သစ္ခက္သံလြင္- ကဗ်ာခံစားမႈေဆာင္းပါး (ၿငိမ္းေ၀-ကဗ်ာ ့အိုးေ၀) ၏ " ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ အရိပ္ေႁခြသစ္ပင္ကို ေႁခြၾကည့္ျခင္း "

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ အရိပ္ေႁခြသစ္ပင္ကို ေႁခြၾကည့္ျခင္း

မူရင္းဓာတ္ပုံရွင္ကို ေလးစားမႈျဖင့္ေဖာ္ျပသည္။

ကဗ်ာဆုိတာ အရိပ္ျပအေကာင္ထင္ေအာင္ ၾကည့္ရတဲ့သေဘာ။ ေမွာ္နဲ႔ေရးတာကုိ ေမွာ္နဲ႔ပဲ ခံစားယူရတဲ့ သေဘာ။ လူမွာအေတြ႔ နတ္မွာ အေငြ႔ ဆုိတဲ့အေျခအေနမ်ဳိးအထိ ေရွ႕တုိး အလုပ္လုပ္ရတဲ့ကိစၥ။

၁၉၇၀ ခုႏွစ္ေလာက္က ျမန္မာကဗ်ာနယ္ပယ္မွာ အတတ္ပညာနဲ႔အေၾကာင္းအရာကိစၥ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။
ကြယ္လြန္သူ စာေရးဆရာႏုိင္၀င္းေဆြရဲ႕ ေတာင္ဥကၠလာပႏွင္းဆီးၿခံေလးထဲက တဲတလံုးေပၚမွာ အတတ္ပညာျမႇင့္တင္ေရးကိစၥ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကဖူးတာကုိ သတိရေနမိပါတယ္။ ဒီတုန္းက အေၾကာင္းအရာ ကိစၥကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မေျပာခဲ့ၾကပါဘူး။

အဲဒီေဆြးေႏြးပြဲမွာ ပါ၀င္ခဲ့ၾကသူေတြအားလုံး ဘက္တဖက္တည္းက ရပ္တည္ၾကသူေတြျဖစ္ေတာ့ အတတ္ပညာကုိပဲ ေျပာခဲ့ဆုိခဲ့ၾကတာပါ။ ဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ဘက္က ရပ္တည္သင့္သလဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို ေျဖဖို႔မလိုေလာက္ေအာင္ အေတြးမ်ဥ္းျပတ္ေနတဲ့ကာလ ျဖစ္ပါတယ္။ ၾကပ္တည္းခက္ခဲလာတဲ့ အေျခအေနတခုေအာက္မွာ ကဗ်ာဆရာေတြ အတတ္ပညာ မခ်ဳိ႕တဲ့ရေလေအာင္ နည္းလမ္းရွာၾကဖုိ႔ကိုပဲ ေဆာ္ၾသခဲ့ၾကပါတယ္။ စာေပဆည္းဆာလႈပ္ရွားမႈလုိ႔ တြင္ခဲ့ပါတယ္။

အတတ္ပညာျမႇင့္တင္ေရးကိစၥနဲ႔ အေၾကာင္းအရာရွင္းလင္းျပတ္သားေရးဟာ (one devided into two) တခုထဲမွာရွိတဲ့ႏွစ္ခုပါ။ ေခါင္းနဲ႔ပန္းပါ။ ႏွစ္ခုစလုံးအေရးႀကီးတဲ့ကိစၥေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကာလေဒသ ပေယာဂအေပၚမူတည္ၿပီး ႏွစ္ခုအနက္တခုကို တစုံတရာဦးစားေပးစဥ္းစားၾကရတဲ့ အခ်ိန္ကာလမ်ဳိးလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။

