သစ္ခက္သံလြင္၊ ဘဝျဖတ္သန္းမႈမွတ္တမ္းမ်ား၊ စိုးလြင္(၂၁၁)(ဝမ္ခ) ရဲ႕ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဘဝလမ္းမ်ား-၈၈။ " စစ္ရုံးအုပ္ဘဝ"




ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဘ၀လမ္းမ်ား-၈၈..

၁၉၈၈ -ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုေနာက္ပိုင္းကာလ စစ္အာဏရွင္စနစ္ အဆုံးတိုင္ပ်က္သုဥ္းခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (မ.က.ဒ.တ) ရဲ႕ ေတာ္လွန္​​ေရးခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ က်ေနာ္ပါဝင္ခဲ့ရာ (၁၉၈၈-၁၉၉၄) ကာလ ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံဆုံခဲ့ရမႈ မ်ားကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္မ်ားအား အမွတ္ရဂုဏ္ျပဳျခင္းအျဖစ္​​ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေနာင္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္းက လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား သိရွိေလ့ လာႏိုင္ရန္အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း..သစ္ခက္သံလြင္အြန္လိုင္းမွ တဆင္ေရးသားတင္ဆက္လိုက္ပါသည္။ 
 
 စိုးလြင္
(၂၁၁) (၀မ္ခ)
 
ဒီဇိုငး္မိုးမခမီဒီယာ
စစ္ရုံးအုပ္ဘ၀

ေန႔မိုးခ်ဳပ္ကာစမွာ...က်ေနာ္ကိစၥတခုနဲ႔ ျပန္ၾကားေရးဌာနဘက္ ရာက္​​ေနတုန္းမွာ စစ္ရုံးက ရဲေဘာ္တဦးျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္ရာဇာ အေျပးကေလးေရာက္လာၿပီး၊ အခ်ဳပ္သားေတြ ထြက္​​ေျပးသြားၿပီဆို တဲ့အေၾကာင္း သတင္းလာပို႔တယ္။ က်ေနာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းလိုက္သြားၿပီး အခ်ဳပ္ဂိုေဒါင္ကိုသြားစစ္​​ေတာ့...
ဗဟိုမွာ က်ေနာ္စစ္ရုံးအုပ္တာ၀န္ထမ္​​ေဆာင္တဲ့အခ်ိန္အတြင္း စစ္အစိုးရက တဖက္သတ္အပစ္ရပ္စဲတယ္လို႔ေၾကညာၿပီး စစ္ပြဲေတြရပ္လိုက္တဲ့အတြက္ တိုက္ပြဲေတြမျဖစ္​​ေတာ့ပါဘူး(စစ္အစိုးရဘက္က အထိအခိုက္ အက်အဆုံးမ်ားၿပီး၊ အမိန္႔နာခံမႈေတြ အားနည္းလာတဲ့အတြက္ တဖက္သတ္အပစ္ရပ္လိုက္တာပါ။ တကယ္လို႔မ်ား တဖက္သတ္ အသာစီးရေနရင္​​ေတာ့ ဘယ္ရပ္ပါမလဲဗ်ာ)..တိုက္ပြဲမျဖစ္​​ေတာ့ေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔တပ္​​ေတြကေတာ့ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ေနရာယူထားၾကဆဲ။
တပ္ရင္းအားလုံး ေရွ႕တန္းမွာ ရိွေနၾကၿပီး ေနာက္တန္းမွာက ဖ်ားနာသူေတြ အိမ္​​ေထာင္သည္​​ေတြနဲ႔ ဗဟို အဖြဲ႔ေတြပဲရွိၾကတယ္။ က်ေနာ့္အလုပ္က စစ္ရုံးစာ၀င္စာထြက္လုပ္..တပ္ရင္ေတြအတြက္ စစ္ပစၥည္ေထာက္ပ့ံေရးေတြေပးနဲ႔ စစ္ရုံးက ရဲေဘာ္​​ေတြကို ထိန္းရတာပဲ။ ဒီအလုပ္​​ေတြက ျပႆ       နာမရွိေပမဲ့.. အျပစ္ရွိတယ္ဆိုၿပီး တပ္ရင္းကပို႔လိုက္တဲ့အခ်ဳပ္သားေတြကို ထိန္​းရတာက ျပႆ      နာ။

