သစ္ခက္သံလြင္၊ ဘဝျဖတ္သန္းမႈမွတ္တမ္းမ်ား၊ စိုးလြင္(၂၁၁)(ဝမ္ခ) ရဲ႕ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဘဝလမ္းမ်ား-၈၈။ " စစ္ရုံးအုပ္ဘဝ"
ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဘ၀လမ္းမ်ား-၈၈..
၁၉၈၈ -ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုေနာက္ပိုင္းကာလ စစ္အာဏရွင္စနစ္ အဆုံးတိုင္ပ်က္သုဥ္းခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (မ.က.ဒ.တ) ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ က်ေနာ္ပါဝင္ခဲ့ရာ (၁၉၈၈-၁၉၉၄) ကာလ ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံဆုံခဲ့ရမႈ မ်ားကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား အမွတ္ရဂုဏ္ျပဳျခင္းအျဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေနာင္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္းက လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား သိရွိေလ့ လာႏိုင္ရန္အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း..သစ္ခက္သံလြင္အြန္လိုင္းမွ တဆင့္ ေရးသားတင္ဆက္လိုက္ပါသည္။
စိုးလြင္
(၂၁၁) (၀မ္ခ)
၁၉၈၈ -ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုေနာက္ပိုင္းကာလ စစ္အာဏရွင္စနစ္ အဆုံးတိုင္ပ်က္သုဥ္းခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (မ.က.ဒ.တ) ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ က်ေနာ္ပါဝင္ခဲ့ရာ (၁၉၈၈-၁၉၉၄) ကာလ ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံဆုံခဲ့ရမႈ မ်ားကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား အမွတ္ရဂုဏ္ျပဳျခင္းအျဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေနာင္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္းက လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား သိရွိေလ့ လာႏိုင္ရန္အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း..သစ္ခက္သံလြင္အြန္လိုင္းမွ တဆင့္ ေရးသားတင္ဆက္လိုက္ပါသည္။
စိုးလြင္
(၂၁၁) (၀မ္ခ)
စစ္ရုံးအုပ္ဘ၀
တေန႔မိုးခ်ဳပ္ကာစမွာ...က်ေနာ္ကိစၥတခုနဲ႔ ျပန္ၾကားေရးဌာနဘက္ ေရာက္ေနတုန္းမွာ စစ္ရုံးက ရဲေဘာ္တဦးျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္ရာဇာ အေျပးကေလးေရာက္လာၿပီး၊ အခ်ဳပ္သားေတြ ထြက္ေျပးသြားၿပီဆို တဲ့အေၾကာင္း သတင္းလာပို႔တယ္။ က်ေနာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းလိုက္သြားၿပီး အခ်ဳပ္ဂိုေဒါင္ကိုသြားစစ္ေတာ့...
ဗဟိုမွာ က်ေနာ္စစ္ရုံးအုပ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တဲ့အခ်ိန္အတြင္း စစ္အစိုးရက
တဖက္သတ္အပစ္ရပ္စဲတယ္လို႔ေၾကညာၿပီး စစ္ပြဲေတြရပ္လိုက္တဲ့အတြက္ တိုက္ပြဲေတြမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး(စစ္အစိုးရဘက္က အထိအခိုက္ အက်အဆုံးမ်ားၿပီး၊ အမိန္႔နာခံမႈေတြ အားနည္းလာတဲ့အတြက္ တဖက္သတ္အပစ္ရပ္လိုက္တာပါ။
တကယ္လို႔မ်ား
တဖက္သတ္ အသာစီးရေနရင္ေတာ့ ဘယ္ရပ္ပါမလဲဗ်ာ)..တိုက္ပြဲမျဖစ္ေတာ့ေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔တပ္ေတြကေတာ့ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ေနရာယူထားၾကဆဲ။
တပ္ရင္းအားလုံး
ေရွ႕တန္းမွာ ရိွေနၾကၿပီး ေနာက္တန္းမွာက
ဖ်ားနာသူေတြ
အိမ္ေထာင္သည္ေတြနဲ႔ ဗဟို အဖြဲ႔ေတြပဲရွိၾကတယ္။ က်ေနာ့္အလုပ္က စစ္ရုံးစာ၀င္စာထြက္လုပ္..တပ္ရင္းေတြအတြက္ စစ္ပစၥည္းေထာက္ပ့ံေရးေတြေပးနဲ႔ စစ္ရုံးက ရဲေဘာ္ေတြကို
ထိန္းရတာပဲ။
ဒီအလုပ္ေတြက
ျပႆ နာမရွိေပမဲ့..
