ဖခင္တဦး၏ မပီျပင္ေသာ ဘ၀ ပန္းခ်ီ
လွေရႊ
လွေရႊ
ႏိုင္ငံေရးသမားတဦး၏ မေရရာေသာ ဘ၀က မိမိတဦးတေယာက္ထဲ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ကေလး အတြက္ပါ ၀ဋ္ေၾကြးပါလာခဲ့ေတာ့ သည္။
မိဘတိုင္းသည္ သားသမီးမ်ားကို ဆင္စီးၿပီး ျမင္းရံသည္ကို ျမင္ခ်င္သည္မွာ ဓမၼတာပင္။မိ္မိဘ၀ကို ေတာ္လွန္ေရးထဲတြင္ ႏွစ္ျမဳပ္ထားနိုင္ေသာ္လည္း ကေလးဘ၀ပါ မေရရာမေသခ်ာသည့္ ႏိုင္ငံမဲ့ ကေလးမ်ိဳးကို မည့္သည့္ မိဘမွ် ျမင္လိုမည္မဟုတ္။ ကိုယ္တိုင္ မည္၍မည္မွ် ငတ္တလွည့္ ျပတ္တလွည့္ ဘ၀ျဖင့္ ရင္ဆိုင္ရေပဦးေတာ့ မတုန္မလႈပ္ေနႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း .....
.....................
ကေလးငိုသံေၾကာင့့္ ကမန္းကတန္း
ႏိုးလာေတာ့ သားအတြက္ ေဖ်ာ္ထားသည့္ ႏို႔ဘူးေလးကို လိုက္စမ္းမိ သည္။ ႏို႔မရွိေတာ့။
အိပ္ရာေဘးမွာခ်ထားတဲ့ ႏို႔မႈန္႔ထည့္သည့္ဘူးကိုၾကည့္ေတာ့။ ညေနေစာင္းခ်ိန္ ၁၀ ေအာင္စ
ႏို႔ဘူးႏွစ္ဘူးေဖ်ာ္ၿပီးကတည္းက ႏို႔မႈန္႔ကုန္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အိပ္ရာမွႏိုးစ
က်ေနာ့္ အမ်ဳိးသမီးက လွမ္းေျပာသည္။
“ဟာဒါဆိုဘယ္လိုလုပ္မလဲ”က်ေနာ္ေမးမိေတာ့
က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးကခပ္ေအးေအးပင္ “လွည့္စားလိုက္မယ္ေလ၊ မထြက္တဲ့ ႏို႔ကို
တိုက္လိုက္မယ္”ဟု ျပန္ေျဖသည္။
အမ်ဳိးသမီးက ကေလးကို ေခ်ာ့ရင္း
မထြက္ေသာ ႏို႔ကိုတိုက္ေတာ့ သားကေလးက ျပန္လည္အိပ္ေပ်ာ္ သြားခဲ့ပါသည္။ သားကေလးကို
ႏို႔ျဖတ္ထားတာ ႏွစ္လေလာက္ရွိပါၿပီ။
ထိုင္းႏိုင္ငံေဆးရုံေတြမွာ
ေမြးသည့္ကေလးမွန္သမွ် ဆရာ၀န္ညြန္ၾကားခ်က္က ကေလးတိုင္း
ႏို႔ေျခာက္လ တိုက္ရမည္ဟုဆိုသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ မိခင္နို႔ရည္ တႏွစ္ႏွင့္ေျခာက္လ
ေသာက္သုံးခဲ့ရေသာ က်ေနာ့္သား ကေလးအတြက္ ကုသုိလ္ကံေကာင္းျခင္းဟုပင္ ဆိုရေပမည္။
ကေလးႏွင့္ ကေလးအေမ
အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ေသာ္လည္း အေဖတဦးျဖစ္ေသာ က်ေနာ့္္မွာ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘဲျဖစ္ ကာ
အေတြးနယ္ထဲ ကၽြံနစ္ ေနေလေတာ့သည္။ ေန႔စဥ္စားသုံးေနေသာ ႏို႔မႈန္႔ကိုမွ သားေလးကို
မတိုက္ လိုက္ရသည့္အတြက္ ရင္ထဲတြင္ ဆို႔နင့္စြာခံစားေနရျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။
