က်ေနာ္နဲ႔၀မ္ခ(ေဟာင္း) တိုက္ပြဲ- ၃
က်ေနာ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (၁၉၈၈-၁၉၉၄)ရဲ႕
စစ္အာဏ႐ွင္စနစ္ တိုက္ဖ်က္ေရး
ေတာ္လွန္းေရးကာလေတြအတြင္း..က်ေနာ္ပါ၀င္ခံစားခဲ့ရတဲ့
ပုံရိပ္တခ်ိဳ႕ကို စစ္အာဏ႐ွင္စနစ္ၿပိဳလဲ
ပ်က္သုဥ္းေရးအတြက္ အတူတကြတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့
ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းေတြကို
အမွတ္ရ ဂုဏ္ျပဳျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊
ေနာင္ လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား
ေလ့လာသိရွိႏိုင္ရန္အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း..သစ္ခက္သံလြင္ အြန္လိုင္းမွတဆင့္ ေရးသားတင္ဆက္လိုက္ပါသည္။
စိုးလြင္
ဒီတေခါက္ ေမာင္ ေရွ႕တန္းကျပန္လာရင္ လက္ထပ္လို႔ရေအာင္ ေဖ့ေဖ့ကို ၾကိဳေျပာထားလိုက္မယ္” လို႔ ေရးထားတဲ့ စာတေစာင္…ေနာက္တေစာင္က” အကို အျမည္းလုပ္ဖို႔ ငါးေျခာက္ ထည့္ေပးလိုက္တယ္..။ အရက္ေတြလည္း သိပ္မေသာက္နဲ႔အုံး..။
ဒီတေခါက္ ေရွ့တန္းကျပန္လာရင္ ေမာင္ဗမာ စက္ဘီးတစီး ၀ယ္လာခဲ့ပါ။ အငယ္ေကာင္ေလးလည္း လမ္းေလွ်ာက္တတ္ေနၿပီ” တဲ့။ ေအာ္..သူတို႔ေယာက်္ားေတြကေတာ့ ေသၿပီ။
(၅)
တိုက္ပြဲတတိယေျမာက္ေန႔..မနက္ ၄ နာရီထိုးျပန္ပါၿပီ။
တညလုံး ႏွစ္ေယာက္ထဲ တေယာက္တလဲ ကင္းေစာင့္ရလို႔
အိပ္ၿပီး ႏိုးလာတယ္ေျပာရမလား.. တညလုံးမအိပ္ရေသးဘူးလို႔ ေျပာရမလားမသိေတာ့ပါဘူး။
ရဲေဘာ္ေတြအားလုံး ႏုိးထၿပီဆိုတာ ေမွာင္ေနလို႔
မျမင္ရေပမဲ့ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ equipment ေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းရဲ႕ပြတ္တိုက္သံ..ခပ္အုပ္အုပ္ေခ်ာင္းဆိုးသံ..၊
ေဆးလိပ္ေသာက္ဖို႔ မီးျခစ္ျခစ္ သံ ေတြေၾကာင့္ သိေနရပါၿပီ။ ရန္သူကလည္း ထုံးစံအတုိင္းတလုံးခ်င္း
အဆက္မျပတ္ ပစ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း လုပ္ေနၾကအတုိင္း မ်က္ႏွာသစ္ ထမင္းစားၿပီး အိမ္သာတက္ဖို႔လုပ္ရပါၿပီ္။
ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္ကံဆိုးတယ္ေျပာရမလားမသိဘူး၊
