လွေက်ာ္ေဇာ ● (၇) ရက္ဇူလိုင္ … မေမ့ႏိုင္
(၂၀၁၆ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ေန႔မွာက်ေရာက္တဲ့ (၅၄) ႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္)
(မုိးမခ၊ သစ္ခက္သံလြင္) ဇူလုိင္ ၇၊ ၂၀၁၆
၂၀၁၂- ဇူလိုင္(၇) ရက္ -ႏွစ္(၅၀)ျပည့္ကာလက အျဖစ္အပ်က္ကေလးပါ။
ဇူလိုင္ (၈) ရက္ေန႔ မနက္အေစာသတင္းနားေထာင္ဖို႔ ကြန္ျပဴတာကိုဖြင့္ျပီး ဗီြ-အို-ေအ သတင္းဌာနရဲ႕ ပင္မစာမ်က္ႏွာကိုဖြင့္လိုက္တဲ့အခါ ဇူလိုင္(၇) ရက္ႏွစ္(၅၀) ျပည့္ အခမ္းအနားလုပ္ဖို႔ ႀကိဳးပန္းေနတဲ့ ဗ-က-သေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာ … ဆိုတဲ့သတင္းေခါင္းစီးနဲ႔ အတူ ဓာတ္ပံုတပံု ပါလာပါတယ္။
အဲဒီဓာတ္ပံုကေတာ့ ဇူလိုင္(၆) ရက္ေန႔ညက ေခၚယူဖမ္းဆီးသြားတာခံရၿပီး ဇူလိုင္ (၇) ရက္ေန ႔ညမွာ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ ဗ-က-သမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အေထြ ေထြအတြင္းေရးမွဴး မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္ က ျပံဳးရႊင္ၾကည္ႏူးစြာနဲ႔ ပန္းစည္းကိုလက္ခံယူေန တဲ့ ပံုပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း (၅၀)ကလူမသိသူမသိ က်ဆံုးကုန္ၾကရတဲ့ ေနာင္ေတာ္- အစ္မေတာ္ တိုက္ပြဲ၀င္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ အေပါင္းကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရလိုက္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြက်လာမိပါတယ္။ ၀မ္းနည္းမ်က္ရည္သာမက ၀မ္းသာမ်က္ရည္ေတြလည္း ပါပါတယ္။ အခုသူတို႔ေလးေတြ ကုသိုလ္ မဆိုးရွာေတာ့ဘူး။ မိမိရဲ႕စြန္႔လႊတ္မႈ အေပၚ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း ခံရတယ္။…ဆိုတဲ့၀မ္းသာစိတ္-မုဒိတာစိတ္ပါ။ တဆက္ထဲ မွာပဲ အဲဒီကာလေတြတုန္းက ကၽြန္မရင္ထဲကေန သႏၷိ႒ာန္ တိတ္တိတ္ခ်ခဲ့မိိတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကိုျပန္သတိရ လာမိပါတယ္။
“က်သြားရတဲ့ေသြးေတြ အလဟႆ မျဖစ္ေစရပါဘူး ” ဆိုတာပါပဲ။
ဒါနဲ႔ပဲ ေအာက္ပါမွတ္တမ္းေလးကို ေရးသားမိပါေတာ့တယ္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္-မတ္လ (၂)ရက္ေန႔ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အာဏာသိမ္းစဥ္က ကၽြန္မတကၠသိုလ္ မေရာက္ေသးပါဘူး။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္မတို႔တန္းျမင့္ေက်ာင္းထြက္ လက္မွတ္ရစာေမးပြဲႀကီးေျဖေနစဥ္အတြင္း သခ်ၤာ(၁)ေျဖရမယ့္ ေန႔ပါ။ ေမးခြန္းေတြ အေရာက္ေနာက္က်လို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ စာေမးပြဲကို (၁)နာရီတိတိ ေနာက္ က်ၿပီးမွ ေျဖဆိုခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ကတန္းျမင့္ေက်ာင္းထြက္ သို႔မဟုတ္ (၉) တန္း ဆို တာ ပထမဆံုးစ တီထြင္တဲ့ႏွစ္ပါ။အရင္က (၈)တန္း ေအာင္ၿပီးရင္ တကၠသိုလ္၀င္ တန္း (၁၀) တန္း တန္းေျဖလို႔ ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔(၈)တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္က်မွ တန္းခြဲ စာေမးပြဲနဲ႔ႀကံဳရတာပါ။ ဒါ့အျပင္ ရန္ကုန္တိုင္းက တန္းျမင့္စာေမးပြဲေျဖသူေတြ ထပ္ႀကံဳ ရတဲ့ဒုကၡရွိပါေသးတယ္။ ေမးခြန္းေတြေပါက္ၾကား တယ္..ဆိုၿပီး ရန္ကုန္တိုင္း တတိုင္း လံုးကေက်ာင္းသားေတြကို ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္စာေမးပြဲ ေျဖခိုင္း တာပါပဲ။ စကတည္း ကယဥ္သကိုး ဆိုသလိုပဲ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက တက္လာလာခ်င္း ေက်ာင္းသား ထုကို ရန္စလိုက္ျခင္းပါ။ ဒါကိုဗကသမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ကန္႔ကြက္စာတမ္း ထုတ္တာေတြ ဘာေတြ လုပ္ၾက ပါေသးတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္မတို႔တေတြ ဒုတိယအႀကိမ္ စာေမးပြဲျပန္ေျဖလိုက္ရပါတယ္။
