ကၽြန္ေတာ့္ထံေရာက္လာေသာ
ထိုအနီေရာင္
မွင္စာ
ကၽြန္ေတာ့္ကို မီလားလို႔ေခၚၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အိႏၵိယနဲ႔ဲျမန္မာနယ္စပ္ေတာင္ေပၚရြာေလး တရြာမွာေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို မွင္စာေတြအမ်ားႀကီးရွိတဲ့ရြာေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လူေတြ နဲ႔ေရာေႏွာၿပီး ေနၾကတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်ည္းပဲ သီးျခားေနၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕မွင္စာ အဖဲြ႔အစည္းေလး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေနထိုင္ၾကတာပါ။
အနီေရာင္မွင္စာတေကာင္က ဖုန္းေခၚဆိုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသမိခဲ့တာေပါ့။
သူက ဒီလိုေျပာတယ္။
“ ကိုမိုးသက္ဟန္ ခင္ဗ်ားကို ေတြ႔ခ်င္လို႔၊ ဒီညေန အခ်ိန္နည္းနည္းေပးႏိုင္မလား။
ကၽြန္ေတာ္က အနီေရာင္မွင္စာပါ”
အနီေရာင္မင္စာလို႔ သူ႔ကိုယ္သူေျပာေနတယ္။ အနီေရာင္မွင္စာပါတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔ခ်င္တာက ဘာ အတြက္လဲ။ ညေန ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႔ေတြ႔ႏိုင္မလား။
“ဟုတ္ကဲ့ အားပါတယ္ဗ်။
ဘာကိစၥမ်ားလဲဆိုတာ သိလို႔ရမလား”
“ကိစၥက ေတြ႔မွေျပာပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္ ညေနဘယ္ကိုလာရမလဲ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕အခန္းကိုလာရင္
အဆင္ ေျပႏိုင္လား။ ကၽြန္ေတာ္က မင္စာဆိုေတာ့ အျပင္မွာေတြ႔လို႔မေကာင္းဘူးေလ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕အခန္းကိုပဲ
လာပါရေစ”
ေအးေပါ့ေလ သူက
မွင္စာဆိုေတာ့ အျပင္မွာေတြ႔လို႔ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ။ ဒါေပမဲ့လည္း သူ႔အသံက မွင္စာနဲ႔မတူဘဲ၊
သာမန္ သူလိုကိုယ္လို လူတေယာက္နဲ႔ပဲ တူေနတယ္။ ေလယူ၊ ေလသိမ္း စကားသံက ကၽြန္ေတာ္တို႔ေန႔စဥ္ၾကားေနၾကအသံပါပဲ။
ဒါေပမဲ့လည္း မွင္စာတေယာက္ရဲ႕အသံက ဘယ္လိုရွိလဲ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မွ မသိဘဲ။ မွင္စာက သူမွင္စာလို႔ေျပာမွ
ကၽြန္ေတာ္က သူမွင္စာမွန္းသိရတာေလ။ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးမ်ားသြားလို ႔သူ႔ကို ျပန္ေျဖဖို႔နည္းနည္းၾကာသြားတယ္။
“ ကိုမိုးသက္ဟန္ အေတြးလြန္ေနမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘာအႏၱာရာယ္မွ မေပးဘူးဆိုတာကိုနားလည္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ စမ္းေခ်ာင္းကို ညေနလာခဲ့ပါမယ္။
ငါးနာရီခဲြေလာက္ေပါ့။ အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လား”
“ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကို သိလားဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က အဆင္ေျပပါတယ္”
“ ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္၊ လာခဲ့ပါမယ္၊
ဒါပဲေနာ္ ” လို႔ေျပာရင္း သူဖုန္းခ်သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကိုလည္း
သူကသိျပန္ပါသတဲ့။ တယ္ခက္တဲ့ မွင္စာပါလား။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ မွင္စာ ဆိုတာကို တခါမွမေတြ႔ဖူးဘူး။
စာထဲမွာသာ ဖတ္ဖူးတာ။ အျပင္မွာေတြ႔ရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနမလဲမသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာလည္း
