သစ္ခက္သံလြင္ ကဗ်ာသုံးသပ္ခ်က္၊ ကိုႏိုင္း ၏ ''လြတ္လပ္လိႈင္းေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ားကုိႀကိဳဆိုခံစားၾကည့္ျခင္း(အဆက္) ''

ျပတင္းတံခါးအဖြင့္ ဇာခန္းဆီးအလြင့္( ၄၃ )

လြတ္လပ္လိႈင္းေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ားကုိႀကိဳဆိုခံစားၾကည့္ျခင္း(အဆက္)

ကိုႏိုင္း

ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ၾကာမွျပန္လည္က်င္းပခြင့္ရတဲ့ စာေပညီလာခံႀကီးကုိ ေအာင္ျမင္စြာက်င္းပျပီးစီး သြားပါၿပီ။ ဒီစာေပညီလာခံႀကီးမွာစာေပဆိုင္ရာ နယ္ပယ္အသီးသီးမွစာတမ္းေတြတင္ၾက၊ ေဆြးေႏြး ၾက၊ အဆိုေတြကုိ မဲေပးဆုံးျဖတ္ၾကနဲ႔ေပါ့။ မဲေပးဆုံးျဖတ္ျပီးတဲ့အဆိုေတြကုိ ျပည္ေထာင္စုအစုိးရရဲ႕ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးဆီတင္လိုက္ျပီး အဆုံးအျဖတ္ခံယူပါေတာ့မယ္။

ျပည္ေထာင္စု ျပန္ၾကားေရး ဝန္ႀကီးကအဆုံးအျဖတ္ေပးၿပီးျပန္ခ်မွာကုိေတာ့ စာေပညီလာခံဦးေဆာင္ က်င္းပတဲ့ဗဟုိေကာ္မတီကလုပ္ငန္းစဥ္ေတြေရးဆြဲျပီး အေကာင္ အထည္ေဖာ္ရေတာ့မွာပါ။ က်န္တဲ့ စာေပအပုိင္းေတြထားပါေတာ့။ ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္တာကုိေျပာခ်င္ပါတယ္။

ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ ျပ႒ာန္းစာအုပ္ေတြထဲမွာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာကုိထည့္ဖို႔အဆိုကုိ အျပည့္အဝဆို သေလာက္ ေထာက္ခံလိုက္ပါတယ္။ ဒါဟာ အင္မတန္မွေကာင္းတဲ့အဆိုပါပဲ။ တခုရွိတာကေခတ္ေပၚကဗ်ာကုိ အထက္တန္းအဆင့္ေက်ာင္းသားေတြစိတ္ဝင္စားရဲ႕လား။ စိတ္ဝင္စားရင္ေတာင္ ခံစား နားလည္ႏိုင္ပါ့မလား။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေတြကုိေမးၾကည့္တဲ့အခါ ေက်ာင္းသား ၁၀၀ မွာ တေယာက္ေတာင္ စိတ္မဝင္စားတဲ့အေျခအေန ျဖစ္ေနပါတယ္။ စိတ္ဝင္စားခဲ့ရင္ ခံစားနားလည္ႏိုင္ ေအာင္ ေဆာင္ရြက္နိုင္ဖို႔အတြက္ ဆက္ေဆာင္ရြက္လို႔ရနိုင္ပါတယ္။ 

ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ေခတ္ေပၚကဗ်ာကုိ  လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြ စိတ္ပါဝင္စားလာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ဘယ္လိုစည္းရံုးေသြးေဆာင္ႏိုင္မလဲဆိုတာပါပဲ။ အခုအခ်ိန္မွာေခတ္ေပၚကဗ်ာ စာအုပ္တအုပ္ထုတ္ႏိုင္ဖို႔အရံႈးခံျပီး ထုတ္ေ၀ေနရတဲ့အေျခအေနပါ။ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမွာျပ႒ာန္း လုိက္ရင္ ေက်ာင္းသားေတြစိတ္ပါဝင္စားပါမွေအာင္ျမင္မွာပါ။ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြထဲထည့္ ျပ႒ာန္းလိုက္ျပီး ေက်ာင္းသားေတြ စိတ္မဝင္စားရင္ ျပ႒ာန္းထားတာပဲရွိပါလိမ့္မယ္။

ေခတ္ေပၚကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေတြးလိုက္မိတာကုိေျပာတဲ့သေဘာပါ။ လြတ္လပ္လိႈင္းေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြ ကုိ ဆက္ခံစားၾကပါစုိ႔။ လြတ္လပ္လိႈင္း အြန္လိုင္းမဂၢဇင္းဟာ ကေလာင္အစုံနဲ႔ေခတ္ေပၚကဗ်ာအေၾကာင္း အရာေပါင္းစုံ၊ ပုံသ႑ာန္မ်ဳးစုံကုိဖတ္ရႈခံစားခြင့္ရလိုက္ပါတယ္။

