သစ္ခက္သံလြင္၊ ဘဝျဖတ္သန္းမႈမွတ္တမ္းမ်ား၊ စိုးလြင္(၂၁၁)(ဝမ္ခ) ရဲ႕ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဘဝလမ္းမ်ား-၈၈ (ဓား ဓားခ်င္​း လွံ လွံခ်င္​းယွဥ္​မယ္​ဆိုလို႔-၁)



 ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဘ၀လမ္းမ်ား-၈၈..

၁၉၈၈ -ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုေနာက္ပိုင္းကာလ စစ္အာဏရွင္စနစ္ အဆုံးတိုင္ပ်က္သုဥ္းခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (မ.က.ဒ.တ) ရဲ႕ ေတာ္လွန္​​ေရးခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ က်ေနာ္ပါဝင္ခဲ့ရာ (၁၉၈၈-၁၉၉၄) ကာလ ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံဆုံခဲ့ရမႈမ်ား ကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္မ်ားအား အမွတ္ရဂုဏ္ျပဳျခင္းအျဖစ္​​ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေနာင္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္းက လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား သိရွိေလ့လာႏိုင္ရန္အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း..သစ္ခက္သံလြင္အြန္လိုင္းမွ တဆင္ေရးသားတင္ဆက္လိုက္ပါသည္



စိုးလြင္
(၂၁၁) (၀မ္ခ)


ဒီဇိုင္းမိုးမခ

ဓား ဓားခ်င္း …လွံ လွံခ်င္း ယွဥ္မယ္ဆိုလို႔

၁၉၈၈ မွာ က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတစု ေတာခိုျဖစ္ပုံေလး မေရးခင္ က်ေနာ္ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ နီးစပ္ပုံ စိတ္၀င္စားပုံကို အရင္​​ေရးပါရေစ။

၁၉၈၁ မွာ က်ေနာ္ဆယ္တန္ေအာင္​​ေတာ့ သိပၸံသခ်ာၤတြဲနဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္​​ေဒသေကာလိပ္(ေ႐ႊေတာင္ရပ္) မွာ ေက်ာင္းတက္ရတယ္။ တရက္ July လ ၆ ရက္​​ေန႔ ညေနဘက္​​ေက်ာင္းလႊတ္​​ေတာ့ ေက်ာင္း၀မွာ ရွိတဲ့ ေၾကညာဘုတ္မွာ "မနက္ဖန္ 7 July မေမ့နဲ႔" လို႔ေရးထားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဘယ္​​ေက်ာင္း သားေရးသြားမွန္လည္း မသိဘူး၊ က်ေနာ္ စဥ္းစားၿပီေပါ့။

ဒီေန႔က 6 July..မနက္ဖန္က 7 July..ေအးေလး မွန္တာေပါ့။ အဲတာကို အေထြအထူးလုပ္ၿပီး ေရးစရာ လားလို႔ေတြးမိခဲ့တယ္(ေရးတဲ့သူက 1962 ခုနွစ္ 7 July ေန႔မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢကို ဗုံးခြဲခဲ့တာကို မေမ့ဖို႔ေရးခဲ့တာ။  ဒါကိုိ ႏိုင္ငံေရး ဘာမွနားမလည္တဲ့က်ေနာ္ ေတာခိုၿပီးမွပဲ သိေတာ့တယ္)
ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ဘားအံ ၿမိဳင္ကေလး ဘိလပ္​​ေျမစက္ရုံ ဘေရးဌာနမွာ အလုပ္သြားလုပ္တယ္။ရတဲ့လခေလးနဲ႔ ေလာက္ငွေအာင္သုံးေနရတဲ့အျပင္ အရက္ကေလးပါေသာက္တတ္​​ေတာ့ မိဘကိုေထာက္ပ့ံဖို႔ မေျပာနဲ႔ အိမ္က ျပန္ေတာင္းမိေအာင္​​ေတာင္ မနည္းႀကိဳးစားေနရတယ္
ဒီလိုနဲ႔
ေပေပေတေတေနရင္း ၁၉၈၈ အေရးအခင္းႀကီး ျဖစ္လာေရာေပါ့ဗ်ာ။

က်ေနာ္တို႔လည္း ညဆိုရင္ အိမ္​​ေဘးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကဖြင့္တဲ့ ဘီဘီစီတို႔ ဗီြအိုေအ တို႔ကသတင္ေတြ နားေထာင္​​ေပါ့။ လုံထိန္ေတြကပစ္လို႔ စစ္တပ္ကပစ္လို႔ ျပည္သူေတြေသေၾက ဒဏ္ရာရတယ္လို႔ သတင္းၾကားရင္ ေဒါသေတြျဖစ္ၾကေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ေနၾကရင္း တရက္ညဘက္ သတင္းနားေထာင္​​ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔အိမ္နဲ႔ တအိမ္​​ေက်ာ္မွာေနတဲ့ G.T.I ေက်ာင္းဆင္း ၃ ေယာက္ က်ေနာ္တို႔ဆီေရာက္လာတယ္။ သူတို႔ေျပာျပလို႔ သူတို႔ေယာက္ အရက္ဆိုင္မွာ အရက္​​ေသာက္​​ေနတုန္း တဖက္၀ိုင္းမွာေသာက္​​ေနတဲ့ လုံထိန္း ၆ ေယာက္​​ေလာက္က ရန္စထိုးလႊတ္လိုက္​​ေၾကာင္း သိရတယ္။ သတင္းနားေထာင္​​ေနရင္ လုံထိန္ေတြကို မေၾကမနပ္ျဖစ္​​ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ေတြ ေပါက္ကြဲၿပီေပါ့။

