သစ္ခက္သံလြင္၊ အမွတ္တရ ပုံရိပ္လႊာအပိုင္းအစမ်ား၊ ျမတ္လိႈင္း၏ "ၾကက္တူေရြးေတြကုိ စတိုင္ရာေကြ်းတ့ဲ ဘုိင္အုိႀကီး"

ၾကက္တူေရြးေတြကုိ စတိုင္ရာေကြ်းတ့ဲ ဘုိင္အုိႀကီး

(စီးဆင္းေနေသာျမစ္မ်ားႏွင့္ျပန္မစီးနိုင္ေတာ့ေသာျမစ္မ်ား)

ျမတ္လိႈင္း

 

 “ေဟ့ေကာင္ေနဝင္း၊ မင္းကမိန္းမေတြတေယာက္ျပီး တေယာက္ ယူေနတဲ႔အခ်ိန္၊ အင္းလ်ားကန္ကုိ နန္းေတာ္ႀကီးေပၚကေန ဇိမ္ခံ ၾကည့္ျပီး စည္းစိမ္ယစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါတို႔ျပည္သူေတြ ထမင္းရည္ ေသာက္ ေနရတယ္ကြ၊ ငါတို႔ျပည္သူေတြ ဆင္းရဲတြင္းႏြံထဲမွာ လူးလွိမ့္ ေနရတယ္ကြ”

         “ေဟ့ေကာင္ ေနဝင္း…. …” အာဏာရွင္ရဲ႕နာမယ္ကုိေဒါသတႀကီးေခၚျပီး မေက်နပ္ခ်က္ေတြ ေျပာေနတဲ့ စာေရးဆရာ၊ ေတးေရးဆရာ၊ အယ္ဒီတာ၊ က်ဴရွင္ ဆရာ(ရုပ္ရွင္ကားကုိ မရိုက္ျဖစ္လိုက္လုိ႔၊ မဟုတ္ရင္ဒါရိုက္တာ၊ ဇာတ္ညႊန္းဆရာလုိ႔ေတာင္ အမည္တပ္ရမယ့္သူ) အစ္ကုိႀကီးမင္းသစ္ ရဲ႕ေပါက္ကြဲေနသံလား၊ ေဖာက္ခြဲေနသံလားအမွတ္ရစြာ ျပန္ၾကားေန မိပါတယ္။ ဒီလုိအားရပါးရေျပာေနတဲ့အသံက မအူပင္ျမိဳ႕၊ မဟာ ေဗာဓိ တန္ေဆာင္းထဲမွာ ၈၈ လူထုအေရးေတာ္ပုံႀကီးအစပုိင္းမွာ ေဟာေျပာေနတဲ့ အသံပါ။ သူ႔ေခၚလိုက္ တဲ့ "ေဟ့ေကာင္ ေနဝင္း "ဆိုတဲ့အသံဟာ ၁၉၆၂ ကတည္းက ၁၉၈၈ အထိ ၿမိဳသိပ္ထားခဲ့ရတဲ့ မေက်မနပ္ခံစားမႈထဲက ေပါက္ကြဲထြက္လာတဲ့ႏွလုံးသားထဲက ပ်ဳိ႕အန္ထြက္လာတဲ့အသံပါ။

အစ္ကုိႀကီး မင္းသစ္က ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ စစ္အာဏာရွင္ေတြအာဏာသိမ္းလိုက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသား တေယာက္အေနနဲ႔အဖမ္းခံရျပီး နာမည္ႀကီးေထာက္လွမ္းေရးစခန္းေရၾကည္အိုင္မွာ ဒုကၡေတြခံခဲ့ရသူပါ။

အဲဒီ့သူ႔ရင္ထဲကမေက်နပ္ခ်က္ေတြကုိ ေဖာက္ခြဲျပလုိက္တဲ့အခ်ိန္ကစျပီး အစိမ္းေရာင္ၾကက္တူေရြးေတြကုိ စတိုင္ရာ အစာေတြေကြ်းေနခဲ့ပါတယ္။

