၃ နာရီ၊ ၃ ပုဒ္၊
၃ ႏွစ္
ေက်ာ္ေက်ာ္(ျမရည္စမ္း)
အေျဖလႊာစာအုပ္ညိဳညစ္ညစ္ေလးသည္ ခပ္ေသာ့ေသာ့ လက္ေရးမ်ားျဖင့္ျပည့္ေနသည္ မွာ တအုပ္လံုးနီးပါးျဖစ္ေနပါၿပီ။သခ်ၤာဘာသာရပ္ကိုေျဖဆိုထားျခင္းေတာ့မဟုတ္ေပ။ က်ေနာ့္အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီးအေႀကာင္းႏွင့္ေဂါက္သီးရိုက္ေသာ ဥကၠ႒ႀကီးအေၾကာင္းကို စာစီစာကံုး ၃ ပုဒ္ အျဖစ္ ေရးထားမိျခင္းပင္...
စကၠဴအေကာင္းစားႏွင့္
ရိုက္ႏွိပ္ထားေသာမဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာေလးမ်ားေရာက္လာလွ်င္ က်ေနာ္ သေဘာက်မိသည္။ ထိုစကၠဴသားမ်ဳိးသည္
စာေရးလို႔အင္မတန္ေကာင္းသည္။ ဖိတ္စာထည့္သည့္ အိတ္ ကေလးသာမက ဖိတ္စာ၏လြတ္ေနေသာကြက္လပ္ေနရာေလးမ်ား၌လည္း
စိတ္ကူးတည့္ရာ ပံုေလးမ်ား ဆြဲႏိုင္သလို၊ ကဗ်ာတိုစာတိုေလးမ်ားလည္း ေရးႏိုင္သည္။
မိုးတဖြဲဖြဲရြာေနေသာလမ္းမေပၚ
က်ေနာ္ေငးေနစဥ္ ဖိတ္စာတေစာင္ေရာက္လာျပန္ၿပီ။ တန္ေဆာင္မုန္းမိုးက ဖြဲလိုက္သည္းလိုက္ႏွင့္ ေစြေနတုန္းပင္။
မဂၤလာပြဲခ်ိန္ကို ဝိုက္ဘုတ္ေပၚ ေတးထားလိုက္ျပီး အနားရွိ ပြိဳင္႔ဖိုက္ ေဘာပင္ေလးကို ေကာက္ကိုင္ လိုက္သည္။
ဖိတ္စာေနာက္ေက်ာဖက္တြင္ မိုးတဖြဲဖြဲၾကား ထီးကိုယ္စီႏွင့္သြားလာ ေနၾက
ေသာလူမ်ား၏ ပံုကို ပံုၾကမ္းျခစ္လိုက္မိၿပီ။ ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာျဖတ္ေျပးသြားေသာ ေခြးတေကာင္၏ပံုကိုပါ
ထည့္ဆြဲလိုက္မိ သည္။
ငယ္ကအက်င့္သည္ ႀကီးသည္အထိ
ေဖ်ာက္ႏိုင္ခဲလွသည္။ မေရးမျခစ္ရေသးေသာ စကၠဴမ်ား၊ စာရြက္ လြတ္မ်ားဆိုလွ်င္ မလွပ
မျပည့္စံုဟုထင္တတ္ေသာအက်င့္သည္ ဘယ္အခါမွ ေပ်ာက္ေတာ့မည္မဟုတ္။ စိတ္ကေတြးမိသည့္အခါ
လက္ကေရးမိျခင္းကိုလည္း ဘယ္ေသာအခါမွ် ဘရိတ္အုပ္၍မရ။ ထိုသို႔ေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္လည္း
ငယ္စဥ္ခါက အမွတ္တရအျဖစ္မ်ား စြာႀကံဳခဲ့ရဖူးျပီျဖစ္၏။
ထိုအေၾကာင္းကို ေရးမိမည္စိုး၍ မေတြးျဖစ္ေအာင္ေနခဲ့သည္မွာႏွစ္ကာလမ်ားစြာ။ လြတ္လပ္စြာ
ေျပာဆိုခြင့္၊လြတ္လပ္စြာေရးသားခြင့္ အျပည့္အဝမရေသးေသာ အခုေနခ်ိန္ခါမ်ဳိးတြင္ ဘယ္ဥပေဒ
ပုဒ္မွႏွင့္မွ်လာဖမ္း၍မရႏိုင္ေသာ လြတ္လပ္ စြာေတြးေတာခြင့္ေလးကိုေတာ့ျဖင့္ ရခ်င္ပါသည္။
လမ္းမေပၚမွျမင္ကြင္းမ်ားကို အၾကမ္းျခစ္ထားေသာ မဂၤလာဖိတ္စာေလးကိုေဘးသို႔
