သစ္ခက္သံလြင္ အက္ေဆး၊ လွေရႊ ၏ ဖိနပ္ပုံျပင္

 ဖိနပ္ ပုံျပင္

 လွေရႊ 

POS

က်ေနာ္၏ပထမဆုံးေသာ ဖိနပ္ကို န၀မတန္း ( ကိုးတန္း) တက္ မည့္ႏွစ္တြင္ ပထမဆုံး စီးျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခုထိမွတ္မိေနေသးသည္။ အနီေရာင္ ယိုးဒယားဖိနပ္ေလး။

 “ SHOES ” တရံ အေကာင္းစားေလး၀ယ္စီးပါလား...။

ေက်ာင္းမဖြင့္မီ ဖိနပ္တရံအေကာင္းစားေလး ၀ယ္စီးဖို႔ တိုက္တြန္းသံပါ။ စုတ္ျပတ္ေနေသာဖိနပ္ကိုၾကည့္မရသူက အိမ္သူသက္ထားမေရႊေခ်ာ။

က်ေနာ္သည္ ဖိနပ္ကိုအေလးမထား၊ အ၀တ္အစားကိုဂရုမစိုက္၊ ျဖစ္သလိုေနတတ္လာသည္မွာလည္း ဘ၀ေပးအေၾကာင္းကံေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ အေမရိကားသို႔ေရာက္ေနသည္မွာ ဇြန္လ (၁၂) ရက္ေန႔ တြင္သုံးႏွစ္ျပည့္ခဲ့ေလၿပီ။ နက္ကတိုင္ မရွိ၊ ရူးဖိနပ္မရွိ၊ စတိုင္းေဘာင္းဘီ မရွိ။ တကၠသိုလ္တက္ေန သည္မွာ Semester သုံးခု ေက်ာ္ခဲ့ေလၿပီ။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္သုံးဆယ္။

က်ေနာ္တို႔ရြာသည္ ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႔နယ္၏အစြန္ဆုံး။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ၂၇ မိုင္သာေ၀းေသာ ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႕ ကိုေရာက္ဖူးသူ ရွားပါးေသာရြာ။ က်ေနာ္သည္ မူလတန္းပညာကိုရြာ၏မူလတန္း ေက်ာင္းကေလးတြင္ပင္ သင္ၾကားခဲ့သည္။ စတုတၳတန္းတြင္ေက်ာင္းသား ၂၀ နီးပါးရွိသည္။ 

စတုတၳန္းအတန္းတင္စာေမးပြဲကို ေျခလွ်င္သုံးနာရီေက်ာ္ လမ္းေလွ်ာက္ရေသာ စနဲရြာအထက္တန္းေက်ာင္း တြင္ ေျဖဆိုၾကရသည္။ စနဲရြာတြင္ တပတ္ေက်ာ္ေနထိုင္ကာ ေျဖဆိုရေသာစာေမးပြဲ။ စနဲသို႔ မသြားမီ မိခင္အုိသည္ ရြာစဥ္ရြာရိုးေလွ်ာက္ကာ သားေတာ္ေမာင္နဲ႔ကြက္တိျဖစ္ႏိုင္ေသာဖိနပ္ကို လိုက္ရွာရ သည္။ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူမိသားစုမ်ားမွ ကေလးမ်ားတြင္ ဖိနပ္၀ယ္စီးတတ္ၾကသည္။ ဖိနပ္ရွိကေလးမ်ား၏ မိဘမ်ားကိုေျပာကာ တပတ္ေက်ာ္ငွားစီးခြင့္ရဖို႔ အေမအုိေျပာရေပအုံးမည္။ 

အေမငွားလာေသာဖိနပ္ကိုစီးကာ စနဲသို႔ စာေမးပြဲေျဖဆိုရန္ သြားခဲ့သည္။ ဖိနပ္စီးလို႔ တနာရီေလာက္ သာ အခ်ိန္ၾကာသည္။ ေျခဖ၀ါးတြင္ေသြးေျခဥကာ ဖိနပ္ကလူကိုျပန္ စီးပါေလေတာ့သည္။ ကံေကာင္းသည္လား မေျပာတတ္။ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဆယ္နီးပါးတြင္ က်ေနာ္ႏွင့္ေနာက္တဦးသာ စတုတၳတန္း ေအာင္ျမင္သည္။ 