အျပစ္ရွိတယ္ဆိုၿပီး တပ္ရင္းကပို႔လိုက္တဲ့အခ်ဳပ္သားေတြကို
ထိန္းရတာက
ျပႆ နာ။
(က်ေနာ္ကလည္း
ကံၾကမၼာလို႔ ေျပာရမလား..ေရစက္လို႔ေျပာရမလား..အထုံလို႔
ေျပာရမလား
မသိဘူး။ ဗဟိုမကြဲခင္
ဗဟိုကိုခဏေရာက္ေနတာေတာင္ တရာခံဖမ္းစရာရွိၿပီးဆို တာ၀န္ေပးခံရတာက က်ေန႔ာ္
တပ္စိတ္ပဲ)။ က်ေနာ္စစ္ရုံးအုပ္ဘ၀မွာ ပထမဆုံးေရာက္လာတဲ့အခ်ဳပ္သားနွစ္ေယာက္က
တပ္ရင္း ၂၀၈ က ရဲေဘာ္လွ၀င္း(ေလး)နဲ႔ တပ္ရင္း ၂၁၀ ကတေယာက္။
တပ္ရင္း ၂၁၀ ကရဲေဘာ္က ဘာအမႈနဲ႔ေရာက္လာမွန္ မမွတ္မိေတာ့ေပမဲ့၊ တပ္ရင္း ၂၀၈ ကရဲေဘာ္ကေတာ့ တပ္ရင္းကေန
ထြက္ေျပးမႈ။
ဒီရဲေဘာ္က
ႏွစ္ႀကိမ္ထြက္ေျပးတာ..ပထမတႀကိမ္တုန္းက
လက္နက္မဲ့ထြက္ေျပးေပမဲ့ အခု ဒုတိယအႀကိမ္ ေသနတ္နဲ႔အတူထြက္ေျပးရာမွာ ဖမ္းမိလာတာ။ သူတို႔နွစ္ေယာက္ က်ေန႔ာ္ဆီေရာက္လာတာနဲ႔ က်ေနာ္ သူတို႔ကိုေျပာတယ္"ခင္ဗ်ာတို႔ မွန္လားမွားလား က်ေနာ္မသိဘူး..တပ္ရင္းက တာ၀န္ရွိတဲ့သူေတြက ခင္ဗ်ား တို႔မွာ အျပစ္ရွိတဲ့အတြက္ ခ်ဳပ္ထားေပးပါလို႔ ဗဟိုကို အကူညီေတာင္းအတြက္ ဗဟိုအမိန္႔အရ
ခင္ဗ်ားတို႔ကို
ထိန္းထားရတာ။
ဘယ္သူမွားတယ္ မွန္တယ္ဆိုတာက
ခင္ဗ်ာတို႔နဲ႔
ဗဟိုတာ၀န္ရွိသူေတြ၊ တပ္ရင္းတာ၀န္ရွိသူေတြ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွင္းရမယ့္ကိစၥ။ ခင္ဗ်ာတို႔ဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္ထိပ္မခတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔စားသလို စားရမယ္ ေနရမယ္။ ဒါေပမဲ့ သာမန္ရဲေဘာ္ေတြလို႔ေတာ့ အျပင္ထြက္လည္ခြင့္မျပဳဘူး။ စစ္ရုံးနယ္ေျမအတြင္းမွာပဲ ေနရမယ္"
က်ေနာ္တို႔မွာ
အခ်ဳပ္ခန္းမရွိတဲ့အတြက္ သူတို႔ကို ဂုိေဒါင္တလုံးမွာထားတယ္။ တံခါးဖြင့္ထားေပးတယ္။ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ အေပါ့အပါး ထသြားလို႔ရတယ္။ မနက္မိုးလင္းရင္ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ မနက္စာ အတူစားၿပီး လုပ္စရာရွိတဲ့အလုပ္ေတြ အတူလုပ္ၾကတယ္။
(သာမန္ရဲေဘာ္ေတြ မလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္၊ ပင္ပမ္းမယ့္အလုပ္မ်ဳိးေတြေတာ့ သူတို႔လုပ္ရတာေပါ့)
တေနကုန္
အျပင္မွာလုပ္စရာရွိတာလုပ္ၾကၿပီး ညေရာက္ရင္ေတာ့
ဂိုေဒါင္ထဲမွာေန(ဂိုေဒါင္ဆိုေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ ဘားတိုက္ေတြလိုပါပဲ)..အျပင္ထြက္လည္ခြင့္ေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ ဒီတခ်က္ပဲ သာမန္ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ကြာတာ..က်န္တာ အတူတူပဲ။
