သစ္ခက္သံလြင္ ၀တၳဳတို -ဝါက်ျဖဴ၏ ရနံ႔ဟာ ညနဲ႔ဘ၀ကိုျဖတ္ေဖာက္လာတယ္

ရနံ႔ဟာ ညနဲ႔ ဘဝကို ျဖတ္ေဖာက္လာတယ္

၀ါက်ျဖဴ

 

www.notey.com

  ခေရပင္ႀကီးမ်ား၏ေအာက္တည့္တည့္တြင္ အေမွာင္ရိပ္တို႔က ဝိုးတဝါး ျခဳံလႊားထားၾကသည္။ အလင္းဝိုးတဝါးၾကားမွ လြင့္လာေသာေလေျပတြင္ ပန္းရနံ႔စူးစူးက ႏွာသီး ဝကိုဝင္တိုးၿပီး ေႏွာက္ယွက္ေနေတာ့၏။ အေမွာင္ခပ္စိတ္စိတ္ဖိထားေသာေနရာတဝိုက္မွာ လူရိပ္အခ်ိဳ႕ကိုေတြ႔ရသည္။ မွင္တက္မိသြား၏။

တလွမ္းခ်င္းဆုတ္ခြာသြားေသာညအရိပ္ကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ တထစ္ခ်င္းလွမ္းတက္လာသလို။ တဆင့္ခ်င္းပြင့္အာလာေတာ့မဲ့ညဟာ အစြမ္းကုန္ဖြင့္လွပ္ ၿပီးေနာက္ တရက္ဆီသို႔ ေျခဦးကၽြံဝင္ေတာ့မည္ ထင္မိ၏။ မာက်ဴရီအလင္းစမ်ား ကြက္တိကြက္ၾကားစြန္းထင္းေနေသာေက်ာင္း၏ဝရန္တာဆီ ထြက္ေလွ်ာက္မိသည္။ အမွတ္ကိုစိတ္ႏွင့္မလြတ္ထြက္သြားေစရန္အတြက္ ေျခလွမ္းဆီသို႔ အမွတ္တင္သည္။ ႂကြသည္၊ လွမ္းသည္၊ ခ်သည္။ 

အမွတ္ဝန္းဆီမွတဆင့္ ႏွစ္ထပ္ေက်ာင္းေဆာင္ေအာက္မွခေရပင္တန္းဆီ အၾကည့္ေရႊ႕မိ၏။ အသိ၊ သတိကိုျပန္ဆြဲတင္သည္။ ႂကြသည္။ လွမ္းသည္။ ခ်သည္။ မသိစိတ္မွတဆင့္ အမွတ္ဝန္းသည္ ဘယ္အခ်ိန္လြင့္သြားမွန္းမသိလိုက္ေတာ့။ 

တရားထိုင္ရန္ေက်ာင္း။ ဆြမ္းစားေက်ာင္းႏွင့္သိမ္တို႔ၾကား ကြက္လပ္က်ယ္တြင္ ခေရပင္တန္းရွိသည္။ အရိပ္အာဝါသႏွင့္ေအးခ်မ္းလွေသာေနရာေလးျဖစ္၏။ ေက်ာင္းသုံးေက်ာင္းဆိုင္ထားေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းအတြင္းမွအလင္းရိပ္မ်ား ကြက္တိကြက္ၾကား ဖိတ္စင္က်ေနသည္။ ခေရပင္ႀကီးမ်ား၏ေအာက္တည့္တည့္တြင္ အေမွာင္ရိပ္တို႔က ဝိုးတဝါး ျခဳံလႊားထားၾကသည္။ အလင္းဝိုးတဝါးၾကားမွ လြင့္လာေသာေလေျပတြင္ ပန္းရနံ႔စူးစူးက ႏွာသီး ဝကိုဝင္တိုးၿပီး ေႏွာက္ယွက္ေနေတာ့၏။ အေမွာင္ခပ္စိတ္စိတ္ဖိထားေသာေနရာတဝိုက္မွာ လူရိပ္အခ်ိဳ႕ကိုေတြ႔ရသည္။ မွင္တက္မိသြား၏။ အမွတ္လြတ္သြားၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာစူးစိုက္ ၾကည့္မိသည္။