ကေနာ္တို႔ေတြလည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲကထြက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔အိမ္​​ေရွ႕မွာ စုလိုက္ၾကတယ္ျပႆနာရဲ႕အေသးစိတ္ကို ေမးျမန္ေနတုန္းမွာပဲ အိမ္​​ေပၚကိုတက္သြားတဲ့ ကိုသန္းစိုး(ခ)ကိုဘိန္းက ျပန္​​ေရာက္လာၿပီး ယူလာတဲ့ ဓားေတြကို တေယာက္ေခ်ာင္းလိုက္​​ေ၀တယ္။ အမႈႀကီးမွာစိုးလို႔ က်ေနာ္လည္း ကိုဘိန္းကိုတားၿပီး ဓားေတြ လိုက္ျပန္သိမ္းရတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုဘိန္းလည္း ေနာက္ေခါက္ အိမ္​​ေပၚျပန္တက္ အရက္ပုလင္းလြတ္​​ေတြယူခ်လာၿပီး တေယာက္တလုံးလိုက္​​ေဝျပန္တယ္

(က်ေနာ္တို႔အိမ္ကလည္း အရက္ ေသာက္သလားမေမးနဲ႔၊ ပုလင္ေတြ မ်ားလြန္လို႔ အရက္ပုန္းဆိုင္ကေတာင္ ပုလင္းနဲ႔အရက္ အလဲအလွယ္လုပ္ဖို႔ လာညိႇရတဲ့အထိ)။ ဓားထက္စာရင္ ပုလင္ေတာ့ မဆိုးလွ ဘူးဆိုၿပီး က်ေနာ္လည္း တလုံးယူထားလိုက္ၿပီး ခါးမွာထိုးထား လိုက္တယ္။ ျပႆနာကို မႀကီးထြားေစ ခ်င္လို႔ (က်ေနာ္က လစာထုတ္ဖို႔ တလတခါ ဘဏ္ကိုသြားေနရေတာ့ လုံျခဳံေရးလိုက္ရတဲ့ လုံထိန္ေတာ္​​ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ က်ေနာ္က သိေနတယ္)။ က်ေနာ္နဲ႔အတူအေဖာ္အျဖစ္ ေမာင္​​ေမာင္(R.I.T)ကိုေခၚၿပီး အရက္ဆိုင္ရွိရာကိုႏွစ္​​ေယာက္သာ အရင္ဆုံးထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္

အရက္ဆိုင္ေရာက္ခင္ ေညာင္ပင္တပင္​​ေအာက္မွာ အျငင္းအခုံျဖစ္​​ေနၾကတဲ့ လုံထိန္း ၆ ေယာက္​​ေလာက္ကိုေတြ႔လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ သူတို႔ထဲကတေယာက္က ထြက္လာၿပီး" အကို ဘေရးက မဟုတ္လား" လို႔ေမးလာလို႔..ဟုတ္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္ေျဖၿပီး ဘယ္လိုျပႆနာျဖစ္ရလဲဆိုတာ ေမးေနမိတယ္

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေနာက္ကလိုက္လာတဲ့ ကေနာ္တို႔အုပ္စုထဲက ကိုဘိန္းက.."ေဟ့ေကာင္​​ေတြ မင္းတို႔က ဘာေကာင္​​ေတြလဲ"လို႔ လုံထိန္ေတြကိုေမးလိုက္​​ေတာ့.."လုံထိန္းကြ"လို႔ေျဖသံလဲၾကားေရာ..ကိုဘိန္း လဲ ေျဖတဲ့လုံထိန္းကို ပါလာတဲ့ပုလင္းနဲ႔ရိုက္ခ်လိုက္ပါေလေရာ။

ကိုဘိန္းနဲ႔ပါလာတဲ့ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုေတြလည္း က်န္တဲ့လုံထိန္ေတြကို လိုက္ရိုက္​​ေတာ့ လုံထိန္ေတြလည္း ထြက္​​ေျပးၾကတာေပါ့။ ဒီလိုျဖစ္​​ေနတာကို က်ေနာ္နဲ႔စကားေျပာေနတဲ့လုံထိန္းက လွည့္ၾကည္ေနတုန္း ျဖစ္မွေတာ့ မထူးေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ကေနာ္လည္း လွည့္ၾကည္ေနတဲ့လုံထိန္းကို ခါးၾကားကပုလင္းထုတ္ၿပီး ရိုက္ခ်လိုက္​​ေတာ့တယ္

