သစ္ခက္သံလြင္ ဝတၳဳတို ေဝျမင့္ေမာင္ ရဲ႕ မင္းႀကီးလာရင္ .....

မင္းႀကီးလာရင္ …

ေဝျမင့္ေမာင္

 

www.smashingapps.com

 မင္းႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မွာလဲဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ့္အေျဖေတြကလည္း ခဏခဏေျပာင္းေနခဲ့တယ္။ ၾကည့္ေလ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ဥယ်ာဥ္စုိက္စားမယ္။ အလယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀ေရာက္ေတာ့ စုံေထာက္လုပ္မယ္။ အထက္တန္းေရာက္ေတာ့ စစ္တကၠသိုလ္တက္မယ္။ ေနာက္ေတာ့ အရာရိွလုပ္မယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဘာစိႀကီး လုပ္မယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႏုိင္ငံေရးသမားလုပ္မယ္ အုိဗ်ာစုံလို႔..

က်ေနာ္အမုန္းဆုံးေမးခြန္းကေတာ့ မင္းႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မွာလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းဗ်။ ဘယ္လို ႀကီးလဲ ဗ်ာ၊ ေအာင့္သက္သက္ပဲ။ က်ေနာ္ႀကီးလာလုိ႔ဘာလုပ္လုပ္ေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔အပူမွတ္လို႔။ ခင္ဗ်ားတုိ႔လည္း ဒီလုိ အေမးခံရဖူးမွာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တေယာက္ပဲ ဒီလိုအေမးခံရတာမဟုတ္ဘူးဆိုတာသိပါတယ္။ ႏို႔ က်ေနာ္ ကေတာ့ ေျပာရမွာပဲ။ မေက်နပ္တဲ့အေၾကာင္းကို  ေျပာရမွာပဲ။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ကလည္း ခဏခဏအေမး ခံရဖူးတယ္။ စာသင္ခန္းမွာ တနဂၤေႏြေန႔ စမ္းေဒးစကူးလ္မွာ ကုန္ကုန္ဗ်ာ က်ေနာ့္ ဖားသားႀကီးနဲ႔မားသား ႀကီးကလည္း ေမးတယ္။ က်ေနာ္ ဒုတိယတန္းေက်ာင္းသား အရြယ္ေလာက္က ျဖစ္မယ္။ အေဖက ေမး တယ္။ ငါ့သားႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မွာလဲတဲ့။ က်ေနာ္မေျဖတတ္ဘူး။ ဘာေျဖရမွန္းလည္းမသိဘူး။ ဒါနဲ႔ ဥယ်ာဥ္ႀကီး စုိက္ၿပီးေနမယ္။ အေဖနဲ႔အေမ့ကိုလည္း က်ေနာ္စုိက္ေကၽြးမယ္ေျပာေတာ့ အေဖက ေကာင္း တယ္တဲ့။ အဲ့ဒီတုန္းက အေဖစိတ္မဆိုးဘူး။ အခုခ်ိန္ျပန ေတြးၾကည့္ရင္ အေဖ့ကုိေက်းဇူးတင္မိတယ္ဗ်။ 

အေဖက စာေတြဘာေတြဖတ္တယ္။ အေဖ့ပုံျပင္ေတြကုိ က်ေနာ္သေဘာက်တယ္။ က်ေနာ္လူျဖစ္မွန္း စသိေတာ့ အေဖ့စာအုပ္ေတြ က်ေနာ္ဆြဲျဖဲတာပဲဗ်။ အေဖ့စာအုပ္ဆုိတာ သူ႔ကိုယ္ပုိင္  စာအုပ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ စာၾကည့္တုိက္က ငွားလာတာ။ က်ေနာ္က ကေလးဆိုေတာ့ ဆြဲျဖဲပစ္ တာပဲ။ ေဆာ့တာေပါ့ေလ။ တေန႔ ႔ေတာ့ အေဖက က်ေနာ့္ကုိေခါင္းကုိ လက္သံေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ေခါက္ တယ္ေလ။ က်ေနာ္က အေဖငွားလာတဲ့ စာအုပ္ေတြကုိျဖဲတာကုိးဗ်။ အဲ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက   က်ေနာ္ ဥယ်ာဥ္စုိက္စားမယ္ေျပာေတာ့ အေဖက သေဘာတူေပးတာကို သေဘာက်တာဗ်။ တျခားလူသာဆုိ သူ႔သားကုိေငါက္ေနမလားပဲ။ ဆရာ၀န္လုပ္ဖုိ႔ အင္ဂ်င္နီယာႀကီး ျဖစ္ဖုိ႔ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။ 

ဥယ်ဥ္စုိက္စားတယ္ဆိုတာ သူတို႔အျမင္မွာ သိမ္ငယ္တယ္လုိ႔ ထင္ေနမလားပဲ။ အဲ့ဒီတုန္းက အေမကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘူး။ ၿငိမ္ေနတာပဲ။ အေမက ဒီလိုပဲတခါတေလ ၿငိမ္ေနတတ္ တယ္။ စကားေျပာၿပီဆိုလည္း ဘယ္သူမွတားမရဘူးဗ်။ အေမ့ေလာက္ စကားေျပာႏုိင္တဲ့လူ ကမာၻမွာ ရိွပါ့ မလားလုိ႔ေတာင္ ငယ္ငယ္က ေတြးဖူးတယ္။