အသာခ်ထား လိုက္မိ ပါသည္။ ရိုးသားစြာဝန္ခံပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္၏အေတြးမ်ားသည္ တဖြဲဖြဲ
ရြာသြန္းေနေသာ ႏိုဝင္ဘာ မိုးစက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းရင္း နယ္ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕ဆီ ခရီးႏွင္သြားၾကပါၿပီ။
ထိုေန႔က
ဝက္ဝံတံဆိပ္ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုး၊ တက္ထရြန္အက်ႌျဖဴလက္ရွည္ေလးဝတ္ထားေသာ
က်ေနာ္ သည္ အလြန္ရိုးသားေသာဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေလးတေယာက္ျဖစ္ပါသည္ဟုမ်ားဆိုလိုက္ရလွ်င္ လြန္ရာက်ေနမည္လား။
အတန္းထိပ္ တြင္
မားမားႀကီးရပ္၍ စာေမးပြဲစည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို ေအာင္ျမင္ေသာအသံႏွင့္ ေအာ္ ဖတ္ေနေသာ
အခန္းေစာင့္ဆရာကိုစိတ္မသက္မသာႏွင့္ၾကည့္ေနမိပါ၏။ သူ၏အသံသည္ ေအာင္ျမင္ခန္႔ညားလွေသာ္လည္း
က်ေနာ့္မွာ ၾကားတခ်က္မၾကားတခ်က္။ ျပီးခဲ့သည့္ ရက္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ေျပာဆိုခဲ့ၾကသည္မ်ားကိုသာ
စိတ္ကေရာက္ေနသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ အဂၤလိပ္စာေမးခြန္းကို က်ေနာ္တို ့သူငယ္ခ်င္းတစု
ေကာင္းေကာင္း မေျဖႏိုင္လိုက္ၾက။ Cloze type အတြက္က်က္ထားသည္က မတိုး။ ထိုေန႔ညတြင္ သြားေရာက္ကူးယူခဲ့ေသာ ေမာ္လၿမိဳင္ေဘာ္ဒါ၏ ခန္႔မွန္းကလည္း တက္တက္စင္လြဲသည္။ ျမန္မာစာေန႔က ခန္႔မွန္းေမးခြန္းမ်ား
ကြက္တိမွန္ခဲ့သမွ် အဂၤလိပ္စာေန႔မွာ ခန္႔မွန္းလြဲ၍ အကုန္ကြဲၾကသည္။ ခါခ်ဥ္ေကာင္မာန္ႀကီးၿပီး ေတာင္ႀကီးျဖိဳ ခ်င္ေသာ က်ေနာ္တို႔သည္လာမည့္ႏွစ္တြင္မွ မေက်ပြဲႏြဲရန္တုိင္ပင္ထားၾကသည္။
သခ်ၤာ ဘာသာေျဖျပီး လွ်င္အေျဖလႊာကို ၾကက္ေျခခတ္ထားခဲ့ၾကမည္။ ျခစ္ခ်ထားခဲ့ၾကမည္။
အေတြ႔ အႀကံဳ႐ရန္အတြက္ေတာ့ ဘာသာစံုေအာင္ေျဖႀကမည္ဟု ေတြးထားၾကပါ၏။
က်ေနာ့္ေရွ႕တြင္ ခ်ထားခဲ့ေသာ အေျဖလႊာစာအုပ္ညိဳညစ္ညစ္ေလးႏွင့္
သခ်ၤာေမးခြန္းလႊာကို စိတ္မသက္ မသာျဖင့္စိုက္ၾကည့္မိသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္သေဘာတူညီခ်က္ယူထားခဲ့ေသာ္လည္း
က်ေနာ့္ အေနႏွင့္ ျခစ္ခ်မည့္အတူတူ ေခါင္းစားခံၿပီး မေျဖဆိုလိုေတာ့။
ေမးခြန္းကိုတလွည့္ အေျဖလႊာစာအုပ္ကို တလွည့္ၾကည့္ေနမိ၏။ ခြင့္ျပဳခ်ိန္ ၃ နာရီဆိုေသာစာလံုးမည္းမည္းက က်ေနာ့္စိတ္ကို မသက္မသာျဖစ္ေစ တာကေတာ့ အမွန္ပင္။