လက္ရွိကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျဖတ္သန္းေနၾကရတဲ့ကြင္းကုိၾကည့္ေတာ့ “ေခတ္ေပၚကဗ်ာ”က တပ္ဦးမွာ ရွိေနပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြ မီး႐ႈးမီးပန္းမျဖစ္ဖုိ႔၊ ယမ္းမၿမဳံဖုိ႔၊ ကဗ်ာအတတ္ ပညာကုိ ကဗ်ာေရးသူတုိင္းက ခါး၀တ္ပုဆုိးလုိသေဘာထား ၾကရမွာပါ။

ကဗ်ာအတတ္ပညာကုိ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ေနခဲ့ၾကတာကေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ ဒါဟာ ကိစၥေကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ၾကရင္းကပဲ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္တဲ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာေတြ ထြက္ေပၚလာခဲ့ၾကတာပါ။

ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာထဲက ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ခင္ေလးနက္တဲ့ ကဗ်ာဆရာတေယာက္ကုိေျပာပါဆုိရင္ “ေမာင္ေခ်ာႏြယ္”ကုိ ကၽြန္ေတာ္ဦးစားေပးေရြးခ်ယ္ရမွာပါ။ သူ႔ကဗ်ာေတြက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ လႊမ္းမုိးခဲ့ တာ ႏွယ္ႏွယ္ရရႏွစ္ေတြမွ မဟုတ္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့့္ရင္ထဲတည့္တည့္ႀကီး စုိက္၀င္စူးဖူးတဲ့ သူ႔ကဗ်ာတပုဒ္ ရဲ႕ေခါင္းစဥ္ကုိၾကည့္ပါဦး။ “ေႂကြတာကုိက ပြင့္ျခင္းပဲ” တဲ့။ ၁၉၆၉ က ေတာ္လွန္ကဗ်ာစာအုပ္မွာ သူေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာ။

၂၀၀၀ ခုႏွစ္လြန္ႏွစ္ေတြထဲမွာ သူ႔ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ တန္းစီထုတ္ရင္းက “ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ဆန္ သြားေသာေန႔ မ်ား” ကဗ်ာစာအုပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခြင့္ႀကဳံပါတယ္။ ဒီကဗ်ာစာအုပ္ရဲ႕အဖြင့္ကဗ်ာက “အရိပ္ေႁခြသစ္ပင္” တဲ့။ ဒါလည္း နာမည္ႀကီးကဗ်ာတပုဒ္ပါပဲ။

ပထမဆုံးသတိျပဳမိတဲ့ အခ်က္က၊ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္က ထုတ္ေ၀တဲ့ေတာ္လွန္ကဗ်ာစာအုပ္ထဲက “ေႂကြတာကုိက ပြင့္ျခင္းပဲ” ကဗ်ာနဲ႔ အခု “အရိပ္ေေႁခြြသစ္ပင္” ကဗ်ာကုိ ဆက္စပ္ၿပီး သတိျပဳမိတဲ့ အခ်က္ပါ။

ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္စလုံး “သစ္ပင္” နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ကဗ်ာေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမ့ဲ “အရိပ္ေႁခြသစ္ပင္” ကဗ်ာကုိ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ျခားၿပီးမွေရးဖြဲ႕သည့္တုိင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ “ေႂကြတာကုိက ပြင့္ျခင္းပဲ” ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလာက္ မၿငိႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေသခ်ာသြားေအာင္ ဆုိၿပီး “အရိပ္ေႁခြသစ္ပင္” ကဗ်ာကုိ အထပ္ထပ္အခါခါ ဖတ္ပါတယ္။