အီးပါတဲ့ေနရာကိုေျပးသြားၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္တဲ့ အခ်ိန္..စားထားတာမ်ားလို႔လား..၀မ္းခ်ဳပ္လို႔ပဲလားမသိ၊
ရပ္သင့္ခ်ိန္တန္ေပမဲ့ ရပ္လို႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးက သိတဲ့အတုိင္း ရပ္ခ်င္တိုင္းရပ္လို႔မရ။
ဒါနဲ႔ပဲ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ရေတာ့တယ္. ေနာက္တလုံး လက္နက္ႀကီးက်တဲ့အထိ ေစာင့္ေတာ့မယ္လို႔။
ကိုယ့္ကံေပါ့ေလး..ဒီအခ်ိန္မွာပဲ လက္နက္ႀကီးက်ည္ဟာ
က်ေနာ့္ေခါင္း ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းေပၚကေန ၀ီေခၚၿပီး ျဖတ္သြားတာၾကားရတဲ့အတြက္ က်ေနာ့္ကို
မထိႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သိလိုက္ပါၿပီ။ ဒီတခါေတာ့ အားရပါရကို ဇိမ္က်က်သြားလိုက္ပါတယ္။
..ၿပီးေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းဆီကို မေျပးေတာ့ ဘဲ ေအးေဆးပဲ လမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။
က်ေနာ္ဘန္ကာကိုေရာက္ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ကိုေစာထူး ေရာက္လာၿပီး အေျခအေနကိုေမးတယ္.. ထူးျခားမႈမရွိေသးေၾကာင္း
ေျပာျပၿပီး..မေန႔က တိုက္ပြဲအေၾကာင္း အျပန္အလွန္ေျပာေနတုန္း..ကိုေစာထူးက က်ေနာ့္ကိုေမးတယ္..
”မေန႔က ခင္ဗ်ာေဘးနားက က်ည္ဆန္ေတြျဖတ္ေနတာ
ခင္ဗ်ားသိလား”တဲ့..
”ဟာ..မသိဘူး..၊ ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုသိတာလဲ”လို႔
ျပန္ေမးေတာ့..တရြီ ရီြနဲ႔ ေလခၽြန္သံေပးၿပီးျဖတ္သြား တာေတြဟာ က်ည္ဆံေတြေပါ့တဲ့။ ေအာင္မယ္ေလး…ကိုယ္လည္းၾကားတာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ က်ည္ဆံေတြလို႔ မထင္ဘူး..။ ေလတိုးသံလားလို႔ ထင္ေနတာ။ ကံေကာင္းလိုက္တာ၊ ေသကံမေရာက္ေသးေတာ့
အသက္မေပ်ာက္ေသးဘူးေပါ့ေလ။ ခင္ဗ်ား မေန႔က ဘာေၾကာင့္မေျပာတာလဲ ဆိုေတာ့..ခင္ဗ်ားသိတယ္
ထင္လို႔တဲ့…။ ေအးေလး..ဘာပဲေျပာေျပာ သင္ခန္းစာေနာက္တခုေပါ့။
….
ဒါနဲ႔ပဲ အလင္းေရာင္လာတာနဲ႔ တိုက္ပြဲေတြျဖစ္ျပန္ ..တေနကုန္ ပစ္ၾက ခတ္ၾက..ညေန ၄ နာရီ ေလာက္ က်ေတာ့ ရန္သူကျပန္ဆုတ္သြား..ကိုယ္ေတြကလည္း ညေနစား ထမင္းစားၾက၊ ဒီေန႔ တိုက္ပြဲအေတြ႔ အၾကံဳေတြ ေျပာၾက ရီၾက။ ညေရာက္ေတာ့ ကင္းေစာင့္ၾကျပန္..ဒီလိုနဲ႔ပဲ မိုးလင္းျပန္..