က်ေနာ္ မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိတယ္ဗ်။ စာသင္ခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ဆရာမက ေမးတယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ႏုိင္ကုိ အတန္းသား သူေတြေရွ႕မွာ ေမးတာဗ်။ ငါ့သားႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မွာလဲတဲ့။ ဟုိေကာင္က ခပ္တည္တည္ပဲ။ ဆရာ၀န္ႀကီးလုပ္မယ္တဲ့။ အားလုံးက လက္ခုပ္ေတြဘာေတြတီးၾကလို႔။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီေကာင့္ကုိသိ တယ္။ ဒီေကာင္ရႊီးခ် တာပဲ။ နာမည္က ေမာင္ႏုိင္တဲ့။ ရယ္ရတယ္။ လူနဲ႔နာမည္နဲ႔တျခားစီပဲ။ 

က်ေနာ္တုိ႔ ေဘာလုံးကန္ရင္ လည္း ဒီေကာင္ေကာင္းေကာင္းမကန္တတ္ဘူး။ တပြဲလုံးမွာ ေဘာလုံး ငါးခါထိသလားေတာင္မသိဘူး။ သူေရွ႕ေဘာလုံးေရာက္လာရင္လည္း တလြဲခ်ည္းပဲ။ 

သေရကြင္းပစ္တာ ေျပးတုိင္းလုိက္တမ္းကစားတာ ဒီေကာင္အျမဲရွုံးတာဗ်။ သူႏုိင္တာ တခါေလး မွေတာင္ မၾကားဖူးဘူး။ က်ေနာ္တကယ္ေျပာတာဗ်။ ဆရာ၀န္ႀကီးလုပ္မယ္ေျပာတာ ဒီေကာင့္အဆင့္က တစ္ ႏွစ္ သုံး ထဲမွာ တခါမွမပါဖူးဘူးမ၀င္ဖူးဘူး။ ဒီအဆင့္ေတြနဲ႔ အရည္အခ်င္းေတြကုိ သတ္မွတ္တာ မေကာင္းမွန္းေတာ့ က်ေနာ္သိတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင့္အေၾကာင္းကို က်ေနာ္ေျပာတာပါ။ 

ဒီေကာင္ေျပာခဲ့တာ က်ေနာ္မွတ္မိ တယ္။ အတန္း ဆင္းေတာ့ က်ေနာ္သူ႔ကုိေမးတယ္။ မင္းႀကီးလာရင္ တကယ္ ဆရာ၀န္ လုပ္မွာလားလို႔။ ဒီေကာင္က ခပ္တည္တည္ပဲ။ ေအးလုပ္မွာတဲ့။ ဘာလုိ႔လဲလို႔ေမးေတာ့။ အဘြားက ငါ့ကုိဆရာ၀န္ျဖစ္ေစခ်င္ တာကြာ။ ဒီေတာ့ ငါ ဆရာ၀န္လုပ္မယ္တဲ့။ အဲ ဒီေကာင့္မွာ အားသာတဲ့ခ်က္ေတာ့ရိွတယ္။ အသံေကာင္း တာဗ်။ ဒီေကာင္သီခ်င္းဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေန ၾကတာ။ အခုေတာ့ ဒီေကာင္ အေ၀းသင္ တက္ေနတာဗ်။ သူ႔အဘြားကလည္း ဆုံးၿပီၾကား တယ္။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ အဆိုၿပိဳင္ပြဲေတြဘာေတြမွာ ဒီေကာင္အျမဲ ဆုရတယ္တဲ့။ ဒီေကာင္သီခ်င္းေတြ လည္း ေရးေနတယ္တဲ့။ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ျပန္ေျပာတာ။ ဒီေကာင္က ဆရာ၀န္ဘာညာကုိေမ့ လိုက္ၿပီ ထင္တယ္။

