိုခ်င္တာပါ။ ငယ္စဥ္ဘဝေတြကကာလေတြမွာ ငါတို႔ပုိင္တယ္၊ ငါတို႔မငတ္ခဲ႔ဘူး၊ ငါတို႔မဆင္းရဲခဲ႔ၾကဘူးဆိုျပီး ဟန္ေဆာင္ေနလာခဲ့ရတာေတြကုိ ျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္မယ္ ဆိုရင္ ၊  သိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တတ္ေနခဲ့တာၾကာပါပေကာလို႔ ရင္နာနာနဲ႔စဥ္းစားလိုက္မိပါတယ္။ ဒီကဗ်ာကုိဖတ္မိေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာေရာ၊ သိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာေတြဟာ ဘယ္ဟာမွ မေကာင္းဘူးဆိုတာ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။

ႏွစ္တစ္ႏွစ္ဟာျပီးဆုံးေတာ့မွာပါ။ မျပီးဆုံးခင္မွာႏႈတ္ဆက္လိုက္တာကေတာ့၊ ခရစ္စမတ္ေန႔ကႀကိဳႏႈတ္ ဆက္လိုက္ပါတယ္။ ေဆာင္း၊ ႏွင္းေဝခ်ိန္၊ ဒီဇင္ဘာနဲ႔ခရစ္စမတ္ေန႔ဟာ အတူယွဥ္တြဲေရာက္လာတတ္ ပါတယ္။ အခ်ိန္ကုိက္ပါပဲ။ 

ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ ဆိုတဲ့ ေခတ္ေပၚလူငယ္ကဗ်ာဆရာ လင္းခ (ေမာ္လၿမိဳင္) ေရးတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ ဖတ္ရႈခံစားလုိက္ရပါတယ္။

          လြယ္အိတ္ထဲ၊ လက္ေဆာင္ေတြအျပည့္သယ္လာ

         ခရစၥမတ္ဘိုးဘုိးနား၊ ခ်ဳိင္းေထာက္နဲ႔ကေလးငယ္တစ္ေယာက္

         အေရာက္သြားခဲ႔ရင္း…။

         ေဟာဒီကမ ၻာရဲ႕ႏွင္းျမဴေတြၾကား

         ခရစၥမတ္သစ္ပင္ေပၚ၊ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြေငး

         ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြရွိသလို

         ယမ္းေငြ႔ေတြအၾကား၊ ေပါင္မုန္႔နဲ႔စာအုပ္ကုိတမ္းတ

         မ်က္ရည္မ်ားနဲ႔ကေလးငယ္ေတြလည္းရွိတယ္

         အဲဒီလြယ္အိတ္ေလးထဲ

         ျငိမ္းခ်မ္းေရးပါရင္ ေပးခဲ႔ပါလားလို႔

         ခရစၥမတ္ဘုိးဘိုးအားေျပာလိုက္တယ္ …။

         ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔၊ ခရစၥမတ္ဘုိးဘုိး

         အရည္ေပ်ာ္က်လာ ႏွင္းေတြကုိေငးၾကည့္ေနရင္း

         ကေလးေရ၊ တကယ္ေတာ့

         ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ၊ သားတို႔အားလုံးရင္ထဲထည့္ေပးျပီးသား

