သစ္ခက္သံလြင္ အက္ေဆး၊ ေနေနရဲ႕ က်ေနာ္ ့မွတ္စု

က်ေနာ္ ့မွတ္စု

ေနေန

 

genevaanderson.wordpress.com

ျမန္မာျပည္မွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ထပ္မလိုေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ ကိုယ့္အျမင္ ကိုလည္း ေျပာျပတယ္။ အမ်ဳိးသားေၾကးရတတ္ေတြ မရွိခင္မွာ အိႏိၵယလိုေခတ္ပညာတတ္ေတြနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိအလုပ္လုပ္တဲ့ ျမန္မာပညာရွင္ေတြ ကို ေမြးထုတ္ေပးဖို႔ပိုလိုလားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ မ်က္စိထဲမွာ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္နဲ႔ စက္ရုံ အလုပ္သမေလးေတြရဲ႕ေသြးေဖ်ာေနတဲ့မ်က္ႏွာကို ျမင္တယ္။ 

(၁)

ကမၻာႀကီးမွာ အစီအစဥ္ေတြရွိေနတယ္၊ အကန္႔အသတ္ေတြရွိေနတယ္၊ တစ္စကၠန္႔ေတာင္ မယြင္းတဲ့ တိက်မႈမ်ဳိးေတြ။ တစ္လက္မေတာင္မယြင္းတဲ့ ေသခ်ာမႈေတြရွိေနတယ္၊ နားလည္ ရခက္တယ္၊ အတိအက် လြဲတဲ့အခါ ဘယ္လိုမွညိႇလို႔မရသလိုပဲ အၿမီးအေမာက္တည့္သြားျပန္ရင္လည္း ဘာမွမဟုတ္ျပန္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အရာရာကို တန္းခိုးရွင္တေယာက္ေယာက္ဖန္ဆင္းေနတာဆိုရင္ ဒီတန္ခိုးရွင္ဟာ သခ်ၤာေတာ္တဲ့ လူ (သို႔မဟုတ္) သခ်ာၤည့ံလြန္းတဲ့သူပဲျဖစ္ရမယ္လို႔ ဆက္စပ္ၾကည့္ဖူးတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ေနာက္တဲ့ တန္းခိုး ရွင္ပဲ၊

(၂)

အလြဲထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးစနစ္တခုလြဲၿပီးဆိုတာနဲ႔ အကုန္လြဲကုန္ေတာ့တာပဲလို႔ေျပာမိတယ္၊ လိုအပ္ ခ်က္အရ လုပ္ေနရတာပါလို႔ဆင္ေျခေပးၾကတဲ့ေခတ္မွာ လူတုိင္းတခုတည္းနီးပါး လုပ္ေနၾက တယ္လို႔ျမင္တယ္၊ ဘဲအုပ္ထဲကို ခဲပစ္ေနၾကတယ္လို႔ ထင္တယ္၊ ထိသူေကာင္း၊ မထိသူ ေဂ်ာင္းပဲ၊ တခါတေလ Presentation ေခတ္ႀကီးပါကြာ၊ အလကားေတြပါကြာလို႔ စိတ္အခ်ဥ္ ေပါက္မိတယ္၊  က်ေနာ္မွားၿပီလို႔ေရရြတ္မိတဲ့ေန႔က ခင္ဗ်ားမွားရင္ အားလံုးမွားမယ္၊ ခင္ဗ်ားမွန္ရင္လည္းအားလံုးမွန္တယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ က ေအးေအးလူလူေျပာတယ္၊ ဆရာ ႏွင္းခါးမိုးရဲ့ “လြမ္းလိုက္တာ စိတၱရေလခါ” ဆိုတဲ့ကဗ်ာတပိုဒ္ကို သြားသတိရတယ္၊ အမွန္က ေခတ္Bကီးကိုက ခပ္၀ါး၀ါးပဲထင္ပါရဲ့၊

(၃)

ဥၾသဆိုတဲ့ငွက္မ်ဳိးဟာ ဥကေပါက္တာနဲ႔ သူအနားကအျခားမေပါက္ေသးတဲ့ဥေတြကို အသိုက္ ေပၚကေန အျပင္ကို တြန္ခ်ေဖာက္ခြဲပစ္တယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေျပာတယ္။ အံၾသစရာပဲ၊ အျခားၿပိဳင္ ဖက္ေတြမရွိေအာင္ အျပတ္ရွင္းတဲ့ေနရာမွာေတာ့ သိပ္လ်င္တဲ့ငွက္ပဲလို႔ သူက မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ အတၱႀကီးလိုက္တာလို႔ စိတ္ထဲက အျပစ္တင္မိတယ္၊ ဒီလိုမေကာင္းမႈေတြေၾကာင့္ပဲ အသက္ အရြယ္ရလာတဲ့ ဥၾသတိုင္း အေဖာ္မဲ့ျဖစ္ၾကတာထင္ပါရဲ႕၊ ဒီငွက္ေတြရဲ႕အသံကို ကဗ်ာဆရာေတြက လြမ္းဆြတ္ဖြယ္တခုအျဖစ္ တင္စားတယ္၊ ကိုယ္က ေတာ့ တျခားအဓိပၸာယ္ေတြ ထပ္ဆင့္ေတြးေနမိတယ္။ သူ ဘာကို လြမ္းဆြတ္ေနတာလဲေပါ့။ မသိနားမလည္တဲ့အရြယ္မွာ မိုက္မဲခဲ့တာေတြအတြက္ ေနာင္တ ရေနတာမ်ားလား…။

