ဘဝဟာ ေႂကြအံကစားသလိုျဖစ္တယ္။ ဘဝဟာ လူရႊင္ေတာ္တေယာက္ ပ်က္လုံးေတြရိွတယ္။ ဘဝဟာ ေနလိုပူတယ္။
ဘဝဟာ ေရခဲစိမ္ျဖစ္တယ္။
ေျပာင္းလဲေနတဲ့ တိမ္
အခ်ိန္တို႔အကုန္ျမန္သည္။ မသိႏိုင္ေသာဘဝတိုတို၏ျမစ္တို႔စီးဆင္းသြားသလို ျဖစ္သည္။ လူတေယာက္ အတြက္ကန္႔သတ္ထားေသာေန႔မ်ား အစားထိုးျပန္မရ။
မျမင္ရေသာလမ္းမ်ားေႂကြေနေသာ ၾကယ္မ်ား အနႏၱ။
ေရေပၚဆီတခ်ဳိ႕၊ ကိုယ္ရည္ေသြးတခ်ဳိ႕ အနံႀကီးကြင္းက်ယ္ တြင္က်ယ္ေနေသာအနံ႔မ်ား လမ္းေဘး ဆိုင္ေတြလိုေညႇာ္လို႔။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေပးဆပ္ေနသည္။ ေပးဆပ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ မည္သူမွ် မေတြးၾက။ အားလုံး ေခါင္းေတြ ေမာ့ထားၾက။
အားလုံး ေဘးဘီမၾကည့္ၾက။ ကိုယ့္သီခ်င္းနဲ႔ကိုယ္။
ကိုယ့္အဖ်ားေသြးနဲ႔ကိုယ္ေအးစက္ေနၾကဆဲ။
အတၱကိုယ္စီ။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဟာ ဗုံတလုံးလို အသံထြက္မေကာင္းခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန ေသခဲ။ သည္လိုစီးဆင္းခဲ့ၾကတယ္။ ဘဝဟာ ေလာင္းေၾကးရိွတယ္။
ဘဝဟာ အေပးအယူရိွတယ္။ ဘဝဟာ ငိုသံေတြ ရိွတယ္။ ဘဝဟာ ေႂကြအံကစားသလိုျဖစ္တယ္။ ဘဝဟာ လူရႊင္ေတာ္တေယာက္ ပ်က္လုံးေတြရိွတယ္။ ဘဝဟာ ေနလိုပူတယ္။
ဘဝဟာ ေရခဲစိမ္ျဖစ္တယ္။
နတ္ေနကိုင္းေလးတခုေတာင္ အျပည့္အဝမသိမ္းပိုက္ႏိုင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ လိပ္စာမွား ေရာက္လာတဲ့ အရုိင္းစိုင္းေတြလို ေတာမွားေနတဲ့ယုန္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။ တခါတခါ ပစ္ကြင္းထဲ လည္စင္းခံ သိုးေတြ လည္း ျဖစ္တယ္။ ေၾကကဲဲြျခင္းဟာ အရင္းအႏီွးမ်ားတဲ့ လက္ေဆာင္လဲျဖစ္တယ္။ သည္လိုေန႔ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႂကြင္းက်န္ေနၾကဆဲ။
အခြင့္အေရးဆိုသည္စကားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ မပတ္သက္။ အရာရာသိမ္းပိုက္ႏိုင္ေသာ ျဖည့္ဆည္း ေပးႏိုင္ေသာအိပ္မက္မ်ား တိုေရရွားေရႏိုင္လြန္းသည္။ ဘုရင္ခံတေယာက္ စိတ္ကူးမ်ဳိး ေတြးလို႔ ရေနတာေလးကပဲ အေကာင္းဆံုး ဆုလာဘ္ ျဖစ္ရသည္။ ငိုရင္း ရယ္တတ္ခဲ့ၿပီ။
ေပးဆပ္ျခင္းဟူသည္ အလိုအေလ်ာက္ျဖစ္ေနေသာ စက္တလုံးကၽြန္ေတာ္တို ့ေအာ္သံေခၚသံမ်ား အသံဝင္ေနျမဲ။ အျမဲတန္းေမ့ေနေသာ ေမ့က်န္ခဲ့ေသာ ေမ့ထားခဲ့ေသာ ျမက္ခင္းေလးျဖစ္သည္။ ဘယ္ေတာ့ျပန္ေရာက္မယ္မသိတဲ့ ရထားတစင္းလည္း ျဖစ္သည္။
လူတေယာက္အတြက္ သူ႔ဘဝသည္ သူ႔အေရးအခင္း။
သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ေရး ရာဇဝင္ျဖစ္သည္။ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ သူ႔ေရးေနတဲ့ စာမ်က္ႏွာတခုမညီမညာျဖစ္ေနဆဲ။ ကိုယ္ ေငးေမာမိေသာလမ္းမ်ား အေတြးထဲ ေဝးေနဆဲ။ ဒုကၡဟာ ခ်ဳိခဲ့ၿပီ။
သည္ေန႔ဟာ ႀကိဳးျပတ္ေနတဲ့ ဂစ္တာပဲ။
ေက်နပ္စြာေနတတ္ရုံ။ ရွင္သန္ေနရဦးမည္။ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ေနရဦးမည္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္
ရိုးသားျခင္းအလံ လႊင့္ေနရဦးမည္။ ခ်ိန္ခါမေရြး ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္တဲ့ မီးခိုးေတြလို ေဟာင္းႏြမ္းသြား မယ့္ စာမ်က္ႏွာတခုလိုျဖစ္လို႔မရ။ အေကာင္းဆံုးေတြ ေပးခ်င္ေနခဲ့သည္။
တခ်ိန္ခ်ိန္ဆိုတာ ေရာက္မလာခင္ ေနာက္ဆံုး သီခ်င္းတပုဒ္မဆိုျဖစ္ခင္ ဘဝကို ေက်နပ္ေနခ်င္ေသးသည္။
လူဆိုတာက အခ်ိန္မေရြးေျပာင္းလဲေနတဲ့ေကာင္းကင္ႀကီးထဲက တိမ္မွ်င္ေသးေသးေလးတခုမဟုတ္ပါလား။
သင္းရည္လြင္
July 2016
Comments
Post a Comment