(က်ေနာ္ကလည္း ကံၾကမၼာလို႔ ေျပာရမလား..ေရစက္လို႔ေျပာရမလား..အထုံလို႔ ေျပာရမလား မသိဘူး။ ဗဟိုမကြဲခင္ ဗဟိုကိုခဏေရာက္​​ေနတာေတာင္ တရာခံဖမ္းစရာရွိၿပီးဆို တာ၀န္​​ေပးခံရတာက က်န႔ာ္တပ္စိတ္ပဲ)။ က်ေနာ္စစ္ရုံးအုပ္ဘ၀မွာ ပထမဆုံးေရာက္လာတဲ့အခ်ဳပ္သားနွစ္​​ေယာက္က တပ္ရင္း ၂၀၈ က ရဲေဘာ္လွ၀င္း(ေလး)နဲ႔ တပ္ရင္း ၂၁၀ ကတေယာက္။ တပ္ရင္း ၂၁၀ ကရဲေဘာ္က ဘာအမႈနဲ႔ေရာက္လာမွန္ မမွတ္မိေတာ့ေပမဲ့၊ တပ္ရင္း ၂၀၈ ကရဲေဘာ္ကေတာ့ တပ္ရင္းကေန ထြက္​​ေျပးမႈ။

ဒီရဲေဘာ္က ႏွစ္ႀကိမ္ထြက္​​ေျပးတာ..ပထမတႀကိမ္တုန္းက လက္နက္မဲ့ထြက္​​ေျပးေပမဲ့ အခု ဒုတိယအႀကိမ္ ေသနတ္နဲ႔အတူထြက္​​ေျပးရာမွာ ဖမ္းမိလာတာ။ သူတို႔နွစ္​​ေယာက္​​ က်ေန႔ာ္ဆီေရာက္လာတာနဲ႔ က်ေနာ္ သူတို႔ကိုေျပာတယ္"ခင္ဗ်ာတို႔ မွန္လားမွားလား က်ေနာ္မသိဘူး..တပ္ရင္းက တာ၀န္ရွိတဲ့သူေတြက ခင္ဗ်ား တို႔မွာ အျပစ္ရွိတဲ့အတြက္ ခ်ဳပ္ထားေပးပါလို႔ ဗဟိုကို အကူညီေတာင္းအတြက္ဗဟိုအမိန္႔အရ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ထိန္​းထားရတာ။ ဘယ္သူမွားတယ္ မွန္တယ္ဆိုတာက ခင္ဗ်ာတို႔နဲ႔ ဗဟိုတာ၀န္ရွိသူေတြ၊ တပ္ရင္းတာ၀န္ရွိသူေတြ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွင္းရမယ့္ကိစၥ။ ခင္ဗ်ာတို႔ဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္​​ေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္ထိပ္မခတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔စားသလို စားရမယ္ ေနရမယ္။ ဒါေပမဲ့ သာမန္ရဲေဘာ္​​ေတြလို႔ေတာ့ အျပင္ထြက္လည္ခြင့္မျပဳဘူး။ စစ္ရုံးနယ္​​ေျမအတြင္းမွာပဲ ေနရမယ္"

က်ေနာ္တို႔မွာ အခ်ဳပ္ခန္းမရွိတဲ့အတြက္ သူတို႔ကို ဂုိေဒါင္တလုံးမွာထားတယ္။ တံခါးဖြင့္ထားေပးတယ္ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့အပါး ထသြားလို႔ရတယ္။ မနက္မိုးလင္းရင္ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ မနက္စာ အတူစားၿပီး လုပ္စရာရွိတဲ့အလုပ္​​ေတြ အတူလုပ္ၾကတယ္
(သာမန္ရဲေဘာ္​​ေတြ မလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္၊ ပင္ပမ္းမယ့္အလုပ္မ်ဳိးေတြေတာ့ သူတို႔လုပ္ရတာေပါ့)
ေနကုန္ အျပင္မွာလုပ္စရာရွိတာလုပ္ၾကၿပီး ညေရာက္ရင္​​ေတာ့ ဂိုေဒါင္ထဲမွာေန(ဂိုေဒါင္ဆိုေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ ဘားတိုက္​​ေတြလိုပါပဲ)..အျပင္ထြက္လည္ခြင္ေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ ဒီတခ်က္ဲ သာမန္ရဲေဘာ္​​ေတြနဲ႔ ကြာတာ..က်န္တာ အတူတူပဲ။

