သစ္ခက္သံလြင္ ကဗ်ာေရးရာ၊ "အိုက္ခ်င့္၏ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာလက္စြဲ အပိုင္း (၄)ႏွင့္ (၅)" -ဘာသာျပန္ ေမာင္သာႏိုး

ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာလက္စြဲ
ေရးသူ၊ အုိက္ခ်င့္(တရုတ္ကဗ်ာဆရာ)။
ဘာသာျပန္၊ ေမာင္သာႏုိး

အမွာစကားမ်ား

တ႐ုတ္ကဗ်ာဆရာႀကီး အုိက္ခ်င့္ဟာ ကဗ်ာအေၾကာင္း စာတမ္းကုိ ၁၉၃၉ က ေရးခဲ့တာပါ။ အင္မတန္ တြင္က်ယ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔ပဲ ၁၉၈၇ ႏွစ္ဦးပုိင္းမွာ အသစ္ေရးျပန္တယ္။ ေခတ္သစ္အတြက္ အေတြးသစ္ေတြ ျဖည့္စြက္ပါလာတယ္။ အခု ဒီစာတမ္းကုိ ဘာသာျပန္ တင္ဆက္လုိက္တယ္။

ေမာင္သာႏုိး

တ႐ုတ္ကဗ်ာဆရာႀကီး အုိက္ခ်င့္ ရဲ႕ ကဗ်ာအေၾကာင္း စာတမ္းကုိ ၁၉၈၈ ေဖေဖၚ ၀ါရီ၊ မတ္၊ စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္းမွာ ဘာသာျပန္ ေဖၚျပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဘာသာျပန္ မွဳကုိပဲ အေျခအေန အားေလ်ာ္စြာ အရွိန္ျမႇင့္ကာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာလက္စြဲ အမည္ျဖင့္ ထုတ္ေ၀လုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

အလင္းတုိက္

၁၉၉၅ ခုႏွစ္က ပထမအႀကိမ္အျဖစ္ အလင္းတုိက္စာေပက ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ဒီစာအုပ္ ကုိ ဒီအခ်ိန္မွာလည္း လုိအပ္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည့္တဲ့အတြက္ ဒုတိယအႀကိမ္အျဖစ္ ထပ္မံထုတ္ေ၀လုိက္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ပထမအႀကိမ္စီစဥ္သူ အလင္းတုိက္စာေပနဲ႔ အထူးသျဖင့္ ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ီဖုိ႔ ခြင့္ျပဳတဲ့ ဆရာေမာင္သာႏုိး ကုိ ေလးစားစြာ ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။

ႏွစ္ကာလမ်ား

ဒီစာအုပ္ကေလးကုိ ကဗ်ာခ်စ္သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္႐ွဳၿပီး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါ လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အြန္လုိင္းေပၚမွာ အီးဘုတ္အျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္ လက္လွမ္း မီသေလာက္ မေတြ႔မိ ေသးပါဘူး။ ေရးသူ ထုတ္သူ စာအုပ္ မူပုိင္ရွင္မ်ားထံ ခြင့္ေတာင္းဖုိ႔ အခြင့္မသာေပမယ့္၊ ျမန္မာကဗ်ာ တုိးတက္ေရးမွာ ႏွမ္းတေစ့မွ်ျဖစ္ေစ က်ေနာ့္ရဲ႕ ပါ၀င္အားထုတ္လုိမႈကုိ နားလည္ႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္လုိ႔ ဒီဘေလာ့ကေလးေပၚ ႀကိဳးစားတင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ အပုိင္းမ်ားခြဲၿပီး ပုံမွန္တင္ေပးသြားမွာ ျဖစ္သလုိ ၿပီးဆုံးသြားတဲ့အခါ အီးဘုတ္ကေလးအျဖစ္လည္း မွ်ေ၀ေပးသြားဖုိ႔ ရည္ရြယ္ပါတယ္။

ႏွင္းခါးမုိး

ဇန္နဝါရီ ၂၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္
စိတ္ကူးေတးသီဘေလာ့

nykomme.blogspot.com

 

