ျမစ္ဆိပ္ေအာ္ပရာ-
ႏိုင္ ဝင္း သီ
 |
| POS |
ညသေဘၤာေနာက္ဆုံးအေခါက္
ဆိုက္ ကပ္ၿပီးသြားလွ်င္ေတာ့ ဆက္ဒမ္အလြန္ ဘဂၢဒက္ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးလို
တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္သြားေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သေဘၤာေပၚမွဝန္စည္စလယ္မ်ားကိုထမ္းပိုးသယ္မရန္ ဆိပ္ခံတံတားတေလွ်ာက္ ဆိပ္ကမ္း အလုပ္သမားေတြ အိပ္မႈန္စုံမႊားျဖင့္ဆင္းသြားၾကပုံမွာ တေစၧသရဲေတြ ညႀကီးထဲမွာ လြင့္ေမ်ာသြားသည္ႏွင့္ ပင္ တူေနေသးေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သေဘၤာေပၚမွဝန္စည္စလယ္မ်ားကိုထမ္းပိုးသယ္မရန္ ဆိပ္ခံတံတားတေလွ်ာက္ ဆိပ္ကမ္း အလုပ္သမားေတြ အိပ္မႈန္စုံမႊားျဖင့္ဆင္းသြားၾကပုံမွာ တေစၧသရဲေတြ ညႀကီးထဲမွာ လြင့္ေမ်ာသြားသည္ႏွင့္ ပင္ တူေနေသးေတာ့သည္။
"ေစ်းထဲသြားၿပီး တပိႆာ တပိႆာ ခြဲေကာင္တေကာင္ေလာက္ဝယ္လိုက္ရင္
ဒီေကာင္ေတြအုပ္စု စားေလာက္ ရုံတင္မကဘူး၊ က်န္တဲ့အၿမီးပိုင္းနဲ႔ပါ ဒီေကာင္ေတြေခါင္းကို
ရိုက္ခြဲလို႔ရပါတယ္ကြာ။ ငါးတေကာင္ရဲ႕တန္ဖိုး ဟာ ဒီေကာင္ေတြေသာက္ေနတဲ့အရက္ပုလင္းတလုံးဖိုးမရိွပါဘူး။ဒီေကာင္ေတြလုပ္တာနဲ႔ ျမစ္ထဲက ငါးေတြ လည္း အက်င့္ပ်က္ကုန္ၿပီကြ။ တီေကာင္နဲ႔မွ်ားတာကို ဟပ္ရေကာင္းမွန္းမသိေတာ့ဘူး"
ထိုေန႔က ျမစ္ဆိပ္တခုလုံးသည္ ၿငိမ္သက္ေနေသာတိမ္တိုက္မ်ားေအာက္၌ခါတိုင္းရက္ေတြကလိုပဲ ရႈပ္ေထြး လႈပ္ခတ္ေနခဲ့သည္။
ထိုစကားကို မေက်မခ်မ္းျဖင့္ေျပာခဲ့သူမွာ ျမစ္ဆိပ္သို႔ေန႔စဥ္လာ၍ငါးမွ်ားေလ့ရိွေသာ အဘိုးႀကီး တေယာက္ျ ဖစ္ပါသည္။
ထိုေန႔က တေနကုန္ေအာင္ ငါးထိုင္မ်ွားေနေသာ္လည္း တေကာင္တၿမီးမွရမလာေသာအခါ ေဒါပြပြျဖင့္ ထိုစကားကို ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
သူကေတာ့ တီေကာင္ေတြြအေထြးလိုက္ထည့္ထားေသာ ငါးစာဘူးကို ျမစ္ထဲသို႔ ေဒါသတႀကီးလႊင့္ပစ္ ၿပီး ရွဴးရွဴးရွဲရွဲျဖင့္ ထျပန္သြားေသာ အဘိုးႀကီးကိုၾကည့္ကာ ဆြံ႔အ ၿငိမ္သက္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။
ခုတေလာ ျမစ္ကမ္းနံေဘးသို႔ အကၡရာျမင့္ ကားတစီးျဖင့္ေရာက္လာေလ့ရိွေသာလူတစုကို သူလည္း သတိျပဳမိပါသည္။
ထိုလူေတြေရာက္လာေလတိုင္း ေရစီးသံသဲ့သဲ့မွလြဲ၍ တိုးရီတိတ္ဆိတ္ေနေသာညသည္ စကားေျပာ သံ မ်ား၊ ရယ္ေမာသံမ်ား၊ သီခ်င္းဆိုသံမ်ား၊ ဘီယာဘူးေဖာက္သံမ်ား၊ ဖန္ခြက္ခ်င္းထိခတ္သံမ်ားျဖင့္ ပူေႏြးသက္ ဝင္လာေလ့ရိွသည္။
တခါတရံ ျမစ္ကမ္းနားတေလွ်ာက္ ေမႊးရီသင္းပ်ံ႕ေသာ ငါးကင္ရနံ႔ပင္ စီးလြင့္လာတတ္ေသးသည္။
ထိုလူေတြ ျမစ္ဆိပ္ညထဲသို႔ ေရာက္လာေလတိုင္း ဘီယာေတြတဘူးၿပီးတဘူး ေဖာက္ေသာက္ၿပီး ငါးထိုင္ မွ်ားေလ့ရိွေသာ ဗိုက္ပူပူႏွင့္လူႀကီးေတြပါ ပါလာတတ္သည္။
သူတို႔မွ်ားသည့္ငါးမွ်ားတံမွာ ႏိုင္ငံျခားမွလာေသာငါးမွ်ားတံမ်ားျဖစ္ၿပီးသူတို႔သုံးေလ့ရိွသည့္ငါးစာဘူးမွာလည္း ႏိုင္ငံျ ငံျခားမွလာေသာ အသားဘူးမ်ားျဖစ္ေလသည္။
ထိုအသားဘူးမ်ား၏ ထူးကဲေသာအရသာသစ္ကိုၿမီးစမ္းၿပီးခ်ိန္မွစ၍ ျမစ္ထဲမွငါးမ်ားသည္ စိတ္ေျပာင္း သြားပုံရသည္။ တီေကာင္တမ်ိဳးတည္းျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မွ်ားလာခဲ့ေသာအဘိုးႀကီး၏ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကိုလာ ဟပ္ဖို႔ေနေနသာသာ အနားသို႔ပင္ မသီေတာ့ေခ်။
