ေမာင္လူမွိန္လြမ္းခ်င္း
ေအာင္ေက်ာ္ဆန္း
 |
| Photo - Myo Tayzar Maung |
သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ကေလးရင္းႏွီးခင္မင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ တရက္မွာ သူ႔အိမ္ကို အလည္လိုက္သြားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွန္းဆထားမိတဲ့အတိုင္း အိမ္က ေခါင္မလုံမိုးမလုံ ထရံဒိုးယိုေပါက္နဲ႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ မထင္မွတ္တာကို ေတြ႔ခဲ့မိတယ္။ အဲဒါက စာအုပ္ဘီရိုႀကီးေတြကို တခမ္းတနားေတြ႔ရတာပါ။ သားေရဖုံးအခန္႔ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ အစီ အရီ သပ္သပ္ရပ္ရပ္စာအုပ္ႀကီးေတြပါ။ အေႏွာင့္မွာ အဂၤလိပ္လိုေတြေရးထားေတာ့ စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သူ႔ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး စာအုပ္ဘီရိုကို ေမႊၾကည့္မိတာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ထင္သလို စာေပေရးရာေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ က်မ္းဂန္ေတြမဟုတ္ဘူး။ ဥပေဒစာအုပ္ေတြ ျဖစ္ေန တယ္။ ဒါေတြကိုဘယ္သူဖတ္တာလဲေမးေတာ့ ငါ့ဦးေလးစာအုပ္ေတြပါကြာလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကို လူမွိန္ဟာ ဦးကၽြန္းေက်ာ္ရဲ႕တူမွန္း သိေတာ့တယ္။
ဦးကၽြန္းေက်ာ္ဆိုတာ ျမင္းျခံမ်က္ႏွာဖုံးေရွ႕ေနႀကီးတေယာက္ပါ။ ေရွ႕ေနကို ေရွ႕ေနလို႔ မေခၚရဘူး။ ၀တ္လုံ ေတာ္ရမင္းလို႔ေခၚရတဲ့ေခတ္က ေရွ႕ေနႀကီးေပါ့။ဟိုေခတ္က ဘီရိုရထားနဲ႔ခရီးသြားတဲ့သူ။ ဘုရားထူးခံ ပုဂၢိဳလ္ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ကိုလူမွိန္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ထင္သလို ဆင္းရဲသားနင္းျပားဘ၀က လာတဲ့သူမဟုတ္ ဘူး။ အထက္လႊာေၾကးရတတ္မိသားစုက ေပါက္ဖြားလာသူပါ။ ဘယ္လိုေလာကဓံအခက္အခဲေတြ ရင္ဆိုင္ ရၿပီး ဒီဘ၀ေရာက္သြားတယ္ေတာ့ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။
ကိုလူမွိန္ရဲ႕ထူးျခားတဲ့အရည္အေသြးတခုက အင္မတန္ရိုးသားေျဖာင့္မတ္တာပါ။ လိမ္လည္လွည့္ဖ်ားတဲ့ အလုပ္ကို သူလုံး၀မလုပ္ပါဘူး။ အင္မတန္ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရတယ္။ သူေျပာတာဆိုရင္ အမွန္ပဲလို႔ စိတ္ခ်ရတဲ့ သူမ်ိဳးပါ။ မဆဲတတ္ဘူး။ မေကာက္က်စ္ဘူး။ ေနာက္ေက်ာကိုဘယ္ေတာ့မွ ဓားနဲ႔မထိုးတတ္ဘူး။