မင္းႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မွာလဲဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ့္အေျဖေတြကလည္း ခဏ ခဏေျပာင္းေနခဲ့တယ္။ ၾကည့္ေလ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ဥယ်ာဥ္စုိက္စားမယ္။ အလယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀ေရာက္ေတာ့ စုံေထာက္လုပ္မယ္။ အထက္တန္းေရာက္ေတာ့ စစ္တကၠသိုလ္တက္မယ္။ ေနာက္ေတာ့ အရာရိွလုပ္မယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဘာစိႀကီးလုပ္မယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႏုိင္ငံေရးသမားလုပ္မယ္ အုိဗ်ာစုံလို႔။ ဒါေတာင္ က်ေနာ္ေမ့ေနတာေတြအမ်ားႀကီးရယ္။ စမ္းေဒးစကူးလ္မွာ ဆယ္ဆယ္ (သီလ ရွင္) ေမးတုန္းက ဖာသာ(ဘုန္းႀကီး)လုပ္မယ္လို႔ ေျဖခဲ့ေသးသဗ်။ ျပန္စဥ္းစားရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ရယ္ ရတယ္။ က်ေနာ္သာ ဘုန္းႀကီးလုပ္လို႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔က်ေနာ္ေဟာတာေတြ လုံး၀မယုံနဲ႔ဗ်ာ တကယ္ေျပာတာ။ အခုတကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့လည္း ဒီအတုိင္းပဲဗ်။ မင္းေက်ာင္းၿပီးလာရင္ ဘာလုပ္ မွာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ နဲ႔ၾကဳံရျပန္တယ္။ က်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့တကၠသိုလ္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တခုပဲရိွတဲ့ တကၠသုိလ္ အသက္ေမြးေက်ာင္းႏုိင္တဲ့ တကၠသိုလ္ဗ်ာ။ ဒီေက်ာင္းၿပီးရင္ အစိုးရ၀န္ထမ္း လုပ္မလား အမ္ဂ်ီအုိမွာ လုပ္မလား company ေတြမွာလုပ္မလား ေက်ာင္းဆရာလုပ္မလား အုိဗ်ာ။ ေတာ္ ေတာ္စုံတယ္။ တခါက အတန္းထဲမွာ ဆရာမကေမးတယ္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတုိင္းကုိ ေမးတာဗ်ာ။ ဟုိေကာင္ေက်ာ္ထူးကေတာ့ အစိုးရအရာရိွႀကီးလုပ္မယ္တဲ့ဗ်ာ။ ေက်ာ္ထူးက က်ေနာ့္အခန္း ပါတနာ။ ဒီေကာင့္ ရုပ္က အရာရိွျဖစ္မယ့္ ရုုပ္မဟုတ္ဘူး လို႔ထင္တာပဲ။ မင္းသားဘာညာျဖစ္မယ့္ရုပ္ဗ်။ ေမသက္ကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမျပန္လုပ္မယ္တဲ့။ သယံဇာတေတြထဲမွာ လူ႔အရင္းအျမစ္က တန္ဖိုး အရိွဆုံးတဲ့။ ဒီေတာ့ ပါေမာကၡႀကီးျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူသားေတြကုိ စာသင္ ခ်င္တယ္တဲ့။ ဒီေကာင္မေလးကေတာ့ စာေတာ္တယ္။ အတန္းထဲမွာ ထိပ္ဆုံးကပဲ။ သူေျပာတာျဖင့္ သိပ္မုိက္တယ္ဗ်ာ။ သူ႔ကိုေတာ့ အားက်သလုိလိုရိွသား။ ႏုိ႔ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကုိယ္အသိဆုံးေလ။ တကၠသိုလ္ ဆရာဆရာမလုပ္ဖို႔ဆုိတာ စာေတာ္မွဗ်။ ဂုဏ္ထူးေတြဘာေတြ အျမဲရေနမွဗ်။ က်ေနာ္ ကေတာ့ စာေတာ္တဲ့ထဲလည္းမပါဘူး ညံ့ေနတဲ့ေကာင္ေတြထဲ လည္း မပါဘူး။ ဒီစာေတြကုိလည္း သေဘာက်လြန္း စိတ္၀င္စားလြန္းလုိ႔သင္ေနရတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ တကၠသိုလ္ဆရာျဖစ္လုိ႔ကေတာ့ အခ်ိဳးမေျပတဲ့ေကာင္ေတြကုိ လက္သီးနဲ႔ထုိးမိမလားဘဲ။ က်ေနာ့္က သိပ္ စိတ္ရွည္တဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး ဗ်ာ။ က်ေနာ္ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ဥပေဒကိုသင္ခ်င္တာဗ်။ ဒါကလည္း သိပ္စိတ္၀င္စားလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဥပေဒတက္ရမယ္ဆုိ မုံရြာမွာတက္ရမွာ။ 

