သစ္ခက္သံလြင္၊ ဘဝျဖတ္သန္းမႈမွတ္တမ္းမ်ား၊ စိုးလြင္(၂၁၁)(ဝမ္ခ) ရဲ႕ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဘဝလမ္းမ်ား-၈၈။ " ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫြန္႔ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပြဲနဲ႔ က်ေနာ္"

  ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းဘဝလမ္းမ်ား

၁၉၈၈ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုေနာက္ပိုင္းကာလ စစ္အာဏရွင္စနစ္ အဆုံးတိုင္ပ်က္သုဥ္းခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (မ.က.ဒ.တ) ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ က်ေနာ္ပါဝင္ခဲ့ရာ (၁၉၈၈-၁၉၉၄) ကာလ ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံဆုံခဲ့ရမႈမ်ား ကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား အမွတ္ရဂုဏ္ျပဳျခင္း အျဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေနာင္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္းက လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား သိရွိေလ့လာႏိုင္ရန္အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း မုိးမခ/သစ္ခက္သံလြင္အြန္လိုင္းတို႔မွ တဆင့္ ေရးသားတင္ဆက္လိုက္ပါသည္။ 
စိုးလြင္ 
(ဝမ္ခ)(၂၁၁)

ဒီဇိုင္း မုိးမခ

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫြန္႔ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပြဲနဲ႔ က်ေနာ္ 

 K.N.U နယ္ေျမက စြန္႔ခြာလာရတဲ့ က်ေနာ္တို႔တေတြ ကရင္နီျပည္ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံလြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႔ (ကလလတ) နယ္ေျမမွာ အေျခခ်ရပါၿပီ။ အလုပ္မယ္မယ္ရရမရွိဘဲ စားလိုက္အိပ္လိုက္နဲ႔ ေတာတြင္း ဘဝျဖတ္သန္းေနတုန္း တလေလာက္ၾကာေတာ့ ဗဟိုက တာဝန္ရွိတဲ့သူေတြက က်ေနာ့္ကိုတာဝန္ေပးျပန္ တယ္။ ၿငိမ္ခ်မ္းေရးရယူဖို႔ လိြဳင္ေကာ္သြားမယ့္ ကလလတအဖြဲ႔နဲ႔လိုက္သြားၿပီး သူတို႔ရဲေဘာ္ေတြကို စစ္ေရးျပသင္ေပးဖို႔ပါ။ ပထမေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ခင္စိုး (ဗဟိုစစ္ရုံး) ကို တာဝန္ေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခင္စိုးက ခရီးလြန္ေနတဲ့အတြက္ ေက်ာ္ဆန္း (တပ္ရင္း ၂၁၂) နဲ႔ အစားထိုးလိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ ေယာက္လည္း ကလလတဌာနခ်ဳပ္ကိုသြားၿပီး သူတို႔စစ္ဝတ္စုံနဲ႔ ေသနတ္အတိုတလက္ဆီ ထုတ္ၾကေပါ့ဗ်ာ။

ကလလတ တာဝန္ရွိတဲ့သူေတြက က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕လွ်ဴိ႕ဝွတ္နာမည္ကို သူတို႔ကိုေပးဖို႔ေျပာေတာ့ (က်ေနာ္တို႔က ေက်ာင္းသားအေနနဲ႔မဟုတ္ဘဲ ကလလတရဲ႕စစ္ေရးျပတပ္ခြဲမွဴးေတြအေနနဲ႔ သြားရမွာ)။

က်ေနာ္လည္း ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ဘာနာမည္ေပးရမွန္မသိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ “က်ေနာ့္ နာမည္ ေက်ာ္ေက်ာ္” ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ကိုသတိရသြားၿပီး က်ေနာ္နာမည္ ေက်ာ္ေက်ာ္ျဖစ္သြားေရာေပါ့ဗ်ာ။

ဒီလိုနဲ႔ေန႔လည္ေလာက္မွာ ကလလတ ဒုဥကၠ႒ဦးထြန္းေက်ာ္ဦးေဆာင္တဲ့ ကလလတအဖြဲ႔နဲ႔အတူ က်ေနာ္တို႔လည္း ကုန္းေၾကာင္း ခ်ီတက္သြားတာ ည ၇ နာရီေလာက္မွာ မယ္စဲ့ဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ေလးကို ေရာက္ သြားတယ္။

