သစ္ခက္သံလြင္ အက္ေဆး၊ ေနေနရဲ႕ ကေ်နာ္ ...အီးယားရင္းသမား

www.chicagotribune.com

 က်ေနာ္က ၀ိဇၨာဘက္မွာ၊ အေတြးအေခၚပိုင္းမွာ စိတ္၀င္စားတယ္၊ အမွတ္မီလို႔ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္း ကို ပို႔လိုက္ေတာ့ စိတ္မ၀င္စားဘူး၊ စာလိုလို၊ ကဗ်ာလိုလို၊ လိုလို လုပ္ေနတယ္။ အေတြးသမား၊ အေငး သမား၊ အေဆြးသမားဆုိပါေတာ့.။

က်ေနာ္ .. အီးယားရင္းသမား 

 ေနေန

(၁)

သူငယ္တန္း ဆုိေပမယ့္ က်ေနာ္ မွတ္မိေနပါၿပီ၊၊ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ကေနတဲ့ ေက်ာင္းကအခန္းေတြ ဖြဲ႔မထားပါဘူး။ ေဟာႀကီးထဲမွာ အတန္းေတြကို ဒီလိုပဲ သူ႔ အကန္႔နဲ႔သူ ခြဲထားတဲ့သေဘာပါပဲ၊ တေက်ာငး္လံုးမွာ ဆရာမႏွစ္ေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္၊ တခါတေလ တေယာက္တည္းရယ္၊ ဒါေၾကာင့္ တတန္းၿပီးတတန္း လွည့္သင္ေနရတာေပါ့၊ ဒီလိုနဲ႔ တျခားအတန္းေတြကိုသင္တဲ့အခါဆုိရင္ ေနာက္ တတန္းက အားေန တတ္တယ္၊ ကစားခ်ိန္ေပးရင္ေပး၊ မဟုတ္ရင္ အတန္းထဲမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန၊ သို႔မဟုတ္ရင္ တခုခု လုပ္ခုိင္းထားတယ္၊ ဒီလုိနဲ႔ေပါ့...။

အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းအပ္ၿပီးခါစ က်ေနာ္တို႔ စာေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမသင္ရေသးပါဘူး။ စာသင္တဲ့ စံနစ္ကလည္း စာတပုဒ္ကို ဆရာမက ေရွ႕ကေန ႏွစ္ေခါက္ သံုးေခါက္ တုိင္ေပးမယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြ က ေနာက္ကေန လိုက္ဆုိမယ္၊ ၿပီးရင္ ေက်ာင္းသားေတြထဲက ေတာ္တဲ့ တေယာက္က (ရသြားတဲ့ တေယာက္က) တုိင္ေပးမယ္၊ က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြက လုိက္ဆုိမယ္၊ အားလံုးရသြားတဲ့အခါ တတန္လံုး ညီညီညာညာဆုိမယ္၊ ဒါဆုိ ရၿပီ၊၊ ေနာက္တပုဒ္ တက္လို႔ ရၿပီေပါ့၊ ဒီလုိနဲ႔ေပါ့...။ 

တေန႔မွာ... ႏွစ္တန္းမွာ ႏုိင္ငံေတာ္ အလံအေၾကာင္း သင္တယ္၊ သင္ေနၾကအတုိင္းပဲေပါ့၊ ဆရာမ တုိင္တယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြက လိုက္ဆုိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အတန္းထဲက အေတာ္ဆံုး ေက်ာင္းသား တေယာက္ကို တုိင္ခုိင္းတယ္၊ မေျဖာင့္ဘူး၊ ဆရာမက ေနာက္တေခါက္ ထပ္တုိင္တယ္၊ ထပ္ဆုိခုိင္းတယ္။ မေျဖာင့္ေသးဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဇာတ္လုိက္ျဖစ္လာမယ့္ က်ေနာ္က သူငယ္တန္းခံုမွာထုိင္ေနရင္းနဲ႔ ႏွစ္တန္း က ဆရာမတုိင္တာေတြကို လိုက္ဆုိေနရင္းနဲ႔ တို႔ (ဒို႔) အလံအေၾကာင္းကို အလႊတ္ရသြားတယ္။ 