ဤကဲ့သို႔ခံစားမႈမ်ိဳး
ကေလးေမြးၿပီးသုံးလအၾကာတြင္ တႀကိမ္ ျဖစ္ခဲ့သည္ကို ျပန္လည္ ေတြးေနမိျပန္သည္။
အုန္းဖန္ဒုကၡသည္စခန္း ေဆးရုံကဆင္းၿပီး ႏို႔ဘိုးဒုကၡသည္စခန္းတြင္
ျပန္ေနရသည့္အခ်ိန္။ ႏို႔ဘိုးဒုကၡသည္ စခန္းသည္ကားေပ ၂၀၀၀ ေက်ာ္အျမင့္တြင္ရွိၿပီး
မိုးရာသီတြင္ တပတ္ဆယ္ရက္ ေနကိုမျမင္ရေသာ ေနရာ မ်ိဳးျဖစ္သည္။
ရြာလိုက္ေသာမိုးကား စဲသည္မရွိ။
ေလွ်ာ္ဖြတ္ထားေသာ အ၀တ္မ်ားကို မီးကင္ၿပီးအေျခာက္ခံရသည္က တမ်ိဳး၊ ရက္ ၂၀
ခန္႔မိုးရြာလိုက္ပါက ေအာက္မွ ခင္းထားေသာ အခင္း၀ါးတို႔သည္ မႈိေပါက္ကာမႈိနံ႔
ထြက္လာေတာ့သည္။ ဤသို႔ ျဖစ္လာပါက မီးဖိုတြင္ မီးေသြးမ်ားမ်ားထည့္ကာ
အိမ္ေအာက္မွမီးေမြးရသည္ က အလုပ္ႀကီးတလုပ္အျဖစ္ လူကိုဒုကၡလွလွ ေပးေတာ့သည္။
ဒါကႏွစ္တိုင္းလိုလိုပင္။
ကေလးက သုံးလမျပည့္မွီ
ေသးခံ၀ယ္ဖို႔မိသားစု ဘတ္ဂ်က္က လက္က်န္မရိွေတာ့။ ပိုက္ဆံမက်န္ေတာ့။ ကေလးေမြးသည့္
အေႂကြးကလည္းမေက်ေသး။ ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္ စခန္းကဲ့သို႔ ေအးေသာေနရာတြင္ ညအိပ္လွ်င္
ေႏြရာသီ၌ပင္ေစာင္ၿခဳံရေသာေနရာ။ သုံးလသားေလးက ေသးခံမ၀တ္ဘဲ ပိတ္စကိုခါးမွာပတ္၍
မည္သို႔ အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ ခဏခဏရွဴရွဴးပန္းေနေသာ ကေလးအဖို႔ ေသးနဲ႔အတူ စိုစြတ္ေသာရာသီ ဥတုေၾကာင့္
အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္။ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ရသည့္ ရက္ေတြကမနည္းေတာ့။ မိဘတဦး၏
ပီျပင္ေသာ ခံစားမႈမ်ဳိး ပီပီသသခံစားမိလာသည္။
အသက္ ၃၇ ႏွစ္တိုင္
တကိုယ္ေတာ္ေနခဲ့ေသာနယ္စပ္ေရာက္ ေတာ္လွန္ေရးသမား၊ ႏိုင္ငံေရးသမားတဦး၏ မေရရာေသာ ဘ၀က
မိမိတဦးတေယာက္ထဲ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ကေလး အတြက္ပါ ၀ဋ္ေၾကြးပါလာခဲ့ေတာ့ သည္။
မိဘတိုင္းသည္ သားသမီးမ်ားကို ဆင္စီးၿပီး ျမင္းရံသည္ကို ျမင္ခ်င္သည္မွာ ဓမၼတာပင္။
မိဘတိုင္းသည္ သားသမီးမ်ားကို ဆင္စီးၿပီး ျမင္းရံသည္ကို ျမင္ခ်င္သည္မွာ ဓမၼတာပင္။
မိ္မိဘ၀ကို ေတာ္လွန္ေရးထဲတြင္
ႏွစ္ျမဳပ္ထားနိုင္ေသာ္လည္း ကေလးဘ၀ပါ မေရရာမေသခ်ာသည့္ ႏိုင္ငံမဲ့ ကေလးမ်ိဳးကို
မည့္သည့္ မိဘမွ် ျမင္လိုမည္မဟုတ္။ ကိုယ္တိုင္ မည္၍မည္မွ် ငတ္တလွည့္
