သစ္ခက္သံလြင္ ကဗ်ာသုံးသပ္ခ်က္၊ ကိုႏိုင္း၏ "မႏၱေလးလူငယ္ေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ားကုိဖတ္ၾကည့္ျခင္း "



ျပတင္းတံခါးအဖြင့္ ဇာခန္းဆီးအလြင့္( ၂၆ )



မႏၱေလးလူငယ္ေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ားကုိဖတ္ၾကည့္ျခင္း

ကိုႏိုင္း


      
ဒီေန႔ေခတ္မွာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြကုိ လူငယ္ေတြ အေရးမ်ားလာတာေတြ႔ရပါတယ္။ 

လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေရးဟန္ပုံသ႑ာန္ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အေတြးအမ်ဳိးမ်ဳိး ေရးေနၾကပါတယ္။ 
ဒါေပမဲ့ လူငယ္ေခတ္ေပၚကဗ်ာေရးသူေတြဟာ စိတ္ကူး စိတ္သန္းကုိအေျခတည္ျပီး ပင္မေရစီးအတိုင္း ဆက္လက္ ေရြ႕လ်ားေနတာကုိလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ေတြ႔ျမင္ေနရပါ တယ္။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာအခ်ိဳ႕သာ စတန္႔ထြင္ေရးေနတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။

စတန္႔ထြင္တယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ လြတ္လပ္တဲ့အယူအဆေတြ ဆိုျပီး လိင္ဆက္ဆံမႈေတြ ေရာေထြးလာတာမ်ဳိးေတြက မ်ား ပါတယ္။ ဒီစတန္႔ထြင္မႈနဲ႔နာမယ္ႀကီးခ်င္တာမ်ဳီးကုိေတာ့ ဘယ္လိုမွလက္မခံနိုင္ပါဘူး။
ေခတ္ေပၚကဗ်ာမွာ(Main Stream)ပင္မေရစီးဟာ အနုပညာကုိခံစားမႈနက္နက္ရိႈင္းရိႈင္းနဲ႔ဖတ္သူရဲ႕ရင္ထဲ ကုိ စီးေမ်ာဝင္သြားနိုင္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ခ်က္တခုပါပဲ။ ခံစားမႈရသကုိ ေပးစြမ္းနိုင္ျခင္းတခုလို႔ေျပာရပါလိမ့္ မယ္။
         
အခုလို ရသစာေပဟာ အသည္းအသန္ရုန္းကန္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြဟာ လိုေနတဲ့ ရသတေနရာကုိ ျဖည့္ စြက္ေပးလာနိုင္တာ ဝမ္းသာစရာပါ။ ေနာက္အခုမႏၱေလးနဲ႔ အထက္ျမန္မာျပည္က လူငယ္ေခတ္ေပၚကဗ်ာစာအုပ္ျဖစ္တဲ့ “ေနာက္ေက်ာဖုံးတြင္ ထည့္ရန္ ” ကဗ်ာစာအုပ္ကုိဖတ္ၾကည့္ တဲ့အခါ သူတို႔ရဲ႕ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြဟာ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ စာအုပ္ထုတ္လိုက္တာမ်ဳိး၊ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ေရး၊ ကုိယ့္ ဘာသာကုိယ္တည္းျဖတ္၊ ကုိယ့္ေဖ့ဘုတ္ ေဝါေပၚတင္လုိက္ တဲ့ကဗ်ာေတြမဟုတ္တာကုိ အားရဝမ္းသာစြာ ေတြ႔လိုက္ရပါ တယ္။