---------------------
အရိပ္ေေႁခြသစ္ပင္
----------------------
အရိပ္ေေႁခြသစ္ပင္ဟာ
ကမၻာေပၚမွာတပင္တည္းရွိတယ္
အရိပ္ေႁခြသစ္ပင္ဟာ
သစ္ရြက္ေတြမေႁခြဘူး
အရိပ္ေတြသာ ေႁခြေႁခြြခ်ေပးေနတယ္
(သူေႁခြခ်တဲ့ အရိပ္ထဲမွာ
ဆန္းသစ္တဲ့ ေန႔ရက္ေတြပါတယ္
ပန္းသစ္ေ၀ေ၀ မနက္ခင္းေတြပါတယ္
ရႊန္းလက္၀င္းပတဲ့ သစ္သီးေတြပါတယ္
ျပန္က်မုိးစက္ေတြပါတယ္
ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား
သူက အရိပ္ေတြေႁခြလုိက္တုိင္း
အဲဒါေတြ ပါ၀င္ေနရတာလဲ)
ငါစဥ္းစား
ငါ့မွာစဥ္းစားျခင္းဘူတာ
ဆုိက္ကပ္ကပ္ေနမိ
ငါ့မွာ
ထထပ်ံ၀ဲေနမိ
ငါ့မွာ
သီးခ်င္းထထ ေအာ္ဟစ္ဆုိမိ။
ဘာျဖစ္လုိ႔ပါလိမ့္
ငါစဥ္းစား
ငါေတြးၾကည့္
ငါသိခ်င္မိ
ထူးဆန္းလွတဲ့
ဒီအရိပ္ေႁခြသစ္ပင္အေၾကာင္း
သူကေတာ့ ဘာသိဘာသာပဲ
အရိပ္ေတြဘဲေႁခြေႁခြြေပးေန
ငါစူးစမ္း
ငါမေနႏုိင္ေတာ့ဘူး
ဒါနဲ႔ငါဟာ အရိပ္ေႁခြသစ္ပင္ဆီသြားကာ
သြားကုိင္တြယ္ၾကည့္မိ
ငါသိလုိက္ရၿပီ
သူ႔တကုိယ္လုံးမွာ က်ီးေပါင္းတက္ဒဏ္ရာေတြခ်ည္း
ႏုိင္းခ်င္း
ကမၻာေပၚမွာ ဒဏ္ရာရ သစ္ပင္ေတြေလာက္လွတာ
ဒဏ္ရာရသစ္ပင္ပဲရွိ၊
ေၾသာ္ . . .
ဒါေၾကာင့္ သူက အရိပ္ေတြေႁခြေပးႏုိင္တာကုိး။

အခုတခါ မူရင္း “အရိပ္ေႁခြသစ္ပင္” ကဗ်ာရဲ႕ ပါဒ (၈)ခုကို ကြင္းစကြင္းပိတ္ လုပ္ျပထားခဲ့တာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ကြင္းစကြင္းပိတ္လုပ္ထားတဲ့ ပါဒေတြကိုျဖဳတ္ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္သေဘာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကဗ်ာကို ျပန္စီၾကည့္ပါတယ္။

----------------------
အရိပ္ေႁခြသစ္ပင္
----------------------
အရိပ္ေႁခြသစ္ပင္ဟာ
ကမၻာေပၚမ်ာတပင္တည္းရွိတယ္
အရိပ္ေႁခြသစ္ပင္ဟာ
သစ္ရြက္ေတြမေႁခြဘူး
အရိပ္ေတြသာ ေႁခြေႁခြခ်ေပးေနတယ္
ငါစဥ္းစား
ငါ့မွာ စဥ္းစားျခင္းဘူတာ
ဆုိက္ကပ္ကပ္ေနမိ
ငါ့မွာ
ထထပ်ံ၀ဲေနမိ
ငါ့မွာ
သီးခ်င္းထထ ေအာ္ဟစ္ဆုိမိ၊
ဘာျဖစ္လုိ႔ပါလိမ့္
ငါစဥ္းစား
ငါေတြးၾကည့္
ငါသိခ်င္မိ
ထူးဆန္းလွတဲ့
ဒီအရိပ္ေႁခြသစ္ပင္အေၾကာင္း
သူကေတာ့
ဘာသိဘာသာပဲ
အရိပ္ေတြဘဲ
ေႁခြေႁခြေပးေန
ငါစူးစမ္း
ငါမေနႏုိင္ေတာ့ဘူး
ဒါနဲ႔ငါဟာ အရိပ္ေႁခြသစ္ပင္ဆီသြားကာ
သြားကုိင္တြယ္ၾကည့္မိ
ငါသိလုိက္ရၿပီ
သူ႔တကုိယ္လုံးမွာ က်ီးေပါင္းတက္ဒဏ္ရာေတြခ်ည္း
ႏုိင္းခ်င္း
ကမၻာေပၚမွာ ဒဏ္ရာရ သစ္ပင္ေတြေလာက္လွတာ
ဒဏ္ရာရသစ္ပင္ပဲရွိ၊
ေၾသာ္ . . .
ဒါေၾကာင့္ သူက အရိပ္ေတြေႁခြြေပးႏုိင္တာကုိး။

