သစ္ခက္သံလြင္-ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈမွတ္တမ္း၊ စိုးလြင္ -က်ေနာ္နဲ႔၀မ္ခ(ေဟာင္း)တိုက္ပြဲ- ၂

က်ေနာ္နဲ႔ ၀မ္ခ (ေဟာင္း) တိုက္ပြဲ -၂

က်​ေနာ္​တာ၀န္​ထမ္​း​ေဆာင္​ခဲ့တဲ့ ​ေက်ာင္​းသားတပ္​မ​ေတာ္​ (၁၉၈၈-၁၉၉၄)ရဲ႕ ​စစ္​အာဏ႐ွင္​စနစ္​ တိုက္​ဖ်က္​​ေရး ​ေတာ္​လွန္​း​ေရးကာလ​ေတြအတြင္​း..က်​ေနာ္​ပါ၀င္​ခံစားခဲ့ရတဲ့ ပုံရိပ္​တခ်ိဳ႕ကို စစ္​အာဏ႐ွင္​စနစ္​ၿပိဳလဲ ပ်က္​သုဥ္​း​ေရးအတြက္​ အတူတကြတိုက္​ပြဲ၀င္​ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲ​ေဘာ္​သူငယ္​ခ်င္​း​ေတြကို အမွတ္​ရ ဂုဏ္​ျပဳျခင္​းျဖစ္​​ေသာ္​လည္း​ေကာင္​း၊ ေနာင္​ လူငယ္​မ်ိဳးဆက္​သစ္​မ်ား ​ေလ့လာသိရွိႏိုင္​ရန္​အတြက္​ေသာ္လည္းေကာင္​း..သစ္​ခက္​သံလြင္​ အြန္လိုင္းမွတဆင္​့ ​ေရးသားတင္​ဆက္​လိုက္​ပါသည္​။

 စိုးလြင္​

(၂၁၁) (၀မ္​ခ)

ရန္သူရဲ႕တိုက္နည္းက သူ႔ရဲ႕လက္နက္ႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေတြကို ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ ဖိပစ္ထားခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕ေခ်မႈန္းေရးတပ္ေတြက က်ေနာ္တို႔နဲ႔လက္တကမ္းအကြာ ျခံစည္းရိုးနားကို ကပ္ထားရမွာပါ။ လက္နက္ႀကီးပစ္တာရပ္တာနဲ႔တၿပိဳင္တည္း သူ႔ရဲ႕တပ္ေတြက ပစ္တက္တက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ေခ်မႈန္း ရမွာပါ။ ရန္သူနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ကိုက္ ၅၀ အကြာအေ၀းေလာက္ပဲရွိတဲ့အတြက္  ....

(ေနာက္မွ သိရတာက တိုက္ပြဲျဖစ္တဲ့ေနရာမွာ သြားတိုက္ခ်င္လို႔ က်ည္ဆန္လိုတဲ့လို႔ လာလိမ္ ေတာင္းၿပီး ထိပ္တိုက္ေနရာေတြမွာ သြားတိုက္ေနၾကတာ)

ကိုယ္လည္း ေခါင္းေမြးေထာင္သြားတယ္။ ဒီေကာင္ေတြ ဘယ္ေရာက္ေနၾကလဲေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ မထူးပါဘူး၊ ငါလည္း ဒီေကာင္ေတြေနာက္ လိုက္မယ္ဆိုၿပီး ထိပ္တိုက္ဘက္ လိုက္တက္သြားတာ.. ထိပ္တိုက္ရဲ႕ ညာေတာင္ပန္မွာ ကိုေစာထူး (KNU)နဲ႔ သြားေတြ႔တယ္။

(က်ေနာ္တို႔နဲ႔တြဲတိုက္ေနတဲ့ KNU ရဲ႕ အထူးတပ္ရင္း(၁၀၁)က ရဲေဘာ္ေတြဟာ အင္းစိန္နဲ႔ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ သားေတြမ်ားလို႔လားမသိ က်ေနာတို႔ဗမာ့ေတြအေပၚ နားလည္းၿပီး ေပါင္းသင္းလို႔ ေကာင္းတယ္..။ က်ေနာ္တာ၀န္ထမ္းဖူးခဲ့တဲ့ မာနယ္ပေလာ တပ္မဟာ(၄) တပ္မဟာ(၃)က ကရင္ရဲေဘာ္ေတြထက္ ပိုေကာင္းတယ္)

