သစ္ခက္သံလြင္၊ စစ္ဆန္႔က်င္ေရးကဗ်ာ၊ ၿငိမ္းေဝ(ကဗ်ာ ့အိုးေဝ) ၏ ဟီရိုရွီးမား မိုးေကာင္းကင္

ကဗ်ာဆရာၿငိမ္းေဝ(ကဗ်ာ ့အိုးေဝ) ၏ စစ္ဆန္႔က်င္ေရးစကား...

ဒီကေန႔ဟာ ဂ်ပန္ျပည္ နဂါဆာကီၿမိဳ႕ အႏုျမဴဗံုး က်ဲခ်ခံခဲ့ရတဲ့ ၇၂ ႏွစ္ေျမာက္ေန႔။
ေနာက္ သံုးရက္ရွိေတာ့ ဟီးရိုးရွီးမားၿမိဳ႕ ထပ္ၿပီး အႏုျမဴဗံုး အက်ဲခံရ။
လူ ႏွစ္သိန္းနီးပါး ေသေၾကခဲ့ၾကရ။
အႏုျမဴဗံုး က်ဲခ်ခဲ့သူေတြက ဘယ္လို အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြပဲ ရွိပေစ
ဒါဟာ လူသားအားလံုးေပၚ ရာဇ၀တ္မႈႀကီး က်ဴးလြန္လိုက္တာပဲ ျဖစ္တယ္။
စစ္လိုလားသူမ်ား စစ္ပြဲမ်ားျဖင့္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာၾကသူမ်ား
စစ္ပြဲမ်ားျဖင့္ အာဏာ တည္ၿမဲေအာင္ လုပ္ၾကသူမ်ား စစ္၀ါဒီမ်ား က်ဆံုးပါေစ။
စစ္ဆန္႔က်င္ေရး ဂ်ပန္ကဗ်ာတပုဒ္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

…..

 ဟီးရိုးရွီးမား မိုးေကာင္းကင္

အဲဒီညက
ၿမိဳ႕ျပင္ဘက္ ကြင္းျပင္ထဲ ထြက္အိပ္ခဲ့တာကိုက
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အင္မတန္ေကာင္းမြန္တဲ့
အမိုးအကာတခုလို ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ေနာက္တေန႔မနက္ၾကေတာ့
အေဖတေယာက္ထဲ အသက္ရွင္က်န္ရစ္
အေမနဲ႔ ယူခ်န္းကေတာ့ ေသဆံုးကုန္ၾကရတယ္။

ယာဟာတာျမစ္ေပၚက
ၾသဂုတ္လရဲ႕ ပူျပင္းေတာက္ပလွတဲ့ေနေရာင္ျခည္ဟာ
မ်က္ရည္ေတြက်ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရွ႕မွာ မႈန္၀ါးေပ်ာက္ကြယ္ေနခဲ့ရတယ္။ 
 

ေနာက္တေန႔မွာေတာ့
ဖေယာင္းတုိင္ဗူးခြံတလံုးဆြဲကိုင္ထားတဲ့ အေဖနဲ႔အတူ
ေပါက္တူးကို ပခံုးေပၚထမ္းၿပီး
လံုး၀ မီးသင့္ျပာက်ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဟီးရိုးရွီးမားၿမိဳ႕ဆီ
တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။

ဟီးရိုးရွီးမားကိုေရာက္တဲ့အခါ
အသားကိုေလာင္ၿမိဳက္လို႔ရတဲ့ ေညႇာ္နံ႔ေတြျပည့္ေနတာ
မီးေလာင္တိုက္သြင္းခံထားရတဲ့ ခႏၵာကိုယ္ေတြဆီကရတဲ့ အနံ႔ေတြနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကံဳၾကရတယ္။

သားအဖႏွစ္ေယာက္
မီးေလာင္ထားလို႔ေကြးေကာက္ေနတဲ့ သံတံတားေပၚ ဒယီးဒယိုင္ ျဖတ္ေလွ်ာက္
ေႏြလည္ျမင္ကြင္းက ထင္းထင္းႀကီးျဖစ္လ်က္
လူေသအေလာင္းေတြက မေန႔ကထက္ ပိုမ်ားလာသလို ေတြ႔ရ
ေယာင္ကားေဖါင္းပြေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲက
ကလီစာေတြကို အတိုင္းသား
အူေတြမ်ား အေခြလိုက္ပံုက်လ်က္။
နားေတြ ပါးစပ္ေတြ ႏွာေခါင္းေတြထဲကတဆင့္
ပုေလြမႈတ္လို႔ ထြက္ေပၚလာတဲ့ အသံမ်ဳိးေတြက
မသီမသ ၀ုိးတ၀ါး။
အေမွာင္ထဲကတဆင့္
မ်က္လံုးအိမ္ေတြထဲကတဆင့္
မ်က္လံုးေတြက ေရွ႕ကို ျပဴးထြက္ေနၾက။