ဒီေနာက္၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ဇြန္လမွာေတာ့ ကၽြန္မတကၠ သိုလ္ စတက္ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီတုန္းက ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ဘာသာ ယူခြင့္ရွိပါတယ္။ ဥပစာတန္း သိပၸံနဲ႔ ၀ိဇြာ ပဲခြဲၿပီး သိပၸံတြဲေတြကို လိပ္ခံုး (ဆိုဗီယက္ယူနီယံက လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေဆာက္ ေပးတဲ့ ျပည္လမ္းက ေရာင္စံုအေဆာက္အဦးႀကီးနဲ႔ လိပ္ခံုးပံုစံခန္းမတို႔ပါတဲ့ ေက်ာင္း ၀င္း) မွာ တက္ရၿပီး ၀ိဇြာတြဲေတြကေတာ့ ဘီ-အို-စီေကာလိပ္လို႔ေခၚတဲ့ တကၠသိုလ္ ရိပ္သာလမ္းဖက္ကခြဲထြက္၀င္လာလို႔ရတဲ့ (ကၽြန္မတို႔အေခၚ-သေျပပင္တန္း) တထပ္တိုက္ တန္းလ်ားေဆာင္ေတြမွာ တက္ရပါတယ္။ သိပၸံတြဲယူသူေတြကို ဥပစာ(ခ)တန္းေအာင္မွတ္ မီသူေတြကို သာ ေဆးေကာလိပ္တို႔ အင္ဂ်င္နီယာေကာလိပ္တို႔ကို တက္ ခြင့္ျပဳပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အားလံုးဟာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႕လက္ေအာက္ခံ ေကာ လိပ္ေတြပါ။
၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ဇြန္လေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မွာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးဖို႔ ေတာတြင္း လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ဖိတ္ေခၚထားခ်ိန္ျဖစ္လို႔ အေတာ္အသင့္ပြင့္လင္းၿပီး လြတ္လပ္ေနပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ၁၉၆၃- ဇူလိုင္(၇) ရက္ေန႔မွာ (၇-၇-၆၂) တႏွစ္ျပည့္အခမ္းအနားကို တ-က-သ အေဆာက္အဦး၀င္း အတြင္းမွာ တခမ္းတနား က်င္းပႏိုင္ခဲ့တာပါ။
၁၉၆၂-ဇူလိုင္(၈) ရက္ေန႔က ဗံုးေဖာက္ခြဲၿပီး ၿဖိဳခ်လိုက္တဲ့ တ-က-သ အေဆာက္ အဦးႀကီးက အုတ္က်ဳိး အုတ္ပဲ့ေတြကို တေနရာမွာစုပံုထားတာပါ။အ ဲဒါကို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားက တဦးခ်င္းလက္ဆင့္ကမ္း သယ္ယူၿပီး တ-က-သ အေဆာက္အဦး၀ိုင္းထဲက ထီးထီးခ်ည္းက်န္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ေက်ာက္ တိုင္ေဘးမွာ ၇-၇-၆၂ ဆိုတဲ့ဂဏန္းသေကၤတနဲ႔ အထိမ္းအမွတ္ေက်ာက္တိုင္ကို အားခ်င္း တည္ေဆာက္ လိုက္ၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အဲဒီ ေက်ာက္တိုင္ေဘးမွာလည္း တ-က-သ အေဆာက္အဦး-ဆိုတဲ့စာတမ္းနဲ႔ တဲတန္းလ်ားရွည္ႀကီးတခု ထိုးထားပါတယ္။ အဲဒီ တဲတန္းလ်ားထဲမွာေတာ့ “(၇) ရက္ဇူလိုင္ ဓာတ္ပံုျပပြဲ” ဆိုၿပီး ၁၉၆၂-ဇူလိုင္(၇)ရက္ ေန႔ က ရိုက္ကူးထားတဲ့ရတတ္သမွ်ဓာတ္ပံုေတြ သတင္းေဆာင္းပါးေတြ ဇူလိုင္(၇) ရက္ အထိမ္းအမွတ္ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ (ျမကၽြန္းသာကဗ်ာမ်ား၊ အနီနဲ႔အျပာကဗ်ာမ်ား စသ ျဖင့္) လက္ကမ္းစာေစာင္ေတြ စုစည္းျပသထားပါတယ္။