(အဲဒီတုန္းကေတာ့ လုံထိန္ေတြကို စိတ္နာလို႔သာ ရိုက္လိုက္ရတယ္။ အခုေတာ့ ျပန္​​ေတြးတိုင္း စိတ္ေကာင္း)

ေနာက္​​ေတာ့ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းလည္းထိန္း..ေဘးနားကေရာက္လာတဲ့ စက္ရုံ၀န္ထမ္ေတြလည္း ထိန္း ၾကနဲ႔ ပြဲကၿပီးသြားေရာဆိုပါေတာ့။

ေၾကနပ္စြာနဲ႔ျပန္လာတဲ့က်ေနာ္တို႔တေတြ လမ္းတ၀က္​​ေရာက္​​ေတာ့ မ်က္ကလဲဆန္ျပာျဖစ္ေရာ။ ဘာေၾကာင့္ဆို က်ေနာ္တို႔အုပ္စုထဲက မ်ိဳးလြင္ရဲ႕ရင္ဘတ္မွာ ေသြးေတြ႐ြဲေနတာ ေတြ႔ရလို႔ပဲ။

ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ မ်ဳိးလြင္ကိုေမးၾကည္ေတာ့ ျပႆနာျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ရင္ဘတ္ကို စူးခနဲျဖစ္လိုက္တာပဲသိလိုက္တယ္တဲ့။ လုံထိန္းမ်ား ဓားနဲ႔ထိုးသြားသလားလို႔ စိုးရိမ္းလို႔ အိမ္အျမန္ျပန္ၿပီး ဒဏ္ရာကိုၾကည့္ လိုက္​​ေတာ့...ေသျခင္းဆိုး..ကိုဘိန္း ရိုက္လိုက္တဲ့ ပုလင္းကြဲအစေလးက သူ႔ရင္ဘတ္ကို ထိမိသြားတာကိုး။ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔လဲ ျပဳံးႏိုင္​​ေတာ့တယ္

က်ေနာ္တို႔လဲ ညတြင္းခ်င္းပဲ ျပႆနာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းကို စက္ရုံမွဴး မန္းခ်စ္​​ေဌးခိုင္(အာဇာနည္ မန္ဘခိုင္၏သား)ကို သြားတိုင္းလိုက္တယ္။ ေနာက္​​ေန႔ၾကေတာ့ ျပႆနာျဖစ္တဲ့လုံထိန္ေတြ ကြာတားက် ကုန္​​ေရာ။ ေျပာသာေျပာရတယ္ ကိုယ္​​ေတြလည္း သူတို႔ကိုေၾကာက္​​ေနရတယ္..သူတို႔လုံထိန္းဘန္ကာ တလုံးက ကေနာ္တို႔အိမ္​​ေခါင္းရင္ ကိုက္ ၂၀ ေလာက္မွာ ရွိေနတာကိုး။

သူတို႔အိမ္​​ေခါင္းရင္က ေသနတ္နဲ႔လာပစ္ရင္ သက္သာေအာင္ဆိုၿပီး ျပႆနာျဖစ္တဲ့ညကစၿပီး က်ေနာ္ဆို အ၀တ္အစားအိတ္ကို ေခါင္းရင္မွာ ထားထားအိပ္တယ္

(သက္သာလို႔သက္သာညာေပါ့..ဒီအေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားတိုင္း ရီမိတယ္)...
ဒီလိုနဲ႔
ေနၾကရင္ တႏိုင္ငံလုံးအေရးအခင္ေတြျဖစ္ၿပီး ၿမိဳ႕တိုင္း႐ြာတိုင္းမွာ သပိတ္စခန္ေတြျဖစ္လာၾက တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကရင္ျပည္နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ဘားအံၿမိဳ႕မွာေတာ့ သပိတ္စခန္ေတြ မျဖစ္​​ေသးဘူး။ ႏိုင္ငံေရးစိတ္မ၀င္စားတဲ့ က်ေနာ္တို႔တေတြလည္း ဘားအံမွာ သပိတ္စခန္းျဖစ္မျဖစ္ စိတ္မ၀င္စားဘဲ ကိုယ္ဟာကို အလုပ္ကေလးသြားလိုက္ အရက္ကေလးေသာက္လိုက္နဲ႔ ေနၾကတာေပါ့။
တရက္
​…ေနလည္ထမင္းစားခ်ိန္ ရုံးကျပန္လာတဲ့က်ေနာ္ အိမ္မွာ လူစုစုနဲ႔တိုးတိုးတိတ္တိတ္လုပ္န ၾကတာေတြ႔လို႔ ဘာလုပ္​​ေနၾကတာလဲလို႔ ကိုခင္​​ေအာင္သန္႔(ခ)ဖိုးခ်ိကိုေမးၾကည္ေတာ့ ဘားအံကေန စက္ရုံကို အလုပ္ဆင္ေနတဲ့ G.T.I ေက်ာင္းဆင္းတေယာက္ အိမ္ကို ေရာက္လာသတဲ့။ တႏုိင္ငံလုံး သပိတ္စခန္ေတြျဖစ္​​ေနၿပီ။ သူေနတဲ့ၿမိဳ႕ဘားအံမွာ သပိတ္စခန္းမျဖစ္​​ေသးတာ သူရွက္တယ္တဲ့။

