သစ္ခက္သံလြင္၊ ဘဝျဖတ္သန္းမႈမွတ္တမ္းမ်ား၊ စိုးလြင္(၂၁၁)(ဝမ္ခ) ရဲ႕ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဘဝလမ္းမ်ား-၈၈၊ "သက္သက္ညႇာညႇာ ဆုံးမလိုက္သည္"

သက္သက္ညႇာညႇာ ဆုံးမလိုက္သည္

ၾကမ္​းၾကမ္​းတမ္​းတမ္​း ဘ၀လမ္​းမ်ား-၈၈..

 
၁၉၈၈ -ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုေနာက္ပိုင္းကာလ စစ္​အာဏရွင္​စနစ္​ အဆုံးတိုင္ပ်က္သုဥ္းခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရး​အတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (မ.က.ဒ.တ) ရဲ႕ ေတာ္​လွန္​​ေရးခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ က်ေနာ္ ပါဝင္ခဲ့ရာ (၁၉၈၈-၁၉၉၄) ကာလ ​ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံဆုံခဲ့ရမႈမ်ား ကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားတိုက္​ပြဲ၀င္​ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲ​ေဘာ္​သူငယ္​ခ်င္​း​မ်ားအား အမွတ္​ရဂုဏ္​ျပဳျခင္​းအျဖစ္​​ေသာ္​လည္း​ေကာင္​း၊ ေနာင္​ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္းက လူငယ္​မ်ိဳးဆက္​သစ္​မ်ား​ သိရွိေလ့လာႏိုင္​ရန္​အတြက္​ေသာ္လည္းေကာင္​း..သစ္​ခက္​သံလြင္​အြန္လိုင္းမွ တဆင္​့ ​ေရးသားတင္​ဆက္​လိုက္​ပါသည္​။ 
 
 စိုးလြင္​
(၂၁၁) (၀မ္​ခ)

ဒီဇိုင္း မိုးမခမီဒီယာ

 

ဒါနဲ႔ပဲ ဘန္ကာထဲ၀င္..G.4 တလက္ကို ၀င္ဆြဲ က်ည္ဆံ ၂၀ အျပည့္ပါတဲ့ က်ည္ေဘာက္တခုကို ယူၿပီး တပ္၊ ေမာင္းတင္းၿပီး ေႁမြရွိေနတဲ့သစ္တုံး ၾကားထဲကို ေသနတ္ေျပာင္းကို ထိုးထည့္၊ ေႁမြကလည္း ေသနတ္ေျပာင္း သူဆီတိုးလာေလ တ႐ွဴ းရွဴ းနဲ႔မႈတ္ေလပဲ။

 

တေန႔...တိုက္ပြဲေတြမျဖစ္တာနဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြစုၿပီး ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီလိုေျပာရင္နဲ႔ စကား၀ိုင္းထဲမွာပါတဲ့ ရန္ကုန္သားကိုလွသြင္ရဲ႕ လက္ေတြမွာထိုးထားတဲ့ ေဆးမွင္ေၾကာင္အေၾကာင္းေရာက္ သြားတယ္။ ဒီမွာတင္ ကိုလွသြင္က ဒီေဆးမွင္႐ုပ္ေတြသည္ ေႁမြႏုိင္ေဆးျဖစ္ေၾကာင္း..သူရန္ကုန္မွာေနစဥ္ တရက္သား၌ ရြာတရြာသို႔ သြားလည္ေၾကာင္း၊ ညဘက္မူးၿပီး လယ္ကြင္းတြင္မွျဖတ္စဥ္ အေကာင္ တေကာင္က သူ႔ေျခေထာက္အားကိုက္လိုက္ရာ သူ႔မ်က္လုံးမွာ မီး၀င္း၀င္းေတာက္သလို ခံစားလိုက္ ရေၾကာင္း၊ သူလည္း ကိုက္တဲ့အေကာင္အားဆြဲျဖဳတ္ၿပီး လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးျဖစ္ထိုးၾကည့္ေသာ အခါ ေႁမြေပြးျဖစ္ေနေၾကာင္း.။ ေႁမြဆိပ္လည္း မတက္ေၾကာင္း ေျပာျပတာေပါ့။ 

