သစ္ခက္သံလြင္ ကဗ်ာေရးရာ၊ "အိုက္ခ်င့္၏ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာလက္စြဲ အပိုင္း (၆)ႏွင့္ (၇)" -ဘာသာျပန္ ေမာင္သာႏိုး
ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာလက္စြဲ
ေရးသူ၊ အုိက္ခ်င့္(တရုတ္ကဗ်ာဆရာ)။
ဘာသာျပန္၊ ေမာင္သာႏုိး
ေရးသူ၊ အုိက္ခ်င့္(တရုတ္ကဗ်ာဆရာ)။
ဘာသာျပန္၊ ေမာင္သာႏုိး
အမွာစကားမ်ား
တ႐ုတ္ကဗ်ာဆရာႀကီး
အုိက္ခ်င့္ဟာ ကဗ်ာအေၾကာင္း စာတမ္းကုိ ၁၉၃၉ က ေရးခဲ့တာပါ။ အင္မတန္
တြင္က်ယ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔ပဲ ၁၉၈၇ ႏွစ္ဦးပုိင္းမွာ အသစ္ေရးျပန္တယ္။
ေခတ္သစ္အတြက္ အေတြးသစ္ေတြ ျဖည့္စြက္ပါလာတယ္။ အခု ဒီစာတမ္းကုိ ဘာသာျပန္
တင္ဆက္လုိက္တယ္။
ေမာင္သာႏုိး
တ႐ုတ္ကဗ်ာဆရာႀကီး
အုိက္ခ်င့္ ရဲ႕ ကဗ်ာအေၾကာင္း စာတမ္းကုိ ၁၉၈၈ ေဖေဖၚ ၀ါရီ၊ မတ္၊ စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္းမွာ
ဘာသာျပန္ ေဖၚျပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဘာသာျပန္ မွဳကုိပဲ အေျခအေန အားေလ်ာ္စြာ အရွိန္ျမႇင့္ကာ
ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာလက္စြဲ အမည္ျဖင့္ ထုတ္ေ၀လုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း။
အလင္းတုိက္
၁၉၉၅
ခုႏွစ္က ပထမအႀကိမ္အျဖစ္ အလင္းတုိက္စာေပက ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ဒီစာအုပ္ ကုိ
ဒီအခ်ိန္မွာလည္း လုိအပ္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည့္တဲ့အတြက္ ဒုတိယအႀကိမ္အျဖစ္
ထပ္မံထုတ္ေ၀လုိက္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ပထမအႀကိမ္စီစဥ္သူ အလင္းတုိက္စာေပနဲ႔ အထူးသျဖင့္
ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ီဖုိ႔ ခြင့္ျပဳတဲ့ ဆရာေမာင္သာႏုိး ကုိ ေလးစားစြာ ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။
ႏွစ္ကာလမ်ား
ဒီစာအုပ္ကေလးကုိ
ကဗ်ာခ်စ္သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္႐ွဳၿပီး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါ လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္
အြန္လုိင္းေပၚမွာ အီးဘုတ္အျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္ လက္လွမ္း မီသေလာက္ မေတြ႔မိ ေသးပါဘူး။
ေရးသူ ထုတ္သူ စာအုပ္ မူပုိင္ရွင္မ်ားထံ ခြင့္ေတာင္းဖုိ႔ အခြင့္မသာေပမယ့္၊
ျမန္မာကဗ်ာ တုိးတက္ေရးမွာ ႏွမ္းတေစ့မွ်ျဖစ္ေစ က်ေနာ့္ရဲ႕ ပါ၀င္အားထုတ္လုိမႈကုိ
နားလည္ႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္လုိ႔ ဒီဘေလာ့ကေလးေပၚ ႀကိဳးစားတင္ေပးလုိက္ပါတယ္။
အပုိင္းမ်ားခြဲၿပီး ပုံမွန္တင္ေပးသြားမွာ ျဖစ္သလုိ ၿပီးဆုံးသြားတဲ့အခါ အီးဘုတ္ကေလးအျဖစ္လည္း