မွင္စာနဲ႔ေတြ႔ဖူးတဲ့လူတေယာက္မွ မရွိဘူး။ မွင္စာဆိုတဲ့ စကားလံုးကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မေျပာမိဘူး၊
အခုကၽြန္ေတာ့္ကိုလာေတြ႔မယ့္မွင္စာက သူ႔ကိုသူအနီေရာင္ မွင္စာလို႔ေျပာေနတယ္။ ဒါဆို မွင္စာမွာ
အနီေတြ၊ အျဖဴေတြ စသျဖင့္ အေရာင္ကဲြေတြ ရွိဦးမယ္ ထင္တယ္။ ထားပါေတာ့ သူလာမွပဲကၽြန္ေတာ္ေမးၾကည့္ေတာ့မယ္။
အခ်ိန္က ေန႔လည္ဆယ့္ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေန႔လည္စာျပင္ဆင္ရဦးမယ္။
ဒီေန႔က တနဂၤေႏြဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ သြားစရာမလိုဘူး။ ထံုးစံအတိုင္း အိမ္ထဲမွာပဲတေနကုန္ေနမွာ။
တနဂၤေႏြေတြမွာ ဧကစာက်င့္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဒီညေနမွာေတာ့ ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ဧည့္သည္
တေယာက္ကို ေတြ႔ရဦးမယ္။
အနီေရာင္မွွင္စာတဲ့။
ထမင္းေပါင္းအိုးထဲ
ဆန္နဲ႔ေရထည့္ၿပီး မီးပလပ္ထိုးလိုက္တယ္။ ဟင္းကေတာ့ ေထြလီကာလီ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ၾကက္ဥႏွစ္လံုးေလာက္ပဲေၾကာ္လိုက္ေတာ့မယ္။
ညက က်န္ေသးတဲ့၀က္သားဟင္းေတြ လည္း ရွိေသးေတာ့ အပူေပးလိုက္ရင္ အိုေကပါပဲ။
အိမ္ေရွ႕ခန္းကိုျပန္ထြက္လာၿပီး ခံုေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္လိုက္တယ္။
ေခါင္းထဲကို အနီေရာင္မွင္စာ က ျပန္ေရာက္လာတယ္။ အနီေရာင္ မွင္စာဟာ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြကိုလႊမ္းေနၿပီ။
ညေနျမန္ျမန္ ေရာက္မွ ေကာင္းမယ္။ ႏို႔မို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းေတြျဖဴသြားႏိုင္တယ္။ မျမင္ဖူးတဲ့
မွင္စာကို အာရံုထဲမွာ သရုပ္ေဖာ္ရတာမလြယ္ဘူး။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႔ခ်င္တာက ဘာကိစၥမ်ားတုန္း။
ကၽြန္ေတာ္ကမ်ား သူတို႔မႀကိဳက္တာတခုခုကို သြားလုပ္မိခဲ့ေလသလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔မွင္စာေလာကကို
ကၽြန္ေတာ္က တခုခုအကူညီေပးရမလား။ ေတြ႔မွသိရမွာေပါ့.။ အခုလိုႀကိဳေတြးေနလို႔လည္း ဘာမွ
မသိႏိုင္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေန.လည္စာစားၿပီး ညေန သူအလာကိုပဲေစာင့္ရေတာ့မယ္။
++++
ေန႔လည္ခင္းရဲ႕အခ်ိန္ေတြဟာ
အိပဲ့ေလးလံစြာ ကုန္ဆံုးလို႔ေနတယ္။ ေနေရာင္က ခါတိုင္းထက္ ပိုပူေနသလိုပဲ။ ေလကသိပ္မတိုက္ဘူး။
တဖက္အခန္းက ေရဒီယိုကိုအက်ယ္ႀကီး ဖြင့္ထားတယ္။ ပူ ေလာင္အိုက္စပ္ နားညီးရတဲ့ေန႔လည္ခင္းပဲ။
ညေနေရာက္ဖို႔
အခိ်န္ေတာ္ေတာ္ လိုေသးတယ္။ ခုမွတစ္နာရီေက်ာ္ပဲရွိေသးတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပ်င္းရိဖြယ္ေန႔လည္ခင္းကို
ဆူညံသံေတြက လာေရာက္ေႏွာက္ယွက္ပါၿပီ။ မနက္မိုးလင္းၿပီဆိုကတည္း က စမ္းေခ်ာင္းမွာၾကားေနရတဲ့အသံပါ။
ေလာ္စပီကာသံ ဂ်ိဳးဂ်ိဳးဂၽြတ္ဂၽြတ္နဲ႔အေတာ့္ကိုစိတ္ပ်က္ေကာင္း စရာအသံနဲ႔ ေန႔လည္ခင္းကို
အဓမၼျပဳက်င့္ေနပါၿပီ။ ဒီသီခ်င္းကိုပဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖန္တရာေတေအာင္ ဖြင့္ ေနတာပါ။ ဘာတဲ့။
“ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာမ်ားက
ေသြးေအးလြန္းသည္ ေသြးေအးေနရင္ သာသနာေပ်ာက္ကာ လူမ်ဳိး ေပ်ာက္ ဖို႔ၾကံဳလိမ့္မည္။ ႏိုးေဆာ္ပါသည္…ႏိုးေဆာ္ပါသည္”