အရိပ္ခပ္ႀကီးႀကီးတခုႏွင့္ ခပ္ေသးေသးအရိပ္ႏွစ္ခုကို ေတြ႔ေနရသည္။ ကုန္းလိုက္၊ ကြလိုက္၊ ထိုင္လိုက္၊ ထလိုက္ႏွင့္ ေရႊ႕လ်ားေနေသာအရိပ္မ်ားကိုၾကည့္ရင္း အေတြးလြင့္မိျပန္သည္။ 

ခေရပန္းေကာက္ေနတာပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။

ပန္းရနံ႔ကိုေပြ႔ယူလာေသာေလေျပတခ်က္အသုတ္တြင္ ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းမ်ား ထသြားမိသည္။ ရုံထားေသာသကၤန္းအတြင္းမွ ဇီဝျဖစ္စဥ္ေသြးေၾကာမ်ားအတြင္း တဖ်န္းဖ်န္းႏွင့္ ငလွ်င္တခု လႈပ္ခတ္သြားသည္ကဲ့သို႔ပင္။ မထင္မွတ္ဘဲ အတိတ္၏ေၾကကြဲဆို႔နင့္ဖြယ္အရိပ္အေရာင္မ်ားက တခါကဆီသို႔ မ်က္ဝန္းကိုလွည့္ေျပာင္းပစ္လိုက္သလို ခံစားလိုက္ရပါသည္။ 

********* 

ေဆးပင္စင္စားဝန္ထမ္းအိုႀကီးတေယာက္ရဲ႕ေနာက္မွကပ္လိုက္ခဲ့ၾကရေသာမိသားစုဘဝမ်ား။ ပင္စင္ယူၿပီးေထာက္ပံေၾကးေလးမ်ားႏွင့္သာ ရပ္တည္ခဲ့ၾကရေသာမိသားစု၏ စားဝတ္ေနေရး အခက္ အခဲမ်ားက အသက္ရူအၾကပ္ဆုံးကာလမ်ား။ အိမ္ေဘးနားဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဝင္းအတြင္းရွိ ခေရပင္ တန္းမ်ားကို အားကိုးၿပီး ညဆယ္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ မိသားစုခေရပန္းမ်ားေကာက္ခဲ့ ရေသာျဖစ္စဥ္မ်ား။ ရလာေသာ ခေရပန္းေလးမ်ားကို ႏွီးႀကိဳးေလးမ်ာႏွင့္သီကုံးၿပီး နံနက္မိုးေသာက္ လာခဲ့ေတာ့ အမျဖစ္သူက အိမ္နားမွေစ်းတန္းေလးမွာ သြားေရာင္းခဲ့ရသည္။ ေန႔လည္ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ ပန္းမ်ားကုန္မွ ေစ်းမွ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆားဝယ္ယူၿပီး ျပန္လာခဲ့သည္။ ေန႔ရက္ေတြကို ထိုကဲ့သို႔ခရီးဆက္ခဲ့ၾကရ၏။ နာမက်န္းလွေသာဖခင္ႀကီးအတြက္ ျမန္မာ့ေဆးဟုအလြယ္ေခၚေသာ ေဆးၿမွးတိုမွလြဲ၍အားကိုးရာမရွိႏိုင္ခဲ့။

 ********* 

လြင့္ေနေသာအေတြးတို႔က မည္မွ်ၾကာသြားခဲ့သည္သတိမထားႏိုင္ခဲ့ေတာ့ေပ။ မ်က္ဝန္းေရွ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ သံပုံးအစုတ္ကိုလုပ္ထားေသာမီးအိမ္ေလးဆြဲၿပီး သားအဖေတြ ထြက္သြားေတာ့မွ အသိဝင္လာသည္။

