သစ္ခက္သံလြင္-ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈမွတ္တမ္း၊ စိုးလြင္ -က်ေနာ္နဲ႔၀မ္ခ(ေဟာင္း)တိုက္ပြဲ

က်ေနာ္နဲ႔ ၀မ္ခ (ေဟာင္း) တိုက္ပြဲ 

က်​ေနာ္​တာ၀န္​ထမ္​း​ေဆာင္​ခဲ့တဲ့ ​ေက်ာင္​းသားတပ္​မ​ေတာ္​ (၁၉၈၈-၁၉၉၄)ရဲ႕ ​စစ္​အာဏ႐ွင္​စနစ္​ တိုက္​ဖ်က္​​ေရး ​ေတာ္​လွန္​း​ေရးကာလ​ေတြအတြင္​း..က်​ေနာ္​ပါ၀င္​ခံစားခဲ့ရတဲ့ ပုံရိပ္​တခ်ိဳ႕ကို စစ္​အာဏ႐ွင္​စနစ္​ၿပိဳလဲ ပ်က္​သုဥ္​း​ေရးအတြက္​ အတူတကြတိုက္​ပြဲ၀င္​ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲ​ေဘာ္​သူငယ္​ခ်င္​း​ေတြကို အမွတ္​ရ ဂုဏ္​ျပဳျခင္​းျဖစ္​​ေသာ္​လည္း​ေကာင္​း၊ ေနာင္​ လူငယ္​မ်ိဳးဆက္​သစ္​မ်ား ​ေလ့လာသိရွိႏိုင္​ရန္​အတြက္​ေသာ္လည္းေကာင္​း..သစ္​ခက္​သံလြင္​ အြန္လိုင္းမွတဆင္​့ ​ေရးသားတင္​ဆက္​လိုက္​ပါသည္​။

 စိုးလြင္​

(၂၁၁) (၀မ္​ခ)

 ....................................................................................................................................

POS

အားလုံးကိုလက္နက္မတပ္ဆင္နိင္တဲ့အတြက္ လူေရြးၿပီး ေခၚသြားမယ္။ လိုက္ခ်င္တဲ့သူ လက္ေထာင္ပါ ဆိုေတာ့ တန္းစီသူအားလုံး လက္ေထာင္တာ ျမင္လိုက္ရတာ စိတ္ထဲမွာေပ်ာ္ၿပီး ၾကက္သီးေတာင္ ထမိတယ္။ 

(၁)

DAB စစ္ေၾကာင္းမဖြဲ႔ျဖစ္လို႔ တပ္ဖြဲ႔အသီးသီးမိခင္တပ္ရင္းျပန္ရေတာ့ က်ေနာတို႔တပ္စိတ္လည္း ေရေက်ာ္ စခန္း (တပ္ရင္း-၂၀၇)ကေန မိခင္တပ္ရင္းရွိရာ ၀မ္ခ(သစ္)ကို ျပန္ခဲ့ရတယ္။ ရန္သူကို လက္နက္ကိုင္ တိုက္ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပ်က္ျပယ္ၿပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျပန္ခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္တို႔ တေတြ တပ္ရင္းကိုျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း က်န္ခဲ့တဲ့ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ျပန္ေတြ႔ရလို႔ စိတ္ပ်က္သမွ်ကိုေမ့ၿပီး ေပ်ာ္ရ တာပါပဲ။ စခန္းမွာ နွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ထုံစံအတုိင္း ႏွိပ္စက္ေနက် ငွက္ဖ်ားက၀င္လာ… ကီြနင္ေတြေသာက္ …. လူနာဆိုၿပီးေရြးခ်ယ္စရာမရွိတဲ့ စားေနၾက ငါးပိစိမ္း ေဖ်ာ္ရည္နဲ႔ ထမင္းစား။ ၿပီးေတာ့ အန္…။ 