တဲ့။ မနက္ကတည္းကၾကားေနရတဲ့ ဒီအသံ။ ခုေနာက္တႀကိမ္ၾကားရျပန္ၿပီ။ မိုက္ကိုကိုင္ထားတဲ့လူက
ဘယ္ပုဂိၢဳလ္ကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္ေလာက္လွဴပါ တယ္။ အျမတ္ဆံုးတရားနဲ႔ကပ္သံုးပါးကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ေတာ့မယ္တဲ့။
ကၽြန္ေတာ့္လို အလွဴအတန္း ဘာမွ မရွိတဲ့ေကာင္ကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ အ၀ီစိမွာ ခ်ဳိးကပ္မွာပဲ။
ထားပါေတာ့ေလ။ သူတို႔သီခ်င္းသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တခုေတြးမိတယ္။
ဘာတဲ့..…ဗုဒၶဘာသာ
ျမန္မာမ်ားက ေသြးေအးလြန္းသည္၊ ေသြးေအးေနရင္ သာသနာေပ်ာက္ ကာ၊ လူမ်ဳိးေပ်ာက္ဖို႔ၾကံဳလိမ့္မည္တဲ့။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေသြးေအးေနလို႔ မရေတာ့ ဘူးေပါ့။ ေသြးပူေအာင္
တခုခုလုပ္ဖို႔ေတာ့လိုေနၿပီ။ ေသြးေအးေနရင္ ကိုယ့္ေၾကာင့္ပဲသာသနာနဲ႔ လူ မ်ဳိးေပ်ာက္ေတာ့မွဆိုေတာ့
ေသြးပူေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ေသြးပူေအာင္အားကစားေလ့က်င့္ ခန္းလုပ္ရမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အရက္ေသာက္ရမယ္။
ဒါဆိုရင္ေတာ့ တာ၀န္ေက်ၿပီေပါ့။ အရက္ေသာက္ တာကေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ အားကစားလုပ္ဖို႔ သူတို႔တိုက္တြန္းေနတာပဲ
ျဖစ္ရမယ္။ သူတို႔က လူေတြ ကိုနားညီးေအာင္လုပ္ေပမယ့္ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွား အားကစားဆိုတာကို
တိုက္တြန္းေနတာပဲ။ ေကာင္း ပါေလ့…ေကာင္းပါေလ့။
ညေန ငါးနာရီေလာက္မွာ
ေရမခ်ဳိးခင္ ကၽြန္ေတာ္ အားကစားေလ့က်င့္ခန္း နည္းနည္းေတာ့ လုပ္ ဦးမွ။ ႏို႔မို႔ ကၽြန္ေတာ္ေသြးေအးေနတာက
လူမ်ဳိးနဲ႔သာသနာကို ထိခိုက္ေနပါဦးမယ္။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔အဖဲြ႔ေတြျဖတ္သြားေအာင္
ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ သူတို႔အဖဲြ႔က လူေတြလည္းအမ်ားသား။ ၿပီး ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ လမ္းကိုလည္း
သူတို႔လမ္းေလာက္ မလႈပ္ရွားၾကလို႔ အျပစ္တင္ခ်င္ေသးတယ္။
ထားပါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီမွာ
ငွားေနတဲ့သူမို႔လို႔။ ေရရွည္ေနတဲ့လူေတြဆိုရင္ေတာ့ လမ္းမေပၚ ထြက္ၿပီး ကိုယ္လက္လႈပ္ရွား
အားကစားအေနနဲ႔ ဒိုက္ၿပိဳင္ထိုးတာတို႔၊ ထိုင္ထၿပိဳင္လုပ္တာတို႔ေတာင္ လုပ္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။
ဒါမွ သူတို႔လည္း အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေၾကာင္း ျပသ ရာေရာက္မွာေပါ့။
သူတို႔အဖဲြ႔ေတြထြက္သြားေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားမိတယ္။ အခ်ိန္ေတြ အမ်ား ႀကီး က်န္ေသးတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း
ကၽြန္ေတာ့္တနဂၤေႏြက ေယာင္ခ်ာခ်ာ။ အက္ဖ္အမ္တခုကလႊင့္ေနတဲ့ သီခ်င္း သံကိုၾကားရေတာ့ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ
ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ေလျပည္ပါးပါးေလးလို ၀င္တိုးလာတယ္။
သီခ်င္းေလးလိုက္ညဥ္းရင္းေနရတာ
စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ေတာ့ေကာင္းသား။ တေနကုန္ပ်င္းရိေန တာေတြနည္းနည္းေတာ့ ေပ်ာက္သြားသလိုပဲ။
ေရမိုးခ်ဳိးရဦးမယ္။ မွင္စာနီက ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုလာေတာ့မွာ ပဲ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘာမ်ားေျပာခ်င္လို႔လဲ။
