သစ္ခက္သံလြင္ ဝတၳဳတို၊ ခြာညိဳ၏ စာနာမႈ ေႏွာင္းေတးတပုဒ္

စာနာမႈ ေႏွာင္း ေတးတပုဒ္

 ခြာညိဳ

ထိုအခါ ငယ္ငယ္က အဝတ္ႏြမ္းႏြမ္း ပမ္းလ်ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ဆရာဦးခင္ေမာင္ကိုသတိရသည္။ အၿမဲတမ္း ေျမာင္းပုပ္ေရထဲက တီေထြးေလးေတြလုိ တခ်က္ေလးမွအၿငိမ္မေနတဲ့ သူ႔တပည့္ေတြကို ငုပ္တုပ္ေငးေနသည့္ဆရာ၊ 

(၁)

၁၉၈၀

….. ငါ ငယ္ငယ္က အတန္းထဲမွာ ခုံေခါက္ရင္းသီခ်င္းေလးဆို ဒါကို ဆရာမၾကားေတာ့ အတန္းေရွ႕ကို လာစမ္း…..

လူငယ္ေတြႏႈတ္ဖ်ား ေရပန္းစားၿပီး နာမည္သိပ္ႀကီးေနသည့္ အဆိုေတာ္လႊမ္းမိုး၏ “ဆရာမ “ သီခ်င္းကိုၾကားေသာအခါ ၈ တန္းေက်ာင္းသူေကာင္မေလး ရယ္က်ဲက်ဲ-စပ္ၿဖဲၿဖဲႏွင့္ သီခ်င္းကို အေတာ္ႏွစ္ၿခိဳက္ သြားသည္။ သူလည္းခံုေခါက္ၿပီး သီခ်င္းဆိုမႈနဲ႔ ဆရာအျပစ္ေပးတာကိုခံခဲ့ရဖူး သည္ေလ။

၁၉၇၆

ေခ်ာက္ၿမိဳ႕၊ ေရအိုးစင္ေက်ာင္းဟုလည္းေခၚေသာ အလက (၁) မွ ငါးတန္း(ေအ) တြင္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္း သားခ်ာတိတ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ရွိခဲ့မည္ထင္သည္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာထိုင္ၿပီး စာေရးခံုေလးေတြေအာက္မွာ ကိုယ့္လြယ္အိတ္ကို ကိုယ့္ေရွ႕ေနရာမွာထားကာထိုင္ေနၾကသည့္ ကေလးမ်ားေရွ႕တြင္ စာအုပ္ေပါင္း (၆၀) ေက်ာ္ထဲက သခ်ၤာအပုဒ္ေရေပါင္း ရာႏွင့္ခ်ီကို အဆင့္ဆင့္ မွားမွန္ စစ္ေဆးေနေသာ ဆရာဦးခင္ေမာင္ ရွိေနသည္။ စာစစ္ေနခ်ိန္တြင္ ကေလးေတြက ဆရာ့ကို ႐ိုေသသမႈႏွင့္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ စကားတြက္ထုိး ၾကေသာ္လည္း ကေလးအေယာက္ (၆၀) ေက်ာ္ ၏တြတ္ထိုးသံသည္ အေတာ္အတန္ေတာ့ က်ယ္ေလာင္ေနပါလိမ့္မည္။ 

သည္အခ်ိန္မွာ စာသင္ခုံတန္း (၃) တန္းအနက္ ယာဘက္အစြန္၏ေရွ႕ဆံုးတန္းမွာထုိင္ေသာ ပိန္ပိန္၊ ညိဳညိဳ၊ ေမးခၽြန္းခၽြန္း၊ ကတံုးကထြက္စဆံပင္ပံုစံႏွင့္ေကာင္မေလးက သူမ်ားထက္ကဲကာ ဒုတိယခုံတန္း ဘက္ကို ေနာက္လွည့္ထုိင္ၿပီး သူရထားေသာသီခ်င္းအသစ္ကို စတင္ဆိုျပသည္။