စစ္တပ္က က်ေနာ္တို႔တဖြဲ႕လုံးကို ရိပ္သာတခုမွာ ေနရာခ်ေပးၿပီး ထမင္းေကြၽးဧည့္ခံတယ္။ ဧည့္ခံတဲ့ရဲေဘာ္ေတြက မၾကာ ခဏ က်ေနာ့္ကို စကားလာေျပာေနေတာ့ ငါ့ကိုမ်ား ေက်ာင္းသားမွန္း သိသြားလို႔ လာေထာက္လွမ္းေနလာလို႔ စိတ္ထဲမွာ မသၤကာျဖစ္မိတယ္။ (ကိုယ္ကလည္း ဟန္ေဆာင္တာ ကိုမႀကိဳက္ တခါမွလည္း ဟန္မေဆာင္ဖူးေတာ့ အေတာ့္ကို ေနရထိုင္ရ ၾကပ္ေနတယ္)

ဒါနဲ႔ပဲ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလ့လာလိုက္ေတာ့ သူတို႔က ေသနတ္အတိုတပ္ထားတဲ့အရာရွိထင္တဲ့ သူေတြကို စကားေရာ ေဖာ္ေရာ လုပ္ေနတာကိုး။ ကိုယ္လည္း သူတို႔ကို ပညာျပရေတာ့တာေပါ့။

အကြယ္တေနရာကိုသြား …ပါလာတဲ့လုံခ်ည္နဲ႔ခါးကိုပတ္လိုက္ေတာ့ ပစၥတိုကိုအုပ္မိသြားၿပီး ကိုယ့္ကို ဘာေကာင္မွန္း သူတို႔မသိေတာ့ဘူး။ (က်ေနာ္တို႔အားလုံးက စစ္ဝတ္စုံဆင္တူ၊ တာဝန္နဲ႔ခြဲတဲ့ အပြင့္ေတြ အရစ္ေတြလည္းမရွိေတာ့ ရဲေဘာ္အားလုံးၾကားမွာ ေရာသြားတာေပါ့)

က်ေနာ္လည္း ရဲေဘာ္ေတြၾကားမွာ ေရာေနလိုက္ေတာ့ စကားလာေျပာမဲ့သူ မရွိေတာ့ဘူး။

ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ စစ္ကားေတြနဲ႔ လြိဳင္ေကာ္ကို ထြက္ၾကျပန္ေရာ။

ကားတန္းမထြက္ခင္မွာ ေထာက္လွမ္းေရးက တာဝန္ရွိတဲ့သူေတြက ေျပာတယ္။ အရပ္သား ကားတန္း မရွိတဲ့အတြက္ အေရးႀကီးကိစၥနဲ႔သြားစရာရိွတဲ့ခရီးသည္တခ်ဳိ႕က္ို ဒီကားတန္းနဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္မယ္တဲ့။ က်ေနာ္တို႔ကားေပၚကို ေယာက်္ားေလး ၃…၄ ေယာက္တက္လာတယ္။ တက္လာတဲ့သူေတြထဲက က်န္တဲ့ သူေတြက သူပုန္ေတြၾကားထဲမွာ ခပ္ကုပ္ကုပ္ေနေပမဲ့တေယာက္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ထဲက အရာရွိလို႔ ထင္တယ္သူေတြကို လိုက္မိတ္ဖြဲ႔ၿပီးစကားေျပာတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ဟိုလူေျပာလိုက္ ဒီလူေျပာလိုက္နဲ႔ေျပာလာလိုက္တာ ေက်ာ္ဆန္းဆီကို ေရာက္လာတယ္။

ကား ေလတိုးသံနဲ႔ေရာ နည္းနည္းအလွမ္းေဝးေနတာေရာေၾကာင့္ ဘာေတြေျပာေနတာလည္းမသိေပမဲ့ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ေနတာေတာ့ ေတြ႔ရတယ္။ ေက်ာ္ဆန္းနဲ႔ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ဆီေရာက္လာပါေလေရာ။