ပဥၥမတန္း ဖိနပ္မရွိ
ဆဌမတန္း ဖိနပ္မရွိ
သတၱမတန္း ဖိနပ္မရွိ
အ႒မတန္း ဖိနပ္မရွိ။

ရြာတြင္ ဖိနပ္မစီးလည္း အေၾကာင္းမရွိ။ သုိ႔ရာတြင္ တနယ္တေက်းသြားကာ စာေမးပြဲေျဖဆိုရန္ သြားပါက ဖိနပ္လိုအပ္လာျပန္သည္။ မိဘမ်ား ဆင္းရဲသည္မွာလည္း ေရသည္ျပဇာတ္ထဲက ေရသည္ ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ သူမသာ ကိုယ္မသာ။
အ႒မတန္းအတန္းတင္ စာေမးပြဲကို စနဲအထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ သြားေရာက္ေျဖဆိုရျပန္သည္။ အေမသည္ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္ ရြာစဥ္ရြာရိုးရာေလွ်ာက္ကာ ဖိနပ္ငွားရျပန္သည္။ က်ေနာ္သည္ ကြက္တိ မျဖစ္ေသာ တပါးသူဖိနပ္ကိုစီးကာ စာေမးပြဲေျဖဆိုရန္ သြားရျပန္သည္။ တနာရီမွ်ပင္ မစီးရ၊ ဖိနပ္ ေပါက္ျပန္သည္။ ဖိနပ္က လူကိုျပန္စီးျပန္သည္။

အ႒မတန္း အတန္းတင္စာေမးပြဲတြင္လည္း က်ေနာ္တို႔ရြာအလယ္တန္းေက်ာင္းမွ ႏွစ္ဦးသာ ေအာင္ျမင္ သည္။ က်ေနာ္က သိပၸံဘာသာတြဲျဖင့္ န၀မတန္းကိုတက္ခြင့္ ရျပန္သည္။ န၀မတန္းကိုတက္ရန္ အေဖ၏အမရွိေသာ ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႕သို႔ ခရီးႏွင္ရသည္။ ဖိနပ္ကမရွိေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ ငွားရျပန္သည္။

 ေက်ာက္ျဖဴ ေရာက္မွ ဖိနပ္တရံ၀ယ္ေပးမည္ဟု အေဖ ေျပာရွာသည္။ ေက်ာက္ျဖဴေရာက္လွ်င္ ေစ်းထဲ သြားၿပီး အေဖနဲ႔ဖိနပ္၀ယ္ၾကသည္။ က်ေနာ္၏ပထမဆုံးေသာ ဖိနပ္ကို န၀မတန္း ( ကိုးတန္း) တက္ မည့္ႏွစ္တြင္ ပထမဆုံး စီးျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခုထိမွတ္မိေနေသးသည္။ အနီေရာင္ ယိုးဒယားဖိနပ္ေလး။ 

ေက်ာက္ျဖဴ အထက (၁) တြင္ စာရင္းေပးကာ ေက်ာင္းအပ္ခဲ့သည္။ က်ဴရွင္မၾကားခဲ့ဖူးေသာ ေတာသား၊ အ႒မတန္းကို ဂုဏ္ထူးအထပ္ထပ္ သိပၸံဘာသာရပ္ျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေသာ္လည္း အထက (၁) ၏လူမိုက္ေက်ာင္းသားမ်ားကိုသာထားေသာ စာသင္ခန္းတြင္ သင္ၾကားခြင့္ရသည္။ 