လာမွသိရမွာပါေလ။ စိတ္ရွည္သီးခံလမ္းေၾကာင္းမွန္ေပါ့။
+++++
ေမွာင္ရီပ်ိဳးစ။
ရပ္ကြက္ညေနဟာ ထံုးစံအတိုင္း သက္၀င္လႈပ္ရွားေနတယ္။ ျပန္လာသူေတြ၊ သြားမယ့္လူေတြ လမ္းမ်ားကို သိမ္းပိုက္ထားတယ္။ ကာလသား
ကာလသမီးေတြ ဟန္ေရးျပေနၾက၊ အရက္ဆိုင္ေတြမွာလည္း ေနရာကိုယ္စီယူၾကလို႔။ တာ၀န္ကိုယ္စီ စတင္ေနတဲ့ညေနပဲ။
သူတို႔အတြက္ မထူးျခားတဲ့ညေနျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ထူးျခားတဲ့ညေနပါ။ မွင္စာဟာ
ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာေတာ့မယ္။
ေဒါက္…..ေဒါက္။
တံခါးေခါက္သံ။
သူလာၿပီထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားမိတယ္။ တံခါးကို သြားဖြင့္ေပး လိုက္တယ္။
“ မီတာ
စာရြက္ပါ။ ေသာၾကာေန႔မွာလာေပးမလို႔ ။ အစ္ကိုျပန္မလာေသးလို႔ မေပးျဖစ္ခဲ့ဘူး”
ကၽြန္ေတာ့္
အထင္နဲ႔အျမင္လဲြသြားတယ္။ ေျမပိုင္ရွင္၊ အခန္းပိုင္ရွင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို မီတာစာ ရြက္လာေပးတာပါ။
ဒီဘဲက ပိုက္ဆံေတာင္းဖို႔ပဲသိတယ္။ သူ႔အခန္းမွာ ပ်က္ေနတာေတြေတာ့ မျပင္ေပး ခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္
မနက္မွလာေပးမယ္ဆိုၿပီး စာရြက္ယူထားလိုက္တယ္။
ဘီယာတဘူးယူၿပီး
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ထိုင္ေသာက္ေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တေယာက္ေယာက္က က်ပ္သြားတာလို႔ပဲ
ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိေနခ်ိန္မွာပဲ ဒုတိယေျမာက္ တံခါးေခါက္သံ ၾကားရျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္အတြင္းပိုင္းက
ေနရာတခုမွာ သြားထိသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။
တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့
အရပ္ငါးေပမျပည့္တဲ့လူတေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူဟာ အနက္ေရာင္ကုတ္အက်ႌအႀကီးႀကီးကို၀တ္ထားၿပီး
ဦးထုပ္အနီေရာင္ကို ခပ္ငိုက္ငိုက္ ေဆာင္းထား တယ္။ ေအာက္က ေဘာင္းဘီအရွည္က အျပာေတာက္ေတာက္နဲ႔ဆိုေတာ့
သူ႔ပံုစံက ေတာ္ေတာ္ေလး ရယ္ စရာေကာင္းေနတယ္။
“ ကၽြန္ေတာ္
မနက္က ကိုမိုးသက္ဟန္ဆီ ဖုန္းဆက္တဲ့တစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်ိန္ေပးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္း
အရင္ဆံုးေၿပာပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္ အထဲကို ၀င္လို႔ရမလား”
“၀င္ပါ ၀င္ပါ”
သူအထဲကို၀င္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ တံခါးပိတ္လိုက္တယ္။ အိမ္ေရွ႕ကခံုမွာ သူ႔ကိုထိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာ လိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ေရွ႕က ခံုတခံုမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ဘာစေျပာရမလဲ မသိေသးဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား အူေၾကာင္ၾကားျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေလးကို သူကပဲ ၿဖိဳခြင္းလိုက္ တယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရင္းကိုမေျပာခင္
ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္မိတ္ဆက္ပါ့ မယ္” လို႔ ကဲြအက္အက္ အသံနဲ႔သူက ေျပာတယ္။