ဦးေလးကေတာ့ ေျမႇာက္ေပးတယ္။ ႏုိင္ငံျခား ေတြမွာ ဥပေဒကအျမင့္ဆုံးလုိင္းေတြထဲမွာပါတယ္ တက္ကြာတဲ့။ အေမကေတာ့ ကေလးကုိေလွ်ာက္ မေျပာနဲ႔တဲ့။ သူဥပေဒေက်ာင္းၿပီးလို႔ဘယ္မွာလဲအလုပ္။ ဘာမွေသခ်ာတာမဟုတ္ဘူးေျပာေတာ့မွ ဦးေလးက ၿငိမ္ေတာ့တာ။ ဒီနဲ႔တင္ က်ေနာ္ဥပေဒတက္ဖုိ႔က ကိစၥျပတ္သြား ၿပီေလ။ အေဖကေတာ့ ေျပာတယ္။ မင္းကုိေထာက္ေပးဖုိ႔က မလြယ္ဘူး။ အသက္ေမြးေက်ာင္း တကၠသိုလ္တခုခုရရင္ေတာ့ ႀကိဳးစားေထာက္မယ္ကြာ။ မရရင္ေတာ့ အလုပ္လုပ္ၿပီး အေ၀းသင္ ေျဖေပါ့တဲ့။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ အေဖက အရာရိွေတာင္မဟုတ္ဘူး။ အရာရိွငယ္ေလးပဲ။ လစာကလည္း ဘယ္ ေလာက္မွမရိွဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုအားလုံး အေဖ့လစာနဲ႔ ရွင္ေနရတာ။ အေမကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမေလးေယာက္ ျပဳစုရတာနဲ႔အိမ္အလုပ္လုပ္ရတာနဲ႔တင္ ဖတ္ဖတ္ကုိေမာေနတာ။ ဒါနဲ႔ကံ ေကာင္းလုိ႔ ဒီတကၠသိုလ္ကုိ ေရာက္လာတာ။ ေရးေျဖႏႈတ္ေျဖ  ေျဖရ တယ္ဗ်။ အဲထားေတာ့။ က်ေနာ့္ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ဆရာမကုိ က်ေနာ္ဒီလုိေျပာလုိက္တယ္။ က်ေနာ္အႏုပညာသမား လုပ္မယ္လို႔။ တတန္းလုံးက လက္ခုပ္တီးေပမယ့္ က်ေနာ္မေပ်ာ္ဘူးဗ်ာ။ ဆရာမကေတာ့ ျပဳံးေန တယ္။ သူ႔အျပဳံးမွာ ေလွာင္တာလည္း ပါတယ္လို႔ထင္မိတယ္။ ပါခ်င္မွ ပါမွာပါ။ က်ေနာ္ေျဖတာလည္း ၾကည့္ေလ။ က်ေနာ္တက္ေနတာက စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္ က်ေနာ္ေျဖတာက အႏုပညာသမား။ ဘာဆုိင္တာမွတ္ လို႔။ ေနအုံးက်ေနာ္သိတယ္ဗ်။ အႏုပညာသမားလုိ႔ေျပာလုိက္တာနဲ႔တတန္းလုံးထင္တာက သရုပ္ ေဆာင္အဆိုေတာ္ ဒါပဲျမင္ၾကတာ။ က်န္တဲ့ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာ ပန္းခ်ီဆရာ သီခ်င္းေရးဆရာ ပန္းခ်ီ ပန္းပု ဓာတ္ပုံ ဒီအလုပ္ေတြကုိ အႏုပညာလို႔မသတ္မွတ္ၾကဘူးဗ်။ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ဒီလုိထင္ၾကတာ က်ေနာ္သိတယ္။ ဒီလုိထင္လို႔လည္း ရယ္ၾကတာျဖစ္မွာ။ ဟုတ္တယ္ေလ က်ေနာ့္ ရုပ္ကိုလည္းၾကည့္အုံး။ အသားက ခပ္မည္းမည္းပိန္ပိန္နဲ႔ဘယ္မွာ မင္းသားျဖစ္ႏုိင္မွာလဲ။ အသံက် ေတာ့လည္း ဆုိးတယ္ဗ်ာ။ ကုိယ့္ဘာသာဆုိရင္ေတာ့ ေကာင္းတယ္လို႔ထင္ခဲ့ဖူးတယ္။ မာစတာ ေက်ာင္းသား ကုိက်ဳံးတုိ႔ေက်ာင္းၿပီးသြား တဲ့ အစ္ကုိေတြနဲ႔ ကာရာအိုေကဆုိဖူးတယ္ဗ်ာ။ အဲ့ဒီမွာ ကုိယ့္အသံမေကာင္းမွန္း ကိုယ္သိေတာ့တာပဲဗ်ဳိ႕။ မုိက္ႀကီးနဲ႔ေအာ္ရတာကိုးဗ်။ ႏုိ႔ က်ေနာ္ကလည္း အဆိုေတာ္လုပ္ဖုိ႔ နည္းနည္းေလးမွ စိတ္ကူးရိွတဲ့ေကာင္ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒါကလည္း အသံ မေကာင္း လုိ႔ပါ။ ေကာင္းမ်ားေကာင္းလု႔ိ ကေတာ့ အဆုိေတာ္ျဖစ္ဖို႔ စိတ္ကူးယဥ္အုံး မလားဘာလားပဲ။

ဟုိေန႔က ရွုေထာင့္မွာ ဟိုေကာင္ေတြနဲ႔ ထုိင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေျပာျဖစ္ၾကေသးတယ္။ မီးစရွဳိ႕တဲ့ ေကာင္က က်ေနာ္ဗ်။ ဟိုေကာင္ေတြဆိုတာ မုံရြာသားကုလားႀကီးရယ္၊ ရခိုင္သား ၀င္းေအာင္ရယ္၊ ခ်င္းျပည္က ကီးထန္းရယ္။ အားလုံးအတန္းတူေတြ။ ေျပာမနာဆုိမနာေတြ။ အဲ ေျပာမနာဆုိမနာလို႔ ေျပာေပမယ့္ ဟိုကုလားႀကီးကေတာ့ သိပ္ေတာ့မရဘူး။ သူက တခါတခါဆုိ နာတတ္တယ္။ ကုလား ႀကီးလို႔ ေခၚရတာက ဘာလုိ႔လဲေတာ့မသိဘူး။ အသားလည္း ျဖဴပါရဲ႕ ကုလားရုပ္လည္းမေပါက္ပါဘူး။ ဘာလုိ႔ ကုလားႀကီးလုိ႔ ေခၚၾကတာလဲဆိုတာ က်ေနာ္လည္း မသိဘူး။ ေမး လည္းမေမးဖူးဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ စခင္ေတာ့ အားလုံးက သူ႔ကုိ ကုလားႀကီးလို႔ပဲေခၚၾကတာ။ ဒီေတာ့ ကုလားၾကီးပဲေပါ့ဗ်ာ။ ထားေတာ့။ ၀င္းေအာင္ကေတာ့ သူေက်ာင္းျပီးရင္ အစိုးရမွာ၀င္လုပ္ျပီး မာစတာ Msc  ဆက္တက္မယ္တဲ့။ အဲ့ဒီမွာ ကီးထန္းက ေျပာတယ္။ ေဟ့ေကာင္ အစိုးရ၀န္ထမ္းမလုပ္နဲ႔။ ငါသိသေလာက္ေတာ့ ငါဖတ္ရ သေလာက္ဆုိျပီး အစိုးရ၀န္ထမ္းလုပ္ရတာ မနပ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေျပာေတာ့တာပဲ။ ကီးထန္းက စာနည္းနည္းဖတ္ေတာ့ သူေျပာလုိက္ရင္ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ေသခ်ာေျပာတတ္တယ္ဗ်။ အဲ့ဒီမွာ ကုလားႀကီးက ၀င္ေျပာတယ္။ 