(၄)

ကိုယ္တို႔ေခတ္ဒီဘက္ေခတ္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔လူငယ္ေတြ ကင္းကြာလာလို႔ ျမန္မာ့ေတြရဲ႕ခ်စ္ စရာေကာင္းတဲ့ ဓေလ့တခ်ဳိ႕ ဆံုးရႈံးသြားတယ္လို႔ ကိုယ့္အေဖက ခဏခဏ ႏွေျမာတယ္။ “ နင္တို႔ကို စာသင္ေပးထားတာ ငါတို႔ကို ျပန္ခံေျပာဖို႔မဟုတ္ဘူး” လို႔ အေမကလည္း ေျပာတယ္။ မူလတန္းမွာေက်ာင္းအုပ္ဆရာမလုပ္ေနတဲ့ ကိုယ့္အမက အေမ့ကို ခဏခဏ ခံေျပာတာကိုး။ ကိုယ္အစ္ကိုက်ေတာ့ တမ်ဳိး၊ အေမ့ကို ေရွ႕မွာကပ္ခၽြဲၿပီး ကြယ္ရာမွာ လုပ္ခ်င္တာလုပ္တယ္။ ေျပာရရင္ ရုံးေရာက္ဂါတ္ေရာက္ပဲ။ အေမကေတာ့ သူ႔သားေနာက္က တေကာက္ေကာက္၊ တခါတေလ ေငြကုန္ လူပမ္းျဖစ္လာတဲ့ အေမက “ လူေတြက ပညာပိုတတ္လာရင္ ပိုမိုက္မဲသြား ၾကတယ္၊ နင္တို႔ကို ပညာ မသင္ေပးရင္ ေကာင္းမယ္” လို႔ ေျပာတယ္။ ျပန္မေျပာ နားမေထာင္ ကိုယ္က်ေတာ့ ဘြဲလည္းရေရာ အစအန ေပ်ာက္သြားျပန္တယ္။

 အေမကေတာ့ “ပညာတတ္ေလ ပိုမိုက္ေလ” ဆိုတဲ့ သူ႔အယူအဆကို ေသတဲ့အထိ ယံုၾကည္သြားေတာ့ မယ္။

(၅)

ဒီရက္ေတြမွာ မလြတ္လပ္ျခင္းဆိုတာကို ပိုမိုခံစားမိလာတယ္။ ေသကြဲရွင္ကြဲ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြ၊ မိသား စုေတြ၊ ေသကြဲ ရွင္ကြဲခ်စ္သူေတြကို စာနာမိလာတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကိုယ္တုိင္က ကုကၠိဳလ္ ပင္ေတြ႔ရင္ ေရွာင္ေရွာင္ေျပးေနရတဲ့စိတၱဇေရာဂါသည္ေတြေလ။ ကေလးဘ၀ ခပ္ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းတသိုက္နဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆာ့ကစားရင္းႏွီးခဲ့ဖူးတဲ့ ကုကၠိဳလ္ပင္အရိပ္ေတြ ကို ေနာင္ႏွစ္အနည္းငယ္အၾကာမွာ ေငြေတာင္းတတ္တဲ့ ရဲစားက်က္အျဖစ္ ျမင္ လာတယ္။ ရဲ၀တ္စံုျမင္ရင္ လန္႔တယ္။ ကုကိၠဳလ္ပင္ျမင္ရင္ လန္႔တယ္ ကုကိၠဳလ္ပင္အရိပ္ေတြ အရင္လိုေအးခ်မ္းေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ရင္ထဲမွာ အေအးခ်မ္းေတာ့၊ ၾကာေတာ့ စိတၱဇလိုေတာင္ ျဖစ္လာတယ္။

(၆)