ဒါကေတာ့ ပါဒ ၈ ခုျဖဳတ္ခ်ထားခဲ့တဲ့ကဗ်ာပါ။ ဘာျပဳလုိ႔ အဲဒီပါဒ ၈ ခုကုိ ျဖဳတ္ခ်ထားခဲ့ရသလဲ ဆုိေတာ့ ဒီပါဒ ၈ ခုမပါရင္ “ အရိပ္ေႁခြသစ္ပင္”ဟာ ပုိၿပီး က်စ္လစ္သိပ္သည္းအားေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာျဖစ္လာလိမ့္မယ္လုိ႔ ယူဆၿပီး ျဖဳတ္ထားၾကည့္တာပါ။

ျဖဳတ္ထားတဲ့ ပါဒ ၈ ခုအနက္က အေပၚဆုံးပါဒ “သူေႁခြတဲ့အရိပ္ထဲမွာ” ဆုိတဲ့ပါဒဟာ ကဗ်ာဖတ္သူကုိ လက္ဆြဲေခၚၿပီး ရွင္းျပဖုိ႔ႀကဳိးစားတဲ့ပါဒျဖစ္ပါတယ္။ ေအာက္က ပါဒ ၄ ခုကေတာ့ အဲဒီသစ္ပင္ကေႁခြခ်တဲ့ အရိပ္ေတြထဲမွာပါ၀င္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကုိ ေဖာ္ျပတဲ့ ပါဒေတြပါ။ ဒီပါဒေတြက ကဗ်ာဖတ္သူကို ပိုၿပီးနားလည္ေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ ကဗ်ာရဲ႕ လွ်ဴိ႕၀ွက္ထားတဲ့အရာကို ကဗ်ာဖတ္သူေတြ မသိမွာ မထိမွာ မၿငိမွာစိုးလို႔ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္က ရွင္းျပတဲ့သေဘာ သက္ေရာက္ တဲ့ ကဗ်ာပါဒေတြပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ တကယ္ေတာ့ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ေရးျပေျဖျပတဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြ ထက္ပုိမ်ားတဲ့အဓိပၸာယ္ေတြ “အရိပ္” ထဲမွာ ရွိတယ္လုိ႔ ေတာင္ဆုိရမွာပါ။

