သစ္ခက္သံလြင္ အက္ေဆး၊ နရီမင္းရဲ႕ အိမ္အျပန္

အိမ္အျပန္ 

နရီမင္း
 

www.pinterest.com

 အဲဒီလိုမ်ဳိး “ျဖစ္သင့္တာေတြအတြက္ လုပ္ခ်င္တာေတြစေတးပစ္ရမယ္” ဆိုတဲ့ ျပ႒ာန္းခ်က္ရဲ႕ေအာက္ မွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် က်ေနာ္တို႔ဂီတာေတြ တလံုးၿပီးတလံုး ႐ုိက္ခြဲခံေနရတယ္။ ကိုယ့္ဂီတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္သူ႔ဂီတာပဲ  ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။

 

ဗလာစာရြက္ေတြ စုခ်ဳပ္ထားတဲ့ စာအုပ္ႀကီးလုိ ခႏၶာကိုယ္အလြတ္ႀကီးကိုပဲ အေမေမြးခဲ့တာပါ။ ဒီစာအုပ္ႀကီး ထဲကို စာသားတခ်ဳိ႕ ႐ိုက္ႏွိပ္လိုက္ၿပီ ဆိုပါေတာ့။ တခ်ဳိ႕စာအုပ္ေတြဟာ မူလက ဗလာအတိုင္းရွိခဲ့တဲ့ စာအုပ္ ထက္တန္ဖိုးတက္သြားၾကေလရဲ႕။ တခ်ဳိ႕ဆို တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ မူလဗလာ စာအုပ္ထက္ေတာင္ တန္ဖိုးက်သြားလုိက္တာ ေနာက္ဆံုး တစ္ျပားႏွစ္ျပားေတာင္ မတန္ေတာ့ဘူး ျဖစ္သြား တယ္။ ဟုတ္ၿပီ၊ တန္ဖိုးဆိုတာဘာလဲ။ တစ္က်ပ္၊ ႏွစ္က်ပ္၊ တစ္ေဒၚလာ၊ ႏွစ္ေဒၚလာ စသျဖင့္တဲ့လား။ 

တကယ့္တကယ္မွာ တန္ဖိုးဆုိတဲ့ေဝါဟာရကိုယ္တိုင္ကိုက သူ႔ကိုယ္ပိုင္ျဖစ္တည္မႈ ေပ်ာက္ဆံုးသြားၿပီး “တန္ ဖိုးျဖတ္သူ”ဆိုတဲ့သူတပါးရဲ႕မွီခိုျဖစ္ေနရၿပီ။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အုပ္ေရမ်ားမ်ားကုန္တဲ့စာအုပ္ေတြကေရာ တန္ ဖိုး ရွိသတဲ့လား။

က်ေနာ္က တစ္အုပ္ ဘယ္ေလာက္တန္လဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပံုႏွိပ္ေရာင္းခ်တဲ့အခါ အုပ္ေရဘယ္ေလာက္ ကုန္မွာလဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေမေမြးလိုက္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ဗလာစာအုပ္အလြတ္ႀကီးပါ။

က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ္ကိုယ္ထဲက စာသားေတြတစ္လံုးခ်င္း၊တစ္ေၾကာင္းခ်င္း တစ္မ်က္ႏွာခ်င္းဖယ္ရွားလို႔ အေမ့ ဆီကို ျပန္သြားေနခဲ့တယ္။

က်ေနာ္ဟာ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားေလးတေယာက္ပါ။ မုန္႔ဟင္းခါးႀကိဳက္တယ္။ ဝက္သားအဆီတံုးကုိ မႀကိဳက္ဘူး။ ေန႔လယ္ခင္းထမင္းစားလႊတ္ခ်ိန္ အိမ္ျပန္ထမင္းစားလို႔ ဝက္သားအဆီတံုးနဲ႔တိုးတဲ့အခါ က်််ေနာ္ ဟာ ထမင္းေရာဟင္းေရာ အေမမသိေအာင္သြန္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္တကိုယ္လံုး ဆာေလာင္မႈ နဲ႔ ဆတ္ဆတ္တုန္လို႔ ေက်ာင္းကို ျပန္လာရတယ္။ တခါတခါမွာေတာ့ ေက်ာင္းကို တည့္တည့္မတ္မတ္ ျပန္ မလာေသးဘဲ အိမ္ကေန ေက်ာင္းကို သြားတဲ့လမ္းမွာ ေဈးႀကီးထဲ ေခါင္းကိုငံု႔လို႔ အတန္ၾကာ ေျခဦးတည့္ရာ လွည့္ပတ္သြားလာေနမိတယ္။