မွ်ေ၀ေပးသြားဖုိ႔ ရည္ရြယ္ပါတယ္။
ႏွင္းခါးမုိး
ဇန္နဝါရီ ၂၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္
စိတ္ကူးေတးသီဘေလာ့
၆။ ဖြဲ႔စည္းမႈနဲ႔စ်ာဥ္၀င္မႈ
ကုိယ့္လက္ရာထဲမွာ ေရာင္ျပန္ဟပ္ထားတဲ့
ကုိယ့္ဖြဲ႔စည္းမႈဟာ စာဖတ္သူကုိ ဖမ္းစားႏုိင္ရမယ္။ ဖန္ခြက္တခုကုိ ဖုံးအုပ္ထားတာ
အတြင္းမွာ ဘာမ်ား ရွိပါလိမ့္လုိ႔ (အတြင္းမွာ တစုံတရာ ရွိမ်ား ရွိခဲ့ရင္ေပါ့ေလ)
ခန္႔မွန္းခ်င္လာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္တဲ့ မ်က္လွည့္ဆရာရဲ႕ လက္ကုိင္ပု၀ါလုိ ျဖစ္ရမယ္။
စာဖတ္သူကုိ ကုိယ္နဲ႔အတူ လုိက္ေလ်ာက္ေအာင္ လုပ္ပါ။ လမ္းအဆုံးမွာ ဘာရွိရွိ မမႈပါနဲ႔။
ေက်ာက္စိမ္းတတုံးနဲ႔ႀကံဳခဲ့ရင္ စဥ္းစားမိမွာက ဘာမ်ား ထြင္းထုယူရပါ့။
အစိတ္စိတ္ ကြဲမသြားေအာင္ ဘယ္လုိထိန္းရပါ့။
စဥ္းစားစရာ ႀကံဆရမွာ အလုပ္က တည္ေနတယ္။ ေရးတာထက္ ပုိေတြးရမယ္။
အေတြးဟာ လိပ္ျပာပဲ။ လိပ္ျပာတေကာင္မွမမိဘဲ တေနကုန္ ေတြးခ်င္လည္း ေတြးေနရမွာပဲ။
ေသေသခ်ာခ်ာ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ လက္ရာမွ စာဖတ္သူကုိ ထိခုိက္ႏုိင္တယ္။ ပ႗ိပကၡရဲ႕ ၫဴကလယာ့စ္ကုိ ဘယ္လုိရွာရမလဲ။ ပ႗ိပကၡကုိ တုိက္႐ုိက္အက်ဆုံး ဘယ္လုိ ေဖာ္က်ဳးရမလဲ စဥ္းစားပါ။
အႏုပညာသေႏၶဟာ ဖြဲ႔စည္းမႈနဲ႔ စတယ္။
တကယ့္ဘ၀ဟာ ေထြျပားလြန္းသမုိ႔ သစ္ပင္တပင္တည္းမွာေတာင္ သစ္သီးႏွစ္လုံး တူတာကုိ ေတြ႔ႏုိင္ လိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။
ေရွ႕ေရာေနာက္ပါ စစ္ေဆးၿပီးတဲ့ေနာက္ အေသးစိတ္ ထပ္ၾကည့္ပါဦး။ ပုိနက္နက္ နဲနဲ ေတြးပါဦး။ ပုိနက္နက္ တူးပါဦး။
အျခားသူမ်ားရဲ႕ေတြ႔ရွိခ်က္ေတြကုိ လုံး၀ ထပ္မဆုိရဘူး။ သူမ်ားလုပ္ၿပီးသားကုိ ထပ္ေက်ာ့မွျဖင့္ မိမိရယ္ လိုိ႔ ျဖစ္ရွိေနစရာ ဘာလုိဦးေတာ့မွာလဲ။
စ်ာဥ္၀င္မွဳကုိ ႀကိဳဆုိဖုိ႔တံခါးကုိ အၿမဲက်ယ္က်ယ္ ဖြင့္ထားပါေလ။
စ်ာဥ္၀င္မွဳဟာ မဖိတ္ပဲလာတဲ့ ဧည့္သည္မဟုတ္။ မေတာ္တဆ ႀကံဳဆုံရတတ္တဲ့ မိတ္ေဆြမ်ဳိး ျဖစ္တယ္။ မေမွ်ာ္လင့္တုန္း ေရာက္လာတတ္တယ္။
စ်ာဥ္၀င္မႈမွာ အခ်ိန္းအခ်က္သေဘာ မရွိဘူး။ သူဘယ္ေတာ့လာခဲ့မယ္လုိ႔ ေျပာျပလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။
ဒါေပမဲ့ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းကုိ ဧည့္ခံသလုိ ဧည့္ခံရေပလိမ့္မယ္။
ဇာတ္လမ္းေျပာ ကဗ်ာမ်ားမွာ စ်ာဥ္၀င္မႈ ေရအလ်ဥ္ေတြ အမ်ားအျပား ဆုံဆည္း လာတတ္တယ္။
စ်ာဥ္၀င္မႈဟာ ပန္းစည္းတစည္း ေဆာင္ၾကဥ္းလာတတ္တယ္။
ဒါမဟုတ္.. စိတ္ကူးေလး တခု၊
ဒါမွမဟုတ္.. ေဖ်ာ္ရည္ေအးေအးေလး၊
ဒါမွမဟုတ္.. လက္ေဆာင္ကေလး၊
ဒါမွမဟုတ္.. စကားဆိတ္ဆိတ္ ေခါင္းငုိက္စုိက္နဲ႔ မိတ္ေဆြတေယာက္ ဆုံးပါးသြားတဲ့သတင္း ေဆာင္ခ်င္လည္း ေဆာင္လာမယ္။
