အေ၀းမွာ…
(ကဗ်ာရွည္)
ေရႊပိုးအိမ္
(ပဲခူး)
 |
| therefugeeartproject.com |
(၁)
တိမ္လို…
ႀကိဳးျပတ္စြန္လို…
ပိုင္ရွင္မဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းလို…။
စတင္ျခင္းမွာအဆံုးမသတ္ရလို႔
ေပ်ာ္ပိုက္ရာကေန
စြန္လိုလႊင့္တင္ျခင္းခံခဲ့ရသူ။
ရင္ခြင္ထဲ ခၽြဲေနတဲ့ မိသားစုခ်င္း
မ်က္လံုးခ်င္းသထာေနၾကတဲ့
ထမင္း၀ိုင္းေႏြးေႏြးနဲ႔လည္းေသြခဲ့ရသူ။
သင္းတဲ့ ေျမရနံ႔ရယ္
ေမႊးတဲ့ အေမ့ ပါးျပင္းရယ္
မီးအေရာင္မွိန္တဲ့
ညေအးေအးေလးရယ္
ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ့္အသက္လို
တပ္မက္လြန္းခဲ့ရသူ။
ခုမွေတာ့ ယၾတာလည္းေခ်မေနနဲ႔
အကာအကြယ္မဲ့ ေနအိမ္တလံုးကေန
လူျဖစ္ခြင့္ကတ္ျပားတခုမရွိခဲ့
အစာရွာထြက္ခဲ့ရတဲ့ အိမ္ေျပးမ်ားလို…။
မိုက္မုိက္ေမွာင္တဲ့ညထဲ
တေစၦမေၾကာက္တတ္ေတာ့တဲ့ထံုက်ဥ္မႈမ်ား
ကၽြန္ေတာ့္ တေရးႏိုးအိပ္မက္မွာ
အေမ့ႏို႔ရည္ေတြ ရြဲရြဲနစ္
ကေလးတေယာက္ရဲ႕စိုးရြံ႕ျခင္းေတြ
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ၀ပ္ဆင္းခဲ့ရပံုမ်ား။
(၂)
ကၽြန္ေတာ့္ ဂ်ာကင္အေဟာင္းေလး
သိမ္းထားတုန္းလား
မီးပူမတိုက္တာၾကာလို႔
ႂကြပ္ရြေနတဲ့ လည္ဂုတ္သားမ်ား
မႈိနံ႔စြဲေနတဲ့ လက္ေဗြရာမ်ား
ကၽြန္ေတာ့္ ဂစ္တာတလက္လည္း
ႀကိဳးျပတ္ေနခဲ့တာၾကာခဲ့ေပါ့။
မီးေရာင္ေတြနဲ႔ တၿမိဳ႕လံုးလင္းေနတဲ့ၿမိဳ႕ပါပဲ
ဒုစရိုက္မႈေတြနဲ႔လည္း
လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေဟာင္းတခုပါပဲ
ေျပးထြက္လို႔လည္းမျဖစ္ေသးတဲ့
ဒုတိယနတ္ဘုရားဟာ
ကၽြန္ေတာ့္လည္ဂုတ္ကိုခြစီးထားတဲ့အခါ…။
ေခတ္သစ္နည္းပညာေတြနဲ႔ အလွမ္းကြာတဲ့
ပညာေရးမွာ
ကၽြန္ေတာ္ လူျဖစ္ရွံဳးခဲ့ရတာလား
ကာယနဲ႔ ေခၽြးလူးေနတဲ့အေဖ
ဉာဏမဲ့ ရိုးဂုဏ္နဲ႔ အေမ
ကၽြန္ေတာ္ထိုးရမယ့္လက္ညႇိဳးဆန္႔ခ်ိန္မရခဲ့။
လက္ဖ၀ါးၾကမ္းၾကမ္းက
ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတေလလူငယ္တသိုက္
ေပေပေတေတလႊင့္လိုက္တာ
ျမက္ရိုင္းလြင္ျပင္ဟာ
အကၡရာေသးေသးေလးပါပဲအေမ…။
(၃)
သိမ္းထားတုန္းလား
မီးပူမတိုက္တာၾကာလို႔
ႂကြပ္ရြေနတဲ့ လည္ဂုတ္သားမ်ား
မႈိနံ႔စြဲေနတဲ့ လက္ေဗြရာမ်ား
ကၽြန္ေတာ့္ ဂစ္တာတလက္လည္း
ႀကိဳးျပတ္ေနခဲ့တာၾကာခဲ့ေပါ့။
မီးေရာင္ေတြနဲ႔ တၿမိဳ႕လံုးလင္းေနတဲ့ၿမိဳ႕ပါပဲ
ဒုစရိုက္မႈေတြနဲ႔လည္း
လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေဟာင္းတခုပါပဲ
ေျပးထြက္လို႔လည္းမျဖစ္ေသးတဲ့
ဒုတိယနတ္ဘုရားဟာ
ကၽြန္ေတာ့္လည္ဂုတ္ကိုခြစီးထားတဲ့အခါ…။
ေခတ္သစ္နည္းပညာေတြနဲ႔ အလွမ္းကြာတဲ့
ပညာေရးမွာ
ကၽြန္ေတာ္ လူျဖစ္ရွံဳးခဲ့ရတာလား
ကာယနဲ႔ ေခၽြးလူးေနတဲ့အေဖ
ဉာဏမဲ့ ရိုးဂုဏ္နဲ႔ အေမ