န၀မတန္းပထမေန႔သည္ က်ေနာ့္ဘ၀၏ေမ့မရႏိုင္ေသာေန႔အျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ အထက (၁) အထက္ တန္းေက်ာင္းသို႔ ရပ္ကြက္မွေက်ာင္းသားမ်ား၊ ေဆြမ်ဳိးမ်ား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သြားၾကသည္။ က်ေနာ့္တြင္ စိမ္း၊ ျဖဴေက်ာင္း၀တ္စုံက အဆင္သင့္မျဖစ္ေသး။ ဖိနပ္စီးရသည္မွာလည္း အသားမက် ေသး။ မိုးက ရြာ။ ဖိနပ္က ခဏခဏကၽြတ္သည့္အတြက္ ဖိနပ္ကိုကိုင္ကာ ေက်ာင္းသို႔ ခ်ီခဲ့ေလသည္။ 

တခစ္ခစ္ရယ္ေမာေနေသာ ၿမိဳ႕သူ၊ ၿမိဳ႕သားမ်ားၾကားတြင္ ျဖဴနီေၾကာင္က်ား၀တ္ထားေသာ ေတာသား ကို ၾကည့္ကာ အထင္ေသးသည့္မ်က္လုံးမ်ားက မ်ားမွမ်ား။

အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ အေဖ၏အစ္မျဖစ္သူကို ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုး၊ အက်ႌအျဖဴ၀တ္စုံ ျမန္ျမန္ ၀ယ္ေပး ရန္ ပူဆာရသည္။ သူတို႔မွာ အလုပ္ကလည္းမ်ား။ ႏွစ္ရက္အတြင္း ျဖဴနီေၾကာင္က်ား၀တ္ကာ ေက်ာင္းတက္ ခဲ့ေသာ၊ မိုးရြာလွ်င္ ဖိနပ္ကလူကိုစီးတတ္ေသာက်ေနာ္သည္ ေဆြမ်ဳိးမ်ားကိုမေျပာဘဲ ရြာသို႔ ေျခလွ်င္ ခရီးႏွင္ခဲ့ေလသည္။ ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႕မွ ၂၇ မိုင္သည္ အနည္းဆုံး (၁၀)နာရီ လမ္းေလွ်ာက္ရမည္။ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္မွလႈိင္းသံမ်ားကိုနားဆင္ကာ ေက်ာက္ျဖဴ- ဇင္ေခ်ာင္းကားလမ္းမွ

ေက်ာက္ျဖဴ ၿမိဳ႕မွ ၂၇ မိုင္ခရီးကို ဖိနပ္က လူကိုစီးကာ ေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္။ 

ခုေတာ့ အေမတို႔အေဖတို႔ သာမက ကိုယ္တိုင္ပင္ စိတ္ကူးအိပ္မက္ထဲ တရံတခါမွ မမွန္းဆမေတြးေတာဘူး သည့္ အရပ္ေဒသသို႔ ေတာသားက်ေနာ္ေရာက္ေလၿပီ။

အသက္ ၈၀ ေက်ာ္အေမအိုလည္း ရြာရိုးေလွ်ာက္ကာ ဖိနပ္ငွားရန္ မလိုေတာ့။

အေမရိကားတြင္ က်ေနာ့္စိတ္ႀကိဳက္ဖိနပ္တရံရဖို႔ အခ်ိန္တပတ္ၾကာရွာခဲ့ရသည္။ 
ထိုဖိနပ္ကိုစီးကာ အေမရိကားတကၠသိုလ္တခုတြင္ တပတ္လွ်င္ ၉ နာရီ သင္ယူရေပအုံးမည္။ သို႔ေသာ္ ဖိနပ္က လူကို ျပန္ စီးေတာ့မည္လည္းမဟုတ္ေတာ့။

၀တ္ခ်င္တာ၀တ္ တခစ္ခစ္ ရယ္ေမာမည့္သူလည္း မရွိ။ ငယ္ပါျမင္သည္ထိ ၿပဲေသာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ၀တ္ထားပေစ ရယ္မည့္သူမရွိ၊ ၾကည့္မည့္သူ မရွိ၊ အတြဲမ်ားမရွိ၊ ထိုအရပ္သည္ကား အေမရိကားက တကၠသိုလ္ပင္။ 

လွေရႊ