ထိုကဲ့သို႔ေသာ ေျပာင္းလဲပုံမ်ဳိးျဖင့္ ျမစ္ဆိပ္၏အမွတ္သေကၤတတခုလို ႏွစ္ေပါင္းမ်ား စြာတည္ရိွလာခဲ့ေသာ အဘိုးႀကီးသည္ သူတို႔မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္မွ မႈန္ဝါးေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ပါသည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ သူကေတာ့ အဘိုးႀကီးထိုင္ေနက် ကမ္းပါးေလးကိုၾကည့္ၿပီး တေနရာရာမွာ တစုံတခုခု လြဲေခ်ာ္မွားယြင္းေနသလိုလို အၿမဲတေစ ခံစားခဲ့ရသည္။
ငါးေတြကိုပဲ အျပစ္တင္ရမွာလား၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တီေကာင္တမ်ိဳးတည္းျဖင့္ မွ်ားလာခဲ့ေသာ အဘိုးႀကီး အေပၚကိုပဲ အျပစ္ပုံခ်ရမွာလားဆိုတာကိုေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူလည္း မေဝခြဲတတ္ပါေခ်။
တေန႔သားမွာေတာ့ စုပ္စျမဳပ္စေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာအဘိုးႀကီးအေၾကာင္းကို ျပဇာတ္မင္းသားက စကားစ လာေလသည္။
ဇာတ္အဖြဲ႔တဖြဲ႔၌ ျပဇာတ္မင္းသားလုပ္လာခဲ့ေသာ ထုိလူသည္ မီးေရာင္မီးပြင့္မ်ား ေအာက္၌ေတာက္စားစဥ္ ကာလမ်ားအတြင္း လွပခြၽန္ျမေသာစကားလုံးမ်ားျဖင့္ ပရိသတ္မ်ားကို ျမဴညိႇဳ႕နိုင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ သူယူထားေ သာမိန္းမသည္ပင္ မီးေရာင္ေအာက္မွ သူ႔စကားလုံးမ်ားကို တိမ္းမူးစြဲလမ္းၿပီး သူႏွင့္ ေရစက္ဆုံခဲ့သူ ျဖစ္ေ လသည္။
သို႔ျငား..အေၾကာင္းတရားအမ်ဳိးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဇာတ္ခုံနွင့္စိမ္းကားျပတ္ေတာက္ၿပီးလူ႔ေလာကႀကီးထဲသိ႔ုေရာက္ရိွ လာခ်ိန္မွာေတာ့ မီးေရာင္ေအာက္မွာ သူေျပာခဲ့ေသာစကား လုံးမ်ားသည္ ေနမႈဘဝထဲတြင္ မည္သည့္ေနရာ မ်ိဳးမွာမွ အသုံးမဝင္ေၾကာင္း ထိုမိန္းမေတြ႔ရိွ သြားခဲ့ပါသည္။
သည္လိုႏွင့္ပဲ လက္ေတြ႔မဆန္ေသာ သူတို႔၏အိမ္ေထာင္ေရးမွာ တခါတရံစကားေတြမ်ား၊ တခါတရံအိုးေတြ ခြက္ေတြရိုက္ခြဲ၊ တခါတရံတေယာက္ႏွင့္တေယာက္ လုံးေထြးသတ္ပုတ္ၿပီး အက္ေၾကာင္းေတြ ျဖာထြက္ လာခဲ့သည္။
သူ႔မိန္းမအျပင္းထန္ဆုံးေပါက္ကြဲခဲ့ေသာ ထိုညက.........
"ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါကိုလိုက္ၿပီး ေ႐ြ႕လ်ားေျပာင္းလဲတတ္တဲ့သေဘာမ်ဳိး ရိွလိမ့္ မယ္လို႔ကိုယ္ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ့ဘူးဟန္နီ၊ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးကိုေရာက္ေရာက္ ဟန္နီဟာ ကိုယ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္ေသာအခါမွ ေျပာင္းလဲသြားမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ကိုယ္အႂကြင္းမဲ့ယုံၾကည္ခဲ့ဖူးတယ္။ လသာ ညေတြမွာ ဟန္နီကိုယ့္အပါးမွာ ရိွခဲ့သလို လမိုက္ညေတြမွာလည္း ဟန္နီဟာ ကိုယ့္အပါးမွာရိွလိမ့္မယ္လို႔ ရူးသြပ္မိုက္မဲစြာနဲ႔ ယုံၾကည္ခဲ့သူပါဟန္နီ" ဟု ေသြ႔ေျခာက္ညိႇဳးရီေသာမ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ အလွပဆုံးစကားလုံး မ်ားကို ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီ ေျပာဆိုခဲ့ေသာ္လည္း ဘဝတခုရပ္တည္ရွင္သန္ေရးအတြက္ မိုးလင္းမွမိုးခ်ဳပ္ေျခေရာ လက္ပါ အဆက္မျပတ္လႈပ္ေနရေသာ သူ႔မိန္းမက.....