သူ႔စကားကို
သူပဲ ဆက္ျပန္တယ္။
“ ကၽြန္ေတာ့္ကို
မီလားလို႔ေခၚၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အိႏၵိယနဲ႔ဲျမန္မာနယ္စပ္ေတာင္ေပၚရြာေလး တရြာမွာေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို မွင္စာေတြအမ်ားႀကီးရွိတဲ့ရြာေလးပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔က လူေတြ နဲ႔ေရာေႏွာၿပီး ေနၾကတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်ည္းပဲ သီးျခားေနၾကတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕မွင္စာ အဖဲြ႔အစည္းေလး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေနထိုင္ၾကတာပါ။
ျပႆနာဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ လံုး၀မရွိခဲ့ပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့သံုးလက လူေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ရြာေလးကိုတြ႔ရွိခဲ့ရာကေန ကၽြန္ေတာ္ တို႔အဖဲြ႔အစည္းေလးဟာ ကေမာက္ကမေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္လို႔လာခဲ့ပါတယ္”
လို႔ သူကေျပာရင္း စကား ကို ေခတၱရပ္လိုက္တယ္။
သူတို႔ရြာမွာ
ျပႆနာတက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ရြာကိုလည္း မေရာက္ဖူးဘူး။
သူတို႔နဲ႔လည္းမသိဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို သူေရာက္လာတာလဲ ျပႆနာဟာ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေပၚကိုဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္
ေရာက္ခဲ့ေလၿပီလား။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မေျပာတတ္ေအာင္ပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္
အက်ပ္ရိုက္ေနတာ ကို သူသိသြားပံုပဲ။
“ ဟုတ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပႆနာဟာ ကိုမိုးသက္ဟန္နဲ႔ေတာ့ မဆိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အကူ အညီေတာင္းဖို႔
ေရာက္လာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္စကားဆံုးမွ အကူအညီေတာင္းခ်င္တာကို နားလည္လာပါ လိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေၿပာပါ့မယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔အစည္းဟာ အေရအတြက္ ဘယ္ေလာက္မွ ရွိေတာ့တာမဟုတ္လို႔ မ်ဳိးဆက္မပ်က္ေအာင္
မနည္းႀကိဳးစားေနရပါတယ္။ တဖက္က ျပန္ၾကည့္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုမွင္စာေတြ အေရအတြက္ထပ္တိုးလာမွဟာ
ေကာင္းလား မေကာင္းဘူးလားဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားထဲမွာ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ တို႔ဟာ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းကို အက်ိဳးမျပဳဘူးဆိုေပမယ့္ ဒုကၡလည္းမေပးတတ္တဲ့လူေတြပါ။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တ႔ိုဟာ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းထဲ မွာ အေရးပါတဲ့ေပ်ာက္ဆံုးသြားမႈတခုကို ထိန္းသိမ္းေနၾကပါတယ္။
လူ႔အဖဲြ႔အစည္းအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ အရာတခုပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိန္းသိမ္းလာတာ ႏွစ္ေပါင္း