ကုိယ့္ကဗ်ာေတြကုိ သက္ဆိုင္ရာအယ္ဒီတာစားပြဲေပၚကုိျဖတ္ သန္းလာျပီးမွ ကဗ်ာဖတ္သူေတြဆီ ေရာက္လာခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာ ေတြပါ။ ဒီလိုျဖတ္သန္းနိုင္ခဲ့တဲ့ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈဟာ ေလးစားခ်ီးက်ဴးစရာပါပဲ။
ဒီေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြထဲက အစဥ္လိုက္ဖတ္မိတဲ့ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြကုိခံစားသုံးသပ္ျပ သြားခ်င္ပါတယ္။
ပထမဦးဆုံးဖတ္မိတဲ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာတပုဒ္ကေတာ့ ဘုန္းေမာ္(မႏၱေလး)က စံေတာ္ခ်ိန္ေန႔စဥ္ ထဲမွာ ေရးခဲ့တဲ့” စကားမေျပာသူတစ္ရာ” ဆိုတဲ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာပါ။

         ေတာင္ပံရိုင္းေတြျဖဳတ္ခ်
         အတၱတစ္စင္းနဲ႔ ဘဝကုိဆက္တယ္
         ေႏြကမိုး… ေဆာင္းကေႏြ
         ငါမွမျမင္ရပဲေလ။
         အဆိပ္ရည္ျပည့္ရင္ျပန္လာျပီး
         လည္ပင္းတစ္ဝုိက္မွာလူးေပးပါ
         အထစ္ အထစ္အသံကုိ
         ေဟာဒီနားဝကမခံစားနိုင္ဘူး။
         ငါတစ္ေယာက္ထဲလား
         “စကားမေျပာသူတစ္ရာ”
         ဟုိလူ႔လက္ကုိ ကူတြဲပါ
         ေဘးတိုက္တြန္း၊အလ်ားလိုက္ေလ်ွာက္
         ေဟ့… …၊ေနာက္ကလိုက္စရာမလိုဘူး။
         စည္းကမ္းေတြမွတ္
         ပါးစပ္ကအသံကုိငါခ်စ္တယ္
         လက္ဖဝါးကုိေသခ်ာၾကည့္
         ငါတို႔စကားလုံးေတြသုံးနိုင္တယ္။
         အျပံဳးကုိယ္စီေဘးမွာထား
         ခ်စ္စရာအမွားေလးေတြနဲ႔
         စကားမေျပာသူတစ္ရာပါေလ။

ဒီကဗ်ာအေပၚမွာဆင့္ကဲေတြးၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ဟန္႔တားခံေနရတဲ့ ေခတ္တခုကုိ ျမင္လိုက္မိ ပါတယ္။ ရာသီေတြေျပာင္းလဲေနေပမယ့္ တရာသီထဲလိုလို၊ ဘာကမွမေျပာင္းလဲမႈကုိျပသြားပါတယ္။ ေျပာင္းလဲေနတယ္လို႔ေျပာခ်င္တဲ့စကားကုိေျပာဖို႔ အထစ္အထစ္ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီလို အထစ္ေနတာ တစုံတရာက ဟန္႔တားထားလုိ႔လား၊ေျပာဖို႔ခက္ေနတဲ့ အေျခအေနေၾကာင့္လား၊ ေရာဂါ တခုခုရေနလို႔လား။ ဒီလိုျဖစ္ေနတာေရာဂါေၾကာင့္ဆိုရင္ေတာ့လူေတြရဲ႕ စိတ္ေတြကုိကူးစက္ေနျပီေပါ့။ ဒီအေၾကာင္းေလးကုိ စကားမေျပာသူတစ္ရာဆိုတာနဲ႔ နိမိတ္ပုံ သံုးျပသြားတာ ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္။