က်ေနာ္က ဘယ္ေနရာမွာ တာ၀န္ယူေပးရမလဲ ေမးေတာ့..က်ေနာ့္ရဲ႕ M.16 ေသနတ္ကို ယူလိုက္ၿပီး သူရဲ႕ AK.47 ေသနတ္ကို က်ေနာ့္ကို ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ညာေတာင္ပန္.. ေသာင္ရင္းျမစ္ ကမ္းေဘးကေန ကပ္တက္လာမဲ့ ရန္သူကိုေစာင့္ၾကည့္ခိုင္းတယ္။ မသကၤာရင္ ပစ္လို႔လည္း အမိန္႔ေပးထားေတာ့..မသကၤာတိုင္း တဖုန္းဖုန္းနဲ႔ ပစ္ေနေတာ့တာပဲ..။

တခ်က္တခ်က္ ကိုယ့္ေဘးနဲ႔ အေနာက္ဘက္ေတြၾကည့္မိေတာ့ လက္နက္ငယ္သံေတြ ဆူညံေနၿပီး ရန္သူရဲ႕ လက္နက္ႀကီးဒဏ္ေၾကာင့္ ဖုန္လုံးေတြထ၊ သစ္ပင္ေတြလဲ၊ ကိုင္းေတြျပတ္က်နဲ႔ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ႏွစ္လံကြာေလာက္ဆို ဖုန္လုံးေတြေၾကာင့္ လူလုံးမကြဲေတာ့ဘူး..။ 

ဒီလိုနဲ႔ ပစ္လိုက္ၾကည့္လိုက္လုပ္ရင္း တခ်က္ခ်က္ လက္နက္ႀကီးကြဲသံၾကားရင္ ကိုယ့္ေသနတ္နဲ႔ ကိုယ့္ေနာက္ေစ့ကို ကာကာမိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ KNU ရဲေဘာ္လို ေနာက္ေစ့ကို လက္နက္ႀကီးစ ထိမွာေၾကာက္လို႔ပဲ။ ဒီလိုေျပာလို႔ ခင္ဗ်ားက ေၾကာက္တတ္ရန္ေကာလို႔ မေျပာနဲ႔. ဒါဟာ စိတ္ပဲ…။ လက္နက္ႀကီးရန္ေၾကာင့္ ဘန္ကာထိေအာင္မေျပးခ်င္လို႔ ဆက္သြယ္ေျမာင္းမွာပဲ ၀ပ္တဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ပက္လက္ေနတာနဲ႔စာရင္ ေမွာက္ရက္ေနတာက ပိုစိတ္လုံျခံဳတယ္။ ဒါက တိုက္ပြဲ အေတြ႔အၾကံဳရွိမွ ခံစားႏိုင္မွာပါ။

ညေန ၄ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ကိုယ့္ဘက္က လက္နက္ငယ္ပစ္သံ တခ်က္တေလးကလြဲၿပီး ရန္သူရဲ႕ ပစ္ခတ္သံကိုမၾကားရေတာ့ဘူး..။ ဒါနဲ႔ ကိုေစာထူးကိုေမးၾကည့္ေတာ့ ရန္သူက ဆုတ္သြားၿပီ၊ မနက္ဖန္ျပန္တက္လိမ့္မယ္တဲ့…။ ဟာ…၀မ္းသာတယ္..ဒီတေန႔ေတာ့ တို႔ႏိုင္ၿပီ..။

က်ေနာ္လည္း တိုက္ပြဲနားေတာ့ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ေတြလိုက္ရွာေတာ့…ေတြ႔ပါၿပီ။ ကိုေစာထူးတို႔နဲ႔ေပါင္းၿပီး တိုက္ေနၾကတာကိုး။ ကိုေစာထူးလည္း က်ေနာ္နဲ႔ ခ်စ္ပိုကိုတြဲၿပီး ရန္သူ႔ရဲ႕အဓိက၀င္လမ္း ကားလမ္းမထိပ္မွာ ေနရာေပးပါေတာ့တယ္…...။