အစိုးရ၀န္ထမ္းအလုပ္တခုနဲ႔ေတာ့ ခ်မ္းသာမွာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ လူလို သူလို ေနႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ အခုအစိုးရ၀န္ထမ္းအလုပ္တခုပဲလုပ္ျပီး ခ်မ္းသာေနတဲ့ေကာင္ေတြက သူခိုးေတြတဲ့ျပီးေတာ့ ငါေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဘူးကြာတဲ့။ တကယ္ေတာ့ ဒီေကာင္ေလွ်ာက္ေျပာတာဗ်။ ဒီေကာင့္ ဒိုင္ယာရီ ခိုးဖတ္ဖူးတယ္။ ဒီလုိခုိးဖတ္တာေတာ့ မေကာင္းမွန္းသိတာေပါ့ဗ်ာ။ ႏို႔ က်ေနာ့္ အက်င့္က တခုခုဖတ္စရာေတြ႔ရင္ မဖတ္ဘဲမေနတတ္တာ။ ထားေတာ့။ အဲ့ေကာင္ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ဒီလုိေရးထားတယ္ဗ်။ 

က်ေနာ္စိုက္ပ်ိဳးေရးပညာရွင္ ေဒါက္တာဘြဲ႔ရတေယာက္ျဖစ္ရမယ္တဲ့ဗ်။ အဲ့ဒီတုန္းက အားက်သလုိ လုိေတာ့ ရိွသား။ အားက်တယ္ဆုိတာက ဒီေကာင့္မွာ ဒီလိုေကာင္းမြန္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ရိွတယ္ဆုိၿပီးေပါ့။ ႏို႔ အခုက်ေတာ့ ငါေတာ့ ဘာမွမလုပ္ခ်င္ဘူးကြာဆိုေတာ့ ပလီတာပဲဗ်။ ေလွ်ာက္မေျပာန႔ဲ မင့္ဒိုင္ယာရီထဲ မွာ ေရးထားတာဖတ္ရတယ္လု႔ိေျပာရင္ ေကာင္းမလား ေတြးမိေသး တယ္။ ႏို႔ မေျပာေတာ့ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မူးတဲ့အခါ ရစ္ေနအုံးမယ္။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ ဒီေကာင္က မမူးရင္ လူေကာင္းပဲ။ မူးလာရင္ေတာ့ သူ မေက်နပ္ တဲ့ေကာင္ေတြကုိ တခန္း၀င္တခန္းထြက္ၿပီး လုိက္ရစ္ေန တာဗ်။ ဟုိေကာင္ေတြကလည္း သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းမုိ႔ သည္းခံၾကရွာပါတယ္။ ကီးထန္းကေတာ့ ခ်င္းျပည္ျပန္ၿပီး အမ္ဂ်ီအုိတခုမွာ လုပ္မယ္တဲ့။ ဒီေကာင္က ရိုးသားတယ္။ စာဖတ္တယ္။ ႏုိ႔ ေကာင္မ ေလးကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ အေျပာႀကီး သလားမေမးနဲ႔ဗ်။ ဘယ္ေကာင္မေလးကုိ ဘယ္လုိစခဲ့ တာရခဲ့တာ။ ဘယ္ေကာင္မေလးနဲ႔က ဟိုလိုလုိ ဒီလုိလုိျဖစ္ခဲ့တာ။ သူေျပာလုိက္ရင္ အလန္းဇယားေတြ ပဲ။ ႏို႔ ဒီေကာင္က ဒီေက်ာင္းမွာ ဘယ္မိန္းကေလးနဲ႔ မွ မတြဲပါဘူး။ မတြဲဘူးဆုိတာကလည္း မရလို႔ေန မွာပါ။ သူမူးရင္ေတာ့ ေျပာတတ္တယ္။ ဘယ္အတန္းထဲက ဘယ္မိန္းကေလးကေတာ့ သူ႔ကိုႀကိတ္ ခုိက္ေနတာဆိုတာေတြေကာပဲစုံလုိ႔။ ဒီေကာင္ကေတာ့ ေျပာတဲ့အတုိင္း လုပ္မယ္လုိ ့ထင္တာပဲ။

