သစ္ခက္သံလြင္ ဝတၳဳတို၊ ယဥ္မင္းထက္ ၏ ခုတင္အမွတ္ ၂၂

ခုတင္အမွတ္ ၂၂

 

ယဥ္မင္း ထက္

 

ဝါက်င့္က်င့္မီးေရာင္ေအာက္မွာ အျပင္ဘက္လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ညကသိပ္သိပ္သည္းသည္း မည္းေမွာင္လုိ႔။

ေရဆာတယ္ အာေခါင္ေတြေျခာက္လုိက္တာ။ ေရေသာက္ဖုိ႔ ေရလုိက္ရွာေတာ႔မွ က်မေရာက္ေနတာ သံခုတင္ေလးလုံးရွိတဲ့ေဆးရုံတရုံရဲ႕အခန္းတခုထဲမွာပဲ။ ေခါင္းရင္းဘက္ဘီရုိပုေလးေပၚက ေရသန္႔ဗူးကုိ လွမ္းယူလုိက္ေတာ့ ခုတင္ေခါင္းရင္းမွာ ဂဏာန္းတခု၊ နံပါတ္ ၂၂။ 

က်မ ေရကုိ အငမ္းမရေသာက္ခ် လုိက္ေတာ႔ သီးခ်င္သလုိျဖစ္သြားတယ္။ 

က်မ ေဆးရုံကုိဘယ္လုိေရာက္လာတာလဲ။ ဘယ္သူေတြလုိက္ပုိ႔တာလဲ။ အခုေရာ က်မအနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူးလား။ ဒီအခန္းထဲမွာ တေယာက္ေယာက္မ်ားရွိမေနဘူးလား။  ခုတင္နံပါတ္ ၂၂ မွာ က်မ လြင့္ေမ်ာခ်င္တုိင္း လြင့္ေမ်ာခြင့္ရေနတယ္။ 

က်မဆုိးထားတဲ့လက္သည္းဆုိးေဆးရဲ႕အေရာင္လုိ က်မဘဝဟာအနက္ေရာင္ထလုိ႔ ဂ်င္းအက်ႌအနား သားေတြဖြာလန္ေနတာေတြ႔ေတာ႔ ဖြာလန္က်ဲေန႔ရက္တစ္ခ်ဳိ႕ကုိ ေမ့ပစ္လုိက္ခ်င္တယ္။ 

မေျပလည္တာေတြကုိ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖုိ႔ က်မျဖတ္သန္းခဲ႔တဲ့ေန႔ရက္ေတြဟာ ညစ္ႏြမ္းႏြမ္း ျဖစ္ခဲ့တာေတြ ပဲ။ ေငြေၾကးကုိကုိးကြယ္ရင္း ေရႊသမင္အလုိက္မွားခဲ့တဲ့ေန႔ေတြမွာ တဏွာရမၼက္ၾကီးသူေတြရဲ႕ လက္ထဲ က်မသားေကာင္ငယ္ေလးျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္ခဲ႔ရတယ္။ အခု သူတုိ႔ေတြတေယာက္မွ က်မအနား မကပ္ၾက ေတာ့ဘူး။ ေလ်ာ႔ရဲလာတဲ႔ခႏၶာကုိယ္ ေျခာက္ခမ္းလာတဲ့အသားအေရ ျပာႏွမ္းႏွမ္းႏႈတ္ခမ္းတစုံ စြဲမက္စရာ မရွိေတာ့တဲ႔အခါ က်မအနား ဘယ္သူမွမရွိေတာ႔ဘူး။ 

ရာသီဥတုကေအးေပမယ့္ က်မေခါင္းထဲေခ်ြးေစးေတြထြက္ျပီး ဆံပင္ေတြ စီးကပ္ကပ္ျဖစ္လာေတာ႔ ပန္ကာ ခလုတ္ကုိလွည့္လုိက္တယ္။ ပန္ကာသံ တဒီးဒီးကုိၾကားရတာ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ေပမယ့္  ခုမွ စိတ္ထဲ နည္းနည္းေအးခ်မ္းသလုိျဖစ္သြားတယ္။ မနက္မုိးလင္းရင္ဆီးၾကုိေနမယ့္အေၾကာင္းအရာေတြ မ်က္ေတာင္ ေမႊးတဆုံးသာပဲ စဥ္းစားျဖစ္ေတာ႔တယ္။ ဘဝဟာ သင့္ေတာ္သလုိ ေမြ႔ေလ်ာ္ပစ္လုိက္ဖုိ႔ပဲ က်န္ေတာ႔တယ္။ ေဆးရုံတခုရဲ႕ကူးစက္ေရာဂါသည္ေတြထားတဲ႔ အခန္းငယ္ေလးထဲကေန ျပန္ခြင့္႐ရင္ က်မကုိက်မျပန္လည္ ထူေထာင္ႏုိင္ဖုိ႔ အားေမြးရဦးမယ္။ က်မအိပ္စက္နားေနတဲ႔ ခုတင္နံပါတ္ဟာ ၂ ဂဏန္း နွစ္ခုပူးလုိ႔။
အျပင္ဘက္လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ညကေမွာင္မဲေနလုိက္တာ။