ျပတ္တလွည့္ ဘ၀ျဖင့္ ရင္ဆိုင္ရေပဦးေတာ့ မတုန္မလႈပ္ေနႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း မိမိရင္ေသြး
သားကေလး၏ ေနာင္ေရးကို စဥ္းစားၾကည့္တိုင္း အိပ္လို႔ပင္မေပ်ာ္ေတာ့။
မိမိေနေသာ တိုက္တန္းလ်ားေဘးတြင္
ပလတ္စတိတ္ လိုက္ေကာက္ေနေသာကေလးမ်ားကို ျမင္ရေလ တိုင္း အေဖတဦးအေနျဖင့္ ရင္နင့္ေအာင္
ခံစားရသည္။ အိမ္မွ အလုပ္ခြင္သို႔ သြားရာလမ္းတြင္ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦး ပီနန္အိတ္ကို
ေက်ာေပၚပိုးၿပီး ပလတ္စတိတ္ လိုက္လံေကာက္ေနသည္ ကိုျမင္တိုင္း က်ေနာ့္ရင္မွာ
မခ်ိေအာင္ နာက်င္ရင္း တုန္လႈပ္မိသည္။
ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ျမင္ရၾကားရေသာ
အရာတို႔သည္ ရိုးအီသြားတတ္ေလ့ရွိေသာ္လည္း လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား တြင္ ျမင္ေနရေသာ
ျမန္မာကေလးငယ္တုိ႔၏ ပုံရိပ္မ်ားသည္ကား က်ေနာ့္အတြက္ ရိုးအီမသြားသည့္
အျပင္က်ေနာ့္ႏွလုံးသားေပၚတြင္ အရွိဳးရာ ထင္းထင္းႀကီးစြဲထင္၍ က်န္ရစ္ေစေလသည္။
က်ေနာ့္အေဖ ရြာသူႀကီး ေျပာခဲ့ေသာ
စကားကိုလည္းျပန္လည္ ၾကားေယာင္မိရင္း တုန္လႈပ္မိသည္။ “ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခ်င္ရင္
စာမ်ားမ်ားဖတ္”။ ေအာ္.. က်ေနာ့္ကို ေခါင္းေဆာင္တဦး ျဖစ္ေစလိုေသာ အေဖ၏
ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ကား ႀကီးမားလွေပစြ။ အေဖ့၏ရည္မွန္းခ်က္ကို
မျဖည့္ဆည္းႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း အဖိႏိွပ္ခံလူမ်ဳိးမ်ားဘက္မွ ရပ္တည္ေပးေနခဲ့သည့္
သားတေယာက္ကိုျဖင့္ အေဖ ၾကားရတိုင္း ေက်နပ္ႏိုင္ လိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ မခ်င့္မရဲ
ေတြးထင္မိပါသည္။
ယခု က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ဖခင္တေယာက္
ျဖစ္ခဲ့ပါေလၿပီ။ က်ေနာ့္အလွည့္တြင္ အေဖရြာသူႀကီး တဦး ေျပာခဲ့ေသာစကားကို ပင္
ေျပာႏိုင္ပါအုံးမည္ေလာ။ “ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခ်င္ရင္ စာမ်ားမ်ားဖတ္” ဟုေျပာဖို႔ရာ
က်ေနာ့္မွာ စိတ္မကူးရဲ။
ႏိုင္ငံတခုတြင္ တရားမ၀င္ေနထိုင္ရေသာ
လူသားတဦးအဖို႔ ဒုကၡဆိုေသာ စကားအဓိပၸာယ္ကို မတို႔ခ်င္ မထိခ်င္ ဖြင့္ဆိုမေနခ်င္ေတာ့။ ႏိုင္ငံမဲ့ဆိုေသာစကားသည္ လူသားတဦးအဖို႔ မည္သို႔ေသာ၀ိေသသ ကို