၇-၇-၆၃ရက္မွာေတာ့ က်န္ေနရစ္တဲ့ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္အနည္းအက်ဥ္းနဲ႔ အေဆာင္ေက်ာင္းသား အခ်ဳိ႕တို႔ အဲဒီေက်ာက္တိုင္အေရွ႕မွာ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြေတြ ခ်ၿပီး သႏၷိ႒ာန္စာတမ္းေတြ ဖတ္ၾကားၾကပါတယ္။ ဆြမ္းေကၽြးတရားနာ အမွ်ေ၀ စတာ ေတြလည္းလုပ္ေသးတယ္လို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။ ဓာတ္ပံုျပပြဲကိုေတာ့ ရက္အခ်ဳိ႕ ဆက္ ဖြင့္ထားပါတယ္။
အဲဒီဓာတ္ပံုျပပြဲကို ကၽြန္မေရာက္ဖူးလိုက္တာပါ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဌာနတခုမွာ နည္းျပဆရာလုပ္ေနတဲ့ ဦးေလး(၀မ္းကြဲ)က ကၽြန္မေက်ာင္းတက္ေနတဲ့လိပ္ခံုးမွာ လာေခၚၿပီး တူ၀ရီး(၂) ေယာက္ အဲဒီေက်ာက္တိုင္ နဲ႔ ဓာတ္ပံုျပပြဲကို သြားခဲ့ၾကတာပါ။ ေန႔ရက္အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ (၇)ရက္ဇူလိုင္ရက္ထက္ အေတာ္ ေနာက္က်ပါတယ္။ ဓာတ္ပံုျပပြဲေတာင္ၿပီးေတာ့မွာပါ။ ရန္ကုန္မိုးတေစြေစြရြာေနတဲ့ အဲဒီေန႔မွာ ကၽြန္မဗြက္ေပါက္ေနတဲ့လမ္းကိုျဖတ္ၿပီး တ-က-သ တဲအေဆာက္အဦးထဲ က ဓာတ္ပံုျပပြဲကိုသြားခဲ့တာပါ။ ဓာတ္ပံုေတြ၊ သတင္းစာျဖတ္ပိုင္းေတြ၊ ကဗ်ာရွည္ ႀကီးေတြ၊ ဖတ္ရင္းၾကည့္ရင္းက စိတ္ထဲအမ်ဳိးအမည္ မခြဲျခားႏိုင္တဲ့ ေ၀ဒနာႀကီးတရပ္ ကို ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ယူက်ဳံးမရစိတ္၊ ၀မ္းနည္းနာၾကည္း စိတ္၊ ေဒါသနဲ႔ မခံခ်င္စိတ္၊ လက္စားေခ်ခ်င္စိတ္…စတဲ့စတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြတသီႀကီး ေပၚလာေနပါတယ္။ ရင္ထဲ မွာလည္း က်င္-ေအးေနေအာင္ နာလာေနပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားေတြ၊ အတိုက္အခံႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ ေတာ္လွန္ေရး သမားေတြရဲ႕ဆင္းရဲဒုကၡအဖံုဖံုကိုေရာ ဖိႏွိပ္တဲ့အစိုးရမ်ား ရဲ႕ ျပင္းထန္ရက္စက္တဲ့ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းမႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးကိုေရာ ေကာင္းေကာင္း ၾကားဖူးသိဖူး ေလ့လာဖူးပါတယ္။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္းက အလြန္ေခတ္စား လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့တဲ့ ျပည္သူ႔ဂ်ာနယ္၊ လင္းယုန္ဂ်ာနယ္၊ လူထုဂ်ာနယ္ စသည္တို႔မွာ အနယ္ နယ္အရပ္ရပ္က လဲဗီး၊ ပ်ဴေစာထီးတို႔ရဲ႕လူထုအေပၚညႇဥ္းပန္းမႈေတြ၊ ေထာင္ထြက္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္း သမားေတြရဲ႕ ေထာင္တြင္းခံစားမႈမ်ား၊ ႏိုင္ငံျခားေတာ္လွန္ေရး ၀တၱဳမ်ားထဲက ဘာသာျပန္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ေရးသားခဲ့ၾက၊ ေဖာ္ျပခဲ့ၾကတာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဂ်ာနယ္ေတြဟာ အဲဒီေခတ္အဲဒီကာလက အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူမ်ားရဲ႕ ငိုေႂကြး တမ္းတတိုင္တည္သံမ်ားလို႔ေတာင္ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒါေတြဖတ္ၿပီး အဲဒီ ဒုကၡေတြနဲ႔မစိမ္းဘဲ ယဥ္ပါးခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မဟာ ဒီဇူလိုင္(၇)ရက္အထိမ္းအမွတ္ျပပြဲ ေရွ႕မွာေတာ့ တခါမွ မခံစားရဖူးတဲ့ နာက်င္၀မ္းနည္းမႈေတြ မခံမရပ္ႏိုင္မႈေတြ ေပၚလာရပါ တယ္။
အထူးသျဖင့္ “၇-၇-၆၂-မေမ့ၾကနဲ႔” ဆိုတဲ့ မညီမညာေရးထားတဲ့စာတန္းေလးနဲ႔ ဓာတ္ပံုတပံုရဲ႕ေအာက္ မွာေတာ့ အဲဒီဓာတ္ပံုအေၾကာင္း ရွင္းျပထားတဲ့စာတမ္း။