ကၽြန္ေတာ္ထိုးရမယ့္လက္ညႇိဳးဆန္႔ခ်ိန္မရခဲ့။
လက္ဖ၀ါးၾကမ္းၾကမ္းက
ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတေလလူငယ္တသိုက္
ေပေပေတေတလႊင့္လိုက္တာ
ျမက္ရိုင္းလြင္ျပင္ဟာ
အကၡရာေသးေသးေလးပါပဲအေမ…။
(၃)
ေရႊ႔ေျပာင္းသြားလာျခင္းေတြထဲမွာ
ေတာလယ္ကေမာလာတဲ့ကၽြန္ေတာ္
ရန္ကုန္ကိုစေရႊ႕လာတုန္းက
အသားနက္ၿပီးမ်က္လံုးေၾကာင္ခဲ့တယ္
အစစအရာရာ
လင္းရွင္းၿပီး
အစစအရာရာ
သတိထားေနရတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ ပခံုးေပၚစမတ္က်က်ထိုင္ေနတဲ့
စက်င္ေက်ာက္ေတာင္းရဲ႕ဖိစီးမႈက
ညီမေလးမက္တဲ့ စာသင္ခန္းေလးရဲ႕
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအစပါပဲ
အဲဒီလိုအေသြးအသားမ်ဳိးနဲ႔
ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးဟာ အသားမာတက္တက္လာ
ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ဟာအမာရြတ္ခ်င္းထပ္ထပ္လာ
သေဘာၤက်င္းမွာေက်ာက္ခ်ထားသလို
စိတ္ကိုလည္း ေက်ာက္ခ်ထားရ။
လုပ္ခလုပ္ခခ်င္းေပါင္းလို႔
ကိုယ့္၀မ္းစာကိုယ္ေတာင္ မေက်လည္ခ်င္လာတဲ့
တစ္ဆို႔မႈမ်ုိးက
ထမင္းလုပ္တိုင္းကို မ်ဳိမက်ခဲ့ဘူး
ကၽြန္ေတာ့္ေျမျပင္တိုင္း
ဘာလို႔ အလင္းမက်ခဲ့ရပါလိမ့္အေမ။
ဗြက္နံ႔ေတြ ေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့
အိပ္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတြထဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတေလမ်ား
ထိုးသိပ္အိပ္စက္လို႔
ဗြက္နံ႔ေတြ ေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့
ေခါင္းပံုျဖတ္မႈေတြၾကား
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခၽြးစက္မ်ား
ထိုးသိပ္ျပဳတ္က်လို႔
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေနာက္ကို
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကတေကာက္ေကာက္လိုက္ေနခဲ့ရပံုမ်ား။
(၄)
အေမေမြးေပးခဲ့တဲ့ေျမမွာ
ကၽြန္ေတာ္ လူမျဖစ္ေတာ့ဘူး။
အတန္းပညာမရွိ
အသိပညာနည္း
မိသားစုအတြက္ မာေနတဲ့ ပုခံုးေတြကို
ခံတပ္လုပ္ၿပီး
ေရေျမျခားမွာ
လူျပန္ျဖစ္ဖို႔
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကိုယ္
အေသေကာင္လိုသေဘာထားခဲ့တယ္အေမ။
လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းကြာမႈ
ရင္ဘတ္ညိဳညိဳေအာက္က
ႏွလံုးသားကလွစ္ခနဲခါတယ္
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြ
ခါးသက္ေနရဲ႕လား။
နိမ့္က်မႈနဲ႔ သိမ္ငယ္စိတ္ဟာ
ကၽြန္ေတာ့္ ဂုတ္ေပၚကတဆင့္
တရြရြေျပးလာ…..။
ကူေပၚေလာင္ဖက္အဆင့္
လက္တိုလက္ေတာင္းအဆင့္
ေအာက္ဘက္ကိုထပ္ဆင္းလို႔ မရေတာ့တဲ့ ေအာက္ေျခအဆင့္နဲ႔