 ၄။ ကဗ်ာရဲ႕ ဘာသာစကား

ကဗ်ာဆုိတာ ဘာသာစကားရဲ႕အႏုပညာ၊ ဒီေတာ့ အႏုပညာရဲ႕ဘာသာစကား လုိတယ္။ သာမန္ပဲ၊ တုံးတုံးပဲထင္ရေပမယ့္ ႂကြယ္၀မႈျပည့္ေနတဲ့ ဘာသာစကားကုိ ေဖြရွာပါ။
ဘာသာစကားဟာ မ်ဳိး႐ုိးသဘာ၀ေဆာင္သလုိေခတ္ရဲ႕စိတ္ဓာတ္လည္း ေဆာင္တယ္။
အေကာင္းဆုံးဘာသာစကားဟာ တကယ့္ဘ၀က လာတယ္။ ဘ၀က ခြာလွ်င္ ဘာသာစကား မဲ့သြားေတာ့တာပဲ။ အထိခုိက္ဆုံး ဘာသာစကားဟာ ဘ၀ကုိ ပီပီျပင္ျပင္သ႐ုပ္ေဖာ္တဲ့ဘာသာ စကားျဖစ္တယ္။
ကုိယ္စားျပဳေပမဲ့ သိမ္ေမြ႔တဲ့ အရာမ်ား၊ လွဳပ္ရွားမွဳမ်ား၊ ခံယူခ်က္မ်ားကုိ ေဖာ္ျပဖုိ႔ ႐ိုး႐ုိးနဲ႔ ဆီေလ်ာ္တဲ့ဘာသာစကားကုိသုံးၿပီးေတာ့သာ အႏုပညာေျမာက္တဲ့ စြမ္းပကားကုိ ရရွိႏုိင္တယ္။
အရာ၀တၳဳတုိင္းရဲ႕ညဳကလိယာစ္ကုိ ဆုပ္ကုိင္ႏုိင္စြမ္းဟာ ကဗ်ာဆရာရဲ႕အေရးႀကီးဆုံး အရည္အေသြး ျဖစ္သင့္တယ္။
ေခတ္သုံး၊ လူထုသုံး ဘာသာစကားနဲ႔ ေျပာပါ။
ကဗ်ာရဲ႕ဘာသာစကားကုိ ျပည္သူလူထုက နားလည္ရမယ္။
ေဟာင္းလြန္းတဲ့အဖြဲ႔အႏြဲ႔မ်ားကုိ အသိရွိရွိနဲ႔ ပစ္ပယ္ပါ။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အစားအစာမွ ခံတြင္းေတြ႔ႏုိင္တယ္။ ကလီေရွးဆုိတာ ပုပ္သုိးေနတဲ့ အစာပါပဲ။
သူမ်ားေတြ အႀကိမ္ေထာင္ေသာင္းသုံးၿပီးသား နာမ၀ိေသသနမ်ား၊ အီဒီယမ္မ်ားကုိ ေရွာင္ပါ။ အရာတခုစီကုိေဖာ္ျပဖုိ႔ ကုိယ္ပုိင္နာမ၀ိေသသနမ်ား ရွာေဖြရမယ္။
အေတြးက ဘယ္ေလာက္ပဲ နက္နဲျမင့္မားပါေစ၊ ဘာသာစကားကေတာ့ ရွင္းရွင္းလြယ္လြယ္ ရွိေနရမယ္။
မိမိရဲ႕ဘာသာစကားဟာ ကုိယ္ပုိင္ဟန္ရွိမယ္။ သူတပါး မၾကာမၾကာ သုံးၿပီးသား ႐ူပကကုိ ေရွာင္ပါေလ။ ဒီလုိနည္းနဲ႔သာ အရာ၀တၳဳေတြထဲကုိ ပုိမုိနက္နက္တူးေဖာက္ႏုိင္စြမ္း ရလိမ့္မယ္။
မပ်င္းပါနဲ႔၊ ႐ူပကအသစ္ေတြကုိ ကုိယ့္ခံစားခ်က္နဲ႔ ရွာေဖြပါ။ ရာသီဥတုလုိက္ၿပီး အ၀တ္အစား လဲေပးရသလုိေပါ့။
