သစ္ခက္သံလြင္၊ ၅၄ ႏွစ္ေျမာက္ ဇူလိုင္ ၇ အထိမ္းအမွတ္၊ ဗမာျပည္မွေပးစာမ်ား -ေအာင္ဆန္းစုၾကည္

ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ - ဗမာျပည္မွေပးစာမ်ား

  ထိုအခ်ိန္မွစၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပရဝုဏ္အတြင္းတြင္ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ အနံ႔အသက္မ်ားက ပ်ံ႕ႏွံ႔ လာခဲ့ေလေတာ့သည္။ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ေန႔သို႔ေရာက္လာသည့္အခါ အထက္မွပစ္ခြင့္က်လာသည္ႏွင့္ လက္ မရြံ႕ေသနတ္သမားမ်ားက လက္နက္ဆို၍ တုတ္တိုတေခ်ာင္းေတာင္မကိုင္ေဆာင္ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵၵျပေန ၾကေသာ ေက်ာင္းသားအုပ္ႀကီးအတြင္းသို႔ စက္ေသနတ္မ်ားျဖင့္ စိမ္ေျပနေျပတရစပ္ပစ္ခတ္ခဲ့ၾကေလေတာ့ သည္။ ထိုစဥ္က က်ဆံုးသြားခဲ့ၾကေသာ ေက်ာင္းသားအေရအတြက္ႏွင့္ အေျခအေနတို႔ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ...

ဇူလိုင္လ၏ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ေန႔ရက္မ်ား
 

အမွန္စင္စစ္ သာမန္အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ ဇူလိုင္လသည္ မွတ္မွတ္ရရ ကဗ်ာဆန္ေလာက္ေအာင္ ထူးခားလွ သည့္ လတလဟု မဆိုႏိုင္ေပ။

ဇူလိုင္လသည္ ပူျပင္းေသာေႏြရာသီကို တသသျဖစ္ခဲ့ရေသာ ဇြန္လႏွင့္ ေနေရာင္ျခည္တို႔ ဝင္းဝင္း ေတာက္ လာမည့္ရက္မ်ားကိုသာႀကိဳဆိုေသာ ၾသဂုတ္လတို႔၏ၾကားတြင္ ညႇပ္မိေနေသာေၾကာင့္ဟု လည္း ဆိုႏိုင္ေပ သည္။ လူသားမ်ားအေနျဖင့္ ထူးျခားေသာအႏုပညာဖန္တီးမႈတို႔ကို ျပဳလုပ္ေလ့ မရွိေသာ မထင္ရွားလွသည့္ သာမန္လ တလလည္း ျဖစ္ေနျပန္ေလသည္။ ကၽြန္မအေနႏွင့္ ဇူလိုင္လ၏အလွကိုေဖာ္က်ဴးထားေသာ ေတး ကဗ်ာတပုဒ္တေလကိုမွ ဖတ္ရႈရြတ္ဆိုဖူးျခင္းလည္း တခါမွ် မရွိခဲ့ေပ။

ကၽြန္မအတြက္အမွတ္ရစရာဆို၍ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ေဒလီၿမိဳ႕တြင္ ေက်ာင္းတက္စဥ္အတန္းထဲတြင္ စပ္ဆိုခဲ့ေသာ ကဗ်ာ တပုဒ္ေလာက္သာ ရွိေလသည္။

"ဖုန္လံုးထ၍ မိုးစရြာေသာဇူလိုင္လ" ဆိုသည့္ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္စပ္ဆိုေသာ မထင္ရွား လွသည့္ ကဗ်ာတိုေလးတပုဒ္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုလတြင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ေျမာက္ပိုင္းရွိ ေဒလီၿမိဳ႕ တြင္ မိုးစရြာလာသည့္တိုင္ ေျခာက္ေသြ႔ေသာရာသီတြင္ ထေထာင္းေထာင္းထခဲ့သည့္ ဖုန္လံုးႀကီး မ်ားကို ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း မႏွိမ္နင္းႏိုင္ေသးသည့္ ကာလတခုျဖစ္ေလသည္။