ဒါနဲ႔ ဖိုးခ်ဳိကလည္း မင္း သပိတ္စခန္းျဖစ္ခ်င္ရင္ ဆႏၵျပမွရမယ္။ ဆႏၵျပတဲ့အခါမွာ ေႂကြးေၾကာ္သံဆိုင္းဘုတ္​​ေတြအတြက္ ဖ်ာၾကမ္ေတြ၀ယ္ရမယ္လို႔ ေျပာလိုက္​​ေတာ့ (အမွန္​​ေတာ..မဝယ္ႏိုင္ဘူးထင္ၿပီး ျဖစ္ကတတ္ဆန္ေျပာလိုက္တာ)..ဟိုလူကလည္း ခ်က္ခ်င္းသြား၀ယ္လာလို႔ မျငင္းႏိုင္​​ေတာ့ဘဲ သပိတ္​​ေမွာက္ဖို႔ အလုပ္ရႈတ္​​ေနၾကတာ။

က်ေနာ့္ကိုလည္း ရုံးကေန A4 ဆိုဒ္စာ႐ြက္​​ေတြ ယူလာဖို႔ေျပာလို႔ ညေနရုံးဆင္းခ်ိန္ ယူသြားေပးၿပီး သူတို႔ကို ၀ိုင္းကူရေသးတယ္။ ႏိုင္ငံေရးရည္႐ြယ္ခ်က္အခံလည္း ဟုတ္တိပတ္တိမရွိၾကေတာ့ သပိတ္​​ေမွာက္ဖို႔ ပစၥည္ေတြ ျပင္ဆင္ၿပီးသြားေပမဲ့လည္း ဘယ္​​ေန႔ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္​​ေနရာမွာ လုပ္မယ္ဆိုတာ မဆုံးျဖတ္ႏိုင္ဘဲ ရက္​​ေတြၾကာေအာင္ အီလည္လည္ျဖစ္​​ေနၾကတယ္။ ဒီၾကားထဲ ဘယ္​​ေကာင္က အတို႔အေထာင္သြားလုပ္လိုက္လည္း မသိဘူး ဝန္ထမ္းအိမ္ယာတာ၀န္ခံျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ႀကီးဝင္းႏိုင္(လက္​​ေထာက္စက္ရုံမွဴး ေထြ/စီ) က်ေနာ္တို႔အိမ္​​ေဘးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကိုေခၚေတြ႔တယ္..

"မင္းတို႔အိမ္က သပိတ္​​ေမွာက္ဖို႔ လုပ္​​ေနၾကတယ္ဆို" ၿပီး ေမးလာလို႔ ".က်ေနာ္တို႔အိမ္ေျခအေနလည္း ဗိုလ္ႀကီးသိသားနဲ႔ လုပ္ပါ့မလား" လို႔ လိမ္လိုက္​​ေတာ့.(လူပ်ဳိဘြဲ႔ရေတြႀကီးပဲစုေနတဲ့က်ေနာ္တို႔ အိမ္မွာ..အရက္ဝိုင္း၊ ဖဲဝိုင္း၊ ေဆးေျခာက္ဝိုင္း ေန႔တိုင္ေလာက္ရွိေနတာ စက္ရုံးတခုလုံးသိ လူႀကီးပိုင္း လည္း သိေပမဲ့ ခြင့္လြတ္ထားတာ။ ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြက သပိတ္​​ေမွာက္မယ္လို႔ ဘယ္သူထင္မွာတုန္)

ဗိုလ္ႀကီးဝင္းႏိုင္လည္း "ေအးကြာ..ငါ့ကို မဟုတ္တဲ့သတင္ေတြ လာေပးေနၾကတယ္" လို႔ေျပာၿပီး ေၾကနပ္စြာနဲ႔ ျပန္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ အေျခအေနေတြကို သူငယ္ခ်င္ေတြကို ေျပာျပရေတာ့တာေပါ့။

က်ေနာ္တို႔လည္း သတင္ေပါက္​​ေနလို႔ ဘာလုပ္ရင္​​ေကာင္းမလဲလို႔ ေဆြေႏြးျငင္းခုန္လိုက္ၾကတာ ​​ေနာက္ေန႔ကူးတဲ့အထိ အေျဖမထြက္ဘူး။ ေနာက္ေန႔ ေနလည္ ၃ နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ္တို႔အိမ္​​ေရွ႕မွာရွိတဲ့ ၀န္ထမ္းသက္သာဆိုင္ကို ဆန္လုဖို႔အတြက္ ေအာက္​​ေျခအလုပ္သမားတခ်ဳိ႕ ေရာက္လာ ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတစုလည္း ဆိုင္​​ေရွ႕သြားၿပီး အလုပ္သမားေတြကို အႀကမ္းဖက္ၿပီး ဆန္မလုဖို႔တားရတယ္။ ေနာက္​​ေတာ့ ဆိုင္ေရာင္းတာ၀န္ခံကို ေခၚၿပီး အလုပ္သမားေတြကို ဆန္ေႂကြးေရာင္ေပးဖို႔ ညႇိေပးလိုက္တာ အဆင္​​ေျပသြားတယ္