တခါတေလ သုံးေလးလနဲ႔ ေပၚမလာေခ်ဘူး။
တႏွစ္ေတာင္ ၾကာခ်င္ၾကာမယ္။
ခဏခဏ လာေစခ်င္ရဲ႕၊ သူက မလာ။
ကုိယ့္ကုိ အဆက္ျဖတ္သြားေခ်ေပါ့။
ျဗဳန္းဆုိ ႏွစ္အနည္းငယ္အၾကာ လမ္းေပၚဆုံျပန္ေရာ။
၁၉၇၈ ေအက္တုိဘာမွာ ေဟာင္ေကာင္မဂၢဇင္း ဟုိက္ယန္စာေပက ေဟာက္ခၽြမ္ရဲ႕ လမ္းေလးခြက ထမင္းဆုိင္ကဗ်ာကုိ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ ကဗ်ာမွာ ငါးပါဒပဲ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စင္ေပၚက သုိင္းပညာ ၿပိဳင္ပြဲကုိ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ေဖာ္က်ဴးထားရဲ႕။
စာဖတ္သူကုိ ကုိယ္နဲ႔အတူ လုိက္ေလ်ာက္ေအာင္ လုပ္ပါ။ လမ္းအဆုံးမွာ ဘာရွိရွိ မမႈပါနဲ႔။
ေက်ာက္စိမ္းတတုံးနဲ႔ႀကံဳခဲ့ရင္ စဥ္းစားမိမွာက ဘာမ်ား ထြင္းထုယူရပါ့။
အစိတ္စိတ္ ကြဲမသြားေအာင္ ဘယ္လုိထိန္းရပါ့။
စဥ္းစားစရာ ႀကံဆရမွာ အလုပ္က တည္ေနတယ္။ ေရးတာထက္ ပုိေတြးရမယ္။
အေတြးဟာ လိပ္ျပာပဲ။ လိပ္ျပာတေကာင္မွမမိဘဲ တေနကုန္ ေတြးခ်င္လည္း ေတြးေနရမွာပဲ။
ေသေသခ်ာခ်ာ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ လက္ရာမွ စာဖတ္သူကုိ ထိခုိက္ႏုိင္တယ္။ ပ႗ိပကၡရဲ႕ ၫဴကလယာ့စ္ကုိ ဘယ္လုိရွာရမလဲ။ ပ႗ိပကၡကုိ တုိက္႐ုိက္အက်ဆုံး ဘယ္လုိ ေဖာ္က်ဳးရမလဲ စဥ္းစားပါ။
အႏုပညာသေႏၶဟာ ဖြဲ႔စည္းမႈနဲ႔ စတယ္။
တကယ့္ဘ၀ဟာ ေထြျပားလြန္းသမုိ႔ သစ္ပင္တပင္တည္းမွာေတာင္ သစ္သီးႏွစ္လုံး တူတာကုိ ေတြ႔ႏုိင္ လိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။
ေရွ႕ေရာေနာက္ပါ စစ္ေဆးၿပီးတဲ့ေနာက္ အေသးစိတ္ ထပ္ၾကည့္ပါဦး။ ပုိနက္နက္ နဲနဲ ေတြးပါဦး။ ပုိနက္နက္ တူးပါဦး။
အျခားသူမ်ားရဲ႕ေတြ႔ရွိခ်က္ေတြကုိ လုံး၀ ထပ္မဆုိရဘူး။ သူမ်ားလုပ္ၿပီးသားကုိ ထပ္ေက်ာ့မွျဖင့္ မိမိရယ္ လိုိ႔ ျဖစ္ရွိေနစရာ ဘာလုိဦးေတာ့မွာလဲ။
စ်ာဥ္၀င္မွဳကုိ ႀကိဳဆုိဖုိ႔တံခါးကုိ အၿမဲက်ယ္က်ယ္ ဖြင့္ထားပါေလ။
စ်ာဥ္၀င္မွဳဟာ မဖိတ္ပဲလာတဲ့ ဧည့္သည္မဟုတ္။ မေတာ္တဆ ႀကံဳဆုံရတတ္တဲ့ မိတ္ေဆြမ်ဳိး ျဖစ္တယ္။ မေမွ်ာ္လင့္တုန္း ေရာက္လာတတ္တယ္။
စ်ာဥ္၀င္မႈမွာ အခ်ိန္းအခ်က္သေဘာ မရွိဘူး။ သူဘယ္ေတာ့လာခဲ့မယ္လုိ႔ ေျပာျပလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။
ဒါေပမဲ့ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းကုိ ဧည့္ခံသလုိ ဧည့္ခံရေပလိမ့္မယ္။
ဇာတ္လမ္းေျပာ ကဗ်ာမ်ားမွာ စ်ာဥ္၀င္မႈ ေရအလ်ဥ္ေတြ အမ်ားအျပား ဆုံဆည္း လာတတ္တယ္။
စ်ာဥ္၀င္မႈဟာ ပန္းစည္းတစည္း ေဆာင္ၾကဥ္းလာတတ္တယ္။
ဒါမဟုတ္.. စိတ္ကူးေလး တခု၊
ဒါမွမဟုတ္.. ေဖ်ာ္ရည္ေအးေအးေလး၊
ဒါမွမဟုတ္.. လက္ေဆာင္ကေလး၊
ဒါမွမဟုတ္.. စကားဆိတ္ဆိတ္ ေခါင္းငုိက္စုိက္နဲ႔ မိတ္ေဆြတေယာက္ ဆုံးပါးသြားတဲ့သတင္း ေဆာင္ခ်င္လည္း ေဆာင္လာမယ္။