ေျခာက္ ဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ထိန္းသိမ္းထားတဲ့အရာဟာ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာ့လူ႔အဖဲြ႔အစည္းအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့အရာ တခုပါ” လို႔ ေျပာၿပီး သူ စကားကို ရပ္ျပန္တယ္။
သူ အသက္ကို
ရွဴေနတယ္။ ဦးထုပ္ကိုခၽြတ္ၿပီး ခံုေပၚတင္လိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာဟာ အနီေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အေရာင္နဲ႔။
မ်က္၀န္းက်ယ္က်ယ္၊ ႏွာတံေကာက္ေကာက္နဲ႔ သူဟာ တစံုတခုကို စိုးရိမ္ပူပန္ေနပံု လည္း ေပါက္ေနတယ္။
“ကိုမီလား တခုခုေသာက္ပါဦးလား။
ေကာ္ဖီေသာက္မလား၊ ဘီယာေသာက္မလား” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေလာကြတ္ၿပဳလိုက္တယ္။
“ရပါတယ္။
မေသာက္ခ်င္ေသးပါဘူး”
“ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႔ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းရင္းကို
ေျပာျပလို႔ရႏိုင္မလားဗ်” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္ တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္ေနသလို
ခံစားလာရၿပီ။ သူ ဘာကိုဆိုလိုခ်င္တာလည္း၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာေၾကာင့္ေတြ႔ခ်င္တာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္
စိတ္မရွည္ေတာ့ပါ။
“ကၽြန္ေတာ္
နားလည္ပါတယ္ ကိုမိုးသက္ဟန္။ ကၽြန္ေတာ္လိုရင္းကိုေျပာပါ့မယ္” လို.ေၿပာၿပီး သူ သက္ျပင္းကေလးခိုးမႈတ္လိုက္တယ္။
ခ်က္ခ်င္းပဲ
သူစကားျပန္ဆက္ပါတယ္။
“ ဒီလိုပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မွီတင္းေနထိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံတြင္းက
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ အေရးပါတဲ့စိတ္အတြင္းခံစားမႈေတြကို ဟန္ခ်က္မွ်ေအာင္လုပ္ေပးေနတဲ့
အဖြဲ႔ အစည္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘာ့ေၾကာင့္လုပ္လဲဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္လည္း မရွင္းျပတတ္ပါဘူး။
ကၽြန္ ေတာ္တို႔ မ်ဳိးရိုးစဥ္ဆက္ ေဆာင္ရြက္လာခဲ့တဲ့တာ၀န္တရပ္ပဲဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တာ၀န္က
လူသားေတြအခ်င္း ခ်င္း ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ဒါမွမဟုတ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတြင္းမွာ လိုအပ္တဲ့
ျဗဟၼစိုရ္တရားေတြျဖစ္ တဲ့ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာေတြကို ထိန္းသိမ္းေပးရတဲ့အဖြဲ႔ပါ။ ဒီလို
စိတ္အတြင္း ႏူးည့ံသိမ္ေမြ႔မႈေတြ ႀကီးမားတဲ့ ဘယ္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမဆို ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာမယ္ဆိုတာ
နားလည္မယ္ထင္ပါတယ္။ အရင္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့တာ၀န္ကို ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာ ရွိတဲ့အေယာက္ႏွစ္ ဆယ္ေလာက္က ၀ိုင္း၀န္းထမ္းေဆာင္ၾကပါတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့
ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္က စလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာကို စိတ္ႏွလံုးၾကမ္းတမ္းတဲ့ ဓားျပတစ္ဖြဲ႔က
မ်က္ေစ့လည္လမ္းမွားၿပီး ေရာက္လို႔လာခဲ့တယ္။ ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုမွင္စာေတြကို
ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခါမွာေတာ့ သူတို႔ ေလွာင္ ေျပာင္ႏွိပ္စက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္္တို႔ဟာ ထူးျခားတဲ့တာ၀န္ေတြ
ထမ္းေဆာင္ေနရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဘာအစြမ္းသတၱိ ထူးေတြမွမရွိၾကပါဘူး။ ဒီလိုၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းအျဖစ္ဆိုးနဲ႔
မၾကာခင္ ၾကံဳေတြ႔ ရမယ္ဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခါင္းေဆာင္က ႀကိဳေၿပာၿပီးသားပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ
ရွိထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ တန္ဖိုးမရွိတဲ့ေရႊ၊ ေငြ၊ ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြပဲ ယူသြားၾကမယ္လို႔ထင္ခဲ့တာ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔၀င္ေတြကို ႏွိပ္စက္ရိုက္ႏွက္ၿပီး သတ္ပစ္ၾကတယ္။ မိန္းကေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ တို႔
ေရွ႕မွာတင္ မုဒိမ္းက်င့္ခဲ့ၾကတယ္။ လူသားပီသမႈလံုး၀မရွိတဲ့တိရစၦာန္နဲ႔မျခားတဲ့ လူေတြပါပဲ။
တိရစၦာန္နဲ႔ ခိုင္းႏႈိင္းရတာေတာင္ မေကာင္းပါဘူး။ သူတို႔အရမ္းရက္စက္ပါတယ္။ အခုဆိုရင္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာ မွာ၊ ေယာက်္ားေလး ႏွစ္ေယာက္၊ မိန္းကေလးသံုးေယာက္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။
ဒါကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကံဳေတြ႔ ခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡေတြပါပဲ”
“ၾကားရတာ
စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ အတြက္ ဘာမ်ားကူညီေပးရမလဲဗ်ာ”
“ ခုလို
ကူညီလိုစိတ္ရွိတာကို ၾကားရတာ၀မ္းသာပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ အကူအညီေၿပာၿပီးမွ ပဲ ကူညီႏိုင္၊
မကူညီႏိုင္ကိုစဥ္းစားပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔အစည္း ျပႆနာေတြျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီဘက္ က
အျပင္ေလာကကလူသားေတြမွာလည္း ေသြးေခ်ာင္းစီးမႈေတြ တရစပ္ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။
ဒီလို ေသြးေခ်ာင္းစီးေနတာေတြကို
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္တန္.ေစခ်င္ေပမယ့္ ခုနကေျပာခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မွာ လူအင္အားမရွိေတာ့ပါဘူး။
လူအင္အားကို ျပန္လည္တိုးပြားဖို႔ရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ ျပင္ပက အကူ အညီရယူရမယ္ဆိုတာကို
နားလည္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အႀကီးအကဲက တြက္ခ်က္ၿပီး လူေရြး ရာမွာ ကိုမိုးသက္ဟန္ကို
ျမင္လို႔ ေရာက္လာခဲ့တာပါ” လို႔ ေျပာၿပီး သူ ေခတၱ နားေနတယ္။
“ ကၽြန္ေတာ္က
ဘာမ်ားလုပ္ေပးရမွာလဲ”
“ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာ
လူဦးေရတိုးပြားေရးအတြက္ မ်ဳိးေဖာက္ဖို႔ ကိုမိုးသက္ဟန္ကို လာေရာက္ ဖိတ္ေခၚတာပါ။ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ရွိတဲ့
ကိုမိုးသက္ဟန္ အေနနဲ႔ လိုက္ခဲ့မယ္ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္”
“ ဗ်ာ”
ကၽြန္ေတာ့္
ပါးစပ္မွာ ေစးကပ္ေျခာက္ေသြ႔လို႔ သြားတယ္။
မိုးသက္ဟန္
Comments
Post a Comment