အေမွာင္ထဲ စမ္းတဝါးဝါးေပ်ာ္ေမြ႔ခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္ေတြ က်မဘဝမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာခဲ႔လုိက္သလဲ။ ခရီးေဝးကေနျပန္လာရသူတေယာက္လုိ က်မႏႈံးခ်ည့္ေမာပန္းလုိ႔။ အာရုဏ္လာခ်ိန္ကုိေစာင့္ရင္း ဒီခုတင္မွာ ေနဖူးသြားတဲ႔ အရင္လူနာေတြေရာ ဘယ္လုိအေနအထားနဲ႔ေဆးရုံေရာက္လာတာလဲ။ သူတုိ႔မွာ မိ

ေသြးေၾကာထဲကေန အနီဝတ္သူနာျပုေလးတေယာက္သြင္းသြားေပးတဲ့ အခ်ဳိရည္ပုလင္းထဲက တစ္စက္ ခ်င္းက်ေနတဲ႔ေဆးရည္ေတြကုိၾကည့္ရင္း အဲဒီအခ်ဳိရည္ေတြ ခႏၶာကုိယ္ထဲဝင္သြားျပီးရင္ က်မျပန္လည္ ခ်ဳိျမိန္လာပါဦးမည္လား။ အရင္က ခ်ဳိျမိန္လြန္းလွပါတယ္လုိ႔ဆုိၾကတဲ႔ နီေထြးေထြးႏႈတ္ခမ္းတစုံဟာ ခုခ်ိန္မွာ ညုိျပာေရာင္ထလုိ႔။ က်မဆီက အခ်ဳိရည္ေတြကုိခပ္ေသာက္သြားၾကတဲ႔ တဏွာဘီးလူးေတြ ရဲ႕ ရုပ္ပုံေတြကုိ ေဆးရုံမ်က္ႏွာက်က္က မီးသီးထဲ ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ျဖတ္ေျပးသလုိျမင္ေနမိတယ္။ 

က်မနေဘးက  တိက်ေသခ်ာစြာေဆးသြင္းေပးေနတဲ႔ သူနာျပုဆရာမေလးကုိေတာ႔ အေမွာင္ထဲလင္းေနတဲ႔ မီးသီးေလး ဒါမွမဟုတ္ စိမ္းလန္းသစ္ပင္ေလးတပင္အျဖစ္ မ်က္စိထဲေတြးျမင္ေနမိတယ္။ ဒါျဖင့္ က်မက ေရာ  လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ ကမ႓ာေျမႀကီးအတြက္ဘာေတြမ်ား အက်ဳိးျပုခဲ႔ဖူးသလဲ။ က်မက ကမ႓ာေျမႀကီး အတြက္ အမႈိက္တစ .. ဟင့္အင္း အဲလုိလည္းမဟုတ္ေသးဘူး၊ ဘဝတူေတြအေပၚမွာေတာ႔ က်မအနစ္နာခံ ေဖးမခဲ႔ဖူးတဲ့အခ်ိန္ေတြရွိခဲ့တာပဲ။ 

က်မခႏၶာကုိယ္ကထြက္တဲ့အနံ႔ဆုိးေတြကုိ ႏွာေခါင္းမရႈံ႕ပဲ ပူစပ္စပ္ နဖူးေပၚေရတဘက္အုပ္ေပးေနတဲ့ သူနာျပုေလးရဲ႕ေႏြးေထြးမႈေအာက္မွာ လူနာခုတင္ဟာ ခင္တြယ္စရာအျဖစ္ ခံစားမိလာတယ္။ ေဆးရုံခုတင္က ဂ်ပုိးေတြေသြးစုပ္ေနတာကုိ အလွဴတမ်ဳိးရယ္လုိ႔ ႔ေတြးျဖစ္လာတယ္။ မ်က္ႏွာက်က္က ပန္ကာလည္ေနတာကုိစုိက္ၾကည့္ေနရင္း ေခါင္းေတြမူးလုိက္ ပ်ဳိခ်င္အန္ခ်င္ျဖစ္လုိက္နဲ႔။ 

အန္ထုတ္မိလုိက္တဲ႔ ေထြးကန္ခြက္ထဲက တံေတြးမွာ ေသြးစအနည္းငယ္ပါေနတာကုိျမင္လုိက္ရေတာ့ ခုတင္ေခါင္းရင္းက ၂ ဂဏန္း ႏွစ္လုံးဟာ နီးလာလုိက္ ေဝးသြားလုိက္နဲ႔။