မင္းေကာဘာလုပ္မွာလဲလုိ႔ ကီးထန္းက က်ေနာ့္ကိုေမးေတာ့ ကုလားႀကီးက ၀င္ေျဖတယ္။ အစား လည္း သူမ်ားလုိ ေကာင္းေကာင္းမစားရ အ၀တ္လည္းေကာင္းေကာင္းမ၀တ္ရ သူလုိကိုယ္လိုလည္း မေနႏိုင္၊ နာမည္ႀကီး ထမင္းငတ္တဲ့အလုပ္ လုပ္မယ့္ေကာင္ကြ။ အဲ့ဒီငနဲ ကုိခ်ဥ္လုိက္တာ။ ငါလည္း မသိ ေသးဘူး ကြာလုိ႔ ေျဖမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္အဲ့ဒီကိစၥၾကဳံလာတုိင္း ဒီလုိပဲ ေျဖမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ မေျဖခ်င္ဘူး။ ဘာေျဖရမွာလဲမသိဘူး။ ႏို႔ ေက်ာင္းၿပီးရင္ေတာ့ ၀င္ေငြ ေကာင္းေကာင္း ရမယ့္အလုပ္တခုေလာက္ေတာ့ လုပ္မယ္စိတ္ကူးထားတယ္။ အေမနဲ႔ အေဖကေတာ့ အစိုးရ၀န္ထမ္း လုပ္ရမယ္တဲ့ဗ်ာ။ အစိုးရ၀န္ထမ္းက ဂုဏ္ရိွတယ္။ တည္ၿငိမ္တယ္တဲ့။ ဘယ္ကလားဗ်ာ။ အေဖ့ကို ၾကည့္ျပီး အစိုးရ၀န္ထမ္း မလုပ္ခ်င္တာ ငယ္ငယ္ကတည္းကဗ်ာ။ခင္ဗ်ားတုိ႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ အထက္အရာရိွေတြ ကိုဖားတတ္ရမယ္။ ရုိရိုေသေသ ဆက္ဆံရမယ္။ ေလတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ေတာ့ ဒီလုိမေနခ်င္ ဘူး။ ႏို႔တခါတေလေတာ့ ေတြးမိတယ္။ အစိုးရ၀န္ထမ္းလုပ္ရင္ေတာ့ စာေလးဘာေလး ေရးႏိုင္မွာပဲ။ အားေလာက္တယ္လုိ႔။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ သူမ်ားလုိ စားနုိင္ေသာက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။ မိန္းမေတြဘာေတြရလာရင္ ဒုကၡပဲဗ်ာ။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အစိုးရ၀န္ထမ္း ေခတ္ ေကာင္းလာရင္ လစာေကာင္းလာရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးဗ်ာ။ company က်ေတာ့လည္း မလုပ္ခ်င္ဘူးဗ်ာ။ ကြင္းေတြဆင္းရမယ္။ နည္းနည္းပါးပါး လိမ္ရမယ္။ ညာတတ္ရမယ္။ ေက်းဇူးရွင္ေတာင္သူ ဦးႀကီးေတြကို ဗ်ာ။ ဖိအားမ်ားမယ္ အလုပ္ရွုပ္မယ္။ ဘာမွလည္းမေသခ်ာဘူး။ ေငြေတာ့ရမယ္။ အုိဗ်ာ။ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းၿပီးရင္ေတာ့ သူ႔အလုိလိုျဖစ္လာမွာေပါ့ဗ်ာ။ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ခံၿပီး စဥ္းစားမေနေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘယ္သူဘာေမးေမး ေနာက္ပိုင္း မသိေသးပါဘူးကြာလုိ႔ ေျဖမိတယ္။

ဒါေပမယ့္ စာေတာ့ေရးခ်င္တယ္ဗ်ာ။ကဗ်ာေရးမယ္ စကားေျပေရးမယ္။ က်ေနာ္လုပ္ခ်င္တာ စာေရးတဲ့အလုပ္ဗ်ာ။ က်န္တာဘာမွ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ကုန္ကုန္ဗ်ာ။ စာမူခနဲ႔ အသက္ေမြးလုိ႔ရရင္ ရွယ္ပဲ။ ကဗ်ာစာမူခက အမ်ားဆုံးတစ္ေသာင္း စကားေျပ (အက္ေဆး ၀တၳဳ) က တစ္ေသာင္းခြဲ ဒါပဲ။ ဘယ္လုိ မွ အဆင္မေျပနုိင္ဘူး။ ခရီးေတြသြားမယ္ ေလွ်ာက္သြားမယ္။ ကဗ်ာေရးမယ္ စာေရးမယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာမယ္။ လုပ္ခ်င္တာေတြ တခုၿပီးတခု လုပ္ပစ္မယ္။ ဒါေပမဲ့ စာေတာ့ ေရးမယ္။ ဒါပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္လုပ္ခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္တာ။ ႏုိ႔ ဒီဟာေတြနဲ႔ အသက္ေမြးလို႔ ထမင္းစားလို႔ မရတာ က်ေနာ္သိတယ္ဗ်ာ။ ေရးသက္ၾကာလာလုိ႔နာမည္ရလာလုိ႔ အဆင္ေျပလာတာကေတာ့ တမ်ဳိး ဗ်ာ။ ႏို႔ ဒီလုိျဖစ္လာဖုိ႔ အခ်ိန္ေတြ ေပးဆပ္ရမယ္ဗ်ာ။ လူေတြကလည္း အရင္လုိ စာသိပ္ဖတ္ၾကေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္တက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ညီမအရင္းကုိပဲၾကည့္ဗ်ာ။ အိမ္မွာ ဖတ္စရာ စာအုပ္ေတြ ေသခ်ာေလး က်ေနာ္ ထားထားတာ။ေယာင္လုိ႔ေတာင္မထိဖူးဘူး။