(၇-၇-၆၂) ရက္ေန႔က ေသနတ္မွန္လိုက္တဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ေက်ာင္းေဆာင္ ထဲက နံရံမွာသူကိုယ္ကထြက္တဲ့ေသြးနဲ႔ေရးထားတဲ့စာတမ္းတဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ အလိုလို သႏၷိ႒ာန္တခုခ်ၿပီး ျဖစ္သြားပါတယ္။
“က်သြားတဲ့ေသြးေတြ-အလဟႆ မျဖစ္ေစရပါဘူး”
အဲဒီ့ အဓိ႒ာန္စာတမ္းဟာ အဲဒီကာလေတြကထုတ္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္လွဦး ဘာသာျပန္ တဲ့”တရုတ္ျပည္မွ သူရဲေကာင္းမ်ား” ဆိုတဲ့ ၀တၱဳတြဲေတြထဲက စာတမ္းပါ။
ရဲေဘာ္ေတြက်ဆံုးသြားၿပီးတိုင္း က်န္ခဲ့တဲ့ရဲေဘာ္ေတြက သႏၷိ႒ာန္ခ်တတ္ေျပာတတ္ တဲ့စကားမ်ားပါ။ တကယ္လည္းဟုတ္ပါ တယ္။ ဇူလိုင္(၇) ရက္-၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ က်ဆံုးသြားရတဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား အာဇာနည္ေတြရဲ႕ေသြးေတြ၊ အသက္ေတြ၊ ဘယ္ မွာ အလဟႆျဖစ္ခဲ့လို႔လဲ။ အဲဒီ ဇူလိုင္(၇) ရက္ စိတ္ ဓာတ္ကိုဆက္လက္ကိုင္စြဲၿပီး တဗိုလ္က်-တဗိုလ္တက္ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ျပည္သူလူထုႀကီးအတြက္ ဘ၀ ေတြ၊ အေသြးအသားေတြ၊ ေပးလွဴခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္းေတြနည္းေရာ့လား။ မ-ဆ-လ ေခတ္က ဘာေမး ရွား(ဘာပစၥည္းေမးေမး-ရွားပါးတဲ့-ဗမာျပည္) လို႔ ေလွာင္ေျပာင္အမည္ေပးခံရတဲ့ ဗမာျပည္ႀကီးမွာ ဘယ္ တုန္းကမွ ရွားပါးပစၥည္းမဟုတ္တာကေတာ့ … ျပည္သူလူထုအက်ိဳးအတြက္ဘာမဆို စြန္႔လႊတ္ရဲၾကတဲ့ သူရဲေကာင္း မ်ား… ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဗမာျပည္ႀကီးကို “သူရဲေကာင္းတို႔တိုင္းျပည္” …လို႔ ေခၚၾကဟန္ တူပါရဲ႕။
အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူမ်ားနဲ႔ သူတို႔ကိုကိုယ္စားျပဳတဲ့ ျပည္သူ႔သူရဲေကာင္းအေပါင္းဟာ စႊန္႔လႊတ္မႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးဆပ္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳး ျပဳၾကရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ဘာတခုမွ အလဟႆ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒီစိတ္ဓာတ္ေတြကို ကိုင္စြဲၿပီး ေနာက္ ဆံုးေအာင္ပြဲရတဲ့အထိ ဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္ သြားၾကမွာပါ။
က်ဆံုးေလျပီးေသာရဲေဘာ္အေပါင္းတို႔… ေအးခ်မ္းစြာအနားယူပါေတာ့။
(၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ဇူလိုင္(၇)ရက္ေန႔က စလို႔ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးရရွိေရးတိုက္ပြဲ အဆက္ဆက္မွာေပးဆပ္ခဲ့ၾကရတဲ့ သူရဲ ေကာင္းအေပါင္းကို ဦးညြတ္အေလးျပဳ လိုက္ ပါတယ္။)
ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ တည္ေထာင္သည့္ ၇၅-ႏွစ္ေျမာက္အထိမ္းအမွတ္ အထူးထုတ္… အေရးေတာ္ပံု ဂ်ာနယ္ ။၂၀၁၄-ၾသဂုတ္လ(၁၅)။အတြဲ(၂)၊ အမွတ္(၂)မွ-ဇူလိုင္-၇-ရက္(၅၂)ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ေရးသားထားတဲ့ ေဆာင္းပါးကိုျပန္လည္ေဖာ္ျပပါတယ္။
(၂၀၁၆ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ေန႔မွာက်ေရာက္တဲ့ (၅၄) ႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္)
(မုိးမခ၊ သစ္ခက္သံလြင္) ဇူလုိင္ ၇၊ ၂၀၁၆
 |
| မိုးမခမီဒီယာ |
၁၉၆၂-ဇူလိုင္(၈) ရက္ေန႔က