တခါတေလ သုံးေလးလနဲ႔ ေပၚမလာေခ်ဘူး။
တႏွစ္ေတာင္ ၾကာခ်င္ၾကာမယ္။
ခဏခဏ လာေစခ်င္ရဲ႕၊ သူက မလာ။
ကုိယ့္ကုိ အဆက္ျဖတ္သြားေခ်ေပါ့။
ျဗဳန္းဆုိ ႏွစ္အနည္းငယ္အၾကာ လမ္းေပၚဆုံျပန္ေရာ။
၁၉၇၈ ေအက္တုိဘာမွာ ေဟာင္ေကာင္မဂၢဇင္း ဟုိက္ယန္စာေပက ေဟာက္ခၽြမ္ရဲ႕ လမ္းေလးခြက ထမင္းဆုိင္ကဗ်ာကုိ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ ကဗ်ာမွာ ငါးပါဒပဲ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စင္ေပၚက သုိင္းပညာ ၿပိဳင္ပြဲကုိ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ေဖာ္က်ဴးထားရဲ႕။
စားပြဲတလုံးတည္း၊ ကုလားထုိင္တလုံးတည္း
ဒါေပမဲ့.. သူတုိ႔သတ္တာ အသြင္တသိန္း ေဆာင္ခဲ့။
ဇာတ္ခုံကုိ ေန႔ႏွယ္လင္းေအာင္ ထြန္းညိႇထား။
လ်ဴလိဟြာနဲ႔ ရဲန္တန္ဟီြ
ပညာစြမ္းနဲ႔ ညလုိ မည္းနက္ဟန္ လုပ္ထားၾက။
ဒါေပမဲ့.. သူတုိ႔သတ္တာ အသြင္တသိန္း ေဆာင္ခဲ့။
ဇာတ္ခုံကုိ ေန႔ႏွယ္လင္းေအာင္ ထြန္းညိႇထား။
လ်ဴလိဟြာနဲ႔ ရဲန္တန္ဟီြ
ပညာစြမ္းနဲ႔ ညလုိ မည္းနက္ဟန္ လုပ္ထားၾက။
ထူးကဲတဲ့ အႏုပညာသေႏၶကုိ ေဖာ္ထုတ္ျပႏုိင္တဲ့
ကဗ်ာတုိအခ်ဳိ႕ကုိ အျခားေနရာမ်ားမွာလည္း က်ဳပ္ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ဥပမာ ေဟာဒီကဗ်ာဟာ
ႏွစ္ပါဒနဲ႔ စက္ဘီးကုိ ဖြဲ႔ျပထားရဲ႕။
ေရွ႕ကုိတက္မွသာ
က်ဳပ္ လဲမက်ဘူး။
က်ဳပ္ လဲမက်ဘူး။
၇။ ခါးသီးတဲ့ႏွစ္မ်ား
၁၉၃၇ မွာ ဂ်ပန္ခုခံေရးစစ္ပြဲ
မတုိင္ခင္ေန႔က ျပန္လည္ရွင္သန္တဲ့ေျမႀကီးမွာ က်ဳပ္က ပူေဆြးတဲ့ ကဗ်ာဆရာငဲ့၊ ခင္ဗ်ားလည္း
အတိတ္က ေၾကကြဲဖြယ္ကုိ ခါခ်ရမယ္္္ လုိ႔ ေရးခဲ့တယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ က်ဳပ္ဟာ
တရုတ္ေျမေပၚ မုိးႏွင္းက်တယ္ကုိ ေရးခဲ့ရာမွာ ငါ့လူငယ္ဘ၀ရဲ႕အဖုိးတန္ဆုံး အခ်ိန္
အမ်ားစုကုိ လွည့္လည္ရင္းမွာ ေထာင္ထဲမွာ ဆုံး႐ွဳံးခဲ့ရတယ္လုိ႔ တသခဲ့တယ္။
ႏွစ္ခုစလုံးဟာ က်ဳပ္ရဲ႕ ခံစားခ်က္အမွန္ေတြကုိ ေဖာ္ျပေနၾကတာပါပဲ။
တခ်ဳိ႕လူမ်ားက က်ဳပ္ဟာ အလြမ္းအေဆြး ကဗ်ာေတြကုိသာ ေရးႏုိင္စြမ္းတယ္လုိ႔ ထင္ၾကတယ္။ က်ဳပ္ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ဳပ္ကဗ်ာ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ က်ဳပ္အေၾကာင္းေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလုိ က်ဳပ္အေၾကာင္း သရုပ္ေဖာ္ခ်က္ဟာ ကဗ်ာေတြကုိ ေရးစဥ္ေခတ္ကာလနဲ႔ တရင္းတႏွီး ဆက္စပ္ေန ပါတယ္။ ပစၥဳပၸန္ကခြာလုိက္ရင္ က်ဳပ္အရိပ္ကုိ က်ဳပ္ မေတြ႔ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ (၁၉၈၁၊ ကဗ်ာေလ့လာမႈ အမွတ္ ၁ ကုိ ႐ွဳ) လူတေယာက္ကတဆင့္ ေခတ္ကုိေရးရာမွာ ေခတ္ကတဆင့္ လူကုိ ေရးရသလုိပဲ။ လူနဲ႔ သူ႔ေခတ္ကုိ ခြဲလုိ႔ မရပါဘူး လုိ႔။