ေက်ာင္းမွာလည္း ဒီတုိင္းပဲ စာဖတ္တဲ့လူေတြသိပ္နည္းဗ်ာ။ ေက်ာင္းဆရာဆရာမေတြေတာင္ မဖတ္ ၾကဘူး။ နည္းလိုက္တာမွ ဖတ္တဲ့လူေတြကုိ လက္ခ်ိဳးေရလုိ႔ရမယ္ထင္တယ္။ ဒီေတာ့ မင္း ေက်ာင္းၿပီး ရင္ ဘာလုပ္မွာလဲေမးတဲ့အခါ  ကဗ်ာေရးမယ္စာေရးမယ္လို႔ က်ေနာ္ေျဖလို႔ မျဖစ္ဘူးကုိး။ သူတို႔က လည္း စာေရးတာကုိ အလုပ္တခုလုိ႔သတ္မွတ္တဲ့လူေတြမွ မဟုတ္ဘဲဗ်ာ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ၿငိမ္ ေနလုိက္ရေတာ့ တာေပါ့။ အဟားေတာင္ခံရႏုိင္တယ္။ အဲ့ဒီေတာ့လည္း ေက်ာင္းၿပီးရင္ မသိေသးပါဘူး ဗ်ာလုိ႔ပဲ ေျဖျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ဒီေကာင္ဟာ ရည္မွန္းခ်က္မရိွတဲ့ေကာင္ ဘာညာအထင္ေသးေန မလားမသိဘူး။ ႏို႔သူတို႔ ပါးစပ္ကေနေတာ့ ေျပာမွာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ အေနသာၾကီးပဲ။ အထင္ေသးလည္း ေသးပါေစေပါ့။ ဘာျဖစ္ေသးလဲဗ်ာ။ က်ေနာ္မယုံၾကည္တာေတြရိွတယ္ဗ်ာ။ ဥပမာ စာဖတ္အသင္းလုိဟာမ်ိဳးေတြ။ စာဖတ္တာမ်ား အသင္းလုိလုိ႔လားဗ်ာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ စာဖတ္ အသင္း မ၀င္ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ ၀င္မယ္မထင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ စာေတာ့ဖတ္တယ္။ စာဖတ္အသင္း ၀င္ထား တဲ့ေကာင္ေတြတခ်ဳိ႕ေတာ္ေတာ္ရယ္ရတယ္ဗ်ာ။ အသင္းအစည္းအေ၀းေဆြးေႏြးပြဲရိွရင္ သြား ၾကတယ္။ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တေကာင္မွ ဖတ္တဲ့ေကာင္ေတြမဟုတ္ဘူး။ ဘုရားေရမေျပာနဲ႔ က်ေနာ္ တကယ္ေျပာတာဗ်။ က်ေနာ္တုိ႔အတန္းမွာေတာ့ ဘယ္ေကာင္ကစာဖတ္တယ္မဖတ္ဖူး က်ေနာ္ သိတယ္။ ဖတ္တဲ့ေကာင္ေတြက က်ေနာ္နဲ႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားခင္တယ္။ သူတို႔စာအုပ္ေတြလည္း ေပး ငွားၾကတယ္။ က်ေနာ့္စာအုပ္ေတြလည္း ယူဖတ္ၾကတယ္။ ရယ္ရတာက အဲ့ဒီေကာင္ေတြက စာဖတ္ အသင္း၀င္ေတြ မဟုတ္ၾကဘူးဗ်။ ထားေတာ့ စာဖတ္အသင္းကိစၥ။

ေက်ာင္းၿပီးရင္ ဘာလုပ္မွာလဲဆုိတာေဆြးေႏြးတဲ့ အရက္၀ုိင္းတုိ႔ လက္ဖက္ရည္၀ိုင္းတုိ႔ဘာတုိ႔ ဆို က်ေနာ္ေရွာင္တတ္လာတယ္။ ဘယ္လုိႀကီးလဲဗ်ာ။ ေက်ာင္းျပီးသြားတဲ့အစ္ကိုႀကီးေတြကေတာ့ေျပာ ၾကတယ္။ အစိုးရ၀န္ထမ္းမလုပ္ဘူးဆိုတဲ့ေကာင္ေတြက ေက်ာင္းၿပီးရင္ လုပ္တတ္ၾကတယ္ရယ္ရတယ္ တဲ့။ မရယ္ရဘူးလားဗ်ာ။ ဥပမာ တႏွစ္မွာ ဘြဲ႔ရ ၄၀၀ ရိွတယ္ဗ်ာ။ ဒီထဲက ၁၀၀ မရိွဘူး။ အစိုးရ ၀န္ထမ္းလုပ္တဲ့ လူေတြက။ အစိုးရ၀န္ထမ္းလုပ္တဲ့ဘြဲ႔ရေတြက အစုိးရလစာနဲ႔ ေက်ာင္းျပန္တက္ခ်င္ၾကတာ။ တခ်ဳိ႕က စာသင္ရတာ ၀ါသနာပါလုိ႔။ တခ်ဳိ႕က ပါေမာကၡၾကီးျဖစ္ခ်င္လုိ႔။ ဒီလုိေတြ။ တကယ္ေျပာတာဗ်။ ေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့အစ္ကိုတေယာက္ရိွတယ္။ သူက စာေလးဘာေလး နည္းနည္းေရး တယ္။ တခါ သူနဲ႔အတူေသာက္ျဖစ္ေတာ့ သူက က်ေနာ့္ကုိေျပာတယ္။ မင္းနဲ႔အစိုးရ၀န္ ထမ္းနဲ႔မရပါဘူးကြာ တဲ့။ က်ေနာ္နည္းနည္းေတာ့ ခ်ဥ္တယ္ဗ်ာ။ ႏို႔ အစ္ကုိၾကီးဆုိေတာ့ ၿငိမ္ေနရတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ကိုက္မကိုက္ လုပ္မွမလုပ္ရေသးတာ ဘယ္လုပ္လုပ္ၿပီး ဒီလုိေျပာႏုိင္တာလဲ။ က်ေနာ္ကလည္း သိပ္လုပ္ခ်င္ တဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး။ ႏို႔ ကိုယ့္ကုိကိုယ္ ယုံၾကည္မွုေတာ့ရိွတယ္။ ငါလုပ္ရင္ ဘာမဆုိျဖစ္တယ္ပဲ။ဒါက သူေျပာတာပါ။က်ေနာ္ကလည္း နားေထာင္လုိက္ပါတယ္။ ဘာကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာတာလဲဆုိတာေတာ့ က်ေနာ္မေျပာႏုိင္ဘူး။ က်ေနာ့္အေျပာအဆုိ အေရးအသားေတြ ၾကည့္ၿပီး ေျပာတာေနမွာ။