“က်ေနာ္က ေက်ာက္ကုန္သည္ပါ။ ဗိုလ္ႀကီးက ဘာတာဝန္ေတြ ယူထားပါလဲ” ဆုိၿပီး စကားလာေျပာေရာ ဆိုပါေတာ့။ က်ေနာ္လည္း ေမးတခြန္းေျပာတခြန္းနဲ႔ စိတ္ဝင္စားဟန္မျပေတာ့ တျခားသူေတြဆီ လွည့္ သြားျပန္ေရာ။

ဒီလို သြားရင္းနဲ႔ပဲ လြဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္သြားေတာ့ ကားရပ္ရပ္ခ်င္းပဲ အရပ္ဝတ္နဲ႔လူတေယာက္ ကား နားေရာက္လာၿပီး ေက်ာက္ကုန္သည္လို႔ ေျပာတဲ့သူကို “ေဟ့ေကာင္..အဘက မင္းကို လာေတြ႔ဖို႔ ႔ေျပာေနတယ္၊ အခု သြားေတြ႔လိုက္အုံး” ဆိုၿပီး ေျပာလာပါေလေရာ။ ေက်ာက္ကုန္သည္ဆိုတဲ့ သူလည္း မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ဆင္းသြားေတာ့တာေပါ့။

က်ေနာ္လည္း ၿပဳံးမိသြားတယ္။ ေက်ာက္ကုန္သည္က ကိုယ္ထင္ထားသလို ေထာက္လွမ္းေရးျဖစ္ေနလို႔ ႔ေလ။ ဒီေနာက္ေတာ့ စစ္ကားတန္းလည္း က်ေနာ္တို႔ကို လြယ္နန္းဖ ဆိုတဲ့႐ြာမွာ ပို႔ထားခဲ့တယ္။

႐ြာမွာစခန္းခ်ေနစဥ္မွာ ကလလတရဲေဘာ္ေတြကို အေျခခံစစ္ေရးျပကို ျပေပးခဲ့တယ္။ တျခားအေထြ အထူးအလုပ္မရိွဘဲ ပ်င္းရိေလးတြဲ႔ေနတုန္း တရက္မွာေတာ့ ကလလတဒုဥကၠ႒နဲ႔သူ႔အဖြဲ႔က လြိဳင္ေကာ္ ကိုသြားဖို႔ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚတယ္. လိြဳင္ေကာ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးရုံးကို သြားၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးမွဴးနဲ႔ သြားေတြ႔ၾကတယ္။

အားလုံး သြားဆင္းၿပီးေတြ႔ၾကေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ကားေပၚက မဆင္းဘူး။ ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္မဲ့ စစ္ေရးျပကြင္း ကိုသြားၾကျပန္တယ္။ အားလုံး ကားေပၚက ဆင္းသြားၾကေပမဲ့ က်ေနာ္က မဆင္းဘူး။ ဒကစမွဴးနဲ႔ ကလလတဒုဥကၠ႒ စကားေျပာေနရင္းကေန ဒကစမွဴးက ဒုဥကၠ႒ကိုေျပာလိုက္တယ္။ “ကားေပၚမွာ တေယာက္က်န္ေသးတယ္..ေခၚလိုက္ေလဗ်ာ” တဲ့..ဒုဥကၠ႒လည္း “ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ စစ္ေရးျပကြင္းၾကည့္ဖို႔ ခဏဆင္းလာေလ” ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ဆင္းရတာေပါ့။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဗိုလ္ႀကီးတေယာက္က်ေနာ့္ဆီေရာက္လာၿပီး “လာေလးဗ်ာ ကိုစိုးလြင္..sorry မွားသြားလို႔၊ လာေလဗ်ာကိုေက်ာ္ေက်ာ္၊ က်ေနာ္တို႔ေတြ ညီအကိုေတြပဲဗ်ာ” ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ပခုံးကို ဖက္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒကစမွဴးအေရွ႕ေရာက္သြားေတာ့ ဒကစမွဴးက ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးၾကည့္ေနတယ္။