ကိုလူမွိန္က ဟာသဓာတ္ခံရွိတယ္။ သူက လူ႔သဘာ၀ဓေလ့စရိုက္ေတြကို ေစ့ေစ့ငုငု အာရံုထားတတ္တယ္။ ေလးလုံးစပ္ေတြ နေဘထပ္ေတြကို မထိတထိ ကလိတတ္တယ္။ ေရွးထုံးမပစ္ ေလးသုံးႏွစ္ပါကြယ္ ဆိုတာ မ်ိဳး။ ျမည္သံစြဲ အသင္ဆိုေသာ္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းရယ္လို႔ဆိုတာမ်ိဳး သူေရးတတ္ စပ္တတ္တယ္။ ခင္ဗ်ား ဟာက အသင္ဆိုေသာ္ ဆိုတာႀကီး ဘာလို႔ထည့္တာတုန္းဆိုေတာ့ ကာရံမိေအာင္ ထည့္တာကြလို႔ ေျပာၿပီး ရယ္ေနတတ္တယ္။ ေမာင္ခိုင္မာကာရံေတြ အရမ္းသုံးလို႔ ကလိတာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကိုလူမွိန္ကို မိတ္ဆက္ေပးတာက အညာကမာၾကည္ဆိုတဲ့ စာေရးဆရာကေလးပါ။ အညာ ကမာၾကည္ဆိုလို႔ စကီစေမာခပ္ေခ်ာေခ်ာေလးပဲလို႔ မေအာက္ေမ့နဲ႔ေနာ။ ရဟန္းပ႑ိတ္ ဆရာေတာ္ကေလး ဗ်။ အဲဒီတုန္းကသာ ဆရာေတာ္ကေလးပါဗ်ာ။ အခုေတာ့ သက္ႀကီး၀ါႀကီး ေထရ္ႀကီးရဟန္းႀကီး နာမည္ႀကီး ဆေတာ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ နာမည္ႀကီးဆို ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံကာလတုန္းက ျမင္းၿခံသပိတ္ေကာ္မတီဥကၠ႒ ျဖစ္ခဲေ့သးတာ။ ဦးသုႏၵရ၀ံသတဲ့။ ဦးသုန္တို႔ ဘုန္းသုန္တို႔ ေခၚၾကတာေပါ့။ ဆရာေတာ္ဦး၀ိစိတၱေက်ာင္းမွာ သီတင္းသုံးေနတာပါ။
ထားပါေတာ့ေလ၊ အဲဒီဘုန္းႀကီးသုန္မိတ္ဆက္ေပးလို႔ ကိုလူမွိန္နဲ႔စသိခဲ့ရတာ။ ၁၉၈၁-၈၂ေလာက္ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဦးသုန္လိုဘုန္းႀကီးမဟုတ္ပဲ လူ၀တ္ေၾကာင္သမားဆိုေတာ့ ကိုလူမွိန္နဲ႔ ပိုတြဲျဖစ္ သြားတယ္။ ကိုယ္ကအရက္မေသာက္တတ္ေသးေပမယ့္ ကိုလူမွိန္နဲ႔အတူ အရက္ဆိုင္တကာ ေရာက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား လူ႔အဖိုးတန္ကေလး ျဖစ္ေနၿပီ။ သူနဲ႔ေပါင္းတာ အိမ္က မႀကိဳက္ဘူး။ ကိုလူမွိန္နဲ႔ အရက္ဆိုင္ထဲမွာအၿမဲေတြ႔ေနေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲကဇိုးသမားေတြက အေမ့ကို တိုင္ ၾကတယ္။
မမဥသား အရက္ဆိုင္ထဲမွာ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ တေနကုန္တေနခမ္း ထိုင္ေနတယ္ေပါ့။ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚေမးေတာ့ အင္းဟုတ္တယ္ပဲ ေျဖရတာေပါ့။ ေအး ေနာက္တခါ အရက္ဆိုင္ထဲမွာေတြ႔တယ္ၾကားရင္ အေသပဲလို႔ က်ိန္းတယ္။ ဟာ အေမကလည္း ကၽြန္ေတာ္က အရက္သြားေသာက္တာမွ မဟုတ္တာလို႔ ဆင္ ေျခကန္တာေပါ့။ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီကေန႔အထိ တခါမွမရိုက္ဖူးပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ သြားၿမဲ ထိုင္ၿမဲပါပဲ။
အေမက ကိုလူမွိန္အိမ္လာတဲ့အခါ 'ဟဲ့စန္းလႈိင္ ငါ့သားကို အရက္ဆိုင္ေခၚမသြားနဲ႔" လို႔ေျပာေတာ့လည္း 'ဟုတ္ကဲ့ပါ မမဥရဲ႕၊ သူက အရက္မေသာက္ပါဘူး' ေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုလူမွိန္နဲ႔အတူ အရက္ဆိုင္ အထိုင္မပ်က္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔အေမက ကိုလူမွိန္႔အေမကို တိုင္ တယ္။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ အထက္ဆန္တန္းက ကိုေအာင္က်င္အရက္ဆိုင္ကိုစြန္႔ၿပီး ေဌးျမင့္ ေအာင္ကို ခ်ီတက္ၾကေတာ့တာပါ။