ခုန္လႊားပါ။ ျဖစ္စဥ္မွာ မလုိလားအပ္တဲ့အဆင့္ေတြကုိ ျဖဳတ္ပစ္ပါ။ ဆက္ႏြယ္မႈနဲ႔စိတ္ကူးမႈ အဆက္အသြယ္ကုိ ရွင္းလြန္းေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔။ တခါတေလ အဆက္အစပ္မရွိဘူးလုိ႔ ထင္ရတဲ့ အရာမ်ားမွာ အတြင္းခ်ိတ္ဆက္ကေလး ရွိေနတတ္တယ္။
နက္နဲပါ။ ဒါေပမဲ့ နားလည္ဖုိ႔လြယ္ပါေစ။ ထိခုိက္ႏုိင္စြမ္းပါေစ။ ဒါေပမ့ဲ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ မလုပ္ပါနဲ႔။ ရွင္းလင္းပါေစ။ ဒါေပမဲ့ မတိမ္ပါေစနဲ႔။
ဇာတ္လမ္းေျပာရာမွာ ရွင္းလြန္းတာ၊ တည့္တုိးက်လြန္းတာဟာ ေရမကူးတတ္ဘူးရယ္လုိ႔ စုိးရိမ္တႀကီးနဲ႔ စာဖတ္သူကုိတြဲၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေပးတာ ျဖစ္တယ္။
ျဖဳတ္စရာကုိမျဖဳတ္တတ္တာဟာ အရြတ္နဲ႔အတူ အ႐ုိးပါ ေရာေမႊေၾကာ္ပစ္တာ ျဖစ္တယ္။
မခုန္တတ္၊ မလႊားတတ္တာဟာ ကုိယ့္အဓိပၸာယ္ကုိ စာဖတ္သူက အေကာက္မွား ရခ်ည္ေသး ဆုိၿပီး ထိတ္လန္႔တာပဲ ျဖစ္တယ္။
ခ်ဲ႕ကားေျပာတာကုိ ကဗ်ာမွာ ခြင့္ျပဳတယ္။
လီပုိင္ဟာ စိတ္အေျခအေန (မုဒ) တရပ္ကုိေဖာ္ျပဖုိ႔ ခ်ဲ႕ကားေျပာဆုိတဲ့ ဘာသာစကားကုိ ျမတ္ႏုိးခဲ့၊ သုံးစြဲရာမွာ အင္မတန္ကၽြမ္းက်င္ခဲ့တယ္။ ကုိက္သုံးေထာင္ရွည္တဲ့ဆံျဖဴ၊ ျမစ္၀ါရဲ႕ေရေတြ နတ္ျပည္ က စီးဆင္း၊ ေပသုံးေထာင္နက္ မက္မုံပြင့္ေရကန္... ဒါေတြအားလုံးဟာ နက္နက္နဲနဲ ခံစားရတဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကုိ ေဖာ္ျပတယ္။ ဒါ လူအမ်ားစု မသုံးရဲတဲ့ဘာသာစကားမ်ဳိးပဲ။ ဒီလုိခ်ဲ႕ကား ေျပာတာ မ်ားကုိ သိပၸံစံေတြနဲ႔ မဆုံးျဖတ္အပ္ဘူး။
ကဗ်ာတပုဒ္ကုိေရးဖြဲ႔ရာမွာ ဒီကဗ်ာဟာ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ဘယ္လုိ အႏုပညာ နည္းလမ္း မ်ား သုံးေပလိမ့္မယ္ဆုိတာကုိ ေဖာ္ျပပုံကေန သိျမင္ႏုိင္တယ္။ ဥပမာ.. အျမန္ပုံၾကမ္း ဆြဲတာ၊ သူေတာင္းစားနဲ႔အ၀တ္ဖာတဲ့မိန္းမတုိ႔မွာလုိမ်ဳိး၊ ေအာက္လုိင္းသက္သက္မွ် ေရးလုိက္တာ၊ ေကာက္ရိတ္သူငယ္၊ ေဆာင္းေရအုိင္၊ ေရငွက္တုိ႔မွာလုိမ်ဳိး၊ ဆီေဆး၊ အထီးက်န္ ၿမိဳင္ကႏၱာ၊ လမ္းမႀကီးတုိ႔မွာလုိမ်ဳိး။