တႏွစ္လံုး ႀကိဳးစားခ့ဲၾကသူမ်ား၏ ရလာဒ္ကို
ထို ၃ နာရီက ဆံုးျဖတ္ေပးမွျဖစ္၏ သူတို႔အတြက္ ေတာ့ အင္မတန္မွနည္းေသာအခ်ိန္ျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ ေျဖဆိုဖို႔စိတ္မကူးေတာ့ပဲ စာေမးပြဲခန္းထဲ ေရာက္လာ သည့္ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ထို
၃ နာရီသည္ သံုးကမၻာေလာက္ ၾကာေနႏိုင္ပါသည္။
အတန္းအျပင္သို႔လည္း ျပန္ထြက္မရေတာ့။
အခ်ိန္ျပည့္မွသာအျပင္ထြက္ရမည္ဟု စည္းကမ္း ခ်က္ဖတ္ စဥ္က ၾကားလိုက္ေသးသည္။
စာသင္ႏွစ္စ အခ်ိန္မ်ားဆီသို႔ စိတ္ကေရာက္သြားသည္။
အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရေသာေန႔ရက္မ်ား ကိုျပန္ေတြး မိေသာအခါ စိတ္သက္သာရာ ရ၏။ ထိုစဥ္က အဆိုေတာ္ေကာ္နီ၏
ကိုကိုခ်စ္ သီခ်င္း ေခတ္စားေနေသာ အခ်ိန္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး နာမည္မွာလည္း ဦးကိုကိုခ်စ္ ျဖစ္၏။
ဆရာႀကီးအိမ္မွာ ေက်ာင္းေရတြင္းႏွင့္နီးသည္။ တေန႔သား
ဆရာႀကီး ေက်ာင္းေပၚေရာက္ေနသည္ အထင္ႏွင့္ေရခပ္ရင္း သူငယ္ခ်င္းတစု ကိုကိုခ်စ္သီခ်င္းကိုသံျပိဳင္ေအာ္ၾကရာ
ဆရာႀကီး အိမ္ေပၚမွ ဆင္း လိုက္၍ ေျပးၾကရဖူးသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္၍
ေျပးစရာေျမမရွိပါ။ ေက်ာင္းခန္းထဲသာ ဝင္ေျပးရ သည္။ မိေသာ္လည္း
ဆရာႀကီးက မရိုက္ရွာပါ။ ေဆးလိပ္ခိုးေသာက္တာမိ လွ်င္ပင္ သက္သက္ညႇာညႇာ ဆံုးမတတ္ေသာဆရာႀကီးက ထိုသီခ်င္းကို
ေက်ာင္းတြင္း မဆိုရဟု သာ ရာဇသံေပးရွာသည္။
ဆရာႀကီးေၾကာက္တာတခုသာရွိ၏။ ေက်ာင္းသားမ်ား ႏိုင္ငံေရးစကားေျပာမည္ကိုေတာ့
အလြန္ပင္ ပူပန္ရွာသည္။ ထမင္းအိုးအကြဲမခံႏိုင္ဟူေသာစကားသည္ ထိုေခတ္ကာလ ဆရာ
ဆရာမမ်ား ၾကား ေရပန္းစားခဲ့ဖူးပါ၏။ အခ်ိန္ျပည့္ေရာက္လာတတ္ေသာညႊန္ၾကားလႊာမ်ားကို ေက်ာင္းအုပ္
ႀကီးအပါအဝင္ ဆရာဆရာမမ်ား လက္မွတ္အခါခါ ထိုးထားၾကရရွာသည္။
အခန္းအတြင္း စာေမးပြဲ ေျဖေနသူမ်ားထံ မ်က္လံုးေဝ့ကာၾကည့္မိသည္။ မ်က္စိစံုမွိတ္ၿပီး စဥ္းစားေနဟန္ႏွင့္တေယာက္စႏွစ္ေယာက္စ။ ေခါင္းကုတ္ေနသူမ်ား။ အားႀကိဳးမာန္တက္
တြက္ခ်က္ေန ၾကသူမ်ား။ ခါးၾကားမွ စာရြက္ေခါက္ေလး ႀကိဳးစားထုတ္ေနသူမ်ား။
ပံုသ႑ာန္မ်ဳိးစံုကိုျမင္ေတြ႔ရ ပါသည္။ စာေရးခံုေပၚေမွာက္အိပ္ေနသူလည္း ပါသည္။ အခန္းေစာင့္ဆရာက တံခါးမႀကီး