မနက္ ၄ နာရီေရာက္ေတာ့ တိုက္ပြဲ၀င္ရန္ ျပင္ရျပန္။
ဒီေန႔ ထူးျခားတယ္ခင္ဗ်ာ့၊ ရန္သူက လုံး၀လက္နက္ႀကီးမပစ္ဘူး..မနက္
၇ နာရီထိုးတဲ့အထိ လက္နက္ႀကီး လည္းမပစ္၊ ရန္သူလည္း မတက္လို႔ ေကအန္ယူက တာ၀န္ရွိတဲ့သူေတြ
ေမးၾကည့္ေတာ့.. ရန္သူတပ္ေတြ ခ်ိန္းေနတဲ့အတြက္ ဒီေန႔ရန္သူ မတက္ဘူးတဲ့..။ ေကာင္းတာေပါ့..ကိုယ္ေတြလည္း
နားရတာေပါ့..ဒီအခ်ိန္ မွာပဲ ရဲေဘာ္ တေယာက္က ေျပာလာတယ္။ ထိပ္တိုက္ ဘယ္ဘက္အျခမ္း မွာ ေကအန္ယူက
တက္ရွင္းၿပီး ရန္သူ႔အေလာင္းေတြ ေကာက္ေနတယ္တဲ့..။ ကိုယ္လည္း မျမင္ဘူးတာနဲ႔ သြားၾကည့္ခဲ့တယ္။
ဟာ…ေတြ႔ပါၿပီ။ ရန္သူ႔အေလာင္ေတြ ..သုံးပုံေတာင္..တပုံကို အနည္းဆုံး အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ ရွိမယ္။ ေပါင္း အေယာက္
၆၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိမွာေပါ့။ ျမန္မာျပည္မွာေနတုန္းက စည္ပင္သာယာ က ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြကို
အဆိပ္ေကၽြးသတ္တာျမင္ဖူးပါတယ္။
ဒီေလာက္မ်ားမ်ားေသတာမျမင္ဖူးဘူး..။ ေအာ္..တရားရစရာ..အေလာင္းလာၾကည့္တဲ့
ေကအန္ယူ ရဲေဘာ္ေတြကို တေယာက္တေလာင္း မီးရွဳိ႕တဲ့ေနရာ ဆြဲပုံရမယ္ဆိုလို႔ ( ေသတာလည္း
ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ ရွိျပန္၊ ေနကလည္း ပူဆိုေတာ့ အေလာင္ေတြက အနံ႔နည္းနည္းထြက္ၿပီး ပြစိစိျဖစ္ေနပါၿပီ)
ရဲေဘာ္ ကေလးေတြခင္ဗ်ာ ရြံရြံရွာရွာနဲ႔ အေလာင္းကို ေျခေထာက္ကေနထမ္းၿပီး ေခါင္းကိုေျမႀကီးမွာ
ဒရြတ္တိုက္ ဆြဲသြားၾကတယ္။ က်ေနာမေရာက္ခင္ ဘယ္အခ်ိန္ကထဲက ဆြဲေနၾကလည္း မသိဘူး။ သူတို႔ဆြဲသြားတဲ့
လမ္းေၾကာင္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမက္ေတြေသေနၿပီး စြပ္ေၾကာင္းေတာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေသေနတဲ့ အေလာင္းေတြကို
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တေယာက္ကို အနည္းဆုံး နွစ္ခ်က္ သုံးခ်က္ထိထားတဲ့ အေလာင္းေတြႀကီးပဲ။ စစ္ဖိနပ္လည္း
စီးထားတာမေတြ႔ရဘူး။ နဂိုထဲက မစီး လာၾကတာလား..ကရင္ ရဲေဘာ္ေတြပဲ ျဖဳတ္ယူလိုက္လာေတာ့မသိဘူး..။
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ကိုယ့္ဘန္ကာကိုျပန္လာလို႔ မၾကာေသးဘူး.ကိုေစာထူးနဲ႔ ကရင္ရဲေဘာ္တေယာက္ေရာက္လာၿပီး..