ရိုးရိုးေလးဆိုေပမယ့္ အင္မတန္လွပတဲ့ေခတ္ေပၚကဗ်ာတပုဒ္ပါ။ တျခားအေတြးေဒါင့္ကေတြးမယ္ ဆိုရင္ လည္းေတြးနိုင္ပါတယ္။ ပါးစပ္ကအသံကုိ ငါခ်စ္တယ္၊ လက္ဖဝါးကုိေသခ်ာ ၾကည့္၊ ငါတို႔ စကားလုံးေတြ သုံးနိုင္တယ္။ ဆိုတဲ့အသုံးအႏႈန္းဟာ အဓိပၸာယ္ေတြ မ်ားစြာေတြးနိုင္တာကုိျပေနပါတယ္။ အခုလူငယ္ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕အေတြးေတြကုိမခ်ီး က်ဴးပဲေနလို႔မရပါဘူး။ ပါးစပ္က အသံကုိခ်စ္ ေပမယ့္ စကားအျဖစ္မေျပာနိုင္ေတာ့တဲ့အခါ လက္ဖဝါးေတြနဲ႔ေျပာနိုင္တဲ့စကားလုံးေတြ ရွိေနပါေသးတယ္။
ေနာက္လူငယ္ကဗ်ာဆရာ ရွိန္းေမာင္ေမာင္ရဲ႕သာကီအလင္းမဂၢဇင္း ထဲမွာပါခဲ့တဲ့ “အသုိက္အျမံဳ” ကဗ်ာ ကုိ ဆက္ဖတ္ၾကည့္ျပီးခံစားမိပါတယ္။

         မနက္မိုးလင္းတိုင္း
         အေဖက၊ စက္ဘီးအိုတစ္စီးနဲ႔
         ဘဝခရီးစထြက္တယ္။
         လမ္းၾကမ္းၾကမ္းေပၚမွာ
         အေမေၾကာ္ေပးလိုက္တဲ႔ၾကက္ဥဟာ
         “သိပ္အရသာရွိတာပဲ”
         အေဖရဲ႕အိမ္အျပန္ၾကားေနက်စကားေတြ
         သမၼာအာဇီဝေတြအျပည့္နဲ႔
         ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေစ်းေတာင္းေလးက
         ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဘဝ။
         ကႀကီးခေခြးေတြရြတ္ျပေနတဲ႔ညီမေလးဟာ
         “ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္မွာ”တဲ႔
အေမ့ရဲ႕တစ္ထစ္ခ်ေမ်ွာ္မွန္းခ်က္ေတြ။
ကမ္းမကပ္နိုင္တဲ႔ေလွဟာ
ကြ်န္ေတာ္ပါ…
မွန္းခ်က္နဲ႔ႏွမ္းထြက္မကုိက္သူဟာ
ကြ်န္ေတာ္ပါ…
အသုိက္အျမံဳကုိစုန္ကန္ခဲ႔သူဟာ
ကြ်န္ေတာ္ပါ…။
အေဖကေမတၱာတရားေတြပုိ႔တယ္
အေမကယၾတာေတြေခ်တယ္
ညီမေလးက
“ကုိကုိျပန္လာရင္စာအုပ္ေလးေတြသယ္ခဲ႔”တဲ႔။
ကြ်န္ေတာ္က
လိပ္ပတ္မလည္တဲ႔ေန႔ရက္ေတြၾကား
မိသားစုဆိုတဲ႔အနားနဲ႔
ဘဝကုိေဘာင္ခတ္ၾကည့္တယ္
အို…
ကြက္လပ္ေတြခ်ည္းပါလား။

မိသားစုကဗ်ာေလးတပုဒ္ပါပဲ။ အခုေခတ္မွာလုိအပ္ခ်က္မ်ားစြာရွိေနၾကတဲ့ မိသားစုဘဝေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒီအခက္အခဲအၾကပ္အတည္းကုိေခတ္ေပၚကဗ်ာနဲ႔ေရးျပေနၾကတာေတြက စိတ္မေကာင္းစရာပါ။ ေခတ္တခုေျပာင္းသြားလိမ့္မယ္လို႔ လူေတြေမ်ွာ္လင့္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့လူေနမႈဘဝေတြ၊ တကုိယ္ရည္ မလုံျခံဳနိုင္ေသးတဲ့ အေျခအေနေတြ…။

ေျပာမယ္ဆိုရင္ အမ်ားႀကီးရွိေနပါတယ္။ ဒါကုိလူငယ္ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြက ေဖာ္ျပေနၾကတာကလည္း တာဝန္တခုကုိေက်ျပြန္ေအာင္ထမ္းရြက္ေနၾကတာပါ။ မိသားစုဘဝေတြကဘဝခရီးကုိပင္ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ အျမဲထြက္ေနရတာပါပဲ။