"ရူးသြပ္မိုက္မဲတာဟာ ရွင္မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မ...ကြၽန္မ" ဟု ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးႏွင့္ ေျပာဆိုၿပီး အိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားခဲ့ပါသည္။
ထိုညက ျပဇာတ္မင္းသားသည္ ဝီစကီကို မူးရူးေအာင္ေသာက္ၿပီး ျမစ္ျပင္ထဲသို႔ ခုန္ခ်မည္ တကဲကဲလုပ္ေန ၍ မနည္းဝိုင္းဆြဲထားရသည္။
သူသတိျပဳမိသေလာက္ေတာ့ ျပဇာတ္မင္းသားသည္အၿငိမ္သမားတေယာက္ျဖစ္ၿပီးသူ႔ေခါင္းေပၚမွအေမာက္ကိုသာ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ သေနတတ္သူျဖစ္သည္။ တခုပဲေျပာစရာရိွသည္။ ေျပာသမွ်စကားလုံးတုိင္းသည္ျပ ဇာတ္ဆန္ေနျခင္းပင္။
အခုပဲၾကည့္။ ျမစ္ဆိပ္မွ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေသာ အဘိုးႀကီးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားက ထြက္က် လာေသာ စကားလုံးမ်ားသည္ ဇာတ္ဆန္ေနျပန္သည္။
"ဘဝဆိုတာ ဘယ္လိုဆံုးသြားမယ္ မွန္းမသိတဲ့ ျပဇာတ္ရွည္ႀကီးတပုဒ္ကို ခင္းက်င္း ကျပေနတာပါဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္အထင္ကိုေျပာရရင္ေတာ့ အဘိုးႀကီးရဲ႕ဘဝဟာ အဆုံးသတ္သြားတာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ျမစ္ဆိပ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြသာၿပီးဆုံးသြားခဲ့တာပါ"
သူ႔စကားကို သူတု႔ိအုပ္စုထိုင္ေနက် ျမစ္ဆိပ္ကေဖးဆိုင္မွဆိုင္ပိုင္ရွင္ေထာက္ခံခဲ့ေသာ္လည္း ကဗ်ာဆရာ ကေတာ့ သူ႔ေခါင္းကို အသာယမ္းပါသည္။
"ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲဒီသေဘၤာအိုႀကီးဟာ တေန႔ေန႔တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဒီေနရာေလးကို လာၿပီး ေက်ာက္ခ်ရပ္နားလိမ့္မယ္လို႔ထင္ေနတုန္းပဲဗ်ာ။ သူဟာ လိႈင္းဒဏ္ေလဒဏ္ကိုၾကံ့ႀကံ့ခံၿပီး ပင္လယ္ေ တြတစင္းၿပီးတစင္း ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ သေဘၤာတစီးဗ်"
ကဗ်ာဆရာ၏ စကားကိုၾကားရျပန္ေတာ့ ကေဖးဆိုင္ပိုင္ရွင္က "အင္း....ဒါလည္းျဖစ္ႏိုင္တာပဲဗ်" ဟု ေျပာၿပီး ကဗ်ာ ဆရာကိုေထာက္ခံျပန္ေလသည္။
ကဗ်ာဆရာအတြက္ေတာ့ ေခတ္ၿပိဳင္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွ လူတဦးခ်င္းစီ၏ဘဝအဆင္အကြက္မ်ားသည္ သူ႔ အတြက္အၿမဲတေစ ကဗ်ာမ်ား ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
သူသတိျပဳမိသေလာက္ ဆိပ္ကမ္းအလုပ္သမားမ်ား၏ဇင္သားအကႌ်ျပာျပာေအာက္က ဆားပြင့္ေနေသာ ေ နေလာင္အေရျပားမ်ားကလည္း ကဗ်ာတပုဒ္ ျဖစ္သည္။
မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းေအာက္မွာ အစက္အေျပာက္ကေလးမ်ားသဖြယ္ ျပန္႔က်ဲေနေသာ တံငါေလွကေလးမ်ားက လည္း ကဗ်ာတပုဒ္ျဖစ္သည္။
ျပင္သစ္ေရေမႊးရနံ႔ ေမႊးရီေနေသာ မိန္းမတေယာက္၏ ပူေႏြးေသာအနမ္းေတြကလည္း ကဗ်ာတပုဒ္ျဖစ္ သည္။ ျမစ္ေရျပင္ကို စက္သံတထိန္းထိန္းေပးၿပီး ဆန္တက္လာေသာ သစ္ဆြဲေမာ္ေတာ္ေလးမ်ားကလည္း ကဗ်ာတပုဒ္ျဖစ္သည္။ ျမစ္ဆိပ္ညထဲမွာ ဖ်ဳိးခနဲဖ်ပ္ခနဲေတြ႔ရတတ္ေသာ လိပ္ျပာမေလးေတြကလည္း ကဗ်ာ တပုဒ္ျဖစ္သည္။ ကုန္ကုန္ေျပာရလ်ွင္ မ်ွားစရာငါးမရိွလ်ွင္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ျပန္မွ်ားေလ့ရိွေသာ ဗိုက္ပူပူႏွင့္ လူႀကီးေတြပင္လွ်င္ သူ႔အတြက္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာတပုဒ္ ျဖစ္ေနေလသည္။
ေျပာမည္ဆိုလ်ွင္ေတာ့ ျမစ္ဆိပ္သည္ပင္ သူ႔အႏုပညာဘဝအတြက္ ဘယ္ေသာအခါမွၿပီးဆုံးသြားမွာ မဟုတ္ေသာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ားပင္ မဟုတ္ပါလား။
သို႔ေသာ္လည္း ျပင္ပဘဝထဲမွာေတာ့ ကဗ်ာဆရာ၏ အာရုံခံစားမႈမ်ားကို မည္သည့္အရာမ်ားက စုပ္ယူသြား သည္မသိေခ်။