က်ဳပ္ရဲ႕ကဗ်ာသေဘာတရားမ်ားမွာ က်ဳပ္ယူဆတာက ခါးသီးမႈကုိ တရင္းတႏွီး ရွိၾကရ။ စိတ္ခ်မ္းသားမွဳဆုိတာ တစိမ္းျပင္ျပင္ ျဖစ္ၾကရတဲ့ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ရႊန္းလန္းမႈ သယ္ေဆာင္ေပးႏုိင္တာက ကုိယ့္ခါးသီးမႈကုိ ကမၻာကုန္သိသြားေအင္ ေအာ္ဟစ္လုိက္တာပဲ ျဖစ္တယ္။ ႏႈတ္အသူမ်ားဟာ က်ဳပ္တုိ႔ထက္ေတာင္ ဒုကၡဆင္းရဲေရာက္ေနၾကေသးတယ္ဆုိတာ က်ဳပ္တုိ႔ သိၾက တယ္လုိ႔ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ဳပ္ေျပာခဲ့ေသးတာက ဒီေခတ္ ဒီအခါမွာ အသက္ရွင္ေနတဲ့ ရဲရင့္တဲ့စိတ္ဓာတ္ကုိ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔လုိ႔ ဆုံးမၾသ၀ါဒ ေပးတာဟာ ႐ြံ႕ႏြံအိပ္မက္ဆုိးထဲ ႐ုန္းကန္ေနတဲ့ လယ္သမားမ်ားကုိ အားမေလ်ာ့ပါနဲ႔လုိ႔ သြားေျပာတာနဲ႔ တူတယ္။ မဆင္မျခင္ အေလာတႀကီး ေပးတဲ့အႀကံမ်ဳိးပဲ လုိ႔ ျဖစ္တယ္။
ဒီလုိလည္း က်ဳပ္ ေျပာဖူးတယ္။ လူတဦးခ်င္းရဲ႕သုခဒုကၡဆုိတာ သူ႔ေခတ္ရဲ႕ သုခဒုကၡနဲ႔ ေႏွာေနရမယ္။ ေခတ္ရဲ႕သုခနဲ႔ ဒုကၡဟာ လူတဦးခ်င္း သုခဒုကၡထဲ ေပ်ာ္၀င္ေနရမယ္ လုိ႔။
ေခတ္ဆုိတာ ေလအလႊာႀကီးတခုနဲ႔ တူတယ္။ ေခတ္တခုလုံးက ပူေဆြးေနရင္ ဘယ္ႏွယ္လုပ္ၿပီး လူတေယာက္ဟာ ေပ်ာ္တယ္လုိ႔ဆုိမတုန္း။ လူဟာ ကမၻာေလာကနဲ႔ ကင္းကြာလုိ႔ ရတယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ၿပီး မိမိအေၾကာင္းေရးဖုိ႔ အားသန္တယ္ဆုိတာ ရုိးအတာပဲျဖစ္တယ္။
က်ဳပ္ဘ၀ ဘယ္အခ်ိန္ပုိင္းမွာမွ အႀကီးအက်ယ္ ေပ်ာ္လွခ်ည့္လုိ႔ရွိခဲ့ဖူးတာ မမွတ္မိဘူး။
က်ဳပ္ခံစားဖူးသမွ် အႀကီးမားဆုံးေပ်ာ္ရပုံကေတာ့ ဂ်ပန္ ႁခြင္းခ်က္မရွိ လက္နက္ခ်လုိက္ၿပီ ဆုိတဲ့သတင္း ယင္အန္ကုိေရာက္လာတဲ့ ၁၉၄၅ ၾသဂုတ္ ၁၅ ညမွာပါပဲ။ ဗုံသံ၊ ေမာင္းသံ ေလထဲမွာ ျပည့္လွ်ံေနတယ္။ ေနရာတကာမွာ လူေတြ ကၾက သီခ်င္းဆုိၾကနဲ႔။ က်ဳပ္ အဲဒီအခ်ိန္က အ႐ူးအမူး ေအာင္ပြဲခံည ကဗ်ာကုိေရးလုိက္တယ္။ ဒါေတာင္ က်ဳပ္ ခံစားမႈကုိ အကုန္မေဖာ္ျပႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။
ဓမၼတာ အတုိင္းေပါ့။ က်ဳပ္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ကဗ်ာတခ်ဳိ႕ ေရးဖူးပါတယ္။ ၁၉၅၄ ေဆာင္းဦးတုန္းက ေမာ္စကုိထဲျဖတ္သြားစဥ္ လူငယ္ပြဲေတာ္နဲ႔ သြားတုိးတာမုိ႔ ျမဴးႂကြေရာင္စုံ စကၠဴတစဖြဲ႔ ကဗ်ာကုိ က်ဳပ္ ေရးလုိက္တယ္။ ဒါလည္း သူမ်ားအေၾကာင္းပါ။ ၀တ္စုံနဲ႔ကေနတဲ့ လူငယ္ေတြအေၾကာင္းပါ။
တခ်ဳိ႕လူမ်ားက က်ဳပ္ဟာ အလြမ္းအေဆြး ကဗ်ာေတြကုိသာ ေရးႏုိင္စြမ္းတယ္လုိ႔ ထင္ၾကတယ္။ က်ဳပ္ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ဳပ္ကဗ်ာ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ က်ဳပ္အေၾကာင္းေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလုိ က်ဳပ္အေၾကာင္း သရုပ္ေဖာ္ခ်က္ဟာ ကဗ်ာေတြကုိ ေရးစဥ္ေခတ္ကာလနဲ႔ တရင္းတႏွီး ဆက္စပ္ေန ပါတယ္။ ပစၥဳပၸန္ကခြာလုိက္ရင္ က်ဳပ္အရိပ္ကုိ က်ဳပ္ မေတြ႔ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ (၁၉၈၁၊ ကဗ်ာေလ့လာမႈ အမွတ္ ၁ ကုိ ႐ွဳ) လူတေယာက္ကတဆင့္ ေခတ္ကုိေရးရာမွာ ေခတ္ကတဆင့္ လူကုိ ေရးရသလုိပဲ။ လူနဲ႔ သူ႔ေခတ္ကုိ ခြဲလုိ႔ မရပါဘူး လုိ႔။