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုက..ဒီလို ကေနာ္တို႔တေတြ စားဝတ္​​ေနေရး အဆင္ေျပရတာ အစိုးရေၾကာင့္၊ ဒါကို အစိုးရသိေအာင္ က်ေနာ္တို႔ ဆႏၵျပရမယ္လို႔ေျပာလိုက္​​ေတာ့ အလုပ္သမားေတြက သေဘာတူၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ညေန ၅ နာရီမွာ ဒီေနရာမွာ လူလာစုဖို႔ မွာၿပီး က်ေနာ္တို႔ေတြလည္း သပိတ္​​ေမွာက္ဖို႔ ျပင္ရဆင္ေတာ့တာေပါ့။

ယႏၲရားစက္ႀကီးေမာင္းတဲ့ အလုပ္သမားတေယာက္ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ပူးေပါင္းလာၿပီး သူထုတ္​​ေပးတဲ့ေငြနဲ႔ ေလာ္စပီကာနဲ႔ ဆိုက္ကားကို ငွားေပါ့။ ညေန ၅ နာရီမွာ လူစုၿပီး စထြက္​​ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုအပါ အ၀င္မွ အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ပဘဲရွိတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးအေတြ႔အၾကဳံကလည္းမရွိ၊ ရွက္ကလည္း ရွက္တတ္​​ေတာ့ တျခားသူငယ္ခ်င္ေတြေတာ့မသိ က်ေနာ္ကေတာ့ ေခါင္းမေဖာ္ရဲေတာ့ဘူး။ တတ္ႏိုင္ရင္ ဒီအုပ္စုနဲ႔ေ၀းရာကို ထြက္​​ေျပးခ်င္​​ေနတယ္

ေနာက္​​ေတာ့ ေမွာင္ကလည္းေမွာင္လာ လူအုပ္စုကလည္း ၂၀၀ ေလာက္ျဖစ္လာေတာ့ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြကို ေအာ္ရဲလာတယ္။ က်ေနာ္တို႔သပိတ္​​ေမွာက္တစု စက္ရုံတ၀ိုက္ ေအာ္လုိ႔ဝေတာ့ အစီစဥ္တမ်ဳိးေျပာင္းျပန္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳင္ကေလးစက္ရုံက သပိတ္​​ေမွာက္​​ေနတာကို သံလြင္ျမစ္တဖက္ကမ္းမွာ ရွိေနတဲ့ ဘားအံၿမိဳ႕ကသိေအာင္ သြားေအာ္ၾကမယ္ဆိုၿပီး သံလြင္ျမစ္ကမ္ေဘးကို ခ်ီတက္ၾကျပန္​​ေရာ။

ျမစ္ကမ္ေဘးေရာက္​​ေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ဒီဘက္ကေန ေလာ္စပီကာနဲ႔ေအာ္​​ေပါ့။ ဘားအံဘက္ကလူေတြက ျပန္ေအာ္​​ေပမဲ့ သူတို႔ေတြသိတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို မီးလုံးေတြကို အကာတခုနဲ႔ ကြယ္လိုက္ ဖြင့္လိုက္လုပ္ၿပီး အခ်က္ျပၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္းေပ်ာ္ၿပီး မနက္ဖန္မနက္ ဘားအံကို ကူးလာမယ္​​ေျပာၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကတယ္(ဘားအံကိုကူးမယ့္ အစီစဥ္ကလည္း မူလကရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ဘားအံရဲ႕တုံ႔ျပန္မႈကိုၾကည့္ၿပီး လုပ္ျဖစ္သြားတာ)

ပါလာတဲ့အလုပ္သမားေတြကုိလည္း မနက္ ၅ နာရီမွာ ဘိလပ္​​ေျမစက္ရုံရဲ႕ရုပ္ရွင္ရုံအေရွ႕မွာစုဖို႔ ခ်ိန္း လိုက္တယ္။ ကေနာ္တို႔အုပ္စုလည္း အိမ္ကို ည ၁၀ နာရီေလာက္မွျပန္​​ေရာက္ၿပီး မနက္ဖန္အစီစဥ္အတြက္ တိုင္ပင္ၾကတာနဲ႔ မနက္ ၁ နာရီေလာက္မွ အိပ္ျဖစ္ၾကတယ္