ကဗ်ာဆရာထံမွာ ကဗ်ာဓာတ္ေတြ ျပတ္ေတာက္ေနခဲ့သည္မွာ ကာလအတန္ပင္ၾကာျမင့္ခဲ့ပါၿပီ။ သူတို႔အျမင္ မွာေတာ့ကဗ်ာဆရာသည္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ားအစား ေခတ္ေပၚအရက္မ်ားကိုသာတပတ္လွ်င္တမ်ဳိးခန္႔ ေျပာင္းေသာက္ေနသူျဖစ္သည္။
ဘဝထဲမွာ အႏုပညာေတြေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ ကဗ်ာဆရာသည္ ျမစ္ဆိပ္ကိုေတာ့ အစြဲအလမ္းႀကီးသူျဖစ္ ပါသည္။ အခ်ိန္နာရီအပိုင္းအျခားသာ ေျပာင္းလဲလွ်င္ ေျပာင္းလဲသြားမည္။ ျမစ္ဆိပ္ကိုေတာ့ ေန႔တိုင္းလိုလို ေရာက္လာတတ္သည္။
ျမစ္ဆိပ္ကေဖး၏ ဝဲဖက္အစြန္ဆုံးစားပြဲမွာ သူထိုင္ေနက် စားပြဲျဖစ္သည္။
ထိုေနရာေလးမွာ ထိုင္ၿပီး ျမစ္ဆိပ္ထဲမွ အသံဗလံမ်ား၊ အနံ႔အသက္မ်ား၊ အရိပ္ႏွင့္အေရာင္မ်ားကို မပ်င္းမရိ ၾကည့္ေငးေနတတ္သည္။
ျမစ္ဆိပ္မွာ လူသံသူသံမ်ား၊ ျမင္းလွည္းသံႏွင့္ ၿမိဳ႕ပတ္ကားသံမ်ား၊ ေစ်းသည္မ်ား၏ေစ်းေရာင္းသံမ်ား၊ ကေလးငုိသံမ်ား၊ ဆိပ္ကမ္းအလုပ္သမားမ်ား၏ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မ်ားမွျပန္႔က်ဲလြင့္က် လာေသာ ဂီတသံမ်ားျဖင့္ ဆူပြက္လႈပ္ခတ္ေနတတ္ေသာ္လည္း ညသေဘၤာေနာက္ဆုံးအေခါက္ ဆိုက္ ကပ္ၿပီးသြားလွ်င္ေတာ့ ဆက္ဒမ္အလြန္ ဘဂၢဒက္ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးလို တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္သြားေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သေဘၤာေပၚမွဝန္စည္စလယ္မ်ားကိုထမ္းပိုးသယ္မရန္ ဆိပ္ခံတံတားတေလွ်ာက္ ဆိပ္ကမ္း အလုပ္သမားေတြ အိပ္မႈန္စုံမႊားျဖင့္ဆင္းသြားၾကပုံမွာ တေစၧသရဲေတြ ညႀကီးထဲမွာ လြင့္ေမ်ာသြားသည္ႏွင့္ ပင္ တူေနေသးေတာ့သည္။
မည္ကဲ့သို႔ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးပင္ ျဖစ္ေနပါေစ။ ျမစ္ဆိပ္သည္ ကဗ်ာဆရာအတြက္ ဘယ္ေသာအခါမွ ရိုး အီသြားမွာမဟုတ္ေသာ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ပင္ျဖစ္သည္။ ျမစ္ဆိပ္၏ အရိပ္နွင့္အေရာင္ေတြ သူ႔အာရုံထဲကို ပြတ္ သပ္တိုးဝင္သြားေလတိုင္း အရာအားလုံးကို သူေမ့ေလ်ာ့သြားတတ္သည္။
တခါတရံ သူ႔ေဘးသို႔ အရူးအႏွမ္းမေလး မေ႐ႊေက်းဖ်ပ္ခနဲေရာက္လာၿပီး သူ႔ေကာ္ဖီခြက္ကိုပိုင္စိုးပိုင္နင္း ေကာက္ေသာက္လိုက္လွ်င္လည္း ႏူညံ့ေသာမ်က္လုံးမ်ားျဖင့္သာ သည္ကေလးမေလးကို ၾကည့္ေနတတ္ သည္။
ဒါကေတာ့ သူမွမဟုတ္။ ျမစ္ဆိပ္အဝန္းအဝုိင္းကို တည္မွီၿပီးေနရသူအားလုံးသည္ မေ႐ႊေက်းဟုဆိုလိုက္ လွ်င္ခြင့္လႊတ္ ထားရပါသည္။
ျမစ္ေရ အတိုးအဆုတ္ရိွေသာ ကမ္းနားပိုင္းတေနရာရိွ ေျခတံရွည္တဲစုေလးမွာ မေ႐ႊေက်းေနထိုင္ပါသည္။ ႁပြတ္ခဲက်ပ္သိပ္ေနေသာ ထိုတဲအိမ္စုစုေလးကို ျမင္ေတြ႔ေနရသည္မွာ တေကာင္ႏွင့္တေကာင္ လည္ခ်င္း ယွက္ၿပီး ပူးကပ္မီွႏြဲ႔ေနေသာ ငွက္က်ားအုပ္တအုပ္ကို ျမင္ရသည္ႏွင့္ပင္ တူေနေသးေတာ့သည္။
တခါတရံ မေ႐ႊေက်းကို ကမ္းနားလမ္းတေလွ်ာက္ရိွ ေစ်းဆိုင္တန္း၌ အသံစာစာစာစာႏွင့္ ျမင္ရေလ့ရိွသည္။ တခါတခါမွာေတာ့ ျမစ္ဆိပ္ကေဖးမွာ၊ တခါတခါမွာေတာ့ ဆိပ္ကမ္းအလုပ္သမားေတြ စုဖြဲ႔ေနသည့္ က်ားဝိုင္း မွာ။
တခါတခါက်ေတာ့လည္း ၿမိဳ႕ျပႏွင့္ နာရီဝက္တေခါက္ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ကူးသန္းေနေသာ ကူးတို႔သေဘၤာေ ပၚမွာ သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္ႏွင့္။
တခါတခါမ်ားမွာ ဝိုင္းဖြဲ႔လက္ခုတ္တီးေပးသူမ်ားရိွလွ်င္ ကားဂိတ္လို၊ ျမင္းလွည္းဂိတ္လိုေနရာမ်ဳိးမွာ ျမဴးတူး က ခုန္ေနတတ္ေသးသည္။
မေ႐ႊေက်းမွာစိတ္မႏွံ႔သူေလးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း သြယ္လ်ညိဳစင္ေသာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကိုသနပ္ခါး ေျခဆုံးေ ခါင္းဆုံးလိမ္းၿပီး ရာသီေပၚပန္းမ်ားကို ေဝေနေအာင္ ပန္ထားတတ္သူျဖစ္ေလသည္။
ကဗ်ာဆရာကေတာ့ သူကေလးရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး.....