 ကေ်နာ္ဟာ ေဈးႀကိဳ ေဈးၾကားမွာေဂၚဖီထုပ္လိုက္ရွာစားေနတဲ့ ေဘးမဲ့ႏြားတေကာင္လိုပါပဲ။ ပိုက္ဆံတစ္က်ပ္ေလာက္ ေကာက္ရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မုန္႔ဟင္းခါးတပြဲေလာက္ ဝယ္စားႏိုင္မွာပဲ။ ဘယ္ တုန္းကပိုက္ဆံတစ္က်ပ္ေလာက္ ေကာက္ရခဲ့ဖူးပါသလဲ။

အခုလိုျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ မွတ္ဉာဏ္ေတြ မႈန္ဝါးလို႔ အရာရာေဝးကြာ သြားၾကျပန္တယ္။

က်ေနာ္ဟာ ဝမ္းဗိုက္ႀကီးျပည့္တင္း ေဖာင္းကားေနတဲ့သူေတြကိုေတြ႔ရင္ အမ်ားတကာလို မနာလိုစိတ္ နဲ႔  ေဒါသ တခါမွ မျဖစ္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ အခုလိုဆာေလာင္မြတ္သိပ္ ေနရတာကိုက က်ေနာ့္ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈပါ။ 

ေလာကႀကီးဟာ မိဘဝတၱရားေက်ပြန္တဲ့ လူႀကီးလူေကာင္းႀကီးပါ။ က်ေနာ္တို႔ကို ဒီအတိုင္း ပစ္မထားခဲ့ပါ ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ကသာ ေရြးခ်ယ္မႈေနာက္ လိုက္ခဲ့တာပါ။

ညစ္ပတ္တဲ့ထမင္းလုတ္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္မစားခ်င္ဘူး။ ကေ်နာ္ေတာင္ မစားခ်င္တာ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ သူေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ေကြ်းရက္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်ေနာ့္ဗိုက္ထဲ ညစ္ပတ္တဲ့ ထမင္း လုပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားေနခဲ့ၿပီလဲ။ ေလာကႀကီးက ဆံုးမပါတယ္။ အသက္ရွင္ခ်င္ရင္ စားခ်င္ခ်င္ မစားခ်င္ခ်င္ ရတာကိုစားရမွာပဲတဲ့။ မင္းႀကိဳက္တဲ့ ဟင္းေတြခ်ည္းပဲလည္း အျမဲမျဖစ္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ကေတာ့ ျငင္းပယ္ခြင့္ရွိသေလာက္ ျငင္းပယ္လို႔ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိသေလာက္ေတာ့ ေရြးခ်ယ္ခ်င္ေသးတယ္။ ညစ္ပတ္တဲ့ ထမင္းလုတ္ေတြပဲ အလြယ္တကူ ရႏိုင္တာတဲ့လား။

က်ေနာ္ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ လပတ္စာေမးပြဲတခုအၿပီးမွာ အေဖက က်ေနာ့္ဂီတာကို ႐ိုက္ခြဲပစ္လိုက္ တယ္။ စာေမးပြဲတိုင္းမွာ အဆင့္ (၁) ရခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ဟာ အဆင့္ (၇) ျဖစ္သြားလို႔တဲ့။ ဂီတာတီးလို႔ အဆင့္က် သြားတာ။ ဒါေၾကာင့္ အဆင့္မက်ေအာင္ ဂီတာမတီးရဘူးေပါ့။