အို
ကၽြန္ေတာ့္မိသားစု ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ အိမ္ဆိုတာမ်ား
အုတ္ပံုတပံုအျဖစ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ရ
ေရတြင္းထဲမွာ
တ၀က္တပ်က္ မီးေလာင္ထားတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္သံုး ဓားတေခ်ာင္းက
တစ္ျခမ္းျမဳပ္လ်က္္ လႈပ္လ်က္။
မီးဖိုေခ်ာင္အျဖစ္ အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ေနရာ
ေျမကြက္လပ္ေပၚမွာ
သံဒယ္အိုးတလံုးက
ဖရုံသီး အစအနေတြေဘးမွာ ဖရိုဖရဲလဲေလ်ာင္းလ်က္။

 







မေန႔ကမနက္ ေျခာက္နာရီက
ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းခ်ဳပ္ျပဳတ္စားခဲ့လို႔ က်န္ခဲ့တဲ့ မနက္စာ အစားအေသာက္ေတြက
အဲဒီေဘးမွာပဲ ဟန္မပ်က္ ျပန္႔က်ဲ ပလဲလ်က္။

ၿပိဳက်ထားတဲ့ အုတ္ႂကြပ္မိုးအစအနေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေပါက္တူးနဲ႔ ဆြဲစုပံုလုိက္တယ္
အုတ္ႂကြပ္မိုးတခ်ပ္ ေအာက္ကိုက်သြားတဲ့အသံ ၾကားရတယ္
အေဖက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး အဲဒီေနရာကို လက္နဲ႔ဆြဲျခစ္တူးဆြလိုက္တယ္
အေဖ့ရဲ႕ပါးစပ္ကလည္း အားအင္ကုန္ခမ္းခ်ိနဲ႔တဲ့အသံၾကားလိုက္ရတယ္
ကၽြန္ေတာ္ ေပါက္တူးကိုပစ္ခ်ထားလိုက္ၿပီး
အေဖ လက္ညႇိဳးထိုးျပတဲ့ေနရာကို လက္နဲ႔ပဲ တူးဆြတယ္
အုပ္ၾကြပ္ေတြဆိုတာ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ပူေႏြးေနဆဲ
သားအဖႏွစ္ေယာက္စလံုး ဘယ္သူမွ အသံမျပဳႏိုင္ အင္တိုက္အားတိုက္ တူးၾက
အိို
အေမ့ရဲ႕အရိုးေတြ
ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ရဲ႕အရိုးေတြကို ဆြဲစုလိုက္ေတာ့
အရိုးျပာေတြက ေလထဲမွာ ပ်ံ႕လြင့္ကုန္တယ္
အဲဒီ အေမ့ရဲ႕အရိုးျပာေတြကို
ပါးစပ္ထဲကိုထည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ခံစားၾကည့္မ္ိတယ္
ၿပီးေတာ့ မခံစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ေနတဲ့
အေဖ့အနားက ကၽြန္ေတာ္ ထလာခဲ့ၿပီး ေအာ္ဟစ္ငိုေကၽြးေနမိတယ္
ၿပီးေတာ့
အေမ့အရိုးျပာေတြကို ဖေယာင္းတိုင္ဗူးခြံထဲ က်ံဳးၿပီးထည့္တယ္။

အေမ့ေဘးနားမွာေတာ့
တစ္၀က္တစ္ပ်က္သာ မီးေလာင္ျပာက်ေနတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ညီငယ္ေလးက
အစအနေလးပဲ က်န္ရစ္တဲ့ ေမြ႔ယာေပၚ
အေမ့ေဘးမွာ လဲေလ်ာင္းလ်က္။

ညီငယ္ေလးရဲ႕ ရုပ္ႂကြင္းအစအနေတြကို သူ႔ရင္ဘတ္ဆီ ဆြဲယူထိကပ္ထားရင္း
ငါသာေသလိုက္ခ်င္တယ္ ငါသာေသလို္က္ခ်င္တယ္လို႔ ေအာ္ဟစ္ေနတယ္။
ၿပီးေတာ့ မ်က္ရည္ေတြသုပ္ရင္း
မီးေလာင္ထားတဲ့ သံခ်ီသံေကြးေတြေအာက္က ထြက္တယ္။