KNU ေတြလည္း က်ေနာ္တို႔ကို ယုံသြားၿပီေလ။  အရင္တုန္းက သူတို႔က က်ေနာ္တို႔ကို တိုက္ပြဲ အေတြ႔အႀကံဳမရွိလို႔ထြက္ေျပးမွာေၾကာက္ေနတာ…။ မူလရည္ရြယ္ခ်က္ က ၀မ္ခ(ေဟာင္း) ကို နွစ္ရက္ပဲ ခံတိုက္ဖို႔ 101 KNU တပ္ရင္းမွဴးဗိုလ္မွဴးေတာလွက စစ္ေၾကာင္းမွဴး ဗိုလ္ေဖာတိုကို အမိန္႔ေပးထားတာ၊ အခုေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို စိတ္ခ်ရၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏွစ္ရက္မက ဆက္တိုက္ေစတဲ့ဗ်ာ။

(၄)

တိုက္ပြဲရဲ႕ဒုတိယေျမာက္ေန႔…။

မနက္ ၄ နာရီထိုးၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ စခန္းတြင္းမွာရွိတဲ့ ရဲေဘာ္အားလုံး အဆင့္သင့္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ရန္သူကလည္း လက္နက္ႀကီးကို တလုံးခ်င္း ပစ္ေနပါၿပီ. စခန္းထဲမွာ တလုံးက်ကြဲသံၾကားတာနဲ႔ ေနာက္ တလုံး ပစ္ပါတယ္။ ဒါက ပုံမွန္ပစ္ေနက်ပုံစံ။ တခါတေလ အေခ်ာင္ဖမ္းၿပီး ကြဲသံနဲ႔ေရာၿပီး တလုံးပစ္ လႊတ္တတ္ပါတယ္။ တခါတေလ တလုံးထဲပစ္သလိုနဲ႔ ႏွစ္လုံး သုံးလုံး တၿပိဳင္တည္း ပစ္တတ္ပါတယ္။ 

က်ေနာ္တို႔လည္း နားကိုအျမဲစြင့္ထားတဲ့အတြက္ ရန္သူ႔အထားကို ေနာေက်ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔အားလုံး မနက္ ၄ နာရီထိုးတာနဲ႔ စလုပ္တဲ့အလုပ္က မ်က္နွာသစ္ျခင္းပါ..။ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါယူ၊ သြားပြတ္တံထဲ သြားတိုက္ေဆးထည့္၊ . ..ၿပီးေတာ့ ေရဘုံဘိုင္သြား..။ ဟဲ…ဟဲ…။

ဒီလိုထင္ရင္မွားသြားမွာေပါ့..ေရဘုံဘိုင္လည္း မရွိပါဘူး။ သြားတိုက္တံနဲ႔ သြားတိုက္ေဆးလည္း မရွိပါဘူး။ က်ေနာ္အပါအ၀င္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲေဘာ္ေတြလုပ္ၾကတာေတာ့..ေရဗူးထဲကေရကို တငုံေသာက္ … ။ တငုံကိုပလုပ္က်င္း၊ ေထြးထုတ္..။ လက္ထဲကို ေရနည္းနည္းထည့္၊ မ်က္ႏွာကို သပ္ခ်… ။ ဒါဆိုရင္ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ျခင္း ၿပီးေျမာက္ၿပီလို႔ ေျပာရမယ္ျဖစ္ပါတယ္…။

တခ်ဳိ႕ဆို မ်က္ႏွာမသစ္ဘဲ မနက္စားကို ႏိုးတာနဲ႔ စားတာပါပဲ။ တေယာက္ကင္းေစာင့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တေယာက္က ဘန္ကာထဲမွာ လက္ႏွိပ္မီးကို အုပ္ထြန္းၿပီး စားရပါတယ္..။ ေအာ္..ေျပာဖို႔ေမ့လို႔..။ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနတာ ထမင္းဘယ္ခ်က္ႏိုင္မလဲ…။ 

