သစ္ခက္သံလြင္-ကဗ်ာခံစားမႈ ရသအက္ေဆး၊ ၿငိမ္းေ၀(ကဗ်ာ ့အုိးေ၀) - ေတာ္လွန္ေရး သို႔မဟုတ္ သူ႔မွာတမ္းကဗ်ာကို ခင္းက်င္းျခင္း

သူ႔ကိုလွမ္းေမာ့ၾကည့္ေနၾကသူမ်ာကို ေျမႀကီးနဲ႔ကပ္ၿပီး၀ပ္ေနရန္ အခ်က္ျပသည္။ သူ႔ေျခဖ၀ါးေအာက္ကို လက္ညိႇဳးထိုးၿပီး မိုင္းဗံုးနင္းမိထားေၾကာင္း အခ်က္ျပသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေပါက္ကြဲသံႀကီးထြက္ေပၚလာခဲ့၏။

လူတေယာက္ ဖံုလံုးႀကီးႏွင့္အတူ လက္ခုပ္တေဖာင္ခန္႔အထိ ေျမာက္တက္ ပါသြားၿပီးမွ ျပန္က်သည္။ ေခြးေဟာင္သံမ်ား၊ လူသံမ်ား ဆူညံသြား၏။

(က)

ရြာထဲမွာ ရန္သူမရိွေတာ့ဘူးထင္ရဲ႕။ ေသခ်ာတိက်မသိရလို႔ ရြာစပ္ကို ကပ္သြားတဲ့အခ်ိန္အထိ သူက သတိလက္မလႊတ္။

ရြာေဘးက လယ္ကြက္ေတြကို မေက်ာ္ခင္ ရြာေျခဆီကို ေစာင့္ၾကည့္သည္။ ရြာထဲက အသံကို နားစြင့္သည္။ အသံေတြ တိတ္ဆိတ္လြန္းေနသည္။ ကြင္းထဲက ျဖတ္လာတဲ့ေလက သူ႔နားရြက္ ေဘးနားက သစ္ရြက္ကို တိုးတိုက္ၿပီး ေလကေတာ့ထုိးကာ တ႐ႊီ႐ႊီအသံကို ၾကားေနရ၏။ သူက နားကို ပိုၿပီးစြင့္သည္။ မ်က္စိကို ပိုၿပီး ဖြင့္သည္။

ရြာ့ဟိုဖက္ထိပ္တြင္ ရန္သူ႔တပ္ခြဲစခန္းရိွခဲ့၏။ ညက ရန္သူ႔စခန္းကို ေျပာက္က်ားတပ္က၀ိုင္းေတာ့ ရန္သူက ရြာထဲသို႔၀င္ၿပီးခံသည္။ ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္မ်ားက ရြာကိုထိမည္စိုးသျဖင့္ ေသနတ္သံေပးၿပီး ေျခာက္သည္။ ရန္သူ႔စခန္းႏွင့္ လယ္တကြက္ျခားအထိ ေျပးကပ္ကာ လက္ပစ္ဗံုးႏွင့္ ထုသည္။

စခန္းကုန္ေပၚက ေသနတ္သံေျခာက္တိေျခာက္ခ်က္သာ ျပန္ၾကားရသည္။ အင္ႏွင့္အားႏွင့္ ခုခံျခင္းမျပဳ။ ထိုအခါ ရန္သူက ရြာထဲတြင္ ၀င္ခိုၿပီး ရြာကို ဒိုင္းအျဖစ္လုပ္ေနသည္ကို အားလံုး သေဘာေပါက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မုိးလင္းကာနီးအထိ ရြာကို ပေစာက္သ႑ာန္ ခတ္ႀကဲႀကဲ ၀ိုင္းထားလိုက္၏။ ရန္သူ႔တပ္ကို ထြက္ေပါက္တခုေပး ၿပီး ၀ိုင္းထားလိုက္ၾက၏။

ေနရာင္ျခည္ျမင္ရေသာအခါ သူႏွင့္ အျခား ရဲေဘာ္ (၅)ဦး ရြာထဲသို႔ ေရွ႕မွ၀င္ရန္ တာ၀န္ယူလိုက္ သည္။ ေျပာက္က်ားတခ်ဳိ႕က ရန္သူ႔တပ္ခြဲကုန္းကို ၀င္သိမ္းလိုက္ၾက၏။ သူက စခန္းကုန္းသိမ္းအဖြဲ႔ႏွင့္ လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္က ရြာထဲ၀င္ရန္သာ တာ၀န္ေပး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုအခါ သူႏွင့္ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္ (၅) ဦး၊ ရြာႏွင့္ လယ္တကြက္အကြာ ႐ိုးထဲတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ ေနရာယူထား လိုက္ၾက၏။