သူငယ္တန္းခံုမွာ ထုိင္ေနရင္းနဲ႔ အလႊတ္ဆိုေနၿပီ၊၊ ဆရာမေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ႏွစ္တန္းဆီကို ေခၚတယ္၊ ၿပီးေတာ့ တုိင္ခိုင္းတယ္၊ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသား က်ေနာ္က ေရွ႕ကတုိင္.. ႏွစ္တန္း ေက်ာင္းသားေတြ က ေနာက္ကေန ညီညီညာညာ လိုိက္ဆုိေပါ့... က်ေနာ္ နာမည္ႀကီးသြားတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ ကႀကီး ခေခြးေတာင္ မသိေသးပါဘူး၊ ၾကားတဲ့ အသံကို မွတ္မိၿပီး အလြတ္ရသြားတာပါ၊ 

(၂) 

က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြက ႏွစ္ႏွစ္ဆီကြာတယ္ဗ်။ ဒါေပမဲ့ မိဘေတြက အတန္းေတြကိုတဆက္ တည္း ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ထားတယ္။ စာအုပ္ဖိုးး၊ အ၀တ္အစားဖုိးကလည္း အကုန္အက် အမ်ားႀကီး မခံရ ဘူးေပါ့၊ အလြန္အီကိုေနာ့မစ္ဆန္တဲ့ အစီအစဥ္ေပါ့။ 

စာအုပ္ေတြ၊ အ၀တ္စားေတြ၊ ထီး၊ ဖိနပ္က အစ အဆင့္ဆင့္ လက္ေျပာင္းယူၾကတယ္၊ အားလံုးဒီလိုပါပဲ။ က်ေနာ္ဆုိရင္ ငယ္ငယ္က က်ေနာ့္ အစ္ကို ဆီက "အက်" ေတြပဲ ၀တ္ရတယ္၊ သံုးရတယ္။ ထားေတာ့။ 

ဆုိခဲ့တဲ့အတုိင္း က်ေနာ္ အထက္က အစ္ကို တေယာက္၊ ႏုိ႔ညႇာက အစ္မ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ အေထြးဆံုး (ႏို႔စုိ႔) ေပါ့၊ အတန္းေတြက ဆက္တုိက္ပဲ၊ အစ္ကိုကသံုးတန္းဆိုရင္ အစ္မက ႏွစ္တန္း၊ က်ေနာ္က တတန္းေပါ့၊ က်ေနာ္ အစ္ကို စာက်က္ရင္ အသံကိုမထြက္ဘူး၊ ထြက္ရင္လည္း ဗလံုးဗေထြ၊ မသဲကြဲဘူး၊ က်ေနာ့္အစ္မက်ေတာ့ စာထြက္ရင္ အသံထြက္ၿပီး က်က္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ အီးယားရင္းသမား က်ေနာ္နဲ႔ အံကိုက္ပဲေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လို႔ ထင္တယ္။ က်ေနာ္က သံုးတန္းဆုိရင္ ေလးတန္းစာလည္း ရေနတယ္၊ ငါးတန္းေရာက္ရင္ ေျခာက္တန္း စာလည္း ရေနတယ္။ က်ေနာ့္ အစ္မ ေအာ္က်က္တဲ့စာေတြကို က်ေနာ္ ရေနတယ္။ ေက်ာင္းဖြင့္တဲ့အခါ တျခား အတန္းေဖာ္ေတြထက္ က်ေနာ္အျမဲတမ္း ေခါင္းတလံုး သာေနတယ္၊ ထူးထူးျခားျခား စာမႀကိဳးစားရဘဲနဲ႔ အတန္းတုိင္းမွာ ဆုရတယ္၊ ေလးတန္းဆုိရင္ တနယ္လံုးမွာ နံပါတ္ (၁) ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို အီးယားရင္းနဲ႔ ျဖတ္သန္းလာ လိုက္တာ ဆယ္တန္းေရာက္တဲ့ အထိ၊ ေအာင္သြားတဲ့ အထိပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္စာအလြန္ညံ့သြားတယ္။ 

