သစ္ခက္သံလြင္ - ၆၉ ႏွစ္ေျမာက္ အာဇာနည္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ကဗ်ာရွည္- ေဆာင္းေဝရဲ႕ မိုးတဖြဲဖြဲတစ္ရက္ ခုထိမရပ္၊ (ဇူလိုင္ဆယ့္ကိုး ငါ့အဘိုးမေသ)

မိုးတဖဲြဖဲြ တစ္ရက္ ခုထိမရပ္
(ဇူလိုင္ဆယ့္ကိုး ငါ့အဘုိးမေသ)

ပန္းခ်ီမုတ္သုန္

 ေဆာင္းေ၀(နတေ္မာက္)

လေရာင္ကႏူးည့ံလွပလြန္းေနလား
မနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္က အခန္းထဲပန္းလိုပြင့္ေနလား
ကမ္းမကပ္ႏိုင္ဘဲဒီသမိုင္းထဲေမ်ာေနတ့ဲေလွငယ္ေတြကေကာလွလား
ႏွစ္တစ္ရာထဲေမ်ာေနတ့ဲႏိုင္ငံကေကာ လွလား
မခ်စ္လို႔မဟုတ္ပါ
အလွကုိဘ၀နဲ႔ ဖယ္ခ်ခ့ဲပါ ။

င့ါကုိဘာမွမေပးပါနဲ႔ဆိုတာကို အိမ္ေရွ႕လမ္းၾကားကေန
ကမၻာႀကီးၾကားေအာင္ ေအာ္ဟစ္သြား
ငါ့အိမ္ကုိပစ္ထားခ့ဲတ့ဲငါ့ကို
ငါ့ၿမိဳ႕ေလးကိုပစ္ထားခ့ဲတ့ဲငါ့ကို
ဘာမွမလိုခ်င္ဘူးေျပာၿပီး တခုခုလိုခ်င္ေနတ့ဲငါ့ကို
အေမွာင္ထဲခဲနဲ႔လွမ္းပစ္သလို ငါ့အခ်စ္ကိစၥပစ္ထားခ့ဲတ့ဲငါ့ကို
ဘာမွမေပးပါနဲ႔
ငါမလိုခ်င္ေသးဘူးေျပာတ့ဲအခ်ိန္မွာ ငါ့ကိုဘာမွမေပးနဲ႔
ႏွစ္ခုမလိုဘူး အမ်ားႀကီးမလိုဘူးဆိုေတ့ာ
မ်က္ရည္၊ ေသြးနဲ႔အတိတ္ လိုခ်င္တာေတြေျပာ
(အနာဂတ္ကုိေတ့ာ မင္းဘယ္ေတ့ာမွမေတာင္းနဲ႔)
ရာထူး၊ ေငြးေၾကးနဲ႔စည္းစိမ္ ငါ့ကိုဘာမွမေပးနဲ႔
အခ်စ္၊ ႏူးည့ံျခင္းနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ား ငါ့ကိုဘာမွမေပးန႔ဲ
ငါ့ကုိေပ်ာ္ရႊင္မႈမေပးနဲ႔၊ ငါ့ကုိစိတ္ညစ္ေအာင္ထား
ငါ့စကားေတြကုိ လမ္းတ၀က္ကျဖတ္ခ်
ငါ့လမ္းေတြကုိေရွ႕ကေန ပိတ္ရပ္ထား
ငါ့နာက်င္သြားမွ ေနာင္ၾကဥ္သြားမွာ
ငါ/တို႔က ဒီထက္မက နာက်င္ေနၿပီးသားပါ
သူအေရျပားေပၚမွာေတာင္ ငါ့နာက်င္မႈကသြားေပၚေနလား
အခ်ိန္ကၾကာလြန္းေနၿပီဆိုေတ့ာ ေတာင္စြယ္မွာေနကြယ္ေနၿပီလား
နယူတန္ရဲ႕ေခါင္းေပၚတည့္တည့္ ပန္းသီးထပ္ၿပီးေႁခြခ်လိုက္ရမလား
ဟီရာကလိုက္တပ္ကို ေရႏွစ္ခါ ဆင္းခ်ဳိးခိုင္းလုိက္ရမလား
ငါစဥ္းစားလုိ႔ ငါရိွေနတ့ဲရီနီေဒးကားကိုေကာ ေတြ႔မိၾကေသးလား
ေခ်ေဂြဗားရာရဲ႕ေတာင္လွန္ေရးကစားကြင္းထဲေျပးလႊားေပ်ာ္ပါးေနမိလား
မိုးထားတ့ဲဓားေအာက္မွာ ငါကသမိုင္းစာအုပ္ကိုတရြက္ခ်င္းလွန္လို႔
မီးခိုးနံ႔ ယမ္းနံံ႔ေတြၾကား ေရွ႕ဘ၀တည့္တည့္စိုက္ၾကည့့္ကာ
ေသြးခ်င္းခ်င္းနီ ငါ့ေခါင္းကုိေမ့ာထားလို႔
ပင္ပင္ပန္းပန္း ဒီလမ္းကုိငါထမ္းလာခ့ဲမယ္ဆိုၿပီး
စီးေနတ့ဲေရလို လိမ့္ေနတ့ဲေက်ာက္တုံးလို ငါေရာက္လာ ။

