ေလခၽြန္ေနေသာ တိမ္ေတြ
 |
| boards.fireden.net |
ခုခ်ိန္တြင္ အသက္ရွဳရန္ေမ့ေနေသာ အသက္ရွဳရန္ သတိမရေသာ အခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္ ။
လူအမ်ားသည္ မိမိက်င္လည္ရာ ႏွစ္သက္ရာ မိမိဆႏၵရိွရာ မိမိဆႏၵမရိွရာ မိမိဆံုးျဖတ္ရာ ျဖစ္သင့္ ရာတို ့အလဲြလဲြအေခ်ာ္ေခ်ာ္ တီးမႈတ္ကခုန္ေနၾကသည္။ ပန္းပင္တခ်ဳိ႕ႏွင့္ သစ္ပင္တို႔လည္း အလိုရိွသလို ဖူးပြင့္ေနၾကဆဲ။ ျမက္ပင္လို ယိမ္းတတ္သူတုိ႔မွာ ေနသားတက်။
စိတ္ပ်က္ေနေသာေတာအုပ္တခု။ ထိုင္ငိုင္ေနေသာ ျမစ္တစင္း။ အလိုက္သင့္စီးေမ်ာရေသာေန႔။
ခုတ္ထစ္လီွးျဖတ္ခံ စြန္႔စားခန္းမ်ား။ ေန႔တဓူဝျမည္းၾကည့္ေနရ။ မစားရဝခမန္းအေပ်ာ္တို႔ ေဝေဝဆာဆာ။ ဓားကို ဓားအိမ္ထဲ သံေခ်းတက္ေစလိုက္သည္။
ေတာင္ခါးပန္းေလးကို ေလွကားထစ္ထားေသာ တဲကေလးတည္ရာသည္ အထီးက်န္ဆန္ျခင္း မွာေပ်ာ္ေမြ႔ေနခဲ့။ သူ႔အဖို႔ရပ္တည္ေနရျခင္းကုိသာ ေက်နပ္သူ ျဖစ္သည္။ ကမၻာႀကီး အေရးခင္းကိစၥ
ဟူသမွ် သူႏွင့္မဆိုင္သလိုေနသည္။ ဒါကို ဘဝတခုဟု သူမသတ္မွတ္။
ေနဝင္ေနထြက္တိ႔ုသည္အလို အေလွ်ာက္ ပြင့္ေသာခလုပ္တခုသာ ။
ေတာအုပ္ကေလးသည္ တေန႔လုံးတညလုံးအလုပ္လုပ္ေနေသာ ပ်ားတို႔ကို ခ်စ္ခင္လ်က္ ရိွသည္။ ေန႔စဥ္မအားရေသာပ်ားတို ့မပ်င္းမရိ ။ တခါတရံ အေမာင္ပ်ားတို႔သည္ ရန္သူကို အုပ္စုဖဲြ႔ တိုက္ခိုက္တတ္ၿပီး စုရံုးမႈကိုလည္း သေဘာက်ေနသည္။
အရိပ္ေသးေသးတခုထဲ အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္္ေနေသာ သမင္တေကာင္ကိုေတာ့ ေတာအုပ္ကေလးက သနားေနျပန္ေရာ။ ေရတေပါက္ေသာက္ရဖို ့မိုင္အတန္ငယ္ေဝးေသာ ခရီးကိုလည္း သတိရေန သည္။ လူမ်က္ႏွာဖုံးတတ္ထားသူအခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ အမုန္းဆံုးဟု ေတာအုပ္ကေလးက ညဥ္းညဴေျပာ တတ္သည္။
ေန႔စဥ္သစ္ပင္ႀကီးငယ္တုိ ့က်ိန္စာသင့္သည္။
ေတာအုပ္ကေလးအသည္းဟက္တက္ကဲြလို႔။
သည္အခါမ်ဳိးဆိုလွ်င္ ေတာင္ခါးေပၚရိွ ေလွခါးထစ္တဲအိမ္ကေလးသည္ သူ႔တီးတိုးေဖာ္ ျဖစ္ သြားျပန္သည္။
စမ္းေခ်ာင္းေလးကလည္း ထပ္တူခံစားသူသာျဖစ္ေနေတာ့သည္ ။
တေျဖးေျဖး ေျခာက္ေသြ ့လာေသာအိပ္မက္ႏွင့္တူသည့္ သူ ့ရင္ဘတ္ကိုသူနာက်င္လာသည္။ ျပန္လည္တံု႔ျပန္လိုေသာ စကားမ်ားအုံက်င္းဖဲြ႔ေနသည္။
စကားဝိုင္းတခုႀကဳံလာတုိင္း သည္လိုသာဆိုရင္ေတာ့ကြာဆိုသည့္စကားသည္ သူ႔ခံစားခ်က္အတြက္ မလုံေလာက္မွန္းသိသိ သူခံစားေနသည္။
သီခ်င္းသံသည္ ဝါးရြက္တို႔ဆီမွၾကားရသည္။