ဒီလိုနဲ႔လုံးခ်ာလည္လိုက္ေနတုန္း တေန႔ ညေန ၄း၀၀ နာရီမွာ ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္အားလုံး တန္းစီရမယ္လို႔ ဗိုလ္လွေ၀(K.N.U) (ေက်ာင္းသားေရးရာ တာ၀န္ခံ)ရဲ႕အမိန္႔ကို ၾကားရေတာ့ ဘာသတင္းမ်ားၾကားရမလဲ ဆိုၿပီး အဖ်ားမေပ်ာက္ေသးတဲ့ၾကာက ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္မွာ သြားတန္းစီ လိုက္တယ္။ ေရာက္လာတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြလည္း ဘာသတင္းမ်ားထူးမလဲ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေမးၾက၊ ဘယ္သူမွလည္း မသိၾက ဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဗိုလ္လွေ၀ေရာက္လာၿပီး “၀မ္ခ (ေဟာင္း) ေရွ႕တန္းစခန္းကိုသြားရမယ္။ 

အားလုံးကိုလက္နက္မတပ္ဆင္နိင္တဲ့အတြက္ လူေရြးၿပီး ေခၚသြားမယ္။ လိုက္ခ်င္တဲ့သူ လက္ေထာင္ပါ ဆိုေတာ့ တန္းစီသူအားလုံး လက္ေထာင္တာ ျမင္လိုက္ရတာ စိတ္ထဲမွာေပ်ာ္ၿပီး ၾကက္သီးေတာင္ ထမိတယ္။ 

ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္လည္း လိုက္ခ်င္လြန္လို႔ အဖ်ားေတာင္ ေပ်ာက္ခ်င္ခ်င္။  ဗိုလ္လွေ၀လည္း ( ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးနဲ႔) အားလုံး လိုက္မယ္ဆိုတဲ့ အတြက္ ၀မ္းသာပါတယ္။ အေျခအေနအရ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕သာ ေခၚသြားႏိုင္မွာမို႔ ကိုယ္တိုင္ပဲ လူေရြး ေတာ့မယ္ ေျပာၿပီးေရြးပါေလေရာ။ သူ႔ေခၚႏိုး ငါေခၚႏိုးနဲ႔ေမွ်ာ္ၾကေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ ၁၀ ေယာက္ ၁၅ ေယာက္ေလာက္ ေရြး၊ ေရြးၿပီးတဲ့သူေတြ ကားေပၚတင္ၿပီး ၀မ္ခ(ေဟာင္း) ေခၚ သြား…။ က်ေနာ့္လိုပဲ အေရြးမခံရတဲ့သူေတြ လည္း ပူညံပူညံေျပာၿပီးက်န္ခဲ့။ ပါသြားတဲ့ဟိုေကာင္က သုံးမရပါဘူးတို႔၊ ဗိုလ္လွေ၀က မ်က္ႏွာလိုက္ၿပီး ေခၚသြားတာလို႔ ေျပာတဲ့ သူကေျပာေသး။ တိုက္ပြဲျဖစ္ၿပီး ေသႏုိင္တဲ့ေရွ႕တန္းစခန္းကို အလုအယက္ လိုက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ဘယ္လိုစိတ္ဓာတ္ေတြ က တြန္းအားေပးေနခဲ့သလဲ…။

လူေရြးပြဲအၿပီးႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ၀မ္ခ(ေဟာင္း) မွာလူလိုေသးတယ္ဆိုၿပီး ထပ္ေရြးျပန္ေရာ။ ဒီတခါလည္း ကိုယ္မပါ။ စိတ္တိုတိုနဲ႔ ဗိုလ္လွေ၀မ်က္ႏွာလိုက္တယ္လို႔ ကိုယ္လည္း ေျပာခ်င္ေနၿပီ။ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ျပန္လာတဲ့က်ေနာ့္ကို အတူေနေနတဲ့ အဘဗိုလ္မန္းပို(K.N.U)က…ေဟ့ေကာင္ ရန္သူက ၀မ္ခ(သစ္)နဲ႔ ၀မ္ခ(ေဟာင္း)ကို တၿပိဳင္တည္းတိုက္မွာ။ ဒီမွာပဲေန အခ်ိန္တန္ရင္ မင္းတို႔ လက္နက္ ရေစ မယ္လို႔ေျပာတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီမွာက လက္နက္ဘယ္အခ်ိန္ရမွန္း မသိဘူး။ ဟိုမွာက ေရာက္တာနဲ႔ရမွာလို႔ ေတြးေနမိတယ္။