"သူ႔မ်က္လုံးေတြဟာ ကေလာ္ဒီယာရွာဖာရဲ႕မ်က္လုံးေတြနဲ႔ တူတယ္ဗ်" ဟု သူ႔ကို တိုးတိုးေလး ေျပာခဲ့ဖူး သည္။
သည္လိုႏွွင့္ပဲ ျမစ္ဆိပ္သည္ လိႈင္းဒဏ္ေလဒဏ္မ်ားေအာက္မွာ တေန႔တျခား ရင့္က်က္လာခဲ့ၿပီး ျမစ္ကေတာ့ ရာသီဥတုၾကမ္းရွလွ်င္ ေသြးနည္းနည္းဆူတတ္ေၾကာင္း သူတို႔လည္း သတိျပဳမိခဲ့သည္။
ထိုရက္ေတြထဲမွာပဲ ကဗ်ာဆရာသည္ ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္လည္ရွာေဖြေတြ႔ရိွဖို႔ ႀကိဳးစားေန ဆဲျဖစ္သလိုျပဇာတ္မင္းသားသည္လည္း ျမစ္ဆိပ္မွာတေနကုန္ထိုင္ၿပီး သူ႔မိန္းမ ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဆဲျဖစ္ သည္။
ကေဖးဆိုင္ပိုင္ရွင္ကေတာ့ ေညာင္ျမစ္ေတြလိုရွည္ထြက္လာသည့္မုတ္ဆိပ္ေမြးေတြကို လက္ႏွင့္မၾကာမၾကာ သပ္ၿပီး အဘိုးႀကီးငါးထိုင္မွ်ားတတ္သည့္ ေနရာေဟာင္းေလးကို ေငးရီၾကည့္ေနတတ္သည္။
သူကေတာ့ ျမစ္ဆိပ္တခုလုံးကို မည္းေမွာင္တိတ္ဆိတ္သြားေစသည့္ မေ႐ႊေက်းေလးဆီကိုပဲအာရုံက ကပ္ၿငိ လို႔ေနသည္။
တဆက္တည္းမွာပင္ တေန႔တျခားမု႔ိေဖာင္းလာသည့္ မေ႐ႊေက်း၏ဗိုက္ထဲမွ ကေလးနီတာရဲေလးသည္ မည္ သူႏွင့္မ်ားတူေနေလမည္လဲဆိုတာကို မြတ္သိပ္စြာႏွင့္သိခ်င္ေနမိေလသည္။ ။
ထိုေန႔က ျမစ္ဆိပ္တခုလုံးသည္ ၿငိမ္သက္ေနေသာတိမ္တိုက္မ်ားေအာက္၌ခါတိုင္းရက္ေတြကလိုပဲ ရႈပ္ေထြး လႈပ္ခတ္ေနခဲ့သည္။
ထိုစကားကို မေက်မခ်မ္းျဖင့္ေျပာခဲ့သူမွာ ျမစ္ဆိပ္သို႔ေန႔စဥ္လာ၍ငါးမွ်ားေလ့ရိွေသာ အဘိုးႀကီး တေယာက္ျ ဖစ္ပါသည္။
ထိုေန႔က တေနကုန္ေအာင္ ငါးထိုင္မ်ွားေနေသာ္လည္း တေကာင္တၿမီးမွရမလာေသာအခါ ေဒါပြပြျဖင့္ ထိုစကားကို ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
သူကေတာ့ တီေကာင္ေတြြအေထြးလိုက္ထည့္ထားေသာ ငါးစာဘူးကို ျမစ္ထဲသို႔ ေဒါသတႀကီးလႊင့္ပစ္ ၿပီး ရွဴးရွဴးရွဲရွဲျဖင့္ ထျပန္သြားေသာ အဘိုးႀကီးကိုၾကည့္ကာ ဆြံ႔အ ၿငိမ္သက္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။
ခုတေလာ ျမစ္ကမ္းနံေဘးသို႔ အကၡရာျမင့္ ကားတစီးျဖင့္ေရာက္လာေလ့ရိွေသာလူတစုကို သူလည္း သတိျပဳမိပါသည္။
ထိုလူေတြေရာက္လာေလတိုင္း ေရစီးသံသဲ့သဲ့မွလြဲ၍ တိုးရီတိတ္ဆိတ္ေနေသာညသည္ စကားေျပာ သံ မ်ား၊ ရယ္ေမာသံမ်ား၊ သီခ်င္းဆိုသံမ်ား၊ ဘီယာဘူးေဖာက္သံမ်ား၊ ဖန္ခြက္ခ်င္းထိခတ္သံမ်ားျဖင့္ ပူေႏြးသက္ ဝင္လာေလ့ရိွသည္။
တခါတရံ ျမစ္ကမ္းနားတေလွ်ာက္ ေမႊးရီသင္းပ်ံ႕ေသာ ငါးကင္ရနံ႔ပင္ စီးလြင့္လာတတ္ေသးသည္။
ထိုလူေတြ ျမစ္ဆိပ္ညထဲသို႔ ေရာက္လာေလတိုင္း ဘီယာေတြတဘူးၿပီးတဘူး ေဖာက္ေသာက္ၿပီး ငါးထိုင္ မွ်ားေလ့ရိွေသာ ဗိုက္ပူပူႏွင့္လူႀကီးေတြပါ ပါလာတတ္သည္။
သူတို႔မွ်ားသည့္ငါးမွ်ားတံမွာ ႏိုင္ငံျခားမွလာေသာငါးမွ်ားတံမ်ားျဖစ္ၿပီးသူတို႔သုံးေလ့ရိွသည့္ငါးစာဘူးမွာလည္း ႏိုင္ငံျ ငံျခားမွလာေသာ အသားဘူးမ်ားျဖစ္ေလသည္။
ထိုအသားဘူးမ်ား၏ ထူးကဲေသာအရသာသစ္ကိုၿမီးစမ္းၿပီးခ်ိန္မွစ၍ ျမစ္ထဲမွငါးမ်ားသည္ စိတ္ေျပာင္း သြားပုံရသည္။ တီေကာင္တမ်ိဳးတည္းျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မွ်ားလာခဲ့ေသာအဘိုးႀကီး၏ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကိုလာ ဟပ္ဖို႔ေနေနသာသာ အနားသို႔ပင္ မသီေတာ့ေခ်။
ထိုကဲ့သို႔ေသာ ေျပာင္းလဲပုံမ်ဳိးျဖင့္ ျမစ္ဆိပ္၏အမွတ္သေကၤတတခုလို ႏွစ္ေပါင္းမ်ား စြာတည္ရိွလာခဲ့ေသာ အဘိုးႀကီးသည္ သူတို႔မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္မွ မႈန္ဝါးေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ပါသည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ သူကေတာ့ အဘိုးႀကီးထိုင္ေနက် ကမ္းပါးေလးကိုၾကည့္ၿပီး တေနရာရာမွာ တစုံတခုခု လြဲေခ်ာ္မွားယြင္းေနသလိုလို အၿမဲတေစ ခံစားခဲ့ရသည္။