ငိုသံႏွင့္ ဆင္တူျပန္သည္။ ငွက္ကေလးေတြ ေပ်ာက္ေနေၾကာင္း သတင္းရသည့္ေန႔က ငိုမိသည့္ အေၾကာင္းအမွတ္ရမိသည္။ သူ႔မွာ မ်က္ရည္က်ရမည့္ကိစၥ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနသည္ ထင္သည္။
ေႏြညမ်ားတြင္ ေတာ္လဲသံလို အသံေတြၾကား ေသဆံုးသြားေသာ သူ႔အေပါင္းအေဖာ္ေတြ အေၾကာင္း ျပန္မေတြးခ်င္လည္း ျပန္ေတြးေနျဖစ္သည္ ။
အတၲမ်ားေၾကာင့္ ပ်က္ခဲ့ေသာ ဘဝေတြအေၾကာင္း ေတးဆိုတတ္ေသာ ငွက္ကေလးေတြ အေၾကာင္း ေျပးေျပးလႊားလႊား ကစားရင္းျငင္းခုန္ေပ်ာ္ရႊင္ေ
အရာအားလုံးျဖစ္ျခင္းသည္ အမွတ္တမဲ့မဟုတ္ေၾကာင္း တေယာက္ေယာက္ကို ေျပာျပခ်င္သည္။ အရာအားလုံးပ်က္ျခင္းသည္ တစုံတေယာက္ရဲ႕စနစ္တက်ၾကံစည္မႈျဖစ္ေၾကာင္း သိေစခ်င္သည္။
သို႔ေသာ္ သူသည္ ေတာအုပ္ကေလးသာျဖစ္သည္။
တိမ္ေတြ မိုးမရြာတာ ေလျပင္းေတြတိုက္တာ ေတာအုပ္ေတြမရိွေတာ့လို႔ေပါ့လို႔ေျပာသံၾကားတိုင္း သူ႔ ရင္ဘတ္တေနရာက စူးစူးနစ္နစ္ ျဖစ္သည္။
တခ်ဳိ႕သည္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ႏြမ္းပါးလြန္းသည္။ ရိတ္သိမ္းခ်င္သူေတြမ်ားသည္။ ေလပူေတြ ထဲအပူေတြ ႀကီးလာသည္ထင္သည္။ သစ္ရြက္ေျခာက္အခ်ဳိ႕ေႂကြလက္စေနသည္။ စမ္းေခ်ာင္းေလးရိွရာ သူေျပးထြက္လိုက္သည္။ ေရတို႔အျဖစ္ စီးဆင္းျပသည္။ သို႔ေသာ္ တံု႔တံု႔ဆိုင္းဆိုင္း။ အခ်ဳိ႕သစ္ပင္အျမစ္ႏွင့္ၿငိေနေသာသစ္ရြက္ေႂကြေတြ ျမင္ရသည္။ အနာဂတ္လို
ရွင္သန္ရန္ ခက္ေနတာမ်ဳိးျဖစ္သည္။
စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္စမ္းေခ်ာင္းေလးေဘးမွာ သူငိုေႂကြးလိုက္သည္။ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီမမွတ္မိသည္အထိ။
က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံတခုၾကားမိသလို ရိွသည္။
ယဥ္ပါးေနက် အသံျဖစ္တာသိသည္။ လူတို႔ျပန္လာၾကၿပီ။ အတံုးအရံုးလဲက်ေနေသာ သစ္ပင္တုိ႔ကိုသယ္ယူၾကေတာ့မည္။ ရင္တခုလံုး ဆူပြက္လာသည္။
ခံစားေနၾက ခံစားမႈရနံ႔မ်ား လြင့္ပ်ံ႕လာသည္။
ထူးဆန္းသည္က သူငိုေႂကြးရန္ မ်က္ရည္မရိွေတာ့တာျဖစ္သည္။
ေတာအုပ္တခုလံုးၿငိမ္သက္သြားၿပီ။ သူတို႔သည္ ေန႔အဖုို႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ ကစားခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္သည္။ အေသေကာင္တခုလို သူရပ္ေနသည္။ စိတ္ပ်က္ျခင္းကိုေတာင္ မၿငီးတြားႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သည္။
သည္အခ်ိန္မွာပဲ ေလခၽြန္သံတခုကို နားထဲေသေသခ်ာခ်ာ ၾကားလိုက္ရသည္။ ေသခ်ာသည္
အေရာင္ေျပာင္းတတ္ေသာ တိမ္ေတြဟု ထင္သည္။
သင္းရည္လြင္
၂ ၀ ၁ ၆
Comments
Post a Comment