သို႔ပါေသာ္လည္း ထိုင္းထိုင္းမႈိင္းမႈိင္းႏိုင္လွေသာ ဇူလိုင္လသည္ကား ေအာက္ေမ့ဖြယ္မ်ား အလြန္မ်ားသည့္ လတလ ျဖစ္ေနျပန္ေလသည္။ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံအတြက္ ဗာဆူက်ဴးအထိမ္းအမွတ္ေန႔၊ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္ စု၏လြတ္လပ္ေရးေန႔ႏွင့္ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံမွအာဏာရွင္ဟစ္တလာအား လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္သည့္ေန႔မ်ားသည္ ဇူ လိုင္လအတြင္းတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ၾကေလသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္လည္း သမိုင္းတြင္မည့္ အမွတ္တရေအာက္ေမ့ဖြယ္ေန႔ရက္မ်ားသည္ ဇူလိုင္လထဲ၌ ပင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ၾကေပသည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ အတြင္းဝန္မ်ားရံုးတြင္ ကက္ဘိနက္ အစည္းအေဝးက်င္းပေနၾကေသာ ကၽြန္မေဖေဖႏွင့္အေပါင္းပါမ်ားအား လူမသမာတို႔က ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကေလသည္။ လြတ္လပ္ေသာဒီမိုကေရစီ ျမန္မာႏိုင္ငံအျဖစ္ ေၾကညာရန္ ၆လေလာက္ သာ လိုေတာ့ေသာအခ်ိန္တြင္ ျဖစ္ေလသည္။

ထိုေန႔က ကက္ဘိနက္အစည္းအေဝးက်င္းပေနေသာ ရံုးခန္းထဲသို႔ အစိမ္းေရာင္ယူနီေဖာင္းမ်ား ဝတ္ဆင္ ထားၾကေသာ လူသတ္သမားေလးေယာက္က ရုတ္တရက္ဝင္လာၾကၿပီး သူတို႔လက္ထဲတြင္ အသင့္ ယူေဆာင္လာၾကေသာ စက္ေသနတ္မ်ားျဖင့္ တရစပ္ပစ္ခတ္ခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မေဖေဖအပါအဝင္ ဝန္ႀကီး ၇ ဦးႏွင့္ အျခားအရာရွိ ၂ ဦးတို႔ က်ဆံုးသြားခဲ့ၾကရေလသည္။ လြတ္လပ္ေသာျမန္မာႏိုင္ငံျဖစ္ လာသည့္အခါတိုင္းျပည္တိုးတက္ေရးအတြက္စီမံကိန္းမ်ားကိုအခ်ိန္ယူေရးဆြဲေနခဲ့ၾကေသာ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ မ်ားခမ်ာ မိနစ္ပို္င္းအနည္းငယ္အတြင္းမွာပင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ ၾကရ ရွာေလေတာ့သည္။

လူသတ္မႈကို က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကသူမ်ားမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းႀကီး ဂဠဳန္ဦးေစာေခါင္းေဆာင္သည့္ လူအုပ္စု တို႔ ျဖစ္ၾကေလသည္။ သူတို႔က ႏိုင္ငံေရးအာဏာကို ေရြးေကာက္ပြဲမဲပံုးမွတဆင့္ရယူရန္ မႀကိဳးစားဘဲလက္ နက္အားကိုးသည့္အၾကမ္းဖက္ပံုစံျဖင့္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။

ဦးေစာသည္ ကၽြန္မေဖေဖတို႔  ဦးေဆာင္ေသာ ဖဆပလ (ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးႏွင့္ ျပည္သူ႔လြတ္ လပ္ေရး) ပါတီက ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီလတြင္ က်င္းပခဲ့ေသာေရြးေကာက္ပြဲတြင္ မဲအျပတ္အသတ္ျဖင့္ အႏိုင္ရရွိခဲ့သည္ ကိုမေက်နပ္သည့္အတြက္ ေရြးေကာက္ပြဲအား သပိတ္ေမွာက္ခဲ့သူ ျဖစ္ေပသည္။ ကၽြန္မေဖေဖတို႔မရွိေတာ့ လွ်င္ သူတို႔အုပ္စုအာဏာရလိမ့္မည္ဟု ဦးေစာတို႔က လြဲမွားစြာယူဆခဲ့ၾကေလသည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း တဗိုလ္က်တဗိုလ္တက္ဆိုသကဲ့သို႔ ဖဆပလပါတီ၏ ဝါရင့္ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္ေသာ ဦးႏုက ဆက္လက္ ဦးေဆာင္၍ ျမန္မာႏိုင္ငံအား လြတ္လပ္ၿပီး အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ေသာ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံျဖစ္လာေအာင္ ႀကိဳး ပမ္းခဲ့ၾကသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ၁၄ ႏွစ္အၾကာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း ဦးေဆာင္ေသာေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက အမ်ားဆႏၵအရ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ထားေသာအစိုးရလက္ ထဲမွအာဏာကို သိမ္းယူလိုက္သည့္သမိုင္းတြင္မည့္ အျဖစ္အပ်က္ႀကီးတခုက ထပ္မံျဖစ္ပြားလာခဲ့ျပန္ေလ သည္။ ထိုအခါ သမိုင္းအစဥ္အဆက္ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကေသာ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသားထုႀကီးတရပ္လံုးကမခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာခဲ့ၾက ေလေတာ့သည္။ သို႔ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက တကၠသိုလ္ဥပေဒကို ျပင္ဆင္ျပ႒ာန္းလာသည္ကို မေက်နပ္ၾက သည့္ေက်ာင္းသားမ်ားက သပိတ္တိုက္ပြဲကို စတင္ဆင္ႏႊဲလာၾကေလေတာ့သည္။