ရြာထဲက ၾကက္တြန္သံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ၾကၿပီ။ ရြာ့မလွမ္းမကမ္း ေတာအုပ္ေတာတန္းဆီက ၾကက္တြန္သံမ်ားပင္ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ၿပီ။ တဆက္တည္းဆိုသလို အိပ္တန္းဆင္း ငွက္ျမည္သံမ်ားပါး သြားခဲ့ၿပီ။ ေနရာခန္႔မွန္းရခက္သည့္ ရြာထဲတေနရာက ေခြးေဟာင္သံၾကားရ၏။ တျခားမည္သည့္အသံမွ် မၾကားရ။

သူႏွင့္ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး ၀ပ္ေနသည့္ရဲေဘာ္မ်ားကို လက္ျဖင့္ အခ်က္ျပလိုက္သည္။ ရြာထဲသို႔ ၀င္ရန္ လယ္ကြက္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ေျပးကပ္သည္။ ရြာစည္း႐ိုးအတြင္းအထိ တဟုန္ထိုး ေျပး၀င္ သည္။ စည္း႐ိုးႏွင့္ကပ္လ်က္ အိမ္ႏွစ္လံုးၾကားတြင္ ေနရာယူသည္။ တၿပိဳင္နက္တည္းဆိုသလို သူႏွင့္ ယွဥ္လ်က္ ေျခသံမ်ားၾကားရသည္။ သူက က်န္ရဲေဘာ္မ်ားကို လက္ႏွင့္ အခ်က္ျပကာ တားသည္။ သူတဦးတည္း ရြာလည္လမ္းေပၚတက္ႏွင့္မည့္အေၾကာင္း အခ်က္ျပသည္။ ထို႔ေနာက္ ရြာလည္ လမ္းေဘးကို ေျပးကပ္သည္။ 

ရြာထဲတြင္ လူသူမရိွသေလာက္ တိတ္ဆိတ္လြန္းေနသျဖင့္ သူက ေရာက္ရာေနရာတြင္ပင္ ေသနတ္ကို အသင့္ကိုင္ၿပီးရပ္သည္။ ရြာလည္လမ္းေပၚတက္သည္။ မ်က္ေစ့လွ်င္လွ်င္ နားတစြင့္စြင့္ႏွင့္ ေရွ႕ကို ဆက္ၿပီး ေလွ်ာက္သည္။ ေျခလွမ္းႏွစ္ဆယ္မွ်လွမ္းၿပီးမွ ေနာက္က ရဲေဘာ္မ်ားကို ျပန္ငဲ့ၾကည့္သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ သူ႔ညာေျခဖ၀ါးေအာက္က အရာကို သတိျပဳမိေတာ့သည္။

သူက ေျခေထာက္ျပန္မႂကြပဲ သည္အတိုင္း ရပ္သည္။ 

သူ႔ကိုလွမ္းေမာ့ၾကည့္ေနၾကသူမ်ာကို ေျမႀကီးနဲ႔ကပ္ၿပီး ၀ပ္ေနရန္ အခ်က္ျပသည္။ သူ႔ေျခဖ၀ါးေအာက္ကို လက္ညိႇဳးထိုးၿပီး မိုင္းဗံုးနင္းမိထားေၾကာင္း အခ်က္ျပသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေပါက္ကြဲသံႀကီးထြက္ေပၚလာခဲ့၏။

လူတေယာက္ ဖံုလံုးႀကီးႏွင့္အတူ လက္ခုပ္တေဖာင္ခန္႔အထိ ေျမာက္တက္ပါသြားၿပီးမွ ျပန္က်သည္။ ေခြး 

 ေဟာင္သံမ်ား၊ လူသံမ်ား ဆူညံသြား၏။ ေသနတ္သံမ်ားကိုမူ မၾကားရ။ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ သူ႔ေဘးသို႔ ေရာက္ လာၾကသည္။ ရြာသားတခ်ဳိ႕ သူ႔အနားကိုေရာက္လာၾကသည္။ သူက မ်က္လံုးမ်ားကိုမိွတ္ကာ ေသနတ္ကို သာ တင္းတင္းဆုပ္ထားမိ၏။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ေဘးတြင္ အေမွာင္ထုႀကီး ႐ုတ္တရက္ လႊမ္းမိုးသြားေလသည္။

(ခ)

သူတို႔အဆုတ္၊ ထားခဲ့ျမႇဳပ္သည့္
ဗံုးငုတ္တိုက္မွား၊ ေမာင္ေျပာက္က်ားကို
ရြာသားရြာသူ၊ ေမးၾကျမဴသည္
အူအူယမ္းေငြ႕ ထတုန္းတည္း..။

