အလင္းမဲ့ဘဝမ်ား
 |
| POS |
အခ်ိန္ကာလတို႔သည္ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ေလၿပီ။ ဒီေခတ္ဒီအခါမွာေရာ ကၽြန္ေတာ့္ငယ္ဘဝက သူငယ္ခ်င္းလို ဆင္းရဲေသာေၾကာင့္ ဖေယာင္းတိုင္မဝယ္ႏုိင္ LED မီးမဝယ္ ႏုိင္၍ စာမဖတ္ရ စာမလုပ္ရေသာ ကေလးငယ္မ်ား ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိေနဦးမလဲ ကၽြန္ေတာ္ မသိႏိုင္ပါ။
ေမွာင္မိုက္ေသာညသည္ တခါတရံ အေတြးစတို႔ကို ရွည္လ်ားေစသည္။ ကာလၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ကိစၥတို႔သည္ တိုက္ဆိုင္ေသာအခါ အေတြးထဲသို႔ အလိုအေလွ်ာက္ တိုးဝင္ ေရာက္ရွိလာတတ္ သည္။ မထူးဆန္းလွပါ။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ သူတို႕မိသားစုက ဆင္းရဲသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္တတန္းတည္း တခန္းတည္း ေဘးျခင္းကပ္ ထိုင္ျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္း။
ကၽြန္ေတာ္က စာေတာ္ေသာေက်ာင္းသား။ သူက စာသိပ္မရ။ သို႔ေသာ္ ႀကိဳးစားသူ။ ေက်ာင္းကအိမ္စာလုပ္ခိုင္းလွ်င္ တခါတရံၿပီးေအာင္လုပ္မလာ။ ေက်ာင္းေရာက္မွ အသည္း အသန္ၿပီးေအာင္ လုပ္တတ္သည္။ မေနႏုိင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္စာၿပီးေအာင္လုပ္ခဲ့ဖို႔ တိုက္တြန္းျဖစ္ သည္။
ထိုအခါ သူသည္ အားငယ္ေသာအၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္ရင္း ေရနံဆီကုန္သြားေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္လည္း မရွိတာနဲ႔ စာဆက္လုပ္လို႔မရဘူးဟု ေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရုတ္တရက္ နားမလည္ခဲ့ပါ။
နားလည္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာေမးေသာအခါမွ အေၾကာင္းစုံ ကိုသိလာရပါသည္။
သူတို႔မိသားစုက လက္လုပ္လက္စား ဆင္းရဲသည္။ ေနေတာ့ၿမိဳ႕စြန္ရပ္ကြက္။ သူတို႔အိမ္မွာ လ်ွပ္စစ္ မီတာမရွိ။ အီးပီစီမွလ်ွပ္စစ္မီး မသြယ္ႏိုင္။ ညဖက္ေမွာင္လ်ွင္ ေရနံဆီမီးအိမ္ထြန္း။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေမွာင္ထဲမွာ အိပ္။ ဒါကသူတို႔ဘဝ။ ေရနံဆီကလည္း တေန႔စာ တေန႔စာ သူ႔ အတိုင္း အဆႏွင့္။ အဆင္ေျပ၍ မိဘက ဖေယာင္းတိုင္ဝယ္ေပးထားလွ်င္ေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္မီးႏွင့္ စာဆက္လုပ္။ ဖေယာင္းတိုင္မရွိလွ်င္ေတာ့ ထိုေန႔အဖိ႔ုၿပီးၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ၾကားေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ ဒါဆို မင္းစာေကာင္းေကာင္းဖတ္လို႔ မရဘူးေပါ့ဟု စိုးရိမ္စြာေျပာျဖစ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ရယ္သည္။ ဒီေလာက္လည္း မဆိုးပါဘူးကြာ။ မိုးတြင္း မိုးရြာရင္သာ ဒုကၡေတြ႔တာပါ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္က စာသာေရးရခက္တာ စာေရးရခက္လို႔ အိမ္စာ မၿပီးတာ စာေတာ့က်က္လို႔ရပါတယ္ဟု ဆိုသည္။
မီးမရွိဘဲ စာဘယ္လိုဖတ္မလဲလို႔တအံ့ တၾသေမးေတာ့။ ရပါတယ္ကြ။ အိမ္ေရွ႕က လမ္းမီးတိုင္ ရွိတာပဲ လမ္းမီးတိုင္ေအာက္မွာ သြားၿပီးဖတ္ရတာေပါ့။ ဒီလိုပဲ အဆင္ေျပပါတယ္လို႔ဘဝကုိ ေၾကနပ္စြာ နားလည္ပုံ မ်ဳိးႏွင့္ ဆိုသည္။
သူ႔အေျခအေနကိုသိၿပီး ကၽြန္ေတာ္မုန္႔ဖိုးေလးေတြစု၍ ဖေယာင္းတိုင္ထုပ္ေလးေတြ ဝယ္ေပးျဖစ္သည္။ ထိုႏွစ္က သူေရာကၽြန္ေတာ္ေရာ စာေမးပြဲေအာင္၍ ေနာက္တတန္း တက္ခဲ့ၾကပါသည္။
ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ၿပီး သူႏွင့္တႀကိမ္ ျပန္ေတ႔ြျဖစ္ပါသည္။ သူဆယ္တန္းႏွင့္ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရၿပီး ပုံတူခဲေရးပန္းခ်ီဆရာအျဖစ္ အသက္ေမြးေနေၾကာင္း သိခဲ့ရပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက သူ႔လမ္းကို သူေလွ်ာက္ေနေလၿပီ။ ေၾကနပ္ရေပမွာေပါ့။
အခ်ိန္ကာလတို႔သည္ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ေလၿပီ။ ဒီေခတ္ဒီအခါမွာေရာ ကၽြန္ေတာ့္ငယ္ဘဝက သူငယ္ခ်င္းလို ဆင္းရဲေသာေၾကာင့္ ဖေယာင္းတိုင္မဝယ္ႏုိင္ LED မီးမဝယ္ ႏုိင္၍ စာမဖတ္ရ စာမလုပ္ရေသာ ကေလးငယ္မ်ား ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိေနဦးမလဲ ကၽြန္ေတာ္ မသိႏိုင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းလို မီးလင္းေနေသာ လမ္းမီးတိုင္ေတြေအာက္မွာ စာဖတ္ေနၾကမလား။ ဒီေခာတ္ကေလးငယ္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းလို ကံေကာင္းႏိုင္ပါ့မလား။ မီးအၿမဲ မွန္မွန္လင္းေသာ လမ္းမီးတိုင္မ်ဳိးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္ကလို ဒီေန႔ရွာလို႔လြယ္ပါ့ဦးမလား။
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း မီးမွန္မွန္လင္းေသာ လမ္းမီးတိုင္ေအာက္စာဖတ္ခြင့္ရခဲ့ျခင္းက ဒီေန႔ေခတ္ ကေလးငယ္ေတြထက္ နည္းနည္းမ်ား ပိုကံေကာင္းခဲ့ေလသလားဟု ေတြးမိရင္း …
ကမ္လူေဝး
Comments
Post a Comment