လာျပန္ၿပီေနာက္တခါ။ လူေရြးဦးမယ္တဲ့…။ အရင္အေခါက္ေတြက လူေတြၾကားမွာ မ်က္စိရွန္းၿပီး ငါကိုမ်ား မေရြးျဖစ္လိုက္တာလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔တန္းစီတဲ့အခါ ေရွ႕ဆုံးက တန္းစီလိုက္တယ္။ ဒါလည္း အေရြးမခံရ ဘူး။ တပ္ရင္းမွာလည္း သက္ႀကီးပိုင္းနဲ႔ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့သူပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ငါအသုံးမတည့္ေတာ့ဘူးလားလို႔ ထင္မိလာၿပီ။ 

စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ေနတဲ့ေနရာျပန္လာ၊ ေမ်ာက္မိႈင္မိႈင္ၿပီး ထိုင္ေနတာကို အျမင္ကပ္လို႔လားမသိဘူး။ အဘဗိုလ္မန္းပိုက.. “ေဟ့ေကာင္ ဒီမွာငါေသနတ္ ”ဆိုၿပီး သူကိုင္ေနက် M.16 ေသနတ္ကို ထုတ္ေပးတယ္။ က်ေနာလည္း သူ႔ကိုေက်းဇူးတင္တဲ့အၾကည့္နဲ႔တခ်က္ၾကည့္၊ ကိုယ့္ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးလြယ္ ေသနတ္ ကိုင္ၿပီး ဗိုလ္လွေ၀အိမ္ရွိရာ ေျပးေတာ့တာပဲ။ မေျပးလို႔လည္းမရဘူး..။ ၀မ္ခ(ေဟာင္း)သြားမယ့္ကားက ဗိုလ္လွေ၀အိမ္ေရွ႕မွာရွိေနတာ။ ေနတိုင္းသြားတာမဟုတ္။ ရဲေဘာ္ေတြပို႔မွထြက္တာဆိုေတာ့ ..ကား လြတ္သြားရင္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ေစာင့္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားမယ္…။ ကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္ ကားကမထြက္ေသး…။ ဗုိလ္လွေ၀ကို ေသနတ္ရခဲ့ ေၾကာင္းသတင္းပို႔ေတာ့..ရီၿပီး ကားေပၚ တင္ေပးလိုက္တယ္။

၀မ္ခ(ေဟာင္း) နဲ႔ (သစ္)က ထိုင္းဘက္ကမ္းကသြားရင္နီးေပမဲ့ ျမန္မာဘက္ကသြားရင္ နည္းနည္းလွမ္း တယ္…။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀မ္ခေဟာင္းေရာက္ဖို႔ကအဓိက….

၂ နာရီ ၃ နာရီေလာက္ကားစီးလိုက္ေတာ့ …
ကဲ ေရာက္ခ်င္လြန္းတဲ့ ၀မ္ခ(ေဟာင္း) ေရာက္ပါၿပီ…..။

(၂)

ေနာက္တေန႔မိုးလင္းေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ကို ဘန္ကာတလုံးႏႈန္းေဆာက္ရမယ္ဆိုလို႔ ရဲေဘာ္ တေယာက္နဲ႔ အတူ ေျမႀကီးတူး၊ သစ္ပင္ျဖတ္၊ သဲအိတ္တင္ကို မနက္ကထဲကလုပ္လိုက္တာ ညေနမွပဲၿပီးေတာ့တယ္…။ ဒီမွာလည္း သစ္ပင္ကို မျဖတ္တတ္ ျဖတ္တတ္နဲ႔ ျဖတ္လိုက္တာ သစ္ပင္က ကိုယ့္ဘက္လဲက်လာလို႔ ေျပး လိုက္ရတာ၊ ကံေကာင္းလို႔မေသတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ အေတြ႔အၾကံဳ ရွိတဲ့ KNU က ရဲေဘာ္ေတြျပေပးမွ အဆင္ေျပေတာ့တယ္။ တေန႔လုံးလုပ္ရလို႔ ပင္ပမ္းေပမဲ့လည္း ကိုယ့္လုပ္အားနဲ႔ပထမဆုံးရလာတဲ့ အေဆာက္အဦးမို႔ ၀မ္းသာတယ္။