တမင္သက္သက္ ဂမၻီရ (လွ်ဳိ႕၀ွက္အသိခက္) မဆန္ပါနဲ႔။ ကုိယ့္စာဖတ္သူေတြကုိ ဖတ္ရင္း စကားထာေတြ အဓမၼ မွန္းဆမခုိင္းပါနဲ႔။ စကားလုံး ကစားတာေတြ မလုပ္ပါနဲ႔။
ပင္ကုိလွေနတဲ့ မိန္းမဟာ လွဖုိ႔အတြက္ အ၀တ္ေကာင္း အစားေကာင္းေပၚ အားမထားပါဘူး။ အလွစစ္စစ္က ခႏၵာကုိယ္ က်န္းမာမႈအေပၚ တည္ပါတယ္။
ဒီလုိ ေျပာလုိက္တာဟာ အလွမျခယ္ရဘူးလုိ႔ ေျပာလုိက္တာ မဟုတ္ဘူး။
ကဗ်ာမွာပါတဲ့ အေရးႀကီးဆုံးအပုိင္းက ကဗ်ာဆရာေတြးႀကံထားတဲ့ နိမိတ္ပုံမ်ားရဲ႕အလွပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒီအလွဟာ ကဗ်ာရဲ႕အတြင္းသားေပၚ လဲေလ်ာင္းေနတယ္။
ႀကီးမားတဲ့ ကဗ်ာစာေၾကာင္းေတြဟာ က်ယ္၀န္းတဲ့အဓိပၸာယ္ေတြ ေဆာင္ေနၾကတယ္။ ဒႆန ဘာသာစကား ႂကြယ္၀တယ္။
အာ၀ဇၨန္းႂကြယ္၀တဲ့ဘာသာစကားနဲ႔အရာ၀တၳဳတုိ႔ရဲ႕အႏွစ္ကုိ ေဖာ္ထုတ္ျပပါ။
ႀကီးမားတဲ့ကဗ်ာစာေၾကာင္းေတြဟာ ဒႆနက ထြက္လာတယ္။
အရာ၀တၳဳေတြထဲက ပဋိပကၡမ်ားကုိ ဆုပ္ကုိင္ပါ။ ပဓာနအပုိင္းေတြကုိ ရည္စူးပါ။ စာဖတ္သူေတြကုိ နက္နက္နဲနဲ ၀င္စားလာပါေစလိမ့္မယ္။
ကုိယ့္ရဲ႕ႂကြယ္၀တဲ့ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳကုိ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနတဲ့ ရွင္းရွင္းလြယ္လြယ္ ဒႆနပါ၀င္တဲ့ အမ်ားသုံး စကားေျပာ ဘာသာစကားကုိ သုံးပါ။
လူ႔ဘ၀အေၾကာင္း နက္နက္နဲနဲမေတြ႔ဖူးလွ်င္ ဘ၀ရဲ႕ဂမၻီရသေဘာကုိ ထုတ္ႏႈတ္မယူႏုိင္စြမ္းပဲ ရွိေနလိမ့္မယ္။
ဘာသာစကား အလုပ္လုပ္ပုံကုိနားမလည္လွ်င္ စာဖတ္သူကုိထိခုိက္ေစႏုိင္စြမ္းတဲ့ကဗ်ာေတြ ေရးႏုိင္လိမ့္မယ္မဟုတ္ေပဘူး။

