သစ္ခက္သံလြင္ ကဗ်ာသုံးသပ္ခ်က္၊ ကိုႏိုင္း၏ "အျပာေရာင္အလံမလႊင့္နိုင္ေသးတဲ့နိုင္ငံေတာ္ "

ျပတင္းတံခါးအဖြင့္ ဇာခန္းဆီးအလြင့္( ၅ )
အျပာေရာင္အလံမလႊင့္နိုင္ေသးတဲ့နိုင္ငံေတာ္ 
ကိုႏိုင္း

သူရိယေနဝန္း-Vol 1.No 141. 18 March 2017 မွေဖာ္ျပၿပီးေဆာင္းပါး-စာေရးသူခြင့္ျပဳမႈအရ။

 

ေႏြရာသီရဲ႕ေကာင္းကင္ဟာလင္းရွင္းၿပီး တိမ္ကင္းစင္တဲ့သဘာဝ တရားနဲ႔ လွပေနရပါလိမ္႔မယ္။ သဘာဝ တရားေကာင္းကင္ႀကီး ကေတာ့ လွပသစ္လြင္ခ်င္ သစ္လြင္ေနမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာ နိုင္ငံရဲ႕ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိတဲ့အခါမွာေတာ့ အုံ႔အုံ႔ ဆိုင္းဆိုင္း မိႈင္းမိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕နဲ႔ ေကာင္းကင္ဟာ ၿပိဳက်ေတာ့ မေယာင္ ထင္မွတ္ေနရပါတယ္။ ေခတ္အေျပာင္းအလဲကာလမွာ ဒီလိုျဖစ္ တတ္ပါတယ္လို႔ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ ေျဖသိမ့္ လိုက္ရပါတယ္။ ဒီလိုေျဖသိမ့္ခဲ႔ရေပါင္းလည္း မ်ားလွပါၿပီ။ သမိုင္းတေကြ႔ၾကံဳခဲ႔ေပမယ့္ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွနိုင္ေသးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔နိုင္ငံဆိုၿပီး ညည္းျပရမလိုပါပဲ။

ဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ့္လိုပဲညည္းလိုက္တဲ့ ေအာင္စုိးသူ (တခါတုန္း က ခ်စ္မင္းကုိကုိ ဟသၤာတ)ရဲ႕ ေခတ္ေပၚညည္းခ်င္းကဗ်ာကို ဖတ္ လိုက္မိတယ္။
သူေျပာတာက ကုိယ္က်ိဳးၾကည့္ ကုိယ္က်ိဳးသိစိတ္ဓာတ္ရွိသူေတြနဲ႔ ဗုန္းဗုန္းလဲက်ေနတဲ့ နိုင္ငံေတာ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေနပါသည္ ..တဲ႔။
ဘယ္လိုဗုန္းဗုန္းလဲက်ေနလည္း ဘယ္လိုေနလည္းဆိုတာ ဆက္နားေထာင္ၾကည့္ရေအာင္။

အေရးပါခ်င္သူေတြက
အေရးမပါခဲ႔တဲ့သမိုင္းအတုေတြကုိ ကုိးကား
အပ်ိဳရည္ပ်က္ေနတဲ့စာမ်က္ႏွာမ်ားကုိ
လက္ကေလးနဲ႔ေထာက္ေထာက္ျပရင္း
အရာေရာက္လိုျခင္းသီခ်င္းေတြကုိဆို
အသိဥာဏ္ေနညိဳေနတဲ့နိုင္ငံေတာ္မွာ
ကၽြန္ေတာ္ေနတယ္။

လူျဖစ္ၿပီး လူစကားမေျပာတတ္သူေတြ
အရည္ျခံဳအရည္ခြာ၊ အရည္ႏႊာခ်ည္သူေတြ
ဇာတ္တိုက္ျပတိုင္း အတူလိုက္က
အတူလိုက္ႂကြ၊ အတူမိုက္ျပေနရင္း
အဓမၼကုိ ဓမၼလို႔ ထင္ေနၾကသူတစုက
တဘဝစာအေရးၾကည့္ၿပီး ဆိုျပတဲ့သံစဥ္ေဟာင္းကုိ
လြဲမွားစြာ နား၀င္ခ်ိဳေနတတ္သူမ်ားတဲ့နိုင္ငံေတာ္ႀကီးမွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနတယ္။