သူတို႔လည္း က်ေနာတို႔အေရွ႕ကို တက္ရွင္းမယ္။ သူတို႔ကို လုံျခဳံေရးယူေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းလာေတာ့တယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္အပါအ၀င္ ၄..၅ ေယာက္ေလာက္က
ျခံစည္းရိုးအျပင္ထြက္ၿပီး လုံျခဳံေရးယူေပးေပါ့..။ ရန္သူ႔ထက္ ကိုယ့္မိုင္းကိုယ္ နင္းမိမွာကို
ေၾကာက္ေနရတယ္..။ ကိုေစာထူးနဲ႔ ရဲေဘာ္တေယာက္ လည္း ျခဳံေတာေတြကိုတိုးၿပီး.အေရွ႕ကိုထြက္သြားၾကတယ္။
၂ နာရီေလာက္ (ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကမၻာတည္သေလာက္)
ၾကာေတာ့ ေႁမြခြံအိတ္ တေယာက္ တလုံးစီထမ္းၿပီး ျပန္ေရာက္လာၾကေတာ့တာပဲ..။ က်ေနာ္တို႔လည္း
သူတို႔အထုတ္ေတြ ၀ုိင္းသယ္.. စခန္းထဲကို အျမန္ျပန္၀င္..။ ရလာတဲ့ အိတ္တလုံးကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့.တအိတ္လုံး
ခြင္ဗုံးေတြ။ ေနာက္ တလုံးကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ခါးေတြ လက္ေမာင္းေတြမွာပတ္တဲ့..လည္ပင္းေတြမွာဆြဲတဲ့
လက္ဖြဲ႔ေတြ.. မွတ္ပုံတင္ေတြ.လမ္းစဥ္လူငယ္ကဒ္ေတြ.စာေတြ..ေတြ႔ရတာပါပဲ။
စားစရာအေန႔နဲ႔ ငါးေျခာက္တစည္းနဲ႔ အေမြးႏႈတ္ၿပီးသား
ၾကက္နွစ္ေကာင္ ေတြ႔ရတယ္။ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္က နည္းနည္းအပုတ္နံ႔ထြက္ေနလို႔ လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး
ငါးေျခာက္ကိုေတာ့ မီးဖုတ္ ေ၀မွ်စားၾကေပါ့။
(ေနာက္ပိုင္း ဖမ္းမိတဲ့ ရန္သူစစ္သားေျပာျပလို႔သိရတာက..သူတို႔
ဒီစခန္းကို မတိုက္ခင္မွာ သက္ဆိုင္ရာ အရာရွိေတြေျပာတာက..၀မ္ခ(ေဟာင္း) စခန္းမွာ ကရင္အနည္းငယ္နဲ႔
စစ္ေရးအေတြ႔ အၾကံဳမရွိ တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြပဲ ရွိတယ္။ သူတို႔ေသနတ္ေတြဟာလည္း မီးက်ဳိးေမာင္းပ်က္ေတြ…။
မင္းတို႔၀င္တိုက္တာနဲ႔ ထြက္ေျပးသြားၾကမွာ..။ ဒါေၾကာင့္ စခန္းသိမ္းၿပီးမွ ခ်က္စားၾကမယ္ဆိုလို႔..