အေပါက္ဝတြင္ ဆရာမေလးႏွင့္ စကားတြတ္ထိုးေနသည္။ စာေမးပြဲ စည္းကမ္းခ်က္ဖတ္ျပစဥ္က မာထန္လွေသာသူ႔အသံသည္ ယခုအခါ အံၾသဖြယ္ရာ ႏူးညံ့ေနသည္။
စာေမးပြဲေျဖေနၾကသည့္သူမ်ား အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာစိုး၍ ျဖစ္ေပမည္။
ညိဳညစ္ညစ္အေျဖလႊာ စာအုပ္ေလးကို တရြက္ခ်င္းလွန္ကာ ေဘးမ်ဥ္းမ်ားဆြဲေနမိ သည္။ ျပတင္းေပါက္ေဘးမွာ ထိုင္ေနရေသာ
က်ေနာ့္မ်က္ႏွာဆီသို႔မတ္လ၏ ေနေရာင္သည္ တိမ္မ်ားကိုဟပ္ျပီး ရွိန္လာေစသည္။ သည္။
ျပတင္းေပါက္မွ တဆင့္ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးကို လွမ္းျမင္ရသည္။
အေဝးတြင္ ျမင္ေနရသည့္ ဖက္ ဆြတ္ေတာင္တန္းျပာျပာက က်ေနာ္အားေလွာင္ေနသလို
စိတ္ထဲထင္မိလိုက္ေသးသည္။ ေက်ာင္းေရွ႕ တြင္ရွိေသာ ကတၱရာလမ္းမႀကီးေပၚတြင္ ထီးေရာင္စံုမ်ားကို ျမင္ေတြ႔ေနရၿပီျဖစ္ သည္။
ေနပူဒဏ္ကို အံတု၍
ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာမ်ား ၏ စာေမးပြဲအျပီးကိုမိဘမ်ား လာႀကိဳေနၾကၿပီ။
ထီးမ်ားေအာက္မွ
မ်က္ဝန္းမ်ား သည္ စာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ စာအတြက္ ၃
နာရီျဖင့္ ဆံုးျဖတ္သည့္ စာေမး ပြဲတြင္ မိမိတို႔ သားသမီး မ်ားေျဖဆိုႏိုင္ခဲ့ေရးကို
ေမွ်ာ္လင့္ေန ၾကေပမည္။ အမွတ္ေကာင္းျခင္း မေကာင္းျခင္းကလည္း တကၠသိုလ္ ဝင္ခြင့္တြင္ အေရးပါေနျပန္ရာ တဘဝစာ အဆံုးအျဖတ္လည္း ျဖစ္သြားႏိုင္ေပသည္။
ထိုအခိုက္တြင္ လမ္းမေပၚမွ ထီးကိုယ္စီႏွင့္ စာေမးပြဲအျပီးကိုေစာင့္ေနၾကသူမ်ား လမ္းနံေဘးသို႔
ကေမ်ာေသာပါး ဆင္းသြားၾက၏။ အမိုးဖြင့္ဂ်စ္ကားေလးတစီး အရွိန္ျပင္းျပင္းျဖင့္ လူအုပ္ၾကားမွ
ျဖတ္ေ မာင္းသြားသည္။ကားေနာက္ခန္းထဲတြင္ ေဂါက္သီးအိတ္တစ္လံုးကို
ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ကားေမာင္း သြြားသည့္လူႀကီးကို က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းသိပါ၏။
က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလး၏ ဥကၠ႒ႀကီးျဖစ္သည္။
ထိုလူႀကီး က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလးကိုေရာက္လာသည့္တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း ၿမိဳ႕ခံ
ေဂါက္သီးကစားသမားမ်ားလည္း အေတာ္ပင္ ထြက္ေပၚခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။