ဗံုးေဖာက္ခြဲၿပီး ၿဖိဳခ်လိုက္တဲ့ တ-က-သ အေဆာက္
အဦးႀကီးက အုတ္က်ဳိး အုတ္ပဲ့ေတြကို တေနရာမွာစုပံုထားတာပါ။အ ဲဒါကို
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားက တဦးခ်င္းလက္ဆင့္ကမ္း သယ္ယူၿပီး တ-က-သ
အေဆာက္အဦး၀ိုင္းထဲက ထီးထီးခ်ည္းက်န္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ေက်ာက္
တိုင္ေဘးမွာ
၇-၇-၆၂ ဆိုတဲ့ဂဏန္းသေကၤတနဲ႔ အထိမ္းအမွတ္ေက်ာက္တိုင္ကို အားခ်င္း တည္ေဆာက္
လိုက္ၾကပါတယ္။
၂၀၁၂- ဇူလိုင္(၇) ရက္ -ႏွစ္(၅၀)ျပည့္ကာလက အျဖစ္အပ်က္ကေလးပါ။
ဇူလိုင္ (၈) ရက္ေန႔ မနက္အေစာသတင္းနားေထာင္ဖို႔ ကြန္ျပဴတာကိုဖြင့္ျပီး ဗီြ-အို-ေအ သတင္းဌာနရဲ႕ ပင္မစာမ်က္ႏွာကိုဖြင့္လိုက္တဲ့အခါ ဇူလိုင္(၇) ရက္ႏွစ္(၅၀) ျပည့္ အခမ္းအနားလုပ္ဖို႔ ႀကိဳးပန္းေနတဲ့ ဗ-က-သေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာ … ဆိုတဲ့သတင္းေခါင္းစီးနဲ႔ အတူ ဓာတ္ပံုတပံု ပါလာပါတယ္။
အဲဒီဓာတ္ပံုကေတာ့ ဇူလိုင္(၆) ရက္ေန႔ညက ေခၚယူဖမ္းဆီးသြားတာခံရၿပီး ဇူလိုင္ (၇) ရက္ေန ႔ညမွာ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ ဗ-က-သမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အေထြ ေထြအတြင္းေရးမွဴး မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္ က ျပံဳးရႊင္ၾကည္ႏူးစြာနဲ႔ ပန္းစည္းကိုလက္ခံယူေန တဲ့ ပံုပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း (၅၀)ကလူမသိသူမသိ က်ဆံုးကုန္ၾကရတဲ့ ေနာင္ေတာ္- အစ္မေတာ္ တိုက္ပြဲ၀င္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ အေပါင္းကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရလိုက္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြက်လာမိပါတယ္။ ၀မ္းနည္းမ်က္ရည္သာမက ၀မ္းသာမ်က္ရည္ေတြလည္း ပါပါတယ္။ အခုသူတို႔ေလးေတြ ကုသိုလ္ မဆိုးရွာေတာ့ဘူး။ မိမိရဲ႕စြန္႔လႊတ္မႈ အေပၚ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း ခံရတယ္။…ဆိုတဲ့၀မ္းသာစိတ္-မုဒိတာစိတ္ပါ။ တဆက္ထဲ မွာပဲ အဲဒီကာလေတြတုန္းက ကၽြန္မရင္ထဲကေန သႏၷိ႒ာန္ တိတ္တိတ္ခ်ခဲ့မိိတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကိုျပန္သတိရ လာမိပါတယ္။
“က်သြားရတဲ့ေသြးေတြ အလဟႆ မျဖစ္ေစရပါဘူး ” ဆိုတာပါပဲ။
ဒါနဲ႔ပဲ ေအာက္ပါမွတ္တမ္းေလးကို ေရးသားမိပါေတာ့တယ္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္-မတ္လ (၂)ရက္ေန႔ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အာဏာသိမ္းစဥ္က ကၽြန္မတကၠသိုလ္ မေရာက္ေသးပါဘူး။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္မတို႔တန္းျမင့္ေက်ာင္းထြက္ လက္မွတ္ရစာေမးပြဲႀကီးေျဖေနစဥ္အတြင္း သခ်ၤာ(၁)ေျဖရမယ့္ ေန႔ပါ။ ေမးခြန္းေတြ အေရာက္ေနာက္က်လို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ စာေမးပြဲကို (၁)နာရီတိတိ ေနာက္ က်ၿပီးမွ ေျဖဆိုခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ကတန္းျမင့္ေက်ာင္းထြက္ သို႔မဟုတ္ (၉) တန္း ဆို တာ ပထမဆံုးစ တီထြင္တဲ့ႏွစ္ပါ။အရင္က (၈)တန္း ေအာင္ၿပီးရင္ တကၠသိုလ္၀င္ တန္း (၁၀) တန္း တန္းေျဖလို႔ ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔(၈)တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္က်မွ တန္းခြဲ စာေမးပြဲနဲ႔ႀကံဳရတာပါ။ ဒါ့အျပင္ ရန္ကုန္တိုင္းက တန္းျမင့္စာေမးပြဲေျဖသူေတြ ထပ္ႀကံဳ ရတဲ့ဒုကၡရွိပါေသးတယ္။ ေမးခြန္းေတြေပါက္ၾကား တယ္..