သစ္ခက္သံလြင္ အက္ေဆး၊ ေဆာင္းေ၀ရဲ႕ ညအေရျပားေအာက္္မွာ ...

ညအေရျပားေအာက္မွ ာ

လူတေယာက္မွာ ဦးေႏွာက္တခုတည္းရိွရုံန႔ဲျဖစ္မလား။ ငွက္ေတြမွာ ေတာင္ပံတဖက္တည္းရိွေနရုံနဲ႔ျဖစ္မလား။ ခံစားမႈကိုမ်က္ကြယ္ျပဳၿပီးမွ်ားထားတ့ဲငါးေတြ ႏွလုံးသားကိုသတ္ၿပီး ေတာင္ကုန္းေပၚ တက္စိုက္ထားတ့ဲ အလံေတြ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ဘ၀ဆိုတာေျမာင္းရိွတ့ဲဘက္စီးဆင္းသြားတ့ဲေနာက္က်ိေရေတြပဲ။ ငါ့ေရွ႕မွာ ဘာေျမာင္းမွေပးမထားၾကပါနဲ႔။ ဒီအခ်ိန္ ငါ့ေရွ႕ဘာသီခ်င္းမွ လာမဆိုၾကန႔ဲ။

  .........   

ေကာ္ဖီတခြက္ေဖ်ာ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတ့ာ ညထဲျဖည္းျဖည္းခ်င္းေစာင့္ထည့္လိုက္တယ္။ ညထဲ ေကာ္ဖီရနံ႔ေတြနဲ႔ သင္းပ်ံ႕လာတယ္။ ၀ရံတာဘက္ထြက္ကာ ၿမိဳ႕ကိုအေပၚကမိုးၾကည့္ေတ့ာ အိမ္ေခါင္မိုးေတြကိုပဲ ျမင္ရ။ ေရွ႕အိမ္ကအေဒၚႀကီးကေတ့ာ သူ႔သမီးေလးကိုမွာစရာရိွတာမွာၿပီး လမ္းမဘက္ထြက္သြားတယ္။ သူတို႔ဘာေတြေျပာသလဲဆိုတာ သူတို႔ဘာသာစကား ကိုယ္လည္း နားမလည္ေတ့ာ မသိ။ ဘာသာစကားေတြက အေရးမႀကီးပါဘူး။ 

နားလည္ခံစားသိတတ္တ့ဲစိတ္ကသာအေရးႀကီးတာပါ။ ခက္တာက အခုငါ့မွာ စကားလုံး တံတားေပၚမွာျပဳတ္မက်ေအာင္ ကူခတ္ေျပးလႊားေနရဆဲပဲ။ တကယ္ေတ့ာ ကုိယ္ကခံစားမႈကို ကုိးကြယ္တ့ဲသူပါ။ လမ္းမေတြေပၚၾကည့္ေတ့ာ တိတ္ဆိတ္မႈဟာလည္း ေလ်ာင္းျပန္႔က်ဲလို႔။ တခါတရံ ကားတစီးတေလျဖတ္သြားတာမွအပ အရာရာဟာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လို႔။ 