မိဘေတြဆုိ မယံုႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီေကာင္ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ရည္းစားထားလို႔လား၊ တျခားမွာ အာရုံလြဲေနတာလား၊ စသျဖင့္ေပါ့။ 

တခါမွာ က်ေနာ့္ အေဖက ကင္မရာေတြေရာ၊ နားက်က္ ကက္ဆက္ကိုပါ သိမ္းဖုိ႔ အမိန္႔ထုတ္ဖူးတယ္၊ ထားေတာ့၊ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အားလံုးနဲ႔ ဆုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ပထမအေၾကာင္းက က်ေနာ္ ၀ါသနာ မပါ တာပါ၊ က်ေနာ္က ၀ိဇၨာဘက္မွာ၊ အေတြးအေခၚပိုင္းမွာ စိတ္၀င္စားတယ္၊ အမွတ္မီလို႔ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္း ကို ပို႔လိုက္ေတာ့ စိတ္မ၀င္စားဘူး၊ စာလိုလို၊ ကဗ်ာလိုလို၊ လိုလို လုပ္ေနတယ္။ အေတြးသမား၊ အေငး သမား၊ အေဆြးသမားဆုိပါေတာ့.။ ဒါက တပိုင္းပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အမွတ္ မေကာင္းတဲ့ က်ေနာ့္ အစ္မက ပထ၀ီေမဂ်ာနဲ႔ အေ၀းသင္ပဲ တက္တယ္၊ ေက်ာင္းဆရာမလုပ္ေနတယ္။ အီးယားရင္းသမား က်ေနာ္က နည္းပညာတကၠသိုလ္ေရာက္သြားတယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ ဒုကၡေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အေဆာင္ ငွားေနေတာ့လည္း တေယာက္တခန္းစီ။ စာေအာ္က်က္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း တေယာက္မွမရွိေတာ့ ဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းကလို က်ေနာ့္အစ္မက စာေအာ္က်က္လို႔ ၾကားဖူးနား၀ရွိေနတဲ့ စာေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ အားလံုး အစိမ္းသက္သက္ေပါ့၊ စာေမးပြဲ ခဏခဏ ျပန္ေျဖရတယ္။ 

အခု ျပန္စဥ္းစားၾကည္ေတာ့ က်ေနာ္ည့ံသြားတဲ့ကိစၥမွာ အီးယားရင္းနဲ႔ ဆုိင္တယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ 

(၃)

အခုေတာ့ အီးယားရင္းက ငယ္ငယ္တုန္းကေလာက္ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ တခုခုဆုိရင္ တေယာက္ က ေျပာတာလား၊ ဖတ္ဖူးတာလား၊ ၾကံဳဖူးတာလား မနည္းျပန္စဥ္းစားရတယ္။ Visual ပုိင္းလည္း အား နည္းေနပါၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ဘ၀နဲ႔ ကိုယ္..။ အနားမွာ လမ္းညြန္ျပသဆံုးမေပးမယ့္ မိဘလည္း မရွိ၊ ဆရာသမားလည္းမရွိဆုိေတာ့ တခါတေလ အီးယားရင္းနဲ႔ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြကို သတိရတယ္။ 

ဒါေပမဲ့ ဘ၀ဆုိတာက အီးယားရင္းနဲ႔ ျဖတ္သန္းလို႔ ရတာမ်ဳိးမဟုတ္ပါလားလို႔ သေဘာေပါက္တဲ့ အခါလည္း တခုခုကို လြမ္းသလို၊ စိတ္ထဲမွာ ဟာတာတာရယ္...။

ေနေန