         အားလုံးရင္ထဲရွိျပီးသားပါကြယ္လို႔

         ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။

ခရစၥမတ္ဘုိးဘုိးႀကီးရဲ႕အေျဖဟာဒီတိုင္းျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႕ရင္ထဲမွာေရာက္ျပီးသားပါ။ ရွိလဲရွိေနၿပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ့ အေမးလြယ္ေပမယ့္အေျဖ ခက္ေနတာကုိျပည္သူေတြနားမလည္နိုင္ၾကေတာ့ပါ ဘူး။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ပစ္ခတ္ေနၾကတဲ့ လူသတ္ေနတာေတြရပ္ျပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတဲ့ ျပည္သူေတြ ေမ်ွာ္လင့္ခဲ့တဲ့အရာကုိ ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္အျဖစ္မေပးနိုင္ေတာ့တဲ့ဘူးလား။ ဒီခရစၥမတ္မွာယမ္းေငြ႔ေတြ ၾကားက ကေလးငယ္ေလး ညေတြရဲ႕ႏွင္းမေဝဘဲ ေဝ့ဆင္းစီးက်ေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြကုိမသုတ္မေပးနိုင္ခဲ့ တာကုိေတာ့ေၾကကြဲမိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကေတာ့ ကုန္ဆုံးသြားေတာ့မွာပဲ။ အစားထိုးေရာက္လာမယ့္ ၂၀၁၈ ႏွစ္သစ္ကုိ ကဗ်ာဆရာ ရာစု(mgy)ရဲ႕”စက္ေခါင္းအမွတ္ ၂၀၁၈” ကဗ်ာ နဲ႔ႀကိဳဆိုလိုက္ပါတယ္။

          ေရွ႕ေခါင္းတြဲကေတာ့ ဆြဲေနတာပဲ

         ေနာက္တြဲေတြက တရြတ္တိုက္၊ ကန္႔လန္႔လိုက္ေနသမ်ွ

         ဒီရထားႀကီး ခရီးမတြင္တာ မထူးဆန္း

         စက္ေခါင္းအမွတ္ ၂၀၁၇။

         ကုန္းရုန္းဆြဲေနတဲ႔ ေခါင္းတြဲ

         မီးခိုးေတြေတာင္ မည္းညစ္လို႔၊ လိုရာေရာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း

         တလိမ့္ျခင္း လိမ့္ေနရတဲ့ ဒီရထား၊ စက္ေခါင္းအမွတ္ ၂၀၁၇။

         စျပီးထြက္လာထဲက

         ျပင္လိုက္ရတဲ့ သံလမ္းအစုတ္၊ ဇလီဖားတုံးအျပဳတ္ေတြနဲ႔

         အရွိန္မတင္နိုင္တဲ့ ဒီရထား၊ စက္ေခါင္းအမွတ္ ၂၀၁၇။

         ငါးႏွစ္တာခရီးအတြက္

         ေရွ႕ဆက္ျပီး ေမာင္းရေအာင္၊ တြဲတခ်ဳိ႕ကုိ ျဖဳတ္လိုက္

         ခပ္သြက္သြက္ေလးခုတ္ေမာင္းလို႔၊ စက္ေခါင္းအမွတ္ ၂၀၁၈။

ကြ်န္ေတာ္တို႔အိပ္မက္ေတြ ဆက္ျပီး မက္ေနပါဦးမယ္။ ဒီႏွစ္ေဟာင္းအိပ္မက္ေတြထဲကေန ႏွစ္သစ္မွာ နိုးထ နိုင္ပါေစ။

ကုိႏိုင္း

ခံစားသုံးသပ္မိေသာကဗ်ာမ်ား

၁။ နရီမင္း(အမွန္တရားဆိုတာ ေဆာင္းအတုေအာက္ ဒူးေထာက္ရိုး ထုံးစံမရွိ)၊ Min Lwin ေဖ့ဘုတ္၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၇။

၂။ ဒီလူည (ဒီဇင္ဘာ)၊ မိုးမခအြန္လိုင္း၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၇။

၃။ ဝိုင္းယဥ္ႏြယ္(၇၀ ေက်ာ္ ကာလမ်ား)၊ Ko Wine Yin New ေဖ့ဘုတ္၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၇။

၄။ လင္းခ(ေမာ္လျမိဳင္)(ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္)၊7 Day Daily၊ ၂၃ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၇။

၅။ ရာစုသစ္ mgy(စက္ေခါင္းအမွတ္ ၂၀၁၈)၊ သူရိယေနဝန္းဂ်ာနယ္၊ ၂၃ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၇။

    

-

The Sun Rays Journal, Vol-1, No-180, Dece 30, 2017