သစ္ရြက္သစ္ခက္ေတြလႈပ္ခါလိုက္လို႔ တိုက္ခတ္ေလေတြအသားကိုထိလာတ့ဲအခ်ိန္မွာေတ့ာ ဒီအေတြ႔အထိနဲ႔ပဲ ကိုယ့္မွာအာသာေျဖ အရသာယူေနရဆဲပဲ။ ဒီအခ်ိန္ဆို အေမကေတ့ာ သူ႔ေျမးမေလးေတြ ကို အိမ္အျပင္မထြက္ဖို႔၊ ညဘက္မွာ စကားကိုေဘးအိမ္ေတြက ၾကားေအာင္ေအာ္မေျပာဖို႔၊ ေပ်ာ္ရႊင္တ့ဲအခါ အက်ယ္ႀကီး မရယ္ၾကဖို႔မွာေနမွာပဲဆိုတာကို အေ၀းကေန ခန္႔မွန္းေတြးျမင္ေနမိတယ္။ အေမကသူ႔သမီးအႀကီးဆုံးထားခ့ဲတ့ဲသမီးေလးေယာက္ကိုအိမ္မွာေခၚေစာင့္ေရွာက္ထားသူ။ သူ႔သမီးအႀကီးမက လြန္ခ့ဲတ့ဲေလးႏွစ္ေလာက္ကဆုံးသြားေတ့ာ ဒီေျမးေလးေတြကိုၾကက္မႀကီးက ၾကက္ေပါက္စေလးေတြကို ေတာင္ပံနဲ႔ ဖုံးအုပ္ထားသလိုေစာင့္ေရွာက္ေနတာပါ။ ေခၚရင္လည္း နာမည္ဘယ္ေတ့ာမွမေခၚပဲ”သမီး သမီး”လို႔ပဲေခၚသူ။ အေမဆိုတာစကားလုံးမဟုတ္ပါဘူး။ အေမဆိုတာ ဘာသာစကားမဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္စကားလုံးေတြမွျပည့္စုံတ့ဲအနက္အဓိပၸာယ္မရိွပါဘူး။ အေမဆိုတာ သားသမီးစိတ္န႔ဲဆို တ၀ုန္္း၀ုန္္းပစ္ခတ္ေနတ့ဲျမႇားတံေတြက်ည္ဆံေတြၾကားထဲမွာေတာင္ မေၾကာက္မရံြ႕ေျပးလႊားရဲသူေတြပါ။ ဟုိေန႔ကဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတ့ာ” အေမ့မွာအျခားစဥ္းစားစရာမွမရိွတာ၊ငါ့သားအေျကာင္းပဲအျမဲစဥ္းစားေနတာေပါ့“ တ့ဲ။ သိတာေပါ့ အေမဒီအခ်ိန္ဘာေတြစဥ္းစားေတြးေတာေနမလဲဆိုတာ။ ဒီအခ်ိန္ကိုယ့္ႏိုင္ငံေလးကေတ့ာ အိပ္ေမာက်ေနမွာျဖစ္ၿပီး ပထမၿမဳိ႕ေတာ္ကေတ့ာ ေခတ္ရဲ့၀တ္စုံနဲ႔ ညမီးေရာင္ေတြၾကားမွာ ေနာက္ဆုံးေပၚ ဂီတကို ေအာ္ဟစ္ၿငီးကာ လြင့္ေမ်ာေနၾကမွာပဲ။ ေရႊတိဂုံဘုရားကေတ့ာ ေရႊေရာင္တ၀င္း၀င္းနဲ႔ၿငိမ္းေအးမႈ ေလေျပေတြ တျဖတ္ျဖတ္ တိုက္ခတ္ေနမွာပဲ။ သမိုင္းေလထုထဲႏိုင္င့ံဂုဏ္ကို ထုတ္လႊင့္ေနမွာပဲ။ ခင္ဗ်ားဘယ္ေနရာကလာလာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲလာတ့ဲအခါ ဆူးေလဘုရားေရာက္ရင္ဆုံးသြားၿပီ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကိုအကုန္္ေရာက္ၿပီးၿပီလို႔သေဘာထားလုိက္။ တေယာက္ေယာက္နဲ႔အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္ရင္ ဆူးေလးဘုရားတ၀ိုက္ကေစာင့္ေနလို႔ေျပာလိုက္။ ဒီလိုအမွတ္အသားေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ဆီ ငါ့စိတ္ ဟာေရာက္ေရာက္သြား။ ေလႏွင္ရာလြင့္ေနတ့ဲအထိန္းအကြပ္မ့ဲတ့ဲေလွလို င့ါစိတ္ဟာ အလကားပဲ။ ငါ့စိတ္ဟာ ဘယ္ေတ့ာမွငါ့ဆီမွာမရိွဘူး။ ေနာက္ေက်ာကိုျပန္စမ္းၾကည့္ေတ့ာ လုံျခဳံမႈကိုစမ္းမိေတ့ာ စိတ္ေအးလိုက္ရတယ္။ ေဘးဘယ္ညာၾကည့္ၾကည့္ေတ့ာ ဘယ္သူမွမရိွ။ ေရွ႕ေနာက္ၾကည့္ေတ့ာလည္း ကုိယ္တေယာက္တည္း။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထြက္လာတ့ဲလကို အုန္းပင္ရဲ့အခက္အလက္ေတြက ျဖတ္ျဖတ္ ထုတ္ေနၾကတယ္။ 