ပို၀မ္းသာရတာက နက္ဖန္မွာ ရန္သူ လက္နက္ႀကီးစပစ္ေတာ့မယ္လို႔ KNU က သတင္းေပး လာၿပီ။ ကိုယ္ကလည္း ဘန္ကာအၿပီး ရန္သူကလည္း စအပစ္နဲ႔ဆိုေတာ့ ဟန္ကိုက်လို႔..ဒီမွာ စကားစပ္လို႔ ထမင္းစားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာရအုံးမယ္…။ KNU က ရဲေဘာ္ေတြက နံက္ ၅ နာရီ ၆ နာရီေလာက္ဆို မနက္စာ..၊ ညေန ၄ နာရီ ၅ နာရီေလာက္ဆို ညေနစာ စားၿပီးေနၿပီး… ကိုယ္ေတြ ျမန္မာျပည္မွာေနတုန္းက မနက္ ၅ နာရီ ၆ နာရီဆိုတာ အိပ္ရာကေတာင္ ထေသးတာမဟုတ္ေတာ့ အေတာ္ကို ဒုကၡျဖစ္ တယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း …ေရာမေရာက္.. ေရာမလို႔ က်င့္တတ္လာတာေပါ့။

ေနာက္ေန႔မနက္မိုးလင္းေတာ မေန႔က ေျမတူး သစ္ခုတ္တဲ့ဒဏ္ေတြနဲ႔ ကိုယ္လက္က ကိုင္ရိုက္ ထား သလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့မွ အေမအိမ္မွာေနတုန္းက လက္ေက်ာမတင္းခဲ့တာကို ျပန္ေတြးမိၿပီး အေမ့ကို သတိရမိခဲ့တယ္….။ ေျပာရရင္ေတာ့ဗ်ာ အေမနဲ႔ရြာကိုလြမ္းၿပီေပါ့။ ကိုယ္ကလည္း ဆိုးတယ္လို႔ေျပာရမယ္။ အေမ့မွာ ကင္ဆာျဖစ္ေနလို႔ ၃ လ (သို႔) ၆ လပဲ အသက္ရွင္မယ္လို႔ ဆရာ၀န္ ေျပာတာကို ေသတဲ့ အထိမေစာင့္ႏုိင္ဘဲ ေတာခိုလာခဲ့ေတာ့..လြမ္း လြမ္း ေသေအာင္လြမ္းေပါ့………။

KNU ရဲ႕ ၾကားျဖတ္သတင္းအတိုင္း ရန္သူက 81mm..120mm အေျမႇာက္ေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကို စက္ပစ္ ကြင္းအလားမွတ္ၿပီး ပစ္ပါၿပီ။ က်ေနာတို႔ကလည္း ရန္သူရဲ႕လက္နက္ႀကီးထြက္သံၾကားရင္ ဘန္ကာ ထဲေျပး၀င္…၊ ကိုယ္ဆီမွာက်ကြဲသံၾကားရင္ ဘန္ကာထဲက ျပန္ထြက္နဲ႔ ယိမ္တိုက္သလိုမ်ဳိးေပါ့။ ပထမ တရက္ႏွစ္ရက္ကေတာ့ ထြက္သံၾကားၾကားခ်င္ ေျပး၀င္ၾကတယ္….။ ေနာင္ အေတြ႔အၾကံဳ ရလာလို႔ ထြက္သံၾကားၿပီး စကၠန္႔ ၂၀ ၾကာမွာ ကိုယ့္ေနရာကို ဗုံးသီးေရာက္မွန္း သိလာေတာ့.. ခ်က္ခ်င္းမ၀င္ၾကေတာ့ ဘူး…။ ေဆးလိပ္မီးညိႇေနတဲ့သူနဲ႔ ေျပာလက္စ စကားကို အဆုံးသတ္ေနတဲ့သူနဲ႔၊ ဗုံးသီးက်ကြဲခါနီးမွ ဘန္ကာထဲ ၀င္ၾကေတာ့တယ္။ ထြက္လာတဲ့ဗုံးသီးရဲ႕အသံကိုနားေထာင္းၿပီး ဘယ္ေနရာဘက္ကို က်ႏိုင္ တယ္ဆိုတာကိုပါ ခန္႔မွန္းတတ္လာတယ္။ ကိုယ့္ဘက္ကိုမက်နိင္ဘူးလို႔ ထင္ရင္ ဘန္ကာထဲေတာင္ မ၀င္ေတာ့ဘူး။ ေမာင္ေက်ာင္းသားေတြက တရက္ႏွစ္ရက္အတြင္း ၀ါရင့္ စစ္သားႀကီးေတြ ျဖစ္သြား ၿပီေလ…။