ေဂါက္သီးဆိုတာ ေဂါက္ပင္ကသီးတဲ့အသီးဟု
ထင္ေနသူမ်ားပင္လွ်င္ ေဂါက္သီးရိုက္တတ္ေနၾကၿပီျဖစ္ ၏။ ကမၻာေပၚတြင္
ေဘာ္လံုးၿပီးလွ်င္ လူႀကိဳက္မ်ားေသာအားကစားျဖစ္သည္မွာ အဘယ္အေၾကာင္းေ ၾကာင့္ဟု
က်ေနာ္မသိပါ။ က်ေနာ္တို႔ျမိဳ႕ေလးတြင္ေတာ့ သာမန္ျပည္သူမ်ားထက္ ဌာနဆိုင္ရာအရာရွိႀကီး မ်ား၊ ေရႊဆိုင္အေပါင္ဆိုင္ပိုင္ရွင္မ်ားႏွင့္
နယ္စပ္သို႔သြားလိုက္ျပန္လိုက္ လုပ္ေနၾကေသာ ကုန္သည္ႀကီး မ်ားက ပို၍ႀကိဳက္ပံုရပါသည္။ အခ်ိန္ျပည့္ေဂါက္သီးအေၾကာင္း
ေျပာေနၾကသည္။ ေန႔လည္စာစားၿပီး သည္ႏွင့္ ေဂါက္ကြင္းသို႔သြားႏိုင္ရန္
လုပ္လက္စ အလုပ္ မ်ားကိုကိစၥျဖတ္ၾကသည္။ အခြန္ကိစၥ၊ ပါမစ္ကိစၥ၊ ကၽြန္းသစ္မ်ား
မႏၱေလးပို႔ရန္ ေမွ်ာစာကိစၥ၊ ေျမဂရန္ကိစၥ အပါအဝင္ အေရးတႀကီးဟုေခၚေဝၚ သတ္မွတ္ၾကေသာ
ကိစၥအဝဝသည္ ေဂါက္ကြင္းမွာ ဆံုးျဖတ္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည္။
ေဂါက္ကြင္းမွာ ႏႈတ္ မိန္႔ေတာင္းခံႏိုင္သည္။ ထိုသို႔ေသာလူ တန္းစားမ်ားသာ ေဂါက္ကြင္းႏွင့္ ရင္းႏွီးၾကသည္မဟုတ္ေခ်။
ျမိဳ႕ေလး၏ အေနာက္ေတာင္အရပ္တြင္ရွိေသာ ေလယာဥ္ကြင္းေဟာင္းႀကီးကိုဖန္တီးထားသည့္
ထိုေဂါက္ ကြင္းကို သာမန္ျပည္သူမ်ားလည္း ရင္းႏွီးကၽြမ္းက်င္ႀကပါ၏။ ဘယ္ေနရာဘယ္အပင္ ရွိသည္၊ ဘယ္ေန ရာ ဗြက္ေတာ၊ ဘယ္ေနရာခ်ဳိင့္ဝွမ္းဆိုသည္ကို တပတ္တခါသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ အားေပးသြားရျခင္းေၾကာင့္
အလြတ္ရေနၾကၿပီျဖစ္သည္။။
က်ေနာ္သည္ပင္ စေနေန႔ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ား၌ ေနျမင့္ေအာင္ အိပ္စက္၍မရ။
ေခါင္းရင္းအိမ္မွ ဆရာမ အပ်ဳိႀကီးႏွစ္ေယာက္၏ ေမတၱာပို႔သံႏွင့္
အိပ္ရာထရသည္။ ဥကၠ႒ႀကီးကို ေမတၲာပို႔ၾကသံ က က်ေနာ့္ကို
အိပ္ေရးပ်က္ေစသည္။ စေနေန႔လိုေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ဆရာဆရာမမ်ားလည္း မနားရ။ ေဂါက္ ကြင္းသန္႔ရွင္းေရး သြားၾကရသည္။ တအိမ္တေယာက္ သန္႔ရွင္းေရးသြားၾက
ရျခင္းျဖစ္ရာ အိမ္မွလူႀကီး မ်ား အလုပ္မအားလပ္ေသာတေန႔တြင္ က်ေနာ္လူစား
လိုက္သြား သည္။ က်ေနာ္တို႔ကို ရပ္ကြက္ ဥကၠ႒မ်ားက ႀကီးၾကပ္၍ ဆရာဆရာမမ်ားကို ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ႀကီးႀကပ္ပါသည္။