အေတြးထဲေျပးလႊားေနတ့ဲေသြးလည္းမလြတ္မလပ္
ဒီလမ္းခ်ဳိးလမ္းေကြ႔ေတြၾကားမွာ ေက်ာက္တုံးေက်ာက္ခဲလိုေျပးလိမ့္လာ
ငါလိုခ်င္တာရဖုိ႔ ငါရေနတာေတြအားလုံးေပးမယ္
ဒီအတိုင္းရပ္ေနလို႔ မရေတ့ာ ေရွ႕ဆက္တိုးရမယ္
လမ္းတေလွ်ာက္အေတြးကိုရပ္ၿပီး ေသြးနဲ႕လွမ္းၾကစမ္းပါ
သူ႔ကၽြန္ဘ၀ထဲ ကၽြံမက်ေအာင္ေနစမ္းပါ
သစ္သီးခဲြသလို ရန္သူနဲ႔ မိတ္ေဆြခဲြျခမ္းၾကပါ
ေျပးတတ္ ေျပးဆင္း ၿငိမ္မေနနဲ႔ ရုန္းထြက္လိုက္
တေန႔တလံ ငါ့တို႔အလံဘယ္ေျပးမလဲ။

 

Aung Htet

  ေက်ာက္တုံးေက်ာက္ခဲလိုဟန္ေဆာင္ထားၿပီး ခ်စ္တတ္သူလူငယ္တေယာက္
အက်ႌအစုတ္အျပဲေတြနဲ႔ မာေက်ာသူလူငယ္တေယာက္
သူ႔ပခုံးေပၚက မိဘအိမ္ကုိဖယ္ခ်ၿပီး ကမၻာလုံးႀကီးဆဲြတင္ခ့ဲတ့ဲလူငယ္တေယာက္
အရွက္အေၾကာက္မရိွ ၿမိဳ႕သိမ္ၿမိဳ႕ငယ္ေလးကလူငယ္တေယာက္
အရွက္အေၾကာက္မရိွ သူမ်ားႏိုင္ငံထိလြတ္လပ္ေရးကိုလိုက္ေတာင္း
အရွက္အေၾကာက္မရိွ သူမ်ားခ်ဳပ္ေပးတ့ဲကုတ္အက်ီကို၀တ္
အရွက္အေၾကာက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုေမ့ထားဖို႔မေမ့မေလ်ာ့
အရွက္အေၾကာက္မရိွတာေတာင္ အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာဖုိ႔က်ေၾကာက္လန္႔လုိ႔
အေခါင္းထဲအေလာင္းၾကပ္ေနသလို သူ႔ေခါင္းထဲမလြတ္လပ္ေၾကာင္းျပသလို႔ ။