ဆိုၿပီး ရန္ကုန္တိုင္း တတိုင္း လံုးကေက်ာင္းသားေတြကို ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္စာေမးပြဲ ေျဖခိုင္း တာပါပဲ။ စကတည္း ကယဥ္သကိုး ဆိုသလိုပဲ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက တက္လာလာခ်င္း ေက်ာင္းသား ထုကို ရန္စလိုက္ျခင္းပါ။ ဒါကိုဗကသမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ကန္႔ကြက္စာတမ္း ထုတ္တာေတြ ဘာေတြ လုပ္ၾက ပါေသးတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္မတို႔တေတြ ဒုတိယအႀကိမ္ စာေမးပြဲျပန္ေျဖလိုက္ရပါတယ္။
ဒီေနာက္၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ဇြန္လမွာေတာ့ ကၽြန္မတကၠ သိုလ္ စတက္ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီတုန္းက ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ဘာသာ ယူခြင့္ရွိပါတယ္။ ဥပစာတန္း သိပၸံနဲ႔ ၀ိဇြာ ပဲခြဲၿပီး သိပၸံတြဲေတြကို လိပ္ခံုး (ဆိုဗီယက္ယူနီယံက လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေဆာက္ ေပးတဲ့ ျပည္လမ္းက ေရာင္စံုအေဆာက္အဦးႀကီးနဲ႔ လိပ္ခံုးပံုစံခန္းမတို႔ပါတဲ့ ေက်ာင္း ၀င္း) မွာ တက္ရၿပီး ၀ိဇြာတြဲေတြကေတာ့ ဘီ-အို-စီေကာလိပ္လို႔ေခၚတဲ့ တကၠသိုလ္ ရိပ္သာလမ္းဖက္ကခြဲထြက္၀င္လာလို႔ရတဲ့ (ကၽြန္မတို႔အေခၚ-သေျပပင္တန္း) တထပ္တိုက္ တန္းလ်ားေဆာင္ေတြမွာ တက္ရပါတယ္။ သိပၸံတြဲယူသူေတြကို ဥပစာ(ခ)တန္းေအာင္မွတ္ မီသူေတြကို သာ ေဆးေကာလိပ္တို႔ အင္ဂ်င္နီယာေကာလိပ္တို႔ကို တက္ ခြင့္ျပဳပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အားလံုးဟာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႕လက္ေအာက္ခံ ေကာ လိပ္ေတြပါ။
၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ဇြန္လေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မွာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးဖို႔ ေတာတြင္း လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ဖိတ္ေခၚထားခ်ိန္ျဖစ္လို႔ အေတာ္အသင့္ပြင့္လင္းၿပီး လြတ္လပ္ေနပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ၁၉၆၃- ဇူလိုင္(၇) ရက္ေန႔မွာ (၇-၇-၆၂) တႏွစ္ျပည့္အခမ္းအနားကို တ-က-သ အေဆာက္အဦး၀င္း အတြင္းမွာ တခမ္းတနား က်င္းပႏိုင္ခဲ့တာပါ။
၁၉၆၂-ဇူလိုင္(၈) ရက္ေန႔က ဗံုးေဖာက္ခြဲၿပီး ၿဖိဳခ်လိုက္တဲ့ တ-က-သ အေဆာက္ အဦးႀကီးက အုတ္က်ဳိး အုတ္ပဲ့ေတြကို တေနရာမွာစုပံုထားတာပါ။အ ဲဒါကို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားက တဦးခ်င္းလက္ဆင့္ကမ္း သယ္ယူၿပီး တ-က-သ အေဆာက္အဦး၀ိုင္းထဲက ထီးထီးခ်ည္းက်န္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ေက်ာက္ တိုင္ေဘးမွာ ၇-၇-၆၂ ဆိုတဲ့ဂဏန္းသေကၤတနဲ႔ အထိမ္းအမွတ္ေက်ာက္တိုင္ကို အားခ်င္း တည္ေဆာက္ လိုက္ၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အဲဒီ ေက်ာက္တိုင္ေဘးမွာလည္း တ-က-သ အေဆာက္အဦး-ဆိုတဲ့စာတမ္းနဲ႔ တဲတန္းလ်ားရွည္ႀကီးတခု ထိုးထားပါတယ္။ အဲဒီ တဲတန္းလ်ားထဲမွာေတာ့ “(၇) ရက္ဇူလိုင္ ဓာတ္ပံုျပပြဲ” ဆိုၿပီး ၁၉၆၂-ဇူလိုင္(၇)ရက္ ေန႔ က ရိုက္ကူးထားတဲ့ရတတ္သမွ်ဓာတ္ပံုေတြ သတင္းေဆာင္းပါးေတြ ဇူလိုင္(၇) ရက္ အထိမ္းအမွတ္ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ (ျမကၽြန္းသာကဗ်ာမ်ား၊ အနီနဲ႔အျပာကဗ်ာမ်ား စသ ျဖင့္) လက္ကမ္းစာေစာင္ေတြ စုစည္းျပသထားပါတယ္။