မနက္အေစာႀကီးေမတၱာပို႔ေနေသာ ဆရာမအပ်ဳိႀကီးႏွစ္ေယာက္ကို ဥကၠ႒ႀကီးေဘးမွာ ျပံဳးရႊင္စြာ ေတြ႔ ရေသာအခါ အံၾသမိ၏။ ထမင္းအိုးအကြဲမခံႏိုင္ဘူးဆိုေသာစကားကိုအမွတ္ရမိ၏။ ထိုစကား သည္ တကယ္ပင္ ေခတ္စားလြန္းလွပါသည္။ ထိုေခတ္ကာလက စစ္အာဏာရွင္၏စကားကိုပယ္ရွား ပါက ထမင္းအိုးသာမက မိသားစုပါ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ကြဲေၾကခဲ့ၾကရပါ
သည္။ ထိုစဥ္ကာလ ၌ ဆရာမတို႔က်ဥ္တုတ္မခံဝ့ံခဲ့ၾကပါ။
အခန္းေစာင့္ဆရာမ၏ ရယ္သံလြင္လြင္ ထြက္ေပၚလာခ်ိန္တြင္
သတိျပန္ဝင္လာျပီး အေျဖလႊာကို ျပန္ ၾကည့္မိ၏။ အံ့အားသင့္စရာေကာင္းလွပါသည္။
အေျဖလႊာစာအုပ္ညိဳညစ္ညစ္ေလးသည္
ခပ္ေသာ့ေသာ့ လက္ေရးမ်ားျဖင့္ျပည့္ေနသည္မွာ တအုပ္လံုးနီးပါးျဖစ္ေနပါၿပီ။
သခ်ၤာဘာသာရပ္ကိုေျဖဆိုထားျခင္းေတာ့မဟုတ္ေပ။
က်ေနာ့္အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး အေႀကာင္းႏွင့္ေဂါက္သီးရိုက္ေသာ
ဥကၠ႒ႀကီးအေၾကာင္းကို စာစီစာကံုး ၃ ပုဒ္အျဖစ္ ေရးထားမိျခင္းပင္။
ရုတ္တရက္ ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းထိုးသံၾကားလိုက္ရၿပီး
အေျဖလႊာစာအုပ္ေလးကို အခန္းေစာင့္ ဆရာက ဆတ္ခနဲ ဆြဲယူသြားသည္။ က်ေနာ္ဘယ္အပုဒ္ကိုမွ
ၾကက္ေျခမခတ္ရေသး၍ျပန္ေပး ရန္ ေတာင္းဆိုမိပါ၏။ ''မင္းက ငါ့ထမင္းအိုးခြဲမလို႔လား'' ဟုျပန္ေျပာၿပီး
ေနာက္ဆုတ္ ေနာက္ဆုတ္ႏွ င့္ အေျဖလႊာစာအုပ္ကို ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္ကိုင္ထား၏။သခ်ၤာဘာသာ
မေျဖထားသည့္အတြက္ စာေမးပြဲက်မွာ ကို က်ေနာ္သိေန၍ သိပ္စိတ္မပူမိပါ။
သို႔ေသာ္ ေနာက္ထပ္ဘာသာမ်ားကို က်ေနာ္ ဆက္လက္ ေျဖ ဆိုခြင့္မရေတာ့။
''စာေမးပြဲတြင္ မမွန္ကန္သည္မ်ားကိုေရးေသာေၾကာင့္ ဆက္လက္ေျဖဆိုခြင့္ မျပဳ'' ဟူေသာစာရြက္ေလးသည္
ထိုေန႔ ညေန ၂ နာရီ တိတိတြင္ အိမ္သို႔ ေရာက္ လာခဲ့ပါသည္။
ကိုကိုခ်စ္ဟူ၍ ျပည့္စံုစြာထိုးထားေသာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး၏လက္မွတ္ကို
ၾကည့္မိစဥ္ ေကာ္နီ႔ သီခ်င္းသံ နားထဲေရာက္လာသည္။
လာမည့္ႏွစ္စာေမးပြဲအတြက္ ေႏြရာသီ ကတည္းက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္တြင္ လည္း အတန္းမွန္မွန္တက္ခဲ့သည္။ ယုတ္စြအဆံုး သီတင္းကၽြတ္မီးထြန္းပြဲေတာ္ကိုပင္ စာက်က္ မပ်က္ပဲ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ မထင္မွတ္ထားေသာအခ်ိန္တြင္ အာဏာရွင္