မနက္ ၄ နာရီလာက္ အားလုံးႀကိဳထၾကေတာ့ က်ေနာ္မထခ်င္ဘူး။ ငါ့ကို ဒီေကာင္​​ေတြ ထားသြားၾကပါေစလို႔ေတာင္ ဆုေတာင္းတယ္။ ေနာက္​​ေတာ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ဆိုတဲ့အသိစိတ္က၀င္လာၿပီး အိပ္ခ်င္မူး တူးနဲ႔ ထရတာေပါေလ။ ငါတေယာက္ထဲ အိပ္ခ်င္တာမွမဟုတ္ဘဲ သူတို႔လည္း အိပ္ခ်င္မွာေပါ့ဆိုတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ဝင္လာမွ ပိုတက္ႂကြသြားတယ္။ ခ်ိန္းတဲ့ေနရာက စထြက္ၾကေတာ့ လူက ၅၀ေလာက္ဲ ရွိတယ္။ မေန႔ကလူေတြ ဘာေၾကာင့္မလာတာလဲေမးေတာ့ ဘယ္သူမွမေျဖႏိုင္ဘူး၊ မထူးဘူးေျပာ ၿပီးမွဆိုေတာ့ သြားရေတာ့တာေပါ။

သံလြင္ျမစ္ကမ္းနားေရာက္​​ေတာ့ ပိုရင္ဆို႔ပါေရာ။ က်ေနာ္တို႔ဘက္ကမ္းမွာရွိတဲ့ စက္​​ေလွ လက္​​ေလွာ္​​ေလွမွန္သမွ်ကို ျပည္နယ္​​ေကာင္စီအမိန္႔နဲ ဘားအံဘက္ကမ္းကို ပို႔ထားတာကို ေတြ႔လိုက္ရလို႔ပဲ။ က်နာ္တို႔ဘက္ကမ္းမွာ ေလွတစီးမွမရွိေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ကူးလို႔ရမွာတုန္း။ က်ေနာ္တို႔လည္း ကမ္ေဘး တေလွ်ာက္ ေလွကိုလိုက္ရွာေတာ့ အရပ္သားတေယာက္က က်ေနာ္တို႔နားကပ္လာၿပီး တိုးတိုးေျပာ လာတယ္။ ၅ ေယာက္​​ေလာက္စီးလို႔ရတဲ့ ေလွတစီး သူဝွတ္ထားတယ္။ အဲဒီေလွနဲ႔ တဖက္ကမ္ကိုကူး သြားၿပီး ရသမွ်ေလွေတြကို သယ္လာဖို႔အႀကံေပးတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း လူေ႐ြးၿပီး တဖက္ကမ္ကူးဖို႔ စီစဥ္​​ေနတုန္းမွာပဲ ဘားအံဘက္ကမ္းကေန ကားတင္တဲ့ေရယာဥ္တစီး(က်ေနာ္တို႔ ေဒသအေခၚ ဇက္​​ေရယာဥ္) က်ေနာ္တို႔ဘက္ကမ္းကို ခုတ္​​ေမာင္းလာတာကို ဝမ္းသာစြာေတြ႔လိုက္ရတယ္

ေဘးကၾကည္ေနတဲ့ျပည္သူေတြပါ ခုန္​​ေပါက္​​ေအာ္ဟစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔နဲ႔ပူးေပါင္းလာလို႔ လူအင္းအားက ခ်က္ခ်င္းပဲ ၃၀၀ ေလာက္ျဖစ္သြားတယ္။ ကားတင္တဲ့ေရယာဥ္​​ေရာက္လာလို႔ အက်ဳိးအေၾကာင္ေမး ၾကည္ေတာ့ ဒီေရယာဥ္ကို ေက်ာင္းသား ၅ ေယာက္က ၀င္းစီးလိုက္တာတဲ့၊ က်ေနာ္တို႔ေအာ္တာကို ညကထဲက သူတို႔ ၾကားေၾကာင္း၊ ျပည္နယ္​​ေကာင္စီရဲ႕အမိန္႔နဲ႔ ညကတည္းက ရွိသမွ်ေလွေတြကို ဘားအံဘက္ကမ္းမွာစုၿပီး ဟိုဘက္ကမ္း ဒီဘက္ကမ္း အကူးအသန္မလုပ္ဖို႔ တားထားတာသိသိခ်င္း သူတို႔သူငယ္ခ်င္း ၅ ေယာက္စုၿပီး ဇက္​​ေရယာဥ္ကို ဝင္စီးဖို႔စီစဥ္တာတဲ့။

မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ သူတို႔ ၅ ေယာက္ ဇက္​​ေရယာဥ္နားမွာ မေယာင္မလည္လုပ္​​ေနၿပီး တာ၀န္ရွိတဲ့ ျပည္နယ္​​ေကာင္စီနဲ႔ ရဲေတြ လစ္တာနဲ႔ ေရယာဥ္ကိုဝင္စီးတာတဲ့။ ညကထဲက စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္ေလးခြေတြ ဓားေတြကိုင္ထားသူေတြက သေဘာၤမာလိန္းမွဴးကို ဝင္စီး၊ ဓာတ္ဆီပုံးကိုင္ထားသူတြက ေရယာဥ္စက္ခန္းကို ဝင္စီး။ တခ်ဳိ႕က ေရယာဥ္ကိုခ်ီထားတဲ့ႀကိဳးေတြကို ျဖဳတ္ထုတ္ၿပီး ေမာင္းခိုင္းလာ ရတာတဲ့။ ( ေရယာဥ္၀န္ထမ္ေတြကလည္း မဆြတ္ခင္က ၫႊတ္ခ်င္ခ်င္နဲ႔ ငိုခ်င္ရဲ႕လက္တို႔ ျဖစ္​​ေန တာလည္း ပါတယ္)..ဒါေတာင္ ရဲကားက ကမ္းနားကို အတင္ေမာင္းခ်လာၿပီး တားဖို႔ႀကိဳးစားလို႔ ေလးခြနဲ႔ ၄...၅ ခ်က္ လွမ္းပစ္ခဲ့ရေသး သတဲ့။
က်
ေနာ္တို႔သပိတ္အုပ္စု လူ ၃၀၀ ေလာက္လည္း ဇက္​​ေရယာဥ္ကို ေပ်ာ္​​ေပ်ာ္ႀကီးစီးၿပီး ဘားအံကို ကူးသြား ၾကတာ ကမ္ေျခေရာက္​​ေတာ့ ေစာင္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြနဲ႔ေပါင္းမိၿပီး လူအင္းအား ေထာင္ခ်ီသြားတာေပါ့။

ၿမိဳ႕တပတ္လည္း လွည့္လိုက္​​ေရာ လူသိန္းခ်ီၿပီး ဘားအံသပိတ္လည္းျဖစ္သြားေရာဆိုပါေတာ့ဗ်ား။ ဘားအံေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕လည္း က်ေနာ္တို႔ၿမိဳင္ကေလးစက္ရုံကိုလိုက္လာၿပီး တရားေဟာၾကနဲ႔ စက္ရုံမွာလည္း သပိတ္စခန္းျဖစ္သြားတာေပါ့။ သပိတ္စခန္းကို စက္ရုံရဲ႕ရုပ္ရွင္ရုံမွာဖြင့္လိုက္ၾကၿပီး တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြနဲ႔သပိတ္​​ေကာ္မတီကို ဖြဲ႔လိုက္ၾကတယ္

(ေနာက္မွသတင္းၾကားရတာက အဲဒီညက ဗိုလ္ႀကီးဝင္းႏိုင္က ကေနာ္ကို ေသနတ္နဲ႔ပစ္ဖို႔ လာဖို႔လုပ္တာ တျခားဗိုလ္ႀကီးေတြက ၀ိုင္းဆြဲထားလို႔မပစ္ျဖစ္တာတဲ့။ သူလည္း က်ေနာ္ကိုယုံၾကည့္မိလို႔ အလိမ္ခံလိုက္ရတာကိုခံျပင္းသြားပုံရတယ္)

က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတစုကို သပိတ္​​ေကာ္မီတီမွာထည့္ထားေပမဲ့ က်ေနာ္အပါအ၀င္ေတာ္မ်ားမ်ား က ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကိုယ့္႐ြာကို ျပန္သြားၾကတာမ်ားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ကိုယ္ေမြးရပ္ေျမ ေမာ္လၿမိဳင္နဲ႔ စက္ရုံကိုသြားလိုက္ ျပန္လိုက္​​ေပါ့။ ေမာ္လၿမိဳင္ ေရာက္​​ေတာ့လည္း ေယာက္ဖရဲ႕တိုက္တြန္းမူ႔နဲ႔ ကိုယ္​​ေနတဲ့ ဝန္ထမ္းအိမ္ရာဝင္းအတြင္းမွာ ကင္းမွဴးတာ၀န္ယူရေသးတယ္

ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကလြဲၿပီး လူရႈတ္ရႈတ္နဲ႔လည္းမႀကိဳက္တာမို႔ ဘယ္သပိတ္စခန္းမွ မသြားခဲ့ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္
့ဟာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္​​ေနေနတုန္း တေန႔မွာ က်ေနာ့္အကိုက က်ေနာ္န႔ဲ က်ေနာ့္ညီ ကို ပၪၥင္းခံဖို႔ေျပာလာတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနဆိုးႀကီးထဲမွာ ဘုန္းႀကီးမ၀တ္ခ်င္ဘူးလို႔ ျငင္းလိုက္​​ေတာ့ "မင္းလည္း အေမ့အေျခအေနကို သိသာပဲ..သူမေသခင္မွာ မင္းတို႔ကို ပၪၥင္းခံသြားေပးခ်င္တယ္ ေျပာေနလို႔" ဆိုၿပီးေျပာလာလို႔ ဘုန္းႀကီး၀တ္ဖို႔ သေဘာတူလိုက္ရတယ္

(အေရးအခင္းမျဖစ္ခင္​​ေလးမွာ အေမ့မွာ ကင္ဆာျဖစ္​​ေနမွန္းသိရတယ္။ ၃ လ(သို႔) ၆ လပဲခံမယ္လို႔ ဆရာဝန္ကေျပာတယ္)