ေလယာဥ္ေတြကိုမေၾကာက္နဲ႔ ငါတို႔ကေလယာဥ္ေတြ
ဓားေတြကိုမလန္႔နဲ႔ ငါတို႔ကဓားလက္နက္ေတြ
ႏိုင္ငံကိုခ်စ္သလားမစူးစမ္းနဲ႔ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ကႏွလုံးသားေတြ
ဆာေလာင္ေနရမယ္ ငတ္မြတ္ေနရမယ္
ဆာေလာင္ေနလို႔ပဲ ငါထမင္းမစားဘဲေနခ့ဲတာေပါ့
ဆာေလာင္ေနလို႔ပဲ ငါအ၀တ္အစားအစုတ္ေတြ၀တ္ခ့ဲတာေပါ့
ဆာေလာင္ေနလိုပဲ ဒီေလာက္အေမွာင္တုိက္ႀကီးထဲေျပးလႊားေနခ့ဲတာေပါ့
ခုေတ့ာ အေသးအမႊားပဲဆိုေတ့ာ အမႈိက္ကစၾကမယ္
ၿပီးမွ ျပႆဒ္ကိုမီးေလာင္ပစ္ၾကမယ္
လိုအပ္ရင္ မီးလိုပူမယ္
လိုအပ္ရင္ ေရလိုေအးမယ္
လိုအပ္ရင္ေက်ာင္းသား၊ လိုအပ္ရင္အိမ္ေျပး
လိုအပ္ရင္ပညာတတ္၊ လိုအပ္ရင္သူပုန္
လိုအပ္ရင္တိတ္ဆိတ္သူ လိုအပ္ရင္ဆူညံလြန္းသူ
ဒီက်ယ္ျပန္႔ေကာင္းကင္ထဲ မ်ဳိးဆက္အဆက္ဆက္ရဲ႕ေတာင္ပံေတြ
တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႂကြ အသားစေတြဖြာလန္က်ဲ
မၿပီးေသးေတ့ာ ငါတို႔ၿပီးလိုမရေသးဘူး
ငါ့ႏိုင္ငံငိုေတ့ာ ငါ့မွာမ်က္ရည္က်ရ
ငါ့ႏိုင္ငံအလင္းမရေတ့ာ ငါ့လည္းမျမင္ရ
မၿပီးေသးတ့ဲျမစ္ေရေတြ အိပ္မက္ထဲထိေတာင္လာစီးၾကတယ္ ။