ပညာေရးစံနစ္ က ရည္မွန္းခ်က္ကို သူတို႔မူ၊ သူတို႔ေဘာင္ထဲမွ တဖက္သတ္ႀကီး
ရိုက္ခ်ဳိးပစ္လိုက္သည္။
ႏိုဝင္ဘာလ၏ပထမအပတ္။ ထိုေန႔ကလည္း မိုးေတြရြာေနခဲ့တာ က်ေနာ္မွတ္မိေနသည္။ မနက္
ပိုင္း ေက်ာင္းဆင္းကာနီးတြင္ ေက်ာင္အုပ္ႀကီးရံုးခန္းသို႔ေခၚသျဖင့္ က်ေနာ္သြားရသည္။
ဆရာ ႀကီးက ''ငါလည္း နားမလည္ေတာ့ဘူးကြာ၊ စိတ္မေကာင္းပါဘူး''
ဟုေျပာၿပီး စာရြက္တရြက္ ကို ထုတ္ေပးသည္။ ဆရာႀကီး၏ လက္မ်ား
တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္ေနတာကို သတိထားမိသည္။
စာရြက္ေလးက လသာရံုးမွထုတ္ျပန္လိုက္ေသာ က်ေနာ့္အတြက္
အမိန့္စာျဖစ္သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ စာသင္ႏွ စ္တြင္ စာေမးပြဲ၌ မမွန္ကန္သည္မ်ား ေရးသားသျဖင့္ ေက်ာင္း ၃ ႏွစ္ ထုတ္ပယ္လိုက္သည္ဟုေဖာ္ျပပါရွိ ပါသည္။ အမိန္႔စာ စာရြက္ကိုကိုင္ထားရင္း
ႏုနယ္ေသာႏွလံုးသား သည္ အမုန္း တရားမ်ားျဖင့္ ျပည့္သိပ္ လာခဲ့ရသည္။ တကယ္ေတာ့
မည္သူ႔ကိုမုန္းရမည္ဟုပင္ ထိုစဥ္က က်ေနာ္မေတြးတတ္ေသးပါ။ အိမ္မွ အဘိုးကေတာ့
ေျပာရွာသည္။
''အဲဒါ အာဏာရွင္ပညာေရး စံနစ္ေပါ ့ကြာ၊
အာဏာရွင္တိုင္းဟာ အဲလိုေတ့ျဖဳတ္ၾကတာပဲ''
ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာျဖစ္ရပ္ေလးကိုတိုက္ဆိုင္မႈရွိတိုင္း
က်ေနာ္သတိရတတ္သည္။ မဂၤလာဖိတ္ စာေလးေပၚ မွပံုၾကမ္းေလးကိုမ်ဥ္းတိုေလးမ်ား၊
မ်ဥ္းေကြးေလးမ်ား သူ႔ေနရာသူေရးျခစ္ရင္း အေခ်ာသတ္ေနမိသည္။ ။ထီးေဆာင္းထားေသာ
လူအမ်ားၾကားျဖတ္ေျပးေနေသာ ေခြးႀကီးတေကာင္၏ပံုသည္ မၾကာခင္ ေသေသ ခ်ာခ်ာ
ရုပ္လံုးေပၚလာမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ဆက္ဆြဲေနမိသည္။
မိုးက မတိတ္ေသးပါ။ ေစြတတ္ေသာ တန္ေဆာင္မုန္းမိုးကိုရပ္ေစခ်င္ပါၿပီ။
မၾကာမီ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့မည္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေလးမ်ားကို ခ်ဳိင့္မ်ားက်င္းမ်ားဖို႔
ေနဆဲ လမ္းမႀကီးေပၚ၌လြတ္ကင္းစြာသြားလာေစခ်င္သည္။
ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကို မႏိုင္မနင္းသယ္ပိုး ရင္း မိုးထဲမွာ ထီးေလးျဖင့္
မခက္ခဲေစလိုေတာ့ပါ။
ေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမရည္စမ္း)
၄၁၁၁၆
Comments
Post a Comment