သစ္ခက္သံလြင္ ကဗ်ာသုံးသပ္ခ်က္၊ ကိုႏိုင္း၏" ေႏြဦးရာသီရဲ႕တိုက္ပြဲေခၚသံ"

ျပတင္းတံခါးအဖြင့္ဇာခန္းဆီးအလြင့္(၃)
ေႏြဦးရာသီရဲ႕တိုက္ပြဲေခၚသံ

သူရိယေနဝန္း-Vol 1.No 139. 4 March 2017 မွေဖာ္ျပၿပီးေဆာင္းပါး-စာေရးသူခြင့္ျပဳမႈအရ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေႏြဦးရာသီကုိေရာက္လာခဲ႔ပါၿပီ။ ေႏြဦးရာသီရဲ႕ေျခာက္ေသြ႔တဲ႔ကာလမွာေရွးဘုရင္မ်ား လက္ထက္က စစ္ခင္းဖို႔အတြက္ စစ္ခ်ီသံေတြ ၾကားခဲ႔ရပါ လိမ့္မယ္။
အဲဒီလုိပါပဲ၊ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ေႏြဦးကာလမွာ ဖက္ဆစ္ ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးကုိ စတင္ခဲ႔ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ အနီးဆံုးရန္သူကုိရွာၿပီးတိုက္ၾကဆိုတဲ့ စစ္ခ်ီမိန္႕ခြန္းသံနဲ႔ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတြကုိျမန္မာျပည္ထဲက အၿပီးအပုိင္ ေမာင္းထုတ္ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီကတည္းက နယ္ခ်ဲ႕ စစ္ကုိၿငိမ္းသတ္ႏိုင္ခဲ႔တာပါ၊
ဒါေပမဲ့ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း ထျဖစ္တဲ့ျပည္တြင္း စစ္မီးကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းခုႏွစ္ဆယ္ၾကာခဲ႔ေပမယ့္၊ မၿငိႇမ္းသတ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာက်င္းပဖို႔ရည္ရြယ္ထားတဲ႔၊ ၂၁ရာစု ၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံ မက်င္းပျဖစ္ဘဲ ရက္ေရႊ႕ သြားခဲ႔ရတာလည္း စဥ္းစားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေျမာက္ပုိင္းတိုင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔ေတြရဲ႕ ဝျပည္နယ္မွာက်င္းပတဲ့ အစည္းေဝးေၾကညာခ်က္ ထြက္လာခဲ႔ပါတယ္။ ေျမာက္ပုိင္းတိုင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔ေတြရဲ႕ေၾကညာခ်က္ကျပည္ေထာင္စုတပ္မေတာ္ရဲ႕တႏိုင္ငံလုံးအပစ္ရပ္စဲေရးသေဘာတူစာခ်ဳပ္ကုိ ျငင္းဆန္လုိက္သလုိျဖစ္ေနေလေတာ့၊ ဒီေႏြဦးရာသီမွာ တိုက္ပြဲေခၚသံေတြ ထြက္ေပၚလာေလမလားလုိ ႔ေတြးမိရင္း၊ ျပတင္းတံခါးကုိ ဖြင့္လုိက္မိပါတယ္။
စစ္ ဆိုတဲ့အသံကုိ စၾကားလုိက္ရတယ္။

ေတာက်ီးကန္းေတြ ထပ်ံသြားရေလာက္ေအာင္ထိ
ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔နားထင္ေတ့ပစ္လုိက္တာလဲ
တခ်က္တည္းဆိုေပမယ့္ အသံေပါင္းမ်ားစြာ
ဒါဟာ ကုိယ္ျပဳသည့္ကံမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။

တာဝန္ေတာ့ တာဝန္ပဲေလ
ဘယ္သူ႔တာဝန္မွန္းမသိတာကုိ ခ်ီပုိးထားရတယ္
လက္နက္မရွိေပမယ့္ က်ည္အိတ္ေတာ့ ထမ္းထားရတယ္
မိုင္းခြင္းဖိနပ္မပါေပမယ့္ ေရွ႕ဆုံးကေလွ်ာက္ရတယ္
အကာအကြယ္မရွိေပမယ့္ ရင္ေကာ့ထားရတယ္
ထမင္းသာနပ္မမွန္ေပမယ့္ ရိကၡာထုပ္ေတာ့ ဆြဲထားရေသးတယ္။  တဲ႔