တေလာက ဇာတိၿမိဳ႕ေလးကုိ ျပန္ေရာက္ျဖစ္ေသးတယ္။ ေဆြမ်ိဳးေတြရိွရာ အလည္ေပါ့။ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တခ်ဳိ႕နဲ႔ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ေတြ႔ရတာ နည္းနည္းေတာ့ေပ်ာ္တယ္။ ေပ်ာ္ဆုိ ဒီေကာင္ေတြက မင္းနာမည္ႀကီးကဗ်ာဆရာစာေရးဆရာျဖစ္ေနၿပီဆုိတဲ့။ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ ႏို႔ ဒီေကာင္ေတြ ဘယ္လုိဘယ္ေနရာက ၾကားတာလည္းေတာ့မေျပာတတ္ဘူး။ သူတို႔ကေတာ့ က်ေနာ့္ ကုိ သိပ္ေလးစားတဲ့ပုံပဲ။ ဒီလုိအေလးစားခံရတာမ်ဳိးေတာ့ ေက်နပ္တာေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕ေကာင္ေတြက မိန္းမေတြရေနၿပီဗ်။ ကေလးေတြဘာေတြေတာင္ ရေနၾကၿပီ။ စစ္ဗုိလ္လုပ္မယ့္ေကာင္က အစုိးရ ရုံး တခုမွာ၀င္လုပ္ျပီး အေ၀းသင္တက္လုိ႔ဟို ဆရာ၀န္မလုပ္မယ္ေျပာတဲ့ေကာင္မက ေက်ာင္းဆရာမ ဟို ေကာင္က ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ဘာမွမတက္ေတာ့ဘူး သူ႔အေဖ ဆုိင္ခန္းႀကီးေရာင္းေနတာ ၀ေတာင္၀လာလုိက္တာ အဆင္ေျပတယ္ဆုိပဲ။ အမ်ဳိးမ်ဳိးဗ်ာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရတာ ေပ်ာ္မိတယ္။ သူတုိ႔က က်ေနာ့္ကိုေမးၾကတယ္ မင္းေက်ာင္းၿပီးေတာ့မယ္ဆုိ ေက်ာင္းၿပီးရင္ ဘာလုပ္ မွာလဲတဲ့။ အဆင္ေျပရာေျပေၾကာင္းေပါ့ကြာလို႔ပဲ ေျဖလုိက္မိတယ္။ အဲ့ညက ေပ်ာ္တယ္ဗ်ာ။ အတူ ထမင္းစားၾကတယ္။ နည္းနည္းပါးပါး ေသာက္ၾကတယ္။ ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာၾက တယ္။ အဆင္ေျပရာေျပေၾကာင္းေပါ့ကြာလို႔ က်ေနာ္ေျဖတာကို အားလုံးသေဘာက်ၾကတဲ့ပုံပဲ။ ထပ္ ေမးတာ ဘာညာမရိွေတာ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ေက်ာင္းၿပီးရင္ အစိုးရ၀န္ထမ္းလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပဲ။ အမ္ဂ်ီအုိမွာလည္း ၀င္လုပ္ရင္လုပ္နုိင္တာပဲ။ ဘာေျပာနုိင္ေသးတာမွတ္လို႔။

က်ေနာ္ေတြးထားတယ္ဗ်။ က်ေနာ္ဘယ္သူ႔ကုိမွ မင္းႀကီးလာရင္ ေက်ာင္းျပီးရင္ အနာဂတ္ ဘာ လုပ္မွာလဲလို႔မေမးေတာ့ဘူး။ အကုန္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ညီမေလးကုိလည္း မေမးေတာ့ဘူး။ အခု ဆယ္တန္း တက္ေနတဲ့ ညီေလးကုိလည္း မေမးေတာ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဘာမွေသခ်ာႀကိဳေျပာလို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္မိန္းမယူၿပီး ကေလးေတြဘာေတြရလာရင္လည္း က်ေနာ့္ကေလးေတြကုိသားႀကီးလာရင္ သမီးႀကီး လာရင္ ဘာလုပ္မွာလဲဆိုတဲ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေမးခြန္းမ်ဳိး က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့မွ မေမးဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္စိတ္ကူးထားေတြဗ်။ မင္းၾကီးလာရင္ ဆိုတာမ်ဳိးက သိပ္မနပ္ဘူး မဟုတ္လားဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ထင္ခ်င္သလုိထင္ၾကေတာ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆုံးျဖတ္ၿပီးသားပဲ။

ေ၀ျမင့္ေမာင္

၂၀၁၆ ၾသဂုတ္ ၂၀