သစ္ခက္သံလြင္၊ ကဗ်ာခံစားမႈ ၿငိမ္းေ၀(ကဗ်ာ ့အိုးေ၀)၏ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ မိန္းမႏွစ္ေယာက္

ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ မိန္းမႏွစ္ေယာက္

ၿငိမ္းေ၀(ကဗ်ာ့အိုးေ၀)

www.wikiart.org

....“အ႐ူးမတစ္ေယာက္ လင္ေကာင္မေပၚဘဲ ကေလးေမြးသည့္ကိစၥအဆန္းမဟုတ္၊ စာဖြဲ႔ေလာက္သည့္ကိစၥမဟုတ္” ဟု ဆုိသည့္ ေမာင္သာႏုိး၏သေဘာ ထားကုိ ဘ၀င္မက်ႏုိင္ေအာင္ရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စုိင္း၀င္းျမင့္၏ကဗ်ာကုိ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေသအခ်ာဖတ္ၿပီး စဥ္းစားရေလသည္။....

၁။

စုိင္း၀င္းျမင့္၏ “တစ္ေယာက္တည္းစကား “ကဗ်ာစာအုပ္တြင္ ဆရာေမာင္သာႏုိးက အမွာစာ ၀င္ေရးေပး ထား၏။ “အေမွာင္” ဟု အမည္ေပးထားသည့္ကဗ်ာအေပၚ ေမာင္သာႏုိး၏ သေဘာထား အျမင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ရ၏။ သူက “အေမွာင္” ဟုအမည္ေပးသည့္ကဗ်ာကုိ ေခါင္းစဥ္ကအစ ေ၀ဖန္၏။ အေၾကာင္းအရာမွာလည္း ကဗ်ာဖြဲ႔ေလာက္သည့္ကိစၥမဟုတ္၊ အ႐ူးမတေယာက္ လင္ေကာင္မေပၚဘဲ ကေလးေမြးသည့္ကိစၥ၊ အဆန္းမဟုတ္ဟုဆုိကာ ေ၀ဖန္၏။ ဒါနဲ႔တဆက္တည္း သည္လုိ႐ုိးရွင္းသည့္ ကဗ်ာမ်ဳိးေရးဖြဲ႔မိျခင္းမွာ ေခတ္ေပၚစာေပအဖတ္နည္းသညအတြက္၊ အဂၤလိပ္စာ အဖတ္နည္းသည့္အတြက္ ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်၏။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ “အေမွာင္”ဟု အမည္ေပးထားသည့္ ကဗ်ာအေပၚ ေခါင္းစဥ္နာမည္ေပးပုံကိစၥ အဓိက ထားၿပီး မေဆြးေႏြးလုိေသာ္လည္း ကဗ်ာတပုဒ္လုံးအေပၚ (အေၾကာင္းအရာ) ဆရာ ေမာင္သာႏုိးႏွင့္ သေဘာထားအျမင္မတူႏုိင္ေအာင္ ခံစားရ၏။ အထူးသျဖင့္ “အ႐ူးမတစ္ေယာက္ လင္ေကာင္မေပၚဘဲ ကေလးေမြးသည့္ကိစၥအဆန္းမဟုတ္၊ စာဖြဲ႔ေလာက္သည့္ကိစၥမဟုတ္” ဟု ဆုိသည့္ ေမာင္သာႏုိး၏သေဘာ ထားကုိ ဘ၀င္မက်ႏုိင္ေအာင္ရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စုိင္း၀င္းျမင့္၏ကဗ်ာကုိ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေသအခ်ာဖတ္ၿပီး စဥ္းစားရေလသည္။

အေမွာင္
-------------------
အ႐ူးမတစ္ေယာက္
လင္ေကာင္ မေပၚဘဲ
ကေလးႏွစ္ေယာက္ ရခဲ့ေပါ့။