ဆက္ျပီးေတာ့ စံေတာ္ခ်ိန္သတင္းစာမွာပါတဲ့ ကုိမ်ဳိး(ေရေတာ္)ရဲ႕“ေခတ္သစ္မႏၱေလး” ကဗ်ာကေခတ္ကုိ ထပ္ဟပ္ျပလိုက္တာကုိခံစားမိလိုက္ပါတယ္။

         အရွင္ႏွစ္ပါးပါေတာ္မူသြားကတည္းက
         ယမကာဆိုင္ေတြတစတစနဲ႔
         ေပါမ်ားလာလိုက္တာ
         တစ္ဆိုင္ေက်ာ္တိုင္းတစ္ဆိုင္ရွိနဲ႔
         အခုၾကည့္…
         ေခတ္သစ္မႏၱေလးမွာ
         ဘီယာဆိုင္ေတြတသီတတန္းႀကီးရွိေနျပီ။
         ေခတ္ဆိုတဲ႔စကားလုံးကုိတြင္တြင္သုံး
         တီဗီခ်န္နယ္တိုင္းကလာတဲ႔
         ကုိရီးယားကားေတြထဲကလို
         ေပါင္အရင္းသားေတြေဖာ္ကာျပၾကေတာ့
         အခုၾကည့္…
         ေခတ္သစ္မႏၱေလးမွာ
         ယဥ္ေက်းမႈေတြေတာင္အေမွာင္ဖုံးလာေနျပီ။
         သာသနာကုိအလြန္ၾကည္ညိဳတတ္ၾကတဲ႔
         ျမိဳ႕လူထုရဲ႕အသုိင္းအဝုိင္းထဲမွ
         ေရာေထြးလာတဲ႔ဧည့္က်ယ္ေတြေၾကာင့္
         အခုၾကည့္…
         ေခတ္သစ္မႏၱေလးမွာ
         ကန္ေတာ့ဆြမ္းေတြမ်ားမ်ားလာေနျပီ
         နည္းပညာေနာက္ကုိ တကမၻာလုံးက
         ထပ္ၾကပ္မကြာလိုက္ေနၾကေပမယ့္
         အသိပညာမရွာပဲ
         အခုၾကည့္…
         ေခတ္သစ္မႏၱေလးမွာ
         လူတိုင္းနီးပါးဖုန္းပြတ္လို႔အခ်ိန္ကုန္ေနၾကျပီ။
         ပညာလက္နက္နဲ႔
         ကြ်န္ဇာတ္အသြင္းခံရတာေတာင္
         ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့နဲ႔ေနထိုင္နိုင္ၾက
         ပညာရဲ႕ေနာက္ေကာက္ခ်ျခင္းကုိခံလို
         လူငယ္တခ်ဳိ႕…
         လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ကာအခ်ိန္ျဖဳန္း
         အခုၾကည့္…
         ေခတ္သစ္မႏၱေလးမွာ
         ေနာက္ထပ္တစ္ၾကိမ္ပါေတာ္မူဖို႔
         အေျပးအလႊားႀကိဳးစားေနၾကျပီ။

ေခတ္သစ္မႏၱေလးရဲ႕ပုံရိပ္ကုိ ရင္နင့္ေအာင္ေရးျပသြားသလို၊ အခုေခတ္မွာေနရာတိုင္း ျဖစ္ ပ်က္မႈေတြကုိ ထင္ဟပ္ျပသြားတဲ့ေခတ္ေပၚကဗ်ာတပုဒ္ပါ။ ဒီကဗ်ာမွာနိမိတ္ပုံ ပါးပါးေလး သုံးျပီးတိုက္ရိုက္ေရးတဲ့ပုံစံကုိ ေတြ႔နိုင္ပါတယ္။ ေျပာခ်င္ျပခ်င္တာေတြကုိ ခပ္ရွင္းရွင္းေရးထား ပါတယ္။ အေတြးကုိလည္း ထပ္ဆင့္ေတြး စရာမလိုေတာ့ေအာင္ ေရးထားတဲ့ေခတ္ေပၚကဗ်ာ တပုဒ္ပါ။ ေနာက္ေခတ္ေပၚကဗ်ာတပုဒ္ကုိ ခံစားၾကည့္ လိုက္မိပါတယ္။ ဒီကဗ်ာကေတာ့ စံေတာ္ခ်ိန္သတင္းစာ ထဲမွာပါတဲ့ သူရိန္ခန္႔(ကမၻာသစ္)ရဲ႕ “ ငါတို႔ ဘာေတြ လြဲေနျပီလဲ ” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာပါ။