ဒီအေၾကာင္းအရာေပါင္းစုံနဲ႔ပုံသ႑ာန္မ်ိဳးစုံထဲက ေခတ္ေပၚကဗ်ာထဲမွာ ခံစားမိတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကေတာ့ ကဗ်ာဆရာသင္းရည္လြင္ ရဲ႕ လြတ္လပ္နိဒါန္း ပါ။

          တိုင္ကပ္နာရီအေဟာင္းႀကီး

         တခ်က္တခ်က္

         အဲသည္ထဲ၊ ေပက်န္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြလို

         ယႏၱယားဟာ၊ ဆက္လက္လည္ပတ္ေနမယ္။

         ရိုးမေတာင္ေပၚမွာ

         က်က်န္ခဲ့တဲ့ဘဝေတြရွိတယ္။

         က်ည္ဆံအခြံတစ္ခုလို

         ဘာမွမသိခဲ့တာေတာ့မဟုတ္ဘူး

         ၾကယ္ေတြလည္း သမ်ုင္းရွိတယ္။

         တခ်ဳိ႕ေမ့ထားတဲ့ျမစ္မွာ

         တခ်ဳိ႕လႊင့္ပစ္လိုက္တဲ့ေထာင္ဗူးဝမွာ

         ဒါကုိ ညေတြက မေမ့ဘူး။

         အက်ဥ္းေထာင္အခန္းတခုရဲ႕

         နံရံမွာေရးထြင္းခဲ့

         ေထာင္ေဆးရံုတခုရဲ႕ လူနာေဆာင္မွာ

         ဘယ္သူမွ မဖတ္ရတဲ့ေရာဂါကုိမေမ့ဘူး။

         ညသန္းေခါင္ လန္႔လန္႔ေအာ္တတ္တဲ့

         ႏွီးေႏွာခဲ့တာမေမ့ဘူး

         အမွန္တခုရဲ႕ကြယ္ဝွက္မႈ ေရေသာက္ျမစ္

         ခုတ္ထစ္ပုိင္းျဖတ္ခဲ့တဲ့အရာေတြ

         ရုပ္ရွင္အေႏွးျပကြက္လိုျပန္ျပန္ၾကည့္

         မင္းဟာ သူခိုးလား

         မင္းဟာ လမ္းနံေဘး ေရအုိးစင္လား

         အေျပာအေဟာေကာင္းတဲ့ တရားေဟာဆရာလား

         ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးက နက္လိုက္တာ

         ဘဝက လမသာတဲ့ေန႔ပဲ။

         မိုးေမွာင္တဲ႔ညေတြပဲ

         ခရီးမသိတဲ့လမ္းပဲ

         ေပါင္မုန္႔လို သုိးခဲ့တယ္။

         ျပန္မလာသူအတြက္၊ ပန္းေတြသီေနတုန္း

         ျပန္ရွာခ်င္သူအတြက္၊ လမ္းေတြထြင္ေနတုန္း

         ဒါ အိပ္မက္လို သစ္ေနတုန္း

         ေမ့သူက ေမ့ေကာင္းတုန္း

         သူျပန္လာခဲ့တယ္။

         အေသအခ်ာေခါက္လို႔၊ သူျပန္လာခဲ့တယ္။

         နံရံေတြျဖိဳဖ်က္ဖို႔

         ကမ္းေျခ အေျပးလာတဲ႔လိႈင္းလို

         ေသာင္ျပင္ေလးမွာ က်က်န္ခဲ့တဲ့

         ငါ့ ေျခရာေတြ ရွာဖို႔။

ဒီကဗ်ာကုိဖတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဘဝညေတြကုိျပန္သတိရလိုက္မိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ညေတြေန႔ေတြဟာ အထီးက်န္ဆန္ခဲ့ရတယ္။ ဒုကၡယႏၱရားႀကီးထဲမွာ တပတ္ျပီးတပတ္လည္ပတ္ေနခဲ့ရတယ္။ ဒီဒုကၡယႏၱရားႀကီးထဲကထြက္ဖို႔ ထြက္ေပါက္ကုိရွာရင္းနဲ႔ထြက္ေပါက္ေပ်ာက္ေနခဲ့ရတယ္။