(သူက ဘယ္လိုသေဘာနဲ႔ၿပဳံးမွန္းမသိေပမဲ့…မင္းနာမည္စိုးလြင္..မင္း ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ကမွန္း ငါတို႔ သိတယ္ဆိုတဲ့ ေအာင္ႏိုင္သူရဲ႕အၿပဳံးမ်ဳိးလို႔ က်ေနာ္က ထင္တယ္)။

ဟန္မေဆာင္တတ္တဲ့က်ေနာ့္အဖို႔ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာပ်က္ေနမွာ ႀကိမ္းေသးပဲ။

(စိတ္ထဲမွာလည္း ေတြးေနမိတယ္။ ဘယ္သူသစၥာေဖာက္လို႔ ငါ့အေၾကာင္း သိေနရာလဲဆိုတာ)။

ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔အဖဲြ႔ စစ္ေရးျပကြင္းၾကည့္ၿပီး လြယ္နန္ဖကို ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။

ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ဒုဥကၠ႒က ေခၚတယ္ဆိုလို႔သြားရျပန္ေရာ။

က်ေနာ္ေရာက္သြားတာနဲ႔ ဒုဥကၠ႒က သူတို႔တပ္ခြဲမွဴးတေယာက္မွာ ေသနတ္လိုေနလို႔ က်ေနာ့္ေသနတ္ကို ခဏငွားဖို႔ ေျပာလာတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ မေၾကလည္ေပမဲ့ ဒီေသနတ္ဟာ သူတို႔ေသနတ္ပဲေလ ဆိုၿပီး ေပးလိုက္ပါတယ္။

(လက္နက္ကိုင္ဖူးတဲ့သူေတြေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕စိတ္ခံစားခ်က္ကို နားလည္းမွာပါ။ ကိုယ္အၿမဲကိုင္ထားတဲ့ေသနတ္ ကိုယ့္လက္ ထဲမွာ မရွိေတာ့ရင္ ကိုယ္အၿမဲေပါင္းေနတဲ့မိန္းမ ကိုယ္နဲ႔ ခြဲခြာသြားသလို ခံစားရတာေပါ့)

ဒီလိုနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအခန္းအနားက်င္းပမယ့္ေန႔ကို ေရာက္လာပါၿပီ။ က်င္းပရာကြင္းကို စစ္ေၾကာင္းပုံ ခ်ီတက္ဖို႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ကို လိြဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ေဘာ္လုံးကြင္းမွာ စုလိုက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္တပ္ခြဲကို စစ္ေရးျပေလ့က်င့္ေန တုန္း ေထာက္လွမ္းေရးဗိုလ္ႀကီးတေယာက္က လာ ၾကည့္ေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကလလတရဲေဘာ္တေယာက္က ေသနတ္ က်ည္ထိုးေနတာကိုေတြ႔သြားတဲ့ေထာက္လွမ္းေရး က “ဟာ…ဒီလိုအခမ္းအနားမ်ဳိး ေသနတ္က်ည္ထိုးလို႔ မရဘူး ေလး” ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကိုလာေျပာတယ္။

(သူတို႔ေၾကာက္မွာေပါ့။ အခမ္းအနားကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫြန္႔တက္မွာေလ)..က်ေနာ္လည္း ျဖစ္သင့္မွန္း သိေပမဲ့…”ခင္ဗ်ား က်ေနာ္တို႔ဒုဥကၠ႒ကို က်ည္မထိုးဖို႔ကိစၥေျပာၿပီးၿပီလား”လို႔ ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့..”က်ေနာ္ ခြင့္ျပဳခ်က္ရခဲ့ပါၿပီ” လို႔ ျပန္ေျပာ တယ္။ က်ေနာ္လည္း ရဲေဘာ္ေတြဘက္လွည့္ၿပီး က်ည္ရွင္းလို႔ အမိန္႔ေပး လိုက္တယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးလည္း ေက်နပ္ၿပီး ထြက္သြားတာေပါ့။

ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ က်ည္ရွင္းၿပီး တခ်ဳိ႕မရွင္းတာ သူမသိလိုက္ဘူး။ က်ေနာ္လည္း မသိ ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။