အခုအခ်ိန္က အဓမၼလို႔ေအာ္ၿပီး အေရွ႕က ထကျပမယ့္သူတေယာက္ေနာက္မွာလည္း အသိတရားမဲ့ သူေတြက လိုက္ေအာ္ေနၾကတယ္။ ဒီေခတ္ႀကီးကလည္း ဘာကုိမွေသေသခ်ာခ်ာမကြဲျပားတဲ့ ေခတ္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ အနီလိုလို၊ အစိမ္းလုိလုိ၊ အနီဘက္ေရာက္ရင္နီလုိက္ၿပီး အစိမ္းဘက္ေရာက္ရင္ စိမ္းလိုက္ၾကသူေတြလည္း ရွိတယ္။
အနီထဲမွာေတာင္ တဖက္ပိတ္နဲ႔ဆန္႔က်င္လာရင္ အေသျငင္းပစ္လိုက္ၾကသူေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒါေတြက အဓမၼကုိ ဓမၼလုိထင္ေနၾကတာပါပဲ။ ကဲ ဘာေၾကာင့္ နိုင္ငံေတာ္ၿပိဳလဲခန္းကုိ ကဗ်ာဆရာက ဘယ္လုိျမင္လည္းဆိုတာ ၾကည့္လိုက္ၾကရေအာင္...

ျပဒါးပ်က္ေနတဲ႔မွန္ကြဲကုိ
ငေတမာအသိနဲ႔ျပန္ဆက္ဖို႔ႀကိဳးစား
မိမိအေနအစားေခ်ာင္ေရးသာၾကည့္
အနာဂတ္ေတြအားလုံးကုိဖိေခ်
လူေတေလေတြရဲ႕အဓမၼနဲ႔
ဗုန္းဗုန္းလဲက်ခဲ႔ရတဲ့ နိုင္ငံေတာ္ႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ေနတယ္။

ကဗ်ာဆရာေအာင္စုိးသူကေတာ့ အဓမၼကုိလက္ကုိင္တုတ္အျဖစ္ကုိင္စြဲထားသူေတြေၾကာင့္ နိုင္ငံေတာ္ႀကီး ဗုန္းဗုန္းလဲက်ခဲ႔ရတာပါတဲ့။ သူကေတာ့ ခပ္ရွင္းရွင္းပဲေျပာပါတယ္။ ဒီေျပာင္းလဲလာတဲ့ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြကလည္း လူနားလည္ေအာင္ တိုက္ရိုက္ေျပာေနၾကတဲ့ကဗ်ာေတြ မ်ားေနပါၿပီ။ နိမိတ္ပုံေတြသိပ္မသံုးပဲေရးတဲ့ကဗ်ာေတြ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါကလည္း ေခတ္ကုိး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တခုေတာ့ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အနုပညာစာေပ၊ ကဗ်ာမွာ ရသေတြဗုန္းဗုန္းလဲက်ေနတဲ့ နိုင္ငံေတာ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနသည္ေပါ့။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းကမေကာင္းေတာ့ ဒုိက္ေတြ၊ အမိႈက္ေတြကုိ ေရွာင္ရင္း ဝထဲမွာရသစာေပဟာ နစ္ျမဳပ္ေနပါၿပီ။
ေနာက္ကဗ်ာဆရာတေယာက္ကေျပာျပန္ပါၿပီ။ ေတာင္ပံက်ိဳးနဲ႔ ခံတြင္းပ်က္တဲ့။ ကဗ်ာဆရာ စုိးေနလင္းကေတာ့...

ေလရူးလို႔ဆိုဖို႔ကလည္း
ေႏြဦးစစ္မဟုတ္ေသာကာလ
သူခိုးကလူလူဟစ္
ျမစ္မခ်မ္းသာျဖစ္စဥ္ထဲ
ဘာနဲ႔ပဲလဲရ လဲရဆိုၿပီး
မီးကုိတိုးမယ့္ပုိးဖလံမ်ဳိး
ရိုးတိုးရြတ ျဖစ္ေနၾကျပန္ရဲ႕။

ျမစ္နက္ေတြဟာ ေရစီးတည္ၿငိမ္ၾကသတဲ႔
အမ်ိဳးသား(ေရး) အမ်ိဳးသား(ေရး)ဆိုၿပီး
နိုးၾကားခဲ႔တဲ့ကာလရွိခဲ႔ေပမယ့္
အမိမဲ႔သား ေရနည္းငါး
တုံးေအာက္ကဖား ျပားျပားခ်ည္းသာ
ရြာနာတာလည္း ကာလရွည္ၾကာ