စခန္းအေနာက္ဘက္ ေသာင္းရင္းျမစ္ကမ္းေျခမွာ ရြာသားအခ်ဳိ႕ကခ်က္ၿပီး တိုက္ပြဲျဖစ္တဲ့ ေနရာေတြစီ ထမင္းထုပ္လိုက္ေ၀တာပါ။ တေယာက္ကို မနက္စာ ညစာအၿပီး ႏွစ္ထုပ္ သုံးထုပ္ ေပါ့..။ ထမင္းထုပ္ထဲမွာ အမ်ားဆုံးပါတတ္တာက ငါးပိေထာင္းပါ.။ တခါတေလ ကံေကာင္းရင္ ငါးေျခာက္နဲ႔ ငါးေသတၱာ ပါတတ္ပါတယ္..။ ဒီအထဲမွာ ရဲေဘာ္ေတြအေမွ်ာ္ဆုံးက ထမင္းထုပ္ထဲမွာ ပါတတ္တဲ့ စာေတြပဲ..။ ဒီစာေတြကို ကရင္ရြာေတြက ကရင္အမ်ဳိးသမီးေလေတြ ငပိထုပ္ေတြနဲ႔ ေရာပို႔လိုက္တယ္ ထင္ပါတယ္…။ ကံေကာင္းစြာရရွိတဲ့ ေမာင္ေက်ာင္းသားေတြလည္း ကံဆိုးတယ္ ေျပာရမလားမသိ..၊ ေရးလာတဲ့စာေတြက ကရင္စာျဖစ္ေနေတာ့ ဖတ္မတတ္..။ ဒီေတာ့ ဖတ္တတ္တဲ့ ကရင္ရဲေဘာ္ေလး ေတြကို ဖတ္ခိုင္းရေတာ့တာေပါ့။ 

အမ်ားအားျဖင့္ ေရးထားတာက..တိုက္ပြဲတရာ ေအာင္ပါေစ..တရားေသာစစ္ ေအာင္ပါေစ..လို႔ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ စာမ်ဳိးေတြပါ…။ ဒါေပမဲ့ ရန္ကုန္အင္းစိန္မွာေမြးၿပီးႀကီးခဲ့တဲ့ ကရင္ရဲေဘာ္ ခင္ေမာင္ဦးလို လူမ်ဳိးကိုသြားေမးမိရင္ေတာ့ ..ကိုကို ျပန္လာမွာကို ေနာ္ေစးေဖာ့ ေမွ်ာ္ေနမယ္တို႔ ဘာတို႔ဆိုၿပီး ခၽြန္းတြန္းလုပ္တာခံရေရာ…။ 

ကဲ..ထမင္းစားတဲ့ကိစၥေတာ့ၿပီးၿပီ။ ..ရန္သူမတက္ခင္ အီးအီးပါတဲ့ကိစၥကို လုပ္ရအုံးမယ္။

အိမ္သာတက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရမွာေတာ့ ပထမဆုံး ခင္ဗ်ာဘာနဲ႔ အီးအီးကို စခန္းသိမ္းမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ စကၠဴလား …တုတ္လား…ေရလား…။ ေရက ရဖို႔မလြယ္တဲ့အတြက္ စဥ္းစားစရာမလို။ ကဲ…တုတ္(သို႔)စကၠဴရၿပီဆိုပါစို႔….။