နာမည္ဘယ္လို မသိရဘူးလား ₓ ₓ ₓ ₓ ₓ ယဥ္သူ ေခ်ာသူေရ ₓ ₓ ₓ ₓ ₓ
အထာမၾကည္ဘူး ေခါက္လို႔ထားစမ္း ₓ ₓ ₓ ₓ ₓ  ဒါေတြ႐ိုးေနၿပီ ₓ ₓ ₓ ₓ ₓ

ၾကည္ပါ ₓ ₓ ₓ ₓ ₓ
ဘယ္လိုₓ ₓ ₓ ₓ ₓ
ခ်စ္တယ္ ₓ ₓ ₓ ₓ ₓ
မခ်စ္ေပါင္ ₓ ₓ ₓ ₓ ₓ

“ျဗန္း….ျဗန္း…..”

ဆရာ့ႀကိမ္ႏွင့္ စားပြဲထိေတြ႔သံေၾကာင့္ တြတ္ထိုးသံေတြ႐ုတ္ခ်ည္းရပ္သြားခ်ိန္မွာ ႐ုတ္ခ်ည္းရပ္မရ သည့္သီခ်င္းသံက စူးခနဲ ပိုတိုးၿပီး က်ယ္သြားသည္။ အတန္းထဲက မ်က္လံုးေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ က ေကာင္မေလးျမဆီ စူးဝင္လာ၏။ သည္အခ်ိန္က်မွ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ေရွ႕ကိုအျမန္ဆံုးလွည့္ထိုင္ ရန္လည္း မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့။ ေနာက္ခံုဘက္တည့္တည့္လွည့္ေနလ်က္သားႀကီး လက္ပူးလက္ၾကပ္ မိေလ သည္။

“ ဆရာႀကီးသမီး၊ ထြက္ခဲ့စမ္း ”

ဆရာေတြက သည္အတုိင္းပဲဟု စိတ္ကြက္လ်က္ ႏႈတ္ခမ္းစူခ်င္ခ်င္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က ေရွ႕ကို ခါးကုန္းဖယ္ေပးသည္ကို တိုးေဝွ႔လ်က္ အတန္းေရွ႕ကို မ်က္လႊာခ်ေလးႏွင့္ ထြက္လာရ သည္။ အတန္းထဲမွာ ေမးသမွ် ေျဖႏိုင္လွ်င္ ဝင္းျမျမဟုေခၚၿပီး အျပစ္တခုခုလုပ္လုိက္လွ်င္ သူ႔ နာမည္က အလိုိလုိေနရင္းနဲ႔ ဆရာႀကီးသမီး ျဖစ္သြားရသည္။ 

“နင္နဲ႔ဘယ္သူေတြပါေသးလဲ… ေခၚ”

ဆရာ့အသံက ခပ္တိုးတိုးျဖစ္ေသာ္လည္း အသံႀကီးႀကီးအုပ္အုပ္ႏွင့္ ၿငိမ္သက္ေနေသာအသံကို ေတာ့ လႊမ္းၿခံဳမိသည္။

ျမက သူငယ္ခ်င္းေတြကိုၾကည့္ကာ သူ႔သီခ်င္းကိုလိုက္ၿပီး ခံုေခါက္ေပးေသာသူငယ္ခ်င္းေတြကို မဆုိင္းမတြ လက္ညႇိဳးညႊန္မိေလသည္။

သူ႔အေတြး၊ သူ႔ခႏၶာက ဆရာႏွင့္မိဘကေျပာလွ်င္ တေသြမတိမ္းလုပ္ရမည္ဟုသာ အလို အေလ်ာက္ တုံ႔ျပန္က်င့္မွာ ပံုစံတက်ျဖစ္ေနသည္ကိုး။

သည္လိုႏွင့္ သူ႔လိုပဲ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမေလးေတြ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ သူ႔ေဘးေရာက္လာၾကရ သည္။ ဆရာက သူ႔စာအုပ္ပံုႀကီးဆီ ျပန္လွည့္သြား၏။