ဒီလို႔နဲ႔ေနၾကရင္း တေန႔ မိုးခ်ဳပ္ကာစမွာ...က်ေနာ္ကိစၥတခုနဲ႔ ျပန္ၾကားေရးဌာနဘက္ ေရာက္ေနတုန္းမွာ စစ္ရုံးက ရဲေဘာ္တဦးျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္ရာဇာ အေျပးကေလးေရာက္လာၿပီး၊ အခ်ဳပ္သားေတြ ထြက္ေျပးသြားၿပီဆို တဲ့အေၾကာင္း သတင္းလာပို႔တယ္။ က်ေနာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းလိုက္သြားၿပီး အခ်ဳပ္ဂိုေဒါင္ကိုသြားစစ္ေတာ့ တပ္ရင္း ၂၁၀ ကရဲေဘာ္ကရိွေနေသးၿပီး တပ္ရင္း ၂၀၈ က ရဲေဘာ္လွ၀င္း(ေလး) (တပ္ရင္း ၂၀၈ မွာက လွ၀င္း ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္..လွ၀င္း(ႀကီး) က ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္) တေယာက္ပဲ ထြက္ေျပးသြားတာေတြ႔ရတယ္။ က်န္ေနတဲ့အခ်ဳပ္သားကိုေမးၾကည့္ေတာ့...လွ၀င္းက ထြက္ေျပးဖို႔ သူ႔ကိုအေဖာ္စပ္တယ္။ သူက ထြက္မေျပး ဘူးလို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ လွ၀င္းတေယာက္ထဲ ထြက္ေျပးသြား တာတဲ့။ က်ေနာ္လည္း လာေခၚတဲ့ရဲေဘာ္ရာဇာကို ေမးၾကည့္ေတာ့...သူလည္း ဖ်ားေနလို႔ တေယာက္ထဲအိပ္ေနတုန္း(က်န္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြက ထမင္းရုံ ထဲ ေရာက္ေနၾကတယ္) စစ္ရုံးဘက္က မသကၤာစရာ အသံၾကားလို႔ထၾကည့္တာ..လူတေယာက္ ရုံေဘးနား ကပ္ေနတာေတြ႔လို႔ ေအာ္လိုက္မွထြက္ေျပးသြားသတဲ့။ သူလည္းအေျပးသြားၿပီး အခ်ဳပ္ဂိုေဒါင္သြားၾကည့္တာ လွ၀င္းကိုမေတြ႔တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း က်ေနာ့္ကိုသတင္းလာပို႔တာတဲ့။
က်ေနာ္တို႔လည္း
စစ္ရုံးထဲမွာရွိတဲ့
လက္နတ္ပစၥည္းေတြ
စစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခါးပတ္နဲ႔တဲြခ်ိတ္ထားတဲ့ပစၥတို တလက္ ေပ်ာက္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔စစ္ရုံးတဖြဲ႔လုံးလည္းေသနတ္ေတြဆြဲၿပီး လိုက္ရွာတာေပါ့။
မေတြ႔တဲ့အဆုံး
အနီးအနားမွာရွိတဲ့ K.N.U တာ၀န္ရိွတဲ့သူေတြကုိအက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး ေတြ႔ရင္ဖမ္းထားေပးဖို႔အေၾကာင္းၾကားခဲ့တယ္။
မနက္မိုးလင္းလို႔ စစ္ရုံတ၀ိုက္ကိုျပန္စစ္ေဆးေတာ့ နံရံၾကားမွာညႇပ္ေနတဲ့ ပစၥတိုကို ျပန္ေတြ႔ရတယ္။ေသနတ္မပါသြားတဲ့အတြက္ က်ေနာ္လည္း စိတ္နည္းနည္းေအးသြားတယ္။
ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ လွ၀င္းကိုဖမ္းမိၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း K.N.U က အေၾကာင္းၾကားလာလို႔ စစ္ရုံးက ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ကိုလႊတ္ၿပီး လွ၀င္းကိုျပန္ေခၚလာခိုင္းလိုက္တယ္။
ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ လွ၀င္းကိုဖမ္းမိၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း K.N.U က အေၾကာင္းၾကားလာလို႔ စစ္ရုံးက ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ကိုလႊတ္ၿပီး လွ၀င္းကိုျပန္ေခၚလာခိုင္းလိုက္တယ္။
ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္မညႇာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ လွ၀င္းကို လက္ထိပ္ခတ္ဖမ္းခဲ့ဖို႔ မွာလိုက္တယ္။
လွ၀င္း ေရာက္လာပါၿပီးခင္ဗ်ာ။
လွ၀င္း ေရာက္လာပါၿပီးခင္ဗ်ာ။
သူ႔ကိုစစ္ေမးေတာ့
စစ္ရုံးအျပင္နံရံအၾကားကေန ေသနတ္ကိုဆြဲေနတုန္း ရဲေဘာ္ရာဇာလွမ္းေအာ္သံၾကား လို႔
ေသနတ္ကိုမယူဘဲ(နံရံနဲ႔ ေသနတ္ညႇပ္ေနၿပီး
ဆြဲမရ) ထြက္ေျပးသြားတာျဖစ္ေၾကာင္း အစစ္ခံတယ္။ က်ေနာ္လည္း
ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ ႏွစ္ခ်က္
သုံးခ်က္
ရိုက္ပစ္လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့
အခ်ဳပ္ထဲထည့္ ေသာ့ခတ္ထားလိုက္တယ္။
ေနာက္ေန႔မိုးလင္း
ထမင္းစားၾကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔အတူ ထမင္းမစားခိုင္းေတာ့ဘဲ သီးျခားစီစားခိုင္းလိုက္တယ္။ အခ်ဳပ္သားေတြက က်ေနာ္တို႔ကို
သင္ခန္းစာေပးလာတဲ့ အတြက္ ရဲေဘာ္နဲ႔ အခ်ဳပ္သားကို အဆင့္အတန္းခြဲဖို႔ က်ေနာ္စလုပ္ပါၿပီ။
ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔ က်န္အခ်ဳပ္သားကိုေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔အတူတူအလုပ္လုပ္ေစၿပီး
လွ၀င္းကိုေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲထည့္ ေသာ့ခတ္ထားလိုက္တယ္။ ထမင္းစား
ေရခ်ဳိးခ်ိန္ကလြဲၿပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္ကို အျပင္ထြက္ခြင့္မေပးေတာ့ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ေနၾကရင္း တရက္ က်ေနာ္အျပင္က ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ၀င္းခ်ဳိ(စစ္ေရးခ်ဳပ္) က လွ၀င္းကို စစ္ရုံးေရွ႕ ကသစ္ပင္မွာႀကိဳးခ်ီၿပီး ရိုက္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ေနၾကရင္း တရက္ က်ေနာ္အျပင္က ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ၀င္းခ်ဳိ(စစ္ေရးခ်ဳပ္) က လွ၀င္းကို စစ္ရုံးေရွ႕ ကသစ္ပင္မွာႀကိဳးခ်ီၿပီး ရိုက္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။
"ေနာက္
ေသနတ္ယူၿပီး ထြက္ေျပးအုံးမလား"ဆိုၿပီး ေမးလိုက္ရိုက္လိုက္ေပါ့။
လွ၀င္းကလည္း ငိုယိုၿပီး "ေနာက္
မလုပ္ေတာ့ပါဘူး"
ေျပာေပါ့။
သူတို႔နွစ္ေယာက္ရဲ႕အျဖစ္ကို ေတြ႔ခါစကေတာ့ က်ေနာ္ေက်နပ္တယ္။ ေသနတ္ခိုးၿပီး
ထြက္ေျပးမယ့္ေကာင္ကို