အီကိြမင့္ကို ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းမွာ ခၽြတ္ထား..။ ေဘာင္ဘီးက်ယ္သီးကိုျဖဳတ္။ ေဘာင္ဘီးနဲ႔ စကၠဴကိုတဖက္ကကိုင္။ တဖက္က ေသနတ္ကိုင္ၿပီး ဘန္ကာနဲ႔မနီးလြန္း မေ၀းလြန္းကို ေျပးရပါတယ္။ နီးလြန္ရင္ အနံ႔ရမွာ စိုးလိုပါ. ေ၀းလြန္းရင္လည္း ရန္သူ႔လက္နက္ႀကီးရန္ ေၾကာက္ရပါတယ္။ လက္နက္ႀကီးဟာ တလုံးခ်င္း မွန္မွန္ပစ္ေနတဲ့အတြက္ တလုံးနဲ႔တလုံးၾကားမွာ စကၠန္႔ ၂၀ အခ်ိန္ရပါတယ္။ ဒီ စကၠန္႔ ၂၀ အခ်ိန္အတြင္းမွာ အီးပါးတဲ့ေနရာကိုေျပး၊ အီးပါ…၊ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘန္ကာဆီ အေရာက္ေျပးေပေတာ့..။ စကၠန္႔ ၂၀ အတြင္း ၿပီးခ်င္ရင္ ဒီလိုလုပ္ရပါတယ္။ 

အခုနကေျပာခဲ့သလို ၾကယ္သီးျဖဳတ္ထားတဲ့ေဘာင္ဘီးကိုတဖက္ကကိုင္၊ တဖက္ကေသနတ္ကိုင္ၿပီး ရန္သူ႔လက္နက္ႀကီးက်ည္အထြက္ကို ေစာင့္ရပါတယ္။ ထြက္ၿပီးလို႔ ကိုယ္စခန္းမွာကြဲၿပီဆိုတာနဲ႔ အီးပါးမဲ့ ေနရာကိုေျပးေပးေတာ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေနာက္လက္နတ္ႀကီးတလုံးက ထြက္လာပါၿပီ္။ အီးပါးမည့္ေနရာေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေဘာင္းဘီးခၽြတ္ ထိုင္ခ်လိုက္တာနဲ႔ အီးပါျခင္းအမႈ ၿပီးဆုံးရပါမယ္။ ဆိုလိုရင္းက ထိုင္ခ်ေနစဥ္အတြင္း အီးပါးေနရမည္ျဖစ္ၿပီး..ဖင္ထိုင္အက်မွာ ကိစၥၿပီးဆုံးၿပီး ျဖစ္ရပါမယ္။ ၀မ္းခ်ဳပ္ေနလို႔မရ၊ ညႇစ္ေနလို႔မရ၊ ဒါ့အျပင္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရမွာလည္း စိန္ေျပနေျပလုပ္ဖို႔ အခ်ိန္မရပါ..။ စကၠဴ (သို႔) တုတ္ျဖင့္ ခပ္သြက္သြက္(ေရွာင္လင္ေက်ာင္းထြက္ေတြဆို ပိုျမန္မယ္ထင္တယ္) သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး ဆက္သြယ္ေရေျမာင္းရွိရာသို႔ အလွ်င္အျမန္ ေျပးေပေတာ့..။ 

ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းအတြင္းသို႔ ခုန္ဆင္းလိုက္သည့္အခ်ိန္ႏွင့္တၿပိဳင္တည္း လက္နက္ႀကီးက်ကြဲသံ ကို ခင္ဗ်ားၾကာရပါလိမ့္မယ္..။ တခ်ဳိ႕ရဲေဘာ္ေတြ အိမ္သာတက္တာကို ဇိမ္ခံၿပီး တက္ၾကတယ္…။ ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြကေတာ့ အသက္ႏွင့္ရင္းၿပီး တက္ေပေတာ့..။ ကဲ..စားလို႔လည္း ၿပီးၿပီ၊ အိမ္သာတက္လို႔လည္း ၿပီးၿပီ။ ..အလင္းေရာင္မလာေသးတဲ့အတြက္ ရန္သူကမတက္ေသး..။ ရန္သူလက္နက္ႀကီးကေတာ့ တလုံးခ်င္းမွန္မွန္ အဆက္မျပတ္ပစ္ေနပါတယ္။ 

က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မေန႔ကတိုက္ပြဲမွာ ႏိုင္ထားတဲ့အရွိန္နဲ႔ အားလုံးဟာ ေပ်ာ္ရြင္တက္ႂကြေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။