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ “အရိပ္ေႁခြသစ္ပင္” ကဗ်ာမွာ သစ္ရြက္ေတြမေႁခြဘဲ၊ အရိပ္ေတြသာ ေႁခြေႁခြခ်ေနတဲ့ သစ္ပင္ကုိ ဘာေၾကာင့္မ်ား အရိပ္ေတြကုိပဲေႁခြေႁခြခ်ေနရတာလဲ ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကုိစဥ္းစားရင္ “ငါ့မွာ ထထ ပ်ံ၀ဲေနမိ၊ ငါ့မွာ သီခ်င္းထထ ေအာ္ဟစ္ဆုိမိ” ဆုိတဲ့ ပါဒေတြနဲ႔ “ငါသိလုိက္ရၿပီ သူ႔ တကုိယ္လုံးမွာ က်ီးေပါင္း တက္ဒဏ္ရာေတြ ႏုိင္းခ်င္း” ဆုိတဲ့ပါေဒေတြနဲ႔တင္ လုံေလာက္တဲ့အေျဖ ရွာႏုိင္မယ္ထင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ သစ္ပင္သစ္ရိပ္ဆုိတာ လူေတြအတြက္ေကာင္းမႈဟူသမွ် အကၽြမ္း၀င္တဲ့ သေကၤတ အျဖစ္ကလြဲၿပီး ေဘးထြက္ဆုိးက်ဳိးကုိေဖာ္ျပလုိ႔မရတဲ့ သေကၤတပါ။ ဒီ လုံေလာက္တဲ့ သေကၤတကုိ အသုံးျပဳၿပီးကာမွ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္က ဘာျပဳလုိ႔မ်ား “အရိပ္” ကုိေျဖျပဖုိ႔ႀကဳိးစားခဲ့တာပါလိမ့္။ အရိပ္ကုိျပထားၿပီးရင္ အေကာင္အထည္ကို ကဗ်ာဖတ္သူက ႀကဳိးစားၿပီး ေတြးယူတူးယူ လိမ့္မေပါ့။

ဒီေနရာမွာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္လုိပဲ သစ္ပင္တပင္အေၾကာင္းဖြဲ႔တဲ့ ၾသစႀတီးယား ကဗ်ာဆရာ “ကလာရာကြက္နာဘီနစ္နီ”ရဲ႕ “သစ္ပင္တပင္” ကဗ်ာကုိ ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။

---------------------
သစ္ပင္တပင္
--------------------
လွဲလုိက္တယ္
သစ္ပင္တပင္
သူ႔အရြက္ေတြ
ရွင္သန္ေနတုန္း
သူ႔အသီးေတြ
၀င္းမွည့္ေနတုန္း
သူ႔အကုိင္းေပၚမွာ
ငွက္ေတြနားေနတုန္း
သစ္ပင္တပင္
လွဲခဲ့တယ္ ။

ဘီနစ္နီရဲ႕ ဒီကဗ်ာဟာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္တခ်ိန္ကေရးခဲ့ဖူးတဲ့ “ေႂကြတာကုိက ပြင့္ျခင္းပဲ” ကဗ်ာနဲ႔ အနက္တူတဲ့ကဗ်ာပါ။ အာဇာနည္မ်ဳိး ေသ႐ုိးမရွိ” ဆုိတဲ့အနက္၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးဖိႏွိပ္ထားတဲ့ၾကားက မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ ဆက္လက္ဖြံ႔ၿဖဳိးလာေနတဲ့အေၾကာင္းကုိ ေဖာ္ျပတဲ့ကဗ်ာပါ။ 

ဒီကဗ်ာမွာ ဘီနစ္နီက အလွဲခံလုိက္ရၿပီးတဲ့ သစ္ပင္လုိ႔လည္းေျပာတယ္။ အဲဒီသစ္ပင္ရဲ႕အရြက္ေတြ၊ အသီးေတြရွင္သန္၀င္းမွည့္ေနတုန္း၊ သူ႔အကုိင္းေတြေပၚမွာ ငွက္ေတြနားေနတုန္းလုိ႔လည္း ဆုိလုိက္ ျပန္ တယ္။ ဒီမွာတင္ ဘီနစ္နီက ကဗ်ာကုိ ရပ္ထားလုိက္တာပါ။ 