ေနာက္ေတာ့ ေဘာ္လုံးကြင္းကေန အခမ္းအနားလုပ္မဲ့ စစ္ေရးျပကြင္းကို ၄ ေယာက္တန္းပုံစံ စစ္ေၾကာင္းပုံ ခ်ီတက္ခဲ့ေပမဲ့ လမ္းေဘးဝဲယာက ျပည္သူေတြက ႀကိတ္ ႀကိတ္တိုးႀကိဳဆိုတဲ့အတြက္ စစ္ေၾကာင္းလည္း တေယာက္တန္းပုံစံစစ္ေၾကာင္း ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။

စစ္ေၾကာင္းရဲ႕ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔အရာရွိအုပ္စုေတြေပါ့။ က်ေနာ္အေရွ႕ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမဝတီရုပ္သံတို႔ ဗဟိုရုပ္ရွင္တို႔ ရိုက္ေနတာေတြ႔လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ့္ပုံကို ရုပ္သံမွာပါသြားမွာ စိုးတာေရာ(ေထာက္လွမ္းေရးက သိေနပါၿပီဆိုမွ မာန္က မခ်ခ်င္ေသး ဘူး) ျပည္သူေတြလက္ေဆာင္ေပးတဲ့မုန္႔ေတြ အခ်ိဳရည္ဗူးေတြနဲ႔ ကိုးရိုးကာယားျဖစ္ေနတဲ့ရဲေဘာ္ေတြကို ကူညီခ်င္တာေရာေၾကာင့္(ရဲေဘာ္ေတြအားလုံးက ေသနတ္ဘယ့္ျမႇင့္နဲ႔ဆိုေတာ့ လက္မအားၾကဘူး) 

က်ေနာ္ရဲေဘာ္ၾကား ထဲကို ဝင္ေရာလိုက္တယ္။ မုန္႔ေတြ အခ်ဳိရည္ဗူးေတြကို သူတို႔ရဲ႕ေဘာင္းဘီအိတ္ အက်ႌအိတ္ေတြထဲကို ထည့္ေပး၊ ကင္မရာေတြအေရွ႕ေရာက္ရင္ ေခါင္းကိုမသိမသာငုံၿပီးေရွာင္သြားနဲ႔ စစ္ေၾကာင္းတခုလုံး အခမ္းအနားလုပ္မဲ့ ကြင္းထဲ ေရာက္တဲ့အထိပဲ။ ကြင္းထဲေရာက္လာတဲ့က်ေနာ္ကို ေတြ႔သြားတဲ့ ကလလတ တပ္ခြဲမွဴးတေယာက္က”ခင္ဗ်ားမွာ ဘာေၾကာင့္ေသနတ္မပါရတာတုန္း”လို႔ေမးလာလို႔၊ ဒီလိုဒီလိုအေၾကာင္းၾကာင့္ ေသနတ္မရွိရေၾကာင္းေျပာလိုက္ေတာ့၊ “ဟာ…က်ေနာ္တို႔ တပ္ခြဲမွဴး တိုင္း ေသနတ္ရွိပါတယ္ဗ်ာ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ အရာရွိျဖစ္ၿပီး ေသနတ္မပါရင္ ဘယ္ၾကည့္ေကာင္းမလဲ. .ေရာ့ က်ေနာ့္ ေသနတ္ယူသြား” ဆိုၿပီး သူ႔ပစၥတိုေသနတ္ကို က်ေနာ့္ကိုေပးပါေလးေရာ။ က်ေနာ္လည္း ေသနတ္မပါလဲ ကိစၥမရွိေၾကာင္းေျပာေပမဲ့လည္း အတင္းေပးေနတာေၾကာင့္ ယူလိုက္ၿပီး ခါးေနာက္မွာ ထိုးထားလိုက္တယ္။

က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔က အရာရွိအားလုံး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫြန္႔ရွိေနတဲ့အေဆာက္အဦးေရွ႕မွာ ေနရာယူၾကေပမဲ့ က်ေနာ္ကမေနခ်င္တာနဲ႔ က်ေနာ့္တပ္ခြဲရဲ႕ေနာက္မွာ ေနရာယူလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အခမ္းးအနား ထုံးစံအတိုင္း ႏွစ္ဖက္အဖြဲ႔အစည္းေတြ တေယာက္တလွည့္ မိန္႔ခြန္းေခြၽၾကေတာ့တာေပါ့။

