၂၀၀၅ တုန္းက
လင္းခါး
 |
| perpetuance |
၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္၏ကဗ်ာခ်စ္စိတ္မွာ
ငယ္ထိပ္တက္ေနေသာ ကာလမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္သည္ ေအာင္ခ်ိမ့္ကို
ေကာင္းေကာင္းမသိပါ။ လွသန္းကို ေကာင္းေကာင္း မသိပါ။ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္အႀကိဳက္ဆံုးကဗ်ာဆရာမွာ
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ျဖစ္ၿပီး အဖတ္အမ်ားဆံုးကဗ်ာဆရာမွာ လည္း ေမာင္ေခ်ာႏြယ္သာ ျဖစ္ပါသည္။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္က က်ေနာ္အသက္ ၁၉ ႏွစ္ ရွိၿပီ။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ က်ေနာ္သည္ မဂၢဇင္း၌ ကဗ်ာ ၁၀ ပုဒ္ ပါ ၿပီးျဖစ္၍ ေလထဲကေန႔ရက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းေနရသည္။ က်ေနာ့္ကဗ်ာမ်ားကို တဂိုး၏ကဗ်ာမ်ားကဲ့သို႔ ေႏွာင္း လူမ်ားက သီခ်င္းလုပ္ညည္းၾကမည္ဟုေတြးေနမိ၏။ ေဆးေပါ့လိပ္ကို က်ေနာ္ခဲေနပံုမွာ မာယာေကာ့ စကီး ေဆးျပင္းလိပ္ခဲေနပံုႏွင့္အေတာ္တူသည္ဟု ေတြးမိသည္။ ေ႐ြ႕လ်ားေနၾကေသာ လူအုပ္အတြင္းသို႔ ဝင္မိလွ်င္ ၎လူအုပ္ႀကီးသည္ သူတို႔အနား က်ေနာ္ျဖတ္ ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးသည္ကို တခ်ိန္သိၾကလွ်င္ ဤအခ်ိန္ ကိုေတြး၍ စိတ္ကူးဖဲ႐ိုက္ေနၾကမည္ဟု ၿပံဳးမိသည္။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္က က်ေနာ္သည္ ဆင္းရဲလြန္း၍ အစိုးရမေကာင္းဟု တိုက္႐ိုက္မသိေသာ္လည္း စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မ်ားကို မုန္းပါသည္။ ေရးသည့္ကဗ်ာမ်ားမွာ ထမင္းအိုးက်ကဲြသည့္ ကဗ်ာ၊ ေပါင္မုန္႔မ်ား နင္းေျခခံရေသာ္ လည္း နင္းေျခသြားသည့္ေျခေထာက္ကို ရွာမေတြ႔သည့္ကဗ်ာ၊ ညလမ္းမ်ားေပၚမွ အကန္းတေယာက္ရဲ႕ အူသံကဗ်ာ၊ ေခြးဝဲစားတေကာင္အား ကားျဖတ္ႀကိတ္ျခင္းကဗ်ာတို႔ႏွင့္ ေခ်ာ ေမာလွေသာ မိန္းကေလး တေယာက္ႏွင့္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္လမ္းခဲြလိုက္ရသလို ခံစားေရးဖဲြ႔ သည့္ (၂၀၀၅ တုန္းက ခင္ရ မင္ရေသာ မိန္းကေလးပင္ မရွိပါ) ကဗ်ာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ့္ ကဗ်ာမ်ားသည္ ၂၀၀၅ က်ေနာ့္၏ယံုၾကည္ခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ကဗ်ာမ်ားကေတာ့ မေကာင္းလွပါ။ သို႔ေသာ္ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္ ႀကိဳက္ခဲ့ပါသည္။ ၂၀၀၅ တုန္းက အယ္လ္ပီ၊ ကြန္ဆက္က်ဴရယ္ စသျဖင့္ က်ေနာ္ မၾကားဖူးေသးပါ။ ေခတ္ၿပိဳင္ဟူေသာ စကားလံုး ရွိေနေသာ္လည္း ကြန္တမ္ပိုရာရီဟုမသိပါ။ ၂၀၀၅ တုန္းက ကဗ်ာမ်ားသည္ ႐ိုးရွင္းလွ်င္ လယ္ျပင္ ဆင္သြားသကဲ့သို႔ျဖစ္၍ နက္နဲလွ်င္ အဓိပၸာယ္ မေဖာ္တတ္ေတာ့ပါ။ စိစစ္ေရးရွိ၍လွည့္ပတ္ေနရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ၂၀၀၅ တုန္းက ကဗ်ာ အထက္မွာ ဘာမွ် မရွိ ဟုေျပာသူအခ်ဳိ႕သည္ ၂၀၁၀ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ႏိုင္ငံေရးအထိမ္းအမွတ္ပဲြမ်ားတက္၍ အရာရာဟာ ႏိုင္ငံေရး ပဲဟုဆိုလာျပန္ၾကပါ၏။ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္ၾကားဖူးသည္မွာ ဟိုတခ်ိန္က အႏုပညာသည္ အႏုပညာ အတြက္ႏွင့္ အႏုပညာသည္ ျပည္သူအတြက္ ႏွစ္မ်ဳိးကဲြခဲ့ၾက ဖူးေၾကာင္း ၾကားဖူးပါသည္။ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္သည္ ကဗ်ာဟူသည္မွာ ေမာ္ဒန္ဆိုေကာင္း၊ ကာရံနဲ႔ဆိုပိုေကာင္းတယ္ဟု ႐ိုးသားစြာ ထင္ျမင္ခဲ့ပါ သည္။ ထိုအခ်ိန္က ဖိုးေမာင္လာၿပီတို႔၊ ခေရတို႔ ေဗဒါလမ္းတို႔၊ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၏ေလးခ်ဳိး ႀကီးတို႔ က်ေနာ္ဖတ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္သည္ ဘယ္သြားသြား လြယ္အိတ္ တလံုးပါၿပီး ထိုလြယ္အိတ္ထဲ၌ ေဆးေပါ့လိပ္ (ၿငိမ္းခ်မ္းေရး) မီးျခစ္ႏွင့္ ေရးႏိုးေဘာပင္တေခ်ာင္း အၿမဲ ပါပါသည္။ ႐ုတ္တရက္ေပၚလာတတ္ေသာကဗ်ာအေတြးတို႔လြတ္မသြားေစရန္ဟု အေၾကာင္းျပခ်က္ ေပးပါ သည္။ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ့္သည္ ထိုအခ်ိန္က ေခတ္စားကာစ အာဇာနည္ေက ဆံပင္အရွည္ ညႇင္းသိုး သိုးႏွင့္ ျဖစ္၏။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ေခါင္းငံု႔ေလွ်ာက္ၿပီး စကားေျပာလွ်င္ ေခါင္းေမာ့ေျပာပါသည္။
အေပါင္းအသင္းတခ်ဳိ႕က ေသာက္႐ူးဘာေတြေလ်ွာက္ေရးေနတာလဲဟု ေျပာလာလ်ွင္ မင္း ရွိတ္စပီးယား ၾကားဖူးလား သူေသတာ ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီေနၿပီ သူ႔စာေတြ အခုထိဖတ္ေနရတုန္းကြဟု က်ေနာ္က ျပန္ ေျပာေလ့ရွိပါသည္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္က ထိုသို႔ေျပာလိုက္ လွ်င္ အေပါင္းအသင္းမ်ားမွာ ဘာမွဆက္ မေျပာႏိုင္ဘဲ ၿငိမ္က်သြားၾကေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္သည္ ရွိတ္စပီးယား၏စာကို တလံုး မွ် မဖတ္ဖူးေသးပါ။
၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္အေဝးသင္တကၠသိုလ္တြင္ စိတ္ပညာ ဒုတိယႏွစ္တက္ေနပါသည္။ ေငြမရွိ၍ အေပါင္းအသင္းလည္း မရွိပါ။ အေဝးသင္တက္ေရာက္ခါနီးလွ်င္ က်ေနာ့္မွာ အသည္းအသန္ အလုပ္ရွာ ရေလ့ရွိၿပီး ေရနံေခ်းသုတ္ျခင္း၊ ေရထမ္းျခင္း၊ ဆိုက္ကားနင္းျခင္း သတင္းစာပို႔ျခင္း စသည့္အလုပ္တို႔ လုပ္ ရေလ့ရွိၿပီး အလုပ္တိုင္းတြင္ အလုပ္ရွင္တို႔၏ေခါင္းပံုျဖတ္ျခင္း လူဝါးဝ ခံရျခင္းတို႔ႀကံဳေတြ႔ရေလ့ရွိပါ၏။
ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္သည္ ကားလမာက္၊ အိန္ဂ်ယ္၊ လီနင္တို႔ကို မသိပါ။ ဆင္းရဲျခင္းသည္ လူအား အရွက္၊ ဂုဏ္သိကၡာမဲ့လာေစျခင္းကို သိပါသည္။
က်ေနာ္သည္ ေက်ာက္ဆည္ၿမိဳ႕ကို ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ တြင္ေျပာင္းေ႐ႊ႕ခဲ့ၿပီးေနာက္ ထိုၿမိဳ႕တြင္ ႏိုင္ငံေရးဟူေသာ စကားလံုးကို လူတဦးပါးစပ္မွ ပထမဆံုးၾကားဖူးခ်ိန္မွာ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ ၁ ႏွစ္ခန္႔သာရွိေသးၿပီး အာရ္ အိုင္တီေက်ာင္းဆင္းစာေရးဆရာညန္႔လြင္(RIT) က ေျပာျခင္းျဖစ္၏။ သူက ေဗဒင္လကၡဏာေဆာင္းပါးမ်ား၊ ဂဏန္းေဗဒင္ ေဆာင္းပါးမ်ားလည္း ဂမီၻရမဂၢဇင္းမ်ားတြင္ေရးသား၍ ၎ေဗဒင္မ်ားအေၾကာင္း ကိုင္႐ို၏ သင္ႏွင့္ သင့္ရဲ႕ၾကယ္ေတြစာအုပ္အေၾကာင္းမ်ား သူေျပာသည့္အခါ အျခားစာေရးဆရာအမ်ားစုက ဝိုင္းဝန္း နားေထာင္ၾကေသာ္လည္း သူ၏စကားစမွာ ႏိုင္ငံေရးဘက္ သို႔ ေရာက္သြားလွ်င္ ထိုစာေရးဆရာ ဟူေသာ အမ်ားစုကပင္ ေရွာင္ထြက္သြားၾကေလ့ရွိပါသည္။ ၂၀၀၅ တုန္းက ႏိုင္ငံေရးဟူသည္မွာ နားေထာင္ဖို႔ရန္ မသင့္ေလ်ာ္ဟု သူတို႔ မွတ္ယူခဲ့ၾကမည္ထင္သည္။
၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ့္ဇာတ္လမ္းသည္ စင္ဒရဲလားကေလးအား မိေထြးမႀကီးႏွင့္ သမီးမ်ား ဝိုင္းဝန္းႏွိပ္ စက္ၾကသည့္အခန္းမ်ား၊ တ႐ုတ္တပ္နီေတာ္ႀကီး၏ ခရီးရွည္ခ်ီတက္ပဲြ ကာလတို႔ကဲ့သို႔ ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ ယေန႔ အထိ က်ေနာ့္ဇာတ္လမ္းတြင္ တပ္နီေတာ္ႀကီး ေအာင္ပဲြမရေသးပါ။ စင္ဒရဲကေလးအား မင္းသားက ရွာ မေတြ႔ေသးပါ။ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ့္ဓာတ္ပံုအခ်ဳိ႕အ႐ိုက္ခံခဲ့ဖူးၿပီး ပန္းၿခံထဲ၊ ဘုရားမွာ စသျဖင့္ အလွပံု မ်ားေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေက်ာင္းအပ္ရန္၊ အလုပ္ရွာရန္ ပတ္စပို႔ပံုမ်ားသာျဖစ္ၿပီး ယခုအခ်ိန္တြင္ ထိုပံုမ်ားကို ၾကည့္မိသည့္အခါတိုင္း ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ့္ေလာကဓံကို ကိုယ္တပိုင္းပတ္စပို႔ပံုေသးေသးေလးအတြင္း မွာပင္ ေပၚလြင္ထင္ရွားေန၍ က်ေနာ့္မွာ အံ့ၾသမိ၊ ယေန႔အခ်ိန္ကာလႏွင့္ ယွဥ္ထိုးၾကည့္ အားတက္မိ ပါေသး သည္။
၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္သည္ ကဗ်ာဆရာဘဝကို အ႐ူးအမူး စဲြလန္းႏွစ္ၿခိဳက္ေနခဲ့ပါသည္။ ေဆးလိပ္မီးခိုး ကလည္း ကဗ်ာ၊ ဖိနပ္သည္းႀကိဳးျပတ္တာလည္း ကဗ်ာ၊ ကဗ်ာသည္ မိုးအျဖစ္ ႐ြာသြန္းၿပီး ကဗ်ာသည္ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာတြင္ ဝက္ၿခံအေပါက္အေပါက္ အမာ႐ြတ္မ်ား ထင္က်န္ခဲ့ ေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာကာလျဖစ္ခဲ့ သည္။ ကဗ်ာေရးရန္အတြက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္လွ်င္ ဖက္ၾကမ္းေဆးလိပ္တပဲြသာမွာ၍ထိုင္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဖိုးေခြၽတာကာ အၾကမ္းဆံုး ေစ်းအေပါဆံုး ဗလာစာအုပ္ကို ေ႐ြးဝယ္ရပါသည္။