၂။

သြန္းဘုရားေက်ာင္း၀င္းထဲကျဖတ္ၿပီး ေစ်းဖက္ကုိဦးတည္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းမ်ားမွာ ဘုရားေက်ာင္း၀င္းႏွင့္ ၿမဳိ႕မဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းႏွစ္ခုျခားထားရာ အုတ္တံတုိင္းအေပါက္၀တြင္ ရပ္ သြားရ၏။ လူသြားလမ္းႏွင့္၀ါးႏွစ္႐ုိက္ခန္႔အကြာ အုတ္တံတုိင္းႏွင့္ကပ္လ်က္ေနရာတြင္ ျဖစ္ကတတ္ ဆန္း မုိးကာထားသည့္တဲပ်က္တလုံးေတြ႔လုိက္ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ သက္ကယ္ပစ္သုံးေလးခုမုိးၿပီး ေစာင္စုတ္သုံးထည္ ၀ုိင္းကာထားသည့္တဲအတြင္းမွ မည္သည့္အသံမွ်မၾကားရ။ တိတ္ေန၏။ လူတရပ္မွ်မရွိတရွိ အုတ္တံတုိင္းေပၚေမးတင္ထားသည့္ ၀ါးေလးလုံးကုိ အျခား ၀ါးတလုံးႏွင့္ ေထာက္ၿပီး ႏွီးျဖင့္တုတ္ထား၏။ ေလတခ်က္အေ၀့တြင္ ကာထားသည့္ေစာင္ေအာက္အဖ်ားမ်ားမွာ ေျမႀကီးႏွင့္ ဒရြတ္တုိက္ၿပီး လႈပ္ရွားသြားၾက၏။
ခဏတျဖဳတ္ရပ္ကာ နားစြင့္ၾကည့္သည္။ တဲထဲကမည္သည့္အသံမွ်မၾကားရ။ မတင္မက်စိတ္ႏွင့္ လမ္းဆက္ေလ်ာက္ရန္စိတ္ကူးစဥ္ တဲကေလးထဲမွ ကေလးငုိသံၾကားတစ္ခ်က္ စူးစူး၀ါး၀ါး ၾကားလုိက္ရ၏။ ထုိအခါမွပင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၾကားထားသည့္သတင္းကုိ အတည္ျပဳ လုိက္ႏုိင္ေတာ့ သည္။

“မင္းကလည္း ၾကာမယ္ထင္ရင္ သားတေယာက္ကုိ ေခၚသြားေပါ့ကြ”

“ခဏဆုိၿပီးသြားၾကည့္တာပါကြယ္၊ တညလုံးေအာ္ေနသံၾကားလုိ႔ စိတ္မေကာင္းလုိ႔သြားၾကည့္တာပါ။ ၁၄ လမ္းထဲက မိန္းႏွစ္ေယာက္လည္း ေရာက္ေနတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ မစိမ္းျမ ကေလးေမြးခ် လုိက္တယ္ေလ။ အဲဒါညတြင္းခ်င္း နီးစပ္ရာေယာက္်ားေတြအကူအညီေတာင္းၿပီး တဲမုိးတဲ့သူကမုိး၊ ကာတဲ့သူကကာ၊ က်မကေတာ့ ကေလးေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္ေပးေနရတာေပါ့။ မနက္က်မွ စားစရာတခုခု သြားပုိ႔ရဦးမယ္။ အခုေတာ့ က်မအိပ္ခ်င္လွၿပီ၊ ေၾသာ္ .. မစိမ္းျမက မိန္းကေလးေမြးတယ္ ေမာင္ေရ႕ ”

မနက္မုိးမလင္းခင္ မိဘႏွစ္ပါး ေျပာဆုိေနခဲ့ၾကသည့္စကားမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားေနမိသည္။ အ႐ူးမ မစိမ္းျမ ဗုိက္နာလုိ႔ေအာ္သည့္ အသံကုိ ကၽြန္ေတာ္လည္းၾကားေနခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ႏွင့္ သြန္းဘုရားေက်ာင္း၀င္းမွာ ကပ္လ်က္ရွိေနသျဖင့္ မစိမ္းျမ၏ ဗိုုက္နာလို႔ေအာ္သည့္ေအာ္သံကုိ အတုိင္းသား ၾကားေနရ၏။

နံနက္ခင္း သြားထိုင္ေနၾက ျမင္းျဖဴလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ မစိမ္းျမ ကေလးေမြးသည့္ အေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားးအား ေျပာျပေနမိျပန္သည္။
“ မင္းေျပာျပတာနားေထာင္ၿပီး ေမာင္စြမ္းရည္ရဲ႕ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ ငါသတိရတယ္”
ကၽြန္ေတာ္က တ၀ုိင္းတည္းထုိင္ေနသည့္ ကုိခါး (ငခါး -ကြမ္းၿခံကုန္းမဟုတ္ပါ) ကုိေမာ့ၾကည့္ၿပီး စိတ္၀င္စားသြားရ၏။
“ ဟုတ္လား၊ အဲဒီကဗ်ာ ဘယ္မွာဘဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခ်င္တယ္”
“ အခုေတာ့ မပါဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ငါ အလြတ္ရပါတယ္။ နားေထာင္ ”
ကုိခါးက ေမာင္စြမ္းရည္၏ကဗ်ာကုိ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ရြတ္ျပ၏။