စစ္ခင္းတဲ႔ရာသီအစမွာ ေနာင္မင္းခိုင္ရဲ႕ ေပၚတာ ကဗ်ာစေတြ႔ရတယ္။ ေခတ္ရနံ႔မဂၢဇင္းထဲမွာ ေတြ႔လုိက္ရတဲ႔ ကဗ်ာက ရိုးရိုးေရးဖြဲ႔သြားတာပါ။ ေရွ႕တန္းကုိစစ္ပြဲထြက္ဖို႔ ေပၚတာေတြ ဆြဲခံရတာကုိ ခံစားမိရင္း ကၽြန္ေတာ္ တို႔ျပည္သူေတြဟာလည္း ေပၚတာအဆြဲခံထားရသလုိပါပဲ။ မိုင္းကြင္းေတြကုိေရွ႕ဆုံးက နင္းေနရပါတယ္။ အကာအကြယ္မရွိေပမယ့္ ရင္ဘတ္ဟင္းလင္း ဖြင့္ထားၾကသလုိပါပဲ။ ဒီလုိပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ၿပီး ခံစားလုိက္တဲ့ျပတင္းတံခါးထဲ အေမွာင္ထဲႀကိဳးညိႇေနတဲ႔ဂစ္တာသံက မထင္မွတ္ပဲ ဝင္လာပါတယ္။ ဒီဂစ္တာကုိကာရန္နဲ႔တီးခတ္ေနတာကေတာ့ ေအာင္ေက်ာ္ဗိုလ္ပါ။

ကၽြန္ေစာ္နံေသးသလားေဟ့
စစ္ႏြံေတာမွာ ေမ်ာေနသူေတြ
ထေလာ့
ေျပာင္းလဲျခင္းကုိ၊ တန္ဖိုးထား ဇာတ္ရွိန္ျမႇင့္ၾက
ေပးဆပ္ခဲ႔တဲ့အခင္းအက်င္းဟာ
မေန႔ကမ်ားစြာရဲ႕အရင္းအႏွီး
ဒီမနက္အား၊ ေစ်းႀကီးႀကီးနဲ႔ တိုက္ယူခဲ႔ၾကတယ္
ကုိယ့္ကံၾကမၼာ ကုိယ္ကုိယ္တိုင္ပဲ
ေတာင္းဆိုသိမ္းပုိက္ထား
ရထားဟာ အေမွာင္ကုိ၊ ထိုးေဖာက္ ခုတ္ေမာင္းေနၿပီ
ဤခရီး မနီးသေရြ႕
ဒီခရီးလည္း မၿပီးေသးဘူး

မၿပီးေသးတာေတာ့ေသခ်ာပါတယ္။ သံစဥ္မညီတဲ႔ဂစ္တာကုိ တီးခတ္ေနသလုိၾကားေနရတာေတာ့။ ကဗ်ာေရးသူကလည္း ကာရန္ညီေအာင္မေရးတတ္ေသးပါဘူး။ ဒီေခတ္ႀကီးထဲကၾကားေနရတဲ႔အသံေတြအတိုင္းပါပဲ။ အေၾကာင္းအရာေကာင္းေပမယ့္၊ ပုံသ႑ာန္ေတြက အားမလုိအားမရျဖစ္ေနပါတယ္။ မနီးေသးတဲ့ခရီးမွာ ဒီလုိေတြလည္း အမ်ားႀကီးေတြ႔ေနရဦးမွာပါ။ ေျပာင္းလဲရမယ္ဆိုတာက ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မေျပာင္းလဲႏိုင္ေသးတဲ႔အရာေတြ၊ မေျပာင္းလဲႏိုင္ေသး တဲ့ပုံသ႑ာန္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနဦးမွာပါ။ အဲဒါနဲ႔ ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာမဂၢဇင္းကုိျပတင္းတံခါးထဲကေန ခံစားမိတဲ႔အေၾကာင္းကုိ စိတ္ထဲမွာပဲ ထည့္သိမ္းထားလုိက္မိပါတယ္။
ဆက္ၿပီးေငးၾကည့္ေနတာက ေႏြဦးေရာက္ခဲ႔တဲ႔အေၾကာင္းေတြဆီကုိေပါ့။ စစ္ပြဲေတြမရပ္ၾကေသးဘူးလား။ စစ္ပြဲေတြျဖစ္ေနၾကတုန္းပဲလား။ ေႏြဦးရာသီမွာစစ္ပြဲေတြထပ္ျဖစ္ေနမွာလား။ စစ္ေရွာင္စခန္းကုိေရာက္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ကုိ ဆြဲေခၚသြားသူက မိုးမခေတာအုပ္ထဲက ကဗ်ာဆရာ လင္းသက္ၿငိမ္ ဆိုသူပါပဲ။

လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လုိက္ရံုနဲ႔
ေျခေထာက္ေတြလက္ေတြ
အသစ္ျပန္မထြက္လာဘူးဆိုတာသိပါတယ္  - တဲ႔

ဒါကုိတကယ္သိၾကလုိ႔လား၊
သိေနရင္ဘာေၾကာင့္စစ္ပြဲေတြမရပ္ႏိုင္ၾကရတာလဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေမးလုိက္ခ်င္ပါတယ္။

တဖက္နဲ႔တဖက္ ဝါဒျဖန္႔ရင္း ျမက္ပင္ေတြေၾကမြ
ေသမင္းကုိ အၿပိဳင္အဆိုင္အလုပ္အေကၽြးျပဳလုိ႔
ပုိက္ဆံေတြနဲ႔ပစ္လုိက္တာ ေသခ်ာတယ္
တြင္းႀကီးထဲ အရွိန္နဲ႔ ထိုးဆင္း
တရားေသာစစ္လည္း လူသတ္တာ အေသအခ်ာပဲ

ေဟာ၊ ဒါေသခ်ာသြားၿပီ၊ လူေတြမွာအေတာမသတ္ႏိုင္တဲ႔အတၱေတြေၾကာင့္ စစ္ပြဲေတြမရပ္ႏိုင္တာ ေသခ်ာပါ တယ္။ အတၱေတြအျပင္အညိႇဳးအေတးေတြကလည္း ပုိၿပီး လူလူခ်င္းသတ္တဲ႔အမႈေတြကုိ က်ဴးလြန္ေအာင္ ဖန္တီးေနၾကပါတယ္။ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ စစ္ပြဲေတြၾကားမွာ စစ္ေရွာင္စခန္းေတြကလည္း လူသား အသက္ကုိ မလုံျခံဳႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

သတင္းေတြဟာ ေၾကးစည္ထုၿပီး
ငုိသံရွည္ႀကီးနဲ႔ ျမည္ဟီး
ဆုေတာင္းပြဲေတြဟာ အသက္ငင္ေနၾကတုန္း
မနက္ျဖန္သီခ်င္းထဲ
သာယာသံေတြထည့္မစပ္ၾကရေတာ့ဘူးလား
ေခတ္မမီေတာ့တဲ့လူလူခ်င္းအမဲလုိက္ခန္းေတြ
အစဥ္အလာျဖစ္ေနတဲ႔ ရန္ညိႇဳးအာဃာတေတြ
သူမ်ားျပားလုိ႔ လိုက္ျပားေနတဲ႔ ကမၻာႀကီးလား
အေတြးအေခၚမွာ အခုထိေသြးညီႇနံ႔ေတြစြန္းေပလို႔
ဘုရားသခင္လည္း လာမတားဘူးဆိုၿပီး ဆက္မွားေနၾကဆဲလား
မာရ္နတ္စိတ္ထားနဲ႔ ဘယ္အခါမွတရားထူးမရႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း
မိုးကာတဲထဲက ဘဝေတြက အပီအျပင္ေဖာ္ျပ။