“အေမာင္ေျပာက္က်ား၊ ခ်စ္သူအားကို
ဘာမ်ားမွာခဲ့လိုသနည္း” ။

“ငယ္ကၾကင္ျမတ္၊ မိသက္မွတ္ကို
ခြင့္လႊတ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ေျပာပါေလ” ။

မ်က္လံုးမ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္သည္။ စူး႐ွတင္းမာသည့္ အလင္းေရာင္မ်ားက သူ႔ဦးေႏွာက္အထိ တိုး၀င္ လာသလို နာက်င္သြားရ၏။

မ်က္လံုးမ်ားကို ျပန္ပိတ္သည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တေနရာမွ ေလမ်ား ခႏၶာကိုယ္အတြင္း တိုး၀င္လာေနသလို ခံစားရ၏။ လက္ကို မၾကည့္သည္။ ေျခေထာက္ကို ဆၾကည့္သည္။ သူသည္ ေလထဲ၌ ေမ်ာပါေနသလိုျဖစ္ေန၏။

နားထဲတြင္ ၾကားရသမွ်အသံမ်ားကို စစ္ထုတ္ေနရသည္။ မည္သည့္အသံမွ် အဓိပၸာယ္ မသဲကြဲ။ မည္သည့္အသံမွ် အဆံုးအထိ ဖမ္းဆုပ္လို႔မရ။ သူ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ။ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲ။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ ....။ ဘာတခုမွ် မသဲကြဲ။

ခႏၶာကိုယ္အတြင္းက အင္အားဟူသမွ် က်စ္သထက္က်စ္ေအာင္ စုစည္းကာ၊ အေတြးအာ႐ံုကို ျမႇင့္သည္။ ထုိအခါ သူ႔ေဘးတြင္ လူတခ်ဳိ႕ ၀ိုင္းအံုၿပီး ရိွေနသည္ကို သတိျပဳမိလာရသည္။ မည္သူမွ် စကားမေျပာၾက။ သူ႔ကို ငံု႔ၾကည့္ေနၾကသည္။

“က်ေနာ့္ ... မိန္းမကို ေျပာလိုက္ပါ၊ မတတ္သာတဲ့အဆံုး ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္ ခြင့္ျပဳတယ္”

လူတခ်ဳိ႕ထံမွ ညီးညဴစုတ္သပ္သံမ်ားကို ၾကားရသလိုရိွသည္။ သူတို႔ ငိုေနၾကတာမ်ားလား။ သူ႔အျဖစ္ က မ်က္ရည္က်ရေလာက္ေအာင္ တန္ဘိုးႀကီးေနလို႔လား။ လူတေယာက္ ...။ ေသနတ္တလက္ႏွင့္ ...။ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးသမား ...။ ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္။ တိုက္ပြဲ၀င္။ ဒဏ္ရာရေသဆံုး...။

သူ႔အျဖစ္မ်ဳိး... သူတေယာက္တည္းသာ ႀကံဳရသည့္ ထူးျခားသီးသန္႔ဆန္သည့္ ဘ၀တခုေပလား။ သူဒီလို မယံုၾကည္ပါ။ သူသည္ အညၾတလူတေယာက္။ လူထဲက လူတေယာက္။ သူသည္ လူတေယာက္လို ေမြး၊ လူတေယာက္လို ႀကီးျပင္းကာ၊ လူတေယာက္လို ျပဳမူသြားလာခဲ့။ လူတေယာက္လို နိဂံုးခ်ဳပ္ျခင္း သေဘာမွ်သာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူသည္ ...။

“အေမာင္ေျပာက္က်ား၊ မိဘအားကို
ဘာမ်ား မွာခဲ့လိုသနည္း”။
“ေမြးသည့္မိခင္၊ ေမြးဖခင္ကို
ဦးတင္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါေလ”။

ဖခင္ျဖစ္သူရဲ႕ေခ်ာင္းဟန္႔သံကို သူၾကားလိုက္ရ၏။ မိခင္ျဖစ္သူ၏ ၾကည္ျမေလးနက္လွသည့္ ဘုရားရိွခိုး ဆုေတာင္းသံကိုလည္း ၾကားရ၏။ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ ေျခသံ၊ မိခင္ျဖစ္သူ၏ ဆုေတာင္းသံမ်ားမွာ သူႏွင့္နီးလာ လိုက္၊ ေ၀းသြားလိုက္။ ထိုအခါ သူ႔ခႏၶာကိုယ္မွာ မည္သည့္ ေ၀ဒနာဒုကၡမွ်မခံစားရ။ ေလထဲတြင္ ေပါ့ပါး စြာ ေမ်ာပါလ်က္။ သို႔မဟုတ္ ရပ္တန္႔လ်က္။