က်ေနာ္လည္း သူတို႔ေျပာတာေတြ စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေနေနရင္းကေန စိတ္ထဲမွာ မသကၤာတာနဲ႔ ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအာင္မယ္မယ္…ဒီေဒသရဲ႕အာဏာအရွိဆုံး ပုဂိၢဳလ္ျဖစ္တဲ့ စစ္ေဒသမွဴးက က်ေနာ့္ အေနာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန က်ေနာ္ကိုၾကည့္ေနတာကိုး။

က်ေနာ္လည္း အ႔ံၾသသြားတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫြန္႔နဲ႔ အနီးကပ္ေနေနရမဲ့ စစ္ေဒသမွဴးတေယာက္က က်ေနာ့္ အေနာက္မွာ ဘာလုပ္ေနလဲေပါ့။ က်ေနာ္လွည့္ၾကည့္ေတာ့လည္း သူက မ်က္ႏွာလြဲသြားတယ္။ က်ေနာ္ႏွစ္ႀကိမ္သုံးႀကိမ္ေလာက္ လွည့္ၾကည့္တယ္။ လွည့္ၾကည့္တိုင္းလည္း မ်က္ႏွာလႊဲသြား တယ္။ဘာေၾကာင့္မွန္းလဲ က်ေနာ္စဥ္းစားလို႔ မတတ္ေတာ့ဘူး။
ေနာက္ေတာ့ မိန္႔ခြန္းေႁခြၾကရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫြန္႔ေျပာဖို႔ အလွည့္ေရာက္လာတယ္။

(သူေျပာတာေတြအားလုံးမမွတ္မိေပမဲ့…ကလလတထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြပါတယ္။ ဒီေကာင္ေတြကို သတိထားၾကရမယ္ ဆိုၿပီး ကလလတလူႀကီးေတြကို သတိေပးသြားတာေတာ့ မွတ္မိတယ္။ သူ႔ဆိုလိုရင္းက ေက်ာင္းသားေတြက လူဆိုးေတြေပါ့ေလ)

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫြန္႔မိန္႔ခြန္းေျပာၿပီးတာနဲ႔ ကလလတတာဝန္ရွိတဲ့သူေတြကိုႏႈတ္ဆက္ဖို႔အေဆာက္အဦး အျပင္ကိုထြက္လာတဲ့ အခါ အေဆာက္အဦးထဲမွာရွိေနတဲ့အရာရွိအားလုံး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫြန္႔ရဲ႕ပတ္ပတ္လည္ မွာ ေနရာယူၿပီး ထြက္လာၾကတယ္။

က်ေနာ္လည္း ဒီေတာ့မွ ရိပ္မိေတာ့တယ္။ သူတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫြန္႔ကိုလုပ္ႀကံမွာ ေၾကာက္ေနၾကတာကိုး။ အခုမွရိပ္မိတဲ့က်ေနာ္လည္းျပဳံးလ်က္နဲ႔ ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကိုျပဳံးၾကည့္ေနတဲ့ ဒကစမွဴး ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။

(က်ေနာ္လည္း အခုမွ အလုံးစုံသေဘာေပါက္လိုက္ၿပီေလ။ …ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ကလလတ ဒုဥကၠ႒ကတဆင့္ က်ေနာ့္ေသနတ္ကိုမလိမ့့္တပတ္နဲ႔ သိမ္းခိုင္းလိုက္ၾကတာ)

(က်ေနာ့္ေသနတ္ကိုေတာ့ သိမ္းၿပီး က်ေနာ္နဲ႔အတူသြားတဲ့ ေက်ာ္ဆန္းေသနတ္ကိုေတာ့ ဘာေၾကာင့္ မသိမ္းရသလဲလို႔စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ တပ္မဟာ ၃ မွာ လက္ပစ္ဗုံးနဲ႔ရမ္းခဲ့တဲ့စနက္ေၾကာင့္ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္)

အခမ္းအနားၿပီးဆုံးေတာ့ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္တပ္ခြဲကိုေခၚၿပီး ထမင္းသြားစားဖို႔ ႀကိဳပို႔လုပ္မယ့္ စစ္ကား တန္းေတြဆီ လာတဲ့အခါမွာ က်ေနာ့္ကိုလက္ျပႏႈတ္ဆက္ၿပီး လာေတြ႔ဖို႔လုပ္ေနတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဒုရဲအုပ္ တေယာက္ကို ကားလမ္း တဖက္မွာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။