အင္တာနက္မွယူပါသည္

  ငါလက္နက္ခ်ေနတာမဟုတ္ဘူး ငါပစ္မွတ္ကိုခ်ိန္ေနတာ
ငါ ဆုေတာင္းေနတာမဟုတ္ဘူး ငါတိုက္ယူေနတာ
မီးေတာက္ေတြထဲကေန ေသြးေတြအနာခံပန္းထြက္ေနတာ
နာရင္လည္း ငါမေအာ္ဘူး
ငါေအာ္ေနတာ ငါနာလို႔မဟုတ္ဘူး
မနာရင္လည္း ဘယ္သူမွမေအာ္ဘူး
မလြယ္တ့ဲလမ္းကို ငါေက်ာေပၚမွာလြယ္အိတ္လိုလြယ္လုိ႔
အနာေရာဂါကိုကုသဖို႔ အနာကိုနားလည္ရတယ္ဆိုေတ့ာ
အဲဒီအနာကို ငါ့ပါးစပ္ထဲနားထဲႏွလုံးသားထဲမွာ ေသြးေၾကာေတြလိုလြယ္လို႔
ေတာ္ေသးတယ္ ေရခဲေတာင္ေခ်ာက္နက္ႀကီးထဲက်ေတ့ာမလုိ႔
ေတာ္ေသးတယ္ အခ်စ္ေရွ႕ဒူးေထာက္လဲက်ေတ့ာမလို႔
ေတာ္ေသးတယ္ ဒီအေမွာင္တိုက္ႀကီးက ငါ့နာမည္ကိုကိုက္၀ါးၾကေတ့ာမလို႔
ဘ၀ဟာအျမဲတမ္းပြက္ကာသီကာ ရင္ခုန္ေအာင္အျမဲလုပ္တယ္
ရန္သူေတြၾကားထဲမွာ မိတ္ေဆြခ်င္းေတြ႔ဖုိ႔ပဲႀကိဳးစားပါ
လူသားေတြရဲ႕အခ်စ္စိတ္ကို ဘယ္လက္နက္မွမႏိုင္ခ့ဲပါဘူး
ဒါနဲ႔ေတာင္ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ဖို႔လာေခၚေနေသးတယ္
ဒါနဲ႔ေတာင္ ေဖ်ာ္ေျဖပဲြအတြက္ဖိတ္စာလာပုိ႔ေနေသးတယ္
ဒါနဲ႔ေတာင္ ငါ့ကိုေပ်ာ္ရြင္စရာေတြအထပ္လိုက္လာေပးၾကေသးတယ္
နာက်င္ရမယ္ဆို ကမၻာေျမကုိေဖာက္သြားစမ္း
ေကာင္းကင္ေပါက္ျပဲသြားတ့ဲအထိပ်ံတက္သြားစမ္း
သန္းေျခာက္ဆယ္နဲ႔ ငါ့အေမေပါင္းရင္ မ်က္ရည္တစက္ရတယ္
အဲဒါကိုဓားလက္နက္လို ငါေဆာင္ထားတယ္။
တြင္းထဲကေႁမြဟာအျပင္ကုိခုန္ေပါက္ေျပးထြက္လာ
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ရန္သူေတြဆီကပဲယူရမယ္ဆိုေတ့ာ
မီးေရာင္လိုေနေရာင္လို ငါ့ကိုပူစမ္းပါ
ေျမႀကီးလိုေရလို ငါ့ကိုဖို႔ပစ္စမး္ပါ
ဒါမွငါလိုခ်င္တာရမွာ
ငါးအရိုးစူးသလို သမုိင္းအရိုးမစူးရင္ၿပီးေရာ
ကားေတြေခ်ာက္ထဲထိုး က်သလို ငါ့ႏိုင္ငံမဆုံးရွံဳးရရင္ၿပီးေရာ
မလိုအပ္ရင္ ေခါင္းေပၚကဆံပင္ကုိေတာင္္ညႇပ္ထုတ္ပစ္ရမွာပဲဆိုေတ့ာ
စားပဲြေပၚကပန္အုိးကိုဖယ္လိုက္
နံရံေပၚကမွန္ကုိျဖဳတ္ခ်လိုက္
ေခါင္းကုိေခါင္းနဲ႔ျပန္ယူမယ္
ေသြးကိုေသြးနဲ႔ျပန္ေတာင္းမယ္
ၿပီးရင္ ငါ့အသက္နဲ႔ရင္းၿပီးအားလုံးေလထဲ၀ဲပစ္ခ့ဲမယ္
လြတ္လပ္ေရးကိုကိုယူဖုိ႔ မလြတ္မလပ္န႔ဲငါလာၿပီ
င့ါကုိဝွက္ထားလုိ႔ရမယ္ င့ါအသံကိုေတ့ာဝွက္ထားလို႔မရ
သစ္ပင္ႀကီးတာ ခဏထား ဘယ္ေနရာအသုံး၀င္သလဲကိုအရင္ရွာ
မလိုအပ္တ့ဲအသားစေတြကို ငါ့ဘ၀နဲ႔ခုတ္ထစ္ဖယ္ရွားရမယ္
ဒါမွ ပန္းပုရုပ္ေသးေသးလွလွေလးတခုရမွာဆိုတ့ဲလမ္းေပၚမွာ
ေသြးအထပ္ထပ္ ေခၽြးအလိမ္းလိမ္း
ကမၻာတစ္သန္းၾကာမယ္ဆိုလည္း ဒီလမ္းေပၚမွာ ငါရိွေနမယ္
ေခတ္အဆက္ဆက္ ေခတ္ေတြကုိဆက္ထားလည္း ငါအသစ္မလို
ငါ့ႏိုင္ငံအေဟာင္းကုိပဲငါျပန္ယူမယ္
သယံဇာတ၊ ေရြတြင္းေတြနဲ႔ ေက်ာက္သံပတၱျမား အကုန္ယူသြား
လက္ရိွပစၥဳပၸန္၊ သစ္ေတာနဲ႔ေတာင္တန္း အကုန္္ယူသြား
ငါ့ကေတ့ာ ငါ့ႏိုင္ငံကိုပဲျပန္ယူမယ္
ဘယ္ႏိုင္ငံသားမွ အလကားေျခာက္ေသြ႔သြားခ်င္မွာမဟုတ္
ဘယ္ျပည္သူမွ ေရလိုေတြ႔ရာအရပ္ဆီ အလိုမတူ စီးခ်င္သြားခ်င္မွာမဟုတ္
ပင္လယ္ထဲမွာ သေဘၤာဟာ ေရကိုထုိးခဲြသြားသလို
လမ္းေတြဟာကမၻာႀကီးရဲ႕ရင္ထဲ အမႊာအထပ္ထပ္ထိုးခဲြသြားသလို
ဒီကိစၥကို ေရွ႕ဆက္ရမယ့္စာသားလို ငါအသံကုန္ ျခစ္ေအာ္ေနတယ္။