ေဆာင္ၾကဥ္းလာေလသနည္း။ ႏိုင္ငံမဲ့ေနာက္ကြယ္တြင္ မေရတြက္ႏိုင္ေသာ ေလာကဓံတို႔
ရင္ဆိုင္ေတြ႔ရေပဦးမည္ေလ။
က်ေနာ့္အေဖ ရြာသူႀကီးသည္
က်ေနာ္ေက်ာင္းေနစဥ္က ဖတ္ခဲ့ေသာဘီရိုထဲမွ စာအုပ္မ်ားကိုမည္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုမွ
ဖတ္ရွႈခြင့္မေပးေၾကာင္း နယ္စပ္သို႔ေရာက္လာေသာ ရဲေဘာ္တဦးက က်ေနာ့္ကို
ျပန္ေျပာခဲ့ဖူး သည္။ အေဖတေယာက္က သားအေပၚတြင္ တန္ဖိုးထားမႈကို ေလးစားမိသည္၊
ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ က်ေနာ္ကေရာ အေဖကဲ့သို႔ တာ၀န္ေက်ႏိုင္ပါမည္ေလာ။ ဤသို႔
ေတြးမိေလတိုင္း နက္ရွဳိင္းေသာ ခံစားမႈ မ်ား ျဖစ္ေပၚလာစၿမဲ။
က်ေနာ္ႏွင့္ က်ေနာ့္အမ်ဳိးသမီးတို႔သည္
ရခိုင္လူမ်ဳိး စစ္စစ္ပင္ ျဖစ္သည္။ မည္သည့္လူမ်ဳိးေသြးမွ မေရာေသာ သူမ်ားျဖစ္သည္။
ထုိ႔အျပင္က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦးသည္ ရခိုင္စကားကိုေျပာဆိုႏိုင္သည္။ ရခိုင္ ရာဇ၀င္လာ
“အမ်ဳိးနဲ႔ သီလ”ကုိေစာင့္ထိမ္းခဲ့သူမ်ားျဖစ္သည္။ ဤသို႔ေျပာဆိုျခင္းသည္
အျခားသူတပါးအေပၚတြင္ ရွႈတ္ခ်လိုသည့္ စိတ္အလ်ဥ္းမရွိ။
သို႔ရာတြင္ က်ေနာ္ ေရာက္ေနေသာ ေနရာသည္
ရခိုင္ျပည္မဟုတ္။ ရခိုင္စကား ေျပာေသာ ေနရာမဟုတ္။ က်ေနာ္တို႔သည္ ထိုင္းနိုင္ငံတြင္
တရားမ၀င္ ေနထိုင္ေနေသာ သူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္မိသားစုေနေသာ ၀န္းက်င္တြင္ကား
ခရစ္ယန္၊ မူဆလင္၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္၊ စသည္ျဖင့္ စုံလြန္းလွ သည္။ ဘာသာစကားတြင္လည္း ထိုင္း၊
ကရင္၊ မြန္၊ ရခိုင္စသည္ျဖင့္ ဘာသာစကားမ်ဳိး စုံ ေျပာဆိုေနသူမ်ား ရွိရာနယ္ေျမ။
က်ေနာ့္သားကေလးကို
ရခိုင္စကားေျပာရမည္ဟု တုတ္ကိုင္ ၿခိမ္းေျခာက္အက်ပ္ကိုင္ကာ ရခိုင္စကား၊ ရခိုင္စာကို
ခ်စ္ေၾကာင္း ျပသင့္သေလာ။ ႏိုင္ငံမဲ့ျဖစ္ေနေသာ က်ေနာ့္သားအေပၚ ဤသို႔
ေျပာဆို ဆုံးမျခင္း သည္ တရားမွ်တပါမည္ေလာ။ သားကေလး၏ မပီကလာ စေျပာလာေသာ စကားက
“ေပးေပး” တဲ့။ လူ႔ဘ၀ လူ႔ေလာကထဲသို႔ က်င္လည္ရမည့္ လူသားတဦး ပထမဆုံးေျပာလာေသာ
စကားကို ေတာ္လွန္ေရး သမား အေဖတဦးက ဟုိလိုမေျပာနဲ႔ ဒီလိုေျပာနဲ႔လို႔
ေျပာသင့္ပါရဲ႕လား။
ေအာ္..မေရရာမေသခ်ာေသာ လူသားတဦး၏ ဘ၀ပုံရိပ္က မပီျပင္၀ိုးတ၀ါး ႏိုင္လြန္းလွပါတကားဟု က်ေနာ္ခံစား ေတြးေတာမိရင္း ရင္ထဲနင့္ေနခဲ့သည္။