၅။ လိရိကကဗ်ာနဲ႔ ဇာတ္လမ္းေျပာကဗ်ာ

ကဗ်ာဟာ ခံစားမႈရဲ႕ႏုိင္ငံျဖစ္တယ္။

လိရိက ကဗ်ာရဲ႕အေရးအႀကီးဆုံးအဂၤါရပ္က သူဟာ စိတ္အေျခအေနကုိ ေဖာ္ျပေနတယ္ ဆုိတာပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕ေရွာင္မရဆုံး လုိအပ္ခ်က္က ခံစားမႈသန္႔စင္ျခင္းပါပဲ။
ကဗ်ာဟာ ျပင္းထန္တဲ့စိတ္လႈပ္ရွားမႈပါရွိရမယ္။ သာမန္ ႐ုိး႐ုိးခံစားမႈမ်ဳိးနဲ႔ေရးတဲ့ကဗ်ာမ်ားဟာ လူေတြကုိ မထိခုိက္ေစႏုိင္ဘူး။
လိရိက ကဗ်ာဟာ မိမိကုိယ္ ဒါမွမဟုတ္ မိမိ၀န္းက်င္ကမၻာကုိ ဆင္ျခင္ၾကည့္မေနရပဲ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ခံစားသိျမင္ပုံကုိ ေဖာ္က်ဳးထားတာ ျဖစ္ရမယ္။
လိရိက ကဗ်ာဟာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မစြန္႔ပယ္ႏုိင္ဘူး။ ၾကည္ႏူးမႈ၊ ေဒါသ၊ ပူေဆြးမႈ၊ ၀မ္းသာမႈဘာပဲျဖစ္ေပ့ေစ စိတ္လႈပ္ရွားမႈမပါတဲ့ ကဗ်ာဟာ အၿမံဳပဲ။
လိရိက ကဗ်ာမွာ ဇာတ္လမ္းဇာတ္အိမ္ ျပတ္ျပတ္သားသား မရွိဘူး။ ႐ုိက္ပုတ္ေနတဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ လွဳိင္းေတြကုိတုံ႔ျပန္ရင္းသာ ဇာတ္လမ္းဟာ ေပၚလာလုိက္ ေျပာင္းလဲလုိက္ပဲ။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈဟာ ကဗ်ာဆရာ့ႏွလုံးသားရဲ႕လႈပ္ရွားမႈျဖစ္တဲ့အတြက္ ေဖာ္ျပပုံ ဘယ္လုိပုံျဖစ္ပေစ စိတ္လႈပ္႐ွားမႈကုိ ဘယ္ေတာ့မွမစြန္႔ရဘူး။ ဒီလုိ စိတ္လႈပ္ရွားမႈရွိေနျခင္းက လိရိက ကဗ်ာလုိ႔ဆုိတဲ့ဟာရဲ႕ အတြင္းအႏွစ္ကုိ နားလည္ဖုိ႔ ပုိလြယ္ေစတယ္။
လိရိက ကဗ်ာဟာ သစ္ပင္ေပၚက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခူးလာတဲ့ သစ္သီး၊ ႏွင္းရည္လူးထားတဲ့ မနက္ခင္းပန္းတုိ႔နဲ႔တူတယ္။ ပညာသိဆုိတဲ့ မီးထဲမွာ ကင္လုိက္ရင္ ႐ွဳံ႕တြသြားေရာ။
လိရိက ကဗ်ာရဲ႕ဦးတည္ခ်က္ကုိေတာင္မွ စိတ္လႈပ္ရွားမႈက ဦးေဆာင္ေနရမယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကုိ ဒီအခန္းက ႐ုတ္သိမ္းလုိက္ရင္ စာဖတ္သူတုိ႔ တက္စရာေလွကားမရွိပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
ဇာတ္လမ္းေျပာကဗ်ာကုိ အဲပိက ကဗ်ာလုိ႔လည္း ေခၚႏုိင္တယ္။
ဇာတ္လမ္းေျပာ ကဗ်ာရဲ႕လကၡဏာကေတာ့ ဇာတ္ကြက္ဇာတ္လမ္း ျပတ္ျပတ္သားသား ရွိတာပါပဲ။