ထိုအခ်ိန္မွစၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပရဝုဏ္အတြင္းတြင္ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ အနံ႔အသက္မ်ားက ပ်ံ႕ႏွံ႔ လာခဲ့ေလေတာ့သည္။ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ေန႔သို႔ေရာက္လာသည့္အခါ အထက္မွပစ္ခြင့္က်လာသည္ႏွင့္ လက္ မရြံ႕ေသနတ္သမားမ်ားက လက္နက္ဆို၍ တုတ္တိုတေခ်ာင္းေတာင္မကိုင္ ေဆာင္ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵၵျပေန ၾကေသာ ေက်ာင္းသားအုပ္ႀကီးအတြင္းသို႔ စက္ေသနတ္မ်ားျဖင့္ စိမ္ေျပနေျပတရစပ္ပစ္ခတ္ခဲ့ၾကေလေတာ့ သည္။ ထိုစဥ္က က်ဆံုးသြားခဲ့ၾကေသာ ေက်ာင္းသားအေရအတြက္ႏွင့္ အေျခအေနတို႔ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ယေန႔ထက္တိုင္ အျငင္းပြားေနၾကဆဲပင္ ရွိေလသည္။ အစိုးရဘက္မွ မိမိတို႔ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ပစ္ခတ္ ခဲ့ေသာေၾကာင့္ က်ာင္းသား ၁၆ ေယာက္ သာ ေသဆံုးခဲ့ေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ထုတ္ျပန္ခဲ့ေလသည္။

ေနာက္တေန႔နံနက္ပိုင္းတြင္ကား ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ေၾကကြဲစရာအေကာင္းဆံုး ဇာတ္လမ္းတပုဒ္က ထပ္ ဆင့္ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ေလသည္။ ေက်ာင္းသားထုတရပ္လံုးက လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲတြင္ ႏိုင္ငံေရးစင္ျမင့္ သဖြယ္ အျမတ္တႏိုးအသံုးျပဳခဲ့ၾကေသာ ေက်ာင္းသားသမဂၢအ ေဆာက္အဦႀကီးအား အစိုးရက ဒိုင္းနမိုက္ေဖာက္ခြဲကာ ၿဖိဳခ်လိုက္ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ဝုန္းဆိုေသာအသံႀကီးႏွင့္ အတူခန္႔ညားလွသည့္ သမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးတခုလံုးမွာ ဧရာမအုတ္ခဲပံုႀကီးအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲ သြားခဲ့ရွာေလေတာ့သည္။ ထိုစဥ္ေက်ာင္းသား အမ်ားအျပား သမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးအတြင္းတြင္ စုေဝးခိုလႈံေနခဲ့ၾကေလရာ သူတို႔အားလံုးဘဝမ်ားသည္ အေဆာက္အဦႀကီးႏွင့္အတူ နိဂံုးခ်ဳပ္ သြား ခဲ့ၾကရရွာေလေတာ့သည္။

သို႔ႏွင့္ သမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးကို ၿဖိဳခ်လိုက္ၿပီး ၂၆ ႏွစ္အၾကာတြင္ ေက်ာင္းသားထုတရပ္လံုးက တျပည္လံုးမွ ျပည္သူလူထုႀကီးႏွင့္အတူလက္တြဲကာ သပိတ္တိုက္ပြဲကိုစတင္ ဆင္ႏႊဲလာၾကေလ ေတာ့သည္။ 

ေက်ာင္းသားထုတရပ္လံုး၏လႈပ္ရွားမႈႀကီးေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံအား ရာစုႏွစ္ေလးပံုတပုံမွ် တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ျဖင့္ စိုးမိုးျခယ္လွယ္လာခဲ့ေသာ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီလည္း အေရးေပၚ ပါတီညီလာခံကို ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၂၃ ရက္ေန႔တြင္ ေခၚယူက်င္းပခဲ့ၾကရေလေတာ့သည္။ ထို ညီလာခံသည္ ျပည္သူ လူထုတရပ္လံုးအား ဗိုလ္က်စိုးမိုးလာခဲ့သည့္တပါတီစနစ္အား အၿပီးတိုင္ ေျမျမႇဳပ္သုတ္သင္မည့္ ပဏာ မေတးျဖစ္ေသာ မ်ာက္မင္းအူသံႀကီးပင္ ျဖစ္ေလသည္။