၇-၇-၆၃ရက္မွာေတာ့ က်န္ေနရစ္တဲ့ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္အနည္းအက်ဥ္းနဲ႔ အေဆာင္ေက်ာင္းသား အခ်ဳိ႕တို႔ အဲဒီေက်ာက္တိုင္အေရွ႕မွာ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြေတြ ခ်ၿပီး သႏၷိ႒ာန္စာတမ္းေတြ ဖတ္ၾကားၾကပါတယ္။ ဆြမ္းေကၽြးတရားနာ အမွ်ေ၀ စတာ ေတြလည္းလုပ္ေသးတယ္လို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။ ဓာတ္ပံုျပပြဲကိုေတာ့ ရက္အခ်ဳိ႕ ဆက္ ဖြင့္ထားပါတယ္။
အဲဒီဓာတ္ပံုျပပြဲကို ကၽြန္မေရာက္ဖူးလိုက္တာပါ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဌာနတခုမွာ နည္းျပဆရာလုပ္ေနတဲ့ ဦးေလး(၀မ္းကြဲ)က ကၽြန္မေက်ာင္းတက္ေနတဲ့လိပ္ခံုးမွာ လာေခၚၿပီး တူ၀ရီး(၂) ေယာက္ အဲဒီေက်ာက္တိုင္ နဲ႔ ဓာတ္ပံုျပပြဲကို သြားခဲ့ၾကတာပါ။ ေန႔ရက္အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ (၇)ရက္ဇူလိုင္ရက္ထက္ အေတာ္ ေနာက္က်ပါတယ္။ ဓာတ္ပံုျပပြဲေတာင္ၿပီးေတာ့မွာပါ။ ရန္ကုန္မိုးတေစြေစြရြာေနတဲ့ အဲဒီေန႔မွာ ကၽြန္မဗြက္ေပါက္ေနတဲ့လမ္းကိုျဖတ္ၿပီး တ-က-သ တဲအေဆာက္အဦးထဲ က ဓာတ္ပံုျပပြဲကိုသြားခဲ့တာပါ။ ဓာတ္ပံုေတြ၊ သတင္းစာျဖတ္ပိုင္းေတြ၊ ကဗ်ာရွည္ ႀကီးေတြ၊ ဖတ္ရင္းၾကည့္ရင္းက စိတ္ထဲအမ်ဳိးအမည္ မခြဲျခားႏိုင္တဲ့ ေ၀ဒနာႀကီးတရပ္ ကို ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ယူက်ဳံးမရစိတ္၊ ၀မ္းနည္းနာၾကည္း စိတ္၊ ေဒါသနဲ႔ မခံခ်င္စိတ္၊ လက္စားေခ်ခ်င္စိတ္…စတဲ့စတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြတသီႀကီး ေပၚလာေနပါတယ္။ ရင္ထဲ မွာလည္း က်င္-ေအးေနေအာင္ နာလာေနပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားေတြ၊ အတိုက္အခံႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ ေတာ္လွန္ေရး သမားေတြရဲ႕ဆင္းရဲဒုကၡအဖံုဖံုကိုေရာ ဖိႏွိပ္တဲ့အစိုးရမ်ား ရဲ႕ ျပင္းထန္ရက္စက္တဲ့ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းမႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးကိုေရာ ေကာင္းေကာင္း ၾကားဖူးသိဖူး ေလ့လာဖူးပါတယ္။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္းက အလြန္ေခတ္စား လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့တဲ့ ျပည္သူ႔ဂ်ာနယ္၊ လင္းယုန္ဂ်ာနယ္၊ လူထုဂ်ာနယ္ စသည္တို႔မွာ အနယ္ နယ္အရပ္ရပ္က လဲဗီး၊ ပ်ဴေစာထီးတို႔ရဲ႕လူထုအေပၚညႇဥ္းပန္းမႈေတြ၊ ေထာင္ထြက္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္း သမားေတြရဲ႕ ေထာင္တြင္းခံစားမႈမ်ား၊ ႏိုင္ငံျခားေတာ္လွန္ေရး ၀တၱဳမ်ားထဲက ဘာသာျပန္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ေရးသားခဲ့ၾက၊ ေဖာ္ျပခဲ့ၾကတာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဂ်ာနယ္ေတြဟာ အဲဒီေခတ္အဲဒီကာလက အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူမ်ားရဲ႕ ငိုေႂကြး တမ္းတတိုင္တည္သံမ်ားလို႔ေတာင္ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒါေတြဖတ္ၿပီး အဲဒီ ဒုကၡေတြနဲ႔မစိမ္းဘဲ ယဥ္ပါးခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မဟာ ဒီဇူလိုင္(၇)ရက္အထိမ္းအမွတ္ျပပြဲ ေရွ႕မွာေတာ့ တခါမွ မခံစားရဖူးတဲ့ နာက်င္၀မ္းနည္းမႈေတြ မခံမရပ္ႏိုင္မႈေတြ ေပၚလာရပါ တယ္။