ၾကာၾကာခံလွသည္လည္း မဟုတ္ပါ။ စာမ်က္ႏွာရွစ္ဆယ္မျပည့္ေသာ ဗလာစာအုပ္တအုပ္လွ်င္ ရက္ သတၱပတ္တပတ္ေလာက္သာ ခံမည္ထင္၏။ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္သည္ တေန႔လ်ွင္ ကဗ်ာဆယ္ပုဒ္ ခန္႔ ေရးခဲ့သည္ကိုး။ (လြန္ခဲ့သည့္ ေလးငါး ေျခာက္ႏွစ္ခန္႔ကစာအုပ္ပံုရွင္းရင္း ထိုဗလာစာအုပ္မ်ား အထပ္ လိုက္ေတြ႔ရာ ရွက္ရွက္ျဖင့္ အကုန္မီး႐ႈိ႕ပစ္ခဲ့ၿပီ) စာမူတခါပို႔ရန္ စာတိုက္တံဆိပ္ေခါင္းခ၊ စာအိတ္ခ၊ ေအဖိုး စာ႐ြက္အေခ်ာဝယ္ခတို႔ ျဖင့္ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ့္လုပ္အားခ၏သံုးပံုတပံုခန္႔ေငြေၾကးသည္ မဂၢဇင္းသို႔ စာမူပို႔ျခင္းအားျဖင့္ စာအိတ္မ်ားႏွင့္အတူ ထြက္ခြာသြားခဲ့ၾကပါသည္။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ က်ေနာ္လုပ္အားချဖင့္ ဝယ္ယူသည့္ စာအုပ္ဟူ၍ က်ေနာ့္ကဗ်ာကို ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပ ထားေသာ မဂၢဇင္းစာအုပ္မ်ားသာ ရွိခဲ့ေသးသည္။ ဘဝတြင္ က်ေနာ့္ပိုက္ဆံျဖင့္ ပထမဆံုး ဝယ္ယူခဲ့ေသာ (မဂၢဇင္းမွ အပ) စာအုပ္မွာ ဆရာဒဂုန္တာရာ၏စႏၵရားဆရာစာအုပ္ ျဖစ္ပါသည္။ ၆၀၀ က်ပ္ျဖင့္ ပန္းဆိုးတန္းကုန္း တံတားေအာက္မွဝယ္ယူခဲ့ျခင္းျဖစ္ကာ ၎မွာ ၂၀၀၅ တုန္းက မဟုတ္ပါ။
၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္သည္ ကြမ္းမစားပါ။ ေဆးေပါ့လိပ္ေသာက္သည္။ တခါတရံ ဘီအီးေသာက္ သည္။ ထိုစဥ္က ဘီအီးတလံုးကို ၂၀၀ က်ပ္ဟု ဝိုးတဝါးထင္မိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္၏လုပ္အား ခႏွင့္ အရက္ေသာက္ျခင္းမွာ အမ်ားအားျဖင့္ အမ်ားႏွင့္လိုက္၍ ကုန္းဆင္းရျခင္းက မ်ားပါသည္။
၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္သည္ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံတြင္ နာမည္ဆိုးႏွင့္ေက်ာ္ၾကားလွေသာ အဓိပတိႀကီး၏ အိမ္ တြင္ တညလွ်င္ ၂၀၀ က်ပ္ျဖင့္ ေန႔စားညေစာင့္လုပ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ (သူ၏ အိမ္ေတာ္ဟုဆိုေသာ္လည္း ဘယ္ သူမွ မေနပါ။ ယေန႔အခ်ိန္ထိလည္း မည္သူမွ် ေနထိုင္ၾကသည္ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ၎ရပ္ကြက္တြင္ေန ထိုင္ေသာ သာမန္ျပည္သူမ်ား၏ဝိုင္းကြက္မ်ား အိမ္မ်ားကို အတင္း အဓမၼဖယ္ရွားၿပီး ေဆာက္လုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ ၿပီး အင္မတန္က်ယ္ဝန္းလွ၏။) ထိုၿခံဝင္းႀကီး၏ထိပ္ ဂိတ္တဲထဲတြင္ ညေစာင့္အိပ္ရင္း ယေန႔အထိ လည္း ေက်ာ္ၾကားမလာေသာ ကဗ်ာေပါင္းမ်ားစြာ ေရးသားခဲ့ဖူးပါသည္။
၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္သည္ အလုပ္ေပါင္းစံုလုပ္ခဲ့ရေသာ္လည္း ယေန႔အထိ မေမ့ေသာ ထူးျခား သည့္ အလုပ္ႏွစ္ခု ရွိခဲ့ပါသည္။ တခုမွာ ပုဂၢလိကေဆး႐ံုတခုတြင္ ခဲြစိတ္ခန္းသန္႔ရွင္းေရး အလုပ္ ျဖစ္ၿပီး ထို အလုပ္ကို မည္သို႔မွ် ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့၍ တလတည္းသာလုပ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ထူးျခားသည့္ အေတြ႔ အႀကံဳေၾကာင့္ ေက်နပ္မိသည္။ ခဲြစိတ္ခန္းသန္႔ရွင္းေရးသမားတဦးအေနျဖင့္ ခဲြခန္းအတြင္းသို႔ဝင္ခဲ့ရၿပီး လူသားကေလးငယ္တဦး ေမြးဖြားသည္ကို ျမင္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ (၂၀၁၄ ခုႏွစ္က က်ေနာ့္ က်ေနာ့္မိန္းမ ဗိုက္မွ က်ေနာ့္သမီးေလးထြက္လာသည္ကိုေတာင္ ေဘးနား က ၾကည့္ခြင့္မွမရဘဲေလ) ကိုယ္ဝန္သည္၏ ဗိုက္ကို ကန္႔လန္႔ခဲြခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ အတြင္းက ကေလးကိုႏႈိက္ယူလိုက္ေသာျမင္ကြင္းသည္ကား ယခု ထိ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တိုင္း က်ေနာ့္အတြက္ ကမၻာ့အံ့ဖြယ္ပင္ ျဖစ္ေနေသးသည္။ ေနာက္တႀကိမ္မွာ ရင္သား ရွိအက်ိတ္ကို (ကင္ဆာ အက်ိတ္ မဟုတ္ေသာ္လည္း) စိတ္မသန္႔၍ခဲြထုတ္ခ်င္ေသာ အပ်ဳိေကာင္မေလး တဦး။
ထိုေကာင္မေလးမွာ ခဲြစိတ္ခန္းအက်ႌကေလးဝတ္၍ ခဲြခုတင္ေပၚပက္လက္ေနၿပီးကာမွ သူႏွင့္ ႐ြယ္တူျဖစ္ ေသာ သန္႔ရွင္းေရးအလုပ္သမားက်ေနာ့္ကို ျမင္၍ ႐ွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ကာ ကုန္း႐ုန္းထေန၍ ဆရာဝန္ မ်ား နာ႔စ္မမ်ားက အေတာ္ရွင္းျပယူမွ အသာတၾကည္ အခဲြခံသည္ကို ယခုအခ်ိန္ျပန္ ေတြးၾကည့္ၿပံဳးမိပါေသး သည္။
၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္လုပ္ခဲ့ရသည့္ ေနာက္ထပ္အလုပ္တခုမွာ စာကူးေရးျခင္းအလုပ္ျဖစ္ပါသည္။ လက္ေရးသိပ္မလွေသာ စာေရးဆရာႏွစ္ေယာက္၏မဂၢဇင္းပို႔ရန္စာမူအေခ်ာကို လက္ေရးလွေသာ က်ေနာ္က တမ်က္ႏွာလွ်င္ ၂၀ က်ပ္ျဖင့္ ကူးေရးေပးရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
၎စာေရးဆရာႏွစ္ေယာက္၏လက္ေရးမွာ အဆိုးႀကီးမဟုတ္လွေသာ္လည္း က်ေနာ္၏ လက္ေရးလွျခင္း၊ ေအဖိုးစာ႐ြက္ေျပာင္ေပၚတြင္ စာအတန္းညီေအာင္ ေရးတတ္ျခင္းႏွင့္ က်ေနာ္၏ ေငြေၾကးအခက္အခဲကို တနည္းတလမ္းျဖင့္ ၎တို႔၏အကူအညီေပးျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအလုပ္လုပ္သည့္ လပိုင္းအတြင္းတြင္ တေန႔လံုးေရးၿပီးေနာက္ တညလံုးေအာင့္ေနေလ့ရွိေသာ ညာဘက္လက္အတြက္ ဘီအီးသည္သာ အခရာ ညဘက္ေကာင္းေကာင္း အိပ္ေပ်ာ္တယ္ေပါ့။
၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္သည္ စာကို ဝါးစားသလိုဖတ္သည့္ ကာလမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ စစ္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ကာရာမာေဇာ့ ညီေနာင္မ်ား၊ မင္းသားေလး၊ လူနာေဆာင္အမွတ္ေျခာက္၊ ေယာနသံစင္ေရာ္၊ ရန္ကုန္ ဘေဆြ၏ျမန္မာျပည္သား၊ ဆရာေနဝင္းျမင့္၏ ဝတၳဳတိုမ်ား၊ ဆရာဝင္းေဖ၏ ဝတၳဳတိုမ်ား စသျဖင့္ စာအုပ္မ်ား ကို ထိုကာလမ်ားတြင္ဖတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး အခ်ဳိ႕စာအုပ္မ်ားဆိုလွ်င္ ယေန႔ျပန္စဥ္းစားၾကည့္သည့္အခါ ဖတ္ဖူး သည္သာသိ၍ အတြင္းမွဇာတ္လမ္း ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို မမွတ္မိေတာ့ေပ။ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ့္ အေျခ အေနႏွင့္ ဤစာအုပ္မ်ား ဘယ္လိုဖတ္ႏိုင္သနည္းဟုေမးေသာ္ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕မွ ဖတ္သူအင္မတန္ နည္းေသာ ျပန္/ဆက္ စာၾကည့္တိုက္ႏွင့္ စာေရးဆရာေက်ာ္ညိဳလြင္(ေက်ာက္ဆည္)၏ သူရဲေကာင္း စာအုပ္ အငွားဆိုင္တို႔ကို ထည့္ေျပာရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ႏွင့္ အျခားကပ္လ်က္ ႏွစ္မ်ားကို စာၾကည့္ တိုက္ႏွင့္ စာအုပ္အငွားဆိုင္တြင္ သာ ျဖတ္သန္းကုန္ဆံုးခဲ့ၿပီး ထိုႏွစ္မ်ား၏အရသာကား စာဖတ္ျခင္းႏွင့္ မဲြေတျခင္းသာ ျဖစ္ေတာ့၏။
၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္၏ကဗ်ာခ်စ္စိတ္မွာ ငယ္ထိပ္တက္ေနေသာ ကာလမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္သည္ ေအာင္ခ်ိမ့္ကို ေကာင္းေကာင္းမသိပါ။ လွသန္းကို ေကာင္းေကာင္း မသိပါ။ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္အႀကိဳက္ဆံုးကဗ်ာဆရာမွာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ျဖစ္ၿပီး အဖတ္အမ်ားဆံုးကဗ်ာဆရာမွာ လည္း ေမာင္ေခ်ာႏြယ္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုႏွစ္က ဒုတိယႏွစ္ စာေမးပဲြေျဖဆို ရာတြင္ စာမရ၍ အေျဖလႊာတြင္ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္၏ ငါေနေကာင္းသြားၿပီ ပန္းကေလးေရ၊ ဂ်ဴံးနီႏွင့္ ေနမ်ဳိး၏ ဂ်က္ကေျပာတယ္ (ထင္တယ္)ကဗ်ာတို႔ကို စာေမးပဲြအေျဖလႊာတြင္ ေရးၿပီးျပန္ခဲ့သည္။
၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္သည္ ကဗ်ာဆရာေမာင္ေခ်ာႏြယ္မွာ ကြယ္လြန္ၿပီး၂ ႏွစ္မွ် ရွိၿပီျဖစ္သည္ကို သိ သလား မသိသလား က်ေနာ္မမွတ္မိပါ။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္အပါအဝင္ ထိုႏွစ္မ်ားတြင္ က်ေနာ့္အတြက္ စိတ္ အေပ်ာ္႐ႊင္ရဆံုးမွာ အေမလူထုေဒၚအမာ ေမြးေန႔ပဲြ မတိုင္ခင္ ညမ်ား