က်ေနာ္တို႔တအုပ္လုံးလည္း းမယုံတ၀က္ ယုံတ၀က္နဲ႔ သူကို ၀ိုင္းၾကည့္ၾကေပါ့။ တခ်ဳိ႕ကလည္း သိခ်င္တာကိုေမးသူကလည္း ေျဖေပါ့ေလ။  ဒီလိုနဲ႔ အေမးအေျဖျပဳေနၾကတုန္း က်ေနာ္လည္း အေပါ့သြား ခ်င္လာတာနဲ႔ စကား၀ိုင္းနဲ႔မနီးမေ၀း သစ္ပင္ေအာက္ဆီ ထြက္လာခဲ့တယ္။ အေပါ့အပါးသြားၿပီး စကား၀ိုင္း ဆီျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ လက္သန္းေလာက္မရွိတရွိ ေႁမြေလး ႏွစ္ေကာင္ေတြ႔တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ စကား၀ိုင္းဆီေျပး ကိုလွသြင္ေခၚၿပီး ေႁမြကိုကိုင္ခိုင္းေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ဘာေျပာတယ္ထင္သလဲ။ 

ဒီေႁမြေတာ့ သူ႔ေဆးမႏိုင္ဘူးတဲ့ အဆိပ္ရွိလို႔တဲ့..ဟင္း။

ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ က်ေနာ္လည္း ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ ဘန္ကာထဲ ၀င္အိပ္တယ္။ ေမွးခနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး လန္႔ႏိုးလာတယ္။ စိတ္ထဲမွာ မသိုးမသန္႔ျဖစ္တာနဲ႔ ေဘးဘယ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔တလံေလာက္ အကြာမွာ အၿမီးကို ဘန္ကာသစ္တုံးၾကားမွာ ခ်ိပ္ထားၿပီး ၾကမ္းျပင္ကိုဆင္းဖို႔လုပ္ေနတဲ့ လက္ေကာက္ ၀တ္ေလာက္ရွိတဲ့ ေႁမြတေကာင္ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္လည္းမလႈပ္ရဲဘဲ ဒီအတိုင္းၾကည့္ေန လိုက္တယ္။ ကိုယ့္ဘက္လာရင္ေတာ့ ေျပးဖို႔ေတာ့ စဥ္းစားထားၿပီ။ ခဏေနေတာ့ ေႁမြလည္း အမိုးေပၚျပန္ တက္ဖို႔လုပ္ေရာ က်ေနာ္လည္း နီးရာ တုတ္တခုနဲ႔ ေႁမြကိုလွမ္း႐ိုက္လိုက္တယ္။ 

ထိသြားေပမဲ့ နံရံမွာခ်ိပ္ထားတဲ့ေသနတ္ေတြနဲ႔ ေရာရိုက္မိတဲ့အတြက္ ဒဏ္ရာမျပင္းလိုက္ဘူး. ေႁမြလဲ ႐ွဴးခနဲတခ်က္မႈတ္ၿပီး သစ္တုံးၾကား၀င္သြားေတာ့တယ္။ 

က်ေနာ္လည္း ဘန္ကာအျပင္ကို အေျပးထြက္ၿပီး အျပင္မွာ႐ွိတဲ့ရဲေဘာ္ေတြကို ေျပာျပေတာ့တာေပါ။ ဒီမွာတင္ ၀င္းထြန္းလင္းက ဘန္ကာထဲ၀င္ၿပီး သစ္တုံးၾကားကေႁမြကို လိုက္စမ္းေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္လည္း ၀င္းထြန္းလင္းကို လိုက္ဆြဲရေတာ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ အဆိပ္ရွိရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ KNU က ရဲေဘာ္ေတြကလဲ ေျပာထားတယ္ေလ။ ၀မ္ခစခန္းထဲမွာက ေႁမြေဟာက္နဲ႔ ငန္းေတာ္ၾကားပဲရွိတာတဲ့။ 

ဒီမွာတင္ ကိုလွသြင္ကိုအားကိုးဖို႔ သတိရလာေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကိုေျပးေခၚေပါ့။ ကိုလွသြင္ေရာက္လာၿပီး ဘန္ကာအျပင္ဘက္ သစ္တုံးၾကားေတြကေန ေႁမြကိုေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ ေႁမြက ႐ွဴးခနဲမႈတ္တယ္ဗ်ာ၊ ေႁမြက မေျပးႏိုင္ေတာ့ဘဲ သစ္တုံးၾကားမွာ ေနေနတာ။ ကိုလွသြင္ၾကည့္ေတာ့လည္း ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။

က်ေနာ္တို႔ကလည္း အမွတ္ကိုမရွိတာ။ တခါခံရၿပီးလည္း မမွတ္ဘူး။ က်ေနာ္လည္း ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ ရွိတာနဲ႔ ခင္ဗ်ာေျပာေတာ့ ေႁမြႏိုင္တယ္ဆို …အခုလုပ္ေလဆိုေတာ့ သူလည္း က်ေနာ့္ကို မိုက္ၾကည့္ ၾကည့္ၿပီး ထြက္သြားေလးရဲ႕။