ေျခဖ်ားတဝိုက္တြင္ကိုက္ေနေသာ ျခင္မ်ားကိုေျခလႈပ္၍ခါထုတ္လိုက္ၿပီး… " ဟူး " သက္ျပင္းေမာ တခ်က္ကို ခ်လိုက္မိသည္။ ေအာ္ အခုေတာ့ ဖခင္လည္း မရွိေတာ့။ က်ေနာ္လည္း ခႏၶာျဖစ္စဥ္တခု အတြက္ သကၤန္း ဝတ္ျခင္းျဖင့္ သံသရာခရီးအတြက္ အဆိုးေတြကိုကာကြယ္ တားဆီးျခင္းႏွင့္ မိဘတို႔၏ေက်းဇူးတရားေတြကို အေကာင္းဆုံးဆပ္ျခင္းဟုယူဆၿပီး ရာသက္ပန္ သကၤန္းစည္း လိုက္ပါေတာ့သည္။ ေက်ာင္းဝရံတာ လက္တန္းကိုင္ၿပီး ေလွကားထစ္ေတြကိုနင္းကာ ဆင္းေနမိသည္။ ေလွကားအုတ္ခုံေလး ကို ေကြ႔ ၿပီး ေလွ်ာက္ ရင္း ခေရပင္တန္းဆီသို႔ ေျခဦးတည္ေနမိသည္။

အေမွာင္ရိပ္စြန္းက်ေနေသာ ခေရပင္အို ႀကီးေအာက္တည့္တည့္တြင္ ရပ္လိုက္မိသည္။ 

*********** " 

“ ေျဖာင္း " " ဗုန္း " 

အသံႏွစ္သံ တၿပိဳင္တည္း ထြက္ေပၚလာသည္။

"ေအာင္မေလး" "အေဖေသပါၿပီ။ လာၾကပါဦး "

အမ၏အလန္႔တၾကားေအာ္သံ၊ အေဖ့၏ ၿပိဳလဲက်သြားသံ။

အေမွာင္ရိပ္ထဲမွလူတေယာက္ထြက္သြားတာ။ 

အရာအားလုံးသည္ မထင္မွတ္ဘဲ တၿပိဳင္နက္ထဲ ျဖစ္ပ်က္သြားၾကသည္။ အေဖကိုေပြ႔ထူလိုက္သည္။

 " အေဖ အဲဒါဘယ္သူလဲ" " အေဖဘာျဖစ္သြားေသးလဲ" 

အေမာတေကာ အေဖ့ကို ေမးလိုက္မိသည္။ နံေဘးက အမဆီမွ အသံထြက္လာသည္။

" ဟဲ နင္မသိဘူးလား " "သိုင္းသမားမ်ိဳးျမင့္ေလ " 

"ရပ္ကြက္ထဲမွာလူႀကီးလိုလို၊ ဘာလိုလို လူစြာလုပ္ေနတဲ့လူႀကီးေပါ့ " 

အမ၏ေဒါသသံျဖင့္ တုန္ေနေသာစကားသံမ်ားႏွင့္အတူ ေနာက္ဆက္တြဲေမတၱာပို႔သံမ်ားကိုပါ ၾကားလိုက္ရသည္။

 " သမီးႀကီးဘုန္းႀကီးေက်ာင္း "ဟု အေဖစကားသံတိုးသဲ့သဲ့ကိုပါ ၾကားရ၏။ ေနာက္ရက္မွ အေမကိုေမးၾကည့္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲမွာပန္းဝင္ေကာက္လို႔ ဆုံးမတာလို႔ ေျပာတာပဲဟု အေမ့၏မေၾကနပ္သံပါေသာစကားကိုေျပာသည္။ ဘာျဖစ္လို႔မတိုင္တာလဲအေမဟု ထပ္တြန္႔တက္ၿပီးေမးမိသည္။ 

" ဟဲ့ သူကလူႀကီး " ဟဲ့တဲ့ ။

********* 

ညဥ့္၏အေမွာင္ရိပ္စြန္းေလေျပထဲမွာ ေလေႁခြ၍ ေႂကြကာက်လာေသာ ခေရပန္းေလးမ်ားကို ေငးရီၾကည့္ေန မိရင္း ရနံ႔သင္းအီမႈေတြႏွင့္အတူ ႏွာရိုးတစ္ဖက္ေဘးတြင္စီးက်ေသာ မ်က္ရည္စတို႔က ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားဆီ ငံျမျမအရသာႏွင့္အတူ ။

ဝါက်ျဖဴ 

04.07.2016