စစ္ေရွာင္စခန္းထဲကေန ကၽြန္ေတာ္ဟင္းခနဲျမည္ေအာင္ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး ခ်လုိက္မိတယ္။ ေတာ္ေတာ္အတၱေတြႀကီးတဲ့ႏိုင္ငံပါလားလုိ႔လည္း ေတြးေနမိတယ္။ ပုိက္ဆံေတြအကုန္ခံၿပီး လူေတြသတ္ေနၾကတာ၊ အေတြးအေခၚေတြလူစဥ္မီဖို႔ေကာင္းေနပါၿပီ။ ကုိယ့္ျပည္နယ္ကုိယ္ကာကြယ္ဖို႔စစ္တိုက္ေနမွလား၊ တဖက္ကလည္း တရားေသာစစ္ဆိုတာေႂကြးေၾကာ္ၿပီး လူေတြသတ္ေနတာလား။ ဒီလုိသာအာဃာတေတြ၊ အတၱေတြနဲ႔အေမွာင္ႀကီးစုိးေနရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွတိုးတက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တခုစဥ္းစားလုိက္မိတာက ျပည္သူေတြကုိကာကြယ္ဖို႔လား၊ လူတေယာက္ကုိ ကာကြယ္ဖို႔လား။ ကၽြန္ေတာ္စစ္ပြဲအေၾကာင္းေတြးမိတဲ့အခါ သစ္ခက္သံလြင္ ဝက္ဆိုဒ္ထဲကုိ ဝင္ရွာလုိက္မိတယ္။ ဒီမွာထက္လူေအာင္က ေျပာျပပါေတာ့တယ္။ သူေျပာျပတာရဲ႕ေနာက္ဆုံးစကားကုိျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
စစ္ပြဲနားကရြာေလး
စာသင္ေက်ာင္းေလးပ်က္စီးသြား
ကေလးေတြရဲ႕အိပ္မက္မ်ား
ေကာင္းကင္ကုိတက္သြား
ဘယ္ကေလးေတြ မိဘနဲ႔ကြဲသြားလဲ
ငါမေတြးမိေတာ့ဘူး
ငါမေတြးခင္ ငါ့ဦးေခါင္းကုိက်ည္ဆန္မွန္သြားခဲ႔။

သူကရိုးရိုးေလးေျပာျပသြားတာပါပဲ။ ရိုးစင္းတာကလည္း တခါတခါ ရင္ထဲထိေရာက္ လာတတ္ပါတယ္။ ဆန္းဆန္းျပားျပားပုံသ႑ာန္ေတြက လူေတြရဲ႕နားလည္မႈနဲ႔ ေဝးေနတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ဘတ္ထဲက ေျပာခ်င္တဲ႔အသံေတြကုိ လူေတြနားလည္ဖို႔ေတာ့ လုိအပ္ပါတယ္။ လူေတြနားမလည္ေအာင္ လုပ္ၾကံဖန္တီးထားတဲ့အရာေတြ၊ စတန္႔ထြင္ၿပီး လုပ္ျပေနတဲ႔အရာေတြက နာမည္ႀကီးေလမလားလုိ႔ လုပ္ျပေနတာေတြလုိ႔ ထင္ပါတယ္။
ေလာဘမီးေတြထေတာက္ေနတာပါ။ လြင္ရည္သင္းက သစ္ခက္သံလြင္မွာဒီလုိ မီးဆိုတာၿငိႇမ္းရတယ္လုိ႔ေျပာျပပါတယ္။