အေမွာင္ညေတြကုိ လမ္းမသိပဲေလ်ွာက္ခဲ႔ရတဲ့ခရီးရွည္ႀကီးတခုလိုပါပဲ။ ထမင္းသုိး၊ ေပါင္မုန္႔ဆို ေပါင္မုန္႔သုိး သြားၾကမွာပါပဲ။ ေနာက္ဆုံးနံရံေတြကုိ ၿဖိဳဖ်က္ဖို႔အတြက္ကလည္း အင္အားအခိုင္အမာရွိဖို႔လိုအပ္ေနပါေသး တယ္။ ေသာင္ျပင္မွာက်က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ေျခရာကုိျပန္ရွာေနသလိုပါပဲဆိုတာကုိေတာ့ ကဗ်ာဆရာက အတိ အလင္းပုံေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ တခ်ိန္က ေထာင္နံရံမွာေရးခဲ့တာကုိျပန္ေတြးမိရင္း၊ ကဗ်ာဆရာ မိုးသက္ ၿငိမ္ဦး ရဲ႕ ”ေမာ္စကုိ” ကဗ်ာကုိ ဖတ္လိုက္မိတယ္။

          ေမာ္စကုိကျပန္ခဲ့တယ္

         ေတာ္သလိုေနဖို႔မွာခဲ့တယ္။

        

         အုတ္ရိုးအျမင့္ႀကီးေတြရဲ႕အတြင္းမွာ ေမာ္စကုိ

         အုတ္ရိုးအျမင့္ႀကီးေတြရဲ႕အျပင္မွာ လြတ္လပ္ျခင္း

         ဘယ္သူကေရာ အထဲမွာအၾကာႀကီးေနခ်င္မွာတဲ့လဲ

         ဘယ္သူကေရာ အျပင္ထြက္ရဖို႔ျငင္းဆန္မွာတဲ့လဲ

         လ်င္သူစားစတမ္း အ,သူ ခံစတမ္း ေမာ္စကုိ

         ေငြေပးရင္ ဘုရင္တပါးလို စံစားနိုင္တဲ့ေမာ္စကုိ

         ေငြမေပးရင္ ေသစာရင္းသြင္းဖို႔ အျမဲအဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ေမာ္စကုိ

         ေမာ္စကုိသူ ေမာ္စကုိသားတို႔ရဲ႕အသက္ဟာ ဝင္စာပဲ။

         ပုံမွန္ ဝင္စာ မလာနိုင္ျခင္းဟာ

         ေျခသုတ္ပုဆိုး ေျမြစြယ္ေတြလည္း က်ဳိးေစတယ္

         ေငြဝယ္ကြ်န္လည္းျဖစ္ေစတယ္

         ေကာ္ဖီမစ္တထုပ္ ေဆးေပါ့လိပ္တတိုကအစ

         တန္ဖိုးက ႀကီးမားတယ္။

         လူေတြအေၾကာင္း ေငြေတြအေၾကာင္း

         အခ်ိန္ကာလအေၾကာင္း

         အေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာကုိ

         ေက်ာင္းႀကီးတခုလို ေမာ္စကုိက သင္ေပးလိမ့္မယ္။

         ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကုိ ဝင္စာထဲထည့္ေပးျပီး

         သက္ျပင္းပူပူေတြကုိ အေပါက္ဝမွာထားခဲ့ခ်ိန္

         အုတ္ရိုးျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြက

         ငါ့ကုိ

         အေပၚစီးဆန္ဆန္ အုပ္မိုးၾကည့္ရႈေနၾကတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာျပည္မွာသိၾကတဲ့အတိုင္း ေမာ္စကုိဆိုတာေထာင္ကုိေခၚေဝၚသုံးႏႈန္းၾကတယ္ဆိုတာကုိ။ ကဗ်ာဆရာေျပာတဲ့အတိုင္း ျမန္မာျပည္ က အက်ဥ္းေထာင္ထဲကအေၾကာင္းေတြကုိ မီးေမာင္းထိုးျပလိုက္ တာပါ။ ေထာင္ထဲမွာေထာင္ဝင္စာလာဖို႔အေရးႀကီးပါတယ္။ ေထာင္ဝင္စာလာရင္ အရာရာကုိေငြေပးဝယ္ လို႔ ရသလိုပါပဲ။ ေဆးေပါလိပ္ဆိုတာကလည္း လဲလွယ္ေရးေငြေၾကးတခုလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ ေငြေပးရင္ ဘုရင္တပါးလို စံစားႏိုင္တဲ့ေမာ္စကုိ၊ ေငြမေပးရင္ ေသစာရင္းသြင္းဖို႔အျမဲအဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ေမာ္စကုိ ဆိုတဲ့ကဗ်ာစာသားေလးတပုဒ္ဟာလည္း ေထာင္ေတြထဲမွာျဖစ္ေနတဲ့အေျခအေနမွန္ကုိျပသြားပါတယ္။ 