မၾကာပါဘူး၊ မနက္ ၅ နာရီခြဲ အလင္းေရာင္ ပ်ဳိးတာနဲ႔ ရန္သူ႔ရဲ႕လက္နက္ႀကီးဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေရွ႕တန္း ဘန္ကာေတြဆီကို မိုးၿပိဳသလို ရြာခ်လာပါေတာ့တယ္။

ရန္သူရဲ႕တိုက္နည္းက သူ႔ရဲ႕လက္နက္ႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေတြကို ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ ဖိပစ္ထားခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕ေခ်မႈန္းေရးတပ္ေတြက က်ေနာ္တို႔နဲ႔လက္တကမ္းအကြာ ျခံစည္းရိုးနားကို ကပ္ထားရမွာပါ။ လက္နက္ႀကီးပစ္တာရပ္တာနဲ႔တၿပိဳင္တည္း သူ႔ရဲ႕တပ္ေတြက ပစ္တက္တက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ေခ်မႈန္း ရမွာပါ။ ရန္သူနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ကိုက္ ၅၀ အကြာအေ၀းေလာက္ပဲရွိတဲ့အတြက္ တခါတရံမွာ ရန္သူ႔ရဲ႕ လက္နက္ႀကီးက်ည္ဟာ လြဲေခ်ာ္ၿပီး သူ႔လူဘက္ ျပန္က်ကာ ကိုယ္က်ည္နဲ႔ကိုယ္ ေသေၾက ဒဏ္ရာ ရတတ္ပါ တယ္။

လက္နက္ႀကီးအပစ္ရပ္သြားတာနဲ႔ တၿပိဳင္တည္း ရန္သူ႔ရဲ႕ G3,G4,M.79 နဲ႔ ခြင္းဗုံးပစ္သံေတြ ဆူညံစြာ ေပၚ ထြက္လာသလို က်ေနာ္တို႔ဘက္ကလည္း AK.47,M.16,R.P.G နဲ႔ ဘဇူးကာ လက္နက္သံေတြ ေပါက္ကြဲ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္တခုလုံးလည္း လက္နက္ငယ္သံ၊ ယမ္းခိုး၊ ဖုန္လုံး၊ သစ္ကိုင္းက်ဳိး အစေတြနဲ႔ ဆူညံရွုဳပ္ေထြသြားေတာ့တာပဲ။ 

က်ေနာ္လည္း တိုက္ပြဲစျဖစ္ျဖစ္ခ်င္းမွာ မေန႔ကေလာက္ စိုးရိမ္စိတ္မျဖစ္ေပမဲ့ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ လႈပ္ရွားေနတုန္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ တိုက္ပြဲျဖစ္ၿပီး ၅ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ဒီပစ္ခတ္သံေတြကို ဂီတသံမ်ား ထင္လာသလားမသိ ျမဴးႂကြသလို ခံစားလာရတယ္..။ ဒီလိုခံစားရတာကို ကိုယ္ တေယာက္ထဲလားလို႔ မသကၤာလို႔ က်ေနာ္နဲ႔တြဲဘက္ ခ်စ္ပိုကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့.သူလည္း ကိုယ့္အတိုင္းပဲ ျမဴးႂကြေနတယ္။ သူပစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ကိုယ္က ဘန္ကာေဘးနားမွာ ကေန.. ကိုယ္ပစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ သူက ဘန္ကာေဘးနားမွာ ကေန..၊ စည္းခ်က္ကိုက်လို႔..။ ဒီမွာေမးစရာရွိတာက မင္းတို႔က ရုပ္ရွင္ထဲမွာလို ေသနတ္ႀကီးကိုပိုက္ၿပီး မတ္တပ္ရပ္ပစ္သလားလို႔ေမးလာခဲ့ရင္.. မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျဖရမွာျဖစ္သလို..ရန္သူစစ္သားေတြဟာလည္း ရန္ကုန္မွာ အေရးအခင္းႏွိမ္နင္းသလို ေသနတ္ႀကီးပိုက္ၿပီး ပစ္တက္တက္မလာပါဘူး။ ေျမျပင္ ကို ေရျပင္ မွတ္ၿပီး ကုတ္ကပ္ၿပီး တက္ရတာေပါ့ဗ်ာ...။ 