ျပတင္းေတြမဖြင့္ၾကဘူး
အႏၱရာယ္ဆိုတာ အလင္းအေမွာင္မေရွာင္ဘူး
ဘုရားသခင္နားပူရွာမယ္
ဒါေပမဲ့ ဘုရားသာအားကုိးစရာအမွတ္နဲ႔
တင္းတိမ္ေနရသူတို႔ အတြက္
သည္မီးေတြမၿငိမ္းမျခင္း
ေကာင္းကင္ကုိသာ ေမာ့ၾကည့္ေနၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပည္သူေတြအတြက္ ေမာ့ၾကည့္စရာကေတာ့ ေကာင္းကင္ႀကီးပါ။ ေကာင္းကင္တခိုၿပိဳမလုိ တိမ္ညိဳဘာေၾကာင့္မိႈင္းရတယ္ဆိုသလုိ တျဖည္းျဖည္းနိမ့္က်လာတဲ႔ေကာင္းကင္ႀကီးကုိေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မီးခိုးေတြမိႈင္းေနၾကတယ္။ စစ္ေငြ႔ေတြ အေရာင္သန္းေနၾကတယ္။ စစ္ခ်ီသံေတြညံေနတာကုိၾကားေနရတယ္။
ေအာ္ ေႏြဦးေရာက္ေနၿပီလုိ႔သတိရလုိက္မိတယ္။ ဒီေႏြဦးမွာက်င္းပမယ့္ ၂၁ ရာစုပင္လုံလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ အတူ ထူမတ္ႏိုင္ပါေစ။ ဒါေပမဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစားပြဲကအျပန္လမ္းေရာက္တိုင္း ေသနတ္သံ၊ အေျမႇာက္သံ၊ မိုင္းကြဲသံေတြ ပုိၿပီးက်ယ္ေလာင္လာတတ္တာ ျပည္တြင္းစစ္ရဲ႕အစဥ္အလာလုိ ျဖစ္ေနေတာ့။
၂၁ ရာစုပင္လုံေအာင္ျမင္ပါေစလုိ႔ဆုေတာင္းေနရမလုိပါပဲ။ ဆုေတာင္းေတြကလည္း ေတာင္းတိုင္းမျပည့္တတ္ေလေတာ့ ကဗ်ာဆရာမ ျမတ္ ရဲ႕ကဗ်ာကုိပဲရြတ္ေနမိတယ္။
ရင္ႏွစ္ျခမ္း
ျဗန္းျဗန္းကြဲသြားရင္ေတာင္မွ
ရင္ၾကားေစ့ေပးေနဦးမွာပဲလား ေမေမ
ေဟာဒီ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲက
ေတာရိုင္းဥပေဒေတြက
ေမေမ့လက္ထဲက ခ်ိန္ခြင္မွာ အေလးလာလာခိုးေနတုန္း
ေမေမ့ေနာက္ေက်ာက
ဘရူးတပ္(စ)ေတြမွာ၊အထူးေသနတ္ေတြရွိတယ္
သူတို႔လက္ထဲက ႏိုင္းမမပစၥတိုတလက္ဟာ
ေမေမ့ဆံပင္ေတြၾကားက၊ ပန္းခက္ေတြေပၚတဝဲဝဲ
ေမေမ့နားက Bishop တရုပ္ေတာ့၊ ဖဲ႔ထုတ္ခံလုိက္ရၿပီ
သိတယ္၊ တရုပ္ထဲက်န္လည္း
ေမေမကေတာ့ ဆက္ကစားမွာပဲဆိုတာ

ေအာ္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ကုိေတြးမိရင္ ဆက္သြားရမယ့္ခရီးက အရွည္ႀကီးရွိေသးတယ္။ ဆက္ၿပီး ရုန္းကန္ၾကရဦးမယ္။ ေတြးမိရင္ ရင္ေလးမိတယ္။

ဒါေပမဲ့ ေမေမမရွိရင္
အဲဒီစစ္တုရင္ခုံေပၚ၊ က်က်နနထိုင္ၿပီး
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ဘုရင္မလုပ္ၿပီး
ေရႊ႕မယ့္လူမရွိဘူး
ဘုရင္မက်သြားရင္၊ တိုင္းျပည္ဟာ ေခ်ာက္ထဲက်သြားမွာပဲ
အသူတရာနက္တဲ႔၊ ေသြးေခ်ာင္းစီးေနတဲ႔ ေခ်ာက္ထဲ
သုံးႀကိမ္ သုံးခါေျမာက္၊ ဒလိမ့္ေခါက္ေကြး က်သြားဦးမွာပဲ

ကဲ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကုိေမးလုိက္မယ္။ ေအာ္ဟစ္ၿပီးေမးလုိက္ခ်င္တယ္။
ဒီေႏြဦးမွာ လူေတြသတ္ေနဦးမွာလား။ စစ္ပြဲေတြနဲ႔ တိုင္းျပည္ကုိျပာက်သြားေအာင္ မီးတင္ရိႈ႕ေနၾကေတာ့မွာလား။

ကုိႏိုင္း

ထုံကူးခဲ႔ေသာကဗ်ာမ်ား

၁။ ေႏွာင္မင္းခိုင္(ေပၚတာ)၊ ေခတ္ရနံ႔မဂၢဇင္း၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၇
၂။ ေအာင္ေက်ာ္ဗိုလ္(အေမွာင္ထဲႀကိဳးညိႇေနတဲ႔ဂစ္တာ)၊ ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊၂၀၁၇
၃။ လင္းသက္ၿငိမ္(စစ္ေရွာင္စခန္း) မိုးမခ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊၂၀၁၇
၄။ (စစ္ပြဲအေၾကာင္းေတြးမိတဲ႔အခါ)၊သစ္ခက္သံလြင္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊၂၀၁၇
၅။ သင္းရည္လြင္(မီးဆိုတာၿငိမ္းရတယ္)၊ သစ္ခက္သံလြင္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊၂၀၁၇
၆။ ျမတ္၊Mon Mon Myat timeline။ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊၂၀၁၇