အင္တာနက္မွယူပါသည္

   တသက္လုံးမေနမနားငါေရးသားလာခ့ဲတာ
အေရးအသားထဲ မရပ္မနားငါသြားလာေနခ့ဲတာ
ေအာ္သံေတြ၊ ငိုေႂကြးသံေတြ၊ ေျချပတ္လက္ျပတ္ေတြ ငါျဖတ္ေက်ာ္ရင္းန႔ဲ
ေနာက္ဆုံးေတ့ာ ငါလိုခ်င္တ့ဲစာတစ္ေၾကာင္းက လြတ္လပ္ေရးပဲ ။
လြတ္လပ္မႈဆိုတာ ကုိယ္တိုင္ဆုံးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ပဲဆိုေတ့ာ
မတရားမႈရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ထဲ တရားမႈနဲ႔ ထုိးသြင္းမယ္
တိမ္ေပၚအရုပ္ထင္သလို ေရထဲအရုပ္ေရးသလို
ေပ်ာက္ပ်က္သြားမယ့္ကိစၥအတြက္ ငါေရာက္လာတာမဟုတ္
ငါ့ကိုၾကည္ထိသြားေတ့ာ ငါ့ႏိုင္ငံေသြးထြက္သြားေသးလား
ငါၾကမ္းျပင္ေပၚဘိုင္းခနဲလဲက်ေတ့ာ ငါ့ႏိုင္ငံျပန္မထႏိုင္ေတ့ာဘူးလား
ငါ့နဲ႔အနီးဆုံးအရာေတြဖယ္ၿပီး ငါရန္သူေတြကိုလိုက္ရွာ
ထိန္လင္းဆိုေတ့ာ ထိန္လြန္းေနလင္းလြန္းေနမလား
ေတဇဆိုေတ့ာ ေပေတလြန္းတ့ဲေခတ္အပ်က္ႀကီးထဲ ငါ့ ဇ, ကို ျပမိေနလား
ေအာင္ဆန္းဆိုေတ့ာ ေအာင္ျမင္ဆန္းျပားလြန္းေနမိလား
သမိုင္းကိုအေတြးနဲ႔ေတ့ာေရးလို႔မရေတ့ာ ေသြးနဲ႔ေရးခ့ဲမယ္ ။

ဒီကိစၥဟာ ဒီတင္ၿပီးမသြားေတ့ာ
ၿပီးသြားမယ့္ေနရာထိ အသက္နဲ႔ဘ၀ကိုရင္းလုိ႔
ရင္းေနတ့ဲအနာေပၚကယင္ေကာင္ေတြကို တံေတြးနဲ႔လွမ္းေထြးလို႔
ေက်ာက္ေတာင္ထိပ္မွာ ပန္းတပြင့္
ေလေတြလိုမက်ဳိးမေက်ေအာင္ ငါထုိးစိုက္ထားခ့ဲမယ္ ။

က်ည္တစ္ေတာင့္ခ်င္း သူသိမ္းထည့္ထားကာ
ဆယ့္သုံးရက္ေန႔မွာလာၿပီး ဆယ့္သုံးေထာင့္ကိုေရတြက္ယူကာ
သူျပန္ထြက္သြားပါတယ္
မိုးတဖဲြဖဲြေန႔ရက္ဟာ တသက္လုံးမစဲေတ့ာဘူးလား
ငိုေနတာကို အဓိပၸာယ္ထပ္ဖြင့္ ဖို႔မလိုေတ့ာပါဘူး ။

တေန႔တလံ ငါတို႔ အလံဘယ္ေျပးမလဲလမ္းေပၚမွာ
သူမလိုခ်င္တာေတြယူသြားကာ
သူရွာေဖြထမ္းယူလာတ့ဲလမ္းကို ထားခ့ဲပါတယ္
ဟင္းလင္းျပင္ေကာင္းကင္ထဲကၾကယ္ပင္လယ္မွာ
နာမည္ေရးထြင္းရမယ့္ၾကယ္ပြင့္ကုိရသြား
ကမၻာႀကီးက အျမတ္ထြက္သြားပါတယ္ ။ ။ 

ေဆာင္းေ၀(နတ္ေမာက္)
19.7.2016