”အိပ္မက္ကြန္ဖရင့္””တေစၦရင္ကြဲ””မဟာနႏၵာ Ph10” တို႔ဟာ အကုိမင္းသစ္ေရးတဲ့ စတိုင္ရာေခၚ သေရာ္စာ ဝတၳဳေတြပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သေရာ္စာဝတၳဳတိုေတြေရးတဲ့သူေတြ အေတာ္ရွားပါတယ္။ ဆရာေမာင္သစ္တို႔ေနာက္မွာ သေရာ္စာဝတၳဳေရးတဲ့ စာေရးဆရာေတြက ဆရာဝင္းေဖ၊ ဆရာေဖျမင့္၊ ဆရာမင္းလူ၊ လူရႊင္ေတာ္စာေရးဆရာ ခ်စ္စရာတို႔ပါပဲ။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ေျပာျပတာပါ။

         က်ေနာ္နဲ႔အစ္ကုိႀကီးမင္းသစ္အေၾကာင္းျပန္ေျပာရင္ ေျပာစရာမ်ားပါလိမ့္မယ္။ ဒီမွတ္မိေနတဲ့အထဲ က စိတ္ထဲစြဲထင္ေနတဲ့ တခ်ဳိ႕အေၾကာင္းအရာ(အျဖစ္အပ်က္)ေတြကုိ ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အစ္ကုိႀကီး မင္းသစ္လည္း ဒီအေၾကာင္းေလးကုိ ဝတၳဳျပန္ေရးျပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

အစ္ကုိႀကီးသူငယ္ခ်င္းကုိ မဂၤလာဒုံေလယာဥ္ဆိပ္လိုက္ပုိ႔ျပီးေတာ့ ျပန္မယ္အလုပ္မွာ မႏၱေလးကုိထြက္မယ့္ ေလယာဥ္ႀကီးက ပန္ကစလည္ပတ္ေနျပီလုိ႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီပန္ကာလည္ပတ္သံက သူ႔ႏွာေခါင္းထဲမွာ မႏၱေလးမုန္႔တီနဲ႔သင္းပ်ံ႔ေနတယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ မႏၱေလး မုန္႔တီစားခ်င္စိတ္ မထိမ္းႏို္င္လို႔ထြက္မယ့္ဆဲဆဲ ေလ ယာဥ္လက္မွတ္ကုိ ကမန္းကတမ္းဝယ္ျပီး မႏၱေလးကုိ ေလယာဥ္ပ်ံစီးသြား မုန္႔တီစားျပန္လာတယ္တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က ရန္ကုန္မွာမုန္႔တီမရေသးပါဘူး။ အဲဒီလိုလူ။

         ေနာက္ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အစ္ကုိႀကီးမင္းသစ္ေနတာက လိႈင္၊ သုခလမ္းထဲက ျခံအက်ယ္ႀကီးထဲမွာ တဲအိမ္ေလးနဲ႔ေနတာ။ အဲဒီျခံႀကီးက အခုေနေရာင္းမယ္ဆိုရင္ သိန္းေထာင္နဲ႔ခ်ီျပီးတန္ပါတယ္။ ဒီျခံႀကီးထဲမွ တဲအိမ္အစုတ္ေလးနဲ႔ ေနတာကုိ ေျပာခ်င္တာပါ။ အိမ္မွာေနေတာ့ တဲအိမ္အစုတ္၊ အျပင္ထြက္ရင္ေတာ့ တက္စီငွားျပီးထြက္တတ္တဲ့လူ။ အခုအခ်ိန္ထိ လုိင္းကားတခါဖူးမွမစီးဖူးေသးတဲ့  လူပါ။

         အဲဒီအခ်ိန္တညမွာ အင္းလ်ားလိပ္ဟုိတယ္မွာ အရက္သြားေသာက္မယ္ဆိုၿပီး တက္စီငွားျပီး သြား ၾကတယ္။ ကဗ်ာဆရာ ေဇာင္းထက္လည္း ပါတာေပါ့။ က်န္တာေတာ့ဘယ္သူပါလဲဆိုတာ ေသေသခ်ာ ခ်ာမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အင္းလ်ားလိပ္ဟုိတယ္ကဘလက္ေလဘယ္၊ ခ်ိစ္ကုိမွာျပီး ပုိလန္ေရတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ္ရံုလူဆိုရင္ၾကားေတာင္ၾကားဖူးမွာမဟုတ္ဘူး။ ပုိလန္ကလာတဲ့ေရက Ph7 တဲ့။ 

အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ လမ္းေဘးမွာေတာင္ဝယ္လို႔ရေနပါျပီ။ အဲဒီ ၈၀/၉၀ ကာလက ပုိလန္ေရကုိေစ်းႀကီး ေပးျပီး ဝယ္ေသာက္ရတယ္။ ေရသန္႔နဲ႔ေသာက္မွ ဘလက္ေလဘယ္က အရသာရွိတာလုိ႔ အစ္ကုိႀကီး မင္သစ္ကခပ္ႂကြားႂကြားေျပာပါေတာ့တယ္။ ပုိက္ဆံအေတာ္မ်ားမ်ားရွင္းလိုက္ရတယ္။ အစ္ကုိႀကီးပါသမ်ွကုန္ေရာဆိုပါေတာ့။ ရန္ကုန္ဆူးေလလမ္းမွာ ဘုိင္အိုမင္းသစ္ဆိုျပီး က်ဴရွင္ခန္းမႀကီး ထဲမွာ သင္ရတဲ့ က်ဴရွင္ဆရာပဲေလ။ ေငြေတြရတာမွမနည္းသလို ရတဲ႔ေငြကုိလည္း ကုန္ေအာင္ ျဖဳန္းပစ္ တတ္တယ္။ ထားေတာ့။ 

အဲဒီညက အင္လ်ားလိပ္ဟုိတည္ကတက္စီငွားျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ သုခလမ္းထဲကTHEMNNTHIT ျခံ အဝေရာက္ေတာ့ တက္စီေပၚကဆင္းၾကတယ္။ 

အစ္ကုိႀကီးမင္းသစ္က ျခံထဲမဝင္ေသးပဲ “ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ငါအရက္မဝေသးဘူးကြ” ဆိုျပီး ေျပာတဲ့အခါ၊ ကဗ်ာဆရာေဇာင္းထက္က” အရက္အေကာင္းစားဆိုျပီး ေသာက္ေရးမပါတာ၊ မူးလည္း မမူးဘူး” ဆိုျပီး ေထာက္ခံပါေလေရာ။ ပုိက္ဆံကလည္း ပါတာကုန္ေနျပီဆိုေတာ့ လမ္းထိပ္ေတာအရက္ဆိုင္ကုိ ေရာက္ပါ ေလေရာ။ လမ္းထိပ္ေတာအရက္ဆိုင္မွာအေႂကြးယူျပီး ေတာအရက္ကုိ သံပုရာသီးနဲ႔ အုန္းမုတ္ခြက္နဲ႔ ေရခပ္ျပီးေသာက္ၾကေတာ့မွ မူးသြားတယ္။ အစ္ကုိႀကီးမင္းသစ္က အခုမွ မူးတာတဲ့။ အဲဒီလိုလိုလူ။

         အဲဒီလိုမူးေတာ့မွ ျခံထဲျပန္ဝင္လာခဲ႔ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္လည္း အစ္ကုိႀကီး မင္းသစ္ျခံ ထဲမွေနတဲ့အခ်ိန္။ တဲစုတ္စုတ္ေလးရဲ႕အေရွ႕ကြပ္ပ်စ္ေလးမွာ က်ေနာ္နဲ႔ဦးဖိုးထူး(ကဗ်ာဆရာေမာင္သင္းခိုင္ က ျခင္ေထာင္က်ဥ္းေလးေထာင္ျပီးအတူအိပ္တယ္။

         အျပင္မထြက္တဲ့ေန႔ေတြဆို ျခံထဲမွာလူေတြစုံတယ္။ ေမာင္ခိုင္မာ၊ ေမာင္ရန္ပုိင္၊ ေမာင္တင္ဆင့္၊ ေဇာင္းထက္၊ ေမာင္ေအာင္ ပြင့္တို႔က အျမဲလုိလာၾကတဲ့သူေတြ။ ခံစားသူႀကီးလည္း ပင္တိုင္ပါပဲ။ 

တခါတရံမွာဆရာတင္မိုးလည္း ေရာက္လာတတ္တယ္။ ခံထဲမွာေနတဲ့ ကုိခ်စ္ေဇာ္က ခ်က္ျပဳတ္ေရးတာဝန္ခံေပါ့။ ဘယ္သူလာလာအစ္ကုိႀကီးမင္းသစ္နဲ႔ အစ္မႀကီးရွယ္လီ(ရွယ္လီထြား၊ အဂၤလိပ္ပုိင္းအဆိုေတာ္) က တာဝန္မေက်ဘူးဆိုတာ မရွိေစရဘူး။ ျခံထဲလာသူျဖစ္ေစ၊ ၃၃ လမ္းစာေပေလာကထဲမွာ လုိအပ္လို႔ အကူအညီေတာင္းသူျဖစ္ေစ ကူညီနိုင္သေလာက္ ကူညီလုိက္တာပါ။ စာေပနယ္ကဒုကၡသည္ေတြကုိ ထမ္း နိုင္သမွ် ထမ္းထားသူ တေယာက္အျဖစ္ သိခဲ့ၾကတယ္။