“ေမြးသည့္မိခင္၊ ေမြးဖခင္ကို
ဦးတင္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါေလ” ။

ထူးျခားလွသည့္ တူရိယာသံကို သူၾကားရသည္။ ေထာင္ေသာင္းမကေသာ သူရဲေကာင္းတို႔၏ ေအာ္သံ ဟစ္သံမ်ားကို သူၾကားရသည္။ စစ္သည္ရဲမက္မ်ား၏ လွံမ်ား ဓားမ်ား ... ဒိုင္း၊ ကာ၊ လႊားတို႔ႏွင့္ ႐ိုက္ခတ္သံ ကို သူၾကားရသည္။ တိုက္စည္တိုက္ေမာင္းမ်ား တၿပိဳင္နက္ တီးခတ္လိုက္သည့္ မိုးခ်ဳန္းသံႀကီးကို သူၾကားရ သည္။ ေျမျပင္လႊာသည္ ျပင္းစြာတုန္ခါလ်က္။ မိုးသက္မုန္တိုင္းမ်ား က်လ်က္။

ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကၿပီလဲ။ သူႏွင့္အတူ ေတာအုပ္ကို ျဖတ္လာခဲ့ၾကသည့္ သူ႔ရဲမက္မ်ား ဘယ္ေပ်ာက္ကုန္ ၾကၿပီလဲ။ သူက အဘယ့္ေၾကာင့္ ကြင္းစပ္တခုတြင္ ရပ္ေနခဲ့သည္လဲ။ ရဲမက္တို႔၏ ေျခသံမ်ားကို သူမၾကား ရေတာ့။ ရဲမက္တို႔၏ ေအာ္ဟစ္သံမ်ာကို သူမၾကားရေတာ့။ တိုက္စည္တိုက္ေမာင္းသံမ်ားမွာ ႐ုတ္ ခ်ည္းေပ်ာက္ကြယ္၏။ သူသည္ ရဲမက္္တို႔၏ေနာက္တြင္ တဦးတည္း က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီကို သတိျပဳမိေသာအခ်ိန္ ၌ ေနရာင္ျခည္မ်ားလည္း အားအင္ဆုတ္ယုတ္လာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။

သူ လက္ကိုလႈပ္သည္။ ေျခေထာက္မ်ားကို လႈပ္သည္။ မည္သည့္အရာမွ် လႈပ္ရွားလို႔မရေတာ့။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တြင္ ေျခလက္အဂၤ ါမ်ား မရိွေတာ့။ ထိုအခါ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမွ တစံုတရာစကားတခြန္းကို အပီသဆံုး ေျပာထြက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေတာ့သည္။ 

သူသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ရဲမက္တို႔ႏွင့္အတူ လုိက္ပါမသြားခဲ့သနည္း။ သူသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေတာ္ လွန္ေရးခရီး အဆုံးအထိ မခ်ီတက္ႏိုင္ပဲ ရပ္ေနခဲ့ရသနည္း။ သူသည္ သူရဲေဘာေၾကာင္သူေလာ။ အခြင့္အေရးသမားေလာ။ မဟုတ္ ...။ လံုး၀မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔မွာ ရိွသမွ် ခြန္အား ဟူသမွ်ကို တစက္မက်န္ေအာင္ညႇစ္ထုတ္ကာ စကားတခ်ဳိ႕ကို အပီသဆံုး ေျပာလိုက္၏။

“အေမာင္ေျပာက္က်ား၊ တိုင္းျပည္အားကို
ဘာမ်ားမွာခဲ့ လိုသနည္း” ။

“ခရီးမတ္တတ္၊ လမ္းခုလတ္တြင္
ကိုယ္လြတ္ေရွာင္ခြါ၊ ခြဲရပါ၍
အးနာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါေလ” ။

(ဂ)

ယမ္းေငြ႕အူအူ၊ တလူလူႏွင့္
ေမးျမဴၾကတုန္း၊ အေနာက္ကုန္းတြင္
ေနလံုးကြယ္ေလၿပီတကား။ ။

ၿငိမ္းေ၀(ကဗ်ာအိုးေ၀)

စာေရးသူမွတ္ခ်က္။ ။ ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ သူ႔မွာတမ္း ကဗ်ာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါး ေရးထားတာလည္း ဆယ္ႏွစ္ ေက်ာ္ပါၿပီ။)