ျမတို႔ သူငယ္ခ်င္းတီးဝိုင္းအဖဲြ႔ကေတာ့ သခ်ာၤ (၂) အခ်ိန္ မကုန္မခ်င္း အတန္းေရွ႕မွာ မတ္တပ္ရပ္ေနခဲ့ရေလ သည္။

သူငယ္ခ်င္းမေလးေတြကလည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေရွ႕တန္းမွာမေနဘဲ သူတို႔ေနာက္ခံုဘက္ကို လည္း လွည့္လာေသး၊ သီခ်င္းလည္း အရင္ဆိုျပေသး၊ ဆရာအျပစ္ေပးခံရေသာအခါ လက္ညႇိဳးလည္း ထိုးကာ သူခုိးေသေဖာ္ညႇိေသးေသာျမကို စိတ္ေကာက္ကာ ေက်ာင္းအျပန္မွာ သူ႔ကိုထားရစ္ခဲ့ၾကေလသည္။

………..

(၂)

၁၉၉၃

ရန္ကုန္တိုင္း၊ မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္ အမက (၁၄) တြင္ ဆရာမေဒၚဝင္းျမျမသည္ စတုတၳတန္း (B) ကို ပထဝီ သင္ရေတာ့မည္။ ဘီတန္း၏လက္ယာဘက္တြင္ စီႏွင့္ဒီ ရွိသည္။ လက္ဝဲဘက္တြင္ (ေအ) တန္း ရွိ သည္။ ေအတန္းက သခ်ာၤဆရာမက အလီေအာ္ခုိင္းထားသည္။ စီတန္းတြင္ဝင္ေနေသာ ျမန္မာစာဆရာမ က ျမန္မာစာကို ေအာ္ဖတ္ခုိင္းထားသည္။ သူ႔မွာ ဘီတန္းက တပည့္ေတြကို ေျမပံုႏွင့္တကြရွင္းရန္လိုအပ္ သည္။ ေဘးႏွစ္ခန္းက ကေလးေပါင္း ၁၅၀ ေလာက္ရဲ႕သံၿပိဳင္ဟစ္သံေတြကို လႊမ္းမိုးေအာင္ သူ ဘယ္အင္ အားႏွင့္ ေအာ္ရပါ့။

ေခတ္ေဟာင္း မင္းသမီးႀကီး ေလပါတီ မျမရင္လို ပရိသတ္အားလံုးၾကားေအာင္ အသံခ်ဲ႕စက္မလိုဘဲ အသံ ထုတ္ႏိုင္သည့္ပါရမီကလည္း သူ႔မွာမရွိ။ အတန္းေတြ၏ အကာအရံက ကေလးတရပ္လြတ္႐ံုသာ ထရံႏွင့္ ကာထားျခင္းျဖစ္သည့္အျပင္ ဒူးဆစ္ေလာက္အထိ ေအာက္ပိုင္းဆို ကာထားသည္ပင္ မရွိ။ အခန္းတခန္းကို ကေလး ၇၀ ဝန္းက်င္ရွိ သည္။

ထိုအခါ ငယ္ငယ္က အဝတ္ႏြမ္းႏြမ္း ပမ္းလ်ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ဆရာဦးခင္ေမာင္ကိုသတိရသည္။ အၿမဲတမ္း ေျမာင္းပုပ္ေရထဲက တီေထြးေလးေတြလုိ တခ်က္ေလးမွအၿငိမ္မေနတဲ့ သူ႔တပည့္ေတြကို ငုပ္တုပ္ေငးေနသည့္ဆရာ၊ အၿငိမ္မေန၊ တကြိကြိမျပတ္ေအာ္ေနသည့္ ေမ်ာက္ေလွာင္အိမ္ထဲ ပစ္ခ်ခံထားရသူလို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထိုင္ၾကည့္ေနသည့္ ဆရာဦးခင္ေမာင္ကိုသာ ေျပးေျပး ျမင္လ်က္ ဆရာ့စာသင္ၾကားမႈကို ေႏွာင့္ယွက္ခဲ့မိလိို႔ က်မဝဋ္လိုက္ေနပါၿပီဆရာ ဟုသာ ဆရာ့ကို စိတ္ထဲက တုိင္တည္မိလ်က္ လႊမ္းမိုးသီခ်င္းကို မႏွစ္သက္ခ်င္ေတာ့။