ဇာတ္လမ္းေျပာ ကဗ်ာကုိလည္း စိတ္လႈပ္ရွားမႈအေတာ္အသင့္ ထည့္ေပးထားသင့္တယ္။ ဇာတ္လမ္းေျပာ ကဗ်ာေရာ၊ စိတ္ကူးဇာတ္ကြက္ေပၚ အေျခခံတဲ့ကဗ်ာပါ စာဖတ္သူေတြကုိ ထိခုိက္ေအာင္လုပ္ရာမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေအာင္ျမင္တတ္တယ္။
ဇာတ္လမ္းေျပာကဗ်ာမွာ လုပ္ႀကံယူထားတဲ့အခ်က္အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ပါတတ္တာပဲ။ ဒီလုပ္ႀကံထားတဲ့အခ်က္ေတြဟာ စိတ္ကူးမႈရဲ႕အခ်က္ေတြေပါ့။
က်ဳပ္ဟာ စစ္တပ္ခရာမႈတ္သမားမလုပ္ဖူးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခရာမႈတ္သမား ကဗ်ာရွည္ကုိ ေရးခဲ့တယ္။ တုိက္ပြဲမွာ ဒဏ္ရာ မရဖူးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ ဒုတိယအႀကိမ္ ေသတယ္ ကဗ်ာရွည္ကုိ ေရးခဲ့တယ္။ မီးတုတ္ကုိင္ လွည့္လည္ပြဲမွာလည္း တခါမွမပါဖူးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မီးတုတ္ကဗ်ာရွည္ကုိ ေရးခဲ့တယ္။ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြအေပၚ အေျခခံထားတာမဟုတ္ေပမယ့္ ဒီကဗ်ာေတြမွာ အလြန္ပီျပင္တဲ့ ဇာတ္ကြက္ဇာတ္လမ္းသေဘာ ရွိေနတယ္။
က်ဳပ္ကဗ်ာအခ်ဳိ႕ဟာ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ လူေတြအေပၚ အေျခခံထားတာပါ။ ဥပမာ ႏွင္းထဲကစိန္၊ က်ဳပ္အေဖ။ လိရိကသေဘာသိပ္မပါတဲ့ ဇာတ္လမ္းေျပာကဗ်ာဟာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ ထည့္ထားတဲ့ဇာတ္လမ္းေျပာကဗ်ာေလာက္ စာဖတ္သူအေပၚ ႀကီးႀကီးမားမား ထိခုိက္ႏုိင္စြမ္း ရွိလိမ့္မယ္မဟုတ္ဘူး။
က်ဳပ္ရဲ႕ဇာတ္လမ္းေျပာ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ဟာ လူထုသီခ်င္းမ်ားက ငွားယူထားတဲ့ပုံသဏၭာန္ေတြကုိ သုံးၿပီး ေရးထားတာပါ။ ငါးရွဥ့္နက္ဆုိတဲ့တပုဒ္က အမ်ားစုပုိင္းမွာ စိတ္ကူးအျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ေဖာ္ျပထားတာ။ ၀ွက္ထားတဲ့ေသနတ္မ်ားဆုိတဲ့ ေနာက္တပုဒ္ကေတာ့ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေပၚ အေျခခံထားတာပါပဲ။ လုံးလုံးမေအာင္ျမင္တဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ျဖစ္တယ္။ ကာရန္ပါတဲ့ အစီရင္ခံစာကုိ ဖတ္ရသလုိပဲ။