ေရခ်ဳိးခန္းကေတာ့ ေရေတြပန္းထြက္ေနလ်က္နဲ႔
မပ်က္မစီးက်န္ေနရစ္တဲ့ တခုတည္းေသာအရာအျဖစ္
ေနေရာင္ေအာက္မွာ ရွိေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ပိန္လိမ္က်ိဳးပ်က္ေနတဲ့ လဘက္ရည္ခြက္နဲ႔ ေရခပ္ယူၿပီး
ညီငယ္ေလးရဲ႕ ရုပ္ၾကြင္းေတြေရွ႕မွာ ခ်ထားလိုက္တယ္
အေဖက အပ်က္အစီးအစအနေတြကို ေဘးက ဖယ္ထုတ္တယ္
ကၽြန္ေတာ္က မ်က္လံုးစံုမွိတ္ထားတဲ့အခ်ိန္
အေဖကေတာ့ ကြယ္လြန္သြားၾကၿပီျဖစ္တဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အသံေတြကို
အာရုံျပဳနားေထာင္ရုံကလြဲၿပီး
ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ရွာေတာ့ဘူးေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္ကေလးရဲ႕ေနာက္မွာပဲ
အေဖ့ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ အစက္အေပ်ာက္ေတြ
ရုတ္တရက္ခ်က္ခ်င္း ပံ်႕ႏွံ႔လာခဲ့တယ္
အသက္ရွင္ေနထိုင္ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့သြားရၿပီျဖစ္တဲ့ အေဖက
တေယာက္တည္း က်န္ရစ္ေတာ့မယ့္ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ
သနားၾကင္နာမႈ ျပေနေသးတယ္
ၿပီးေတာ့မွ အေဖဟာ စားခ်င္စိတ္မရွိပါပဲလ်က္
စားစရာတစ္ခုခုကို သူ႔လည္ၿမိဳထဲ အတင္းၿမိဳခ်ေနခဲ့တယ္။
‘ငါ စပ်စ္သီးနည္းနည္းေလာက္ စားခ်င္လိုက္တာကြာ’ လို႔ အေဖက ေျပာရွာတယ္
‘ဒီသခြားသီးေတြနဲ႔ပဲ ခဏေလာက္ေတာ့ သီးခံၿပီး သက္သာသလို ေနလိုက္ပါဦးအေဖ’လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာမိတယ္။
 
စက္တင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔
ကၽြန္ေတာ္
သခြားသီးတခ်ဳိ႕ကို စုၿပီး
သၾကားနည္းနည္းထည့္ ေဖ်ာ္ရည္တခြက္ေဖ်ာ္တယ္။

အေဖကေျပာတယ္
‘ဒီဘ၀ကို ငါျပန္လာခ်င္ေသးတယ္ကြာ’လို႔
ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး အၿပံဳးေလးနဲ႔ ေျပာရွာတယ္
ဒါေပမဲ့လည္း သူ႔အသံေတြကေတာ့ အေတာ့္ကို အားအင္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနပါၿပီ
ၿပီးေတာ့ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ငိုသံနဲ႔
‘ ေလကလည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္တာ မုန္တိုင္းႀကီးလာေတာ့မယ္ ’ လို႔  
ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

‘မုန္တိုင္းႀကီး…’
အေဖဟာ အသက္ျပင္းျပင္းတခ်က္ရွဴၿပီး ရပ္ပစ္လိုက္တယ္
ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္က်သြားေတာ့တယ္။

ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္တေယာက္ထဲ က်န္ေနလ်က္
ရုတ္တရက္ ခႏၶာကိုယ္တခုလံုး မထိန္းသိမ္းႏိုင္ျဖစ္ၿပီး
မ်က္ရည္ေတြသာ စီးက်လာခဲ့တယ္။
ေရွ႕မွာ
တသြင္သြင္စီးေနတဲ့ျမစ္ႀကီးတစင္း ေပၚလာတဲ့ေနရာေရာက္တဲ့အထိ
ကၽြန္ေတာ္ ေျပးထြက္လာခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ျမင္ခဲ့ရပါတယ္
လွပသန္႔ရွင္းေနတဲ့
ဟီးရိုးရွီးမား မိုးေကာင္းကင္…။ ။

ၿငိမ္းေ၀(ကဗ်ာ့အိုးေ၀)

(ဂ်ပန္ကဗ်ာဆရာ Yukiko Hayashi ရဲ႕ Sky of Hiroshima ကဗ်ာကို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။)