က်ဳပ္ရဲ႕ကဗ်ာသေဘာတရားမ်ားမွာ က်ဳပ္ယူဆတာက ခါးသီးမႈကုိ တရင္းတႏွီး ရွိၾကရ။ စိတ္ခ်မ္းသားမွဳဆုိတာ တစိမ္းျပင္ျပင္ ျဖစ္ၾကရတဲ့ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ရႊန္းလန္းမႈ သယ္ေဆာင္ေပးႏုိင္တာက ကုိယ့္ခါးသီးမႈကုိ ကမၻာကုန္သိသြားေအင္ ေအာ္ဟစ္လုိက္တာပဲ ျဖစ္တယ္။ ႏႈတ္အသူမ်ားဟာ က်ဳပ္တုိ႔ထက္ေတာင္ ဒုကၡဆင္းရဲေရာက္ေနၾကေသးတယ္ဆုိတာ က်ဳပ္တုိ႔ သိၾက တယ္လုိ႔ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ဳပ္ေျပာခဲ့ေသးတာက ဒီေခတ္ ဒီအခါမွာ အသက္ရွင္ေနတဲ့ ရဲရင့္တဲ့စိတ္ဓာတ္ကုိ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔လုိ႔ ဆုံးမၾသ၀ါဒ ေပးတာဟာ ႐ြံ႕ႏြံအိပ္မက္ဆုိးထဲ ႐ုန္းကန္ေနတဲ့ လယ္သမားမ်ားကုိ အားမေလ်ာ့ပါနဲ႔လုိ႔ သြားေျပာတာနဲ႔ တူတယ္။ မဆင္မျခင္ အေလာတႀကီး ေပးတဲ့အႀကံမ်ဳိးပဲ လုိ႔ ျဖစ္တယ္။
ဒီလုိလည္း က်ဳပ္ ေျပာဖူးတယ္။ လူတဦးခ်င္းရဲ႕သုခဒုကၡဆုိတာ သူ႔ေခတ္ရဲ႕ သုခဒုကၡနဲ႔ ေႏွာေနရမယ္။ ေခတ္ရဲ႕သုခနဲ႔ ဒုကၡဟာ လူတဦးခ်င္း သုခဒုကၡထဲ ေပ်ာ္၀င္ေနရမယ္ လုိ႔။
ေခတ္ဆုိတာ ေလအလႊာႀကီးတခုနဲ႔ တူတယ္။ ေခတ္တခုလုံးက ပူေဆြးေနရင္ ဘယ္ႏွယ္လုပ္ၿပီး လူတေယာက္ဟာ ေပ်ာ္တယ္လုိ႔ဆုိမတုန္း။ လူဟာ ကမၻာေလာကနဲ႔ ကင္းကြာလုိ႔ ရတယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ၿပီး မိမိအေၾကာင္းေရးဖုိ႔ အားသန္တယ္ဆုိတာ ရုိးအတာပဲျဖစ္တယ္။
က်ဳပ္ဘ၀ ဘယ္အခ်ိန္ပုိင္းမွာမွ အႀကီးအက်ယ္ ေပ်ာ္လွခ်ည့္လုိ႔ရွိခဲ့ဖူးတာ မမွတ္မိဘူး။
က်ဳပ္ခံစားဖူးသမွ် အႀကီးမားဆုံးေပ်ာ္ရပုံကေတာ့ ဂ်ပန္ ႁခြင္းခ်က္မရွိ လက္နက္ခ်လုိက္ၿပီ ဆုိတဲ့သတင္း ယင္အန္ကုိေရာက္လာတဲ့ ၁၉၄၅ ၾသဂုတ္ ၁၅ ညမွာပါပဲ။ ဗုံသံ၊ ေမာင္းသံ ေလထဲမွာ ျပည့္လွ်ံေနတယ္။ ေနရာတကာမွာ လူေတြ ကၾက သီခ်င္းဆုိၾကနဲ႔။ က်ဳပ္ အဲဒီအခ်ိန္က အ႐ူးအမူး ေအာင္ပြဲခံည ကဗ်ာကုိေရးလုိက္တယ္။ ဒါေတာင္ က်ဳပ္ ခံစားမႈကုိ အကုန္မေဖာ္ျပႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။
ဓမၼတာ အတုိင္းေပါ့။ က်ဳပ္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ကဗ်ာတခ်ဳိ႕ ေရးဖူးပါတယ္။ ၁၉၅၄ ေဆာင္းဦးတုန္းက ေမာ္စကုိထဲျဖတ္သြားစဥ္ လူငယ္ပြဲေတာ္နဲ႔ သြားတုိးတာမုိ႔ ျမဴးႂကြေရာင္စုံ စကၠဴတစဖြဲ႔ ကဗ်ာကုိ က်ဳပ္ ေရးလုိက္တယ္။ ဒါလည္း သူမ်ားအေၾကာင္းပါ။ ၀တ္စုံနဲ႔ကေနတဲ့ လူငယ္ေတြအေၾကာင္းပါ။
..................