         ေနာက္ ျခံထဲမွာ ေဘာ္ဒါေဆာင္ေတြေဆာက္ျပီးဖြင့္တယ္။ ရန္ကုန္မွာ အျမဲေန ေဘာ္ဒါေဆာင္ ဖြင့္တာ အစ္ကုိႀကီးမင္းသစ္က အရင္ဆုံးထဲမွာပါတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ ပါတယ္။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြကုိ တစ္ႏွစ္စာ ဘယ္ေလာက္ဆိုျပီး လက္ခံလိုက္တာ ေဆာက္ထားတဲ့အေဆာင္ေတြ ျပည့္သြားပါတယ္။ လူေနအေဆာင္ေတြ၊ စာသင္ခန္းမ၊ စားေသာက္ေဆာင္၊ စားဖိုေဆာင္ေတြ အဆင့္အတန္းျမင့္သေလာက္ အစ္ကုိႀကီးမင္းသစ္တို႔ေနတာကေတာ့ တဲစုတ္ေလးပါပဲ။ ဘာသာစုံသင္တဲ႔ဆရာေတြက က်ဴရွင္ေလာက မွာ နာမယ္အႀကီးဆုံးေတြပါပဲ။ ဆရာတင္မိုးက ျမန္မာစာသင္တယ္။ ကုိဟိန္းလတ္က အဂၤလိပ္စာ၊ ကုိသန္းနိုင္က သခ်ၤာ စသျဖင့္။

         ဒီအခ်ိန္မွာႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေနခ်င္တဲ့စိတ္က အစ္ကုိႀကီးမင္းသစ္မွာေပၚလာပါေလေရာ။ ေငြေတြရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကားဝယ္ မယ္ေပါ့။ ကားဝယ္မယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ကေခတ္စားေနတဲ့ ဂ်ပန္က ထုတ္တဲ့ SE လုိကားမ်ိဳးပဲလို႔ထင္ခဲ့တာ။ အစ္ကုိႀကီးမင္းသစ္ဝယ္ခ်လာတာက ဂ်ာမန္ကား။ ဂ်ာမန္ကားေတာင္ သံရံုးကေလလံဆြဲျပီးဝယ္တာ။ ကားႀကီးက အဟန္႔ႀကီးတယ္။ ခန္႔ညားတယ္ေပါ့။

”ဒီကားမ်ိဳးက ဂ်င္တဲလ္မင္းေတြစီးတာ”တဲ႔။ က်ေနာ္တို႔လည္း အစ္ကုိႀကီးမင္းသစ္ကုိအထင္ႀကီးသြားတယ္။ သူဝယ္လာတဲ့ကားက ေတာ္ရံုတန္ရံုလူေတြမစီးနိုင္ဘူး။ မစီးၾကဘူးလို႔ဆိုရင္ ပုိမွန္ပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္မွ ဒီဂ်ာမန္ကားက ဆီအရမ္းစားတယ္တဲ့။ သံရံုးကလူေတြမို႔စီးနိုင္တာ၊ အျပင္လူဆိုရင္ ဆီဖိုးနဲ႔မြဲလိမ့္မယ္တဲ့။ ေနာက္ကားရပ္ဖို႔ေနရာကလည္း အရမ္းရွားတယ္။ ကားကအႀကီးႀကီးဆိုေတာ့ ေနရာရွားတာေပါ့။ ၾကာေတာ့ျပန္ေရာင္းမယ္ဆိုေတာ့ ယယ္မယ့္လူကမရွိဘူး။ မင္းသစ္ဆိုတာ အဲလုိလူ။