အခ်ိဳ႕မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ား၏
ျမင္ေနရေသာ မိသားစုဘ၀သည္ က်ေနာ့္အတြက္ သင္ခန္းစာ။ အရြယ္ေရာက္၍
ေရႊ႔ေျပာင္းေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေနခြင့္ရခဲ့ပါက ကေလးအတြက္ ကုသုိလ္ကံ ေကာင္းသည္ ဟုပင္
ေျပာရေပမည္။ စင္ကာပူ၊ ေအာ္စီ၊ ဥေရာပ၊ အေမရိကားက ေက်ာင္းမ်ားကို အိပ္မက္ထဲတြင္ပင္
မက္လို႔မရ။ မိမိကိုယ္တိုင္ ပညာဆည္းပူးခြင့္ ရခဲ့ေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၀င္းထဲက
ဂႏၱ၀င္ေက်ာင္းေဆာင္ မ်ားအေၾကာင္းကို္ ပုံျပင္တပုဒ္လို ေျပာျပႏိုင္မည့္
ခံႏိုင္ရည္မ်ိဳး က်ေနာ့္မွာ မရွိေတာ့။
မိမိကိုယ္တိုင္ မေရရာမေသခ်ာသည့္
ေတာ္လွန္ေရးခရီးကို ျဖတ္သန္းရင္း ရင္ေသြးတို႔၏ဘ၀ေတြ ပါ ေပးဆပ္ခဲ့ရေသာ မိသားစုမ်ား
ျမန္မာနယ္စပ္တေလွ်ာက္ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ပင္ မ်ားျပားလွပါဘိ။ မိမိတို႔ မိသားစု
တခုတည္းမဟုတ္ဟု ေျဖသိမ့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရသည္။ မ်က္လုံးမ်ားက
မွိတ္ထားေသာ္လည္း အေတြးမ်ားက မွိတ္ထား၍မရဘဲ ရွိေနေလရာ မလွမပအျဖစ္ျဖင့္
ေရွ႕ဆက္ရမည့္ မိသားစုဘ၀ၾကမၼာကို ေတြးေနမိကာ ရင္ထဲတနင့္နင့္ႏွင့္ လိႈက္ဖိုရင္း
မိုးလင္းလုလု ေန႔မ်ားစြာကို ဘယ္၍ဘယ္မွ် ျဖတ္သန္းရအုံးေတာ့မည္ကို
မသိႏိုင္ေတာ့ပါေခ်။
သားကေလးေရ.. သားကေလးႀကီးလာရင္
မင္းဘိုးဘိုးႀကီး ေဖေဖ့ကိုေျပာခဲ့တဲ့ “စာမ်ားမ်ားဖတ္” ဆိုတဲ့စကားကို လက္ဆင့္ကမ္း
ေျပာႏိုင္ခဲ့ျခင္း မရွိခဲ့တဲ့ အေဖတေယာက္အေပၚ ခြင့္လြႊတ္ နားလည္ႏိုင္ မွာေလလား….။
လွေရႊ
(တေပါင္းလျပည့္ေန႔တြင္ က်ေရာက္မည့္ အေဖမ်ားေန႔အတြက္ အမွတ္တရအက္ေဆး။ နယ္စပ္ တေလွ်ာက္ရွိ က်ေနာ့္ကဲ့သို႔ အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ဖခင္မ်ားသို႔ )
စာေရးသူမွတ္ခ်က္။ ။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဖခင္မ်ားေန႔၊ နယ္စပ္မွာ ေနခဲ့စဥ္က ေရးခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္မွန္
အက္ေဆးေလးပါ။ ေမာကၡ ပညာေရး မဂၢဇင္း၊ Education Digest and Yangon Times
တို႔မွာလည္း ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။
Comments
Post a Comment