အၾကည့္ကို၀ရံတာလက္ရန္းေပၚတင္ထားလိုက္တယ္။ မနီးမေ၀းမွာရိွတ့ဲသမုဒၵရာရဲ့လိႈင္းေတြက ကုိယ့္ကုိယ္ လာလာေခၚေနသလိုခံစားေနရတယ္။ ေညာင္းညာလာေတ့ာ ညႀကီးထဲကေန ရုန္းႂကြမိတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ဟာ အျမဲတမ္းကုိယ့္ရဲ့အေ၀းမွာ။ လူတေယာက္ခ်င္းစီမွာ ဦးေႏွာက္ရယ္ႏွလုံးသားရယ္ ရိွၾကတယ္။ ငါ့မွာ ဦးေႏွာက္သြားရာလမ္းေၾကာင္းထဲ ပိုးမႊားေတြကိုင္ၿပီး ခ်ီတတ္လာ။ ႏွလုံးသားကေတ့ာ လူတေယာာက္ျဖစ္ေၾကာင္း အမွတ္တံဆိပ္တက္တူးပဲ။ လူတေယာက္ကို၊ ႏိုင္ငံတခုကိုခ်စ္ဖို႔မုန္းဖုိ႔ဆိုရင္ လူတေယာက္မွ ႏွလုံးသားရိွေနမွျဖစ္မွာ။ ဒါေပမ့ဲ ငါ့မွာအဲဒီႏွလုံးသားကိုထားခ့ဲရ။ စစ္ပဲြထဲကို ငါ့မွာ ဓားလက္နက္မပါဘဲ ထြက္ခြာလာသလို ႏွလုံးသားကိုထားခ့ဲၿပီး ငါထြက္ခြာလာခ့ဲရ။ ၿပီးေတ့ာ အဲဒီႏွလုံးသား ကိုကုိယ့္မွာျပန္ခ်ီးမႊမ္းခန္းဖြင့္ရ။ ငါ့ခဲြခြာမႈဟာ ဘယ္အတြက္မွအရာမေရာက္။ 

မမွည့္ေသးတ့ဲသစ္သီးအစိမ္းတစ္လုံးကိုဓားနဲ႔ ထိုးခဲြလိုက္သလို ငါ့အခဲြဇာတ္လမ္းဟာ ဘာအရသာမွမရိွ။ ငါ့အလြမ္းအေဆြးဟာ အကယ္ဒမီရစရာလည္းမရိွ။ ေရႊကမၻာလုံးဆုစကာတင္စာရင္းထဲလည္းမပါ။ လြမ္းတတ္ၾကသူေတြစာရင္းထဲမွာေတာင္ ငါ့နာမည္မပါ။