ေဟာဟုိမွာေတာ့
ဘာလင္တံတိုင္းႀကီးကုိၿဖိဳခ်လိုက္ၾကတာ
ႏွစ္၂၀ ေက်ာ္ၾကာခဲ႔ေပါ့။

ကဗ်ာဆရာက ဘာကုိေျပာခ်င္လဲဆိုတာ ကဗ်ာဖတ္သူေတြသိၾကမွာပါ။ ဟုိတေပါက္ သည္တေပါက္ ေျပာသြားတာကုိေတာ့ နားေပးၾကမွာပါ။ ဒါကလည္း ေခတ္ကုိး။ ၈၀ ဆယ္ေက်ာ္ကာလက ေမာင္ေခ်ာႏြယ္တို႔၊ ေျမခ်စ္သူတို႔ျပန္ဖတ္ခ်င္လို႔မွမရေတာ့ပဲ။ ေခတ္ကေျပာင္းသြားၿပီ။ လူေတြကလည္း ေျပာင္းကုန္ၿပီ။ လူေဟာင္းေတြကလည္း ခါးကုန္းကုန္ၿပီ။ ကဗ်ာေတြလည္း ခါးကုန္းကုန္မွာေပါ့။ ျဖတ္သန္းခဲ႔တဲ့ေခတ္ေတြမွာ ဒဏ္ရာေတြကလည္း တနင့္တပုိး။ နာတာရွည္ေရာဂါရေနတဲ့ရသမဲ႔နိုင္ငံေတာ္ႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနသည္ေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနတာက ေခတ္အသစ္ပါပဲ။ ဒါကုိ ေခတ္ကအသစ္ဆိုေပမယ့္လည္းဆိုၿပီး ေဆာင္းယြန္းလ ကဗ်ာကုိ ဖတ္လိုက္မိတယ္။

ေခတ္ကအသစ္ဆိုေပမယ့္
လူကမသစ္ေလေတာ့
အခင္းအက်င္းေတြနဲ႔ အခင္းျဖစ္ပြားမႈေတြရဲ႕ၾကား
စကားနဲ႔တရားဟာ
သမုဒၵရာတစင္းလိုျခားသြားတယ္။

ဓားသြားထက္ပုိထက္ခဲ႔ၾကေသာ အသြားမ်ား
အျပန္မရွိခဲ႔တဲ႔ ေန႔ရက္အမွားေတြထဲ
သံသရာလည္းမဆုံးေတာ့ပါ။

ကယ္တင္ျခင္းဟာ
ေရငတ္တုန္းခဏမွာ
ပင္လယ္ျပာကုိရွာေတြ႔ခဲ့သလိုမ်ဳိး
ေႏွာင္ႀကိဳးဟာ
အဓိပၸာယ္မဲ့ျခင္းအထပ္ထပ္နဲ႔ ရစ္ပတ္ရင္း
ေခ်ာင္းဖ်ားေရတိမ္ကုိ ေရေသာက္ဆင္းလာခဲ့ရျပန္ေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕သရုပ္မွန္ျပယုဂ္ကုိျပသသြားနိုင္ခဲ႔တဲ့ကဗ်ာတပုဒ္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမ်ွာ္လင့္ေနခ်ိန္မွာ ကယ္တင္ျခင္းလက္ေဆာင္ကုိရခဲ႔ ပါတယ္။ ရၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကယ္တင္ရွင္ဟာ ေႏွာင္ႀကိဳးေတြအထပ္ထပ္ထူးခတ္ခံထားရတဲ့သူ ျဖစ္ေနသလုိ၊ သူ႔ကုိျပန္ကူမယ့္သူ မရွိဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။

ေခတ္ကမေဟာင္းေပမယ့္
လူကမေကာင္းေတာ့
ေရမရွိတဲ႔ေခ်ာင္းေတြထဲမွာ
ေဖာ္စရာႏွာေခါင္းနဲ႔ေပၚစရာအေလာင္းလည္းမရွိခဲ႔
ပညာမရွိတဲ႔ေက်ာင္းေတြထဲမွာ
ဆြဲဖြင့္စရာတံခါးနဲ႔တြဲက်င့္စရာတရားလည္းမရွိခဲ႔ပါ။