ဒီလို႔နဲ႔
ေနၾကရင္ေန႔ မိုးခ်ဳပ္ကာစမွာ...က်ေနာ္ကိစၥတခုနဲ႔ ျပန္ၾကားေရးဌာနဘက္ ေရာက္​​ေနတုန္းမွာ စစ္ရုံးက ရဲေဘာ္တဦးျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္ရာဇာ အေျပးကေလးေရာက္လာၿပီး၊ အခ်ဳပ္သားေတြ ထြက္​​ေျပးသြားၿပီဆို တဲ့အေၾကာင္း သတင္းလာပို႔တယ္။ က်ေနာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းလိုက္သြားၿပီး အခ်ဳပ္ဂိုေဒါင္ကိုသြားစစ္​​ေတာ့ တပ္ရင္း ၂၁၀ ကရဲေဘာ္ကရိွေနေသးၿပီး တပ္ရင္း ၂၀၈ က ရဲေဘာ္လွ၀င္း(လး) (တပ္ရင္း ၂၀၈ မွာက လွ၀င္း​  ႏွစ္​​ေယာက္ရွိတယ္..လွ၀င္း(ႀကီး) က ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္)ေယာက္ဲ ထြက္​​ေျပးသြားတာေတြ႔ရတယ္။ က်န္​​ေနတဲ့အခ်ဳပ္သားကိုေမးၾကည္ေတာ့...လွ၀င္းက ထြက္​​ေျပးဖို႔ သူ႔ကိုအေဖာ္စပ္တယ္။ သူက ထြက္ေျပး ဘူးလို႔ေျပာလိုက္​​ေတာ့ လွ၀င္းတေယာက္ထဲ ထြက္​​ေျပးသြား တာတဲ့။ က်ေနာ္လည္း လာေခၚတဲ့ရဲေဘာ္ရာဇာကို ေမးၾကည္ေတာ့...သူလည္း ဖ်ားေနလို႔ ေယာက္ထဲအိပ္​​ေနတုန္း(က်န္တဲ့ရဲေဘာ္​​ေတြက ထမင္းရုံ ထဲ ေရာက္​​ေနၾကတယ္) စစ္ရုံးဘက္က မသကၤာစရာ အသံၾကားလို႔ထၾကည့္တာ..လူတေယာက္ ရုံေဘးနား ကပ္​​ေနတာေတြ႔လို႔ ေအာ္လိုက္မွထြက္​​ေျပးသြားသတဲ့။ သူလည္းအေျပးသြားၿပီး အခ်ဳပ္ဂိုေဒါင္သြားၾကည့္တာ လွ၀င္းကိုမေတြ႔တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ကေနာ့္ကိုသတင္းလာပို႔တာတဲ့။ 

က်ေနာ္တို႔လည္း စစ္ရုံးထဲမွာရွိတဲ့ လက္နတ္ပစၥည္ေတြ စစ္ၾကည့္လိုက္​​ေတာ့ ခါးပတ္နဲ႔တဲြခ်ိတ္ထားတဲ့ပစၥတို တလက္ ေပ်ာက္​​ေနတာေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔စစ္ရုံးတဖြဲ႔လုံးလည္းေသနတ္​​ေတြဆြဲၿပီး လိုက္ရွာတာေပါ့။ မေတြ႔တဲ့အဆုံး အနီးအနားမွာရွိတဲ့ K.N.U တာ၀န္ရိွတဲ့သူေတြကုိအက်ဳိးအေၾကာင္ေျပာျပၿပီး ေတြ႔ရင္ဖမ္းထားေပးဖို႔အေၾကာင္းၾကားခဲ့တယ္
မနက္မိုးလင္းလို႔ စစ္ရုံတ၀ိုက္ကိုျပန္စစ္​​ေဆးေတာ့ နံရံၾကားမွာညႇပ္​​ေနတဲ့ ပစၥတိုကို ျပန္​​ေတြ႔ရတယ္။ေသနတ္မပါသြားတဲ့အတြက္ ကေနာ္လည္း စိတ္နည္းနည္ေအးသြားတယ္
ႏွစ္
ရက္​​ေလာက္​​ေနေတာ့ လွ၀င္းကိုဖမ္းမိၿပီးျဖစ္​​ေၾကာင္း K.N.U က အေၾကာင္းၾကားလာလို႔ စစ္ရုံးက ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ကိုလႊတ္ၿပီး လွ၀င္းကိုျပန္​​ေခၚလာခိုင္းလိုက္တယ္
ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္မညႇာႏိုင္​​ေတာ့ပါဘူး။ လွ၀င္းကို လက္ထိပ္ခတ္ဖမ္းခဲ့ဖို႔ မွာလိုက္တယ္
လွ၀င္
ေရာက္လာပါၿပီးခင္ဗ်ာ။