ေကာ္ပိုေရးရွင္းေတြမေကာင္းဘူးလို႔ ဂၽြန္ကေျပာတယ္။ ငါတို႔လို မယဥ္ေက်းတဲ့အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ႏိုင္ငံက လူေတြအတြက္ေတာ့ ကမၻာႀကီးပူးေႏြးလာတဲ့ကိစၥကို အခုခ်ိန္္မွာ အေလးအနက္မထားမိေသးပါဘူးလို႔ ရိုးရိုးသားသား ေျပာလိုက္တယ္။  ျမန္မာျပည္မွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ထပ္မလိုေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ ကိုယ့္အျမင္ ကိုလည္း ေျပာျပတယ္။ အမ်ဳိးသားေၾကးရတတ္ေတြ မရွိခင္မွာ အိႏိၵယလိုေခတ္ပညာတတ္ေတြနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိအလုပ္လုပ္တဲ့ ျမန္မာပညာရွင္ေတြ ကို ေမြးထုတ္ေပးဖို႔ပိုလိုလားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ မ်က္စိထဲမွာ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္နဲ႔ စက္ရုံ အလုပ္သမေလးေတြရဲ႕ေသြးေဖ်ာေနတဲ့မ်က္ႏွာကို ျမင္တယ္။   ေနပူထဲမွာ ေခၽြးသံရြဲရြဲနဲ႔ ေဆာက္ လုပ္ေရးလုပ္သားေတြကို သတိရတယ္။ အေျဖမထြက္ေပမယ့္ ရင္းႏွီးတဲ့စိတ္နဲ႔ပဲ စိတ္အား ထက္သန္စြာျငင္းခံုခဲ့ၾကတဲ့ ေနပူပူေန႔တေန႔ပါပဲ။ ဒီေန႔ ေန႔လည္စာကိုေတာ့ သက္သက္လြတ္ ဆိုင္မွာ ဂၽြန္ကပဲ ေကၽြးတယ္။

(၇)

အတန္ၾကာအဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ အေ၀းေျမက ဖုန္းဆက္လာ တယ္။ တိုင္းျပည္ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ေရးဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ကိုစကားစပ္မိၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူက လက္ေတြ႔သမား။ ကိုယ္က အေတြးသမား၊ မတူေပမယ့္ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ စကားေတြက ျမစ္တစင္းလို ညင္ညင္ သာသာ၊ က်ေနာ့္အမွားေတြကိုေထာက္ျပပါလို႔ သူေျပာလာေတာ့ ေလာ ေလာဆယ္စကားရွာမရေသး။  ဥပေဒေလ့လာဖို႔သူက အႀကံေပးတယ္။ တကယ့္တကယ္မွာ တာ၀န္ႀကီးႀကီးမယူႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ့္ ထမင္းကိုယ္စားၿပီး တုိင္းျပည္တည္ေဆာက္ေရးမွာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၀ိုင္းအႀကံေပးခ်င္တယ္ လို႔ ေျပာတယ္။ တကယ့္အေရးပါတဲ့အလုပ္ေတြလုပ္တဲ့ အခါ ကြက္ကြက္ကေလးကိုျမင္တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ တစံုလံုးကိုျမင္တတ္ဖို႔အတြက္လည္း သူက အႀကံေပးတယ္။ အဂၤလိပ္စကားကို မိခင္ဘာသာ စကားလိုေျပာတဲ့သူက “ျမန္မာစကားလံုးေတြ ရွားတယ္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္အခုမွ ျမန္မာစကားလံုးေတြ ျပန္ေလ့လာေနတယ္”တဲ့။ ကိုယ္ရယ္ေန လိုက္တယ္၊ က်ေနာ္တို႔မ်ဳိး ဆက္ေတြ စာမ်ားမ်ားဖတ္ဖို႔လိုတယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ္အျမင္ကို ေျပာျပေတာ့ သူလည္း လက္ခံသြားပါတယ္။            

                                                          (၈)

ေခတ္စမ္းစာေပ(ကဗ်ာ)ကို အသစ္တီထြင္ခဲ့သူတဦးျဖစ္တဲ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ အႏွစ္တရာေလာက္ အသက္ကြာ တဲ့ မ်ဳိးဆက္အသစ္တခုကို ေဇာ္ဂ်ီရာျပည့္အခမ္းအနားမွာ ခ်ိတ္ဆက္ေပးၾကည့္ တယ္၊ ႏိုင္ငံတိုင္းေခတ္တိုင္း မွာ ယဥ္ေက်းမႈေခါင္းေဆာင္နဲ႔ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ဆိုၿပီးရွိၾကတယ္လို႔ မွတ္သားဖူးတယ္။ ျမန္မာျပည္ မွာေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဘက္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ယဥ္ေက်းမႈဘက္မွာ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ကိုလည္း သူတို႔ေခတ္ရဲ႕ယဥ္ေက်းမႈေခါင္းေဆာင္တဦးအျဖစ္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီကဗ်ာေတြကို က်ေနာ္ သိပ္မဖတ္ဖူး ဘူးဗ်ာလို႔ ဒီဘက္ေခတ္ရဲ႕လူငယ္ကဗ်ာဆရာေယာက္ေျပာတာနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္းမွာ ပဲ ေဇာ္ဂ်ီ႕ကဗ်ာေတြမဖတ္ဘူးဘဲနဲ႔ ကဗ်ာဆရာလုပ္လို႔မရဘူးဆိုတဲ့ ၀ါရင့္စာေရးဆရာေယာက္ရဲ႕အျမင္တခု ကိုဖတ္ရတာ တိုက္ဆုိင္လြန္းတယ္။ စာေပသည္ ဘာအတြက္ညာအတြက္ ဆိုတာေတြကို ျငင္းခံုရင္း ဇာတ္လမ္းမဆံုးဘဲ ဂုိဏ္းေတြသာ တရုန္းရုန္းေပၚခဲ့တာလည္း ၾကားဖူတယ္။  ဒါေပမဲ့ ေတာင္ထိပ္တုိင္းက အလင္းေရာင္အားလံုးမွာ အလွတမ်ဳိးစီရွိတာပဲလို႔ ခံစားမိတယ္။ ေစတနာ အေရာင္ေတြ အေ၀းေတာင္ ကုန္းေတြဆီကပ်ံႏွံ႔လာတယ္။