က်ေနာ္တို႔ကလည္း ပစ္က်င္းကေန ေခါင္းေဖာ္ရုံေလးေဖာ္ၿပီး ပစ္ရတာေပါ့။ တခ်က္တခ်က္ က်ေနာ္တို႔ ႔ေက်ာင္းသားေတြထဲက ရန္သူကို “ေဟ့ေကာင္ေတြ ရန္ကုန္မွာပစ္သလို ပစ္တက္ တက္လာေလ..ဘာလဲ ခုမွေၾကာက္ေနၿပီလား” လို႔ ေအာ္ၾကတယ္…။ ဒီလိုေအာ္ေနတာကို ကိုေစာထူး(ေကအန္ယူ) ၾကားေတာ့. မေအာ္ဖို႔ လာသတိေပးတယ္..။ ရန္သူက အသံၾကားတဲ့ေနရာကို ခြင္းဗုံးလို လက္နက္ေတြနဲ႔ ပစ္တတ္ တယ္တဲ့။ က်ေနာ္တို႔လည္း ဆက္ေအာ္ခ်င္ေပမဲ့ ရပ္လိုက္ၾကတယ္..။ အလကားသက္သက္ေတာ့ ရန္သူ႔ အသတ္ မခံႏိုင္ဘူးေလး..၊ သင္ခန္းစားတခုလည္း ရလိုက္ပါတယ္..။ အသံေပးရင္ ရန္သူ႔ကို ပစ္မွတ္ေပး သလို ျဖစ္သြားမယ္ဆိုတာ..။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ပစ္ခတ္ရင္ ေနလည္ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့ ကိုယ့္အတြဲလိုက္ တေယာက္ပစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ တေယာက္ထမင္းစားေပါ့..ေရဗူးထဲကေရနဲ႔ လက္ကိုေဆး.. ထမင္းထုပ္ကိုေျဖ.. တက္သုတ္ရိုက္ၿပီး အျမန္စား။ ၿပီးရင္ ေဘာင္ဘီးနဲ႔ လက္သုတ္လိုက္တာပဲ..။ တခါတေလ အေရးႀကီးရင္ ထမင္းစားတာကို ရပ္ထားၿပီး ထပစ္ရေသးတယ္။

ညေန ၄ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ရန္သူက အပစ္ရပ္သြားပါၿပီ။ 

သူတို႔ရဲ႕ေနာက္တန္းကို ျပန္ဆုတ္သြားၿပီး ေနာက္ေန႔အတြက္ ျပန္စုဖြဲ႔မႈလုပ္မွာပါ။ က်ေနာတို႔လည္း တိုက္ပြဲကၿပီးသြား..။ ကိုယ္လည္းႏိုင္လိုက္ေတာ့ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ဒီေန႔တေန႔တာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ေျပာၿပီး ေနာက္ေျပာင္ရီၾကေပါ့…။ ဥပမာ..က်ည္ျဖည့္တာ..က်ည္ေဘာက္ထဲကို က်ည္ဆန္ေျပာင္းျပန္ျဖည့္မိတာတို႔…၊ ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းထဲမွာ ေခ်ာ္လဲတာတို႔…၊ ရီစရာ ေတြ႔ေတာ့ ရီေပါ့ေလ။

စိတ္မေကာင္းစရာတခုက ဒီေန႔တိုက္ပြဲမွာ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြ တေယာက္မွ က်ဆုံးမႈ မရွိေပမဲ့ ရန္သူရဲ႕လက္နက္ႀကီးေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားထဲက ေအးကို၊ ေက်ာ္၀င္း၊ ေဒဗစ္ေပါလ္ ..အပါအ၀င္ ၄…၅ ေယာက္ေလာက္ ဒဏ္ရာရသြားေၾကာင္းသိရတယ္။ ေအးေလး..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ေန႔တိုက္ပြဲ အတြက္ အားေမြးရအုံးမွာေပါ့..မေသမခ်င္းေပါ့ေလ….။