သဲလြန္စ
……..
သူေတာင္းစားမ
႐ုပ္ဆုိးလွလည္း
ရင္၀ခြင္လယ္
သားသူငယ္လွ်င္
အဘယ္အတြက္ေၾကာင့္ လွသနည္း . . .။

ကုိခါးကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံး ၀ုိင္းၾကည္ေနမိၾကသည္။ မည္သူမွ် စကားမေျပာႏုိင္ၾက။
“ ငါ့စိတ္ထဲမွာ သူေတာင္းစားမိန္းမတေယာက္၊ ဖေအမေပၚဘဲ ကေလးေမြးတာ၊ ဆန္းတယ္လုိ႔ေတာ့ မထင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူေမြးတဲ့ကေလးက တေသြးတေမြးနဲ႔ ၀၀ၿဖဳိးၿဖဳိး လွလွပပ၊ ႐ုပ္ေခ်ာဆုိေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲကပုိက္ဆံရွိ၊ မ်က္ႏွာႀကီးမိသားစု တစုစုထဲက ဖေအမေပၚဘဲေမြးတဲ့ကေလးကုိ လမ္းေဘးမွာ သူမ်ားေကာက္ယူေမြးစားခ်င္ေအာင္ လွလွပပ၀တ္စားျပင္ဆင္ၿပီးမွ ခ်ထားခဲ့တာကုိမွ အဲဒီသူေတာင္းစားမက မိခင္စိတ္နဲ႔ေကာက္ယူေမြးတဲ့သေဘာလုိ႔လည္း ယူဆလို႔ရတယ္ကြ၊ ေမာင္စြမ္းရည္က ဒါကုိဖြဲ႔တာ ဒါကဗ်ာဖြဲ႔လုိ႔ရတဲ့ကိစၥ၊ ဖြဲ႔ရမယ့္ကိစၥ”
လက္ဖက္ရည္စားပြဲ၀ုိင္းက ထျပန္လာသည့္အခ်ိန္အထိ သူေတာင္းစားမ လင္ေကာင္မေပၚဘဲ ကေလးေမြးသည့္ကိစၥကုိ ကြၽန္ေတာ္တေယာက္တည္း အေတြး နယ္ခ်ဲ႕ေနမိခဲ့၏။ ေမာင္စြမ္းရည္၏ “သဲလြန္စ” ကဗ်ာႏွင့္ စုိင္း၀င္းျမင့္၏ “အေမွာင္” ကဗ်ာတုိ႔ကုိ ႏႈိင္းယွဥ္စဥ္းစားေနမိသည္။

ေမာင္စြမ္းရည္က သူ႔ကဗ်ာ နိဂုံးခ်ဳပ္တြင္ “ အဘယ္အတြက္ေၾကာင့္ လွသနည္း …” ဟု ေမးခြန္းျဖင့္ နိဂုံးခ်ဳပ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိစာေၾကာင္းကေလးသည္ပင္ ကဗ်ာေျမာက္ေစသည့္ စာေၾကာင္းကေလး ျဖစ္လာခဲ့၏။ စုိင္း၀င္းျမင့္ကလည္း “ကေလးႏွစ္ေယာက္ရခဲ့ေပါ့ ” ဟု နိဂုံးခ်ဳပ္ထား၏။ လူ႔သမဂၢတခုအတြင္း ကုိယ့္က်င့္တရားပ်က္ျပားလ်က္ရွိသည့္ အခင္းအက်င္းအေနအထားကုိ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္စလုံးက ကုိယ္စားျပဳ၏။ ေမာင္စြမ္းရည္က ကဗ်ာဖတ္သူကုိ အေျဖရွာခုိင္းသည့္နည္းတူ စုိင္း၀င္ျမင့္က ဂယက္အနက္အခ်ဳိ႕ခ်ေပးလုိက္၏။ စုိင္း၀င္းျမင့္ခ်ေပးလုိက္သည့္ ဂယက္အနက္ႀကဳိးစ ကုိဆြဲကာ ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေတြးေနမိစဥ္ တေနရာအေရာက္၌ အေတြးစမွာ တုန္႔ခနဲ ရပ္သြားရ၏။ အ႐ူးမ မစိမ္းျမဗုိက္နာလုိ႔ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆုိေနသည့္အသံမ်ားကုိ နားထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္ ၾကားလာရ ေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။