(၉)

ဒီတေလာမွာခံစားမိတာက က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ က်ေနာ္တို႔ေခါင္းေဆာင္ေတြမွာ ညိႇႏႈိင္းေဆာင္ရြက္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း မရိွဘူးဆိုတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အားႀကီးတဲ့လူတေယာက္ဆီ အဆံုးအျဖတ္ေတြအားလံုး ပံုေရာက္သြားတယ္။ ၾကာေတာ့ လူေတာ္ႀကီးလည္း အာဏာရွင္ျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ဘက္ (ဒီမုိကေရစီဘက္) မွာလည္း အာဏာရွင္ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ေပၚေန တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔လူမ်ဳိးေတြ ညိႇႏႈိင္းေဆာင္ရြက္တတ္တဲ့ အက်င့္ကိုေမြးျမဴဖို႔ လိုေန တယ္၊ အေသခ်ၿပီးသားအစီအစဥ္ေတြမွာ တေယာက္ေယာက္က တမ်ဳိး၀င္ေျပာလုိက္ရင္ လက္ခံေလ့မရွိဘူး၊ ဖ်က္မ်ဥ္းတခုလို႔ျမင္တယ္၊ တကယ္ေတာ့ အေသဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့အတြက္ တိုးသာ ဆုတ္သာမလုပ္ႏိုင္တဲ့ ျပႆနာျဖစ္တယ္၊

(၁၀)

သားကိုသတိရတယ္လို႔ အေမက အေ၀းကလွမ္းေျပာတယ္။ အားလံုးက်န္းမာပါတယ္၊ ေမတၱာပို႔ ဆုေတာင္း ပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္သြားတဲ့  (၃-၄) ႏွစ္အတြင္း မွာ အေမ့အသံေတြ အိုစာသြားသလိုပဲ။ က်ေနာ္သိတဲ့ လူတခ်ဳိ႕ကြယ္လြန္ကုန္တာကို ေျပာျပ တယ္။ ဆန္ေစ်း၊ ဆီေဆး၊ စပါးေစ်း၊ ေရႊေစ်း၊ အေမက ပိုက္ဆံ အေရအတြက္ေတြအေၾကာင္း ေျပာတယ္။ က်ေနာ္က ေငြေၾကးတန္ဖိုးေတြအေၾကာင္းျပန္ေျပာျပေတာ့ အေမ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး နားေထာင္ေနတယ္။ ေခတ္ ကိုက ဒီလုိပဲ။  ေနထိုင္ေကာင္းေအာင္ေနပါအေမ။

(၁၁)

မိတ္ေဆြႀကီးတေယာက္ဆီက စာလာတယ္။ မိုးဦးက်မွာ ေခါင္မွာမိုးယိုေနတာျပင္ရလို႔ စာမေရးအားဘူးလို႔ ႔ေျပာတယ္။ စိတ္ေတြတည္လို႔မရဘူးတဲ့၊  က်ေနာ္မွာေတာ့ ျပင္စရာေခါင္မိုးလည္း မရွိဘူး၊ အဲ့လိုပဲ လြတ္လပ္ တဲ့ေျခေထာက္တစံုလည္း မရွိဘူးလို႔ စာျပန္လိုက္တယ္။ သူမ်ားတကာလို အေတာင္တစံု မေတာင့္တပါဘူး၊ မိုးယိုတတ္တဲ့ေခါင္းမိုးတစံုနဲ႔၊  လြတ္လပ္တဲ့ ေျခေထာက္တစံုကိုပဲ ကိုယ္ပုိင္ျဖစ္ခ်င္တာပါ။

ေနေန