ေခတ္ကအသစ္ဆိုေပမယ့္
လူက လူမစစ္ေလေတာ့
ငါတို႔ေနထိုင္ရာ ကမၻာႀကီးထဲမွာ
ေမတၱာတရားကုိမီးခြက္ထြန္းၿပီးလိုက္ရွာတိုင္း
အေမွာင္ထဲ
ႏွလုံးသားမရွိတဲ့ ရင္သားေတြခ်ည့္ပဲ ထြက္က်လာတယ္။
ေခတ္ကအသစ္ဆိုေပမယ့္လည္း လူေတြကမသစ္တဲ႔ေခတ္ႀကီးကိုလွတယ္လုိ႔ ဘယ္ဆိုနိုင္ပါ့မလဲ။ မလွတာကုိလွေအာင္ဖြဲ႔့ျပသြားတာ ရင္ထဲကုိ တိုးခတ္ဝင္လာပါတယ္။ ဒီအပတ္ဖတ္မိတဲ့ကဗ်ာေတြထဲမွာ ခံစားမိတဲ႔ကဗ်ာတပုဒ္ပါ။
ေနာက္ ဒီအပတ္ သတိရမိတာက မတ္လအတြက္ ေမ့ေဖ်ာက္လုိ႔မရတဲ့အရာေတြပါ။ 
မတ္ ၁၃၊၁၆ စက္မႈတကၠသုိလ္နဲ႔ အင္းလ်ားတံတားနီအျဖစ္ေတြေရာ၊ သတိအရဆုံးသူကေတာ့ ထာဝရ အျပာဝတ္အက်ဥ္းသားဘဝကေန အျပင္ဖက္ကုိထြက္ခြာသြားသူတေယာက္။ သူ႔အေၾကာင္းကုိ ကဗ်ာဆရာေမာင္ေမာင္ၿငိမ္းေအးက တမ္းတလိုက္သံ ၾကားလိုက္ပါတယ္။

အပြင့္ေတြမ်ားမ်ား
ေသနတ္ႀကီးေတြတကားကားနဲ႔
လူထုရဲ႕ေက်ာျပင္ကုိ စစ္ဖိနပ္ေတြနဲ႔နင္း
စားေကာင္းျခင္းမစားရေအာင္
အိပ္ေကာင္းျခင္းမအိပ္ရေအာင္
အခ်ိန္ျပည့္
အာဏာေလာင္ေနတဲ႔သူေတြ
အမိန္႔ဒီကရီေတြထုတ္တိုင္းျပည္ယုတ္ေတာ့
ဒီအျပာေရာင္အလံေတာ္ကပဲ
မတရားတဲ့အမိန္႔ဟူသမွ်
တာ၀န္အရဖီဆန္ၾက တဲ႔
တကယ့္ကုိ ရဲရဲေတာက္ေတာ့
ေသနတ္ေတြေၾကာက္
အေျမာက္ေတြတုန္
သမိုင္းဝင္ သမိုင္းတြင္မယ့္
ဂုဏ္သိကၡာဆိုတာမ်ဳိးကုိ
လက္ေတြ႔က်က်ျပသ
လြတ္လပ္စြာ၊ တလူလူလြင့္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား။

ေအာ္၊ တခ်ိန္တုန္းအခါကကုိ ျပန္သတိရေနမိတယ္။ အနီရဲရဲေတြလက္ထဲက လႊင့္ထူထားခဲ့ စစ္ဝါဒ ေတာ္လွန္အလံေတာ္က ေကာင္းကင္ျပာျပာထဲ တလူလူလြင့္ေနခဲ႔တာကုိ သတိရလိုက္မိပါတယ္။
အခုထိေတာ့ ေကာင္းကင္ျပာျပာထဲမွာ ၾကည္ျပာေရာင္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအလံေတာ္ကုိ မလႊင့္ထူးနိုင္ေသးတဲ့ နိုင္ငံမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနထိုင္ပါသည္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း။

ကုိႏိုင္း

ထုံကူးခဲ႔သည့္ကဗ်ာမ်ား

၁။ ေအာင္စုိးသူ(ကုိယ္က်ိဳးၾကည့္ ကုိယ္က်ိဳးသိစိတ္ဓါတ္ရွိသူေတြနဲ႔ဗုန္းဗုန္းလဲက်ေနတဲ႔နိုင္ငံေတာ္မွာကြ်န္ေတာ္ေနပါသည္)
၂။ စုိးေနလင္း(ေတာင္ပံက်ိဳးနဲ႔ခံတြင္းပ်က္)
၃။ ေဆာင္းယြန္းလ(ေခတ္ကသစ္ေပမယ့္လည္း)
၄။ ေမာင္ေမာင္ျငိမ္းေအး(အျပာေရာင္အလံ