ဒီေနရာမွာ ရီစရာတခုေျပာရရင္..က်ေနာ့္ေဘးနားဘန္ကာမွာ ကိုလွေရႊ (ဘားအံ) ဆိုတဲ့သူ တေယာက္ေန တယ္…။ တေန႔ ဗုံးသီးထြက္သံၾကားလို႔ က်ေနာ္ ဘန္ကာထဲ၀င္ခ်ိန္မွာ ကိုလွေရႊကို သူ႔ဘန္ကာေပၚမွာ ထိုင္ေနတာကိုေတြ႔ရတယ္။ ဒီဘက္ကို မက်နိင္ဘူးထင္လို႔ မ၀င္တာနဲ႔တူတယ္လို႔ ထင္ၿပီး သူ႔ကို က်ေနာ္ ဘာမွမေျပာဘဲ ဘန္ကာထဲ၀င္လိုက္တယ္…။ က်ကြဲသံၾကားလို႔ က်ေနာ္ျပန္ ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုလွေရႊက က်ေနာ့္ကို “ ေဟ့လူ လက္နက္ႀကီးထြက္တယ္.. ၀င္.. ၀င္” လို႔ေျပာၿပီး ဘန္ကာထဲ ေျပး၀င္ သြားေရာ.. ။ က်ေနာ္လည္း ဒီလူ ေနာက္ေနသလားေပါ့…ခဏေနေတာ့ ျပန္ထြက္လာၿပီး “ဒီတခါ ကြဲသံလည္း မၾကားဘူးေနာ္” ေျပာလို႔ သူကို ျပန္ၾကည့္ေနမိတယ္..။ သူ႔အေၾကာင္းသိတဲ့သူေတြ ေျပာျပမွာ သူနားထိုင္းတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း.လက္နက္ႀကီးထြက္သံကို မၾကားရဘဲ ကြဲသံကို ထြက္သံေလာက္ပဲၾကား ရလို႔ အျမဲတမ္းသူ႔ကို သတိေပးရေၾကာင္း သိရေတာ့တယ္..။

ဒီလိုနဲ႔ ရန္သူ႔ရဲ႕လက္နက္ႀကီးဒဏ္ကိုခံရင္ တပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ၀မ္ခ(ေဟာင္း) ထဲမွာ ေနရာ အႏွံ႔ ေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြကိုစုၿပီး ထိုင္းဘက္ကမ္းကို ေစာင့္ၾကည့္ရတဲ့ အေနာက္ ဘက္လုံျခံဳေရးကိုယူရတဲ့ ေနရာမွာခ်ထားလိုက္တယ္…။ ဒီလိုအေရးမႀကီးတဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔ကို ဘာလို႔ခ်ထားရသလဲဆိုေတာ့ ရန္သူဟာ ၀မ္ခ(ေဟာင္း)ကို အႀကီးအက်ယ္ထိုးစစ္ဆင္မွာမို႔ စစ္ေရး အေတြ႔အၾကံဳမရွိေသးတဲ့ က်ေနာ္တို႔ကို စိတ္မခ်ေသးလို႔ အေရးႀကီးတဲ့ ထိပ္တိုက္လိုေနရာမ်ဳိးမွာ ေနရာ မေပးရဲေသးတာပါ။ ၾကားညႇပ္ေျပာရရင္ ၀မ္ခ(ေဟာင္း)နဲ႔ ၀မ္ခ(သစ္)စခန္းႏွစ္ခုလုံးဟာ အိုမီဂါေကြ႔ ပုံစံမ်ဳိးပါ။ ေသာင္းရင္ျမစ္က ထိုင္းႏိုင္ငံနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံၾကားထဲမွာ စီးဆင္းေနပါတယ္…။ ၀မ္ခ(သစ္)က သတ္ကြင္းက်ဥ္းၿပီး ဘန္ကာေတြ ေကာင္းပါတယ္။ ၀မ္ခ(ေဟာင္း)က သတ္ကြင္းက်ယ္ၿပီး ဘန္ကာေတြ မေကာင္းပါ။