သူ႔ကိုစစ​​ေမးေတာ့ စစ္ရုံးအျပင္နံရံအၾကားကေန ေသနတ္ကိုဆြဲေနတုန္း ရဲေဘာ္ရာဇာလွမ္ေအာ္သံၾကား လို႔ ေသနတ္ကိုမယူဘဲ(နံရံနဲ႔ ေသနတ္ညႇပ္​​ေနၿပီး ဆြဲမရ) ထြက္​​ေျပးသြားတာျဖစ္​​ေၾကာင္း အစစ္ခံတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ ႏွစ္ခ်က္ သုံးခ်က္ ရိုက္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲထည္ေသာ့ခတ္ထားလိုက္တယ္
ေနာက္​​ေန႔မိုးလင္ ထမင္းစားၾကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္​​ေယာက္ကို ရဲေဘာ္​​ေတြနဲ႔အတူ ထမင္းမစားခိုင္ေတာ့ဘဲ သီးျခားစီစားခိုင္းလိုက္တယ္။ အခ်ဳပ္သားေတြက က်ေနာ္တို႔ကို သင္ခန္းစာေပးလာတဲ့ အတြက္ ရဲေဘာ္နဲ႔ အခ်ဳပ္သားကို အဆင့္အတန္းခြဲဖို႔ က်ေနာ္စလုပ္ပါၿပီ။
ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔ က်န္အခ်ဳပ္သားကိုေတာ့ ရဲေဘာ္​​ေတြနဲ႔အတူတူအလုပ္လုပ္​​ေစၿပီး လွ၀င္းကိုေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲထည္ေသာ့ခတ္ထားလိုက္တယ္။ ထမင္းစား ေရခ်ဳိးခ်ိန္ကလြဲၿပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္ကို အျပင္ထြက္ခြင့္မေပးေတာ့ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔
ေနၾကရင္ တရက္ က်ေနာ္အျပင္က ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ၀င္းခ်ဳိ(စစ္​​ေရးခ်ဳပ္) က လွ၀င္းကို စစ္ရုံးေရွ႕ ကသစ္ပင္မွာႀကိဳးခ်ီၿပီး ရိုက္​​ေနတာ ေတြ႔ရတယ္
"ေနာက္ ေသနတ္ယူၿပီး ထြက္​​ေျပးအုံးမလား"ဆိုၿပီး ေမးလိုက္ရိုက္လိုက္​​ေပါ့။
လွ၀င္းကလည္း ငိုယိုၿပီး "ေနာက္ မလုပ္​​ေတာ့ပါဘူး" ေျပာေပါ့။
သူတို႔နွစ္​​ေယာက္ရဲ႕အျဖစ္ကို ေတြ႔ခါစကေတာ့ က်ေနာ္​​ေက်နပ္တယ္ေသနတ္ခိုးၿပီး ထြက္​​ေျပးမယ္ေကာင္ကို ဒီေလာက္​​ေတာ့ ရိုက္ဆုံးမသင့္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ ရိုက္နွက္သံေတြနဲ႔ ငိုယိုသံေတြကို မၾကားခ်င္​​ေတာ့ဘူး။ မေၾကမနပ္ျဖစ္လာတယ္ေဒါသျဖစ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ၀င္းခ်ဳိ အရိုက္ရပ္​​ေပမဲ့ လည္း လွ၀င္းဆက္ၿပီးေအာ္ငိုေနတာေတြ႔လို႔ " နားၿငီးတယ္ကြာ" ဆိုၿပီးေတာ့ လွ၀င္းကို ႀကိဳးေျဖေပးၿပီး စစ္ရုံးနဲ႔ေ၀းရာကို ေခၚခ်လာလိုက္တယ္။ 