က်င္းတ၀ပ္စာကို
ကုတ္တြယ္ထားတဲ့ ေျခေထာက္ေတြၾကားမွာ
ေငြအသျပာေတြလည္းပါရဲ႕
ဂုဏ္ငယ္စရာေတြလည္းခါးရဲ႕။
မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ေတြ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ေတြဆုိတာ
လူမ်ဳိးျခားေတြရဲ႕ နီစပ္စပ္မ်က္ႏွာေပးေတြထဲ
လိမ့္ပိတ္ေအာ္ေနေတာ့တာပဲ
ဖိႀကိတ္ထားတဲ့ သြားေတြၾကား
ကၽြန္ေတာ့္ေသြးက စပ္ဖ်င္းဖ်င္းစီးရဲ႕…။
(၅)
ဒီတႏွစ္ေတာ့ ျပန္လာခဲ့ပါလား
ေနာက္တႏွစ္ေတာ့ အဆင္ေျပေလာက္ရဲ႕။
သူမ်ားအိမ္ယာမွာ
ကၽြန္ေတာ့္တို႔ ေခၽြးစက္ေတြကို
စက္နဲ႔ ေႁခြေႁခြေနခ်ိန္
ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ယာရဲ႕ေႏြးျမမႈက
အစိမ္းသက္သက္ အေရာင္မဲ့လို႔။
(၆)
အႏိုင္က်င့္ခံရတဲ့ကေလးေတြ
သူတို႔ အေမကိုျပင္းျပင္းျပျပ
ဆာေလာင္ေနၾကတယ္
အကာအကြယ္မဲ့ေနတဲ့ ကေလးေတြ
သူတို႔ အေဖကိုအေႏြးထည္လို
ျခံဳထားခ်င္ၾကတယ္
ေမတၱာဆိုတဲ့ တြယ္ခ်ိတ္မွာ
ငါးတေကာင္မွ မမိတဲ့သူမ်ား
အေၾကာတင္းလာတယ္
ရိုင္းျပလာတယ္
ကၽြန္ေတာ့္ ဖတ္စာအုပ္ကေန
ျမန္မာျပည္ေျမပံုေလးကိုလက္နဲ႔ကြယ္လို႔
ဓားနဲ႔ျခစ္ထုတ္မလို႔
မလုပ္နဲ႔
တံုးပိေနတဲ့ ဖားေတြရဲ႕ေအာ္သံ
အက္အက္ကြဲကြဲ။
ကြယ္၀ွက္ေနရၿပီး
ကြယ္၀ွက္စားရတယ္
ပညာတတ္က ႀကိတ္ေျခတဲ့ အသားထဲကေသြးစေတြရယ္
အေရာင္အေသြးကြဲ
ရင္ဘတ္မရွိတဲ့ငနဲေတြညႇစ္ထုတ္လို႔ ပန္းထြက္လာတဲ့ေသြးစေတြရယ္
ေပါင္းလိုက္ရင္
ျခံတစ္ကြက္စာရႏိုင္မလား
အိမ္တစ္၀ိုင္းစာ ျပည့္ႏိုင္မလား။
ေပါင္တန္ရွည္ရွည္နဲ႔ အေဖာ္အခၽြတ္မေလးေတြရဲ႕
အိတ္ကတ္ထဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆႏၵေတြကို
ထည့္မေပးျဖစ္ေအာင္လည္းထိန္းရေသး
သိပ္ခက္ပါတယ္ အေမ
လြယ္သလိုလိုထင္ရၿပီး
သိပ္လည္း နက္နဲပါတယ္။
(၇)
ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြ ၿပဲစုတ္ေနခဲ့ၿပီ
ဆံပင္ေတြ ရဲပေတာင္းခတ္ေနခဲ့ၿပီ
ေက်ာလယ္ထိခပ္တည္တည္ ဖားလ်ားခ်လို႔
ဘ၀ကိုလည္း ဖားလ်ားခ်ထားတဲ့ ငနဲ
ေျမႂကြက္တေကာင္နဲ႔ တူတူလာတယ္
ေရမၾကည္မွန္းသိေပမယ့္
ျမက္ႏုမလားလို႔ ေစာင့္ေနရတဲ့ ငနဲ။
တရားဥေပဒခ်င္းနီးစပ္တဲ့အခါ
ေခြးေျပး ၀က္ေျပး ေျပးလို႔
ခ်ိန္ခြင္အေစာင္းအရြဲ႕အတိုင္း
ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္းဒယိမ္းဒယိုင္ပါပဲ။
အေမေမြးတဲ့ေျမမွာ
ေနရာေပ်ာက္ေနတဲ့ ငွက္ဟာ
သူ႔အေတာင္ပံသူ ခ်ဳိးၿပီး
အသံမေပးဘဲအိပ္ဖို႔ျပင္တယ္။
ေရာင္နီလည္းမလင္းတာၾကာၿပီ
ဂစ္တာလည္းမတီးတာၾကာၿပီ
ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္လက္စစာအုပ္ေလးထဲ
အိမ္ျပန္ခြင့္လက္မွတ္ေလးျပန္ရွာေပးထားဖို႔
ေမ့မေနပါနဲ႔ အေမ။
ေရႊပိုးအိမ္(ပဲခူး)
Comments
Post a Comment