က်ေနာ္တို႔ေနရာခ်လို႔ၿပီးေတာ့ ဆရာအက္ကေလး(KNU)က သူနဲ႔ေနဖို႔ က်ေနာ့္ကို ေခၚထား တယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ နက္ဖန္ရန္သူတက္မယ္လို႔ သတင္းရၿပီ။


(၃)

KNU ရဲ႕ၾကားျဖတ္သတင္းေၾကာင့္ ဒီေန႔ က်ေနာ္တို႔စခန္းကို ရန္သူတိုက္မွာကို သိေနတဲ့က်ေနာ္တို႔ တေတြ မနက္ ၄ နာရီကထဲက စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ သူမ်ားေတြေတာ့မသိဘူး က်ေနာ္ ဆို ေဆးလိပ္ေသာက္လိုက္၊ တဲေပၚတက္လိုက္ ဆင္းလိုက္၊ ေသသြားတဲ့ေဆးလိပ္ မီးျပန္ညိႇလိုက္နဲ႔ တေယာက္ထဲအလုပ္ရႈပ္ေနတာ၊ ေသးေပါက္ခ်င္သလို အီးအီးပါခ်င္သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္လိုက္ေသး။ ကိုယ္ေတြကသာေစာင့္ရင္း ရင္ေမာေနရတယ္၊ ရန္သူက မနက္ ၆ နာရီထိုးေနၿပီ မတိုက္ေသးဘူး။ 

က်ေနာ္ျမန္မာျပည္မွာ တကၠသိုလ္တက္တုန္းက U.T.C (တကၠသိုလ္အရံတပ္ရင္း) ၂ ႏွစ္တက္ဖူးတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳအရ ရန္သူဟာ အေမွာင္ေပ်ာက္ အလင္းေပၚစအခ်ိန္မွာ တက္တိုက္ရ မွာပါ။ အခုေတာ့ ၇ နာရီေတာင္ထိုးၿပီ၊ မိုးလည္း ေတာ္ေတာ္လင္းေနၿပီ၊ ရန္သူက တုတ္တုတ္ေတာင္ မလႈပ္ေတာ့ သတင္း မ်ားမွားေနလား…ဂနာမၿငိမ္ရင္း ေဆးလိမ္ဖြာလိုက္ေပါ့ေလ…။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ မိုးသက္မုန္းတိုင္း က်သလို ရန္သူလက္နက္ႀကီးက်ည္ေတြဟာ က်ေနာတို႔စခန္းတခုလုံးကို က်ေရာက္ေပါက္ကြဲ လာပါေတာ့ တယ္။ ဆရာအက္ကေလးနဲ႔ သူ႔အဖြဲ႔လည္း ေသနတ္ေတြဆြဲၿပီး သူတို႔ တာ၀န္က်ရာ ထိပ္တိုက္ဘက္ ကို ေျပးတက္သြားပါတယ္။ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ တဲေပၚမွာရွိတဲ့ က်ည္ေတြနဲ႔ ရိကၡာေစာင့္ဖို႔ ထားခဲ့ပါတယ္။ လက္နက္ႀကီးက်ည္ တ၀ုန္း၀ုန္းက်ေနတဲ့အခ်ိန္ တဲေပၚမွာတေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့တဲ့က်ေနာ္ ဘယ္လို မ်ားျဖစ္ေနမလဲ မေမးနဲ႔။ ေၾကာက္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ပထမဆုံး တိုက္ပြဲအေတြ႔အၾကံဳ လည္း ျဖစ္ျပန္၊ လူပဲဗ်ာ ေသမွာေၾကာက္တာေပါ့။ လူတေယာက္မွာ ႏွစ္သက္္ ပါတာလည္း မဟုတ္…၊ ကားေတြလို တဘီးေပါက္လို႔ တဘီးလဲတပ္လို႔ ရတာလည္းမဟုတ္…။ ဒါေပမဲ့ ရန္သူစစ္ အစိုးရကို တိုက္ရအုံးမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ၀င္လာရင္ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္ဆုံးၿပီး ေဒါသနဲ႔ ရဲရင့္စိတ္ေတြ၀င္ လာတယ္။ 