မင္းႏွာေခါင္းက ႏွင္းပန္းႏွယ္
မင့္ႏႈတ္ခမ္း ပြင့္ဖတ္တုိ႔ႏွယ္
မင့္ပုိးသားမ်က္ႏွာဖုံးကုိ ခၽြတ္ပ
မင့္မ်က္လုံးေတြကုိ ၾကည့္ပါရေစ
မင္းႏွာေခါင္းက ႏွင္းပန္းႏွယ္
မင့္ႏႈတ္ခမ္း ပြင့္ဖတ္တုိ႔ႏွယ္
မင့္ပုိးသားမ်က္ႏွာဖုံးကုိ ခၽြတ္ပ
မင့္မ်က္လုံးေတြကုိ ၾကည့္ပါရေစ
ဒါေပမဲ့... အခ်ိန္၊ ေၾသာ္
ေသာမရည္ခ်ဳိႏွယ္ပဲ
ငါတုိ႔ ေသာမရည္ေသာက္သူေတြ
ငါတုိ႔ ေသာမရည္ေသာက္သူေတြ
သစ္ပင္ကုိင္းက ႐ြက္ဦးေတြ ခ်ေပးေပါ့
ေလဟာ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ သစ္သီးရည္ႏွယ္..။
ေလဟာ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ သစ္သီးရည္ႏွယ္..။
လူမ်ားက မၾကာမၾကာ ေမးၾကတယ္။
ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ထုိးေဖာက္ႏုိင္စြမ္း (ေအာင္ျမင္မႈ) ရေအာင္ လုပ္ရပါသလဲ တဲ့။
ဘာ့ေၾကာင့္ ထုိးေဖာက္ႏုိင္စြမ္းရေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ လုိေနတာလဲ။ ဘာကမ်ား ေနာက္ကုိ ဆြဲထားေနသလဲ။
ေဟာဒါေတြ အားလုံးပါပဲ။ နည္းလမ္းေဟာင္းေတြ လုိက္တာ၊ ပုံေသကားခ်ပ္ဟန္နဲ႔ ေရးေနတာ၊ သာမန္႐ုိး႐ုိး ျဖစ္ေနတာ၊ စာဖတ္သူေတြ အရင္က ေတြ႔ဖူးသလုိရွိတဲ့ အေရးအသားေတြမွာ စုန္းစုန္းျမဳပ္ေန တာ...။
ထုိးေဖာက္ႏုိင္စြမ္းဆုိတာက အခ်ဳပ္အခ်ယ္ေတြထဲက ေဖာက္ထြက္တာ။ ဘ၀ဆီ ေရွ႕႐ွဳတဲ့လမ္းကုိ ရွာတာ၊ မ်က္ႏွာအသစ္ ဖြင့္လွစ္ျပတာကုိ ဆုိလုိတယ္။
ထုိးေဖာက္ႏုိင္စြမ္း ျဖစ္ေစတဲ့ခြန္အား ဘယ္က လာသလဲ။ ေနရာ ေလးငါးေနရာက လာပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ပါ၀င္တာကေတာ့ အသစ္ ျဖစ္ေပၚမႈေတြကုိ ခံစားတတ္စြမ္းရယ္၊ အႏုပညာလက္ရာမ်ားမွာ ေပၚလြင္လာတဲ့ ဗဟိဒၶကမၻာရဲ႕ နက္ဂတစ္အသြင္ကုိ ေတြ႔ျမင္တတ္စြမ္းရယ္ပါပဲ။ ဒါေတြက တုိက္ပြဲဆင္ဖုိ႔ အပူတျပင္း ဆႏၵကုိ ျဖစ္ေပၚေစတယ္။
ထုိးေဖာက္ႏုိင္စြမ္းဆုိတာ တကယ္ကေတာ့ ပိတ္ဆုိ႔ခံေနရျခင္းဆုိတဲ့ စိန္ေခၚမႈကုိ တုံ႔ျပန္တာပဲ ျဖစ္တယ္။
ဒီအေျခအေနမွာ စစ္ေသနဂၤဗ်ဳဟာ နည္းနာမ်ားနဲ႔ အႏုပညာနည္းနာတုိ႔ဟာ အတူတူပဲျဖစ္တယ္။
အခ်ိန္ကာလ ဇရာေထာင္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဒီကမၻာေလာကမွာ ျပႆနာေတြ တပုံတေခါင္း ရင္ဆုိင္ေနရတယ္။
ကဗ်ာကုိ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ။
ကဗ်ာနဲ႔ လူ႔ေလာက ဆက္သြယ္မႈက ဘယ္လုိျဖစ္ရလဲ။ ခြဲခြာေရးလား။ တလမ္းတည္း လုိက္ေရးလား။