ရြာေတြက ၾကက္ေတြကိုရုိက္သတ္အေမြးႏႈတ္ၿပီး ယူလာတာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပတယ္)။
ရလာတဲ့စာေတြထဲက တေစာင္ကိုဖတ္ၾကည့္ေတာ့..”ေမာင္….မ….သတိရျခင္းမ်ားစြာနဲ႔
စာေရးလိုက္ပါ တယ္.။ မမွာ ကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီး..ဒီတေခါက္ ေမာင္ ေရွ႕တန္းကျပန္လာရင္ လက္ထပ္လို႔ရေအာင္
ေဖ့ေဖ့ကို ၾကိဳေျပာထားလိုက္မယ္” လို႔ ေရးထားတဲ့ စာတေစာင္…ေနာက္တေစာင္က” အကို အျမည္းလုပ္ဖို႔
ငါးေျခာက္ ထည့္ေပးလိုက္တယ္..။ အရက္ေတြလည္း သိပ္မေသာက္နဲ႔အုံး..။
ဒီတေခါက္ ေရွ့တန္းကျပန္လာရင္
ေမာင္ဗမာ စက္ဘီးတစီး ၀ယ္လာခဲ့ပါ။ အငယ္ေကာင္ေလးလည္း လမ္းေလွ်ာက္တတ္ေနၿပီ” တဲ့။ ေအာ္..သူတို႔ေယာက်္ားေတြကေတာ့
ေသၿပီ။
…က်ေနာ္လည္း ေနာက္စာေတြကို ဆက္မဖတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ရလာတဲ့ အေဆာင္လက္ဖြဲ႔ေတြကို လည္း
ေသနတ္ၿပီးတယ္ ဓားၿပီးတယ္ေျပာၿပီး လုေနၾကလို႔ ကိုယ္ပါ ၀င္လုမလား လုပ္ေသးတယ္။ ေနာက္မွ
စဥ္းစားမိတာက ပိုင္ရွင္ေတြကိုယ္တိုင္ေတာင္း တိုက္ပြဲမွာ က်ဆုံးသြားၿပီပဲဟာ.လက္ဖြဲ႔က
မစြမ္းလို႔ေပါ့…။
ဒါကို ရဲေဘာ္ေတြကို ျပန္ေျပာျပေတာ့ သူတို႔လည္း
သေဘာေပါက္ၿပီး ျပန္လႊတ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္..။
က်ေနာ္လည္း တက္ရွင္းတဲ့ ကိုေစာထူးတို႔ကို အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးၾကည္ေတာ့..ရန္သူဟာ
သူတို႔ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕အေလာင္းေတြကို မဆြဲႏိုင္လို႔ ျမဳပ္သြားရာမွာ တက်င္းကို ႏွစ္ေလာင္း
သုံးေလာင္း ျမႇဳပ္ သြားေၾကာင္း..။ တခ်ဳိ႕က်င္းေတြဆို ေျခေတြလက္ေတြေပၚေနေၾကာင္း..၊ သူတို႔လည္း
ေ၀းေ၀း မရွင္း လင္းႏိုင္ဘဲ နီးနီးပဲ ရွင္းလင္းႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ဒီေန႔တေန႔လုံး
တိုက္ပြဲမျဖစ္ေပမဲ့ ၾကားရျမင္ရသမွ် စိတ္ခ်မ္းသားစရာမရွိတာေရာ..ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ ေရမခ်ဳိးရေသးလို႔
ေရခ်ဳိးခ်င္ လာတာနဲ႔ ေသာင္းရင္ျမစ္ ကမ္းဘက္ကို ထြက္လာလိုက္ပါတယ္။
ျမစ္ကမ္းေရာက္ေတာ့ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ေနတဲ့ ဆရာအက္ကေလးကို
ေတြ႔ရလို႔ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္၊ ေသနတ္ကို ကမ္းေဘးမွာခ်လိုက္ၿပီး ေသာင္းရင္ျမစ္မွာ စိမ္ေျပနေျပ