အခုေန ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဂီတာတခုလံုးကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ေနာက္ထပ္မရေတာ့ တာကို သာမွတ္မိၿပီး ေနာက္စာေမးပြဲေတြ မွာ က်ေနာ္အဆင့္ ျပန္တက္ခဲ့ရဲ႕လားဆိုတာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

အဲဒီလိုမ်ဳိး “ျဖစ္သင့္တာေတြအတြက္ လုပ္ခ်င္တာေတြစေတးပစ္ရမယ္” ဆိုတဲ့ ျပ႒ာန္းခ်က္ရဲ႕ေအာက္မွာ ေန႔ စဥ္နဲ႔အမွ် က်ေနာ္တို႔ဂီတာေတြ တလံုးၿပီးတလံုး ႐ုိက္ခြဲခံေနရတယ္။ ကိုယ့္ဂီတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္သူ႔ဂီတာ ပဲ  ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ဂီတာ႐ိုက္ခြဲသံေတြၾကားတိုင္း တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမိတယ္။ ဗိုက္ဆာတိုင္း ေဆးလိပ္ကိုပဲ မဲမဲဖြာတတ္တဲ့ ေခါင္းမာမာသူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ တေယာက္ေတာ့ ဆံုးသြားရွာၿပီ။

က်ေနာ္အေမ့အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ေလးခြတလက္ဆီ ျပန္သြားေနမိတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက က်ေနာ္တို႔ရပ္ကြက္ဟာ အခုလိုၿမိဳ႕ျပမဆန္ေသးပါဘူး။ သစ္ပင္ေတြ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းနဲ႔ တကယ့္ေတာ အုပ္ႀကီးတခုလိုပါပဲ။ ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ ေန႔ေတြဆို က်ေနာ္ဟာ ေလာက္စာလံုးထည့္တဲ့ အိတ္ကိုလြယ္လို႔။ ႏွပ္

 ေခ်းတြဲေလာင္း ေလးခြတကားကားနဲ႔ တလမ္းဝင္ တလမ္းထြက္ ေလွ်ာက္သြားေနခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ လြယ္ အိတ္ထဲပါသမွ် ေလာက္စာလံုးေတြအကုန္လံုးကို သိၾကားမင္းဆီ ဆက္သၿပီးတဲ့ေနာက္ ငွက္တေကာင္ မွ ျပဳတ္က်မလာဘဲနဲ႔ က်ေနာ့္ နံနက္ခင္းေတြၿပီးဆံုးသြားခဲ့ရတာခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ေပ်ာ္ စရာနံနက္ခင္းေတြပါ။ တကယ္ေတာ့ က်နာ္က ေလးခြပစ္ခ်င္တာပါ။ ငွက္လိုခ်င္တာမွ မဟုတ္ပဲ။

က်ေနာ့္အေမ့အိမ္ထဲ ဝင္သြားတယ္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အိမ္ျပန္မလာတဲ့သား။ အေမအရမ္း ဝမ္းသာသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ငယ္ ငယ္က ေလးခြခ်ိတ္ထားတဲ့ေနရာကိုပဲ တန္းတန္းမတ္မတ္သြားတယ္။ ဖုန္ေတြတက္လို႔ ပင့္ကူမွ်င္ေတြ ရစ္ ပတ္ေနေပမယ့္ ေလးခြေရာ သူ႔ေဘးက လြယ္အိတ္ကေလးပါ ရွိေနေသးတယ္။

(အေမဘာလို႔ ဒါေတြ ဒီအတိုင္းထားခဲ့တာပါလိမ့္။) က်ေနာ္တေယာက္ လြယ္အိတ္နဲ႔ေလးခြကိုကိုင္ၿပီး ငိုင္ေန မိတယ္။

အိမ္အျပင္ဘက္ က်ေနာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ သစ္ပင္ေတြတပင္မွမရွိၾကေတာ့ဘူး။ ငွက္ေတြလည္း တေကာင္မွမလာဘူး။ လြယ္အိတ္ထဲမွာ ေလာက္စာလံုးတလံုးမွမရွိသလို တကယ္ေတာ့ အေမလည္းမရွိ၊ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း မရွိေတာ့ပါလားကြယ္။

နရီမင္း
၁၉၉၈