ဒီလိုနဲ႔ဘုန္းႀကီး၀တ္ျဖစ္​​ေရာဆိုပါေတာ့။ ဘုန္းႀကီးဝတ္ျဖစ္​​ေတာ့လည္း ေအးေအးေနရတာမဟုတ္ဘူး။ မနက္မိုးလင္လို႔ အရုဏ္ဆြမ္းစားၿပီးတာနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္တဲ့ရပ္ကြက္​​ေတြကလာေခၚလို႔ လိုက္ရျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဘာတရားမွမက်င့္ျဖစ္ဘဲ ၉ ရက္ျပည္လို႔ လူထြက္မယ္ေန႔ကို ေရာက္လာေရာဆိုပါေတာ့။ မနက္မိုးလင္း အာရုံဆြမ္းစားၿပီးလို႔ ညေနလူထြက္ရင္ ဘာလုပ္ရရင္ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားေနတုန္း တကၠသိုလ္​​ေက်ာင္ေနဘက္ႏွစ္​​ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေမာင္​​ေမာင္တိုးနဲ႔ မ်ဳိးလြင္ ေရာက္လာၾကတယ္။ ေရာက္တတ္ရာရာေျပာၾကရင္ေန႔ဆြမ္းစားခ်ိန္​​ေရာက္လာလို႔ သူတို႔လည္း ျပန္​​ေတာ့မယ္လုပ္မွ "အရွင္ဘုရာ့ကို အေရးႀကီးတာ ေျပာစရာရွိတယ္" လို႔ ေျပာလာလို႔..အခုေျပာၾကေလးကြာလို႔ ေျပာျပန္​​ေတာ့ လူထြက္ၿပီးမွ ေျပာမယ္တဲ့။ ဒါဆိုလည္း အခု ဆြမ္းသြားစားလိုက္အုံးမယ္ ခဏေစာင့္လို႔ ေျပာၿပီး ဆြမ္း စားေဆာင္ကို ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္

ဆြမ္းစားၿပီးလို႔ ဒီေကာင္​​ေတြကိုထြက္ၾကည္ေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ ျပန္ကုန္ၾကၿပီ၊ ကိုယ္ကလည္း ဘာလဲ ဆိုတာ မတရားသိခ်င္​​ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ လူထြက္ဖို႔ တိုက္အုပ္ဆရာေတာ္ကိုသြားေလွ်ာက္​​ေတာ့ တျခားအေဆာင္က ဆရာေတာ္တပါးဆီသြားဖို႔ ၫႊန္လိုက္တယ္။ ၫႊန္လိုက္တဲ့ကိုယ္​​ေတာ္ဆီ ေရာက္ျပန္​​ေတာ့လည္း တျခား ကိုယ္​​ေတာ္ဆီ ထပ္သြားဖို႔ၫႊန္ျပန္လို႔သြားလိုက္တာ ေက်ာင္းတိုက္အားလုံးသာကုန္သြားတယ္လူထြက္​​ေပးမယ္ကိုယ္ေတာ္ တပါးမွမေတြ႔ရဘူး။

လူထြက္ဖို႔မလုပ္​​ေပးလို႔ ေဒါသကလည္းျဖစ္​​ေန၊ သူငယ္ခ်င္ေတြေျပာသြားတဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း သိခ်င္​​ေနေတာ့ တိုက္အုပ္ဆရာေတာ္ဆီျပန္မသြားေတာ့ဘဲ ဘုရားေက်ာင္ေဆာင္ ရွိတဲ့ေနရာသြား ၿပီး"အရွင္ဘုရား တပည္ေတာ္အား လူထြက္ခြင့္ပါဘုရာ့" လို႔ ဦးခ်ကေတာ့ၿပီး လူဝတ္လဲလိုက္တယ္

ၿပီေတာ့ သူငယ္ခ်င္ေတြရွိရာကို ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္၊ သူတို႔ေတြဆီေရာက္လို႔ ဘာကိစၥလဲ ေမးၾကည္ေတာ့ တကၠသိုလ္​​ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားသမဂၢဖြဲ႔ခ်င္လို႔ ဘယ္လို႔လုပ္ရမလဲတဲ့။

သူတို႔ကလည္း က်ေနာ့္ကို ၿမိဳင္ကေလးဘိလပ္​​ေျမစက္ရုံသပိတ္လုပ္လာတဲ့အရွိန္နဲ႔ အားကိုးပုံရတယ္။ ရွင္း ရွင္ေျပာရရင္ ဘာအဖြဲ႔အစည္းမွ က်ေနာ္မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ကိုယ္ဟာကို ေအးေအးေနခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္​့ကို အားကိုးလာၿပီးဆိုေတာ့ ျဖစ္​​ေအာင္လုပ္မယ္လို႔ ကတိေပးလိုက္တယ္

ဒုတိယပိုင္း ဆက္ပါမည္။

စိုးလြင္(၂၁၁)(ဝမ္ခ)

Comments