တဘ၀လုံးငါ့မွာ ဟိုၿမိဳ႕ေရာက္ဒီၿမိဳ႕ေရာက္နဲ႔ တကယ္ေတ့ာ ဘယ္ၿမိဳ႕မွ ငါမေရာက္ခ့ဲ။ ဘာမွမျဖစ္ေျမာက္ခဲ့။ ညေလဟာ ငါ့ဆံပင္ေတြၾကားထဲတိုး၀င္ထိုးဖြသြား။ ငါ့စိတ္ဟာ ေတာင္ဘက္ကလာတ့ဲေလနဲ႔အတူလိုက္။ ငါ့အေတြးဟာ ေျမာက္ဘက္ကလာတ့ဲေလနဲ႔အတူျပန္ပါလာ။ ငါက ငါ့စိတ္ကို ေဟာ့ဒီ ၀ရံတာလက္ ရန္းေလးေပၚ တင္ထားတ့ဲေကာ္ဖီခြက္ေလးလို တေနရာတည္းမွာ တိတိက်က်ရိွေနေစခ်င္တာ။ အတိတ္သစ္ရြက္ေတြဟာ ကုိယ့္စိတ္ေျမျပင္ေပၚတဖဲြဖဲြတားမႏိုင္ဆီးမရ လာလာေႂကြေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕သစ္ရြက္ေတြဟာ စိတ္ေျမအက္ၾကားထဲ ထုိးစိုက္က်ဆင္းသြားၾကၿပီး တခ်ဳိ႕ကေတ့ာ ေျမျပင္ေပၚ ပုံက်သြားၾကတာ ေလတိုက္တိုင္း တရဲွရဲွလြင့္ေမ်ာေနၾကတယ္။ သတိရမႈဆိုတာ ႏွလုံးသားက နာက်င္ေသြး တစက္စက္က်တာဆိုရင္ ကုိယ့္စိတ္ဟာ အဲဒီေသြးေၾကာမွ်င္ေတြထဲ ေမ်ာေနတ့ဲ ဗိုင္းရပ္ပဲ။ ေသြးနံရံေပၚ တဂ်စ္ဂ်စ္္ကုတ္ျခစ္တြယ္တတ္ေနတ့ဲ အေမ့ရဲ႕ အေ၀းကေျခေထာက္ေတြပဲ။ အေဖအဆက္မျပတ္ေသြးခ့ဲတ့ဲ ၀ွက္ထားတ့ဲဓားတလက္ပဲ။ ညီမေလးရဲ႕ ေခါင္းအုံးေဘးကဖတ္စာအုပ္ပဲ။ ဟိုးအေ၀းေကာင္ကင္ထဲမွာ ပ်ံသန္္းေနတ့ဲငွက္တေကာင္မွာ ေတာင္ပံေတြတဖဲြဖဲြ ကၽြတ္က်ေနတယ္။ နာမည္မရိွတ့ဲၾကယ္ေတြ တဖဲြဖဲြေႂကြက်ေနတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ငါဟာ နာမည္မရိွတ့ဲၾကယ္တံခြန္ပဲ။ ဘယ္သူမွမသိတ့ဲ ငါ့သိမႈ နယ္ပယ္ထဲမွာ ငါမသိေသးတာေတြနဲ႔ ငါေမ်ာေန။ ျခတေကာင္လိုစာအုပ္ပုံၾကား ထဲမွာ ငါမလြတ္ေျမာက္ႏိုင္။ စာေၾကာင္းေတြတေၾကာင္းၿပီးတေၾကာင္း အဆက္မျပတ္ ငါကူးခတ္ေန။ ခု ငါ့မွာခက္ေနတာက  ငါဘာလိုခ်င္တာလဲဆိုတာ ငါမသိေသးတာပဲ။ ညႀကီးမင္းႀကီးအိမ္၀ရံတာဘက္မွာ ငါ့ေရွ႕ထြက္ထိုင္ေနတာ ငါကိုယ္တိုင္လား။ ငါ့စိတ္ဟာအိမ္ရာထဲေျပးလဲွလိုက္ ငါ့အမိေျမဆီ ေျပး လႊားေတြးေခၚလိုက္။ ငါ့စိတ္ဟာ ျပာယာခတ္ေန။ ငါ့စိတ္ဟာ ပုတ္သင္လိုအေရာင္ေျပာင္းေန။ ငါ့အေျခအေနဟာ နံရံေတြလိုေဆးသာေတြကြာက်ေန။ လူတေယာက္မွာ ခ်စ္ဖို႔ ငါမုန္းဖုိ႔ ႏွလုံးသားဟာ လိုအပ္ေနတာပဲ။ ငါ့ႏွလုံးသားကိုထားခ့ဲရေတ့ာ ငါ့ႏွလုံးသားကိုျပန္ငတ္မြတ္ေန။ ငါဟာ ခံစားမႈကို ယုံၾကည္ ကိုးကြယ္သူပဲ။ ငါ့ကိုးကြယ္တ့ဲ နတ္ကြန္းဟာ ငါ့ခံစားမႈ။ ငါ့ကူးခတ္ေနတ့ဲပင္လယ္ဟာ ငါ့ႏွလုံးသား။ ခုသြားခ်င္ေနတာက ၾကယ္တာရာၿဂိဳလ္ေတြကို လွည့္ပတ္ေမာင္းႏွင္ၿပီး ငါ့ႏွလုံးသားဆီေရာက္ေအာင္ ပ်ံသန္းေရးပဲ။ ခုေတ့ာ ငါ့မွာငါ့ကိစၥကို ဦးစားမေပးႏိုင္။ ဆယ္လ္မြန္ငါးေတြ သူတို႔ဇာတိကိုပစ္ထားခ့ဲသလို ငါ့အိမ္ကိုပစ္ထားခ့ဲရ။ ညဟာ ညေရးညတာေတြဟာ ငါ့ဆီလာနက္ေန။ 

သန္းေခါင္ထက္ညဥ့္မနက္ႏိုင္ေအာင္ ဒီညႀကီးထဲ ငါဘာမွမပါဘဲ ေျပးဆင္းေန။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ငါ့မွာ လေရာင္အနည္းအက်ဥ္းနဲ႔ မိုးေလးတဖဲြဖဲြက်ေနတ့ဲဒီလိုညမ်ိဳး ရိွေနေသးလို႔ေပါ့။ ညရဲ႕အေၾကာမွ်င္ေတြကို ငါတေခ်ာင္းခ်င္း လိုက္စမ္းေနရတာေပါ့။ ငါေမ်ာေန။ တၿမိဳ႕လုံးအိပ္ေမာက်ေနတာေတာင္ ငါတေယာက္ တည္း ညႀကီးထဲ မအိပ္မေနေမ်ာေန။ အလွေမြးငါးေတြမွန္ေဘာင္ထဲမွာကူးခတ္ေနသလို ငါ့ကိုခ်ည္ထားတ့ဲ ႀကိဳးေတြၾကားထဲမွာ ငါကူးခတ္ေန။ လူတေယာက္မွာ ဦးေႏွာက္တခုတည္းရိွရုံန႔ဲျဖစ္မလား။ ငွက္ေတြမွာ ေတာင္ပံတဖက္တည္းရိွေနရုံနဲ႔ျဖစ္မလား။ ခံစားမႈကိုမ်က္ကြယ္ျပဳၿပီးမွ်ားထားတ့ဲငါးေတြ ႏွလုံးသားကိုသတ္ၿပီး ေတာင္ကုန္းေပၚ တက္စိုက္ထားတ့ဲ အလံေတြ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ဘ၀ဆိုတာေျမာင္းရိွတ့ဲဘက္စီးဆင္းသြားတ့ဲေနာက္က်ိေရေတြပဲ။ ငါ့ေရွ႕မွာ ဘာေျမာင္းမွေပးမထားၾကပါနဲ႔။ ဒီအခ်ိန္ ငါ့ေရွ႕ဘာသီခ်င္းမွ လာမဆိုၾကန႔ဲ။ 