ကဗ်ာနဲ႔ လူ႔ေလာက အတူစဥ္းစားၾကရမယ့္ ျပႆနာေတြက ဘာေတြလဲ။ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈ၊ အလုပ္လက္မဲ့၊ စြမ္းအင္အၾကပ္အတည္း၊ ဇာတိ ဇရာ၊ ဗ်ာဓိ မရဏ၊ လူဦးေရေပါက္ကြဲမႈ (၀န္းက်င္) ညစ္ညမ္းမႈ..။
ဘာကုိ သူတုိ႔ အတူ ေတြးႀကံၾကမလဲ။ စစ္နဲ႔အငတ္ေဘး၊ ၿပီးေတာ့ အႏုပညာ၊ ေမတၱာ၊ အလွ..။
ဘာ့ေၾကာင့္ ထုိးေဖာက္ႏုိင္စြမ္းရေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ လုိေနတာလဲ။ ဘာကမ်ား ေနာက္ကုိ ဆြဲထားေနသလဲ။
ေဟာဒါေတြ အားလုံးပါပဲ။ နည္းလမ္းေဟာင္းေတြ လုိက္တာ၊ ပုံေသကားခ်ပ္ဟန္နဲ႔ ေရးေနတာ၊ သာမန္႐ုိး႐ုိး ျဖစ္ေနတာ၊ စာဖတ္သူေတြ အရင္က ေတြ႔ဖူးသလုိရွိတဲ့ အေရးအသားေတြမွာ စုန္းစုန္းျမဳပ္ေန တာ...။
ထုိးေဖာက္ႏုိင္စြမ္းဆုိတာက အခ်ဳပ္အခ်ယ္ေတြထဲက ေဖာက္ထြက္တာ။ ဘ၀ဆီ ေရွ႕႐ွဳတဲ့လမ္းကုိ ရွာတာ၊ မ်က္ႏွာအသစ္ ဖြင့္လွစ္ျပတာကုိ ဆုိလုိတယ္။
ထုိးေဖာက္ႏုိင္စြမ္း ျဖစ္ေစတဲ့ခြန္အား ဘယ္က လာသလဲ။ ေနရာ ေလးငါးေနရာက လာပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ပါ၀င္တာကေတာ့ အသစ္ ျဖစ္ေပၚမႈေတြကုိ ခံစားတတ္စြမ္းရယ္၊ အႏုပညာလက္ရာမ်ားမွာ ေပၚလြင္လာတဲ့ ဗဟိဒၶကမၻာရဲ႕ နက္ဂတစ္အသြင္ကုိ ေတြ႔ျမင္တတ္စြမ္းရယ္ပါပဲ။ ဒါေတြက တုိက္ပြဲဆင္ဖုိ႔ အပူတျပင္း ဆႏၵကုိ ျဖစ္ေပၚေစတယ္။
ထုိးေဖာက္ႏုိင္စြမ္းဆုိတာ တကယ္ကေတာ့ ပိတ္ဆုိ႔ခံေနရျခင္းဆုိတဲ့ စိန္ေခၚမႈကုိ တုံ႔ျပန္တာပဲ ျဖစ္တယ္။
ဒီအေျခအေနမွာ စစ္ေသနဂၤဗ်ဳဟာ နည္းနာမ်ားနဲ႔ အႏုပညာနည္းနာတုိ႔ဟာ အတူတူပဲျဖစ္တယ္။
အခ်ိန္ကာလ ဇရာေထာင္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဒီကမၻာေလာကမွာ ျပႆနာေတြ တပုံတေခါင္း ရင္ဆုိင္ေနရတယ္။
ကဗ်ာကုိ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ။
ကဗ်ာနဲ႔ လူ႔ေလာက ဆက္သြယ္မႈက ဘယ္လုိျဖစ္ရလဲ။ ခြဲခြာေရးလား။ တလမ္းတည္း လုိက္ေရးလား။
ကဗ်ာနဲ႔ လူ႔ေလာက အတူစဥ္းစားၾကရမယ့္ ျပႆနာေတြက ဘာေတြလဲ။ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈ၊ အလုပ္လက္မဲ့၊ စြမ္းအင္အၾကပ္အတည္း၊ ဇာတိ ဇရာ၊ ဗ်ာဓိ မရဏ၊ လူဦးေရေပါက္ကြဲမႈ (၀န္းက်င္) ညစ္ညမ္းမႈ..။
ဘာကုိ သူတုိ႔ အတူ ေတြးႀကံၾကမလဲ။ စစ္နဲ႔အငတ္ေဘး၊ ၿပီးေတာ့ အႏုပညာ၊ ေမတၱာ၊ အလွ..။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပသြားပါမည္
ဆရာႏွင္းခါးမိုး၏ စိတ္ကူးေတးသီဘေလာ့မွ ယူပါသည္။
အပိုင္း (၁)(၂)(၃) ဖတ္ရႈရန္...
www.jojar.net/2016/10/blog-post_26.html
အပိုင္း (၄)(၅) ဖတ္ရႈရန္...
http://www.jojar.net/2016/10/blog-post_65.html
Comments
Post a Comment