ေရဆင္းခ်ဳိးပါတယ္။ ခ်ဳိးလို႔ တ၀က္တပ်က္ေလာက္ ရွိေသး ထိုင္းဘက္ကမ္းက စက္ေလွတစီးဟာ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔
က်ေနာ္တို႔ ဘက္ကမ္းကို ေမာင္းလာ တာေတြ႔လို႔..ကမ္းေပၚအျမန္ေျပးတက္.ေသနတ္ယူၿပီး ပစ္ခတ္ဖို႔
အဆင္သင့္ လုပ္ေနလိုက္ပါတယ္။
ဒါကိုေတြ႔တဲ့ ဆရာအက္ကေလးက မပစ္ဖို႔ က်ေနာ့္ကို လွမ္းတားပါတယ္..။
က်ေနာ္လည္း သတိနဲ႔ေစာင့္ၾကည့္ေနတုန္း..ေလွက ကမ္းေပၚကို အရွိန္နဲ႔ထိုးတင္လာပါတယ္။ ေလွေမာင္း သမားေရာ
ေလွထိုးသားပါ အျမန္ခုန္ဆင္းလာၿပီး.. ေလွ၀မ္းထဲမွာရွိေနတဲ့ ငါးဒန္ငါး (က်ေနာ္တို႔ အေခၚ..ငါးႀကီး)ေတြကို
ကမ္းေပၚကို ပစ္တင္ပါေတာ့တယ္..။ က်ေနာ္လည္း အ့ံၾသၿပီး ၾကည့္ေနမိတယ္..။
ငါးေတြကုန္တာနဲ႔ ေလွသားႏွစ္ေယာက္လည္း က်ေနာ္တို႔ကိုစကားလည္းမေျပာ
လွည့္လည္း မၾကည့္ဘဲ (ေၾကာက္လို႔) ေလွေပၚခုန္တက္ၿပီး ထိုင္းဘက္ကမ္းကို ေမာင္းေျပးပါေတာ့တယ္..။
သူတို႔ထြက္သြားတာနဲ႔ ဆရာအက္ကေလးက က်ေနာ့္ကို ..မင္းတို႔ေက်ာင္းသားေတြေခၚၿပီး တေယာက္
တေကာင္ႏႈန္း ယူခိုင္း လိုက္ကြာလို႔ ေျပာတာနဲ႔..ကိုယ့္ရဲေဘာ္ေတြကို အျမန္ေျပးေခၚ..အေမာင္ေတြလည္း
၀မ္းသာ အားရနဲ႔ ေျပး ဆြဲၾကေပါ့။
၀မ္းသာမွာေပါ့။ ေတာထဲေရာက္တာကေန ခုခ်ိန္ထိ
တပ္စိတ္တစိတ္ကို ငါးတေကာင္မွေတာင္ မစားရေသးတာ..။ တေယာက္ တေကာင္ႏႈန္းဆိုေတာ့…ခ်က္ဖို႔
ပ်င္းၾကတာလားမသိဘူး..။ မီးကင္းၿပီးပဲ စားလိုက္ၾကတယ္…။ စားလို႔၀မွ ဆရာအက္ကေလးကို ေမးၾကည့္တယ္..ဒီငါးေတြ ကို
ေကအန္ယူ က ေပးတာလား..ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ကေပးတာလားလို႔။
ဆရာအက္ကေလးေျပာျပမွာ အေၾကာင္းစုံသိေတာ့တယ္။
ဘယ္အဖြဲ႔ကမွ ေပးတာမဟုတ္ဘူး..ဒို႔နဲ႔ အစိုးရစစ္တပ္တိုက္တာကို ေလာင္းတဲ့သူေတြထဲက ႏိုင္တဲ့သူက
ေပးတာ။
အစိုးရစစ္တပ္ဘက္က ေလာင္းတဲ့သူက..မဲေဆာက္မွာေနတဲ့
ျမန္မာျပည္ဖြား ပန္ခ်ာပီကုလား သူေဌးေတြ။ ဒို႔ဘက္က ေလာင္းတာက ထိုင္းသူေဌးေတြ။ ဆယ္ဘီးကား
၅ စီး ၁၀ စီးေၾကး ေလာင္းၾကတာလို႔ ရွင္းျပ တယ္။
ေအာ္…ဒီလိုလာ။ ဟိုးဘ၀တုန္းကမ်ား ဒို႔တေတြ
တိုက္ၾကက္ေတြေမြးၿပီး ၾကက္တိုက္ခဲ့လို႔ ဒီဘ၀မွာ ဒီ၀ဋ္ေတြလာခံေနရတာနဲ႔ တူပါတယ္။
ကဲ..မိုးလည္းခ်ဳပ္ၿပီ။ ကင္းလည္း တညလုံး ေစာင့္ရအုံးမယ္…။
ဟူး….စစ္တိုက္တာမပင္ပမ္းဘူး..ကင္းေစာင့္လို႔ အိပ္ေရးပ်က္တာ ပိုပင္ပမ္းတယ္…။
Comments
Post a Comment