ဒီအခ်ိန္မွာဘာရုပ္ရွင္မွလာဖြင့္မထားနဲ႔။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္စာအုပ္မွ လာဖြင့္မဖတ္နဲ႔။ ဘယ္လိုအဆိုအမိန္႔ေတြမွ ငါ့ေရွ႕က ျဖတ္မေလွ်ာက္ေစနဲ႔။ ဒီအခ်ိန္ တိတ္ဆိတ္ေနၾကစမ္းပါ။ တိတ္ဆိတ္ေနတ့ဲအသံကို ၾကားရေအာင္နားေထာင္ၾကစမ္းပါ။ တေန႔ေန႔တခ်ိန္ခ်ိန္တေနရာရာမွာ အလံတခု ထိုးစိုက္ထားတာကို ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြျမင္ရတ့ဲအခ်ိန္ မလွမ္းမကမ္းတေနရာမွာ ကဲြေၾကေနတ့့ဲ ပုလင္းကဲြေတြလို ႏွလုံးသားတခု ပုံလဲက်ေနတယ္ဆိုရင္ ဟိုးေကာင္းကင္ကေန နာမည္မရိွတ့ဲ ၾကယ္တစင္း ထပ္ေႂကြက်လာပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါမွာ လူတေယာက္ အတြက္ ႏွလုံးသားမရိွရင္ေသဆုံး တတ္တယ္ ဆိုတာကိုေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြသိသြားၿပီး သြားေလရာ ႏွလုံးသားကိုယူသြားၾကဖို႔ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြ ထဲမွာ သင္ၾကားေပးၾကလိမ့္မယ္။ ေရာက္ရိွရာေျမသားေပၚမွာ ခံစားမႈသယံဇာေတြကို တန္ဖိုးထား စိုက္ပ်ဳိးၾကဖို႔ေနာင္တ ရလာၾကလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါမွာ စကားလုံးေတြဟာ တကုိက္ဖ့ဲကိုက္ၿပီး ပစ္ထုတ္ လိုက္တ့ဲေပါင္မုန္႔ေတြလို သိုးကုန္ၾကၿပီး  ခ်စ္တတ္သူမ်ားကိုသာ ကမၻာေျမကလက္ခံအသက္ရွင္ ခြင့္ေပး လိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ မင္းနားေထာင္ေနတ့ဲေတးသြားထဲမွာ ဂစ္တာႀကိဳးထဲကထြက္လာတ့ဲ အသံလိႈင္းေလးျဖစ္ပါရေစေတ့ာလို႔ ငါဆုေတာင္းထားခ့ဲပါတယ္။ခုေတ့ာ ေရျခားေျမျခားမွာ ငါကစာသား မပါတ့ဲ ကဗ်ာပါပဲ။ ေသြးသားမရိွတ့ဲ ေက်ာက္တုံးေက်ာက္ခဲပဲ။ ေရစီးေရလာမရိွတ့ဲျမစ္အေသပဲ။ ငါအိပ္ရာ၀င္ေတ့ာမယ္ဆိုေတ့ာ မုိးကလည္းလင္းေနပါၿပီ။ အရင္အတိုင္္းပါပဲ။ ေန႔အေသေတြၾကားထဲမွာ မိုးတိမ္တိုက္ေတြအျဖစ္ အေယာင္ေဆာာင္ထားတ့ဲေရခိုးေရေငြ႔ေတြလိုပါပဲ။ မထူးဆန္္းသလိုလို အရင္ေန႔ေတြလို ေနေရာင္အတိုင္း လမ္းမေပၚထြက္လာခ့ဲပါၿပီ ။ ။

ေဆာင္းေ၀(နတ္ေမာက္)

30.4.2016