“ေသခ်င္းဆုိး ေစာေမာင္၊ နင္အခုေတာ့ ငါ့ကုိပစ္ထားလုိက္ၿပီေပါ့ဟင္၊ … တုန္းကေတာ့ …. ၿပီး၊ အခုေတာ့ ငါ့ကုိ ေခြးတေကာင္လုိ ပစ္ထားလုိက္ၿပီေပါ့၊ ေအာင္မယ္ေလး … ေသပါေတာ့မယ္၊ တရပ္ကြက္လုံး ဒီလုိပဲၾကည့္ေနၾကေတာ့မွာလား …”

၃။

ယခုေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ အ႐ူးမ မစိမ္းျမ၏ ေနရာတြင္ အျခားမည္သည့္ အ႐ူးမမ်ား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္အထိရွိခဲ့ၿပီကုိမူ ကၽြန္ေတာ္မသိ။ သုိ႔ေသာ္ စုိင္း၀င္းျမင့္၏ ကဗ်ာထဲက လင္ေကာင္ မေပၚဘဲကေလးေမြးသည့္အ႐ူးမတေယာက္အေၾကာင္း ေတြးမိတုိင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္ကေတြ႔ခဲ့ဖူး သည့္ အ႐ူးမမစိမ္းျမကုိ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ျပန္သတိရေနမိ၏။
စုိင္း၀င္းျမင့္၏ “ အေမွာင္ ” ဟုအမည္ေပးထားသည့္ကဗ်ာမွာ အေမွာင္ထုေအာက္က ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္ ပ်က္ေနသည့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခု၏အတြင္းသ႐ုပ္ကုိ သ႐ုပ္ေဖာ္ဖုိ႔ႀကဳိးစားျခင္းသာျဖစ္သည္။ “အေမွာင္” ကဗ်ာထဲက အ႐ူးမအဖုိ႔ ကေလးတေယာက္မက ႏွစ္ေယာက္အထိရခဲ့ၿပီး မိေအးႏွစ္ခါ နာခဲ့ရၿပီ။ “အေမွာင္” ကဗ်ာမွာ ကိေလသာတဏွာအေမွာင္ တခုတည္းကုိသာ ၫႊန္းဆုိသည္မဟုတ္၊ ပုဂၢလကိစၥမဟုတ္၊ ဓမၼအထိ ကူးလာႏုိင္ခဲ့၏။ လူတန္းစားရပ္တည္ခ်က္ကုိ ေဖာ္ျပ၏။

စုိင္း၀င္းျမင့္၏ “ အေမွာင္ ” ကဗ်ာထဲက အ႐ူးမေမြးေသာ ကေလး၏ဖခင္သည္ မည္သူနည္း …။ တရားခံ၏သဲလြန္စကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရွာၾကည့္ရေပမည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က ေတြ႔ခဲ့ဖူးသည့္ အ႐ူးမ “မစိမ္းျမ” ေမြးသည့္ ကေလး၏ဖခင္မွာ ကေလးေမြးကာနီး ဗုိက္နာလုိ႔ ေအာ္ေျပာေနသည့္ မစိမ္းျမ၏ စကားအရ ေစာေမာင္ဆုိသည့္ ပုဂၢဳိလ္ျဖစ္တန္ရာသည္ကုိမူ တရပ္ကြက္လုံးသိသြားၾကရ၏။

အ႐ူးမ မစိမ္းျမ နာမည္ထုတ္ေဖာ္ဆဲဆုိခံရသည့္ ပုဂၢဳိလ္မွာ ရပ္ကြက္လူႀကီး “ဦးေစာေမာင္” ျဖစ္သည္ကုိ လူတုိင္းသိသြားၾကရ၏။
စုိင္း၀င္းျမင့္၏ “ အေမွာင္ ” ကဗ်ာပါအေၾကာင္းအရာမွာ ကဗ်ာဖြဲ႕လုိ႔ရသည့္ အေၾကာင္းအရာ၊ ကဗ်ာဖြဲ႕ကုိဖြဲ႕ရမည့္အေၾကာင္းအရာအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံစဥ္းစားလာရ၏။ သည္ေနရာတြင္မေတာ့ ဆရာေမာင္သာႏိုးႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ အေတြးခ်င္း မတူခဲ့ပါေခ်။ ။

ၿငိမ္းေ၀(ကဗ်ာ့အိုးေ၀)

 
မွတ္ခ်က္။ ။ ဒီေဆာင္းပါးေရးထားခဲ့တာသည္ပင္ ၇ ႏွစ္ရွိပါၿပီ။