ေဌးျမင့္ေအာင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲက အေရွ႕ဘက္တန္း ေကာင္တာနဲ႔ကပ္လ်က္စားပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ကဗ်ာသမား စာသမားေတြ၊ ေထာင္ထြက္ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ စုရပ္ေပါ့။ ဒီ စားပြဲက ကိုလူမွိန္ကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး စုစည္းမိတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမင္းၿခံမွာ ဦး၀င္းေဖဆိုတဲ့ ကာတြန္း ဆရာႀကီးတေယာက္ရွိတယ္။ လူထုသတင္းစာမွာ ကေလာင္ေသြးခဲ့သူေတြထဲက တေယာက္ပါ။ ပန္းခ်ီ ၀င္းေဖ(အဆိုေတာ္မီမီ၀င္းေဖ ဖခင္) ကာတြန္း၀င္းေဖနဲ႔ ကဗ်ာဆရာ၀င္းေဖ(ေမာင္စြမ္းရည္)ဆိုၿပီး ေခတ္ၿပိဳင္ ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကသူေတြပါ။
အဲဒီဦး၀င္းေဖကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္ဖက္ရည္၀ိုင္းကို မၾကာခဏ လာတတ္တယ္။ ေနာက္ သခင္ ဘဟန္ဆိုတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာကြန္ျမဴနစ္အဘိုးႀကီးတေယာက္လည္း လာထိုင္တယ္။ မႏၱေလးမွာေနတဲ့ ဆရာ ညီေစမင္းလည္း ျမင္းျခံေရာက္တဲ့အခါ ဒီလက္ဖက္ရည္၀ိုင္းကို မကင္းႏိုင္ဘူးေပါ့။ တခါတရံ အညာျပန္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ကဗ်ာဆရာႀကီး ဦးတင္မိုးလည္း သူ႔ဗိုက္ႀကီးေရွ႕တန္းတင္ရင္း ဒီလက္ဖက္ရည္၀ိုင္းကို ေရာက္ လာတတ္ေသးတယ္။
အင္အား အေကာင္းဆုံးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္အုပ္စုပါ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား၊ အထက္တန္း ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမား လယ္သမားလူစုံတက္စုံပါပဲ။ ဒီလူေတြအားလုံးဟာ ကိုလူမွိန္ကို အေၾကာင္းျပဳ ၿပီး အႏုပညာခ်စ္စိတ္ကေလးတခုတည္းနဲ႔ စုစည္းမိခဲ့ၾကတာပါ။ အခု ကိုလူမွိန္မရွိေတာ့ခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီ့ စာေပအုပ္ကေလးဟာ ဖရိုဖရဲ ၿပိဳကြဲခဲ့ရပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သူ႔လိုတာ၀န္မေက်ခဲ့ႏိုင္ဘူး။
ဟိုတေလာက ျမင္းၿခံသားကဗ်ာဆရာေတြစုၿပီး စာအုပ္ထုတ္ၾကမယ္ဆိုေတာ့ ကဗ်ာေလးငါးပုဒ္ေပးလိုက္ တယ္။ ေျမႏုကၽြန္းဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ထြက္လာပါတယ္။ ကိုလူမွိန္သာရွိရင္ ၀မ္းသာလိုက္မယ့္ျဖစ္ ခ်င္း။
အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာသာ ေမာင္လူမွိန္လက္ရာကေလးေတြနဲ႔အလြမ္းေျဖ ေက်နပ္ၾကရေတာ့တယ္။
ေနာင္ဘ၀ဆုိတာမ်ားရွိခဲ့ရင္ ကဗ်ာဆရာထပ္ျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
ေအာင္ေက်ာ္ဆန္း
Comments
Post a Comment