ေငြအေရးႀကီးပုံနဲ႔ေထာင္ထဲမွာ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမရွိပုံေတြ၊ ေထာင္အတြင္းမွာ ဥပေဒက ျပင္ပ ေရာက္ေန ပုံေတြကုိ ေတြ႔နိုင္ပါတယ္။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေမာ္စကုိဆိုတဲ့ေထာင္နဲ႔ျမန္မာျပည္ႀကီးက အတူတူျဖစ္ေနပါ တယ္။ ေထာင္အျပင္ေလာကမွာ လည္း ေငြမ်ားတရားနိုင္ေခတ္ႀကီးကျပည္သူေတြရဲ႕ဆင္းရဲမြဲေတမႈကုိ ဝါးၿမိဳပစ္ေနပါတယ္။ ဥပေဒရဲ႕ျပင္ပကုိေရာက္ေနပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ေလာကရဲ႕ ေလာကဓံတရားေတြပါပဲ။

ဒါကုိ ”ေျခသုတ္ခုံမွာရပ္ေနတဲ႔ဖိနပ္ကေလးတရံ” ဆိုတဲ့ေခတ္ေပၚကဗ်ာနဲ႔ေရးဖြဲ႔ျပသြားသူက ကဗ်ာဆရာ ကုိသက္ေအာင္ပါပဲ။

         

ေလာကဓံ ခြာသံေတြကုိ နားရည္ဝေနတဲ့

         ဖိနပ္အေဟာင္းေလးတရံကေျပာတယ္။

        

         ေျမႀကီးနဲ႔ေျခဖ၀ါးၾကား

         သူ႔အရိုးေတြညက္ညက္ေၾကသြားတာေတာင္

         မျငီးတြားခဲ႔ပါဘူးတဲ့၊

         သူေတာင္းစားေကာင္ေလးတေယာက္ဆီမွာ

         တေႏြစာေလာက္ ၀င္စားၾကည့္ခ်င္တယ္တဲ့။

         သူဟာ အပ်ဳိမဟုတ္ေတာ့ပါဘူးတဲ့

         ႏွလုံးသားသဲႀကိဳးျပတ္ေနတဲ့စစ္ဖိနပ္ေတြနဲ႔

         ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္အလိုမတူဘဲ ေပါင္းသင္းခဲ့ရတယ္တဲ့။

         သူ ပထမဦးကားအေကာင္းစားႀကီးစီးရတဲ့ညက

         သူ႔ကုိယ္ေပၚမွာ မိုးေတြသည္းသည္းမည္းမည္းရြာတယ္တဲ့

         အဲ့ဒီေနာက္ သူအိမ္ျပန္မေလွ်ာက္ျဖစ္တဲ႔ညေတြပါတဲ့

         ဟုိတယ္ေပါင္းစုံမွာ လူကုံထံဖိနပ္ေပါင္းစုံနဲ႔

         ေျခသုတ္ခုံအမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ ရပ္ေနခဲ့ရဖူးပါတယ္တဲ့

         စံပယ္ပန္းကုံးထဲကတပြင့္

         သူ႔ကုိယ္ေပၚျပဳတ္က်က်န္ရစ္တယ္။

         ဆည္းလည္းသံေတြကုိ

         ေအးေအးလူလူ နားစြင့္ေနတယ္။

         အခု … သူ

         ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေအာက္က ေျခသုတ္ခုံမွာ ရပ္ေနတာပါတဲ့။

ေျခသုတ္ခုံအမ်ိဳးမ်ိဳးမွာရပ္ခဲ့ရတဲ့ဒုကၡေတြကုိစဥ္းစားၾကည့္လိုက္ရင္ ေၾကကြဲစရာဇာတ္လမ္းေတြကုိ ေတြ႔ရပါ လိမ့္မယ္။ ဒီေျခသုတ္ခုံေတြေပၚမွာ ရပ္ေနခဲ့ရတဲ့ဘဝေလးေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္တို႔မကယ္တင္နိုင္တာကုိေတြး လိုက္မိရင္ ရင္နာစရာအလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကဗ်ာဆရာေရးသလို ဘုရားရင္ျပင္ ေတာ္ ေအာက္က ေျခသုတ္ခုံေပၚမွာ ရပ္နိုင္ၾကပါေစလို႔ဆုေတာင္းေနရံုပါပဲ။

ကုိႏိုင္း

ခံစားသုံးသပ္မိေသာကဗ်ာမ်ား

လြတ္လပ္လိႈင္းအြန္လိုင္းမဂၢဇင္းေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ား။

၁။ သင္းရည္လြင္(လြတ္လပ္နိဒါန္း)

၂။ မိုးသက္ျငိမ္ဦး(ေမာ္စကုိ)

၃။ ကုိသက္ေအာင္(ေျခသုတ္ခုံမွာရပ္ေနတဲ့ဖိနပ္ကေလးတရံ)

-

The Sun Rays-Vol 1. No 179. 23 Dec 2017

ပထမပုိုင္း - http://www.jojar.net/2017/12/blog-post_17.html