အရိပ္​​ေကာင္းတဲ့ သစ္ပင္တပင္​​ေအာက္​​ေရာက္​​ေတာ့ လွ၀င္းကို ႀကိဳးခ်ီၿပီး ထားလိုက္တယ္။ မင္းအငိုရပ္မွ ငါ့လာျပန္​​ေခၚမယ္​​ေျပာလည္း လွ၀င္းက အငိုမရပ္ဘူး။ က်ေနာ္လည္း သူကိုေျခာက္တဲ့အေနနဲ႔ ..ခ်ီထားတဲ့ႀကိဳနဲ႔ပဲႀကိဳးကြင္းလုပ္ၿပီး သူလည္ပင္းမွာ စြပ္ထားလိုက္တယ္
(သူထိုင္လို႔ ထလို႔ရေအာင္ ႀကိဳးရွည္ရွည္​​ေတာ့ လုပ္ထားလိုက္တယ္)..မင္းအငိုရပ္မွ ငါလာျပန္​​ေခၚမယ္​​ေျပာၿပီး အလုပ္ရွိရာထမင္းရုံဘက္ကို က်ေနာ္ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္၂ နာရီေလာက္ၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ္ရွိရာထမင္းရုံဆီကို ရဲေဘာ္ရာဇာေျပးခ်လာၿပီး.." အကို...အကုိ...ဟိုေကာင္ လွ၀င္ေခၚလို႔ မရေတာ့ဘူး" လို႔ ေျပာလာတဲ့အတြက္...က်ေနာ္လည္း လုပ္လက္စအလုပ္​​ေတြကိုပစ္ခ်ထားခဲ့ၿပီး လွ၀င္း ရွိရာေျပးေတာ့တာပဲ။
က်ေနာ္​​ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ လွ၀င္းဟာ သစ္ပင္မွာကပ္ၿပီး ထိုင္မလို ထမလိုပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္လည္း လွ၀င္းအနားကပ္သြားၿပီး သူ႔ကိုယ္ကိုကိုင္လႈပ္ၿပီး" လွ၀င္း..လွ၀င္" ေခၚၾကည္ေတာ့ ဘာသံမွထြက္မလာဘူး။ သူ႔ကိုယ္​​ေငြ႔ကလည္း သာမန္လူလိုမေႏြးဘဲ ေအးေနေတာ့ က်ေနာ္စဥ္းစားရခက္သြားတယ္။ လူတေယာက္ လဲက်ရုံနဲ႔ ဒီလို႔ျဖစ္သြားေရာလား။