ဒီေလာက္ေတာ့ ရိုက္ဆုံးမသင့္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ ရိုက္နွက္သံေတြနဲ႔ ငိုယိုသံေတြကို မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး။ မေၾကမနပ္ျဖစ္လာတယ္၊
ေဒါသျဖစ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ၀င္းခ်ဳိ အရိုက္ရပ္ေပမဲ့ လည္း
လွ၀င္းဆက္ၿပီးေအာ္ငိုေနတာေတြ႔လို႔ " နားၿငီးတယ္ကြာ" ဆိုၿပီးေတာ့ လွ၀င္းကို ႀကိဳးေျဖေပးၿပီး
စစ္ရုံးနဲ႔ေ၀းရာကို
ေခၚခ်လာလိုက္တယ္။
အရိပ္ေကာင္းတဲ့
သစ္ပင္တပင္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ လွ၀င္းကို ႀကိဳးခ်ီၿပီး ထားလိုက္တယ္။ မင္းအငိုရပ္မွ
ငါ့လာျပန္ေခၚမယ္ေျပာလည္း လွ၀င္းက အငိုမရပ္ဘူး။ က်ေနာ္လည္း သူကိုေျခာက္တဲ့အေနနဲ႔ ..ခ်ီထားတဲ့ႀကိဳနဲ႔ပဲႀကိဳးကြင္းလုပ္ၿပီး သူလည္ပင္းမွာ
စြပ္ထားလိုက္တယ္။
(သူထိုင္လို႔ ထလို႔ရေအာင္ ႀကိဳးရွည္ရွည္ေတာ့
လုပ္ထားလိုက္တယ္)..မင္းအငိုရပ္မွ ငါလာျပန္ေခၚမယ္ေျပာၿပီး အလုပ္ရွိရာထမင္းရုံဘက္ကို က်ေနာ္ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ၂
နာရီေလာက္ၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ္ရွိရာထမင္းရုံဆီကို ရဲေဘာ္ရာဇာေျပးခ်လာၿပီး.."
အကို...အကုိ...ဟိုေကာင္ လွ၀င္းေခၚလို႔
မရေတာ့ဘူး"
လို႔ ေျပာလာတဲ့အတြက္...က်ေနာ္လည္း လုပ္လက္စအလုပ္ေတြကိုပစ္ခ်ထားခဲ့ၿပီး လွ၀င္း ရွိရာေျပးေတာ့တာပဲ။
က်ေနာ္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ လွ၀င္းဟာ သစ္ပင္မွာကပ္ၿပီး
ထိုင္မလို
ထမလိုပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္လည္း လွ၀င္းအနားကပ္သြားၿပီး သူ႔ကိုယ္ကိုကိုင္လႈပ္ၿပီး" လွ၀င္း..လွ၀င္း"
ေခၚၾကည့္ေတာ့ ဘာသံမွထြက္မလာဘူး။ သူ႔ကိုယ္ေငြ႔ကလည္း သာမန္လူလိုမေႏြးဘဲ
ေအးေနေတာ့ က်ေနာ္စဥ္းစားရခက္သြားတယ္။ လူတေယာက္
လဲက်ရုံနဲ႔ ဒီလို႔ျဖစ္သြားေရာလား။
က်ေနာ္
မသၤကာတာနဲ႔ သူ႔လည္ပင္းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႀကိဳးကြင္းက သူ႔လည္ပင္းမွာ အစ္ေနတာ ေတြ႔ လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပဲလွ၀င္းကိုခ်ီမၿပီး ေနာက္ကေရာက္လာတဲ့ရာဇာကိုလည္ပင္းႀကိဳးကြင္း ေျဖခိုင္းရတယ္။
ၿပီးေတာ့
ေရွးဦးသူနာျပဳနည္းေတြနဲ႔ ျပဳစုေနတုန္း
အနီးမွာရွိတဲ့ရဲေဘာ္တေယာက္ကို
ေဆးမွဴးေတြ ေခၚခိုင္းလိုက္တယ္။
ေဆးမွဴးေတြေရာက္လာလို႔စမ္းသပ္ၾကည့္ေတာ့ လွ၀င္းက အသက္မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္စဥ္း စားရေတာ့တယ္။ လဲက်ရင္း ထိုင္ခ်ရင္း အိပ္ခ်ရင္ေတာင္ လည္ပင္းမအစ္ေအာင္