အထူးသျဖင့္ “၇-၇-၆၂-မေမ့ၾကနဲ႔” ဆိုတဲ့ မညီမညာေရးထားတဲ့စာတန္းေလးနဲ႔ ဓာတ္ပံုတပံုရဲ႕ေအာက္ မွာေတာ့ အဲဒီဓာတ္ပံုအေၾကာင္း ရွင္းျပထားတဲ့စာတမ္း။
(၇-၇-၆၂) ရက္ေန႔က ေသနတ္မွန္လိုက္တဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ေက်ာင္းေဆာင္ ထဲက နံရံမွာသူကိုယ္ကထြက္တဲ့ေသြးနဲ႔ေရးထားတဲ့စာတမ္းတဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ အလိုလို သႏၷိ႒ာန္တခုခ်ၿပီး ျဖစ္သြားပါတယ္။
“က်သြားတဲ့ေသြးေတြ-အလဟႆ မျဖစ္ေစရပါဘူး”
အဲဒီ့ အဓိ႒ာန္စာတမ္းဟာ အဲဒီကာလေတြကထုတ္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္လွဦး ဘာသာျပန္ တဲ့”တရုတ္ျပည္မွ သူရဲေကာင္းမ်ား” ဆိုတဲ့ ၀တၱဳတြဲေတြထဲက စာတမ္းပါ။
ရဲေဘာ္ေတြက်ဆံုးသြားၿပီးတိုင္း က်န္ခဲ့တဲ့ရဲေဘာ္ေတြက သႏၷိ႒ာန္ခ်တတ္ေျပာတတ္ တဲ့စကားမ်ားပါ။ တကယ္လည္းဟုတ္ပါ တယ္။ ဇူလိုင္(၇) ရက္-၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ က်ဆံုးသြားရတဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား အာဇာနည္ေတြရဲ႕ေသြးေတြ၊ အသက္ေတြ၊ ဘယ္ မွာ အလဟႆျဖစ္ခဲ့လို႔လဲ။ အဲဒီ ဇူလိုင္(၇) ရက္ စိတ္ ဓာတ္ကိုဆက္လက္ကိုင္စြဲၿပီး တဗိုလ္က်-တဗိုလ္တက္ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ျပည္သူလူထုႀကီးအတြက္ ဘ၀ ေတြ၊ အေသြးအသားေတြ၊ ေပးလွဴခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္းေတြနည္းေရာ့လား။ မ-ဆ-လ ေခတ္က ဘာေမး ရွား(ဘာပစၥည္းေမးေမး-ရွားပါးတဲ့-ဗမာျပည္) လို႔ ေလွာင္ေျပာင္အမည္ေပးခံရတဲ့ ဗမာျပည္ႀကီးမွာ ဘယ္ တုန္းကမွ ရွားပါးပစၥည္းမဟုတ္တာကေတာ့ … ျပည္သူလူထုအက်ိဳးအတြက္ဘာမဆို စြန္႔လႊတ္ရဲၾကတဲ့ သူရဲေကာင္း မ်ား… ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဗမာျပည္ႀကီးကို “သူရဲေကာင္းတို႔တိုင္းျပည္” …လို႔ ေခၚၾကဟန္ တူပါရဲ႕။
အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူမ်ားနဲ႔ သူတို႔ကိုကိုယ္စားျပဳတဲ့ ျပည္သူ႔သူရဲေကာင္းအေပါင္းဟာ စႊန္႔လႊတ္မႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးဆပ္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳး ျပဳၾကရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ဘာတခုမွ အလဟႆ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒီစိတ္ဓာတ္ေတြကို ကိုင္စြဲၿပီး ေနာက္ ဆံုးေအာင္ပြဲရတဲ့အထိ ဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္ သြားၾကမွာပါ။
က်ဆံုးေလျပီးေသာရဲေဘာ္အေပါင္းတို႔… ေအးခ်မ္းစြာအနားယူပါေတာ့။
(၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ဇူလိုင္(၇)ရက္ေန႔က စလို႔ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးရရွိေရးတိုက္ပြဲ အဆက္ဆက္မွာေပးဆပ္ခဲ့ၾကရတဲ့ သူရဲ ေကာင္းအေပါင္းကို ဦးညြတ္အေလးျပဳ လိုက္ ပါတယ္။)
လွေက်ာ္ေဇာမွတ္ခ်က္။ ။
၇-၇-၂၀၁၄။
ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ တည္ေထာင္သည့္ ၇၅-ႏွစ္ေျမာက္အထိမ္းအမွတ္ အထူးထုတ္… အေရးေတာ္ပံု ဂ်ာနယ္ ။၂၀၁၄-ၾသဂုတ္လ(၁၅)။အတြဲ(၂)၊ အမွတ္(၂)မွ-ဇူလိုင္-၇-ရက္(၅၂)ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ေရးသားထားတဲ့ ေဆာင္းပါးကိုျပန္လည္ေဖာ္ျပပါတယ္။
Comments
Post a Comment