မႏွစ္သက္သည့္အေၾကာင္းက…

က်ေနာ္ဆိုေနတဲ့ အခုစတိတ္႐ိႈးကို ₓ ₓₓ ₓ ₓ  အစိတ္တန္းရဲ႕ေရွ႕ဆံုးမွာ ထုိင္ေနတဲ့ ₓ ₓₓ ₓ ₓ   

ဆရာမကေတာ့ မွတ္မိမယ္မထင္ဘူးₓ ₓₓ ₓ ₓ  ငယ္ငယ္က စိုးစိုးဘဝနဲ႔ ₓ ₓₓ ₓ ₓ  

ဆရာမ႐ိုက္ဖူူးတဲ့သူ ₓ ₓₓ ₓ ₓ  အဆိုေတာ္ဂစ္တာတီးတဲ့ လႊမ္းမိုးဟာ ₓ ₓₓ ₓ ₓ   

က်ေနာ္ပဲေနာ္ₓ ₓₓ ₓ ₓ  ဆုိသည့္ စာသား။
 

ခံုေပၚမွာ ငိုခဲ့တဲ့မ်က္ရည္ အခုသီခ်င္းေလးျဖစ္သြားၿပီ ဆရာမေသာတဆင္ႏိုင္ဖို႔ပါ။

ဆရာမကုိ ခ်စ္ခင္စြာဂုဏ္ျပဳေနသလား၊ ခနဲ႔ေန ရြဲ႕ေနသလားဆိုတာ မေသခ်ာ၊ အခု က်ဳပ္က စင္ေပၚကလူ၊ ခင္ဗ်ားႀကီး က်ဳပ္ကို အားေပးေနရၿပီမဟုတ္လားလို႔ ခြာရာခ်င္းၿပိဳင္ေနသလား…. မသိုးမသန္႔ျဖစ္လာသည္။

ျမ ဆရာေတြထဲမွာ အ႐ိုက္ၾကမ္းသည့္ဆရာေတြ ပါပါသည္။ ေျခာက္တန္းက ဆရာဦးၾကည္သိန္း ႐ိုက္ေသာေၾကာင့္ ဒူးေကာက္ေကြးမွာ ေသြးပင္ထြက္ခဲ့ေသးသည္။ (အဲဒါလည္း အတန္းထဲမွာ ဆူပူေသာင္းၾကမ္းမႈပါပဲ) အေဖကေတာ့ သူ႔ဆရာေတြကိုအျပစ္မေျပာ၊ ‘ဆန္ရင္းနာနာဖြပ္..ဆိုတာ အဲဒါကို ေခၚတယ္သမီးရဲ႕’ ဟုသာ ဆရာေတြကို မျပစ္မွားမိေအာင္ ထိုစကားႏွင့္ ျမကိုထိန္းခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ္ဆရာမျဖစ္လာေသာအခါ လႊမ္းမိုး၏ ဆရာမသီခ်င္းကို သံစဥ္ေလး ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ ဆိုညည္းမိလွ်င္ပင္ ဘယ္ေသာအခါမွ တပုဒ္မဆံုးျဖစ္ေတာ့။ ဆရာဦးခင္ေမာင္ကို သတိရေသာေၾကာင့္ပါ။ ဆရာစာသင္မရေအာင္ေႏွာင့္ယွက္ခဲ့ေသာ ကိုယ့္အျပစ္ကိုယ္ ျပတ္ျပတ္ထင္ထင္ သိျမင္ခဲ့ ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပါ။

ခြာညိဳ

ဇူလုိင္ ၁၂၊ ၂၀၁၆