ငါးေတြကိုပဲ အျပစ္တင္ရမွာလား၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တီေကာင္တမ်ိဳးတည္းျဖင့္ မွ်ားလာခဲ့ေသာ အဘိုးႀကီး အေပၚကိုပဲ အျပစ္ပုံခ်ရမွာလားဆိုတာကိုေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူလည္း မေဝခြဲတတ္ပါေခ်။
တေန႔သားမွာေတာ့ စုပ္စျမဳပ္စေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာအဘိုးႀကီးအေၾကာင္းကို ျပဇာတ္မင္းသားက စကားစ လာေလသည္။
ဇာတ္အဖြဲ႔တဖြဲ႔၌ ျပဇာတ္မင္းသားလုပ္လာခဲ့ေသာ ထုိလူသည္ မီးေရာင္မီးပြင့္မ်ား ေအာက္၌ေတာက္စားစဥ္ ကာလမ်ားအတြင္း လွပခြၽန္ျမေသာစကားလုံးမ်ားျဖင့္ ပရိသတ္မ်ားကို ျမဴညိႇဳ႕နိုင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ သူယူထားေ သာမိန္းမသည္ပင္ မီးေရာင္ေအာက္မွ သူ႔စကားလုံးမ်ားကို တိမ္းမူးစြဲလမ္းၿပီး သူႏွင့္ ေရစက္ဆုံခဲ့သူ ျဖစ္ေ လသည္။
သို႔ျငား..အေၾကာင္းတရားအမ်ဳိးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဇာတ္ခုံနွင့္စိမ္းကားျပတ္ေတာက္ၿပီးလူ႔ေလာကႀကီးထဲသိ႔ုေရာက္ရိွ လာခ်ိန္မွာေတာ့ မီးေရာင္ေအာက္မွာ သူေျပာခဲ့ေသာစကား လုံးမ်ားသည္ ေနမႈဘဝထဲတြင္ မည္သည့္ေနရာ မ်ိဳးမွာမွ အသုံးမဝင္ေၾကာင္း ထိုမိန္းမေတြ႔ရိွ သြားခဲ့ပါသည္။
သည္လိုႏွင့္ပဲ လက္ေတြ႔မဆန္ေသာ သူတို႔၏အိမ္ေထာင္ေရးမွာ တခါတရံစကားေတြမ်ား၊ တခါတရံအိုးေတြ ခြက္ေတြရိုက္ခြဲ၊ တခါတရံတေယာက္ႏွင့္တေယာက္ လုံးေထြးသတ္ပုတ္ၿပီး အက္ေၾကာင္းေတြ ျဖာထြက္ လာခဲ့သည္။
သူ႔မိန္းမအျပင္းထန္ဆုံးေပါက္ကြဲခဲ့ေသာ ထိုညက.........
"ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါကိုလိုက္ၿပီး ေ႐ြ႕လ်ားေျပာင္းလဲတတ္တဲ့သေဘာမ်ဳိး ရိွလိမ့္ မယ္လို႔ကိုယ္ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ့ဘူးဟန္နီ၊ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးကိုေရာက္ေရာက္ ဟန္နီဟာ ကိုယ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္ေသာအခါမွ ေျပာင္းလဲသြားမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ကိုယ္အႂကြင္းမဲ့ယုံၾကည္ခဲ့ဖူးတယ္။ လသာ ညေတြမွာ ဟန္နီကိုယ့္အပါးမွာ ရိွခဲ့သလို လမိုက္ညေတြမွာလည္း ဟန္နီဟာ ကိုယ့္အပါးမွာရိွလိမ့္မယ္လို႔ ရူးသြပ္မိုက္မဲစြာနဲ႔ ယုံၾကည္ခဲ့သူပါဟန္နီ" ဟု ေသြ႔ေျခာက္ညိႇဳးရီေသာမ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ အလွပဆုံးစကားလုံး မ်ားကို ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီ ေျပာဆိုခဲ့ေသာ္လည္း ဘဝတခုရပ္တည္ရွင္သန္ေရးအတြက္ မိုးလင္းမွမိုးခ်ဳပ္ေျခေရာ လက္ပါ အဆက္မျပတ္လႈပ္ေနရေသာ သူ႔မိန္းမက.....
"ရူးသြပ္မိုက္မဲတာဟာ ရွင္မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မ...ကြၽန္မ" ဟု ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးႏွင့္ ေျပာဆိုၿပီး အိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားခဲ့ပါသည္။
ထိုညက ျပဇာတ္မင္းသားသည္ ဝီစကီကို မူးရူးေအာင္ေသာက္ၿပီး ျမစ္ျပင္ထဲသို႔ ခုန္ခ်မည္ တကဲကဲလုပ္ေန ၍ မနည္းဝိုင္းဆြဲထားရသည္။
သူသတိျပဳမိသေလာက္ေတာ့ ျပဇာတ္မင္းသားသည္အၿငိမ္သမားတေယာက္ျဖစ္ၿပီးသူ႔ေခါင္းေပၚမွအေမာက္ကိုသာ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ သေနတတ္သူျဖစ္သည္။ တခုပဲေျပာစရာရိွသည္။ ေျပာသမွ်စကားလုံးတုိင္းသည္ျပ ဇာတ္ဆန္ေနျခင္းပင္။
အခုပဲၾကည့္။ ျမစ္ဆိပ္မွ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေသာ အဘိုးႀကီးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားက ထြက္က် လာေသာ စကားလုံးမ်ားသည္ ဇာတ္ဆန္ေနျပန္သည္။
"ဘဝဆိုတာ ဘယ္လိုဆံုးသြားမယ္ မွန္းမသိတဲ့ ျပဇာတ္ရွည္ႀကီးတပုဒ္ကို ခင္းက်င္း ကျပေနတာပါဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္အထင္ကိုေျပာရရင္ေတာ့ အဘိုးႀကီးရဲ႕ဘဝဟာ အဆုံးသတ္သြားတာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ျမစ္ဆိပ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြသာၿပီးဆုံးသြားခဲ့တာပါ"