ဒီလိုနဲ႔ပဲ တဲေပၚမွာ ကုတ္ကပ္ေနတုန္း လူ ၄ ေယာက္ လူနာတေယာက္ကို ပုခက္နဲ႔ထမ္းၿပီး တဲေရွ႕ ကို ေရာက္လာတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ငါတို႔ေက်ာင္းသား တေယာက္ေယာက္မ်ား ထိလာၿပီလာေပါ့။ တဲေပၚတင္လာလို႔ လူနာကိုၾကည့့္္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားမဟုတ္ဘူး။ KNU ရဲေဘာ္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီမွာ အရိုးသားဆုံး၀န္ခံရရင္ေတာ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ မဟုတ္တဲ့ အတြက္ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာသြားတယ္လို႔ ၀န္ခံပါရေစ။ 

ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္မရွိတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ မိေ၀းဖေ၀း ေတာထဲကိုေရာက္ကထဲက တဘားထိုက္ထဲ တူတူအိပ္ တူတူစားခဲ့တဲ့သံေယာဇဥ္ေပၚမူတည္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ KNU ရဲေဘာ္ေတြက သူတို႔ ဒီလူနာကိုထားခဲ့မယ္ က်ည္ဆန္ေတြသယ္ၿပီး ထိပ္တိုက္ကို ျပန္သြားမယ္လို႔ေျပာတယ္။ 

က်ေနာ္လည္း..ထားခဲ့..က်ည္ဆံေတြလည္း ယူသြားေပါ့..။ သူတို႔လည္း ထြက္သြားေရာ က်ေနာ္ လူနာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူနာက ဖုတ္လိႈက္္ဖုတ္လိႈက္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ သူ႔ေခါင္းကို ဆန္အိတ္ေပၚမွာ တင္ထားေပး လိုက္ရင္ သက္သာတန္ေကာင္းရဲ႕လို႔ေတြးၿပီး ..ေခါင္းကို ေနာက္ေစ့ကေန ဖမ္းမလိုက္တာ.. က်ေနာ့္ လက္က သူ႔ေခါင္းထဲကို ကၽြံ၀င္သြားတယ္။ အားပါးပါး ေနာက္ေစ့ကို လက္နက္ႀကီးအစ ထိထားပါလား…။ လက္မွာေပေနတဲ့ ေသြးေတြကိုလည္း ဆန္အိတ္နဲ႔ သုတ္ပစ္လိုက္တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္အခ်ိဳ႕ေရာက္လာၿပီး ထိပ္တိုက္မွာက်ည္ဆန္လိုေနလို႔ သြားပို႔ရမယ္ေျပာ တာနဲ႔ က်ည္ဆန္အခ်ဳိ႕ေပးလိုက္တယ္။

မၾကာပါဘူး ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ထပ္ေရာက္လာၿပီး က်ည္ေတာင္းျပန္လို႔ ေပးလိုက္ျပန္ေရာ…။

ဒီလို ေတာင္းလိုက္ ေပးလိုက္နဲ႔ ေနလာလိုက္တာ ေန႔လည္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ က်ည္က ကုန္သြားၿပီ။ ဘယ္သူမွလည္း လာမေတာင္းေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ေဘးပတ္၀န္းက်င္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း လက္နက္ႀကီး က်ည္က်ကြဲသံေတြကလြဲၿပီး ဘာသံ၊ ဘာလႈပ္ရွားမႈမွ မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ မသကၤာျဖစ္လာလို႔ ေက်ာင္း သားရဲေဘာ္ေတြ ရွိတဲ့ ဆက္သြယ္ေရး ေျမာင္းေတြရွိရာ ဘန္ကာေတြထဲ ဆင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ..လား…လား… တေယာက္မွမရွိေတာ့ဘူး။ 

ဆက္လက္ေဖာ္ျပသြားပါမည္....