အခ်ိန္ကလည္း ေမွာင္စျပဳလာၿပီ၊ ဒီမွာတင္ က်ေနာ္ေၾကာက္လာပါၿပီ။ ပါးစပ္ရာဇာ၀င္လည္း ၾကားဖူးခဲ့တယ္ေလ။ ေႁမြေတြဒဏ္ရာရသြားရင္ ညဘက္အိပ္ခ်ိန္မွာ ဒဏ္ရာရေအာင္လုပ္တဲ့သူကို လာေပါက္သတ္ တယ္ဆိုတာပဲ။

က်ေနာ္ညဘက္ ဘယ္လိုအိပ္ရဲေတာ့မလဲ။ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္၊ ေဒါသလည္း ျဖစ္လာပါၿပီ။ ရန္သူနဲ႔က သူပစ္ကိုယ္ပစ္ ညံ့တဲ့သူ ေသပဲ။

ဒီေႁမြနဲ႔က ကိုယ္က ဘာမွမလုပ္ရဘဲ ေသရမွာ..ဒီေတာ့ က်ေနာ္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ဒီေႁမြကိုေတာ့ ဒီညမတိုင္ခင္ရွင္းမွ။ 

ဒါနဲ႔ပဲ ဘန္ကာထဲ၀င္..G.4 တလက္ကို ၀င္ဆြဲ က်ည္ဆံ ၂၀ အျပည့္ပါတဲ့ က်ည္ေဘာက္တခုကို ယူၿပီး တပ္၊ ေမာင္းတင္းၿပီး ေႁမြရွိေနတဲ့သစ္တုံးၾကားထဲကို ေသနတ္ေျပာင္းကိုထိုးထည့္၊ ေႁမြကလည္း ေသနတ္ေျပာင္း သူဆီတိုးလာေလ တ႐ွဴရွဴးနဲ႔မႈတ္ေလပဲ။

ေသနတ္ေျပာင္း ေႁမြဆီကိုအေနေတာ္ေရာက္တာနဲ႔ ေသနတ္ခလုပ္ကို အတြဲလိုက္မွာထားၿပီး အတြဲတိုေလးပစ္ထဲ့လိုက္တယ္။ ၄ -၅ေတာင့္ေတာ့ ထြက္သြားမွာေပါ့။ 

က်ေနာ္လည္းပစ္ၿပီးတာနဲ႔ ေႁမြသံကိုလည္း နားေထာင္ၾကည့္၊ ဘန္ကာထဲလည္း ၀င္ၾကည့္ဖို႔ ေျပာေတာ့၊ ၀င္းထြန္းလင္းက ၀င္ၾကည့္ၿပီး ထိသြားတယ္ထင္တယ္လို႔ေျပာတယ္။ က်ေနာ္မေက်နပ္ဘူး၊ ေသသြားတယ္ဆိုတာ သက္ေသရမွေက်နပ္မွာ။

ဒါနဲ႔ ေနာက္ထပ္အတြဲတိုတခ်က္ ထပ္ပစ္ျပန္ေရာ...။

ဒီတခါေတာ့ ၀င္းထြန္းလင္းဆီက အသံထြက္လာတယ္..ထိသြားၿပီး..ထိသြားၿပီးတဲ့..။ 

က်ေနာ္ေပ်ာ္ၿပီေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ပိုေသခ်ာေအာင္ လက္က်န္က်ည္အားလုံးကုန္ေအာင္ ပစ္လိုက္ ျပန္ေရာဗ်ာ။ ဒီတခါေတာ့ ၀င္းထြန္းလင္း ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာစူပုတ္ပုတ္နဲ႔ ဘန္ကာထဲက ထြက္လာတယ္။ သူကေႁမြြကိုအေကာင္လိုက္လိုခ်င္တာေလ၊ ခ်က္စားဖို႔။ 

က်ေနာ္ဘန္ကာထဲကို ၀င္ၾကည့္ေတာ့ ေႁမြက င႐ုပ္ဆုံထဲထည့္ေထာင္ထားသလို မြလန္ေၾကေနၿပီ။ ေႁမြတေကာင္ကို က်ည္အေတာင့္ ၂၀ ကုန္ေအာင္ပစ္လို႔ သူမ်ားေတြက ကဲ့ရဲ႕တဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ၾကတာက္ို က်ေနာ္မမႈေတာ့ပါဘူး။

က်ေနာ္ေပ်ာ္ၿပီေလ။ ၀မ္ခစခန္းထဲမွာ ေနေနရတဲ့ကာလထဲမွာ အဲဒီညက အိပ္လို႔ အေကာင္းဆုံး ပါပဲဗ်ာ။ 

စိုးလြင္(၂၁၁)(၀မ္ခ)