သူ႔စကားကို သူတု႔ိအုပ္စုထိုင္ေနက် ျမစ္ဆိပ္ကေဖးဆိုင္မွဆိုင္ပိုင္ရွင္ေထာက္ခံခဲ့ေသာ္လည္း ကဗ်ာဆရာ ကေတာ့ သူ႔ေခါင္းကို အသာယမ္းပါသည္။
"ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲဒီသေဘၤာအိုႀကီးဟာ တေန႔ေန႔တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဒီေနရာေလးကို လာၿပီး ေက်ာက္ခ်ရပ္နားလိမ့္မယ္လို႔ထင္ေနတုန္းပဲဗ်ာ။ သူဟာ လိႈင္းဒဏ္ေလဒဏ္ကိုၾကံ့ႀကံ့ခံၿပီး ပင္လယ္ေ တြတစင္းၿပီးတစင္း ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ သေဘၤာတစီးဗ်"
ကဗ်ာဆရာ၏ စကားကိုၾကားရျပန္ေတာ့ ကေဖးဆိုင္ပိုင္ရွင္က "အင္း....ဒါလည္းျဖစ္ႏိုင္တာပဲဗ်" ဟု ေျပာၿပီး ကဗ်ာ ဆရာကိုေထာက္ခံျပန္ေလသည္။
ကဗ်ာဆရာအတြက္ေတာ့ ေခတ္ၿပိဳင္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွ လူတဦးခ်င္းစီ၏ဘဝအဆင္အကြက္မ်ားသည္ သူ႔ အတြက္အၿမဲတေစ ကဗ်ာမ်ား ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
သူသတိျပဳမိသေလာက္ ဆိပ္ကမ္းအလုပ္သမားမ်ား၏ဇင္သားအကႌ်ျပာျပာေအာက္က ဆားပြင့္ေနေသာ ေ နေလာင္အေရျပားမ်ားကလည္း ကဗ်ာတပုဒ္ ျဖစ္သည္။
မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းေအာက္မွာ အစက္အေျပာက္ကေလးမ်ားသဖြယ္ ျပန္႔က်ဲေနေသာ တံငါေလွကေလးမ်ားက လည္း ကဗ်ာတပုဒ္ျဖစ္သည္။
ျပင္သစ္ေရေမႊးရနံ႔ ေမႊးရီေနေသာ မိန္းမတေယာက္၏ ပူေႏြးေသာအနမ္းေတြကလည္း ကဗ်ာတပုဒ္ျဖစ္ သည္။ ျမစ္ေရျပင္ကို စက္သံတထိန္းထိန္းေပးၿပီး ဆန္တက္လာေသာ သစ္ဆြဲေမာ္ေတာ္ေလးမ်ားကလည္း ကဗ်ာတပုဒ္ျဖစ္သည္။ ျမစ္ဆိပ္ညထဲမွာ ဖ်ဳိးခနဲဖ်ပ္ခနဲေတြ႔ရတတ္ေသာ လိပ္ျပာမေလးေတြကလည္း ကဗ်ာ တပုဒ္ျဖစ္သည္။ ကုန္ကုန္ေျပာရလ်ွင္ မ်ွားစရာငါးမရိွလ်ွင္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ျပန္မွ်ားေလ့ရိွေသာ ဗိုက္ပူပူႏွင့္ လူႀကီးေတြပင္လွ်င္ သူ႔အတြက္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာတပုဒ္ ျဖစ္ေနေလသည္။
ေျပာမည္ဆိုလ်ွင္ေတာ့ ျမစ္ဆိပ္သည္ပင္ သူ႔အႏုပညာဘဝအတြက္ ဘယ္ေသာအခါမွၿပီးဆုံးသြားမွာ မဟုတ္ေသာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ားပင္ မဟုတ္ပါလား။
သို႔ေသာ္လည္း ျပင္ပဘဝထဲမွာေတာ့ ကဗ်ာဆရာ၏ အာရုံခံစားမႈမ်ားကို မည္သည့္အရာမ်ားက စုပ္ယူသြား သည္မသိေခ်။
ကဗ်ာဆရာထံမွာ ကဗ်ာဓာတ္ေတြ ျပတ္ေတာက္ေနခဲ့သည္မွာ ကာလအတန္ပင္ၾကာျမင့္ခဲ့ပါၿပီ။ သူတို႔အျမင္ မွာေတာ့ကဗ်ာဆရာသည္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ားအစား ေခတ္ေပၚအရက္မ်ားကိုသာတပတ္လွ်င္တမ်ဳိးခန္႔ ေျပာင္းေသာက္ေနသူျဖစ္သည္။
ဘဝထဲမွာ အႏုပညာေတြေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ ကဗ်ာဆရာသည္ ျမစ္ဆိပ္ကိုေတာ့ အစြဲအလမ္းႀကီးသူျဖစ္ ပါသည္။ အခ်ိန္နာရီအပိုင္းအျခားသာ ေျပာင္းလဲလွ်င္ ေျပာင္းလဲသြားမည္။ ျမစ္ဆိပ္ကိုေတာ့ ေန႔တိုင္းလိုလို ေရာက္လာတတ္သည္။
ျမစ္ဆိပ္ကေဖး၏ ဝဲဖက္အစြန္ဆုံးစားပြဲမွာ သူထိုင္ေနက် စားပြဲျဖစ္သည္။
ထိုေနရာေလးမွာ ထိုင္ၿပီး ျမစ္ဆိပ္ထဲမွ အသံဗလံမ်ား၊ အနံ႔အသက္မ်ား၊ အရိပ္ႏွင့္အေရာင္မ်ားကို မပ်င္းမရိ ၾကည့္ေငးေနတတ္သည္။
ျမစ္ဆိပ္မွာ လူသံသူသံမ်ား၊ ျမင္းလွည္းသံႏွင့္ ၿမိဳ႕ပတ္ကားသံမ်ား၊ ေစ်းသည္မ်ား၏ေစ်းေရာင္းသံမ်ား၊ ကေလးငုိသံမ်ား၊ ဆိပ္ကမ္းအလုပ္သမားမ်ား၏ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မ်ားမွျပန္႔က်ဲလြင့္က် လာေသာ ဂီတသံမ်ားျဖင့္ ဆူပြက္လႈပ္ခတ္ေနတတ္ေသာ္လည္း ညသေဘၤာေနာက္ဆုံးအေခါက္ ဆိုက္ ကပ္ၿပီးသြားလွ်င္ေတာ့ ဆက္ဒမ္အလြန္ ဘဂၢဒက္ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးလို တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္သြားေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သေဘၤာေပၚမွဝန္စည္စလယ္မ်ားကိုထမ္းပိုးသယ္မရန္ ဆိပ္ခံတံတားတေလွ်ာက္ ဆိပ္ကမ္း အလုပ္သမားေတြ အိပ္မႈန္စုံမႊားျဖင့္ဆင္းသြားၾကပုံမွာ တေစၧသရဲေတြ ညႀကီးထဲမွာ လြင့္ေမ်ာသြားသည္ႏွင့္ ပင္ တူေနေသးေတာ့သည္။