          အေတြးေတြရြဲ႕သြားၾကလို႔
         ကပ္ေဘးေတြကအရြဲ႕တိုက္ေနၾကတာ
         အျမင္ေတြေစာင္းသြားၾကလို႔
         အျဖစ္အပ်က္ေတြေစာင္းျပေနၾကတာ။
         အေျပာေတြမွာေလာဘေဇာေတြပါၾကလို႔
         သဘာဝတရားကေတာက္ေခါက္ျပတာ
         အလုပ္ေတြမွာေဒါသေဇာေတြပါၾကလို႔
         ေလာကႀကီးကအေရာင္ေျပာင္းျပတာ။
         အခ်ိန္ဆိုတဲ့သမားေတာ္ႀကီးက
         ဘယ္အတိုင္းအတာထိရြဲ႕ခြင့္ေပးမွာလဲ
         ဒီဂရီဘယ္ေလာက္ထိေစာင္းခြင့္ေပးမွာလဲ။
         ေတာက္ေခါက္သံဟာနားဝင္ခ်ဳိပါသလား
         ခ်င္းခ်င္းနီေနတဲ့ေသြးေရာင္ေတြဟာ
         သိပ္ကုိလွပေနပါသလား။
         လက္ဖဝါးကလည္းတည့္တည့္မတ္မတ္
         လက္ဖမိုးကလည္း တည့္တည့္မတ္မတ္
         အမွန္တရားဟာ အမွန္တရားအတိုင္း
         တည့္တည့္မတ္မတ္ရွိေနပါလ်က္
         မ်က္လုံးေတြကေနတဆင့္
         ႏွလုံးသားအခ်င္းခ်င္းတည့္မတ္လာေအာင္
         ဘာေၾကာင့္ခ်ိန္မေပးနိုင္ၾကရတာလဲ

ဒီကဗ်ာရဲ႕ေခါင္းစဥ္အတိုင္း ” ငါတို႔ဘာေတြလြဲေနျပီလဲ”တဲ့။ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ လြဲေခ်ာ္ေနတာေတြ အမ်ားႀကီး ပါ။ ေျပာမယ္ဆိုရင္လည္း ေျပာမျပနိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ အမွန္တရားကေတာ့အမွန္တရားအတိုင္း ရွိေနတာပါ။ ဒါကုိေပ်ာက္ဆုံးေနတာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ညံ့လို႔ေပါ့။ ရွိျပီးသား အမွန္တရားကုိရွာမေတြ႔တာ လည္း အျပစ္ေျပာလို႔ ရပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုသာေရွ႕ဆက္သြားေန မယ္ဆိုရင္ အမွန္တရားက ေပ်ာက္ဆုံးေန မွာပါပဲ။
          ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြလည္း ဟန္ေဆာင္ျခင္းနဲ႔ကင္းေဝးပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။
ဒီအထက္ျမန္မာျပည္ကလူငယ္ေတြေရးတဲ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြကုိ ဆက္ေရးပါဦးမယ္။

ကုိႏိုင္း
ခံစားသုံးသပ္မိတဲ့ေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ား။

“ေနာက္ေက်ာဖုံးတြင္ထည့္ရန္”ကဗ်ာစာအုပ္မွကဗ်ာမ်ား။
ဘုန္းေမာင္(မႏၱေလး)၊ရွိန္းေမာင္ေမာင္၊ကုိမ်ဳိး(ေရေတာ္)၊သူရိန္ခန္႔(ကမၻာသစ္)
-
The Sun Rays Vol 1 No 162


Comments