         တေန႔ ဆရာမင္းသစ္နဲ႔ ဆရာမရွယ္လီထြားဆိုတာ သူစာသင္ခဲ႔ရတဲ့ဆရာနဲ႔ ဆရာမဆိုျပီး ကုိဗဟိန္း  ေအာင္(ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သား)က ေျပာျပီး ျခံထဲကုိ က်ေနာ္နဲ႔လိုက္လာတယ္။ ဆရာတပည့္သုံးေယာက္ ေျပာလိုက္ၾကတာ မရပ္နိုင္ၾကဘူး။ ကုိဗဟိန္းေအာင္ေျပာတဲ့စကားထဲမွာ အခုထိမွတ္မိေနတာက ”ဆရာ မင္းသစ္က တြံ႔ေတးသိန္းတန္ကုိ သီခ်င္းေတြေရးေပးေနတဲ့ ေတးေရးဆရာေပါ့။ သူေရးတဲ့သီခ်င္းေတြထဲမွာ ေအာင္သြယ္ေတာ္ဖိုးေရႊလမင္းတို႔ဆို အရမ္းနာမယ္ႀကီးတဲ့သီခ်င္းေတြေပါ့။ ဗမာအသံသီခ်င္းေတြကုိ ပုိင္ ပုိင္ႏိုင္ႏိုင္ေရးတတ္သူ၊ ဇာတိကလည္း စစ္ကုိင္းသားဆိုေတာ့ ဗမာအရမ္းဆန္လိမ့္မယ္ေပါ့၊ မရွယ္လီထြား က အဂၤလိပ္သီခ်င္းေတြကုိ ျမန္မာ့အသံမွာဆိုေနတဲ့သူ၊ ခရစ္ယာန္လည္းျဖစ္ေတာ့ ဘုိဆန္လိမ့္မယ္ေပါ့၊ ဒါကကုိဗဟိန္းေအာင္ကခန္႔မွန္းခဲ့တာ။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကုိမင္းသစ္က ဂ်င္းေဘာင္းဘီကုိမခ်ြတ္တမ္းဝတ္ျပီး တကယ့္ ဘုိဆန္ဆန္ေနခ်င္ သူ၊ မရွယ္လီက ထမီကုိ ျဖစ္သလုိဝတ္ျပီး ငပိရည္နဲ႔ထမင္းကုိ လုံထဲထည့္နယ္ျပီး စားတတ္သူ။ ဗမာအရမ္းဆန္တဲ့ကရင္မႀကီးဆိုေတာ့ ခန္႔မွန္းထားသမွ် တက္တက္စင္ေအာင္လြဲေနတဲ့အၾကာင္း ျပန္ ေျပာၾကေတာ့ ရီလုိ႔မဆုံးႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ႔တာ မွတ္မိပါေသးတယ္။ အဲဒီေန႔က ကုိဗဟိန္းေအာင္က အဂၤလိပ္ စာက်ဴရွင္ဆရာျပန္လုပ္ခဲ႔ရတာလည္း ဆရာနဲ႔ဆရာမတို႔ရဲ႕ေက်းဇူးပါတဲ့။

က်ေနာ္က ဒါဆို အစ္ကုိႀကီးနဲ႔အစ္မႀကီးတို႔ဆီက အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္မယ္ဆိုေတာ့” ဟဲ့ အေကာင္ ျမတ္လိႈင္း၊ နင္က ငါတို႔အိမ္မွာ ေနျပီး ထူးသင္စရာမလိုဘူး၊ ငါတို႔လင္မယား ည ညရန္ျဖစ္ေနတဲ့အသံေတြ နားေထာင္ အလုိလို တတ္သြားလိမ့္မယ္”လို႔ အစ္မႀကီး မရွယ္လီ ေျပာတယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕ဗ်ာလုိ႔ က်ေနာ္ လည္း ေတြးမိပါေလေရာ။ သူတို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္က ဘုိလုိရန္ျဖစ္တာ ညတိုင္းပါပဲ။ ညည့္နက္သန္း ေခါင္ပါပဲ။ က်ေနာ္နဲ႔ ဦးဖိုးထူး(ေမာင္သင္းခိုင္)က အေရွ႕ကြပ္ပ်စ္ေပၚကေန အတိုင္းသားၾကားေနရတာေပါ့။ ဦးဖိုးထူးကေတာ့ လုံးဝမၾကားႏိုင္ပါဘူး။ သူက ေျပာတာ က်ဳပ္က ဇင္ဆိုပဲ၊ အိပ္ရင္ေခါင္းအုံးေပၚေခါင္းက် တာနဲ႔ တေခါေခါ ေခါေတာ့ တာပဲ။ အဲဒီ ဇင္ကုိေခါင္းရိုက္ခြဲပစ္ခ်င္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ေနာက္ျပီး ေျပာခဲ႔ပါေသးတယ္။