ဒါေလာက္ဆုိရင္ ဇာတ္လမ္းေျပာကဗ်ာမွာ ခံစားမႈဓာတ္ကေလးပါဖုိ႔လုိေၾကာင္း နမူနာျပတာ လုံေလာက္ပါၿပီ။
က်ဳပ္ရဲ႕ကဗ်ာရွည္ ေနကုိရင္ဆုိင္နဲ႔ အလင္းေထာပနာေတး ႏွစ္ပုဒ္စလုံးကုိ လိရိက ကဗ်ာလုိ႔ သတ္မွတ္ရမယ္။ ဒါေပမဲ့ လႈိင္းေခါင္းေပၚမွာ၊ ေရွးေရာမ ၿမိဳ႕ကသတ္ပြဲကြင္း၊ ခ်င္းမင္းပြဲေတာ္ မုိးသည္းသည္းတုိ႔လုိ အျခားကဗ်ာရွည္ေတြကုိ လိရိက ကဗ်ာသတ္မွတ္ရမလား။ ဇာတ္လမ္းေျပာ ကဗ်ာသတ္မွတ္ရမလားဆုံးျဖတ္ဖုိ႔ကေတာ့ ခက္တယ္။
တခ်ဳိ႕ ဇာတ္လမ္းေျပာကဗ်ာေတြက ကဗ်ာဆရာအေနနဲ႔ နိမိတ္ပုံေတြနဲ႔ေတြးၿပီး ဖန္ဆင္းထားတာ မဟုတ္ဘူး။ အျဖစ္အပ်က္တခုကုိ တည့္တုိးဟန္နဲ႔ပဲ ေျပာျပ ပါတယ္။ ဒီလုိ ကဗ်ာမ်ဳိးဟာ ကာရန္ ပါတာခ်ည့္။ ဥပမာသေဘာ တုဖူရဲ႕ အရာရွိသုံးဦး နဲ႔ ခြဲခြာျခင္းသုံးခု တုိ႔ကုိ ၾကည့္ေလ။ ဘယ္ကဗ်ာမွာမွ ႐ူပကတခု မပါေခ်ဘူး။ ဇာတ္ကြက္ဇာတ္လမ္းက ျပည္သူေတြကုိ စိတ္လႈပ္ရွားေစ ႏုိင္တဲ့အတြက္ က်ဳပ္တုိ႔ဆီ လက္ဆင့္ကမ္း ေရာက္လာခဲ့ၾကတာပါပဲ။
အေတြးတခုကုိေဖာ္က်ဳးဖုိ႔အတြက္ အရာ၀တၳဳတခုကုိ အသုံးျပဳတဲ့ကဗ်ာမ်ားကုိ အရာ၀တၳဳ ေထာပနာကဗ်ာလုိ႔ ေခၚတယ္။ ဒီကဗ်ာေတြကုိ ဒႆနကဗ်ာမ်ားလုိ႔ ယူဆေလ့ရွိတယ္။
လိရိက ကဗ်ာေတြက စိတ္လႈပ္ရွားမႈဓာတ္ကုိ အေလးတင္းတယ္။ အရာ၀တၳဳ ေထာပနာ ကဗ်ာမ်ားကေတာ့ ဒႆနဓာတ္ကုိ အေလးတင္းပါတယ္။
ဒႆနကဗ်ာမ်ား တနည္း ဆင္ျခင္တုံအေတြးေပၚအေျခခံတဲ့ကဗ်ာမ်ားဟာ ရွင္းလင္း၊ ႐ုိးစင္းတဲ့ ဗဟိဒၶေအာက္မွာ နက္႐ွဳိင္းတဲ့ ဒႆနသေဘာကုိ ဖုံး၀ွက္ထားတတ္တယ္။
အာ၀ဇၨန္းမရွိတဲ့လူတေယာက္က ဒႆနကဗ်ာေရးဖုိ႔ႀကိဳးစားရင္ ခပ္ညံ့ညံ့အေပ်ာ္တမ္းသမားက လက္လွည့္ပညာအစြမ္းျပသလုိေနလိမ့္မယ္။ လုံးဝစိတ္ပ်က္စရာႀကီး။
သဲတမႈန္ထဲမွာ စၾကာ၀ဠာကုိ ျမင္သူ၊ ေရတစက္မွာ ကမၻာကုိျမင္သူဟာ စိတ္ကူးႂကြယ္၀တဲ့ ကဗ်ာဆရာေပပဲ။ စိတ္ကူးမရွိတဲ့ လူရဲ႕အျမင္မွာေတာ့ သဲမႈန္ဟာ သဲမႈန္အျပင္ တျခားမဟုတ္ဘူး။ ေရတစက္ဟာလည္း ေရတစက္ထက္မပုိေပဘူး။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပသြားပါမည္

ဆရာႏွင္းခါးမိုး၏ စိတ္ကူးေတးသီဘေလာ့မွ ယူပါသည္။

အပိုင္း (၁)(၂)(၃) ဖတ္ရႈရန္...

 www.jojar.net/2016/10/blog-post_26.html