ဘာေၾကာင့္အသီးေတြအရြက္ေတြက ဆက္လက္၀င္းမွည့္ရွင္သန္ေနရတာလဲ၊ သူ႔အကုိင္းေတြေပၚမွာ ငွက္ေတြဘာေၾကာင့္ဆက္ၿပီး နားေနႏုိင္တာလဲဆုိတဲ့ ေမြးခြန္းကုိ ေျဖၾကားဖ႔ုိၾကေတာ့ ကဗ်ာဖတ္သူအတြက္ ခ်န္ထားလုိက္ပါတယ္။ သူက “အရိပ္” ကုိပဲျပၿပီး အေကာင္အထည္ကုိေဖာ္ယူဖုိ႔ ကဗ်ာဖတ္သူရဲ႕လက္ထဲ လႊဲထားခဲ့ပါတယ္။ ဒီနည္းေၾကာင့္ သူ႔ကဗ်ာ “သစ္ပင္တပင္” ဟာ က်စ္လစ္သိပ္သည္းနက္နဲတဲ့ ကဗ်ာ တပုဒ္ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

ကဗ်ာဆုိတာ အရိပ္ျပအေကာင္ထင္ေအာင္ ၾကည့္ရတဲ့သေဘာ။ ေမွာ္နဲ႔ေရးတာကုိ ေမွာ္နဲ႔ပဲ ခံစားယူရတဲ့ သေဘာ။ လူမွာအေတြ႔ နတ္မွာ အေငြ႔ ဆုိတဲ့အေျခအေနမ်ဳိးအထိ ေရွ႕တုိး အလုပ္လုပ္ရတဲ့ကိစၥ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ “အရိပ္ေႁခြသစ္ပင္”ကဗ်ာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတဲ့ ကြင္းစကြင္းပိတ္အတြင္းက ကဗ်ာပါဒေတြကို ျဖဳတ္ခ်လုိက္ရင္ သည့္ထက္ေလးနက္ က်စ္လစ္တဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လုိ႔ ယူဆမိပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ လုိအပ္မယ္ထင္လုိ႔ စကားတခြန္းေတာ့ ေျပာလုိက္ပါရေစ။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ဆုိတာ သာမာန္ကဗ်ာ ဆရာမဟုတ္တဲ့ အင္မတန္ေအာင္ျမင္တဲ့ ကဗ်ာဆရာဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္လက္ခံပါတယ္။ ကြယ္လြန္ေလၿပီးတဲ့ ျမင့္မားတဲ့ကဗ်ာဆရာတေယာက္ကုိ ႏွိမ့္ခ်ၿပီးျပလုိတဲ့သေဘာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရွိပါဘူး။ အဲသလိုေျပာဖို႔ဆိုဖို႔ရာလည္း အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကုိ က်ေနာ္ခ်စ္ၿပီးသား။ ေလးစားၿပီးသား ပါ။ ဒါေပမဲ့ သည့္ထက္ပုိေကာင္းတဲ့ကဗ်ာမ်ဳိးကုိ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီးမွ ေဆြးေႏြးလုိက္တာပါ။ က်န္ရစ္တဲ့ တျခားကဗ်ာေရးသူေတြအတြက္ အက်ဳိးရွိမယ္ထင္လုိ႔ ေဆြးေႏြးရျခင္းပါ။

ျမန္မာကဗ်ာဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္ေစဖုိ႔ဆုိရင္ အတတ္ပညာႂကြယ္၀မွန္ကန္ေရးဟာလည္း အေရးပါလွတဲ့ လုိအပ္ခ်က္ျဖစ္တယ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္။ ။ 

ၿငိမ္းေ၀(ကဗ်ာ့အိုးေ၀)

ကုိးကား
(၁) ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ “ ေမာင့္ေခ်ာႏြယ္ ဆန္သြားေသာေန႔မ်ား”
(၂) ေမာင္သင္းခုိင္ ဘာသာျပန္ဆုိတဲ့ “မျမင္ရတဲ့ျမစ္” ကဗ်ာစာအုပ္
 

စာေရးသူ၏မွတ္ခ်က္။ ။  ဒီကဗ်ာခံစားမႈေဆာင္းပါး   ေရးထားခဲ့တာလည္း ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ပါၿပီ။