ျဖစ္ခဲ့၏။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္က က်ေနာ့္လို ကဗ်ာဆရာေပါက္စတေယာက္အတြက္ ထိုပဲြတြင္ ေတ႔ြရသမွ်ကဗ်ာဆရာတိုင္းသည္ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္တမွ် ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွသည္ကိုလည္း မေမ့ႏိုင္ေသးပါ။ အားလံုးကို ေငးၾကည့္အားလံုးကို လိုက္လံမိတ္ဆက္ ကာ အားလံုး၏ (ကဗ်ာဆရာေပါက္စ အခ်င္းခ်င္းမွအပ) အဖက္မလုပ္ျခင္းကိုခံခဲ့ရေသာ္လည္း အားလံုးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ရပါသည္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္သည္ ဆန္းၾကယ္ေပစြ။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို ခ်စ္႐ံုမွ် ခ်စ္ဖူးခဲ့သည္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ တြင္ေ႐ႊသေလ်ာင္း ေတာင္ေပၚတက္ စိတ္နာက်ည္းလ်က္ ေခါင္းေလာင္းထိုးခဲ့ပါသည္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ မိုးေရထဲငိုခဲ့ဖူးသည္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ မဖ်ားနာဖူးပါ။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ ညႀကီးသန္းေခါင္ ျမစ္ကမ္းနံေဘးထိုင္ကာ မူးမူး႐ူး႐ူး ေအာ္ ဟစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဘာေတြေအာ္ခဲ့သည္ မမွတ္မိပါ။ က်ေနာ္သည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ၂၀၀၅ ဆီမွ တခုခုႏုတ္ယူ ခြင့္ရမည္ ဆိုပါက က်ေနာ္၏ အစာအိမ္ကိုသာ ႏုတ္ယူခ်င္ပါသည္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္သည္ မရွိေတာ့ပါ။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ထုတ္ ျပကၡဒိန္အေဟာင္းတခ်ဳိ႕ တေလကိုပင္ ရွာေဖြရန္မလြယ္ေတာ့ပါ။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္သည္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္က က်ေနာ္၏ ကိုယ္ေပၚမွ အေရျပားဆဲလ္မ်ားကဲ့သို႔ ပ်က္စီးသြားခဲ့ၿပီး ျဖစ္၏။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္သည္ က်ေနာ့္၏ လူမႈေရးဘဝျဖစ္ေသာ္လည္း က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္သိမႈကို အလံုးစံု ျပ႒ာန္းခဲ့ သည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္သည္ က်ေနာ့္ကို ကိုယ္စားျပဳေသာ္လည္း လက္သည္းခြံမွ် ကိုယ္စားျပဳမႈ သာျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ဟာ ႏွစ္ကေလးတႏွစ္ပဲ မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႔ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ႔္ အေၾကာင္းမ်ား ပ်င္းေနၿပီလား။
ၿပီးပါၿပီ။
လင္းခါး
၂၀၁၆၊ ဒီဇင္ဘာ
Comments
Post a Comment