ေမွာင္လြန္းတဲ့ညလယ္ေခါင္ႀကီးမွာ လူကပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လြန္းျပီး ႀကုိးတန္းပါးပါးေလးေပၚ လမ္းေလ်ွာက္ ေနရသူလုိ၊ တခုခုကုိလက္ထဲ ဖမ္းဆုပ္လုိ႔ရခါနီးမွလက္လြတ္လုိက္ရသူလုိ၊ သဲေသာင္ျပင္မြမြေလး ေပၚ ဖိနပ္မပါပဲ လမ္းေလ်ွာက္ေနရသူလုိ အေဝးၾကီးကေန က်မနာမည္ကုိေခၚလုိက္တဲ့ပဲ့တင္သံေတြလုိလုိ မ်က္လုံးထဲအရာအားလုံးဟာ ေဝေဝဝါးဝါး။

ေဘးနားမွာ အရိပ္တခု ျဖတ္ခနဲေတြ႔လုိက္ေတာ့ က်ြမတကုိယ္ လုံးဟာတုန္ရီေနတယ္။ 

ခုတင္ေခါင္းရင္းဘက္နားက ေအာင္ဆီဂ်င္အုိးထဲကပလုံစီေလးေတြလုိ ခႏၶာကုိယ္ထဲကဆဲလ္ေတြဟာ ေပါက္ကြဲပ်က္စီးေနတယ္လုိ႔ခံစားေနရတယ္။ ပူေလာင္လြန္းလွတဲ႔ခႏၶာဟာ ေလာင္က်ြမ္းပ်က္စီးေတာ႔မည္ လား။ ေအာက္ဆီဂ်င္ပုိက္နဲ႔ ရႈေနေပမယ့္ အသက္ရႈမဝဘူး။ သူနာျပုဆရာမေလးက တခ်က္တခ်က္ ခ်ြဲစုပ္ စက္နဲ႔ ခ်ြဲေတြစုပ္ထုတ္ေနေပမယ့္ အသက္ရႈလမ္းေၾကာင္းဟာ ရွင္းလင္းမသြားဘူး။ 

ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕အဆုံးအမေတြ တရားေတာ္ေတြနဲ႔ေဝးခဲ႔တဲ့ အမႈိက္တုိက္ႀကီးဒီခႏၶာဟာ ျပီးဆုံးခါနီးျပီလား။ 

က်မက အလင္းေရာင္မရွိေတာ႔တဲ့ မီးသီးက်ြမ္းတလုံး စိမ္းလန္းခြင့္မရွိေတာ့တဲ့ သစ္ကုိင္းေျခာက္တခု။ 

ငယ္ငယ္ကလုိ ဂါဝန္အနီရဲရဲေလးကုိရခ်င္လုိ႔ေျမဘကီးေပၚလူးလွိမ့္ငုိေနတဲ့ ကေလးမေလးတေယာက္ကုိ ေပြ႔ယူလုိက္တဲ့အေမတေယာက္ရဲ႕ေမတၱာမ်ဳိးကုိ အငမ္းမရေမ်ွာ္လင့္ေနမိတယ္။ သူနာျပုမေလးခ်ေပးတဲ့ ေရေပါက္ေလးေတြကုိေတာင္ က်မပါးစပ္ကမ်ဳိခ်ဖုိ႔ခက္ခဲလြန္းေနျပီ။ အေဝးၾကီးကေန ပုံသဏၰာန္မ်ဳိးစုံရွိတဲ့ အရာေတြ လွမ္းလာေနၾကျပီ။ ဟင့္အင္း က်မ မလုိက္ဘူး မလုိက္ႏုိင္ဘူး။ 

ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္လုိက္ေပမယ့္ ဘာအသံမွထြက္မလာႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ တတ္ႏုိင္သမ်ွအားကုန္က်ဳံးရုန္းထလုိက္ေတာ့ လက္တဖက္က ခုတင္ေခါင္းရင္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ နံပတ္ျပားကုိခုိက္မိျပီး ျပုတ္ထြက္သြားလုိက္သလား၊ ခုတင္အမွတ္ ၂၂ နံပတ္ျပားဟာ ခုတင္တုိင္မွာခ်ိတ္မိျပီး ေလထဲမွာ ယမ္းခါေနတာလား။ 

က်မတကုိယ္လုံးလည္း ယမ္းခါယိမ္းထုိးေနတာပဲလား။

ဆရာဝန္သူနာျပုမ်ားက လူနာ၏အေရးေပၚအေျခအေနအားကုသမႈေပးရန္လာေသာအခ်ိန္၌ လူနာသည္ ကေယာင္းကတမ္းေျပာျပီး ကုန္းရုန္းထေလသည္။ လုိအပ္ေသာကုသမႈမ်ားျပုလုပ္ေပးျပီး ျပုတ္ထြက္ လာေသာနံပတ္ျပားကုိ ဆရာဝန္က မူလေနရာတြင္ျပန္လည္ခ်ိတ္ထားေပးလုိက္သည္။

အျပင္ဘက္တြင္ ညသည္ ပိန္းပိတ္အာင္ေမွာင္လြန္းေနသည့္ၾကားက သစ္ရြက္ေျခာက္ကေလးရဲ႕ရႈိက္သံကုိၾကားလုိက္ရသလုိလုိ။

ျပီးေနာက္ ......

ယဥ္မင္း ထက္
18 _ 22 .Feb .2017