မထင္မွတ္ဘဲေတြ႔လိုက္ရေတာ့ က်ေနာ္လည္း အံ့ၾသသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအခ်ိန္မွာ အေတြ႔မခံခ်င္ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္မိတာနဲ႔၊ သူ လမ္းကူးဖို႔ကားၾကည့္ေနတုန္း က်ေနာ္လည္း ကိုယ္ကိုႏွိမ့္ခ်ၿပီး ရဲေဘာ္ေတြ ၾကားထဲ မွာ ေရာခ်လိုက္တယ္။ အကြယ္တေန ရာရာက္လို႔ သူငယ္ခ်င္းကိုျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ခမ်ာ က်ေနာ့္ကို လိုက္ရွာေနတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ စိတ္မေကာင္းေပမဲ့ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။

ဒီလိုနဲ႔ စစ္ကားတန္းေတြဆီ ေရာက္သြားၿပီး ထမင္းကလည္းဆာ ဘယ္ကားေပၚတက္ရမွန္းမသိတာနဲ႔ ကားတန္းေဘးမွာရပ္ ေနတဲ့ ဗိုလ္မွဴးတေယာက္ကို “က်ဳပ္တို႔က ဘယ္ကားစီးၿပီး ဘယ္သြားရမွာလဲ”လို႔ ခပ္မာမာေမးလိုက္ေတာ့ “ႀကိဳက္တဲ့ကားေပၚ တက္ပါ..လူစုံတာနဲ႔ ထမင္းစားမယ့္ေက်ာင္းကို က်ေနာ္တို႔ ပို႔ေပးမွာပါ” လို႔ ရိုရိုက်ဳိးက်ဳိး ျပန္ေျဖတယ္(သူတို႔လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫြန္႔က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေျပာ ထားလဲမသိဘူး။ အေတာ့္ကို ရိုေသေနတာ။ တျခားအခ်ိန္သြားေျပာရင္ ကိုယ့္ဒီလိုေျပာေပါက္နဲ႔ဆို နရင္း(နားရင္း)ရိုက္ခံထိမယ္ ထင္တယ္)

ဒါနဲ႔ပဲ ထမင္းေကြၽးမယ့္အထက္တန္းေက်ာင္းတခုကို ေရာက္သြားေရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။

ဆရာ ဆရာမေတြက က်ေနာ္တို႔ကို ဧည့္ခံရတာေပါ့။ စားေသာက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ကို ေသနတ္ေပးတဲ့ တပ္ခြဲမွဴးကိုေတြ႔ လို႔ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာရင္း ေသနတ္ျပန္ေပးလိုက္တယ္။(ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ျပန္ေရာက္လို႔ သူ႔နဲ႔ျပန္ေတြ႔ေတာ့ “ခင္ဗ်ားကို ေသနတ္ေပးလိုက္လို႔ က်ေနာ့္ကို ကလလတ တာဝန္ရွိ တဲ့သူေတြက ဆူ တယ္ဗ်ာ” လို႔ ျပန္ေျပာျပတယ္။

က်ေနာ့္ကို ေသနတ္ျဖဳတ္ဖို႔ကိစၥ..ေထာက္လွမ္းေရးက ဒုဥကၠ႒ကိုေျပာထားတာ သူမွမသိဘဲ)

ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔စခန္းခ်ရာ လြယ္နန္ဖကို ျပန္လာခဲ့ၾကတာေပါ့။

လြယ္နန္ဖမွာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနၿပီး ကလလတဌာနခ်ဳပ္ရွိရာကို ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။

အျပန္လမ္းမွာစဥ္းစားမိလာတာက ငါတို႔ ABSDF အဖြ႔ဲ ကလလတနယ္ေျမထဲမွာ ရန္သူကို လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲ ဆင္ႏြဲခြင့္မရေတာ့ဘူး ဆိုတာပါပဲ…။

စိုးလြင္(ဝမ္ခ)(211)