ဦးဖိုးထူးက ဇင္ဘာသာျဖစ္တာမျဖစ္တာ ေတာ့ မသိ၊ အစ္ကု္ိႀကီးမင္းသစ္ကေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္စစ္စစ္။ ဗကပ (ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ) ကုိမေထာက္ခံတဲ့ႏိုင္ငံတကာ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒီတေယာက္ဆိုေတာ့ ဘာသာမဲ့ ျဖစ္ေနတယ္ေလ။

         ေနာက္အမွတ္ရေနတာက အစ္ကုိႀကီးမင္းသစ္နဲ႔ က်ေနာ္ရုပ္ရွင္ေလာကဆရာပါပါႀကီး (ဒါရိုက္တာ ေမာင္တင္ဦး) တို႔ႏွစ္ေယာက္ဆုံၾကတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆုံျပီး ယမကာမွီဝဲ ျဖစ္ၾကတယ္ဆိုပါေတာ့။ အစ္ကုိႀကီးမင္းသစ္ကလည္း ပါပါႀကီးကုိအထင္ႀကီးေနသူ၊ ပါပါႀကီးကလည္း အစ္ကုိႀကီးမင္းသစ္ကုိအထင္ႀကီးေနသူ။ ဒီလိုလူႏွစ္ေယာက္ဆုံျဖစ္ၾကေတာ့ စကားေတြေျပာရင္း ရုပ္ရွင္ တကားရိုက္ၾကမယ္ေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လုပ္တတ္သူ။ ရုပ္ရွင္ကားကလည္း ႏွယ္ႏွယ္ရရရိုက္မယ့္ကားမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ႏိုင္ငံတကာကုိ နယ္ခ်ဲ႔မယ္လို႔ေျပာႏိုင္တဲ့ကား။

ေျပာရင္းနဲ႔ ဒီရုပ္ရွင္ကားႀကီးကုိ ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚက တံငါလုပ္စားေနတဲ႔လူေတြကုိ အေျခတည္မယ္။ အစ္ကုိႀကီးမင္းသစ္က သူစိတ္ကူးနဲ႔ေရးထားတဲ႔ဇာတ္လမ္းကုိေျပာျပပါေလေရာ။ ပါပါႀကီးက ဇာတ္လမ္းကုိ နားေထာင္ျပီးဒါရိုက္တာပညာ ကုန္ထုတ္သုံးျပီး ရိုက္မယ္ေပါ့။ ဇာတ္ညႊန္းက က်ေနာ္ေရးေပါ့။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေျပာေနတာကုိ က်ေနာ္ျပံဳးျပီးနားေထာင္ေနလုိက္တယ္။ သူတို႔ေျပာေနတာေတြက အရမ္းႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ရိုက္မယ့္ပုံ။ ဒါကုိလည္း မျဖစ္လာနိုင္ပါဘူးလုိ႔လည္း မေျပာရဲဘူး။ သူတို႔လုိလူေတြက သူမ်ားေတြက မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးထင္တာေတြကုိ အံ့ၾသသြားလုပ္ျပတတ္တဲ့လူေတြဆိုတာလည္း က်ေနာ္သိေနတယ္ေလ။

ဒါေပမဲ့ မျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ပါပါႀကီးလည္းဆုံးသြားတယ္။ သူမဆုံးခင္ေလးမွာ အစ္ကုိႀကီးမင္းသစ္နဲ႔ ဆုံေတြ႔သြားပါတယ္။ ဒီေတြ႔ဆုံမႈဟာ ျမန္မာျပည္မွာထူးျခားတဲ႔ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔ဆံုသြား ခဲ့တာလို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။

အခုဆိုအစ္ကုိႀကီးမင္းသစ္လည္း အသက္အရြယ္ရေနပါျပီ။ စိတ္ထဲၾကံစည္ထားခဲ့သမွ်ေတြကုိ အေကာင္ အထည္မေဖာ္နိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သူသာစိတ္ထဲရွိသမ်ွအေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ဦးမယ္၊ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခြင့္ရေနမယ္ဆိုရင္ သူေရးေနတဲ႔ ပညာေရး ေဝး ေဝး ဆိုတာကုိ မေဝးေအာင္လမ္းညႊန္ျပႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ေနမိပါတယ္။

(အစ္ကုိႀကီးမင္းသစ္ အားဂါဝရျပဳအမွတ္တရ)

ျမတ္လိႈင္း

First News -No 542.13 june.2017