က်ေနာ္ မသၤကာတာနဲ႔ သူ႔လည္ပင္ကိုၾကည့္လိုက္​​ေတာ့ ႀကိဳးကြင္းက သူ႔လည္ပင္မွာ အစ္​​ေနတာ ေတြ႔ လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပဲလွ၀င္းကိုခ်ီမၿပီး ေနာက္ကေရာက္လာတဲ့ရာဇာကိုလည္ပင္းႀကိဳးကြင္ေျဖခိုင္းရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရွးဦးသူနာျပဳနည္ေတြနဲ႔ ျပဳစုေနတုန္း အနီးမွာရွိတဲ့ရဲေဘာ္ေယာက္ကို ေဆးမွဴးေတြ ေခၚခိုင္းလိုက္တယ္
ေဆးမွဴးေတြေရာက္လာလို႔စမ္းသပ္ၾကည္ေတာ့ လွ၀င္းက အသက္မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္စဥ္း စားရေတာ့တယ္။ လဲက်ရင္ ထိုင္ခ်ရင္ အိပ္ခ်ရင္​​ေတာင္ လည္ပင္းမအစ္​​ေအာင္ ႀကိဳးရွည္ရွည္နဲ႔ ထားခဲ့ရဲ႕နဲ႔ လွ၀င္းလည္ပင္းအစ္ၿပီး ဘာေၾကာင္ေသရတာလဲ။
က်ေနာ္လွ၀င္းရဲ႕အနီးပတ္၀န္းက်င္​​ေတြ ေလ့လာၾကည့္လုိက္​​ေတာ့ ေတြ႔ပါၿပီ။
လွ၀င္းဟာ သစ္ပင္ကို အေခါက္​​ေပါင္းမ်ားစြာပတ္ၿပီး ႀကိဳးကို တင္းသြားေအာင္လုပ္...ႀကိဳးတင္းသြားၿပီ ဆိုေတာ့မွ လွဲခ်လိုက္တာပဲ။ သူ႔ကိုယ္သူ လုပ္ႀကံလိုက္တယ္လု႔ိပဲ ေျပာရမွာပဲ။
ဘယ္လိုေျပာေျပာ ဒီကိစၥမွာ ကေနာ့္မွာ တာ၀န္ရွိတယ္။ က်ေနာ္​​ေပါ့ဆခဲ့တယ္။သူ ဒီလိုလုပ္လိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္လုံး၀ ထင္မထားခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း လွ၀င္ေသတဲ့ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဗဟိုေကာ္မတီ တဦးက ၀င္းခ်ဳိ(စစ္​​ေရးခ်ဳပ္)ကို တာ၀န္ခံခိုင္ေတာ့ ကေနာ္​​ေျပာခဲ့တယ္။ ၀င္းခ်ဳိနဲ႔မဆိုင္ဘူး။ တာ၀န္ခံရမွာက က်ေနာ္ခင္ဗ်ာတို႔ စစ္​​ေဆးလို႔ က်ေနာ့္မွာ အျပစ္ရွိတယ္လို႔သတ္မွတ္ရင္ က်ေနာ္ခံပါမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္

(ဗဟိုရဲ႕ရႈတ္​​ေထြေနတဲ့ အေျခအေနေၾကာင့္လားမသိဘူး၊ ေနာက္​​ေတာ့လည္း ဒီကိစၥဘာသံမွမၾကားရေတာ့ဘူး) 
အခ်ဳပ္သားေတြက က်ေနာ့္ကို သင္ခန္းစာအမ်ားႀကီး ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင္ ေနာက္​​ေရာက္လာတဲ့ အခ်ဳပ္သားေတြကို အခ်ဳပ္သားပီပီ ဆက္ဆံခဲ့တယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြလည္း မေၾကနပ္ၾကဘူးေပါ့။
( က်ေနာ္ ABSDF က ထြက္ၿပီး Bangkok ေရာက္တဲ့အခ်ိန္..က်ေနာ္ဖမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ ရဲေဘာ္ေယာက္ က်ေနာ္​့ ဆီေရာက္လာၿပီးေျပာတယ္။ "လူတေယာက္က သူ႔ဆီလာေျပာတယ္တဲ့၊ မင္းတို႔ကိုဖမ္းဖူးတဲ့ စိုးလြင္ အခု ဒီကိုေရာက္​​ေနၿပီ၊ သြားရိုက္ၾကတဲ့..".ကေနာ္လည္း ျပန္​​ေျပာလိုက္တယ္"ငါလည္း တာ၀န္အရလုပ္ခဲ့တာ.. မင္းစိတ္ထဲမွာ မေၾကနပ္ရင္ ရိုက္သြားေပါ့" လို႔...လာေတြ႔တဲ့ရဲေဘာ္လည္း စကားေအးေအးေဆးေဆးေျပာ ၿပီး ျပန္သြားခဲ့တယ္)
ဘာပဲ
ေျပာေျပာ....လွ၀င္း အျပစ္လုပ္ခဲ့တာကတပိုင္း..လွ၀င္ေသဆုံးမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပန္​​ေတြ႔လိုက္တိုင္း ယေန႔ထက္ထိ စိတ္ေကာင္းျဖစ္တုန္
း.....

စိုးလြင္(၂၁၁)(၀မ္ခ)

Comments