မည္ကဲ့သို႔ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးပင္ ျဖစ္ေနပါေစ။ ျမစ္ဆိပ္သည္ ကဗ်ာဆရာအတြက္ ဘယ္ေသာအခါမွ ရိုး အီသြားမွာမဟုတ္ေသာ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ပင္ျဖစ္သည္။ ျမစ္ဆိပ္၏ အရိပ္နွင့္အေရာင္ေတြ သူ႔အာရုံထဲကို ပြတ္ သပ္တိုးဝင္သြားေလတိုင္း အရာအားလုံးကို သူေမ့ေလ်ာ့သြားတတ္သည္။
တခါတရံ သူ႔ေဘးသို႔ အရူးအႏွမ္းမေလး မေ႐ႊေက်းဖ်ပ္ခနဲေရာက္လာၿပီး သူ႔ေကာ္ဖီခြက္ကိုပိုင္စိုးပိုင္နင္း ေကာက္ေသာက္လိုက္လွ်င္လည္း ႏူညံ့ေသာမ်က္လုံးမ်ားျဖင့္သာ သည္ကေလးမေလးကို ၾကည့္ေနတတ္ သည္။
ဒါကေတာ့ သူမွမဟုတ္။ ျမစ္ဆိပ္အဝန္းအဝုိင္းကို တည္မွီၿပီးေနရသူအားလုံးသည္ မေ႐ႊေက်းဟုဆိုလိုက္ လွ်င္ခြင့္လႊတ္ ထားရပါသည္။
ျမစ္ေရ အတိုးအဆုတ္ရိွေသာ ကမ္းနားပိုင္းတေနရာရိွ ေျခတံရွည္တဲစုေလးမွာ မေ႐ႊေက်းေနထိုင္ပါသည္။ ႁပြတ္ခဲက်ပ္သိပ္ေနေသာ ထိုတဲအိမ္စုစုေလးကို ျမင္ေတြ႔ေနရသည္မွာ တေကာင္ႏွင့္တေကာင္ လည္ခ်င္း ယွက္ၿပီး ပူးကပ္မီွႏြဲ႔ေနေသာ ငွက္က်ားအုပ္တအုပ္ကို ျမင္ရသည္ႏွင့္ပင္ တူေနေသးေတာ့သည္။
တခါတရံ မေ႐ႊေက်းကို ကမ္းနားလမ္းတေလွ်ာက္ရိွ ေစ်းဆိုင္တန္း၌ အသံစာစာစာစာႏွင့္ ျမင္ရေလ့ရိွသည္။ တခါတခါမွာေတာ့ ျမစ္ဆိပ္ကေဖးမွာ၊ တခါတခါမွာေတာ့ ဆိပ္ကမ္းအလုပ္သမားေတြ စုဖြဲ႔ေနသည့္ က်ားဝိုင္း မွာ။
တခါတခါက်ေတာ့လည္း ၿမိဳ႕ျပႏွင့္ နာရီဝက္တေခါက္ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ကူးသန္းေနေသာ ကူးတို႔သေဘၤာေ ပၚမွာ သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္ႏွင့္။
တခါတခါမ်ားမွာ ဝိုင္းဖြဲ႔လက္ခုတ္တီးေပးသူမ်ားရိွလွ်င္ ကားဂိတ္လို၊ ျမင္းလွည္းဂိတ္လိုေနရာမ်ဳိးမွာ ျမဴးတူး က ခုန္ေနတတ္ေသးသည္။
မေ႐ႊေက်းမွာစိတ္မႏွံ႔သူေလးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း သြယ္လ်ညိဳစင္ေသာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကိုသနပ္ခါး ေျခဆုံးေ ခါင္းဆုံးလိမ္းၿပီး ရာသီေပၚပန္းမ်ားကို ေဝေနေအာင္ ပန္ထားတတ္သူျဖစ္ေလသည္။
ကဗ်ာဆရာကေတာ့ သူကေလးရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး.....
"သူ႔မ်က္လုံးေတြဟာ ကေလာ္ဒီယာရွာဖာရဲ႕မ်က္လုံးေတြနဲ႔ တူတယ္ဗ်" ဟု သူ႔ကို တိုးတိုးေလး ေျပာခဲ့ဖူး သည္။
သည္လိုႏွွင့္ပဲ ျမစ္ဆိပ္သည္ လိႈင္းဒဏ္ေလဒဏ္မ်ားေအာက္မွာ တေန႔တျခား ရင့္က်က္လာခဲ့ၿပီး ျမစ္ကေတာ့ ရာသီဥတုၾကမ္းရွလွ်င္ ေသြးနည္းနည္းဆူတတ္ေၾကာင္း သူတို႔လည္း သတိျပဳမိခဲ့သည္။
ထိုရက္ေတြထဲမွာပဲ ကဗ်ာဆရာသည္ ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္လည္ရွာေဖြေတြ႔ရိွဖို႔ ႀကိဳးစားေန ဆဲျဖစ္သလိုျပဇာတ္မင္းသားသည္လည္း ျမစ္ဆိပ္မွာတေနကုန္ထိုင္ၿပီး သူ႔မိန္းမ ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဆဲျဖစ္ သည္။
ကေဖးဆိုင္ပိုင္ရွင္ကေတာ့ ေညာင္ျမစ္ေတြလိုရွည္ထြက္လာသည့္မုတ္ဆိပ္ေမြးေတြကို လက္ႏွင့္မၾကာမၾကာ သပ္ၿပီး အဘိုးႀကီးငါးထိုင္မွ်ားတတ္သည့္ ေနရာေဟာင္းေလးကို ေငးရီၾကည့္ေနတတ္သည္။
သူကေတာ့ ျမစ္ဆိပ္တခုလုံးကို မည္းေမွာင္တိတ္ဆိတ္သြားေစသည့္ မေ႐ႊေက်းေလးဆီကိုပဲအာရုံက ကပ္ၿငိ လို႔ေနသည္။
တဆက္တည္းမွာပင္ တေန႔တျခားမု႔ိေဖာင္းလာသည့္ မေ႐ႊေက်း၏ဗိုက္ထဲမွ ကေလးနီတာရဲေလးသည္ မည္ သူႏွင့္မ်ားတူေနေလမည္လဲဆိုတာကို မြတ္သိပ္စြာႏွင့္သိခ်င္ေနမိေလသည္။ ။
ႏိုင္ ဝင္း သီ
ပန္းအလကၤာ မဂၢဇင္း- ၂၀၀၅ ခုနွစ္၊ ေမလ
Comments
Post a Comment