ႀကိဳးရွည္ရွည္နဲ႔ ထားခဲ့ရဲ႕နဲ႔ လွ၀င္းလည္ပင္းအစ္ၿပီး ဘာေၾကာင့္ေသရတာလဲ။
က်ေနာ္လွ၀င္းရဲ႕အနီးပတ္၀န္းက်င္ေတြ
ေလ့လာၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေတြ႔ပါၿပီ။
လွ၀င္းဟာ သစ္ပင္ကို
အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာပတ္ၿပီး ႀကိဳးကို တင္းသြားေအာင္လုပ္...ႀကိဳးတင္းသြားၿပီ ဆိုေတာ့မွ လွဲခ်လိုက္တာပဲ။ သူ႔ကိုယ္သူ လုပ္ႀကံလိုက္တယ္လု႔ိပဲ
ေျပာရမွာပဲ။
ဘယ္လိုေျပာေျပာ ဒီကိစၥမွာ က်ေနာ့္မွာ
တာ၀န္ရွိတယ္။ က်ေနာ္ေပါ့ဆခဲ့တယ္။သူ ဒီလိုလုပ္လိမ့္မယ္လို႔
က်ေနာ္လုံး၀ ထင္မထားခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း လွ၀င္းေသတဲ့ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဗဟိုေကာ္မတီ
တဦးက ၀င္းခ်ဳိ(စစ္ေရးခ်ဳပ္)ကို တာ၀န္ခံခိုင္းေတာ့ က်ေနာ္ေျပာခဲ့တယ္။ ၀င္းခ်ဳိနဲ႔မဆိုင္ဘူး။ တာ၀န္ခံရမွာက က်ေနာ္။
ခင္ဗ်ာတို႔ စစ္ေဆးလို႔ က်ေနာ့္မွာ
အျပစ္ရွိတယ္လို႔သတ္မွတ္ရင္
က်ေနာ္ခံပါမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။
(ဗဟိုရဲ႕ရႈတ္ေထြးေနတဲ့ အေျခအေနေၾကာင့္လားမသိဘူး၊ ေနာက္ေတာ့လည္း ဒီကိစၥဘာသံမွမၾကားရေတာ့ဘူး)
အခ်ဳပ္သားေတြက က်ေနာ့္ကို သင္ခန္းစာအမ်ားႀကီး
ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ေရာက္လာတဲ့
အခ်ဳပ္သားေတြကို အခ်ဳပ္သားပီပီ ဆက္ဆံခဲ့တယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြလည္း မေၾကနပ္ၾကဘူးေပါ့။
( က်ေနာ္
ABSDF က ထြက္ၿပီး
Bangkok ေရာက္တဲ့အခ်ိန္..က်ေနာ္ဖမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ က်ေနာ့္ ဆီေရာက္လာၿပီးေျပာတယ္။ "လူတေယာက္က
သူ႔ဆီလာေျပာတယ္တဲ့၊ မင္းတို႔ကိုဖမ္းဖူးတဲ့ စိုးလြင္ အခု ဒီကိုေရာက္ေနၿပီ၊ သြားရိုက္ၾကတဲ့..".က်ေနာ္လည္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္"ငါလည္း တာ၀န္အရလုပ္ခဲ့တာ.. မင္းစိတ္ထဲမွာ မေၾကနပ္ရင္ ရိုက္သြားေပါ့"
လို႔...လာေတြ႔တဲ့ရဲေဘာ္လည္း စကားေအးေအးေဆးေဆးေျပာ ၿပီး
ျပန္သြားခဲ့တယ္)
ဘာပဲေျပာေျပာ....လွ၀င္း အျပစ္လုပ္ခဲ့တာကတပိုင္း..လွ၀င္း ေသဆုံးမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပန္ေတြ႔လိုက္တိုင္း ယေန႔ထက္ထိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တုန္း.....
ဘာပဲေျပာေျပာ....လွ၀င္း အျပစ္လုပ္ခဲ့တာကတပိုင္း..လွ၀င္း ေသဆုံးမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပန္ေတြ႔လိုက္တိုင္း ယေန႔ထက္ထိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တုန္း.....
စိုးလြင္(၂၁၁)(၀မ္ခ)
Comments
Post a Comment