ထိုေမ်ာက္မင္းအူသံႀကီးမွာ တျပည္လံုးသိမ့္သိမ့္ခါေအာင္ပ်ံ႕ႏွံ႔ကာ တုန္ခါသြားေစေလေတာ့သည္။ ထိုညီလာခံႀကီးတြင္ မဆလဥကၠ႒ဦးေနဝင္းလည္းႏႈတ္ထြက္သြားခဲ့ၿပီး ထိုညီလာခံမွတဆင့္ တတိုင္း ျပည္လံုးအား တပါတီစနစ္ႏွင့္ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီစနစ္ႏွစ္ခုတြင္ မည္သည့္စနစ္ကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ သည္ကို ျပည္သူတို႔အားေရြးခ်ယ္ခိုင္းရန္ ညႊန္ၾကားခဲ့ေလသည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း ဦးေနဝင္း၏ ေနာက္လိုက္မ်ားက တပါတီစနစ္ကိုအတင္းဖိအားေပးကာ အသက္သြင္းရန္ ႀကိဳးပမ္းလာသည့္ အတြက္ တိုင္းျပည္တဝွမ္းလံုးရွိ ျပည္သူအားလံုးက သမိုင္းတြင္မည့္ သပိတ္တိုက္ပြဲႀကီးကို ၿခိမ့္ၿခိမ့္ သဲဆင္ႏႊဲကာ ဒီမိုကေရစီျပည္ဖံုးကားႀကီးအား စတင္ဖြင့္ဟခဲ့ၾကေလေတာ့သည္။

ဇူလို္င္လသည္ ကၽြန္မတဦးခ်င္းအတြက္လည္း အလြန္ဗ်ာမ်ားခဲ့ရေသာလပင္ ျဖစ္ေလသည္။

အာဏာပိုင္မ်ားက ကၽြန္မကို ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ျဖင့္ဖမ္းဆီးခဲ့ျခင္းမွာ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၂၀ ရက္ေန႔ တြင္ ျဖစ္ေလသည္။

ထိုေန႔မတိုင္မီတရက္အလိုတြင္ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားက ကၽြန္မ၏ၿခံဝန္းေရွ႕ ကားလမ္းေပၚတြင္ စစ္ ကားမ်ား ဥဒဟိုေျပးလႊားေနၾကေၾကာင္း လာေရာက္အသိေပးၾကေလသည္။ မၾကာခင္မွာပင္ ဦးတင္ဦး၏သားက ကားျဖင့္ေရာက္လာၿပီး သူတို႔၏ေနအိမ္ကိုလည္း စစ္ကားမ်ားက ဝိုင္းထား ၾကၿပီး သူ႔ဖခင္ႀကီး၏အျပင္ထြက္ လမ္းေလွ်ာက္ခြင့္ကို ပိတ္ပင္လို္က္ၾကေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကား လာခဲ့ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္သည္ ဦးတင္ဦး အား ၆ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ေနအိမ္တြင္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ခ်လိုက္ ျခင္းအတြက္ နိဒါန္းအစပင္ ျဖစ္ေလသည္။

သို႔ႏွင့္ ကၽြန္မေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္မွ စတင္လြတ္ေျမာက္လာျခင္းမွာလည္း လြန္ခဲ့ေသာ ဇူလိုင္လ ၁၀ ရက္ေန႔ပင္ ျဖစ္ေနျပန္ေလသည္။ ထိုေန႔ညေနမွာပင္ ကၽြန္မသည္ ဦးေအာင္ေရႊ၊ ဦးၾကည္ေမာင္၊ ဦးတင္ဦးတို႔ႏွင့္ ကၽြန္မအိမ္တြင္ ေတြ႔ဆံုတိုင္ပင္ၾကၿပီးေနာက္ လြန္ခဲ့သည့္ ၆ ႏွစ္က မၿပီးဆံုး ေသးဘဲရပ္ထားခဲ့ၾကသည့္ ကၽြန္မတို႔၏လႈပ္ရွားမႈမ်ားကိုဆက္လက္လႈပ္ရွားရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကေပ သည္။

ကၽြန္မမွတ္မိသမွ် ထိုေန႔သည္ လြန္စြာဆိတ္ၿငိမ္လွေသာ ေန႔တေန႔ျဖစ္သကဲ့သို႔ သမိုင္းတြင္မည့္ ထူးျခားသည့္ ေန႔တေန႔လည္း ျဖစ္ခဲ့ေပသည္။

ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ - ဗမာျပည္မွေပးစာမ်ားမွ ...

တို႔ဗမာအစည္းအရုံး Dobama Asiayone ေဖ့္ဘြတ္မွ ယူပါသည္။